მკვლელებსაც უყვარდებათ; მხოლოდ ერთხელ ! 4
2 183 ნახვა
უეცრად გამახსენდა მომენტი წინა დღის მკვლელობიდან. როდესაც მანქანაში ვიჯექი იგივე მოხდა მაგრამ მაშინ იმდენად მქონდა თავგზა აბნეული ყურადღება არ მივაქციე ამ ფაქტს. თავში ათასგვარი ფიქრი მიტრიალებდა, ტირი მინდოდა მაგრამ არ შემეძლო. თითქოს ყველაფერი ჩემით სრულდებოდა, მე უნდა გადამეწყვიტა ამ მკვლელობის გახსნისა თუ დახურვის ბედი. ძალიან მეშინოდა. მინდოდა ნიკასთის დამერეკა მაგრამ ვხვდებოდი აზრი არ ქონდა უცნობი მაშინვე გაიქცეოდა ან მეც მომკლავდა. ფეხები ამიკანკალდა, ქარმა დაუბერა, გვალვისაგან გამხმარი ფოტლები ერთიანად მოგლიჯაა ხებს და ჰაერში დაატრიალა, საშინელება იყო. ბიჭი ისევ გაუნძრევლად იდგა და ისევ მშვიდად უშვებდა ბოლს, არ შერხეულა, არცერთხელ ათრთოლებულა და ფეხიც კი არ უცვლია. ერთი ნაბიჯი გადავდგი წინ ისიც ნახევრად, თავდაუჯერებლად. მერე ისეთი სწრაფი მაგრამ პატარა ნაბიჯებით წავედი წინ თითქოს ფეხქვეშ მიწა მეცლებოდა, თითქოს საფრთხისაკენ კი არ მივიწევდი არამედ ის მომსდევდა. შუა გზაზე გავჩერდი, ახლა ადგილი სულ ოდნავ იცვალა და სინათლეც მოადგა მის სახეს. ლამაზი იყო და თანაც ძლიან მაღლალი და მშვიდი გამომეტყველებით, წარბიც კი არ შეუხრია ჩემს მიახლოებაზე. მე ვიდექი შეუა გზაში გაუნძრევლივ არც მარჯვნივ და არც მარცხნივ, არცერთ მხარეს არაფერი არსებობდა ამ ბიჭის გარდა. თითქოს შემიყვარდა და თანაც თავით ფეხამდე, მივშტერებოდ ი და თან ჩმს თავს ვეუბნებოდი რომ უნდა წავსულიყავი, რომ საფრთხეში ვვარდებოდი მაგრამ არა ! თავი ოდნავ გვერძე მქონდა გადაწეული და ვუყურებდი.
- წადი დაიძიინე ! უკვე გვიანაა ! - სი ჩუმე დაარღვია მან და მიწაზე დაჯდა თავი გადასწია და კედელს მიეყრდნო. მის ხმაში ერთროულად სევდა, დიდება, სიყვარული და ბოღმა გამოსჭვიოდა. მისი ხამა იყო რაღაც სასწაული ... არამქვეყნიური ... რომელმაც ჟრუანტელი მომგვარა.
- რატომ მოკალი ? - ვკითხე პირდაპირ ისეთი ტონით თითქოს ვეკითხებოდე რატომ იყიდა ტელეფონი ან რაიმე მსგავსი. სრულიად წყნარად და მშვიდადა ვიყავი. მიკვირდა ჩემი თავის რომ ასეთი ვიყავი გაწონასწორებული. სიცოცხლის მანძილზე პირველად ვიგრძენი რომ სიძლიერე სიმშვიდეშია.
- კარგი რა წადი დაიძინე ! გეტყობა პატარა ხარ. უბრალოდ დავშორდეთ ერთმანეთს როგორც უცნობები.
- არ შემიძლია.
- უნდა შეძლო ...
- დაუშვათ ვერ შევძელი.
- მაგას ვერ დაუშვებ ..
- ანუ ..
- ანუ შენც თუ მოგკლავ !? - და ამ სიტყვებზე კი ნამდვილად რაღაც ჩამწყდა , რაღაც დიდი და თან ისე მტკივნეულად რომ გულიც ჩააყოლა. არ მინდოდა აღელვება დამტყობოდა ა მიტომაც წინ წავედი კედელთან მივედი, გვერზე დავუჯექი და კედელს მივეყრდენი.
- არ მეშინია ! - ვთქვი უაზროდ მაგრამ თავდაჯერებულად მე.
- როგორ თუ არ გეშინია ?
- აი ესე. მე შენი არ მეშინია. - გავიმეორე ისევ მე მაგრამ მისთის არ შემიოხედავს. მან გაიცინა, ბოლი ჰაერში გაუშვა და ნელა გადმომხედა.
- უნდა გეშინოდეს !
- მე ყოველთვის იმას ვაეთებ რაც სიტყვა “უნდა “-ს ეწინაღმდეგება !
- მაშინ არ უნდა გეშინოდეს !
- მართალია ! - ვთქვი მე და გავიღიმე.
