ლაშა თოფურია: "მეყო ტრაკი და პოლ მაკარტნის სიმღერა ვიმღერე"

ლაშა თოფურიას წინა კვირას შევხვდით, როდესაც ჯერ კიდევ არ იყო გამართული "ახალი ქართული ხმის" ნახევარფინალური და ფინალური ეტაპები.
მუსიკოსით იმის გამო დავინტერესდით, რომ პოპულარული პროექტის მიმდინარეობისას, ყოველ კვირას, ინტერნეტში მუდმივად განიხილებოდა, რატომ არ აქტიურობდა მესიჯებისას მისი გულშემატკივარი და რატომ უწევდა მისი შემდეგ ეტაპებზე გადაყვანა დათო ფორჩხიძეს თავისი სამწვრთნელო უფლებით.

როდესაც ლაშამ შესანიშნავად შეასრულა ჯიმი ჰენდრიქსის Voodoo child, გასაკვირი იყო, რომ მას მესიჯების მხოლოდ 4% ხვდა წილად. ინტერნეტმომხმარებელთა ნაწილი ამის გამო აღშფოთებული იყო. როგორ ხდება, რომ მუსიკოსი, რომელსაც მწვრთნელები საერთაშორისო დონის შემსრულებლად მიიჩნევენ, მაყურებელთა ხმებს ვერ იღებს?

ამ პროექტმა კიდევ ერთხელ ცხადყო, რომ მხოლოდ მესიჯების მოყვარული მაყურებლის გადასაწყვეტი არ უნდა იყოს მუსიკოსების ბედი. ლაშა კი მუსიკოსია, ამ სიტყვის ყველანაირი გაგებით.

სწორედ ამიტომ გადავწყვიტეთ მასთან ინტერვიუს ჩაწერა და "რეიტინგი" დღეს მას ახლოს გაგაცნობთ. ის რომ არ არის ჩვეულებრივი ადამიანი, ამას ალბათ სცენაზეც შეამჩნევდით, მაგრამ საინტერესო დეტალი ჩვენი საუბრიდან ის გახლდათ, რომ მთელი ინტერვიუს განმავლობაში მას გიტარა ეკავა ხელში და ჩვენი კითხვა-პასუხი აკორდების ფონზე მიმდინარეობდა.

- როგორ მიხვედი მუსიკასთან?

- ფორტეპიანოზე დავდიოდი, 5 წელი ვისწავლე და მერე თავი დავანებე. დედაჩემი ინგლისურის მასწავლებელია, ჩვენთან სახლში მოდიოდნენ მისი მოსწავლეები. როიალი კი სასტუმრო ოთახში გვედგა, ამიტომაც მეცადინეობას ვერ ვახერხებდი. ჩემი ძმაკაცი გიტარაზე უკრავდა. აკორდები მან მასწავლა, შემდეგ კი თავად დავინტერესდი.

- მუსიკოსი გყავთ ოჯახში?

- ბავშვობიდან ვისმენდი მუსიკას და ჩარჩენილი მქონდა მელოდიები. ფორტეპიანოს რომ ვსწავლობდი, მაშინ მხოლოდ კლასიკას ვაქცევდი ყურადღებას. მოგვიანებით, როდესაც გიტარაზე დავიწყე დაკვრა, გარკვეული კომპოზიციების გარჩევა დავიწყე და ასე შევყევი მუსიკას.

- ახლაც რატომ უკრავ გიტარაზე?

- უფრო მიადვილდება ლაპარაკი. ვიღაც სიგარეტს ეწევა და ისე ლაპარაკობს, ვიღაც ყავას სვამს. მე სიგარეტსაც ვეწევი და გიტარაც მიკავია ხოლმე. ეს ჩემი ჩვევაა, მაგრამ, სიგარეტისგან განსხვავებით, სასიამოვნო და კარგი ჩვევაა.

- აქამდე სად "იმალებოდი", რატომ არ ჩანდი?

