...მაინც ვერ დავემალე (დასასრული)

აღდგომამდე რამდენიმე დღით არდე წავედი ბათუმში, მიყვერს მე ეს ქალაქი, თან სიგიჟემდე, ულამაზესი და უთბილესია, იოლად გეფიქრება რაღაცეებზე მის ქუჩებში, ახლაც ამ მდგომარებოში ვარ, ვსეირნობ და ვფიქრობ, ჩემს სკოლას ჩავუარე და მოგონებები ამეშალა, აქ ბედნიერი ვიყავი, ნაცნობებიც ვნახე, ისევ გზას და ფიქრს ვაგრძელებ, აქ ყველა ქუჩასთან რაღაც მოგონება მაკავშირებს, ერთ-ერთ ქუჩაზე ის კაფეა სადაც პირველად ვიყავით მეგობრები, როცა შატალოზე წამოვედით, იქ ჩემი კლასელი ცხოვრობს, აი ამ ქუჩაზე კი საოცარი საფუნთუშეა, მეცნობა ძველი სურნელი, თეატრი და სასალონე მაღაზიები, კინოთეატრი და ბათუმელი ხელოვნების თავშეყრის ადგილი, ეს ადგილი ბევრმა არ იცის პატარა კაფესავითაა, აქ ყოველთვის ტარდება, მინი გამოფენები, პოეზიის საღამოები, ბენეფისები და ყველაფერი ის რაც ხელოვნებას უკავშირდება, მომენატრა აქაურობის სურნელი, ცოტა ხნით შევიარე და კაფის მეპატრონე ჩემი კარგი ნაცნობი გიორგი გაბაიძე ვნახე, მოვიკითხე და საზაფხულოდ კარგ რაღაცეებს დავპირდი, (ზ. სალუქვაძის, თ. შენგელაიას, გ. ომიაძის და კიდევ რამდენიმე ადამიანის ჩამოყვანას) გაუხარდა და გელოდებიო, ჩემი კარი შენთვის და შენი სტუმრებისთვის ყოველთვის ღიააო... იქვე ძალიან ძველი და დიდი წიგნების მაღაზიაა, ჩემი ნათლული უნდა მენახა და გადავწყვიტე მისთვის საჩუქარი ამერჩია, საათს რომ დავხედე ამ ბოდიალ- ბოდიალში კარგი დრო გასულა, დედას დაურეკე არ ინერვიულოთქო და ქუჩას გაუყევი, აპოლოს (კინო) ჩაუარე აფიშა შევათვალიერე, საუკუნეა კინოში არ ვყოფილვარ ირაკლისთან ერთად, რა კარგია პატარა ქალაქში რომ ცხოვრობ აქ ყველას იცნობ, სალაროსთან მივედი და ნაცნობობით წინასწარ ავიღე სამი ბილეთი ბოლო გასეირნებაზე, მერე წიგნის მაღაზიაში შევიარე და აი აქ კი სიურპრიზი მელოდა და თან როგორი,ჩემთვის ვათვალიერებდი წყნარად საბავშვო წიგნებს, სოფის რომ შეურჩიე საჩუქარი მერე ჩემს სისუსტეს პოეზიის განყოფილებასთან გადავინაცვლე, დიდი ხანია ერთ კრებულს ვეძებ (გ.მურღულიას ”საღამოს ლექსებს”) სხვა კრებულებსაც გადავავლე თვალი, გ.ზანგურის კრებულს წავაწყდი და დიდი სიამოვნებით დავიწყე მისი ლექსების კითხვა, როცა უკნიდან სახელით მომმართა ვიღაცამ
-ბელა ნუთუ ეს მართლა შენ ხარ? მე ხმის მიმართულებით შემოვბრუნდი და ხელში ქალბატონი ნან შამრჩა
-უი ქალბატონო ნანა, დავიბენი მე და ჩემს გადასაკოცნელად წამოსული უხერხულად გადავკოცნე
-როგორ ბრძანდებით ქალბატონო ნანა? შესანიშნავად გამოიყურებით, გავუღიმე მე
