როგორი გოგოებისთვის წერს მუსიკას იოანე არაბული
2 746 ნახვა
21 წლის იოანე არაბულმა პროექტი "ახალი ხმა" დატოვა და გულშემატკივარი გოგონების გულიც თან გაიყოლა. მისი "ბედი" ამ კონკურსში თავიდანვე უცნაურად აეწყო. ბრმა კასტინგში ჟიური თავისკენ ვერ შემოაბრუნა, მაგრამ სტეფანემ და მაია დარსმელიძემ საკუთარ თავს არ აპატიეს ასეთი გარეგნობის ბიჭის დატოვება პროექტის მიღმა და ყველაფერი გააკეთეს მის დასაბრუნებლად. საბოლოოდ, ყველაფრის მიუხედავად, მაინც შოუს მიღმა აღმოჩნდა. იოანესთვის ეს მარცხი ტრაგედიად არ ქცეულა. სცენაზე თუ არა, ქუჩაში მაინც იმღერებს და თავის სათქმელს მსმენელამდე ასე გაუკვალავს გზას, მით უმეტეს, რომ მიწისქვეშა გადასასვლელებში მღერა მისთვის უცხო არ არის.
21 წლის იოანე მუსიკით ცოტა გვიან, 15 წლის ასაკში დაინტერესდა და მერე ის მისი ცხოვრების აზრად იქცა. ყველაზე დიდი გამოცდილება სწორედ მიწისქვეშა გადასასვლელებში მღერამ მისცა, სადაც ყველაზე კარგად ესმის საკუთარი თავისაც და ინსტრუმენტისაც. მისი თაყვანისმცემლები თავიანთი ფავორიტის ცხოვრების შესახებ ამ ინტერვიუდან ბევრ რამეს შეიტყობენ.
– იოანე, როდის დაინტერესდით მუსიკით?
– თავიდან ხალხურ ანსამბლში, ფოლკლორულ ჯგუფში ვმღეროდი. მაშინ დაახლოებით 15 წლის ვიქნებოდი. ერთხელაც შემთხვევით რომელიღაც მუსიკალური ალბომი ჩამივარდა ხელში, მოვუსმინე და მომეწონა. მერე დედას ვკითხე აზრი. მამაც გემოვნებიან მუსიკას მასმენინებდა. მას შემდეგ აღვიქვი მუსიკა სივრცეში.
– მშობლებს რა შეხება აქვთ მუსიკასთან?
– ჩემი მშობლები, დინარა კუჭაძე და ნოდარ არაბული, უფრო მელომანები არიან, ვიდრე მუსიკოსები. დეიდა მუსიკის მასწავლებელია. თავის დროზე ბებიაც პედაგოგი იყო. ჩემი ოჯახის წევრებს გაუხარდათ, მუსიკით რომ დავინტერესდი. მერე იყო პერიოდი, როდესაც მეგობრებთან ერთად მიწისქვეშა გადასასვლელებში ვუკრავდი. ამაზე ზოგს კარგი რეაქცია ჰქონდა, ზოგს – ცუდი. როცა მივხვდი, რომ იქ ჩემი ადგილი აღარ იყო და უფრო მეტი მინდოდა, გადავწყვიტეთ, ჯგუფი გაგვეკეთებინა. მიწისქვეშეთიდან ამოვედით, რეპეტიციები დავიწყეთ, სიმღერები ჩავწერეთ და "ფეისბუქზე" ავტვირთეთ. ანუ, შემიძლია გითხრათ, რომ ერთი წლის წინ დავიწყე აქტიური მუსიკალური ცხოვრება.
– როგორ ფიქრობთ, ქუჩაში, მიწისქვეშა გადასასვლელებში მღერამ რაიმე შეგმატათ?
– როგორც მუსიკოსისთვის, ქუჩა ძალიან დიდი სკოლა იყო, ბევრ პროფესიონალ მუსიკოსს დავუმეგობრდით. მინი კონცერტებს ვაკეთებდით. იმაზე არ გვიფიქრია, რომ ჩვენი სიმღერით ფული გვეშოვა. დაკვრა და იმის გაგება გვინდოდა, თუ რა არის მუსიკა. მიწისქვეშ კი ყველაზე კარგად გესმის საკუთარი თავისაც და ინსტრუმენტისაც.