- არსად არ ვიმალებოდი, სტუდიაში ვმუშაობდი ჯერ ხმის რეჟისორად, მერე თავი დავანებე ამ საქმეს და სტუდიური გიტარისტი გავხდი, ანუ თუკი ვინმეს ჩანაწერში გიტარის პარტია სჭირდებოდა, მე ვუწერდი. შემდეგ ჩამოყალიბდა ბენდი, "გრინ მამა". გვქონდა ჩანაწერები, ვიწრო წრეში გარკვეული მოწონებით სარგებლობდა, იმართებოდა კონცერტები, სადაც გამოვდიოდით. რამდენიმე კარგი კონცერტი მახსენდება.

- "ახალ ხმაში" რატომ მიხვედი?

- ამ პროექტში მისვლა არ მინდოდა, მაგრამ შემდეგ მითხრეს, ეს განსხვავებული გადაცემაა, რადგან როდესაც გამოდიხარ, არ გიყურებენ და მხოლოდ გისმენენო. გამოჩენის პრობლემა არ მქონია, უბრალოდ, მივხვდი, რომ მუსიკაზე უფრო მეტი აქცენტი გაკეთდებოდა.

ვიფიქრე, რასაც ვუკრავ, იმ მუსიკას ბევრ ხალხს მოვასმენინებ-მეთქი. ეს პროექტი ამაში დამეხმარებოდა, ამიტომ დავთანხმდი.

- ვიცი, რომ შენც გინდოდა დათო ფორჩხიძის გუნდში და მანაც იცოდა იმის შესახებ, რომ აპირებდი მონაწილეობას...

- მე და დათო დიდი ხანია, ერთმანეთს ვიცნობთ. მართალი რომ გითხრა, დათოს კი ვუთხარი, რომ მას ავირჩევდი, მაგრამ ბოლო მომენტამდე მაინც არ ვიყავი დარწმუნებული. ვიფიქრე, ნინო ჩხეიძე ხომ არ ავირჩიო-მეთქი, რადგან ორიგინალური არჩევანი იქნებოდა.

ჩემი და ნინოს მუსიკა ძალიან განსხვავდება ერთმანეთისგან, მაგრამ მერე სხვა რამეზე დავფიქრდი. ახლა რომ ნინო ავირჩიო, შემდეგ ტურებში როგორ ვიმუშავებ მასთან, რა სიმღერებს შემომთავაზებს-მეთქი. ამიტომაც დათო ვარჩიე. სტუდიაში გვიმუშავია ერთად და რაღაცები გვიკეთებია.

- პოლ მაკარტნის სიმღერა რომ შეასრულე, ინტერნეტში ნამდვილი ბუმი იყო. აი, გამოჩნდა ახალი ხმა ქართულ რეალობაში, ნამდვილი მუსიკოსიო, ამბობდნენ. ელოდი ასეთ გამოხმაურებას?

- არანაირად არ ველოდი. ალბათ, ყველას უნდა, რომ ასე მოხდეს, მაგრამ რეალობა რომ იცი, საერთოდ არ ელოდები ასეთ გამოხმაურებებს. ინტერნეტში რომ დავიწყე საკუთარ თავზე რაღაც კომენტარების წაკითხვა, ვერ ვიჯერებდი და ვიფიქრე, ვიღაც დიდი "სასტავი" შეიკრიბა და მაგრად მეკაიფებიან-მეთქი (იცინის).

ამ პროექტის განმავლობაში, როდესაც სანერვიულო ამბები ხდებოდა რინგზე და შემდეგ ტურებში, იქ უკვე თავს ცუდად ვგრძნობდი და ვნანობდი, ეს სად შემოვყავი თავი-მეთქი. ერთ მომენტში, როდესაც დათოს უნდა გამოეცხადებინა, ვინ უნდა გადასულიყო შემდეგ ტურში, სცენაზე მდგომმა სიგარეტი მოვითხოვე, მაგრამ ხუმრობით. იქ მოწევას არ ვაპირებდი... (დაფიქრდა), თუმცა შეიძლება მომეწია კიდეც (იცინის).

- ყველაზე მეტად შენი გამოსვლებიდან რა დაგამახსოვრდა?

- My Valentine რომ დავუკარი, კარგად ვიგრძენი თავი. ეს სიმღერა თავად შევარჩიე და ძალიან საინტერესო იყო. ჩამონათვალში იყო ეს სიმღერა და ვიფიქრე, ამას არავინ იმღერებს და მე ვიმღერებ-მეთქი (იცინის), თან მაკარტნი ძალიან მიყვარს. შევეცადე, მან რატომ იმღერა ეს სიმღერა, ისიც გამეგო და ჩემი პატარა ნიუანსებიც შემემატებინა, რომ თავად მიმეღო სიამოვნება და ასე ვთქვათ, "მეკაიფა" მუსიკით.

- ნაკლებ მესიჯებს რომ იღებდი, გული არ დაგწყვეტია?

- არც მქონდა იმის ილუზია, რომ 1000%-ს უნდა მოეცა ჩემთვის ხმა. მერე, როცა სიტუაციას შევხედე, მივხვდი, რომ როდესაც 5% ავიღე, რაღაც მომენტში ვალდებული ვიყავი, რომ დამწუხრებული სახე მიმეღო (იცინის). ეს იყო ყველაზე ცუდი მომენტი. მეორე ჯერზე, სცენაზე გასვლის წინ ერთი ჭიქა კონიაკი დავლიე და რომ გამოაცხადეს 4%, ეგეც ბევრია-მეთქი, ვიფიქრე. მე არასდროს არავისთვის გამიგზავნია მესიჯი და ვერც სხვას მოვთხოვდი.

- კონკურენტებს შეუშინებიხარ?

- ჩემთვის კონკურენცია უცხო იყო, სანამ ამ პროექტში მოვხვდებოდი. რინგიდან მოყოლებული, ყველა დაძაბული იყო და მეც გადმომედო. მერე ჩემს თავს ვეუბნებოდი, დამშვიდდი-მეთქი, რაღაცას იმღერებ, ვიღაცას მოეწონები, ვიღაცას - არა.

სცენაზე გასვლისას რომ ვინერვიულო, ვეღარ ვიმღერებ. ამიტომაც სცენაზე გასვლისას ყოველთვის შეგუებული ვარ წაგებას, ამიტომაც ვარ წყნარად და მუსიკაზე კონცენტრირებული. შესაბამისად, ეს საქმე მარტივად გამომდის.

- ამ კონკურსის მიმდინარეობისას ვნახეთ, რომ ბიჭები გოგონებმა დაჯაბნეს. არადა, სულ პირიქით ხდებოდა.

- ესეც არ ვიცოდი, რომ ყველა კონკურსში ბიჭები იმარჯვებდნენ, ეტყობა, იქ სხვანაირი ბიჭები არიან (იცინის).

- შენ არ გაპრანჭვიხარ შენს თაყვანისმცემლებს...

- არ მახასიათებს ასეთი რაღაცები. მესიჯები არასდროს მომითხოვია.

- არც გამარჯვების სურვილის გამო?

- ხანდახან მდომებია გამარჯვება, ხანდახან - არა. ამ პროექტის მთავარი პრიზი ის არის, რომ უცხოურ სტუდიაში გიშვებენ სიმღერის ჩასაწერად. ამაზე დავფიქრებულვარ - უნდა წახვიდე საზღვარგარეთ სტუდიაში, ჩაწერო სიმღერა კონკრეტულ დროში, აქ კი ვზივარ და როცა მინდა, მაშინ ვიმუშავებ და რამდენ ხანსაც მინდა, იმდენ დროს მოვანდომებ ამ საქმეს. ამ პროექტში გასამარჯვებლად არ მოვსულვარ, არამედ თავის წარმოსაჩენად.

