მკვლელებსაც უყვარდებათ; მხოლოდ ერთხელ ! 3
2 091 ნახვა
მეც ნაზი ღიმილი შევაგებე ნაცნობი სახის უცნობს. თავდაპირველად ვერ მოვისაზრე, მაგრამ შემდეგ მივხვდი რომ გუშინდელი დღის გადმონაშთი იყო.
- გამარჯობა - თქვა მან ნაზი ხმით, ხელი გამიშვა და წაბლისფერთმიან თავზე ნერვიულად გადაისვა ხელი.
- გამარჯობა - ვთქვი მეც ნაზად და ვაკვირდებოდი. გუშინ ვერ შევნიშნე და დღეს კი მივხვდი რომ იგი ძალიან ლამაზია და თანაც სიმპატიური. გუშინ ამისათვის არ მეცალა, არც დღეს მცხელა ესეთებისთვის მაგრამ მეგობრობას წინ ვერ აღვუდექი.
- გუშინ მძიმე დღე გქონდა და... - ნერვიულობა დაეტყო, ცოტა აწითლდა კიდეც - მგონი ფინჯანი ყავა ან ჩაი .. მოკლედ კაფეში გეპატიჟები ..- თქვა და გაიღიმა. მე თავი დიდად არ დამიფასებია რადგან აქ არავის ვიცნობდი, ანას გარდა ისიც ჩემი დაა, გადავწყვიტე ახლოს გამეცნო ეს ბიჭი და ამიტომაც დავთანხმდი.
ქუჩა გადავკვეთეთ და მინისკარიან კაფე-ს მივადექით. პატარა მაგიდასთან დავსხედით სანაპიროს ხედით. მე ჩაის ვსვავდი თან მას ვუყურებდი. ის ზოგჯერ ამომხედავდა და მიღიმოდა.
- მე შენი სახელიც კი არ ვიცი. - თქვა ბოლოს მან და სავარძელს მიეყრდნო.
- ნინი ... მე ნინი მქვია .. - ვთქვი მე და ფინჯანი დავდე.
- ნინი, ლამაზი სახელია .. მე ნიკა მქვია და ...
- მადლობა კომპლიმენტისათვის - არ ვაცადე გაგრძელება.
- ისევ თვლი რომ გუშინდელი შენი ბრალია !? - მკითხა მან და თვალი თვალში გამიყარა. მე ჩემი გრძელი და სუსტი თითები ფინჯანს მოვხვიე და ჰორიზონტს მივაშტერდი. პასუხს არ ვჩქარობდი და არც მისი მზერა მაჩქარებდა. ბოლოს ხანმოკლე პაუზის შემდეგ დაბნეულად ვთქვი :
- ჰოო ... სინდისი მქენჯნის .. - ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი.
- ეგ სინდისი არაა - თქვა მან და სიგარეტს მოუკიდა. მერე მანაც გახედა ჰორიზონტს ეტყობოდა რაღაც მსგავსი მასაც ტანჯავდა.
- მაშ რაა ?
- ხმა ! - მე გაოცებულმა შევხედე. შემდეგ გამიღიმა, საჩვენებელი თითი ჩემსკენ გამოიშვირა და მითხრა : - ეგრე ნუ მიყურებ ! ეს ღვთის ხმაა, მას ჩვენ სინდისი დავარქვით რომ ნამუსი დაგვემშვიდებია - და გაიცინა.
- ჭკვიანი ხარ .
- შენ კი ლამაზი. - ცოტა დავიმორცხვე მაგრამმაინც ვკითხე.
- როდესაც ამ ქალაქში მოვდიოდი მითხრეს რომ ყველაზე წყნარი და მშვიდი ადგილი იყო, ეს მკვლელობა რას მივაწეროთ? - მან რამდენჯერმე დაარტყა ნაპასი ისე რომ არც კი შემომხედა, ჰორიზონტს უყურებდა თითქოს ვიღაცას მოელოდა. ბოლოს სიგარეტი ჩააქრო ხელები მუხლებზე დაიდო და მითხრა :
- ეს სეზონურია. აქაურები არავის კლავენ, ანუ ჩვენ არავის ვერჩით. მხოლოდ ჩამოსულებს შორის ხდება უთანხმოება.