-უბრალოდ ნანა დამიძახე რა საჭიროა ეს ოფიციალურობა? და მე რა საკითხავი ვარ, შენ რას შვები ჩემო საყვარელო? დიდი ხანია გაკვირდები და ვფიქრობდი შენ იყავი თუ არა, პოეზია გიყვარს? საბავშვო წიგნებთანც იყავი, რას კითხულობ? ჩაირთო ქალბატონი ნანა, მე იმ წიგნის გარეკანი დავანახე რომელიც ხელში მეჭირა
-კარგია, მომიწონა არჩევანი მან და ისე შემომციცინებდა მივხვდი ჩემს პასუხებს ელოდა მის კითხვებზე
-მე არამიშავს, აღდგომის გამო ვარ აქეთ, საბავშვო წიგნი საჩუქრად მინდა, ნათლულს უნდა ვაჩუქო და აი ლექსების კრაბული კი ჩემთვის მინდა, ხშირად ვანებივრებ ჩემს თავს ასეთი საჩუქრებით, გავუღიმე ზრდილობის გულისთვის, ზაზაზე ხმაც კრინტიც კი არ დამცდენია, ის კულინარიის წიგნს ყიდულობდა, ჩაიცინა, დედამთილს უნდა ვაჩუქოო, მართლა სახალისო ქალი იყო ქალბათონი ნანა, ცოცხალი, საყვარელი, მოვლილი, სალონის ხელი ეტყობოდა, მე ჩემი გაწეწილი თმების ისევ შემრცხვა... წიგნებზე ვსაუბრობდით, მერე სალაროსთნ გადავინაცვლეთ და გარეთ რომ გამოვედით ქალბატონმა ნანამ მანქანით გაყვანა შმომთავაზა, მე კიდევ ბევრი საქმე მქონდა და ზრდილობიანად უთხარი უარი შემოთავაზებაზე
- მადლობა, მე კიდევ ბევრი საქმე მაქვს და საერთოდ ფეხით ძალიან მიყვარს სიარული, მაინც დიდი მადლობა ქალბატონო ნანა
-უბრალოდ ნანა, გამიბრაზდა ის
-ზაზამ მითხრა ფეხით რომ გიყვარს სიარული, ეს კარგია, მე წარბი ავწიე ზაზას ხსენებაზე
-მალე ჩამოვა, დაამატა მან
-სასიამოვნო იყო თქვენთან შეხვედრა და საუბარი, მადლობა შემოთავაზებისთვის და ნახვამდის, ცოტა უხეშად გამომივიდა ნათქვამი და მის მომღიმარე სახეს თვალი ავარიდე,
-იმედია კარგათ არის და არაფერი უჭირს, ჩავილაპარაკე ჩემთვის
-მეც ნასიამოვნები ვარ შენთან შეხვედრით და ზაზა რომ ჩამოვა აუცილებლად მოვუყვები ამ უეცარ შეხვედრაზე
-ნურაფერს ეტყვით ქალბატონო ნანა, დამიჯერეთ ასე აჯობებს, გავუღიმე, თავი დაუკარი დამშვიდობების ნიშნად და გზა გავაგრძელე... ჩემს თავზე მომდიოდა ბრაზი, მეგონა რომ ძალიან ცუდად გამომივიდა ეს დამშვიდობების სცენა და ისიც უხეშობათ ჩავთვალე, რომ ზაზაზე არაფერი მიკითხავს, ამ საშინელი ფიქრებიდან იმან მიშველა რომ ჩმს ნატლულთან მალე მივედი და მასთან თამანაშით და დედამისთან სუბრით გავერთე, ირაკლის დაურეკე სამსახურიდან გამომიარეთ შენ და ალექსიმთქო (ირაკლის ძმაკაცი) კინოში მიმყავხართთქო, სოფიასთან თამაშით გული ვიჯერე, მერე კინოში ვიყავით და სახში რომ მივედით დედა უკვე პასკებს აცხობდა, ისეთი სუნი ტრიალებდა გული კინაღამ წამივიდა სიამოვნებისგან, კვირამდე მოთმენა მომიწევდა, სიგიჟემდე მიყვარს პასკა და იმდენს ვჭამ ხოლმე მერე დიეტაზე დაჯდომა მიწევს................... ერთი სიტყვით ოთხ დღეში თითქმის მთელი დასავლეთ საქართველო მოვიარეთ, იმერეთი (დედა იმერელი მყავს), გურია, სამეგრელო (მამას მეგობარი ყავს გარდაცვლილი) და ისევ ბათუმი.