– მერე კი პროექტ "ახალ ხმაში" სცადეთ ბედი. ესე იგი საყოველთაო აღიარება მაინც გინდოდათ.
– მეგობარმა მითხრა, რომ საქართველოში უცხოური პროექტის ანალოგი კეთდებოდა. რეგისტრაციის დასრულებამდე 5 წუთი იყო დარჩენილი, რომ ჩანაწერი გადავაგზავნე, რაღაც სიმღერა უცებ ჩავწერე. დაახლოებით ორ კვირაში დამირეკეს და მითხრეს, რომ მომდევნო ტურში გადავედი. სიმართლე გითხრათ, თავიდან ამ ყველაფერს სერიოზულად ვერც შევხედე. მერე კი მთლიანად ჩავერთე და ის პერიოდი მხოლოდ ამ პროექტით ვცხოვრობდი.
– საკონკურსო გარემოში თავს როგორ გრძნობდით?
– ჩემთვის ძალიან საინტერესო იყო. თავიდან არც სტიმული მქონდა და ცოტა უარყოფითი დამოკიდებულებაც გამაჩნდა კონკურსების მიმართ, მაგრამ სტეფანემ და მაიამ ეს ყველაფერი სულ სხვანაირად დამანახვეს. ვცდილობდი, ჩემი შესაძლებლობები ბოლომდე გამომეჩინა.
– ამის შემდეგ კიდევ მიიღებთ კონკურსებში მონაწილეობას?
– არა, "ახალი ხმა" ჩემთვის პირველი და უკანასკნელი კონკურსი იქნება. ვფიქრობ, გამოცდილების მისაღებად ესეც საკმარისი იყო. თანაც, ვფიქრობ, რომ ახლა თუ ჩემი დრო იყო, მომავალ წელს სხვამ უნდა მიიღოს მონაწილეობა და არა – ისევ მე. მე თუ სხვა პროექტში აღმოვჩნდი, მაშინ ჩავთვლი, რომ აქ ჩემი თავი ვერ ამოვწურე ან ძალა და მონდომება არ მეყო. ჩემს მუსიკალურ კარიერას სხვანაირად დავგეგმავ.
– ახლა როგორია თქვენი გეგმები?
– რა თქმა უნდა, ისევ საქართველოში გავაგრძელებ საქმიანობას. რაც უნდა ცუდი იყოს და ცუდი რაღაცეები ხდებოდეს ამ სფეროში, მაინც ვფიქრობ, რომ, პირველ რიგში, შენმა ხალხმა უნდა შეგიყვაროს, თორემ მერე გული დაგწყდება. ვცდილობ, ჯერ საქართველოს მასშტაბით გამიცნოს ხალხმა და მერე სხვაგან წავიდე, ოღონდ დროებით, რომ მეტი გამოცდილება მივიღო.
– ელოდებოდით, რომ სტეფანე და მაია პროექტში დაგაბრუნებდნენ?
– ბევრი მაგარი მონაწილე ვერ გადავიდა შემდგომ ეტაპზე, ამიტომ ვფიქრობდი, რომ ალბათ არ დამაბრუნებდნენ. სადღაც გულის სიღრმეში კი მქონდა იმედი, რადგან ისეთი რაღაცეები მითხრეს, ალბათ სხვანაირად არ შეიძლებოდა. კასტინგის შემდეგ ერთი დღით ჩვეულებრივ ცხოვრებას დავუბრუნდი, მეორე დღეს კი დამირეკეს და მითხრეს, რომ პროექტში მაბრუნებდნენ.
– ამბობენ, რომ ასეთი გადაწყვეტილება მათ თქვენმა გარეგნობამ მიაღებინა და არა მუსიკალურმა მონაცემებმა.
