მკვლელებსაც უყვარდებათ; მხოლოდ ერთხელ ! 5

მასზე ვერ იტყოდი ულამაზეს, მაგრამ მის ღიმილში იყო რაღაც ისეთი რაც სხვის ღიმილში არასდროს შემიმჩნევია. მისი სახე გაცისკროვნებულივით ანათებდა, თეთრი, მარგალიტივით კბილები სიბნელეს კვეთდა, მისი მაღლა აღმართული ხელები კი სიცილს მგვრიდა. წამით ვფიქრობდი რომ მასთან მიხლოება საშიში იყო, ან იქნებ ცოტა დროს მაძლევდა გაქცევისთის, მაგრამ მალევე გადავიფიქრე. ფეხზე ავდექი ორი ნაბიჯი გადავდგი, გავჩერდი და მხოლოდ ეს ვთქვი :
- ლამაზი ხარ !
- გარეგნულად კი ! - თქვა მან და წინ წამოვიდა. მე გაუნძრევლად ვიდექი.
- გეტყოდი შინაგანადაცთქო მაგრამ არ ვიცი შიგნიდან რა ხარ ! - ჩემს წინ დადგა მე მკერდზე მივადე ხელები და უკან დავწიე. გული ძალიან სწრაფად უძგერდა, ისე თითქოს ნერვიულობდა. ისიც უკან იხევდა, მეც ხელს არ ვაშორებდი მკერდიდან და მივდიოდით წინ და წინ. ის მხოლოდ მიღიმოდა. თვალებში მიყურებდა, არცერთხელ არ გაუხედავს გვერძე, მისი ზღვისფერი თვალები, და დაჟინებული მზერა სიამოვნებას მგვრიდა.
- გინდა რომ იცოდე ?! - მკითხა გადაკვრით მან და როდესაც მე თანხმობით ვუპასუხე ცას ახედა.
- რატომ მოკალი ? - ისევ გავუმეორე მე.
- მისმინე გოგონა, მე არ ვიცი ვინ ხარ და ჩემგან რა გინდა მაგრამ ახლა მინდა რომ წახვიდე.
- მე კი კითხვაზე პასუხი მინდა ! უფრო სწორედ მჭირდება რომ, სინდისი დავიმშვიდო.
- ჩათვალე კითხვაზე პასუხი მიიღე, და შენს სინდის გადაეცი არაფერ შუაში ხართქო ! - მხოლოდ ეს თვქა, ლოყაზე ნაზი, ნატიფი თითები ჩამომისვე. რამდენიმე ნაბიჯი უკან გადადგა და ქუჩას დაუყვა. თავიდან ვფიქრობდი რომ უნდა გავყოლოდი მაგრამ იმედი მქონდა რომ ისევ შევხვდებოდი და ამიტომაც არ დავედევნე. ნელა გადავდგი ორი ნაბიჯი წინ შემდეგ კი ვუყურებდი უცნობს რომელიც გზას თავდაჯერებულად მიუყვებოდა, ვუყურებდი მანამ სანამ სიბნელემ არ შთანთქა და მარადისობაში არ გაუჩინარდა. ბოლოს როცა მისი ფეხის ხმაც მიწყდა სახლისაკენ გავემართე.
ისევ ქროდა ნაზი სიო. ჰაერში ფოთლების კორიანტელი იდგა, ხეები ხმაურობდნენ და ცა სავდროდ ემზადებოდა. ფეხს ავუჩქარე. თავდაჯერებულობა ახლა იმაზე მეტად მაკლდა ვიდრე ოდესმე. ახლა ყველაზე მეტად დამეტყო პატარა, თექვსმეტი წლის გოგოს ჟინიანობა. ნაბიჯს ავუჩქარე. ჩიხის ბოლოს ჩემი სადარბაზო მოჩანდა. სწრაფად ჩავირბინე მოჩუქურთმებულ ღობიანი სახლები. ასეთივე სისრაფით ავირბინე კიბეები და კარზე დავაზარუნე. არ მინდოდა, მეშინოდა რომ გამეღვიძებოდა და დასრულდებოდა პატარა ლამაზი სიზმარი.
კარი გაიღო და გამოჩნდა ანს დაღლილი და მოწყენილი სახე. უეცრად ყველაფერი გადამავიწყდა.
- აან რა გჭირს ?
- აუ ნინი ძალიან ცუდად ვარ !
- რას ნიშნავს ცუდად ხარ ?
- გულს მერევა და ...
- კაი არ დავიჯერებ ! - ვთქვი მე გაბეზრებით. ანა სავარძელში მოკალათდა მე კი ბართან მივედი და წყალი დავისხი.
- ნინი მგონი ორსულად ვარ !- ამ სიტყვებმა სიჩუმე გაკვეთეს და გულზე ისრებივით დამრეჭნენ. ჭიქა ნელა დავდე უკან, და თავზე ნერვიულად ვისვავდი ხელებს.
- მოიცადე ანა ! ლუკა ხომ ამერიკაშია .. თან უკვე, უკვე ორი კვირაა.. ეგ რას ნიშნავს?
- ბოლოს ზუსტად ორი კვირის წინ ვნახე და ....
- ახლა რა უნდა ქნა ?
- არაფერი უკვე ველაპარაკე და ორ კვირაში ჩამოვა !