ჩემს ზემოთ ხსენებულ კლასელს და ზაზას ძმაკაცს გიოს ოცდაორ აპრილს ააქვს დაბადების დღე და წელს როგორი, ოქროსი, წაიღო ტვინი გინდა თუ არა უნდა ჩამოხვიდეო, არაფერს დავპირებივარ და თბილისშიც რომ დავბრუნდი ყველა საღამოს მირეკავდა უნდა ჩამოხვიდეო, რახან ოცდაორი კვირა იყო და სურვილიც დიდი მქონდა, არ დამზარებია და ისევ ბათუმში ჩავხრიგინდი, ირაკლიც დაპატიჟებული იყო, ორივენი გამოვიპიწკეთ და რესტორანში წავედით, ირაკლი თამადათ დააყენეს, კარგი რესტორანი, ცოცხალი მუსიკა, კარგი სტუმრები და მეტი რა არი საჭირო მოლხენისთვის? რესტორანს რაღაც გასართობი პროგრამა ქონდა, შეჯიბრებები ტარდებოდა ცეკვაში სიმღერაში, ერთი სიტყვით ვმხიარულობდით, ქეიფი უკვე კარგ ფაზაში იყო როცა მიმტანი მომიახლოვდა და მთხოვა მას გავყოლოდი, მე ირაკლის გვერდით ვიჯექი და მას გავხედე, ის ფეხზე წამოდგა და მიმტანს დაბოხებული ხმით კითხა
-რაშია საქმე? პრობლემები ხომ არ მოგენატრა?
-არა ისეთი არაფერი, დაიბნა მიმტანი
-ილუზიონისტის გამოსვლისთვის გვჭირდება დახმარება, აგვიხსნა მორიდებით, მე ისევ ირაკლის გავხედე, ის უკვე იღიმოდა და მხარი გამკრა, მიდი შენ რას კარგავო... და მე მიტანს გავყევი, მუსიკოსებისთვის სპეციალურად მოწყობილ სცენაზე ამიყვანეს, სცენის შუაში სკამზე დამსვეს და მეორე სართულიდან ჩამოშვებული ლენტი მომცეს ხელში, რესტორანში შუქი ჩაქრა, ოდნავ ბჟუტავდნენ კედლებზე მიმაგრებული შანდლები, სცენის ის ნაწილი სადაც მე ვიჯექი ოდნავ განათდა, პიანინომ, ვიოლონომ და საქსაფონმა კი ერთდროულად ააჟღერეს ჩემი საყვარელი მელოდია
-სკოლის კიბეებზე დაახლოებით ექვსი-შვიდი წლის წინ გოგონა გავიცანი, მე კი მისის ხმა ვიცანი, მონატრებული ხმა.... მან კი განაგრძო
-იცით როგორი? მისთვის სამყარო რომ გეჩუქებინათ, ის საჩუქრის ლამაზ შეფუთვას მოგთხოვდათ... რესტორნის სტუმრებს ღიმილმა გადაურბინა და მე თავი უხერხულად ვიგრძენი რადგან დაახლოებით ორასი თვალი მაინც მიყურებდა...
-მაინც მომეწონა, ბავშვურად, რომ გავიგე ვისი დაც იყო, მოწონება შიშით შემეცვალა, ლაჩარი გგონივართ? არავარ, ვიცოდი მასთან მაინც არაფერი გამომივიდოდა, მერე სკოლა დავამთავრეთ და ის ჩემი ცხოვრებიდან გაქრა, ისევე როგორც ჩვენი ქალაქიდან, ჩემს გონებას კი ის არასოდეს დავიწყებია... ამ ნახევარი წლის წინ ბედმა გამიღიმა და მის კარებთან აღმოვჩნდი... აღარც მისი ძმის შემშინებია, მაგრამ მერე მაინც დავიკარგე ისე რომ სათქმელი ვარ ვუთხარი, ახლა მომეცა საშუალება ყველაფერი ვუთხრა და პირველ რიგში მადლობა... მადლობა იმისთვის რომ სკოლაში თავი შემაყვარა, მისი სიყვერულის უფლება კი არ მომცა, რადგან მე მას ამდენი ხნის მანძილზე დავკარგავდი და გულს ვატკენდი, ამისთვის თავს თუ არ მოვიკლავდი, მისი ძმა მომკლავდა... არც ახლა ვიცი მომცემს თუ არა მისი სიყვარულის უფლებას, მაგრამ იმაში მაინ ვარ დარწმუნებული, რომ მასთან მინდა, მისი სიყვარულის გაზიარება მხოლოდ ჩვენს შვილებთან მინდა, მისით მინდა ცხოვრება, ერთხელ ვუთხარი, სიყვარული ის არის სხვის ბედნიერებაში საკუთარი ბედნიერება იპოვოთქო... ის კი ჩემი საკუთარი ბედნიერებაა... ახლა მინდა მისი ხელი მის ზმას და გული კი თვითონ მას ვთხოვო! და როგორც იქნა მე ზაზა დავინახე, იმ ლენტზე რომელიც ხელში მეჭირა ბეჭედი ჩმოსრიალდა და თითებზე დამეჯახა, შიშნარევად გავხედე ირაკლის, რომელიც ფეხზე იდგა და ხან მე მიყურებდა და ხან ზაზას, რადგან ნასვანი იყო კაცმა არ იცოდა რას იზამდა, მე ზაზას გავხედე ცრემლიანი თვალებით ის კი მიღიმოდა, მერე ირაკლის მიუბრუნდა
-ირაკლი შეიძლება შენი დის ცოლობა გთხოვო? მე ისევ ირაკლის მივჩერებოდი და როცა მას ჩაეღიმა მე შვებით ამოვისუნთქე
-მე ხომ არ მოგყავარ ცოლად? გადაიხარხარა ირაკლიმ
-მე რატომ მთხოვ? ის დიდი გოგოა და მას კითხე, მე კი მის გადაწყვეტილებებს პატივს ვცემ, მხრებიდან თითქოს ლოდი მომხსნენო და მხრებში გავიმართე, ზაზა ახლა მე მომიბრუნდა
-ბელ! როგორი იქნება შენი დადებითი პასუხი?