– პირადად ჩემთვის ასეთი რამ არავის უთქვამს, მაგრამ სოციალურ ქსელებში მსგავსი კომენტარები წავიკითხე. ასეთ რაღაცეებს ყურადღებას არ ვაქცევ. ბევრ რამეს არც ვკითხულობ, რადგან ვიღაც ყოველთვის იქნება უკმაყოფილო. ალბათ ჩემი კონკურენტების გულშემატკივრებსაც უნდოდათ, ასეთი კომენტარებით რეიტინგი დაეწიათ ჩემთვის. ჩემს გარეგნობას ხაზს არასოდეს ვუსვამ, პირველ რიგში, მინდა, ჩემი მუსიკა წამოვწიო წინა პლანზე და მერე ვიზუალი. ჩემს გამოსვლებში ყველანაირად ვეცადე, ეს სტერეოტიპი დამსხვრეულიყო და რამდენად გამომივიდა, ხალხმა გადაწყვიტოს. კიდევ ერთხელ ვუსვამ ხაზს, რომ სცენაზე ვიზუალი არ მჭირდება!
– თქვენი და მწვრთნელების მუსიკალური გემოვნება თუ ემთხვეოდა ერთმანეთს?
– რატომღაც ბევრს ჰგონია, რომ იქ კონკურსანტებს თავიანთ აზრებს ახვევენ თავს და აუცილებლად იმას აკეთებენ, რაც მათ უნდათ, მაგრამ ასე არ არის. რეპერტუარზე ყველა მსჯელობს და რისი მღერაც შეუძლიათ, კონკურსანტები იმას ირჩევენ. დანარჩენი, თუ როგორ უნდა იმღერო და რა უნდა გააკეთო, ამას თვითონ წყვეტენ. თავიანთი საქმის პროფესიონალები არიან და ზუსტად იციან, რა გჭირდება.
– ყველაზე მეტად ვინ გქომაგობდათ?
– ჩემი ოჯახი, ნათესავები, მეგობრები და სრულიად უცხო ადამიანებიც კი. მათგან ძალიან დიდ სითბოს ვგრძნობდი.
– სიმღერის გარდა სხვა რა გიტაცებთ?
– ხანდახან ფეხბურთს ვთამაშობ. სპორტის ეს სახეობა ძალიან მიყვარს. მე რომ ახლა 30 წლის ვიყო, აუცილებლად მექნებოდა დიდი ტექსტი, რომელიც ჩემს სიმღერის მიღმა ცხოვრებას შეეხებოდა, მაგრამ ამ ეტაპზე ჩემი ცხოვრება მხოლოდ ბენდს და მუსიკას უკავშირდება. სახლში გიტარასთან, კლავიშებთან ვზივარ და ვსწავლობ.
– თვითნასწავლი მუსიკოსი ხართ?
– კი, ვოკალის პედაგოგთან მხოლოდ ორი თვე ვიარე. სხვა ინტერესებიც მაქვს, თუნდაც მშენებლობის სფეროში, მაგრამ არ მგონია, ჩემს ცხოვრებაში ისეთი რაღაც მოხდეს, რომ აბსოლუტურად სხვა სფეროში წავიდე და მუსიკა მივატოვო. ყველაზე ძალიან ეს საქმე მიყვარს.
– და–ძმა გყავთ?
– ერთი ძმა მყავს, 20 წლის გიგა. მგონი, ისიც ჩემს გზას მოჰყვება. სკოლა რომ დავამთავრე, გადავწყვიტე, ჯერ ჯარში წავსულიყავი და მერე სადმე ჩამებარებინა. ჩემი ძმაც იმავეს აპირებს.
– მართლა ისეთი ქალთა გულთამპყრობელი ხართ, როგორც ამბობენ?
– მექალთანე არასოდეს ვყოფილვარ და ერთდროულად 30 გოგოსთან არ მქონია ურთიერთობა. რატომღაც ყველას ჰგონია, რომ ჩემი გარეგნობით ვსარგებლობ, ძალიან გარყვნილი ბიჭი ვარ და არც ერთ გოგოს ვუშვებ ხელიდან. სინამდვილეში ასეთი არ ვარ. ძირითადად სულ სახლში ან რეპეტიციაზე ვარ ჩემს ინსტრუმენტებთან ერთად.
