რაღაც მთავრდება, მაგრა ამავდროულად რაღაც იწყება! (4 დასასრული)
2 174 ნახვა
იმისი, რომ ყველაფერი ისე არ იქნება როგორც ჩვენ გვინდა...
-მე შენს თავს ვერავინ ვერასდროს ვერ წამართმევს გაიგე?!
-გავიგე!
-მივარხარ! მიყვარხარ! მიყვარხარ!
-მეც! მეც! მეც!
ორივე უბედნიერესები ვიყავით და ვერ ვხვდებოდით, რომ აქ მთავრდებოდა ჩვენი ბედნიერება და ამავდროულად იწყებოდა ჩვენი უბედურება…ამ დღიდან 2 კვირაში მე და ალექსი დავქორწინდით ჩუმად... მე ალექსანდრესთან გადავედი საცხოვრებლად რადგან მისი სახლი უფრო დიდი იყო, ვიყავით უბედნიერესები თითქოს არაფერი მოელოდა ჩვენს ურთიერთობას მაგრამ ბედნიერება არ მეწერა....
.............................
-მარიამ საყვარელო გეყოფა ძილი ექიმთან უნდა წავიდეთ დაგავიწყდა?
-ხო კაი კაი ვდგები...
წამოვდექი და ჩავიცვი ყავა დავლიე და ჩაჩავაში წავედით... ეს რამოდენიმე დღე ტავბრუსხვევები და პირღებინებები მქონდა ამიტომ ექიმთან მივედით და ანალიზები გავიკეთე აღმოჩნდა რომ ორსულად ვიყავი ძალიან გაგვიხარდა... როგორც კი საავადმყოფოდან გამოვედით ნივთების ყიდვას შევუდეგიტ შევუკვეთეთ ყველაფერი რაც ოთახისთვის გვჭირდებოდა და ზუსტად 1 კვირაში ოთახი მზად იყო... ყველას ძალიან უხაროდა ჩვენი ბედნიერება... ერთ საღამოს მე და ალექსანდრე ვლაპარაკობდით:
-მარიამ არ გაინტერესებს სად წავიდა გიორგი?
-არა საყვარელო! არ მინდა მაგ ადამიანზე საუბაი.
-კარგი ჩემო გაბერილო როგორც გინდა ხომ იცი ვერ ვიტან როცა მოწყენილიხარ...
-მიყვარხარ!
-მეეც!
-მე უფროოო!
-არა მე და მორჩა!
-მოდი ფილმს ვუყუროთ...
-მოდი... ავდექი და ტელევიზორი ჩავრთე
-მად არა ციცქნა კინოში წავიდეთ
-აუ წამო
კინნოთეატრიდან სასეირნოდ წავედით სეირნობის შემდეგ რესტორანში და სახლში გვიან მოვედით... დასაწოლად გავემზადეთ და გაყინულ ლოგინში შევწექით... ღამე რაღაცის ფხაკურმა გამომაღვიძა:
-ჰეი! ლამაზო როგორ მომენატრე!
-გიორგი?! აქ რას აკეთებ?
-ხომ გითხარი ჩემს გარდა ბედნიერი ვერავისთან იქნებითქო... მითხრა და მუცელში მესროლა ტყვია... თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა და გიორგი მაშინვე გაიქცა... ალექსანდრემ სასწრაფოს გამოუძახა და როდესაც მივყავდი საავადმყოფოში ალექსანდრეს ვუთხარი:
-საყვარელო მე ვიცი რომ მშობიარობისას ან მე ან ჩვენი პატარა უნდა გადაარჩინო მე მინდა რომ პატარამ იცოცხლოს რომ ჩემი სიცოცხლე დამთავრდეს და ახალი სიცოცხლე დაიწყოს! გთხოვ გააკეთე ეს ჩემთვის... მე რომც გადამარჩინო ვერ მოვინელებ ჩვენი პატარას სიკვდილს და ვერ გავაჩენ ვეღარასდროს შვილს... აი ამიტომ გადაარჩინე ბავშვი!
-მარიამ! მე... იცი...
-თუ ბიჭი დაიბადება ანდრეა დაარქვი ხოლო თუ გოგო
-თუ გოგო მარიამს დავარქმევ...
-როგორცც გინდა... მაკოცე...
ამ დროს შენი დედიკო გაითიშა ჩემო მარიამ და მართლაც მომიწია არჩევნის გაკეთება როგორც ხედავ მე ცოლი არ მომიყვანია და არც მოვიყვან, რადგან შენი დედიკო ახლაც ჩვენთან ერთად არის... მე ეხლა ვხვდები, რომ მარიამი მართალი იყო ჩემო პატარავ! რაღაც მთავრდება, მაგრამ ამავდროულად რაღაც იწყება...
ამ ნაწარმოებს როდესაც ვწერდი თავიდან სულ სხვანაირად ვაპირებდი დამთავრებას მაგამ ბოლოს მივხვდი რომ ასე აჯობბდა... იმედია მოგეწონებათ... ცხოვრებაში ყოველთვის გვიწევს ისეთი არჩევნის გაკეთებას რაც იწვევს ერთი რაღაცის დასრულებას და ამავდროულად ახალის დაწყებას...