-თუ იცი რომ დადებითია რატომღა მეკითხები? ამის თქმა და ტაშის გრიალი ერთი იყო, ორი წამიც და ზაზა ჩემს წინ იდგა, ზაზას ჩვევადააქ კისერზე კოცნა, ახლაც კიბეები რომ ჩამოირბინა, ჩემს მარცხენა ხელს რომ შეხედა, არათითზე ნიშნობის ბეჭედი რომ დაინახა, თავი კისერში ჩამიდო და რამდენიმეჯერ ერთდროულად მაკოცა, მე რომ შემელია ისევ მიკროფონს მიუბრუნდა
-ხალხო ამას იცით რამდენი ხანია ველი? როდის მეტყვის ეს გურული კერკეტი კაკალი კის!!! მერე მიკროფონი მომიშვირა, მე კი დავიჭყანე, რა ვქნა მე ხომ წუნკალი ვარ
-მე ”კი” არ მითქვამს! ამ ულამაზესი ბეჭდის ხათრით დავფიქრდები! დავიხედე ბეჭედზე, ხალხს გაეცინა, ჩემს საქციელზე, ზაზამ თავი გაიქნია,
-აი ასეა ხალხო სულ მაწამებს! მისკენ მინწია, შუბლზე მაკოცა და ჩამჩურჩულა
-შენ გგონია, რომ არ ბეჭედს უკან დავიბრუნებ? არც იოცნებო, ხელიდანაც კი არასოდეს მოიხსნი
-მერე ვინ გითხრა ან მოხსნას, ან დაბრუნებას ვაპირებო? წავჩურჩულე მე
-ნუ მეთამაშები ბელ ოჯახი სახუმარო თემა არ არის , მე ღიმილი მოვიშორე სახიდან, მივხვდი რომ ისევ ეჭვი ეპარებოდა
-არ ვხუმრობ, სრული სერიოზულობით ვთქვი მე და მეც კისეზში ვაკოცე, ხალხმა ისევ ტაში დასცხო და მე ისევ ვიგრძენი დავიწყებული, მაგრამ მონატრებული ზაზას სურნელი.
ერთ კვირაში ეს ყველაფერი ოფიციალურად-ქართულ-ტრადიციულად გავიმეორეთ, ზაზას მშობლები ჩვენთან მოვიდნენ, ნიშნობა გვქონდა, კომავალი სადედამთილო მახელებდა, მაინც შეგიყვარდა ხომო? ახლა ქორწილის საქმეებით ვარ დაკავებული, რომელიც 2012 წლის ივნისის მეორე შაბათ კვირას გვექნება, სულაც არარის ისე როგორც დედა მეუბნებოდა, ქორწილისთვის მზადება ყველაზე დიდი სატანჯველიაო, ჩემთვის პირიქით, ირაკლის, ზაზას, ჩემი მეგობრების და მათი მეგობრების დახმარებით ეს პროცესი საშინლად სასიამოვნოა, მხოლოდ ის არის ცუდი რომ მე მხოლოდ შაბათ-კვირას ვახერხებ ბათუმში ჩასვლას მანამდე კი ყველაფერს ტელეფონის და ინტერნეტის დახმარებით ვაგვარებ, ხოლო შაბათ-კვირაობით კი მოწონებულ ვარიანტს ვამტკიცებ, ერთი ბედნიერება მაინც მაქვს კაბას თბილიში ვიკერავ და მკერავთანაც სირბილი ბათუმში არ მიწევს, ზაზა და ირაკლი ისეთ რაღაცეებს გეგმავენ მემგონი ქორწილი კი არა ერთი დიდი და ლამაზი კონცერტი მექნება, ქორწილი სამ ნაწილიანი იქნება, პირველი ტრადიციული-ჯვრისწერის, სამოსიც შესაბამისი, საღამოს უკვე დაბნელებულზე, ხელმოწერის ცერემონია, რესტორნის ეზოში, ზღვის სანატიროზე, და მე სიგიჟის, ეს ირაკლიც და ზაზაც ისე შეხმატკბილდნენ... დედა წუწუნებს ერთად დაძვრებიან დასალევად სახინკლეშიო.
არ დამცინოთ და იცით ზაზას რას ვეძახი? ბიტვიტას... ისეთი საყვარელია სრულიად გაუფრთხილებლად დამადგება ხოლმე თავზე, რომ მგონია ბათუმშია, უცებ ლექციიდან რომ გამოვალ, უნივერსიტეტის კიბეებთანაა ატუზული... ერთხელ ირაკლის ვკითხე რას ფიქრობდა ზაზაზე, ისეთი პასუხი დამიბრუნა გავოგნდი
-მთავარია შენ რას ფიქრობ, შენ თუ ბედნიერი ხარ, ჩათვალე რომ მეც ბედნიერი ვარ, ზაზა არ არის ცუდი ბიჭი და თუ მას შეუძლია შენს სახეზე ასეთი ღიმილი გამოიწვიოს, შენს თვალებში კი ასეთი ვარსკვლავები აანთოს, შენი სული ასე გაანაზოს, ის ჩემთვის ყველაზე პატივსაცემი ადამიანია მსოფლიოში, იმიტომ რომ შენ ამ ყველაფერს გჩუქნის... ამ ქორწილს რა უთხარი, ეტყობა გულს მართლა აჩვილებს, ახლა ყველაფერზე უმიზეზოდ ვტირი, ირაკლის ამ სიტყვებზეც ავღრიალდი და მაგრად ჩავეხუტე, მე ის ძალიან მიყვარს, ისე როგორც არც ერთ დას არ უყვარს ძმა, ის თუ წინააღმდეგი იქნებოდა მე ზაზას ცოლობაზე დავფიქრდებოდი და ამას სრული სერიოზულობით ვამბობ, ისინი კი ძმებივით არა მაგრამ ძალიან კარგად ეწყობიან ერთმანეთს.
რამ გადამაწყვეტია ასე უცებ გათხოვება? გიკვირთ არა? მე და ზაზას ხომ არ გვქონია თავბრუდამხვევი სასიყვარულო ისტრია. მაგრამ ეს ზუსტად ის იყო რაც მინდოდა, იქ რესტორანში როცა ზაზა ჩვენს პატარა ისტორიას ყვებოდა, ზუსტად მაშინ დავრწმუნდი, რომ ზაზა ჩემი სულის სამყაროს აკლდა, მიყვარდა და გულში რომ სამყარო მქონდა იქ მყავდა, ის კი მთელი ცხოვრება სიყვარულს, მთელი სიცოცხლე მის გვერდით ყოფნა მთავაზობდა.... და მეც მეტი აღარაფერი მინდოდა, ამიტომაც გავაკეთე ის რაც გავაკეთე, ახლა აღარ ვიცი რა ვქნა, მოულოდნელად დამატყდა თავს ბედნიერება, რომელსაც სრულიად მოუმზადებელი შევხვდი, ჩვენ გოგოებს გვახასიათებს, სიყვარულზე ოცნება, უამრავ ისტორიას ვიგონებთ ჩვენთვის, ვაწყობთ გეგმებს, როგორი უნდა ვიყოთ შყვარებულები, რა გვინდა რომ ჩვენმა რჩეულებმა გვითხრან, როგორ გვინდა გვაგრძნობინონ სიყვარული, მათი სიტყვები, ხომ სამუდამოდ გვამახსოვრდება, გვინდა რომ ეს სიტყვები მთელი გრძნობით იყოს ნათქვამი, არ გავდეს სხვის სიტყვებს და ზუსტად ასახავდეს იმას რასაც ვგრძნობთ, ბიჭები კი, ან ბიჭების უმრავლესობა ამას დიდ ყურადღებას არ აქცევს, სიმართლე რომ გითხრათ რამდენიმე მოსაზრება და მინისცენა სიყვარულში გამოტყდომაში მეც მქონდა მოფიქრებული და დიდი სიამოვნებით გაგიზიარეთ ჩემი გრძნობები, ჩემს ისტორიებში, მე თითოეული მაგანის მთავარი მოქმედი პირი ვიყავი, (მემგონი ცუდათ არ გამომსვლია, ყველა გოგოს უნდა ის წამი დაუვიწყარი იყოს, როცა ეუბნებიან რომ უყვართ) კი