- მართლაა !? რა მაგარიაა. მალე დეიდა გავხდები ! ღმერთო რა მაგარია - ვთქვი გახარებულმა და ანას გადავეხვიე. ცოტათი ეჭვი კი მეპარებოდა რომ ლუკა აქ ჩამომსვლელი იყო, რადგან ასე ადვილად არ დათმობდა თავისუფლებას მაგრამ არ მინდოდა ანასთვის გული მეტკინა.
- შენსკენ რა ხდება ? - მკითხა ისე, უბრალოდ მან. თან ჟურნალს ფურცლავდა, მე ავწითლდი. მოკლედ მოვუჭერი რომ არაფერი ხდებოდა და ოთახისაკენ გავექანე. სარკეში ვიხედებოდი და ვერ ვხდებოდი სიზმარი იყო თუ ცხადი. უბრალოდ მინდოდა არადროს დასრულებულიყო ეს ყოველივე. აბაზანაში თითქმის ორი საათი გავატერე შემდეგ კი ჯერ კიდევ გუშინდელი სტრესისაგან დაღლილ დაქანცული ლოგინზე მოწყვეტით დავეშვი.
მთელი ღამე ვხედავდი ერთსა და იმავე სიზმარს. ისე როგორც ფილმებში ხდება, თვალწინ გამივლიდა მკვლელობის ყველა დეტალი. ბოლოს გაჩერდებოდა მკვლელზე და როდესაც უცნობი სახეზე ხელს შემახებდა საშინლად მტკიოდა მთელი სხეული და მეღვიძებოდა. რამდენჯერმე დამირღია ძილი მსგავსმა სიზმარმა. ჩემს ტანჯვას საზღვარი არ ჰქონდა. ბოლოს მთვარის შუქით განათებულ ოთახში ხეტიალი დავიწყე დროის გასაყვანად. სიარულისაგან დაღლილს და მოთენთილს უმალ მშვიდად ჩამეძინა.
თითქმის თორმეტი საათი იყო რომ გავიღვიძე. მოვწესრიგდი და სამზარეულოში გავედი. ანა საუზმეს ამზადებდა, მაგრამ მე სრულიად არ ვგრძნობდი შიმშილს. პირიქით მეგონა რომ დიდი ხანი არ მომშივდბოდა. მთელი დღე გიტარაზე დაკვრასა და სიმღერაში გავატარე.
როგორც იქნა დადგა სანატრელი საღამო და გავემართე ტელეფონის ჯიხურისაკენ. ენთუზიაზმითა და რაღაც აღმაფრენით შემკული სწრაფად მივიწევდი წინ. მაგრამ უეცრად ღრუბლებიდან მიწაზე დავენარცხე თან ძლიერ უსიცოცხლოდ. უცნობი აქ აღარ იყო ! ცოტა ხანს შევიცადე. ველოდი როდის მოვიდოდა მაგრამ ამაოდ. შემდეგ უკან გამოვბრუნდი და სწრაფად დავეშვი სახლისაკენ. დავწექი და ვფიქრობდი თუ რას მოველოდი უბრალო მკვლელისაგან, გარეწარისაგან სხვას !? ან რისი იმედი მქონდა საერთოდ. თითმის ოთხი დღე უარს ვეუბნებოდი ნიკას ჩაიზე, ყავაზე, სხვადასხვა სახისა და ფორმის მიპატიჟებებზე და ყოველ საღმოს თერთმეტ საათზე კედებსა და სპორტულ ტანისამოსში გამოწყობილი ვძვრებოდი ფანჯრიდან და მივდიოდი სანატრელ ადგილას, მაგრამ ყოველ ჯერზე ცარიელი მხვდებოდა იქაურობა. არვინ და არფერი იყო გარდა სისხლის ლაქებისა.
კიდევ ერთი დღე ილეოდა იმაზე ფიქრსა და ოცნებაში რომ შვხვდებოდი უცნობს. ისევ ნელა გადმოვძვერი ფანჯრიდან და დავუყევი ვიწრო ქუჩას. გზაში ვფიქრობდი: რატომ არ მეშინოდა ამ ადამიანისა და რატომ მამოძრავებდა რაღაც გაურკვეველი გრძნობა. ეს არ იყო არც შიში, არც სინდისი, არც ცნობისმოყვარეობა, ეს იყო რაღაც მათგან ბევრად განსხვავებული. ირგვლივ სიჩუმე გამეფებულიყო. მწერების ხმაც კი არსაიდან მოისმოდა მაგრამ დღეს, ისე როგორც არადროს ჩემს აქ ყოფნაში, ანათებდა და ბრწყინავდა მთვარე ისე , თითოს სანატრელი მიზნის ასრულებას მიქადდა, და დღეს ისე როგრც არასდროს ისმოდა ზღვის აბობოქრებული ტალღების ხმა და მისი სურნელი ეფრქვია არემარეს.
დანიშნულების ადგილას ფიქრებში გართული მივედი. ირგვლივ მივიხედ -მოვიხედე. აქ ისევ არავინ იყო. არც ქუჩის მოერე მხარეს იდგა არავინ. ვფიქრობდი რომ უკვე მეხუთე დღე გაილეოდა ოცნებასა და ამაო ლოდინში რომელსაც თურმე არც ისე დიდი ხნის სიცოცხლე ეწერა. შემოვბრუნდი, და ის ის იყო უნდა წამოვსულიყავი რომ სული გავნაბე და ყურთასმენა გავამახვილე.
ზურგს უკან ისევ მოისმოდა ის ძლიერი და სევდიანი სუნთქვა, ისევ გაისმა ასანთის ხმა და ჩემს ზურგს უკან ისევ განათდა ბიჭის სახე ...