დასასრული
პატარა იყო მაგრამ იმედია გასიამოვნეთ
-მე შენს თავს ვერავინ ვერასდროს ვერ წამართმევს გაიგე?!
-გავიგე!
-მივარხარ! მიყვარხარ! მიყვარხარ!
-მეც! მეც! მეც!
ორივე უბედნიერესები ვიყავით და ვერ ვხვდებოდით, რომ აქ მთავრდებოდა ჩვენი ბედნიერება და ამავდროულად იწყებოდა ჩვენი უბედურება…ამ დღიდან 2 კვირაში მე და ალექსი დავქორწინდით ჩუმად... მე ალექსანდრესთან გადავედი საცხოვრებლად რადგან მისი სახლი უფრო დიდი იყო, ვიყავით უბედნიერესები თითქოს არაფერი მოელოდა ჩვენს ურთიერთობას მაგრამ ბედნიერება არ მეწერა....
.............................
-მარიამ საყვარელო გეყოფა ძილი ექიმთან უნდა წავიდეთ დაგავიწყდა?
-ხო კაი კაი ვდგები...
წამოვდექი და ჩავიცვი ყავა დავლიე და ჩაჩავაში წავედით... ეს რამოდენიმე დღე ტავბრუსხვევები და პირღებინებები მქონდა ამიტომ ექიმთან მივედით და ანალიზები გავიკეთე აღმოჩნდა რომ ორსულად ვიყავი ძალიან გაგვიხარდა... როგორც კი საავადმყოფოდან გამოვედით ნივთების ყიდვას შევუდეგიტ შევუკვეთეთ ყველაფერი რაც ოთახისთვის გვჭირდებოდა და ზუსტად 1 კვირაში ოთახი მზად იყო... ყველას ძალიან უხაროდა ჩვენი ბედნიერება... ერთ საღამოს მე და ალექსანდრე ვლაპარაკობდით:
-მარიამ არ გაინტერესებს სად წავიდა გიორგი?
-არა საყვარელო! არ მინდა მაგ ადამიანზე საუბაი.
-კარგი ჩემო გაბერილო როგორც გინდა ხომ იცი ვერ ვიტან როცა მოწყენილიხარ...
-მიყვარხარ!
-მეეც!
-მე უფროოო!
-არა მე და მორჩა!
-მოდი ფილმს ვუყუროთ...
-მოდი... ავდექი და ტელევიზორი ჩავრთე
-მად არა ციცქნა კინოში წავიდეთ
-აუ წამო
კინნოთეატრიდან სასეირნოდ წავედით სეირნობის შემდეგ რესტორანში და სახლში გვიან მოვედით... დასაწოლად გავემზადეთ და გაყინულ ლოგინში შევწექით... ღამე რაღაცის ფხაკურმა გამომაღვიძა:
-ჰეი! ლამაზო როგორ მომენატრე!
-გიორგი?! აქ რას აკეთებ?
-ხომ გითხარი ჩემს გარდა ბედნიერი ვერავისთან იქნებითქო... მითხრა და მუცელში მესროლა ტყვია... თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა და გიორგი მაშინვე გაიქცა... ალექსანდრემ სასწრაფოს გამოუძახა და როდესაც მივყავდი საავადმყოფოში ალექსანდრეს ვუთხარი:
-საყვარელო მე ვიცი რომ მშობიარობისას ან მე ან ჩვენი პატარა უნდა გადაარჩინო მე მინდა რომ პატარამ იცოცხლოს რომ ჩემი სიცოცხლე დამთავრდეს და ახალი სიცოცხლე დაიწყოს! გთხოვ გააკეთე ეს ჩემთვის... მე რომც გადამარჩინო ვერ მოვინელებ ჩვენი პატარას სიკვდილს და ვერ გავაჩენ ვეღარასდროს შვილს... აი ამიტომ გადაარჩინე ბავშვი!
-მარიამ! მე... იცი...
-თუ ბიჭი დაიბადება ანდრეა დაარქვი ხოლო თუ გოგო
-თუ გოგო მარიამს დავარქმევ...
-როგორცც გინდა... მაკოცე...
ამ დროს შენი დედიკო გაითიშა ჩემო მარიამ და მართლაც მომიწია არჩევნის გაკეთება როგორც ხედავ მე ცოლი არ მომიყვანია და არც მოვიყვან, რადგან შენი დედიკო ახლაც ჩვენთან ერთად არის... მე ეხლა ვხვდები, რომ მარიამი მართალი იყო ჩემო პატარავ! რაღაც მთავრდება, მაგრამ ამავდროულად რაღაც იწყება...
ამ ნაწარმოებს როდესაც ვწერდი თავიდან სულ სხვანაირად ვაპირებდი დამთავრებას მაგამ ბოლოს მივხვდი რომ ასე აჯობბდა... იმედია მოგეწონებათ... ცხოვრებაში ყოველთვის გვიწევს ისეთი არჩევნის გაკეთებას რაც იწვევს ერთი რაღაცის დასრულებას და ამავდროულად ახალის დაწყებას...
დასასრული
პატარა იყო მაგრამ იმედია გასიამოვნეთ