- ლამაზი ხარ ! - მითხრა სრულიად მოულოდნელად მან. მე გავწითლდი შემრცხვა, ჟრუანტელმა დამიარა. ერთადერთი რასაც ვერ ვხვდებოდი იყო ის თუ რატომ არ მეშინოდა დამიანის რომელმაც გუშინ ქალი მოკლა !? როდესაც მე კალიისაც კი მეშინია. ან საერთოდ რა ძალამ მაიძულა აქ დავმჯდარიყავი !? უამრავი კითხვა გამიჩნდა თავში. ისე ერთბაშდ და წამიერად რომ დავიბენი. თბა ხელით ყურს უკან გადავიწიე და ვთქვი:
- მადლობ ! .. ცუდია რომ იგივეს თქმა არ შემიძლია ..
- ანუ გინდა რომ ....
- ჰოო მინდა .. - ვთქვი მე. ბიჭმა ნელა გადმომხედა, გამიღიმა, და მერე ისევე ნელა ადგა ფეხზე. ორი ნაბიჯი გადგა ლამპიონებით განათებულ გზისაკენ და მისი სახე ახლა მკვეთრად გამოჩნდა. გაიცინა ხელები გაშალა და ხმამაღლა თქვა :
- აი ესა ვარ !
ბავშვეებო წინა თავში ამერია ამ გოგოს ნინი ერქმებ ა:
- წადი დაიძიინე ! უკვე გვიანაა ! - სი ჩუმე დაარღვია მან და მიწაზე დაჯდა თავი გადასწია და კედელს მიეყრდნო. მის ხმაში ერთროულად სევდა, დიდება, სიყვარული და ბოღმა გამოსჭვიოდა. მისი ხამა იყო რაღაც სასწაული ... არამქვეყნიური ... რომელმაც ჟრუანტელი მომგვარა.
- რატომ მოკალი ? - ვკითხე პირდაპირ ისეთი ტონით თითქოს ვეკითხებოდე რატომ იყიდა ტელეფონი ან რაიმე მსგავსი. სრულიად წყნარად და მშვიდადა ვიყავი. მიკვირდა ჩემი თავის რომ ასეთი ვიყავი გაწონასწორებული. სიცოცხლის მანძილზე პირველად ვიგრძენი რომ სიძლიერე სიმშვიდეშია.
- კარგი რა წადი დაიძინე ! გეტყობა პატარა ხარ. უბრალოდ დავშორდეთ ერთმანეთს როგორც უცნობები.
- არ შემიძლია.
- უნდა შეძლო ...
- დაუშვათ ვერ შევძელი.
- მაგას ვერ დაუშვებ ..
- ანუ ..
- ანუ შენც თუ მოგკლავ !? - და ამ სიტყვებზე კი ნამდვილად რაღაც ჩამწყდა , რაღაც დიდი და თან ისე მტკივნეულად რომ გულიც ჩააყოლა. არ მინდოდა აღელვება დამტყობოდა ა მიტომაც წინ წავედი კედელთან მივედი, გვერზე დავუჯექი და კედელს მივეყრდენი.
- არ მეშინია ! - ვთქვი უაზროდ მაგრამ თავდაჯერებულად მე.
- როგორ თუ არ გეშინია ?
- აი ესე. მე შენი არ მეშინია. - გავიმეორე ისევ მე მაგრამ მისთის არ შემიოხედავს. მან გაიცინა, ბოლი ჰაერში გაუშვა და ნელა გადმომხედა.
- უნდა გეშინოდეს !
- მე ყოველთვის იმას ვაეთებ რაც სიტყვა “უნდა “-ს ეწინაღმდეგება !
- მაშინ არ უნდა გეშინოდეს !
- მართალია ! - ვთქვი მე და გავიღიმე.
- ლამაზი ხარ ! - მითხრა სრულიად მოულოდნელად მან. მე გავწითლდი შემრცხვა, ჟრუანტელმა დამიარა. ერთადერთი რასაც ვერ ვხვდებოდი იყო ის თუ რატომ არ მეშინოდა დამიანის რომელმაც გუშინ ქალი მოკლა !? როდესაც მე კალიისაც კი მეშინია. ან საერთოდ რა ძალამ მაიძულა აქ დავმჯდარიყავი !? უამრავი კითხვა გამიჩნდა თავში. ისე ერთბაშდ და წამიერად რომ დავიბენი. თბა ხელით ყურს უკან გადავიწიე და ვთქვი:
- მადლობ ! .. ცუდია რომ იგივეს თქმა არ შემიძლია ..
- ანუ გინდა რომ ....
- ჰოო მინდა .. - ვთქვი მე. ბიჭმა ნელა გადმომხედა, გამიღიმა, და მერე ისევე ნელა ადგა ფეხზე. ორი ნაბიჯი გადგა ლამპიონებით განათებულ გზისაკენ და მისი სახე ახლა მკვეთრად გამოჩნდა. გაიცინა ხელები გაშალა და ხმამაღლა თქვა :
- აი ესა ვარ !
ბავშვეებო წინა თავში ამერია ამ გოგოს ნინი ერქმებ ა:
