ოცდამეხუთეს ეფექტი - დაემშვიდობეთ ლუს (ფინალური ეპიზოდი)

"ქალაქ reggio Emilia-ში მდებარე სასტუმრო Cesari-ს მიმდებარე ტერიტორიაზე მომხდარი ინციდენტის დროს იტალიის პოლიციამ ცნობილი სასმელების სადისტრიბუციო ქსელის, effetto-ს მფლობელის ვაჟი სანდრო გელაშვილი დააკავა, რომელსაც ერთდროულად რამოდენიმე ბრალდება წაუყენეს.

როგორც სამართალდამცავებისთვის გახდა ცნობილი, მას ბრალად ედება კრიმინალური დაჯგუფების წევრებთან კავშირი, სამი ადამიანის გატაცება, ძალადობა და სხვადასხვა სახის წვრილმან დანაშაულში მონაწილეობა.

იტალიის პოლიციამ, მისი სახლიდან ამოღებული დოკუმენტაციის საშუალებით, კრიმინალური დაჯგუფების რამოდენიმე თავკაცის ვინაობა დაადგინა, რომლებიც ყოველთვის ახერხებდნენ სამართალდამცავი ორგანოებისაგან თავის არიდებას.

გავრცელებული ინფორმაციით, კარაბინერებმა და პოლიციის სხვადასხვა დანაყოფის წარმომადგენლებმა დაკავებულ კრიმინალთაგან უმეტესობას ქვეყნის ჩრდილოეთ ნაწილში მიაგნეს.

იტალიის საკასაციო სასამართლოს მთავარმა პროკურორმა განაცხადა, რომ მაფიას კვლავაც პირველი ადგილი უკავია დამნაშავეობის განსაკუთრებულ მოვლენათა სიაში და მათ დაუღალავად უნდა ებრძოლო. მისი განმარტებით, მაფიოზური კლანები ყველაფერს აკეთებენ იმისთვის, რომ პოზიციები კიდევ უფრო გაიმყარონ ეკონომიკურ სტრუქტურებში, წარმოებასა და საზოგადოებისთვის სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვან სფეროებში.

სასტუმრო Cesari-ს წინ გამართული სროლის შედეგად დაიღუპა ორი კარაბინერი, ერთი ბანდის წევრი და მძიმედ დაშავდა გატაცებული გოგონა, რომელმაც გამტაცებლებისაგან გაქცევა შეძლო და ამ სასტუმროში იმალებოდა.

მსხვერპლი, ფოტოგრაფი გოგონა ლილუ მიქელაძე სპეციალურად იყო მოწვეული საქართველოდან გადამღებ ჯგუფთან ერთად. მათ სასმელების კომპანია "თეთრი არწივის" ახალი სასმლის, "N 25"-ის რეკლამა უნდა გადაეღოთ, რომელიც იტალიის სასმელების ბაზარზე სადისტრიბუციო ქსელის, effetto-ს მეშვეობით უნდა შემოსულიყო. გადამღები ჯგუფი თამაზ გელაშვილის სახლში რამოდენიმე დღის განმავლობაში იმყოფებოდა.

გატაცებულ ლილუ მიქელაძეს ოპერაცია ჩაუტარდა. ბოლო მონაცემებით, მისი მდგომარეობა კვლავ მძიმეა. ორ კვირაზე მეტია, რაც ის ნეაპოლის ერთ-ერთ საავადმყოფოში, უგონო მდგომარეობაში იმყოფება.

გატაცებულის ადგილმდებარეობა პოლიციას იმ სარეკლამო კომპანიის ადვოკატმა შეატყობინა, რომელიც რეკლამას იღებდა. ადვოკატი საქართველოდან გოგონას გაუჩინარების შემდეგ ჩამოვიდა და საქმის ვითარებას გაეცნო.

მან განაცხადა, რომ სანდრო გელაშვილმა რეკლამის გადაღებამდე დაიქირავა იმ მიზნით, რომ გაცნობოდა სარეკლამო კომპანიის საქმიანობას, მოეძია ინფორმაცია გადამღები ჯგუფის წევრების შესახებ და თუ რაიმე საეჭვოს აღმოაჩენდა, დაუყოვნებლივ ეცნობებინა მისთვის. ადვოკატმა ეჭვი იტალიაში გამგზავრებამდე აიღო და დამოუკიდებელ გამოძიებას აწარმოებდა.

ის პირადად დაუკავშირდა გამომძიებელს, მარჩელო ლო ვულლოს, რომელიც გატაცებული გოგონას საქმეს იძიებდა და მნიშვნელოვანი ინფორმაცია მიაწოდა მას.

ბანდის ერთ-ერთ წევრთან, ჯუზეპე ალოსოსთან რვა თვის განმავლობაში იძულებით თანამშრომლობდა effetto-ს მფლობელის, თამაზ გელაშვილის კომპანიონის, ზემოთ ხსენებული კომპანია "თეთრი არწივის" მფლობელის შვილი გიორგი კვეზერელი, რომელიც სანდრო გელაშვილის მიერ შეკვეთილი გატაცების მსხვერპლი აღმოჩნდა.

გატაცებას თავად ჯუზეპე ალოსო კურირებდა. ის მთელი ამ ხნის მანძილზე ოფიციალურად გარდაცვლილად ითვლებოდა.

გიორგი კვეზერელის განცხადების თანახმად, ჯუზეპე ალოსო მშობლების მოკვლის მუქარით აიძულებდა, ფარულად ეთანამშრომლა მასთან და დაებრუნებინა ის მნიშვნელოვანი ინფორმაცია, რომელიც სანდრო გელაშვილმა ეგვიპტეში ყოფნის დროს მისი კომპიუტერიდან გადაიწერა.

პოლიციამ გიორგი კვეზერელს ქალაქ Modena-ში, ჯუზეპე ალოსოს ადგილსამყოფელის აღმოჩენისას მიაგნო. მისი ჩვენების თანახმად, მან ვერ შეძლო მოცემულ დროში დავალების შესრულება და ვადის გაგრძელება ითხოვა. ერთი კვირის განმავლობაში გიორგი სარდაფში ჰყავდათ დამწყვდეული, რადგან მათთვის ცნობილი გახდა, რომ თამაზ გელაშვილის სახლში პოლიცია შევიდა.

გიორგი კვეზერელმა თამაზ გელაშვილის სახლში განვითარებული მოვლენების შესახებ არაფერი იცოდა.

ძებნაშია სანდრო გელაშვილის მოკავშირე, სამოდელო სააგენტო bella Italiana-ს მოდელი ანა მარია რუსო (ნამდვილი სახელი ანა იაშვილი), რომელიც მონაწილეობას იღებდა გიორგი კვეზერელისა და ლილუ მიქელაძის გატაცებაში.

ამჟამად იგეგმება დაკავებულების უძრავი და მოძრავი ქონების კონფისკაცია, რომლის საერთო ღირებულება, იტალიელი სამართალდამცავების გათვლით, დაახლოებით 100 მილიონ ევროს მიაღწევს.

მაფიოზური კლანის წევრობა, მკვლელობები, ადამიანების გატაცებები, ფინანსური მაქინაციები, იარაღისა და ნარკოტიკის უკანონოდ ტრანსპორტირება - ეს ის ძირითადი ბრალდებებია, რომლებსაც დაკავებულ ბანდის წევრებს წარუდგენენ."

***

ხშირად მიფიქრია იმ მოსაზრებაზე, რომ თითქოს, სიკვდილის წინ ადამიანები თავიანთ განვლილ ცხოვრებას კადრებად ხედავენ. თითქოს თვალწინ ჩაუვლით ყველა განსაკუთრებული მომენტი, რაც სიცოცხლეში ჰქონიათ.

