მკვლელებსაც უყვარდებათ; მხოლოდ ერთხელ ! (1)(2)

ყველა ადამიანის ცხოვრებაში დგება მომენტი როდესაც უნდა გადაწყვიტოს რაღაც, რაღაც მნიშვნლელოვანი ან უმნიშვნელო. არსებობენ ადამიანები რომლებიც გაუალ ადგილებშიც კი იკვლევენ გზებს და მიდინ ბოლომდე, მაგრამ ეს მხოლოდ ძლიერთა ხვედრია. ყველა ვერ აღწევს დიდების მწვრვალს. გამონასკლისი არც მე ვარ. მივუყვები გრძელ და ვიწრო ქუჩებს რომლებიც სიცარიელითა და მტვრითაა სავსე, აქ არაფერია გრდა ერთისა, რასაც ყველა ყველგან ეძებენ მაგრამ აქ არავინ !
აქ სიყვარულია !
ნამდვილი გრძნობა რომელსაც სათავედ არა ვნებები არამედ სინამდვილე უდევს საფუძვლად, აქ არის ის რასაც ბევრგან ვერ აღმოაჩენ, ის რაც აქ ნამდვილია სხვაგან მოჩვენებადი და წარმავალია.
დამილოცნია ის ღამე რომელიც თენდება ! და დამილოცია დღე რომელიც ღამდება ! მაგრამ გრძნობები დღე და ღამე ხომ არაა ! იგი სამუდამო წრფელი და ნაზი უნდა იყოს. აქ ყველას ყველა უყვარს, ყველა რაღაცას კარგავს მაგრამ ისევ პოულობს, ოღონდ უფრო დიდს და უფრო მომეტებით. ეს არის პატარა ქალაქი. ლამაზი ბაღებითა და სანაპირო ზოლით, ფირუზისფერი ზღვითა და ლალის მზით. აქ ყველაფერია რაც ადამანს სჭირდება სიცოცხლისათვის. მიხვეულ-მოხვეული ქუჩები და ლამაზად მოჩუქურთმებული აივნები, ლამაზად შეღებილი მესრები უფრო ლამაზს ხდის აქაურობას.
სულ რაღაც ზაფხულის ერთი კვირა, შვიდი დღე გავატარე აქ და უკვე მიოყვარს აქაურობა. რადგან მშობლები აქ არ არიან და თანაც აგვისტოს ცხელი დღეები დგას სეირნობის მეტი რა დამრჩენია. აქ არავის ვიცნობ, არავინ მყავს. მაგრამ ვგრძნობ მალე ყველაფერი შეიცვლება.
თითქმის ცხრა საათია. ძალიან სწრაფად ჩამობნელდა. ახლა დროა სახლში დავბრუნდე მაგრამ მეეჭვება ამ სიბნელეში გზა გავიგნო მითუმეტეს გარეუბანში ვარ და თან უკვე ძალიან ბნელა.
ზაფხულია და ქალაქის ეს ნაწილი თითქმის ცარიელია, ერთ ქუჩას ვარჩევ რომელიც კარგად განათებულია. აქეთ-იქეთ მივიხედე და დავინახე ქალი რომელიც ტელეფონის ჯიხურთან იყო მიყუდებული და მისი ხელიდან რაღაც წვეთავდა. რადგან ამ ადგილს სინათლე არ ადგებოდა და თანაც მეშინოდა ფოტოაპარატი ამოვიღე და სურათი გადავიღე. როდესაც აპარატმა გაანათა ენით აუღწერელი საზარელი სურათი ვიხილე. ეს იყო თმაგაჩეჩილი ქალი ხელზე რაღაც მუქი ფერის ჩამოსდიოდა და მძინარესავით იყო მიყუდებული ჯიხურს, უფრო სწორედ მიდებული.
- უკაცრავად ! დახმარება ხომ არ გჭირდებათ !? - ვიკითხე აკანკალებული ხმით და ნელი ნაბიჯით წავედი წინ. მერე პიჯაკზე ხელი დავადე და საშინელი განწირული ხმით ვიკივლე. ქალი გადმობრუნდა და მიწისაკენ პირისახით გაიშხლართა. ტელეფონი მივანათე თუ არა ხელიდან გამივარდა. პირიდან სისხლი მოსდიოდა და თვალები დალურჯებოდა, ტუჩებზე ფერი დაჰკარგვოდა და საშინლად გამოიყურებოდა. ამ შემზარავი სურათის მნახველს ლამის ენა ჩამივარდა.
- კარგად ხართ !? - ვკითხულობდი ისევე აკანკალებული ხმით. ეშემდეგ კი პულსი გავუსინჯე....
