"ჩემი გადამეტებული ზრუნვით უმცროსი და უსუსურ ქალად ვაქციე"

ადამიანები ძალიან ცდებიან, როცა ვინმეს მიმართ ზედმეტ ზრუნვას იჩენენ. ამ დროს მათ არ ეხმარებიან, პირიქით, ცხოვრებას უნგრევენ. მეც ასე დამემართა.
17 წლის ვიყავი, დედა რომ გარდამეცვალა. ამის შემდეგ დის მეურვეობა საკუთარ თავზე ავიღე. ის 10 წლის იყო, რომ დავობლდით და მას შემდეგ მასზე მე ვზრუნავ. მისთვის დაც ვარ და დედაც. როგორც იტყვიან, ცივ ნიავს არ ვაკარებდი. ოღონდ ესწავლა, თვითონ გაეხარა და არც საქმეს ვაკეთებინებდი და არც პრობლემებს ვუმხელდი, ყველაფერს მე ვაგვარებდი. მერე მამაც გარდაიცვალა, მაშინ უკვე ქმარ–შვილი მყავდა და დას მეტად მივეჯაჭვე, სულ გადავირიე, რა გამეკეთებინა, აღარ ვიცოდი. ჩემი გადამეტებული ზრუნვით კი უსუსურ ქალად ვაქციე.
ახლა ვნანობ, რომ ასე ვიქცეოდი, მაგრამ რაღას შევცვლი? საშინელ მდგომარეობაში ვარ. არაფერი შეუძლია, უმუშევარი დარჩა და საერთოდ დეპრესიაშია. ბრძოლისუუნაროა, არც გათხოვდა. ყველა წვრილმანს მე მეკითხება. მაღაზიაში რომ მიდის, მე უნდა გავყვე, ტანსაცმლის დამოუკიდებლად არჩევაც კი არ შეუძლია. ეს ყველაფერი ჩემი ბრალია! ჩემი დის წინაშე დამნაშავე ვარ. სარეცხს დღემდე მე ვურეცხავ, საჭმელსაც მე ვუკეთებ. ქმარი მსაყვედურობს, თავი დაანებე, იქნებ ცოტა გონს მოვიდესო, მაგრამ ერთ დღეს, მასთან რომ მივედი და ცარიელი ქვაბები ვნახე, თვითონ კი პლედმოხვეული საცოდავად იჯდა, ლამის გადავირიე, ტირილი ამივარდა. თანაც ისე ჰგავს დედაჩემს, მისი თვალებით მიყურებს ხოლმე. როგორ ვაქციო ზურგი, როგორ არ დავეხმარო?! თუ მაქვს რაიმე გამოსავალი, მითხარით, რომ ვიპოვო.
თქვენი ერთგული მკითხველი