დამონტაჟებული ფილმივით, რომლის ფირიც აჩქარებულად მოძრაობს. ხანდახან მეც წარმოვიდგენდი ხოლმე, როგორი კადრები ჩაივლიდა ჩემი სიცოცხლის ბოლო წუთებში, იქნებოდა მათ შორის რაიმე განსაკუთრებული, თუ არა...

ამაზე ყველაზე ბევრი ფლიგელში ყოფნის დროს ვიფიქრე. მეგონა, რომ ყველაზე ახლოს სიკვდილთან სწორედ მაშინ ვიყავი... ჩემი სიცოცხლე ბეწვზე ეკიდა. განუწყვეტლივ ვატრიალებდი გონებაში მნიშვნელოვან მომენტებს ჩემი ცხოვრებიდან. მათგან ყველაზე ემოციური, ყველაზე მძაფრი და განსაკუთრებული გიოს უკავშირდებოდა...

როგორც უკვე გითხარით, მე ლილუ მქვია, მაგრამ ბავშვობიდან მოყოლებული, ყველა ლუს მეძახის. ისიც იცით, რომ ფოტოგრაფი ვარ და კომპანია "natural dreams"-ში ვმუშაობ. ნაკლებად კონტაქტური ვარ.

არ მიყვარს ადამიანებთან ფამილარული ურთიერთობები. მეგობარი გოგოც მხოლოდ ერთი მყავს. არც ზედმეტი სენტიმენტები მახასიათებს და არც სიტყვა "მიყვარხარ" მიყვარს... ერთი შეხედვით, "სტერვას" იმიჯი მაქვს, მაგრამ შინაგანად საკმაოდ მგრძნობიარე ვარ, რასაც ნაკლად მივიჩნევ და გამუდმებით მის გამოსწორებას ვცდილობ.

ასე მიცნობდა ყველა და მეც ასე ვიცნობდი საკუთარ თავს მანამ, სანამ ერთ "მშვენიერ" ღამეს არ დავბრმავდი... მას შემდეგ ჩემი ცხოვრება შეიცვალა...

არსებობენ ადამიანები, რომლებიც ძალიან ახლოს არიან ჩვენს შინაგან სამყაროსთან. მათთან შეხვედრის დროს ეს სულიერი სიახლოვე ცხადად იგრძნობა და ჩვენში ნამდვილი "მე" იღვიძებს. ეს შეგრძნება, როგორც წესი, ორმხრივია და თან ძალიან ძლიერი. არ არის აუცილებელი, სრულ ინფორმაციას ვფლობდეთ მის შესახებ იმისთვის, რომ მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილება მივიღოთ და მოულოდნელი ნაბიჯი გადავდგათ, რომელიც ჩვენს მდგომარეობას რადიკალურად შეცვლის.

როგორც წესი, ასეთ მომენტებში ეს თავისთავად, ბუნებრივად ხდება და ჩვენ უძლურები ვართ ამ ძალის წინაშე...

ერთი ასეთი არაჩვეულებრივი შეხვედრის დროს განცდილ გრძნობას შეუძლია, მთლიანად გადაწონოს ჩვეულებრივი, მრავალწლიანი ურთიერთობებიც კი... ამ შეხვედრის შემდეგ გვიჩნდება შეგრძნება, რომ არაბუნებრივად ვიქცევით, საკუთარი საქციელები გვიკვირს და ისეთ რაღაცას ჩავდივართ, რასაც ვერასოდეს წარმოვიდგენდით. სინამდვილეში სწორედ ეს არის ჩვენი რეალური სახე, რომელსაც აქამდე გარკვეული მიზეზების გამო ვმალავდით. ნელ-ნელა ვაცნობიერებთ, რომ აქამდე თითქოს გვეძინა...

კომა ღრმა ძილს ჰგავს... გამიგია, რომ კომადან გამოსული ადამიანების უმრავლესობას პერიოდულად ესმოდა ახლობლების ხმა, მაგრამ ვერ რეაგირებდა. თითქოს სადღაც სხვა სივრცეში იყვნენ...

მეც ასე ვიყავი... პერიოდულად ჩამესმოდა ვიღაცეების ლაპარაკი, ძირითადად, იტალიურ ენაზე. მინდოდა, თვალები გამეხილა, მაგრამ ვერ ვახელდი... თითქოს საკუთარ არაცნობიერში ვიყავი ჩაკეტილი...

აზროვნებაც უცნაურად შემეძლო... უფრო სწორად, კი არ ვაზროვნებდი, თითქოს ვიღაც მკარნახობდა ფიქრებს... სიტყვებით ამის გადმოცემა შეუძლებელია. პერიოდულად ვხედავდი ნაწყვეტებს ჩემი ცხოვრებიდან, რომლებიც კადრებივით ცვლიდა ერთმანეთს, ოღონდ მე - მე არ ვიყავი... თითქოს ვიღაც მესამე პირი ვიყავი და უბრალოდ, თვალს ვადევნებდი მათ, ფილმივით ვხედავდი...

***

მე, დედა და მამა დივანზე ვსხედვართ და ფილმს ვუყურებთ - "Coming To America"-ს. ძალიან მიყვარს ეს ფილმი... ვუყურებ და ვოცნებობ, რომ ჩემს ცხოვრებაშიც მოხდეს რამე ზღაპრული...

***
სკოლის მოსწავლე ვარ. დედამ ზღვაზე წამიყვანა. საღამოა და მზე ჩადის... თვალებგაფართოებული ვუყურებ, როგორ ეშვება სტაფილოსფერი ბურთი ზღვაში... ჩვენს გვერდით შეყვარებული წყვილია. მუხლებამდე წყალში დგანან. ისინიც მზეს უყურებენ... ბიჭი გოგოს უკან დგას და ხელები შემოხვეული აქვს... ბავშვური აღტაცებით ვუყურებ მათ და ვფიქრობ, ნეტა ეს ლამაზი სურათი არასოდეს წაიშალოს ჩემი მეხსიერებიდან... ვცდილობ, კარგად დავიმახსოვრო ეს კადრი.

- დეე, სკოლას რომ დავამთავრებ, აუცილებლად ფოტოგრაფი გამოვალ...

- რატომ, ლუ?

- მინდა, რომ განსაკუთრებული კადრები დავაფიქსირო ხოლმე და ყველამ ნახოს, რა ლამაზია სამყარო. მინდა, რომ ვინც ნახავს, ყველას გაეღიმოს და რაღაც განსაკუთრებული გაახსენდეს თავისი ცხოვრებიდან...

***
დედაჩემის ხმა შორიდან ჩამესმის...
- ლუ, შემომხედე, დედა... აქ ვარ, შენთან! ვიცი, რომ გესმის... გაახილე თვალები, დედიკო...

***
ინსტიტუტში ვარ. ფოტოგრაფიის ლექტორი სიმპათიური კაცია, უცოლო... ჯგუფში მხოლოდ ოთხნი ვართ, მაგრამ დღეს მარტო მივედი ლექციაზე. მაინც ჩამიტარა... აუდიტორიაში მხოლოდ მე და ის ვართ... ჩემთვის ატარებს ლექციას...

- 1957 წელს რეკლამის ამერიკელმა სპეციალისტმა ჯეიმს ვაიქარიმ ექსპერიმენტი ჩაატარა. კინოში ექვსი კვირის განმავლობაში უშვებდა 3 მილიწამის სიგრძის ფარულ სარეკლამო გზავნილებს - "მიირთვით პოპკორნი" და "დალიეთ კოკა-კოლა". ეს გზავნილები იმდენად ხანმოკლე იყო, რომ ცნობიერად ვერ აღიქმებოდა, თუმცა არაცნობიერში აღწევდა და გავლენას ახდენდა მაყურებლის ქცევაზე.

