...მაინც ვერ დავემალე 7

ზაზა წავიდა, ჩემი ცხოვრება უჩვეულოდ გაგრძელდა, ზაზას უაზრო მონატრება და მასზე აკვიატებული ფიქრი დამემატა, ვნახავდი თუ არა ისევ ოდესმე? ეს აზრი მოსვენებას არ მაძლევდა და რაღაც შეწუხებული დავდიოდი, სიმართლე რომ ვთქვა ძალიანაც არ მსიამოვნებდა ზაზას ასეთი უეცარი შემოჭრა ჩემს ცხოვრებაში, გეგმებს მირევდა, მე კი ეს საშინლად მაღიზიანებდა, გქონიათ ასეთი რამ ოდესმე? არა არ ვამბობ რომ მიყვარდა.... გამუდმებით მასზე მეფიქრებოდა, თან უმიზეზოთ, ის ხომ წავიდა და წავიდა, არც არაფერი ყოფილა იმისთვის რომ მე მასზე ასე დაჟინებული ფიქრის საფუძველი მქონოდა, ეს მაღიზიანებდა ყველაზე მეტად, სულელი, ყურებამდე შეყვარებული გოგოსავით ვიქცეოდი...ჩვენს დიალოგებს ვატრიალებდი გონებაში, მისი სურნელიც რომ არ ამომდიოდა მეხსიერებიდან? შარში ვიყავი.... მუდმივ ეიფორიას გავდა გრძნობა რომელიც ზაზას უეცარმა გამოჩნამ და მერე ასევე უეცარმა გაქრობამ დამიტოვა, მემგონი პიროვნების გაორება დამემართა, ჩემში ორი მე ერთმანეთს ებრძოდა, ერთი გრძნობებს აყოლილი, მეორე კი გონებით გამორჩეული, ერთმანეთს გამალებით უმტკიცებდნენ თვიანთ სიმართლეს, მე კი ეს ბრძოლა ჭკუიდან მშლიდა, გოგოების ქილიკიც ნერვებს მიშლიდა, მე ვიყავი ყველაფერში დამნაშავე, ვინ მექაჩებოდა ენაზე? არ მომეყოლა მათთვის არაფერი და ქილიკის საგანიც არ გავხდებოდი, იმ უსინდისოს კი არ კი გავხსენებივარ, დაერეკა და ის მაინც ეთქვა, რომ კარგად ჩავიდა, საზიზღარი... გულის და გონების ასე ბრძოლაში ერთი კვირა გავიდა, ზაზათი გაჟღენთილი და ჩემი უჟმურობის ერთი კვირა, როგორც იქნა გრძნობებს გონებამ ძლია და ზაზაზე ფიქრი წარსულის გზას გაუყენე, მაგრამ ბედს ხომ ვერსად გაექცევი? ... მეც ვერსად დავემალე, ისევ საღამოა, დაღლილი მივედი სამსახურიდან, ხვალ კოლოკვიუმი მაქ, რაღცის სწავლას ვცდილობ, თუმცა არ გამომდის, ისევ საზიზღრად წვიმს, მე ხომ არ არსებობს რამე ნერვებს არ მიშლიდეს, კარზე ზარია, სანამ ვუპასუხებდი უკვე კარზე კაკუნის ხმა მომესმა
-ვინ არის? ვიკითხე შიშით
-შენი წარსული, აწმყო და მომავალი, მივიღე გონებამახვილი პასუხი კარის მეორე მხრიდან და გამეცინა
-სახელი, გვარი, მამის სახელი... გავიხუმრე მეც
-ფეხის ზომაც ხომ არ გაინტერესებს? მიპასუხა სიცილით ხმამ და მე კარი გავაღე
-რითი ვეღარ მოგიშორე? გაკვირვებულმა და დაბნეულმა ვიკითხე მე
-დილით მივფრინავ, მორცხვად მითხრა ზაზამ
-მერე ჩემი სახლი აეროპორტია?
-კარგი რა ბელ ისე ნუ იქცევი, თითქოს ვერაფერს ხვდები!
-რას გადამეკიდე კობახიძე? (გვარით მიმართვას სკოლის მერე ვერ გადავეჩვიე)
-არ შემომიშვებ? საწყლად შემეკითხა ზაზა, მე გამეღიმა
-არა! მიუგე უკმეხად
-მატყუებ, თან მშია! ისე მეპასუხებოდა თითქოს ჩემი არ ესმოდა
-არაფერი მაქ საჭმელი! არ შევეპუე მე
-ერთად გავაკეთოთ რამე
-აეროპორტში დაგაგვიანდება, ზაზამ ვეღარ მოითმინა, კარებიდან გამწია წუწუნით
-ოოო, ამ გოგოებს რამდენი ლაპარაკი გიყვართ, უაზროდ!
-ზაზა თავხედობ! და ხომ იცი რომ არ მიყვარს თავხედობა
-გამაცილებ აეროპორტში? ისევ ისე იქცეოდა, თითქოს ჩემი არ ესმოდა, სამზარეულოში ტრიალებდა და თანდათან ჩემს მაცივარს აცარიელებდა
-ჩემი მანქანითაც ხომ არ გაგიყვანო? ვიკითხე გაკვირვებულმა
-შეგიძლია? ეგ უფრო კარგი იქნება
-უსინდისო ხარ! ვუყვირე მე
-ეე, კაი რა, უსინდისო კი არა შენზე ვზრუნავ, რო გამაცილებ მერე სახში ხომ უნდა დაბრუნდე? მეც მშვიდათ ვიქნები თუ შენი მანქანით დაბრუნდები და არა ვიღაც უცნობ ტაქსისტთან ერთად
-თუ ასე გაღელვებს ჩემი ბედი, საერთოდ არ გამიყვანო სახლიდან
-და შენი ცრემლიანი თვალების ნახვის შანსი გავუშვა? მე გულიანად ავხარხარდი, ან რა უნდოდა, ან რატო უნდა გამეცილებია, ან რატო უნდა მეტირა?
-გამაოგნებელია! მხოლოდ ამ სიტყვის თქმა მოვახერხე, ის ისევ ბუზღუნებდა
-აი ხედავ შენი წუნკლობით იმდენს მიაღწიე, რომ შენთვის არც კი მიკოცნია, მოდი აქ! წამოვიდა ჩემკენ ზაზა
-თავი დამანებე, გავიწიე მე
-სულ როგორ უნდა წიკვინებდე გოგო? ”გოგო” ეს არის ყველაზე საშინელი მიმართვა, ჭირის დღესავით მეზიზღება როცა ასე მომმართავენ, რადგანაც ზაზა ახლოს იდგა და მის ლოყასაც კარგად შევწვდებოდი, ერთი ისე მწარედ ვლეწე, რომ მის ლოყაზე ჩემი თითები დავითვალე
-გამოფხიზლდი??? ვკითხე მკაცრად, ის უსიტყვოდ დაჯდა ტახტზე, გაოგნებული, მე ის ხელი ამეწვა რომლითაც გავარტყი, შემრცხვა, თან ძალიან, ვინანე კიდეც ჩემი საქციელი, რაღას ვიზამდი? უცებ ”კუკარაჩადან” სცენა გამახსენდა, როცა ინგა მურტალოს სილას აწნის, მერე კი..... არა არ შემცოდებია ინგასავით
-ეს რა ქენი? რატომ დამარტყი? მკითხა ცოტა ხნის მერე
-შენ რომ გიჟივით შემომივარდი? იმაზე აღარაფერს ვამბობ საშინლად არაედეკვატურად რომ იქცევი, გჭირდებოდა ერთი კარგი ლაწანი, თუ ისევ მასე გააგრძელებ კიდევ მიიღებ
-ბოდიში, მეგონა შეიძლებოდა
-არ შეძლებულა! სრული სიმკაცრით ვამბობდი ამ სიტყვებს
-გამაცილებ? ისევ იკითხა ნაღვლიანად
-რას ჩაიხვიე ეს გამაცილებ? პატარა ბიჭი ხარ გაცილება რომ გჭირდება?