– თქვენი ასაკის ახალგაზრდებივით კლუბები, ღამის გართობა არ გიზიდავთ?
– არა, კლუბური მუსიკა ჩემზე უარყოფითად მოქმედებს. სახლში კლუბურ მუსიკასთან მიახლოებული მეც შემიქმნია, მომწონებია კიდეც, მაგრამ კლუბში რომ შევდივარ, იმ მუსიკას სულ სხვანაირად აღვიქვამ.
– გოგოსთვის თუ დაგიწერიათ სიმღერა?
– კი. სიმღერას როცა ვწერ, ყოველთვის ვიღაცაზე ვფიქრობ. სხვა შემთხვევაში ვერ ვწერ.
– საინტერესოა, თქვენს სიმპათიას როგორი გოგონები იმსახურებენ, ვისაც შეიძლება, რომ სიმღერაც კი მიუძღვნათ.
– კარგადაც უნდა გამოიყურებოდეს და ვიზუალის მიღმაც საინტერესო ადამიანი უნდა იყოს. ჩემს ცხოვრებაში ჰოლივუდის ვარსკვლავი რომ გამოჩნდეს და მასში საინტერესო ვერაფერი დავინახო, დარწმუნებული ვარ, მისთვისაც უინტერესო გავხდები, რადგან ჩემებურად ვერ მოვიქცევი, იმ ადამიანისთვის ისეთ რაღაცეებს ვერ ჩავიდენ, რისი გაკეთებაც ძალიან მიყვარს. საინტერესო ხალხთან ურთიერთობა მომწონს. არ აქვს მნიშვნელობა, რა პროფესიის იქნება, შეიძლება მუსიკაში კარგად ვერ ერკვეოდეს, მაგრამ გემოვნებიანი მსმენელი მაინც უნდა იყოს, ჩვენი აზრები ერთმანეთს უნდა ემთხვეოდეს. მუსიკა თუ ეცოდინება, რა თქმა უნდა, საერთო ენას უფრო ადვილად გამოვნახავ.
– რომანტიკული ხართ?
– ხანდახან კი, მაგრამ უფრო გიჟი ვარ.
– რა შეგიძლიათ ჩაიდინოთ გოგოსთვის?
– ვერ დაგიკონკრეტებთ, მაგრამ რატომღაც ყოველთვის მირჩევნია, გოგოს გამო ცოტა მეტი გავაკეთო. ქალისთვის ხვეწნა არასოდეს დამიწყია, მაგრამ თუ მომწონს, შემიძლია ისეთი რაღაცეები ჩავიდინო, რასაც ბევრი ბიჭი არ გააკეთებს.
ქეთი დინოშვილი
21 წლის იოანე მუსიკით ცოტა გვიან, 15 წლის ასაკში დაინტერესდა და მერე ის მისი ცხოვრების აზრად იქცა. ყველაზე დიდი გამოცდილება სწორედ მიწისქვეშა გადასასვლელებში მღერამ მისცა, სადაც ყველაზე კარგად ესმის საკუთარი თავისაც და ინსტრუმენტისაც. მისი თაყვანისმცემლები თავიანთი ფავორიტის ცხოვრების შესახებ ამ ინტერვიუდან ბევრ რამეს შეიტყობენ.
– იოანე, როდის დაინტერესდით მუსიკით?
– თავიდან ხალხურ ანსამბლში, ფოლკლორულ ჯგუფში ვმღეროდი. მაშინ დაახლოებით 15 წლის ვიქნებოდი. ერთხელაც შემთხვევით რომელიღაც მუსიკალური ალბომი ჩამივარდა ხელში, მოვუსმინე და მომეწონა. მერე დედას ვკითხე აზრი. მამაც გემოვნებიან მუსიკას მასმენინებდა. მას შემდეგ აღვიქვი მუსიკა სივრცეში.
– მშობლებს რა შეხება აქვთ მუსიკასთან?
– ჩემი მშობლები, დინარა კუჭაძე და ნოდარ არაბული, უფრო მელომანები არიან, ვიდრე მუსიკოსები. დეიდა მუსიკის მასწავლებელია. თავის დროზე ბებიაც პედაგოგი იყო. ჩემი ოჯახის წევრებს გაუხარდათ, მუსიკით რომ დავინტერესდი. მერე იყო პერიოდი, როდესაც მეგობრებთან ერთად მიწისქვეშა გადასასვლელებში ვუკრავდი. ამაზე ზოგს კარგი რეაქცია ჰქონდა, ზოგს – ცუდი. როცა მივხვდი, რომ იქ ჩემი ადგილი აღარ იყო და უფრო მეტი მინდოდა, გადავწყვიტეთ, ჯგუფი გაგვეკეთებინა. მიწისქვეშეთიდან ამოვედით, რეპეტიციები დავიწყეთ, სიმღერები ჩავწერეთ და "ფეისბუქზე" ავტვირთეთ. ანუ, შემიძლია გითხრათ, რომ ერთი წლის წინ დავიწყე აქტიური მუსიკალური ცხოვრება.
– როგორ ფიქრობთ, ქუჩაში, მიწისქვეშა გადასასვლელებში მღერამ რაიმე შეგმატათ?
– როგორც მუსიკოსისთვის, ქუჩა ძალიან დიდი სკოლა იყო, ბევრ პროფესიონალ მუსიკოსს დავუმეგობრდით. მინი კონცერტებს ვაკეთებდით. იმაზე არ გვიფიქრია, რომ ჩვენი სიმღერით ფული გვეშოვა. დაკვრა და იმის გაგება გვინდოდა, თუ რა არის მუსიკა. მიწისქვეშ კი ყველაზე კარგად გესმის საკუთარი თავისაც და ინსტრუმენტისაც.
– მერე კი პროექტ "ახალ ხმაში" სცადეთ ბედი. ესე იგი საყოველთაო აღიარება მაინც გინდოდათ.
– მეგობარმა მითხრა, რომ საქართველოში უცხოური პროექტის ანალოგი კეთდებოდა. რეგისტრაციის დასრულებამდე 5 წუთი იყო დარჩენილი, რომ ჩანაწერი გადავაგზავნე, რაღაც სიმღერა უცებ ჩავწერე. დაახლოებით ორ კვირაში დამირეკეს და მითხრეს, რომ მომდევნო ტურში გადავედი. სიმართლე გითხრათ, თავიდან ამ ყველაფერს სერიოზულად ვერც შევხედე. მერე კი მთლიანად ჩავერთე და ის პერიოდი მხოლოდ ამ პროექტით ვცხოვრობდი.
– საკონკურსო გარემოში თავს როგორ გრძნობდით?
– ჩემთვის ძალიან საინტერესო იყო. თავიდან არც სტიმული მქონდა და ცოტა უარყოფითი დამოკიდებულებაც გამაჩნდა კონკურსების მიმართ, მაგრამ სტეფანემ და მაიამ ეს ყველაფერი სულ სხვანაირად დამანახვეს. ვცდილობდი, ჩემი შესაძლებლობები ბოლომდე გამომეჩინა.
– ამის შემდეგ კიდევ მიიღებთ კონკურსებში მონაწილეობას?
– არა, "ახალი ხმა" ჩემთვის პირველი და უკანასკნელი კონკურსი იქნება. ვფიქრობ, გამოცდილების მისაღებად ესეც საკმარისი იყო. თანაც, ვფიქრობ, რომ ახლა თუ ჩემი დრო იყო, მომავალ წელს სხვამ უნდა მიიღოს მონაწილეობა და არა – ისევ მე. მე თუ სხვა პროექტში აღმოვჩნდი, მაშინ ჩავთვლი, რომ აქ ჩემი თავი ვერ ამოვწურე ან ძალა და მონდომება არ მეყო. ჩემს მუსიკალურ კარიერას სხვანაირად დავგეგმავ.
– ახლა როგორია თქვენი გეგმები?
– რა თქმა უნდა, ისევ საქართველოში გავაგრძელებ საქმიანობას. რაც უნდა ცუდი იყოს და ცუდი რაღაცეები ხდებოდეს ამ სფეროში, მაინც ვფიქრობ, რომ, პირველ რიგში, შენმა ხალხმა უნდა შეგიყვაროს, თორემ მერე გული დაგწყდება. ვცდილობ, ჯერ საქართველოს მასშტაბით გამიცნოს ხალხმა და მერე სხვაგან წავიდე, ოღონდ დროებით, რომ მეტი გამოცდილება მივიღო.
– ელოდებოდით, რომ სტეფანე და მაია პროექტში დაგაბრუნებდნენ?
– ბევრი მაგარი მონაწილე ვერ გადავიდა შემდგომ ეტაპზე, ამიტომ ვფიქრობდი, რომ ალბათ არ დამაბრუნებდნენ. სადღაც გულის სიღრმეში კი მქონდა იმედი, რადგან ისეთი რაღაცეები მითხრეს, ალბათ სხვანაირად არ შეიძლებოდა. კასტინგის შემდეგ ერთი დღით ჩვეულებრივ ცხოვრებას დავუბრუნდი, მეორე დღეს კი დამირეკეს და მითხრეს, რომ პროექტში მაბრუნებდნენ.
– ამბობენ, რომ ასეთი გადაწყვეტილება მათ თქვენმა გარეგნობამ მიაღებინა და არა მუსიკალურმა მონაცემებმა.
– პირადად ჩემთვის ასეთი რამ არავის უთქვამს, მაგრამ სოციალურ ქსელებში მსგავსი კომენტარები წავიკითხე. ასეთ რაღაცეებს ყურადღებას არ ვაქცევ. ბევრ რამეს არც ვკითხულობ, რადგან ვიღაც ყოველთვის იქნება უკმაყოფილო. ალბათ ჩემი კონკურენტების გულშემატკივრებსაც უნდოდათ, ასეთი კომენტარებით რეიტინგი დაეწიათ ჩემთვის. ჩემს გარეგნობას ხაზს არასოდეს ვუსვამ, პირველ რიგში, მინდა, ჩემი მუსიკა წამოვწიო წინა პლანზე და მერე ვიზუალი. ჩემს გამოსვლებში ყველანაირად ვეცადე, ეს სტერეოტიპი დამსხვრეულიყო და რამდენად გამომივიდა, ხალხმა გადაწყვიტოს. კიდევ ერთხელ ვუსვამ ხაზს, რომ სცენაზე ვიზუალი არ მჭირდება!
– თქვენი და მწვრთნელების მუსიკალური გემოვნება თუ ემთხვეოდა ერთმანეთს?
– რატომღაც ბევრს ჰგონია, რომ იქ კონკურსანტებს თავიანთ აზრებს ახვევენ თავს და აუცილებლად იმას აკეთებენ, რაც მათ უნდათ, მაგრამ ასე არ არის. რეპერტუარზე ყველა მსჯელობს და რისი მღერაც შეუძლიათ, კონკურსანტები იმას ირჩევენ. დანარჩენი, თუ როგორ უნდა იმღერო და რა უნდა გააკეთო, ამას თვითონ წყვეტენ. თავიანთი საქმის პროფესიონალები არიან და ზუსტად იციან, რა გჭირდება.
– ყველაზე მეტად ვინ გქომაგობდათ?
– ჩემი ოჯახი, ნათესავები, მეგობრები და სრულიად უცხო ადამიანებიც კი. მათგან ძალიან დიდ სითბოს ვგრძნობდი.
– სიმღერის გარდა სხვა რა გიტაცებთ?
– ხანდახან ფეხბურთს ვთამაშობ. სპორტის ეს სახეობა ძალიან მიყვარს. მე რომ ახლა 30 წლის ვიყო, აუცილებლად მექნებოდა დიდი ტექსტი, რომელიც ჩემს სიმღერის მიღმა ცხოვრებას შეეხებოდა, მაგრამ ამ ეტაპზე ჩემი ცხოვრება მხოლოდ ბენდს და მუსიკას უკავშირდება. სახლში გიტარასთან, კლავიშებთან ვზივარ და ვსწავლობ.
– თვითნასწავლი მუსიკოსი ხართ?
– კი, ვოკალის პედაგოგთან მხოლოდ ორი თვე ვიარე. სხვა ინტერესებიც მაქვს, თუნდაც მშენებლობის სფეროში, მაგრამ არ მგონია, ჩემს ცხოვრებაში ისეთი რაღაც მოხდეს, რომ აბსოლუტურად სხვა სფეროში წავიდე და მუსიკა მივატოვო. ყველაზე ძალიან ეს საქმე მიყვარს.
– და–ძმა გყავთ?
– ერთი ძმა მყავს, 20 წლის გიგა. მგონი, ისიც ჩემს გზას მოჰყვება. სკოლა რომ დავამთავრე, გადავწყვიტე, ჯერ ჯარში წავსულიყავი და მერე სადმე ჩამებარებინა. ჩემი ძმაც იმავეს აპირებს.
– მართლა ისეთი ქალთა გულთამპყრობელი ხართ, როგორც ამბობენ?
– მექალთანე არასოდეს ვყოფილვარ და ერთდროულად 30 გოგოსთან არ მქონია ურთიერთობა. რატომღაც ყველას ჰგონია, რომ ჩემი გარეგნობით ვსარგებლობ, ძალიან გარყვნილი ბიჭი ვარ და არც ერთ გოგოს ვუშვებ ხელიდან. სინამდვილეში ასეთი არ ვარ. ძირითადად სულ სახლში ან რეპეტიციაზე ვარ ჩემს ინსტრუმენტებთან ერთად.
– თქვენი ასაკის ახალგაზრდებივით კლუბები, ღამის გართობა არ გიზიდავთ?
– არა, კლუბური მუსიკა ჩემზე უარყოფითად მოქმედებს. სახლში კლუბურ მუსიკასთან მიახლოებული მეც შემიქმნია, მომწონებია კიდეც, მაგრამ კლუბში რომ შევდივარ, იმ მუსიკას სულ სხვანაირად აღვიქვამ.
– გოგოსთვის თუ დაგიწერიათ სიმღერა?
– კი. სიმღერას როცა ვწერ, ყოველთვის ვიღაცაზე ვფიქრობ. სხვა შემთხვევაში ვერ ვწერ.
– საინტერესოა, თქვენს სიმპათიას როგორი გოგონები იმსახურებენ, ვისაც შეიძლება, რომ სიმღერაც კი მიუძღვნათ.
– კარგადაც უნდა გამოიყურებოდეს და ვიზუალის მიღმაც საინტერესო ადამიანი უნდა იყოს. ჩემს ცხოვრებაში ჰოლივუდის ვარსკვლავი რომ გამოჩნდეს და მასში საინტერესო ვერაფერი დავინახო, დარწმუნებული ვარ, მისთვისაც უინტერესო გავხდები, რადგან ჩემებურად ვერ მოვიქცევი, იმ ადამიანისთვის ისეთ რაღაცეებს ვერ ჩავიდენ, რისი გაკეთებაც ძალიან მიყვარს. საინტერესო ხალხთან ურთიერთობა მომწონს. არ აქვს მნიშვნელობა, რა პროფესიის იქნება, შეიძლება მუსიკაში კარგად ვერ ერკვეოდეს, მაგრამ გემოვნებიანი მსმენელი მაინც უნდა იყოს, ჩვენი აზრები ერთმანეთს უნდა ემთხვეოდეს. მუსიკა თუ ეცოდინება, რა თქმა უნდა, საერთო ენას უფრო ადვილად გამოვნახავ.
– რომანტიკული ხართ?
– ხანდახან კი, მაგრამ უფრო გიჟი ვარ.
– რა შეგიძლიათ ჩაიდინოთ გოგოსთვის?
– ვერ დაგიკონკრეტებთ, მაგრამ რატომღაც ყოველთვის მირჩევნია, გოგოს გამო ცოტა მეტი გავაკეთო. ქალისთვის ხვეწნა არასოდეს დამიწყია, მაგრამ თუ მომწონს, შემიძლია ისეთი რაღაცეები ჩავიდინო, რასაც ბევრი ბიჭი არ გააკეთებს.
ქეთი დინოშვილი