ღმერთო დიდებულო ! ქალი მკვდარი იყო ! სისხლისგან დაცლილიყო და ერთი დიდი გუბელა იდგა ჯიხურთან. ფეხები ამიკანკალდა, ჩავიკეცე მიწას თავი დავადე და უაზროდ ვტიროდი. არ ვიცოდი რა გამეკეთებია ვისთვის მიმემართა უეცრად მანქანა გამოჩნდა, ნელა მოდიოდა. ფეხზე წამოვხტი და წინ გადაუდექი. ორი ბიჭის სახე მკაფიოდ ჩანდა. შეშფოთებულები იყვნენ. ალბათ სახეზე ფერი არ მედო. ცუდად ვიყავი ვერაფერს ვეღარ ვხედავდი და ვერრაფერს ვარჩევდი. მანქანის ფარების სინათლე თვალს მჭრიდა, თავბრუ მესხმოდა. მერე ვხვდებოდი რომ ნელ-ნელა ძირს ვეშვებოდი.
გავითიშე !
თვალებს ძლივს ვახელდი.თითქოს რაღაც მძიმე მაწვებოდა და თან ძალიან ძლიერად. თავი საშინლად მტკიოდა, რაღაც სხვადასხვაფერი სინათლეები მანათებდნენ სახეში.თმაზე ხელი მოვისვი . სისხლი მომდიოდა.მანქანაში ვიჯექი ირგვლივ კი უამრავი მანქანები და უფრო მეტი ხალხი იყო. ვერაფერს ვხვდებოდი . სხვისი პიჯაკი მეცვა და აპარატი ფეხებთან მეგდო. გონება დაბინდული მქონდა და ვერაფერს ვაანალიზებდი. არ მახსოვდა რა ხდებოდა ირგვლივ ვიხედებოდი ვერავის ვცნობდი, ვერავინ მამჩნევდა თითქოს ყველა რაღაც საქმით იყო გართული. თეთრ ხალათიანი ქალები, პოლიციელები და კიდევ ორი ბიჭი რომელიც მანქანას მოყრდნობოდნენ. ვერ ვხვდებოდი აქ რატომ ვიყავი. კიდევ ერთხელ მივიხედ -მოვიხედე ირგვლივ და დავინახე ტელეფონის ჯიხური და მის გვერდით სისხლის გუბე.
მხოლოდ ახლა გადაიყარნენ ღრუბლები ჩემი გონებიდან და მზემ გამოანათა. თავის წამოწევა ვცადე მაგრამ ძალიან მტკიოდა, ისევ სავარძელს მივეყრდენი. ბიჭები სიგარეტს აბოლებდნენ. მე ვფიქრობდი როგორ მოკვდა ეს ქალი ? სად იყო მკვლელი, ან იქნებ რა ცოდვები იქნებოდნენ მისი შვილები თუკი ყავდა რათქმაუნდა. ამ დროს მანქანასთან პოლიციელი მოვიდა რაღაც უთხრა ბიჭებს და ისევ წავიდა. გადმოხმხედეს საწყალი თაველბით მერე კი ისინიც ჩემს გვერდით დაჯდნენ. მანქანა დაქოქეს და ამ ადგილს გავშორდით.
როდესაც ერთი ორი მეტრი გავიარეთ მე დაბნეულმა ვიკითხე:
- სად მივდივართ?
- აქაურობას უნდა გავეცალოთ შარი არ გვჭირდება და არამგონია შენც პრობლემების საძიებლად იყო აქ . - თქვა ბიჭმა უკანა სავარძელიდან რომელიც სიგარეტს აბოლებდა. შემდეგ საჭესთან მჯდომმა განაგრძო:
- მისმინე გოგონა ! ჩვენ არ ვიცით ვინ ხარ ? რა გინდა ? საიდან მოსულხარ ? მაგრამ ერთი რამ ვიცით, რომ პრობლემები არ გვინდა. ამიტომ ოფიცერს ვუთხარი რომ შენ ჩემი და ხარ და უბრალოდ მანქანაში მგაზავრობის შემდეგ ჩაგძინა.
- მკვლელი სადა ?
- ეგ არავინ იცის ! -თქვა ისევ უკნიდან ბიჭმა. მე აპარატი ავიღე და ფოტოს ვუყურებდი რომელზეც ის ქალი იყო აღებიჭდილი. გადაღების დრო 20:47 .
- ექიმებმა თქვეს ხუთი წუთით ადრე რომ მაინც გვენახა გადავარჩენდითო. - განაგრძობდა საჭესთან მჯდომი და თან გადმომხედავდა ხოლმე. თითქოს უნდოდა შეემოწმებია კარგად ვიყავი თუ არა.
- მაინც ?