-მესიამოვნება თუ წამოხვალ, წასვლა გამიადვილდება, თუ მეცოდინება, რომ აქ ვიღაც მელოდება
-მე შენ არ დაგელოდები
-შეგრძნება მექნება რომ მელოდები! ისე საყვარლად მიყურებდა, მუდარით სავსე ქონდა ის ნაცრისფერი, იდუმალი თვალები, ჩემდა გასაკვირად ტელეფონი ავიღე და სამსახურის მანქანაზე დავრეკე, ბატონ ვაჟას ველაპარაკე, უფროსებიც გავაფრთხილე, ზაზა გაკვირვებული მიყურებდა
-რა გინდა რომ გაგიკეთო? მივუბრუნდი ზაზას როცა ტელეფონზე საუბარს მოვრჩი, მან წარბი ამიწია, კარგად რომ ვიცნობდი ამიტომ დავამატე დაწყებულ წინადადებას
-საჭმელი!!!
-ფელამუში... სულელურად გამიღიმა ზაზამ
-ფელამუში???
-ხო რა იყო, მაგრად მიყვარს გუშინ ისე საზიზღრად დავლიეთ ბიჭებმა, ვერაფრის ჭამა ვერ მოვახერხე, ნაბახუსევზე კი ერთი ბოთლი ლიკანი ჩავიხუტე და ისე წამოვედი
-აბა ტკბილეული არ მიყვარსო?
-შეგიძლია გამიკეთო? შემეღრიტინა ზაზა
-არ ვიცი ტკბილი თუ მაქვს, აივანზე უნდა ვნახო, თან გაფრთხილებ არასოდეს გამიკეთებია
-წამო აივანზე, თვალი ჩამიკრა და ტახტიდან წამოხტა სიხარულით, ტკბილი კი ვიპოვეთ მაგრამ მომზადება? ზარი დედასთან
-დე ფელამუში როგორ მოვამზადო? მივახალე დედას ისე რომ ალოს თქმა არ ვაცადე
-ამ შუაღამეზე რა ფელამუში მოგინდა შვილო? ხომ არ მიზეზობ?
-კაი რა, მითხარი, კი მიყურებია როგორ აკეთებ, მაგრამ რამდენ რას აძლევ არ ვიცი
-მართლა აკეთებ?
-ხო პრეტენზიული სტუმრები მყავს, მხოლოდ ფელამუში უნდა
-ვინ გყავს დე?
-ზაზა ჩამოვიდა ისევ
-ისევ? რა უნდა? ზაზა სახე შეეცვალა
-ჩემზე მოუყევი? მკითხა ჩუმათ ზაზამ
-მე დედას ყველაფერს ვუყვები, გავეცი ჩუმად პასუხი ზაზას, დედამ დეტალურად ამიხსნა რა როგორ უნდა გამეკეთებია, მეც ფელამუშის კეთებას შეუდექი, ზაზა უცნაურად მიყურებდა, თან ნერვებს მიშლიდა, მასწავლიდა რაღაც რაღაცეებს, ნერვები საბოლოოდ მომეშალა და სამზარეულოდან გამოსვლა დავაპირე, ზაზამ გზა გადამიღობა
-ნანას გეფიცები აღარფერს ვიტყვი, მე ისევ ფელამუშს მიუბრუნდი, გაზქურასტან ვიდექით ორივენი, ზაზა სამზარეულოს მაგიდაზე დადებულ დაჭრილ ხილს დაწვდა, ღორმუცელა, ფორთოხალი არ ეყო და კიდევ გაფრცქვნა, ერთ ლუკმა თვითონ რომ ჭამდა მეორეს მე მიწვდიდა, ასე შეხმატკბილებულად გავაკეთეთ ფელამუში, მერე გასაციებლად თეფშზე ამოღებულს დაჭრილი თხილით გაღიმებული სახეები დავახატეთ, ფელამუში გემრიელი გამოდგა, მერე სიჩუმე ჩამოვარდა, ძილსაც აზრი არ ქონდა, მალევე უნდა წავსულიყავით, უცნაური და უხერხული სიტუაცია იყო, ზაზა ვერ ისვენებდა, მე უნივერსიტეტის კონსპექტებს ვკითხულობდი