ძალლიან ლამაზია ერთად გატარებული დღეები, შეყვარებულობის თავბრუდამხვევი მომენტები, უცებ წამოცდენილი მიყვარხარ სიცოცხლეზე მეტად, ან ის რომ ვიღაცის სულის ცისარყველა ხარ, ვიღაცის სუნთქვა ხარ... უამრავი რამ რასაც მსოფლიო რომანტიკას უწოდებს და რაზედაც ჩვენ ყველანი ვოცნებოთ, მეტნაკლებათ... მაგრამ ჩემთვის სიტყვებს არავითარი ძალა არააქვთ, ამას უდა გრძნობდე და მე ზაზას წყალობით ვგრძნობ, იცით როგორ დამცინის ხოლმე როცა რაღაცაზე ველაპარაკები??? ჩურჩუტი ხარო ასე მეუბნება... მოფერებით.... მე არ მითქვამს მისთვის მიყვარხარო... ის გრძნობ... მე ვხვდები... ახლა ცხოვრების წიგნის სრთად წერას ვაპირებთ და მე კმაყოფილი ვარ, რამდენილეჯერ მეხუმრა, შევცდი შენ შეფასებაშიო, ჭკვიანი გოგო მეგონე და ჩემნაირი ბიჭი რამ შეგაყვარაო... ზაზას გრძნობებში ეჭვი არასედეს შემპარვია, მაგრამ ამ ერთი კვირის წინ საბოლოოდ დავრწმუნდი, მის ნათესავებთან ვიყავით სტუმრად და მან ასეთი რაღაც მითხრა, გზაში, როცა სახში მაცილებდა
-მე ყოველთვის იმაზე მეტად მიყვარდი, მიყვარხარ და მეყვარები, ვიდრე შენ ამას გრძნობდი, გრძნობ, ან იგრძნობ.... ეს არ იყო სხვისთვის გასაგონად ნათქვამი, ეს მხოლოდ მან მე და ახლა თქვენ იცით... შეინახეთ გულებში ჩვენი საიდუმლო.... არ ვიცი ზაზამ როგორ მოახერხა, მაგრამ თვითონაც ვერ ხვდება ისე ამიხდინა ყველა ოცნება, შეძლო არაფრისგან შეექმნა სრულყოფილება, არაფრისგან იმიტომ რომ ჩვენ შორის არაფერი ყოფილა, გარდა იმ სამი დღისა როცა ის ჩემთან ბედნიერმა ბედმა გამოგზავნა, ახლა მინდა მადლობა უთხრა იმ ყველაფრისთვის რაც არ გაუკეთებია, მადლობა იმისთვის, რომ ჩემთვის ყვავილები არ უჩუქებია, ისინი დაჭკნებოდნენ მე კი გული დამწყდებოდა, მადლობა იმისთვის რომ ჩემი აივნის ქვეშ სერენადები არ უმღერია, ირაკლი საშინლად სცემდა ამის გამო და მე გული მეტკინებოდა, მადლობა იმისთვის, რომ ჩვენ არ გვისეირნია მთვარიან ღამეში, არ შევხვედრივართ ერთად აისებს, ეს საქართველოა, აქ ყოველთის ვიღაც გითვალთვალებს და მერე უხერხულ მდგომარეობაში ვარდები, მადლობა იმისთვის რომ ამ მდგომარეობაში არ ჩავუგდივარ, მადლობა იმისთვის რომ არ უთქვამს ჩემთის არაფრისმთქმელი სიტყვები, არ დაუმძიმებია ჩემი სული ეჭვებით, მადლობა იმისთვის რომ იმ უდიდესი გრძნობის გამო რაც მე მის მიმართ გამიჩინა, ხარკად თავის დაკარგვა არ მომთხოვა, ჩემთვის ფეხ ქვეშ მიწა არ გამოუცლია, პირიქით ახლა ოთხი ფეხით უფრო მყარად ვდგავარ მასზე, არ ვიცი როდის, როგორ და რისთვის, მაგრამ მე ის ძალიან ძალიან........სიცოცხლეზე მეტად.....................