შედეგად, ამ პერიოდში "პოპკორნისა" და "კოკა-კოლას" გაყიდვები საგრძნობლად გაიზარდა. ჯეიმსმა თავისი მიგნება, "ოცდამეხუთე კადრის ეფექტი" დააპატენტა და სუბლიმინარული რეკლამის კომპანია შექმნა.

- ბ-ნო მამუკა, ერთი ფილმი გამახსენდა, ვერნერ ჰერცოგის... -"შუშის გული" ჰქვია! ამ ფილმში ყველა მსახიობი ჰიპნოზის ქვეშაა და ისე თამაშობს... ერთი პერიოდი ამ ფილმის ჩვენება აკრძალეს კიდეც... ოცდამეხუთე კადრის ეფექტის გამოყენება არ არის აკრძალული?..

***

თათიას სახლში ვარ. მიყვარს აქ ყოფნა... სიმყუდროვეს ვგრძნობ და სიმარტოვის შეგრძნებაც ნაკლებად მაწუხებს... მხოლოდ აქ შევიგრძნობ იმ სითბოს, რასაც ოჯახი ჰქვია...

- ეს ყველაფერი, რაც მომიყევი, კონკიას თანამედროვე ვარიანტია, ცოტა "ექშენით" გაჯერებული და აი, მოულოდნელად გამოჩნდა ის ერთადერთი, -არსაიდან, შურიანი გერების, მოცემულ სიტუაციაში იმ "სამეულის" კომპანიიდან დაგიხსნა, მერე თვალები აგიხილა. ბოლოს კი "მუსტანგით" გაგაქროლა სახლში და შენ ისევ გოგრად გადაიქეცი...

***

მაჭკატების სუნია. ლალი ჩემთვის აცხობს. სამზარეულოში თბილა... მე და მამა კროსვორდს ვავსებთ...

***

ლაშას ხმა ჩამესმის.
- მაპატიე, ლუ... ვერც მეორედ დაგიცავი... მაგრამ ვიცი... შენ მაგარი გოგო ხარ და გამოძვრები!

***
ირგვლივ სიწყნარეა. მხოლოდ ბუხარში იწვის შეშა და ტკაცა-ტკუცი ისმის... მის გვერდით ვდგავარ... ბუხრიდან წამოსული სითბო მსიამოვნებს...

- როგორ მოგმართო?

- ჩვეულებრივ, შენობით მომმართე!

- იუმორის გრძნობა კარგია, მაგრამ რამე სახელი მითხარი, რომ მოგმართო... თუ გინდა, მოიგონე, ჩემთვის სულერთია...

- მართლა?

- მართლა!

- კარგი... დავუშვათ, გიორგი მქვია...

***

კომპიუტერის ეკრანს ვუყურებ...

Alter Ego
ოცნება ფრთხილად აირჩიე, შეიძლება მართლა ახდეს!

Lu

მე ჩემი ოცნების არ მეშინია და შესაბამისად, მზად ვარ, მას პირისპირ შევხვდე!

Alter Ego
კვირას - 19:05 სთ. ინგოროყვას ასახვევთან...

***

მანქანაში ვზივარ. პირდაპირ ვიყურები და ქუჩებს ვერ ვცნობ, თითქოს ჩემი მეხსიერებიდან ამოიშალა ყველაფერი...

- ბედნიერების შენეული რეცეპტი როგორ ჟღერს?..

***
მე და ლაშა რესტორანში ვართ. ულამაზესი ხედია. მთელი თბილისი ჩანს...

- კონკრეტულს კი არ ვეძებ რამეს... არც ვიცი, რა და სად მოვძებნო...

- ეს იმიტომ, რომ აქამდე არ გიფიქრია და არ გაქვს გაცნობიერებული, რა გინდა, რისი პოვნა გინდა... მე დაახლოებით ვხვდები.

- რას?

- შენ ეძებ ადამიანს, - მამაკაცს, რომელიც შენს ცხოვრებაში განსაკუთრებულად შემოვა... მოულოდნელად შემოიჭრება! გააკეთებს იმას, რასაც ვერ წარმოიდგენდი... გაგაოცებს, აგაფორიაქებს, დაგაინტრიგებს, თავსაც დაგაკარგვინებს...

***

ლაშას ხმა ჩამესმის... მგონი, დედას ესაუბრება...

- კოდი ლუს დააწერა და წავიდა... არა მგონია, მას დაერეკა და ეთქვა... მე ვფიქრობ, რომ ისინი მე გამომყვნენ. ალბათ, მითვალთვალებდნენ...

- შენ რომ არა, ჩემი შვილი მკვდარი იქნებოდა... ახლა იმედი მაინც მაქვს...

***

ჩემი სახლის აივანზე ვდგავარ. ვუყურებ და არ მჯერა, რომ ჩემს სახლშია...

- ადამიანი ბედნიერია იმდენად, რამდენადაც სურს, რომ ბედნიერი იყოს... ყველას უნდა, ბედნიერი იყოს, მაგრამ არც ერთ ადამიანს არ შეუძლია, ზუსტად განსაზღვროს, რას ნიშნავს ბედნიერება... იმიტომ, რომ ის თვითონ ადამიანშია.

ზოგი მხოლოდ ცხოვრების ბოლოს ხვდება, რომ თავს იტყუებდა და სჯეროდა, რომ ბედნიერი იყო... მაგრამ სინამდვილეში არ ყოფილა... ბედნიერება გონების განწყობის მიხედვით მოდის. ამიტომ ეძებე ის შენში და არა სხვაგან... გახსოვდეს, რომ დრო არავის უცდის და რაც მეტ დროს დაუთმობ ბედნიერების ძებნას იქ, სადაც არ არის, მით უფრო ნაკლები დრო დაგრჩება იმისთვის, რომ ბედნიერებით ისიამოვნო!

- შენ ბედნიერი ხარ?

- უზომოდ... ვერ წარმოიდგენ, რა ბედნიერი ვარ ახლა, თუნდაც იმით, რომ შენ გელაპარაკები...

***

ჩემი გორგოლაჭებიანი სავარძლით ლუკას სკამთან მივსრიალდი.

- ლუკაა, სიზმარში რიცხვების ნახვა რამეს ნიშნავს?

- ეგ როგორაა, იცი? სიზმარში ციფრები და რიცხვები რაღაცის მაჩვენებლები არიან, რომლებიც რაღაც კონკრეტული დროისთვის ან მოვლენისთვის გვამზადებენ. ბიძგივითაა რა... თუ სიზმარში რიცხვი ან თარიღი ჩაგესმის, ეს რაღაც ცუდის მანიშნებელია, უფრო იმის, რომ შენი აღსასრული ახლოსაა... მაგრამ, თუ ამ ციფრებს ხედავ ან კითხულობ, მაშინ რაღაცა მნიშვნელოვანი მოხდება, - გასაგებად გიხსნი?

- კიი, კიი... განაგრძე!

- ანუ რიცხვები ერთგვარი მანიშნებელია, რომელიც გაჩვენებს კონკრეტულად იმ მოვლენას, რამაც ეს სიზმარი განაპირობა. როდესაც ხშირად ნახულობ ერთსა და იმავე ციფრებს, ეს იმას ნიშნავს, რომ იმ მოვლენის შესახებ იღებ წინასწარ მინიშნებას, რომელიც მომავალში გავლენას მოახდენს რეალობაზე...

***
"თეთრი არწივის" დირექტორის კაბინეტში ვარ. ბოკალი შევანჯღრიე და მოვსვი.

- ეს არის N 25. ორწლიანი დაძველებისაა. გამოირჩევა ციტრუსის, ნაზი ყვავილების, თამბაქოსა და ხის ტონებით...

- უგემრიელესია...

***
ისევ დედის ხმა ჩამესმის.

- არ შეიძლება, რომ სულ მასთან დავრჩე?.. გადაუთარგმნეთ რაა, ჩემს შვილთან მინდა ყოფნა... კიდევ რამდენ ხანს იქნება ასე?..

***
ვერ ვხედავ, მაგრამ მისი სუნამოს სუნს ვგრძნობ. რა ცხელი ხელები აქვს...
- ვიმღეროთ?.. სიმღერა თერაპიის კურსში შედის? კაი, ვიმღეროთ, თუ სიმღერა მიშველის... ოღონდ "სულიკო" არა! ვერ ვიტან, რა უბედურებაა, დადის და საყვარლის საფლავს ეძებს... ჩემი პაპა იცი, როგორ დაიღუპა?

საყვარელთან მიდიოდა და მანქანა დაეჯახა, გზაზე რო გადადიოდა. აი, ზოგადად სიკვდილი ხო საშინელებაა? მაგრამ არსებობს სასაცილო სიკვდილი, მაგალითად, ტროლეიბუსი რო გაგიტანს ან რამე ეგეთი... უჰჰ, რას ავიტეხე სიკვდილზე ლაპარაკი. რამდენს ვლაპარაკობ. საერთოდ, ცოტას ვლაპარაკობ ხოლმე... თან, ყოველთვის ვიცი, ვის ველაპარაკები...

- "სულიკო" არც მე მიყვარს!

***

ჩემგან ცოტათი მოშორებით დგას... შავი სვიტრი აცვია. წვერი გასაპარსი აქვს, თვალები ოდნავ ამღვრეული. მასთან მე თვითონ მივდივარ და ხელს ვადებ მკერდზე... აჩქარებულად უცემს გული...

- ცოცხალი ვარ, ლუ!

- ვიცი...

თვითონაც მადებს ხელს გულზე...

- შენ სულ ასეთი ცხელი ხელები გაქვს?..

- კი...

- მე კიდევ ყოველთვის ცივი...

***

მამის ხმა ჩამესმის...

- ეკა, თბილისში რომ გადავიყვანოთ როგორმე?.. თუ სიკვდილი უწერია, თავის მიწაზე მაინც...

- არ გამაგიჟო, ზურა... ნუ ლაპარაკობ ეგრე!..

- შენ გგონია, ჩემთვის ადვილია ამის თქმა?.. ჩემი ერთადერთი გოგო...

***

სამზარეულოში ვდგავარ და მეეზოვეს ველოდები, რომელიც აივანს ასუფთავებს...

- საცოდავი... იცი რა, ქალბატონო, ესე იციან ტრედმა! ცოტა ხანში, აი, მაგის ქმარი, ფრთები დაკეცამს და გადავარდება!

- ვაიმე, რას ამბობთ!

- არ გაგიგიათ?

- არაა, მტრედის სუიციდზე ნამდვილად არაფერი მსმენია!

***

მამის ხმა მესმის...

- გადაეცით, აქ ფეხი არ მოადგას! მაგის გამოა ჩემი შვილი ამ დღეში...

***

მე და თათია ბარში ვართ.

- რომელი ბიჭი, თათ?

- აგერ ის, უჯრედებიანი პერანგი რო აცვია!

- მეკაიფები?..

- რა იყო?..

- რას ჰგავს...

- მოკლედ რაა... შენი მოსაწონი ვერავინ ვნახე... ყველას რაღაცას უწუნებ!

***
შორიდან ნაცნობი ხმა ჩამესმის...

-

Fai entrare an minuto...


- non è possibile!

- Voglio Salutare... Per Favore... Fai Entrare un po...

* - ერთი წუთით შემიშვით...

- შეუძლებელია!

- მხოლოდ დავემშვიდობები... გთხოვთ... ცოტა ხნით შემიშვით... *

***

კლდეები ხავსითაა დაფარული. შუაში მდინარეა... ისეთი გამჭვირვალეა, რომ ფსკერი ჩანს. იმ ადგილას, სადაც ჩანჩქერი ეშვება, ცისარტყელაა გადაჭიმული.

- სოფი, ფეხზე გაიხადე და აი, იქ დადექი, ჩანჩქერის წინ!.. წარმოიდგინე, რომ შენ ხარ დედოფალი... ეს არის ადგილი, სადაც შენს თავთან მარტო დარჩენა შეგიძლია და ისვენებ... არაფერზე არ ფიქრობ. ყველა ყოფითი პრობლემა გავიწყდება... თვალებს ხუჭავ, სუფთა ჰაერს ჩაისუნთქავ და ჩანჩქერის ხმას უსმენ...

***

შორიდან სიმღერა ჩამესმის...

- ცისარტყელებიი... ათასფერებიი...

მინდა მეც ავყვე, მაგრამ არ გამომდის...
თითქოს ის გვირაბის ბოლოშია, მე თავში...
მის შეხებას ვგრძნობ. გულზე ხელს მადებს... სხეულში სასიამოვნო სითბო მეღვრება... ცხელი ხელები აქვს, როგორც ყოველთვის...

- მთებს, თოვლიან მთებს... ვუმღერებ ლამაზ სიმღერეებს...
მისი ხმა თითქოს ნელ-ნელა ახლოვდება... ხმა უკანკალებს...

- შორს გავივლით გზეებს... გზაზე დაგიკრეფ ყვავილეებს....
მის სუნს ვგრძნობ... მგონი, რეალობის აღქმა ნელ-ნელა მიბრუნდება...
ერთი ხელი კვლავაც ჩემს გულზე უდევს. მეორეთი ლოყაზე მეფერება...

- ლუ.... გაახილე რა თვალები... გაახილე...
მისი ხმა უკვე გარკვევით მესმის...
ტუჩებით შუბლზე შემეხო...
ჰაერი ჩავისუნთქე და...
თვალები გავახილე...

დასასრული
P.S. აგერ, უკვე მეორედ ვწერ ეპილოგს. "გათხოვილის დღიურებისაგან" განსხვავებით, ახლა უფრო ნაკლებად ვნერვიულობ, რადგან ვინაობის გამხელა აღარ მომიწევს თქვენთვის. უკვე ყველამ იცით, რომ თქვენი კომენტარების ადრესატი ჟურნალ "და ქალის" ჟურნალისტი თეა ინასარიძე, ანუ მე ვარ!

მინდა, მადლობა გადაგიხადოთ იმისთვის, რომ ოთხი თვის განმავლობაში მოთმინებით ელოდით ჩემს მიერ შემოთავაზებულ ეპიზოდებს. გამოთქვამდით აზრს, არ მაკლებდით კომპლიმენტებს, რაც ჩემთვის მთავარი სტიმული იყო. დეტექტივის დაწერა ყოველთვის მინდოდა და მიხარია, რომ ეს სურვილი განვახორციელე.

"ოცდამეხუთეს ეფექტი" ჩვენი ერთობლივი პროდუქტია, რადგან ჩემი პირველი შემფასებლები თქვენ იყავით... ხშირად გამითვალისწინებია თქვენი მოსაზრებები. რამდენჯერმე "გაჭედვებიც" მქონია, რის გამოც ძალიან ბევრს ვნერვიულობდი. ასეთ მომენტებში სწორედ თქვენი კომენტარები მეხმარებოდა, რისთვისაც დიდ მადლობას გიხდით...

ასევე, მინდა მადლობა გადავუხადო ჩემს რედაქტორს, ჩემს მეგობრებს და იმ ადამიანებს, რომლებიც ჩემი შთაგონების წყარო გახდნენ.

გემშვიდობებით მომავალ პროექტამდე.

პატივისცემით, ავტორი

TAVERNA ALBA
თეა ინასარიძე