- ანუ ჩამოსულები მტრობენ ? და რატომ ?
- ჰოო ჩამოსულები. აქ ადამიანები სხვადასხვა მიზნით მოდიანი ეძებენ სიყვარულს, მშობლებს და კიდევ ათას ასეთს მაგრამ აქაური გოგონები ყველაზე ლამაზები არიან. ხშირად კი ესაა გაუგებრობის მიზეზი.
- რა გამოდის ღამე სიარული საშიშია ?
- არა . მხოლოდ ნისლში. - ცოტა არ იყოს ამ სიტყვებმა შემაშინა. ტანში ჟრუანტელმა დამიარა და სიცილით ვთქვი :
- აქ ვამპირები არიან ?
- დაახლოებით - მითხრა მანაც სიცილით. ხანგრძლივი საუბრისა და განხილვის შემდეგ მობინდდა. არ ვიცი რატომ მაგრამ მაშინ როცა თბილისში ან სხვა ქალაქებში 8-საათზე მზე ჩასული არ იყო, შუა აგვისტოში ამ ქალაქში რვა საათი უკუნითი ღამე იყო. ამიტომაც შვიდის ნახევარზე გადავწყვიტე სახლში დავბრუნებულიყავი .
- ნიკა მე უნდა წავიდე.
- მე წაგიყვან; მანქანით ვვარ .
- კარგი. - დავთანხმდი და კაფიდან გავედით. მანქანას ნელა მართავდა რადგან გავაფრთხილე ასე მოქცეულიყო. როდესაც ტელეფონის ჯიხურთან გავიარეთ გულმა რაღაც მიგრძნო. თავიმოვალედ ჩავთვალე ამ ადგილას დავრჩენილიყავი.
- გააჩერე. - ვთქვი მე. მანაც მკვეთრად დაამუხრუჭა.
- ცუდად ხარ ?
- არა აქ მინდა დავრჩე !
- ანა ეს მკვლელობის ადგილია და თან უკვე ბნელა.
- გთხოვ აქ მინდა დარჩენა. აქედან ფეხით წავალ.
- ანა ...
- ნიკა ასე მინდა და მორჩა. !- ვთქვი მკაცრად მე და მანქანიდან გადმოვედი.
- კარგი მაშინ ეს ჩემი ნომერია და თუ რამე მოხდა დამირეკე. - პაარა ფურცელი მომაწოდა.
- კარგი.
- ნახვამდის.
- ნახვამდის.-მითხრა და ნელა გასცილდა ამ ადგილს.
მე ვუყურებდი მანქანას სანამ თვალს არ მიეფარა, მერე ვუსმენდი მისი მუხრუჭის ხმას და როცა უკვე ყველანაირი ხმა მიწყდა და არაფერი ისმოდა ჯიხურისაკენ შემოვბრუნდი. ნელი ნაბიჯით ავუყევი ქუჩას სულ რაღაც ათ ნაბიჯში ჯიხურის გვერდით ვიდექი. ვუყურებდი სისხლიან მიწას და ცრემლები მომდიოდა. იმ უბედური ქალის სახე, თვალებიდან არ ამომდიოდა.
უეცრად ზურგიდან მძიმე სუნთქვის ხმა მომესმა, ცოტა შიში ვიგრძენი მაგრამ ნელა შევბრუნდი . ქუჩის მეორე მხარეს ასანთის შუქმა ბიჭის სახე გაანათა რომელიც სასტუმროს კარს იყო მიყრდნობილი და სიგარეტს აბოლებდა. მე გაუნძრევლად ვიდექი ერთ ადგილას თითქოს ვცდილობდი სრულიად ჩაბნელებულ ადგილას, სადაც ლამპიონთა სინათლე არ აღწევდა დამენახა ის რისი დანახვაც შეუძლებელი იყო.
შიშს, თავგანწირვას, სიცივეს, თრთოლას, თავისტკივილს ყველაფერს ერთბაშად ვგრძნობდი. ვღელავდი, ტუჩები მითრთოდა. ბიჭი მშვიდად იდგა; ჰაერში კვამლს უშვებდა და არც ინძრეოდა ....
- გამარჯობა - თქვა მან ნაზი ხმით, ხელი გამიშვა და წაბლისფერთმიან თავზე ნერვიულად გადაისვა ხელი.
- გამარჯობა - ვთქვი მეც ნაზად და ვაკვირდებოდი. გუშინ ვერ შევნიშნე და დღეს კი მივხვდი რომ იგი ძალიან ლამაზია და თანაც სიმპატიური. გუშინ ამისათვის არ მეცალა, არც დღეს მცხელა ესეთებისთვის მაგრამ მეგობრობას წინ ვერ აღვუდექი.
- გუშინ მძიმე დღე გქონდა და... - ნერვიულობა დაეტყო, ცოტა აწითლდა კიდეც - მგონი ფინჯანი ყავა ან ჩაი .. მოკლედ კაფეში გეპატიჟები ..- თქვა და გაიღიმა. მე თავი დიდად არ დამიფასებია რადგან აქ არავის ვიცნობდი, ანას გარდა ისიც ჩემი დაა, გადავწყვიტე ახლოს გამეცნო ეს ბიჭი და ამიტომაც დავთანხმდი.
ქუჩა გადავკვეთეთ და მინისკარიან კაფე-ს მივადექით. პატარა მაგიდასთან დავსხედით სანაპიროს ხედით. მე ჩაის ვსვავდი თან მას ვუყურებდი. ის ზოგჯერ ამომხედავდა და მიღიმოდა.
- მე შენი სახელიც კი არ ვიცი. - თქვა ბოლოს მან და სავარძელს მიეყრდნო.
- ნინი ... მე ნინი მქვია .. - ვთქვი მე და ფინჯანი დავდე.
- ნინი, ლამაზი სახელია .. მე ნიკა მქვია და ...
- მადლობა კომპლიმენტისათვის - არ ვაცადე გაგრძელება.
- ისევ თვლი რომ გუშინდელი შენი ბრალია !? - მკითხა მან და თვალი თვალში გამიყარა. მე ჩემი გრძელი და სუსტი თითები ფინჯანს მოვხვიე და ჰორიზონტს მივაშტერდი. პასუხს არ ვჩქარობდი და არც მისი მზერა მაჩქარებდა. ბოლოს ხანმოკლე პაუზის შემდეგ დაბნეულად ვთქვი :
- ჰოო ... სინდისი მქენჯნის .. - ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი.
- ეგ სინდისი არაა - თქვა მან და სიგარეტს მოუკიდა. მერე მანაც გახედა ჰორიზონტს ეტყობოდა რაღაც მსგავსი მასაც ტანჯავდა.
- მაშ რაა ?
- ხმა ! - მე გაოცებულმა შევხედე. შემდეგ გამიღიმა, საჩვენებელი თითი ჩემსკენ გამოიშვირა და მითხრა : - ეგრე ნუ მიყურებ ! ეს ღვთის ხმაა, მას ჩვენ სინდისი დავარქვით რომ ნამუსი დაგვემშვიდებია - და გაიცინა.
- ჭკვიანი ხარ .
- შენ კი ლამაზი. - ცოტა დავიმორცხვე მაგრამმაინც ვკითხე.
- როდესაც ამ ქალაქში მოვდიოდი მითხრეს რომ ყველაზე წყნარი და მშვიდი ადგილი იყო, ეს მკვლელობა რას მივაწეროთ? - მან რამდენჯერმე დაარტყა ნაპასი ისე რომ არც კი შემომხედა, ჰორიზონტს უყურებდა თითქოს ვიღაცას მოელოდა. ბოლოს სიგარეტი ჩააქრო ხელები მუხლებზე დაიდო და მითხრა :
- ეს სეზონურია. აქაურები არავის კლავენ, ანუ ჩვენ არავის ვერჩით. მხოლოდ ჩამოსულებს შორის ხდება უთანხმოება.
- ანუ ჩამოსულები მტრობენ ? და რატომ ?
- ჰოო ჩამოსულები. აქ ადამიანები სხვადასხვა მიზნით მოდიანი ეძებენ სიყვარულს, მშობლებს და კიდევ ათას ასეთს მაგრამ აქაური გოგონები ყველაზე ლამაზები არიან. ხშირად კი ესაა გაუგებრობის მიზეზი.
- რა გამოდის ღამე სიარული საშიშია ?
- არა . მხოლოდ ნისლში. - ცოტა არ იყოს ამ სიტყვებმა შემაშინა. ტანში ჟრუანტელმა დამიარა და სიცილით ვთქვი :
- აქ ვამპირები არიან ?
- დაახლოებით - მითხრა მანაც სიცილით. ხანგრძლივი საუბრისა და განხილვის შემდეგ მობინდდა. არ ვიცი რატომ მაგრამ მაშინ როცა თბილისში ან სხვა ქალაქებში 8-საათზე მზე ჩასული არ იყო, შუა აგვისტოში ამ ქალაქში რვა საათი უკუნითი ღამე იყო. ამიტომაც შვიდის ნახევარზე გადავწყვიტე სახლში დავბრუნებულიყავი .
- ნიკა მე უნდა წავიდე.
- მე წაგიყვან; მანქანით ვვარ .
- კარგი. - დავთანხმდი და კაფიდან გავედით. მანქანას ნელა მართავდა რადგან გავაფრთხილე ასე მოქცეულიყო. როდესაც ტელეფონის ჯიხურთან გავიარეთ გულმა რაღაც მიგრძნო. თავიმოვალედ ჩავთვალე ამ ადგილას დავრჩენილიყავი.
- გააჩერე. - ვთქვი მე. მანაც მკვეთრად დაამუხრუჭა.
- ცუდად ხარ ?
- არა აქ მინდა დავრჩე !
- ანა ეს მკვლელობის ადგილია და თან უკვე ბნელა.
- გთხოვ აქ მინდა დარჩენა. აქედან ფეხით წავალ.
- ანა ...
- ნიკა ასე მინდა და მორჩა. !- ვთქვი მკაცრად მე და მანქანიდან გადმოვედი.
- კარგი მაშინ ეს ჩემი ნომერია და თუ რამე მოხდა დამირეკე. - პაარა ფურცელი მომაწოდა.
- კარგი.
- ნახვამდის.
- ნახვამდის.-მითხრა და ნელა გასცილდა ამ ადგილს.
მე ვუყურებდი მანქანას სანამ თვალს არ მიეფარა, მერე ვუსმენდი მისი მუხრუჭის ხმას და როცა უკვე ყველანაირი ხმა მიწყდა და არაფერი ისმოდა ჯიხურისაკენ შემოვბრუნდი. ნელი ნაბიჯით ავუყევი ქუჩას სულ რაღაც ათ ნაბიჯში ჯიხურის გვერდით ვიდექი. ვუყურებდი სისხლიან მიწას და ცრემლები მომდიოდა. იმ უბედური ქალის სახე, თვალებიდან არ ამომდიოდა.
უეცრად ზურგიდან მძიმე სუნთქვის ხმა მომესმა, ცოტა შიში ვიგრძენი მაგრამ ნელა შევბრუნდი . ქუჩის მეორე მხარეს ასანთის შუქმა ბიჭის სახე გაანათა რომელიც სასტუმროს კარს იყო მიყრდნობილი და სიგარეტს აბოლებდა. მე გაუნძრევლად ვიდექი ერთ ადგილას თითქოს ვცდილობდი სრულიად ჩაბნელებულ ადგილას, სადაც ლამპიონთა სინათლე არ აღწევდა დამენახა ის რისი დანახვაც შეუძლებელი იყო.
შიშს, თავგანწირვას, სიცივეს, თრთოლას, თავისტკივილს ყველაფერს ერთბაშად ვგრძნობდი. ვღელავდი, ტუჩები მითრთოდა. ბიჭი მშვიდად იდგა; ჰაერში კვამლს უშვებდა და არც ინძრეოდა ....