- ცხრა საათსა და ორმოძდა ხუთ ან ორმოძდა ცხრა წუთზე - თქვა უხეშად უკან მჯდომა. მე ხელები ამიკანკალდა, სახე გამიფთრდა ცრემლები წამსკდა და განწირული ხმით ვიკივლე. ისე როგორც ადამიანებს წვისაგან სტკივათ, მტკიოდა გული. ბიჭები გაოგნებულები იყვნენ ვერაფერს აკეთებდნენ. შემდეგ მანქანა გააჩერეს და სახეზე წყალს მასხამდნენ. მე ვტიროდი, ვკიოდი. ჩემს თავს ვადანაშაულებდი. ვამბობდი რომ ამ ქალის სიკვდილი ჩემი ბრალი იყო. ბოლოს ბიჭებსაც გაუწყდათ მოთბინების ძაფი და უხეშად მკითხეს:
- რატომ ამბობ მაგას.!?- მე აპარატი გავუწოდე . როდესაც ფოტო ნახეს ნერვიულად აქეთ იქეთ სიარული დაიწყეს. ერთ-ერთი მანქანას ურტყამდა ფეხს მე კი ისევ ვტიროდი. ბოლოს დამეძინა .
არ ვიცი როგორ და რანაირად მაგრამ თვალი რომ გავახილე სახლში ვიყავი ანასთან ერთად. იგი ფანჯრის რაფაზე იჯდა და სიგარეტს აბოლბდა. მხოლოდ ერთხელ გადმომხედა ნაზი დაღიმილიანი სახთ მერე კი ისევ ჰორიზონტს მიაშტერდა.
- აქ საიდან ვარ ?- ვიკითხე და თავზე ხელი გადავისვი. თმებზე სისხლი მქონდა მიმხმარი,შუბლი მეწვოდა, თავლები მტკიოდა, კისერს ვერ ვამოძრავებდი. ცუდად ვიყავი.
- ორმა ბიჭმა მოგიყვანა. - თქვა მან მაგრამ არც კი შემომხედა.
- უკვე გაიგე ყველაფერი ? - ვიკითხე დაბნეულმა და წამოვჯექი. აი ახლა კი ანამ შეშლილი თვალებით შემომხედა სარკმლიდან ჩამოხტა ჩემს წინ დაჯდა და გაფითრებულმა მკითხა:
- ოღონს ის არა რასაც მე ვფიქრობ.
- მე არ ვიცი შენ რას ფიქრობ მაგრამ ერთი რამ რაც ვიც ისაა რომ ყველაფერი ჩემი ბრალია.
- რეებს ბოდავ ნიინიი ? აზრზე მოდი ! ისე ლაპარაკობ თითქოს რამე გქონდეს მიქარული.
- ღმერთო. ნეტავს მართლა ეგრე იყოს და გუშინ ვინმესთან ვწოლილიყავი. მერჩია ასეც ყოფილიყო ვიდრე ვინმეს სიკვდილში შემეტანოს წვრილი.
- ჩემი პატარა გოგო - მითხრა ნაზად ანამ და გულში ჩამიკრა. გუშინდელის გახსენებაზე ფეხზე წამოვხტი და აბაზანაში შევარდი.
თეთღი შარფი სულ მთლად სისხლით იყო მოთხვრილი, შარვალზეც სისხლის ლაქები მქონდა, იგივე მაისურზე. შუბლზე პატარ ადგილას ჭრილობა მქონდა რომელიც ჩემი აზრით დაცემისას მივიღე. როდესაც მოვწესრიგდი და აბაზანიდან გავედი სინდისი მქნჯნიდა. ძალიან ცუდად ვიყავი. სრაფად მოვწესრიგდი და ეკლესიისაკენ წავედი სადაც სულიერი შვება ვპოვე და სინდისიც დავიმშვიდე. მეცოდებიან დამიანები რომლებიც ყოველ კვირას ვერ ისმენენ გალობას, ანუ მეცოდება ჩემი ცოდვილი თავი, აღსარების ჩაბარებისა და ზიარების შემდეგ ნელი ნაბიჯით წამოვედი სახლისაკენ. ნაზი სიო წაბლისფერ თმას მიწეწდა და ნუშისფერ თვალებში მაყრიდა მტვერს. ვარდიფერი კაბა ხელით მეკავა და ისე მოუყვებოდი ვიწრო ქუჩას. უეცრად გვერდზე გავიხეედე და ტელეფონი სჯიხური დავინახე რომლის გარშემოც ყვითელი ლენტები იყო შემოვლებული. მაშინვე წინ გამირბინა გუშინდელმა დღემ და იმ ქალის საზარელმა სახემ, სისლიამა ტანისამოსმა და ბიჭების სახეებმა. ვფიქრობდი როგორ უნდა მეცოცხლა როცა ყოველ წუთს , ყოველ წამს წარსულზე ფიქრს უნდა დავეტაბჯე, რომ ძველი შეცდომა უნდა გამეხსენებია ყოველი ტელეფონის ჯიხურის დანახვაზე. უცრად ვიღაცის ხელი ვიგრძენი მკლავზე. ნელა მივიხედე,თაფლისფერი თვალები, ლამაზნაკვთიანი სახე და ნაზი ღიმილი შემომეგება...