...მაინც ვერ დავემალე 6

გარედან წვიმის ხმა ისმოდა, დაღლილობისგან მე თვალები მეხუჭებოდა, თუმცა ზაზაზე ფიქრი მაფხიზლებდა, ისევ ამეშალა რაღაც გრძნობები მის მიმართ, არა კი არ ამეშალა, ამ ერთმა საინტერესო დიალოგმა მომხიბლა, ვერ ვიტან ბიჭებს რომლებსაც ორი სიტყვის გადაბმაც კი არ შეუძლიათ, ზაზა ასეთი არასდროს ყოფილა, მაგრამ ახლა თითქოს თავიდან გავიცანი, ან იქნებ სკოლაშიც ასეთი იყო და მე არ ვაძლევდი ამ ცოდნის გამომჟღავნების საშუალებას, ან იქნებ ძალიან პატარები ვიყავით მაშინ ასეთი საუბრებისთვის, არც ახლა იყო ჩვენს ანგარიშზე, წლები, რომლის საფუძველზეც ასეთ დასკვნებს გავაკეთებდით და მეც უეცრად ბოდიში მოვიხადე, ზაზა კი საოცრად გაკვირვებული მიყურებდა, ვერ მიხვდა რატომ ვიხდიდი ბოდიშს, როცა ამის მიზეზი გაიგო დამამშვიდა, რომ საბოდიშო არაფერი მქონდა და სიტუაცია ჩვენს შორის ახლა სულ სხვანაირი იყო, ბიჭებიდან ხშირად მომისმენია, რომ გოგოები ერთ კონკრეტულ თემას იზეპირებენ და მერე ამ თემაზე გაუთავებლად საუბრობენ, რადგან ძალიან განათლებულის იმიჯი მოირგონ, ამის გამო ზაზასი ძალიან მომერიდა, ეს ყველაფერი ზაზას რომ ავუხსენი გულიანად იცინა
-ბიჭებს მასეთი შტაბეჭდილება მაშინ გვექმნება, როცა გოგოს პირველად ვხედავთ და ის გაუთავებლად საუბრობს ერთ თემაზე, რომელიც თვითონ აირჩია, ახლა სულ სხვა სიტუაციაა, მე წლებია გიცნობ, თუ სკოლას გავითვალისწინებთ, ამ დღეებს რომლებიც ერთად გავატარეთ, შეიძლება ჩავთვალოთ, რომ კარგი მეგობრები ვართ, ღიმილით მითხრა ზაზამ, მე რატომღაც არ მესიამოვნა ეს ბოლო სიტყვები, ზაზა მეგობრადაც არასდროს ჩამითვლია, კარგ მეგობრობაზე, რომ აღარაფერი ვთქვათ, ხელშემშლელი პირობები რომ არ ყოფილიყო, შეიძლება კარგი ნაცნობები ვყოფილიყავით, რადგან რაღა დაგიმალოთ და გოგოსა და ბიჭს შორის მეგობრობისა ნაკლებათ მწამს, კარგ ნაცნობობაში კი ხელს ის გვიშლიდა, რომურთიერთობა ცუდათ დავიწყეთ, მე ზაზა როგორც ბიჭი ისე მომწონდა და ამაში ჩემს თავსაც კი წლების მერე გამოვუტყდი, კაი ჩემი თავი ჯანდაბას, მაგრამ იმასაც ვხვდებოდი, რომ ზაზასთვისაც უბრალო ნაცნობი გოგო არასდროს ვყოფილვარ, მისთვის და ჩემი თავისთვის უფლება რომ მომეცა, მე და ის სკოლის პერიოდში აუცილებლად შეყვარებულები ვიქნებოდით, ხო და აბა თქვენ მითხარით, როგორ გამოვიდოდა იმ ბჭის და გოგოს კარგი მეგობრობა რომლებმაცურთიერთობა ურთიერთმოწონების ნიადაგზე, ერთმანეთის სიძულვილით დაიწყეს? (ისევ ჩვხლართე არა, როგორც ვიცი ხოლმე?)
-მე და შენ მეგობრებიც კი არასოდეს ვყოფილვართ, კარგ მეგობრობაზე ხომ ლაპარაკი ზედმეტია, ვუთხარი ზაზას კაპასი, გურული ქალის ხმით
-რა მოგივიდა ბელ? გაუკვირდა ჩემი არაადეკვატური რეაქცია
-ნუ გიკვირს, ჩვენ მხოლოდ ნაცნობები ვართ და მეტი არაფერი, არ მინდა გეგონოს რო ეს რამოდენიმე დღე რამეს შეცვლის, მე ტახტიდან წამოვდექი და ზაზაც ადგა ფეხზე, ჩემს ოთახს მივაშურე, თვითონაც მიკვირდა და ვერ გამეგო ჩემი ასეთი რეაქციის მიზეზი, ზაზან ხელი მომკიდა და ძალით შემომატრიალა, ამაზე სულ გავგჟდი, თავი უხეშად გავინთავისუფლე მისი ხელებიდან, მას ჩემზე გაბრაზებული სახე ქონდა, მე კი უტუხად ვუყურებდი თვალებში
რა დაგემართა? ისევ რატომ გარბიხარ?
-მეძინება, სადაცაა გათენდება მე კი დასვენება მჭირდება, ვიმართლე თავი მე
-მაგას რა ჯობია? ერთად შევხვდებით აისს
-ეგ ყველაფერი კარგი, ლამაზი და გამართლებული მაშინაა როცა ორი ადამიანის ურთიერთობას სულ სახვა ელფერი დაჰკრავს
-მერე რა გიშლის ხელს შევცვალოდ რამე?
-მძინება ჯიუტად ვიმეორებდი მე, ზაზან ისევ შემაყოვნა
-შეიძლება მოვიდეს დრო, როცა ჩვენ ორნი, ერთად, ასევე მარტონი ვიყოთ ოთახში და მე შენთვის უბრალო ნაცნობი აღარ ვიქნები? ისე დავიბენი ენა ვეღარ ამოვიღე, ზაზა ორივე ხელით მიჭერდა, თითქოს ჩემი გაქცევის და უპასუხოდ დარჩენის ეშინოდა
-ბოროტად მექცევი! ძლივს ამოვილაპარაკე მე
-მერე რა, შენ მთელი ცხოვრებაა ბოროტად მექცევი, მე კი არ ვწუწუნებ
-ამის თქმის უფლება არაგაქ, მე ექვსი წელია არ მინახიხარ, არანაირი ურთიერთობა არ მაქვს შენთან და აქედან გამომდინარე ვერანაირად ვერ მოგექცევი
-იმისთვის რაც შენს მიმართ....
-ნუ აფუჭებ საღმოს, მე არ მინდა ამის მოსმენა და არც შენ მოგეწონება, ის რასაც მე გიპასუხებ ამაზე... გავაწყვეტინე ზაზას საუბარი
-როდემდე ვიყო დამუნჯებული?
-ამას დრო გვიცვენებს!!! მე ჩემს სამალავს შვაფარე თავი, და მისაღებიდან მუშტის მაგიდაზე დარტყმის ხმა გავიგე, შევეცადე არაფერზე მეფიქრა და ჩემდა გასაკვირად ძალიან მალე ჩამეძინა. დილითაც ძალიან დაძაბული ატმოსფერო სუფევდა სახში, მე სამსახურისთვის ვემზადებოდი, ერთი სიტყვაც არ გვითქვამს ერთმანეთისთვის, ასევე უსიტყვოდ გავუმზადე საუზმე, ყავაც უსიტყვოდ მივაწოდე და სახლიდან რომ გავდიოდი, მხოლოდ მაშინ ვუთხარი
-გაცილების გეგმა მაინც ძალაშია, ზაზამ მხოლოდ მაშინ გამიღიმა
-დაგირეკავ, გავიგონე მისი ხმა რომელიც ნახევრად მიხურული კარის მეორე მხრიდან ისმოდა. სამსახურში საშინელ ხასიათზე მივედი, გოგოებს ყველაფერი მოუყევი, სულგანაბულები მისმენდნენ, რას აპირებო ყველამ ერთხმად მკითხა, მათთვის რა მეპასუხა, მე თვითონ არ ვიცოდი რას ვაპირებდი, ეს უაზრო გრძნობების მოზღვავევა, ხომ წარსულთან მოულოდნელმა შეხვედრამ გამოიწვია? ეიფორია იყო და მეტი არაფერი, ასე ხშირად ემართებათ ხოლმე როცა, მამაკაცი და ქალი ერთად მარტო რჩებიან, მეც გამივლიდა, როცა ზაზა წავიდოდა, ჩემები არ მეთნხმებოდნენ, ენაც კი გებმება როცა მასზე ლაპარაკობო დამცინოდა ანი, ოთხეულში ერთადერთი ვიყავი რომელსაც არასდროს მყოლია შეყვარებული და სულ სხვას დავცინოდი, ასეთი სენტიმენტალური სისულელეების გამო, ახლა კი მე გავხდი ქილიკის საგანი, ამისთვის ზაზას მოკვლა მინდოდა, შუადღისკენ დამირეკა სახლში ვარო და მეც გამომიშვეს გოგოებმა, ისევ ხუმრობით, მიდი შენს ბედს მიეგებეო...