-არაფრის კითხვა არ გინდა? მკითხა ზაზამ როცა მოთმინების ფიალა აევსო
-შენ არაფრის თქმა არ გინდა? კითხვითვე ვუპასუხე მე
-ვხვდები აზრი რომ არ ექნებათ ჩემს სიტყვებს, სინანული შეეპარა ზაზას ხმაში
-აბა ჩემი კითხვები რა საჭიროა? მოვამთავრე უცებ საუბარი, ზაზას ტელეფონი არ ჩერდებოდა, მეგობრები, ნათესავები, ნაცნობები, ურეკავდნენ და ემშვიდობებოდნენ საუკეთესო სურვილებით, აეროპორტშიც უსიტყვოდ მივედით, რეგისტრაცია უკვე დაწყებული იყო, მისი თვითმფრინავი ხუთზე მიფრინავდა, ზაზა უხერხულად მიღიმოდა, თან ხელს არ მიშვებდა, თითქოს ის პატარა ბავშვი ყოფილიყო, მე კი მზრუნველი დედა, რამდენიმეჯერ გამოცხადდა მის რეისზე ჩასხდომა
-ზაზა დაგაგვიანდება, ვუთხარი ხმაგაბზარულმა, ხმაგაბზარულმა იმიტომ, რომ ვაცნობიერებდი მიდიოდა და შეიძლება არც დაბრუნებულიყო, მე კი ეს ძალიან მაღელვებდა, რომც დაბრუნებულიყო მერე მე რა? ჩვენ ხომ სხვადასხვა ქალაქში უნდა გვეცხოვრა? კიდევ რამდენი წელი უნდა გასულიყო რომ ერთმანეთი გვენახა? ზაზამ ისევ ისე მიმიხუტა, როგორც მაშინ როცა ბათუმში ვაცილებდი, თითქოს ჩემს სურნელს იმახსოვრებდა, ისე დაჟინებით მყნოსავდა
-ყველა ქვეყნიდან საჩუქარს ჩამოგიტან, მითხრა ძალიან, ძალიან ჩუმად
-მადლობა ყველაფრისთვის რაც გამიკეთე, სიკეთეს სიკეთითვე გადაგიხდი თუ....
-თუ???
-არაფერი არ მომაქციო ყურადღება, გაიქნია თავი ზაზამ და მე არ ვიცი რატომ ვთქვი ის რაც ვთქვი
-დაგელოდები!... შენ და საჩუქრებს ვცადე გახუმრება და ნაძალათევად გავუღიმე, რადგან საშინლად მტკიოდა რაღაც და ვერც კი მივხვდი რომ ეს თურმე გული იყო... ზაზამ ისევ მიმიხუტა, ჯერ ისევ კისერზე, მერე ლოყაზე და მერე შუბლზე მაკოცა, ლოყაზე ხელი ჩამომისვა და ძალაუნებურად ცრემლი ჩამომიგორდა (ხომ შეიძლებოდა იქ ოკეანეში რამე მოსვლოდა?)
-არ მეგონა ჩემს გამო თუ ოდესმე იტირებდი
-მეც ბევრი რამე არ მეგონა
-უცნაურია, მე, შენ, აეროპორტი, განშორება და ცრემლები, რაღაც მელოდრამას გავს ყველაფერი
-თან უაზრო მელოდრამას
-მაგვიანდება
-მე არ გაკავებ, თუმცა ერთი თხოვნა მაქ, ისიც უცნაური, სანამ გემზე ახვალ რამენაირად დამიკავშირდი და მითხარი, რომ კარგად ხარ, ნუ დამაწყებინებ გიოსთან და სხვებთან დარეკვას შენი ამბის გასაგებად, მხოლოდ ის გამაგებინე რომ კარგათ ხარ და მეტი არაფერი, რომ არ ვინერვიულო
-რაღაცას მოვახერხებ, გამიღიმა ზაზამ, შუბლზე კიდევ ერთხელ მაკოცა და წავიდა, დაახლოებით 50 მეტრი ექნებოდა გავლილი როცა შემობრუნდა
-თუ შენ მელოდები ყველაფერი კარგად იქნება! მეც ხელი დაუქნიე და დავუძახე
-გელოდები....
მხოლოდ მაშინ ამოვისუნთქე როცა ზაზაგან წერილი მივიღე, რომ კარგად იყო და ორ დღეში გემი პორტიდან გავიდოდა, მერე აღარაფერი, სულ არაფერი..... ზაზა ნელ-ნელა დავიწყებას მიეცა, მხოლოდ ლამაზი მოგონება დარჩა, ისიც იშვიათი, მოგონება.
შეუმჩნევლად გავიდა ოქტომბერი, ნოემბერი, დეკემბერი (ახალი წელი საუკეთესო და ხალისიანი იყო, ბათუმში), იანვარი და სწავლაც დამთავრდა შესაბამისად სამსახური (სამსახური ანუ ანაზღაურებადი უნივერსიტეტის პრაქტიკა, როცა სემესტრი მთავრდება და არდადეგები გვაქვს სამსახურშიც არდადეგებია) წელს უჩვეულოდ დიდი დასვენება გამომივიდა, რადგან გამოცდები, დროზე ადრე ჩავაბარე და სახლში წამოვედი, თითქმის ორი თვე სრული უსაქმურობის ხანა მქონდა, თებერვალი და მარტი, მეც კი დავიღალე უსაქმურობით, საწოლიდან ტელევიზორთან, ტელევიზორიდან კომპიუტერთან, კომპიუტერიდან ისევ საწოლში, ერთი სიტყვით ჩემი უსაქმურობა სახუმარო თემა გახდა სახში, ირაკლი სამსახურში რომ მიდიოდა მეხუმრებოდა, ფრთხილად იყავი სავარძელმა არ გადმოგაგდოსო, კიდევ ქონდა რამდენიმე ხუმრობა, კაცმა წითლად რომ გადაგკრასკოს გაზის ბალონობას შეითავსებო, მაინცდამაინც სახში გავცივდი, აბა გარეთ მე არ გავდიოდი, ირაკლი რა თქმა უნდა ამაზეც ხუმრობდა, ტუალეტში საბნის გარეშე რომ შედიხარ მაგის ბრალიაო (ბოდიშით უხამსობისთვის, მაგრამ ასე იყო და რა ვქნა? საძაგელი ძმა მყავს, მაგრამ ისეთი საყვარელი... ელეთმელეთი მომდის) მართლა სახშიო კი არ ვიჯექი სულ... არცერთი დღესასწაული არ გამოგვიტოვებია, ვალენტინობა იქნებოდა ეს რვა მარტი თუ დედის დღე, ხანდახან უმიზეზიდაც ვქეიფობდით, ჩემი ზემოთ ხსენებული კლასელი გიო, ზაზას ძლაკაცი, მარტო კლასელი არარი ჩემი უბნელიცაა და ამ მოლხენის დროს სულ ერთად ვიყავით, ერთი ორჟერ შემაპარა ზაზა ჩამოდის მალეო, მე ვითომ არც გამიგია, მხრებს ვიჩეჩავდი და მხოლოდ იმას ვპასუხობდი, რა ჩემი საქმეა როდის ჩმოდისთქო, ორთვიანი უსაქმურობის შემდეგ ისევ სწავლას და სამსახურს დაუბრუნდი, გოგოებმა ხომ ყურები წაიღეს ზაზაზე კითხვებით, ხომ არ ჩამოსულა, როდის ჩამოვა, ხომ არ მოუწერია, რატომ ხარ ასე მოწყენილი როცა მასზე გელაპარაკებით, ერთი სიტყვით ისევ ეიფორია დაიწყო მისი ჩამოსვლის მოახლოების გამო, რომ გნახოს მერე რას იზამ? მისვამდნენ უაზრო შეკითხვას გოგოები, მე კი დელიკატურად ვძვრებოდი ყველა სიტუაციიდან, მათთვის რა უნდა მეთქვა როცა ჯერ ჩემ თავში არ გავრკვეულვარ? ან რა იყო გასარკვევი, ზაზას ხომ არაფერი შემოუთვაზებია ჩემთვის, უბრალოდ ორი ნაცნობი ვიყავით რომლებმაც აუცილებლობის გამო რამდენიმე დღე ერთად გავატარეთ და სულელურად გავიხსენეთ ბავშვობა.....
ერთხელ მე და თამთა ერთად ვიყავით ღამის მორიგეობაში, საქმე ჯერ არაფერი გვქონდა, ის მის თეკლაზე მიყვებოდა, როგორ დაპორტყავს და როგორ ტიტინებს, მერე აღდგომა ახლოვდებოდა და ამაზე ვილაპარაკეთ, თამთა მეუღლის სოფელში აპირებდა წასვლას, მე ტრადიციულად სახში და მერე ჯერ დედიკოს და მერე მამას სოფესში (ტრადიციულად ასე ვაკეთებთ ხოლმე, დედას ძმა ყავს დაღუპული აფხაზეთის ომში და მას მერე ანუ 19წელია არც ერთი აღდგომა არ ჩაგვიგდია რომ ბიძას საფლავზე არ გავსულიყავით) ამ ყველაფერმა ისევ ზაზამდე მიგვიყვანა, თამთა დაახლოებით ორი წელია გათხოვილია და მას უკვა რაღაც რაღაცეები სხვანაირად ესმის უცნაური კითხვა დამისვა
-რა ხდება შენსა და იმბიჭს შორის?
-არაფერი თამთ, მართლა არაფერი, რითი ვეღარ მოიშორეთ თავიდან ეს ზაზა? გავბრაზდი მე
-შენ რომ ვერ იშორებ მაგიტო ვერ ვიშორებთ ჩვენც, შენ თავს მაინც რატომ არ აუხსნი რა ხდება? დაახლოებით ხუთი წუთი ვფიქრობდი მის სიტყვებზე და ჩემთვისაც კი მოულოდნელი პასუხი გავეცი თამთას
-მეშინია... თმთ ძალიან გაკვირვებული მიყურებდა და მე გადავწყვიტე ამეხსნა რისი მეშინოდა
-მეშინია საკუთარ თავთან მარტო დარჩენის და რაღაც რაღაცეების გაანალიზები, მართლა რო ხდებოდეს რამე, მერე რა ვქნა? ასე მირჩევნია, უპასუხისმგებლოდ ყოფნა... მე ისევ დავდუმდი
-რაღაც რომ ხელს გიშლის ცხოვრებაში ხვდები? რაც ზაზა გამოჩნდა თუ დაბრუნდა შეიცვალე, ადრე ფლირტის უფლებას მაინც აძლევდი თვს, ახლა საერთოდ არ იხედები არავისკენ, თითქოს შენც გათხოვილი იყო და ამის უფლება არ გქონდეს
-რაღაც მაკავებს, ფლირტისგან სიამოვნებას ვეღარ ვიღებ, მხოლოდ დანაშაულის გრძნობა მაქ
-დანაშაულის? გაუკვირდა თამთას
-ხო დანაშულის, თითქოს ვიღაცას ვღალატობ... გაუგებრად ავუხსენი ჩმი მდგომარეობა
-ზაზაზე ფიქრობ ხოლმე?
-იშვიათად მაგრამ ვფიქრობ, არ დავმალე სიმართლე
-მერე რას გრძნობ?
-სითბოს და მონატრებას, მივხვდი რომ გავწითლდი და თამთას გაეცინა
-კაი რა ნუ დამცინი, ავილეწე მე სირცხვილისგან
-არ დაგცინი, თეკლას გეფიცები, მიხარია, რომ შეყვარებული ხარ
-არავარ, მკაცრად ვიუარე მე
-სიყვარული შენ მეტი რა გგონია? მონატრება და სითბო, შენ კი ორივე გაქ
-აქ რო არარის? გულნატკენმა ვიკითხე მე
-არაუშავს, შეიძლება არც არასდროს გამოჩნდეს
-მაშინ რა ვქნა რომ არ გამოჩნდეს?
-ახალს იპოვი, რომელიც ზაზას დაგავიწყებს, უბრალოდ დროა საჭირო და შესაბამისი კანდიდატი, ზაზაზე უკეთესი, ესარის და ეს... თამთსთან საუბარი ყოველთვის მიყვარს, არ იძლევა უაზრო რჩევებს, სხვის ცხოვრებაში არასოდეს ერევა, ის უბრალოდ ამბობს მისი აზრით როგორ იქნება სწორი.