ზაზას ვაცილებდი და ცუდ ხასიათზე ვიყავი, მეტროში ჩავედით, ზაზას მარჯვენა ხელი პიჯაკის ჯიბეში ქონდა, მე იდაყვზე მოვკიდე ხელი წონასწორობა, რომ არ დამეკარგა, ის რაღაცნაირად დაიხარა ჩემსკენ, ტუჩები ლამის შუბლზე შემახო, მე თავი არ გამიწევია, ერთმა ხანში შესულმა ქალბატონმა გვკითხა
–შვილებო თქვენ ცოლ–ქმარი ხართ? მე ზაზას გაფართოებული თავლებით შევხედე, ის იღიმებოდა
–არა ქალბატონო, ჩვენ დაძმანი ვართ, იცრუა ზაზამ და მე თვალი ჩამიკრა
–დასანანია, კარგი წყვილი იქნებოდით, თუმცა დაძმა თუ ხართ მაგას რა სჯობია, გზა ჩუმად გავაგრძელეთ დიდუბემდე, მე ველოდებოდი როდის გავიდოდა ავტობუსი
–არახარ ვალდებული მელოდო, თბილად მითხრა ზაზამ
–ვალდებული არავარ მაგრამ მინდა რომ გელოდო, ვთქვი თავჩაღუნულმა
–ახლა არ მითხრა რომ ტირიხარ
–მეე? რა სისულელეა? თვალები გავუსწორე იმის დასამტკიცებლად, რომ არ ვტიროდი
-გემზე როდის მიდიხარ?
–ეთ კვირაში, გულდაწყვეტილი ჩანდა როცა ამას ამბობდა
–რატო ასე ნაღვლიანად?
–აქ რაღაც შემაკავებელი აღმოვაჩინე, წაიჩურჩულა ისე თითქოს მისთვის ლაპარაკობდა
–ავტობუსი უშენოდ წავა, მივანიშნე დაძრულ ავტობუსზე
–მადლობა ყველაფრისთვის, გამიღიმა ზაზამ, მიუხედავათ ჩვენს შორის არსებული დისტანციისა, ხელი მომხვია და გულში ჩამიკრა, რადგან თმები გაშლილი მქონდა მისი ტუჩების შეხება, კისერზე მკვეთრად არ მიგრძვნია, ჯერ კისერზე მაკოცა, მერე ლოყაზე, მერე შუბლზე
–ჭკვიანად იყავი!!! მხოლოდ ეს მითხრა და ჩემი გაოცებული თვალები აღარ დაუნახია, ისე ავიდა ავტობუსში
–მე ყოველთვის ჭკვიანად ვარ, ჩავილაპარაკე ჩემთვის, პირჯვარი გადავწერე და გულში უფალს მისი დაცვა ვთხოვე, სამსახურში უნდა დავბრუნებულიყავი, ის ჯერ ხუთი წუთის წასული არ იყო, მე კი უკვე საშინელ სიცარიელეს ვგრძნობდი, უცნაური გრძნობა იყო, ახალი და გაურკვეველი, მივხვდი რომ მომენატრებოდა ზაზასთან გატარებული სასიამოვნო საათები და მისი უცნაური ღიმილი, რაღაც ნაცრისფერ–ლურჯი თვალები, აღფრთოვანებით, რომ შემომცქეროდნენ, თუ ჩამომცქეროდნენ? როგორც არის ისე....რაღაცის მინიშნებას ცდილობდა ჩემი ქვეცნობიერი, მე კი ჯიუტად ვეწინააღმდეგებოდი, სიყვარული არ შედიოდა ჩემს უახლოეს გეგმებში, თავს ვაჯერებდი, ეიფორია გაგივლისთქო! ვფიქრობდი, რომ ბავშვობის მოგონებებმა ზედმეტად იმოქმედეს ჩემზე, ზაზა ხომ ჩემი პირველი მოწონება იყო? მასთან გატარეუბულმა სამმა დღემ სულ ტრყუილად გამიღვიძა არარეალური იმედები, რომ ჩემს ცხოვრებაში ხდებოდა, იწყებოდა რაღაც დიდი და ლამაზი, იმასაც ვსხვებოდი, ჩვენ დაწყების შანსიც რომ არ გვქონდა, ის ერთ კვირაში მიდიოდა, საკუთარ თავზე გავბრაზდი, რატომ ვფიქრობდი ამდენს, ადამიანზე, რომელიც ჩემს ცხოვრებაში აღარასოდეს დაბრუნდებოდა... რა სისულელეა? ის ჩემ ცხოვრებაში არასოდეს ყოფილა, რომ წასულიყო და მერე დაბრუნების მიზეზი ქონოდა... მიუხედავათ ამისა ვგრძნობდი, რომ ამ წუთას მისი წასვლა ოდნავ შესამჩნევ ტკივილს მაყენებდა, ვხვდებოდი, რომ უფრო დიდ ტკივილად მექცეოდა ზაზსთან გატარებული დღეების მოგონებები...