- ამ ხნის განმავლობაში დათოს შენდამი დამოკიდებულებაზე უნდა ვისაუბროთ.

- დათომ გიტარა მაჩუქა, ძალიან მაგარი რაღაც მოხდა. ჯიმი ჰენდრიქსის სიმღერა სწორედ ამ გიტარაზე დავუკარი სახლში და მომეწონა. მესიჯები რომ ვერ მივიღე, ჩემს გარემოცვაში მირჩიეს, ჰიტი შემესრულებინა. მე ყველაფერზე თანახმა ვიყავი. უკვე ისეთი შეგრძნება მქონდა, არც კონკურსი მინდოდა და არც არაფერი. ამიტომ ჯიმი ჰენდრიქსზე უარის თქმა მინდოდა, მაგრამ დათომ, მიუხედავად იმისა, რომ ბევრი არ აქვს, მაინც გაიშალა თმა (იცინის) და მაინც ჰენდრიქსი გაიტანა.

რაც შეეხება ნახევარფინალის სიმღერას, სტინგის სიმღერა მე შევარჩიე. პირველი იყო, რაც მისი რეპერტუარიდან მოვისმინე და ძალიან მიყვარს. დათოსთან ბევრი მიკამათია სიმღერის შერჩევისას, მაგრამ საბოლოოდ არ ჩარეულა. ერთადერთხელ ჩაერია ჰენდრიქსის ამბავში, ოღონდ ჩემ სასარგებლოდ.

- საქართველოში კარგ მუსიკას ბევრი მსმენელი არ ჰყავს?

- ადრე მქონდა ასეთი დამოკიდებულება. სულ მიკვირდა, რატომ უყვარს ხალხს ფანოღური მუსიკა და არა ის, რაც მე მომწონს-მეთქი. ამდენი ფიქრისგან ისეთ დღეში ჩავვარდი, რომ ვეღარაფერს ვეღარ ვაკეთებდი. ეს მანგრევდა და მუსიკას ვეღარ ვაკეთებდი.

მიფიქრია საქართველოდან წასვლაზე, მაგრამ ამ ყველაფერს ფული სჭირდება. "ადიო", როგორც ვიცი, გერმანიაში უფულოდ წავიდა და ბევრ რამეს მიაღწიეს, მაგრამ მერე და მერე, როცა უფიქრდები, ასე წასვლა გიჭირს.

დანიაში დავდიოდი 2 წელი, ბლუზბენდთან ერთად, მაგრამ იქ უფრო მეტად დავფიქრდი. ერთი სული მქონდა, იქიდან როდის წამოვიდოდი. ადამიანები მენატრებოდნენ. დიდი ხნით მაინც არ დავრჩებოდი არსად. მინდა წავიდე საზღვარგარეთ, მაგრამ აქ ვცხოვრობდე. მუსიკოსისთვის ყველაზე კარგია, როცა კონტრაქტი აქვს უცხოეთში.

- ოჯახზე გვითხარი რამდენიმე სიტყვა.

- დედ-მამა, ძმა და მეუღლე მყავს. ასევე - ძაღლი (იღიმება). ჩემი მეუღლე, თიკო ავალიანი, მღერის. მე ძალიან მომწონს. თვითონ ამბობს, ჩვეულებრივად ვმღერიო, მაგრამ რაც ჩემთან ერთად არის, აღარ მღერის, ერიდება (იცინის).

- შენიშვნებს გაძლევს?

- მანაც და უმეტესობამაც მირჩიეს, რომ ჰენდრიქსი არავინ იცოდა და არ უნდა მემღერა. ჩემი ოჯახის წევრები ნერვიულობენ, მაგრამ არ მიღირს მათი ნერვიულობა არც ერთ კონკურსად. პირდაპირ რომ გითხრათ, მაგრად მკიდია ყველა კონკურსი, თუკი ნერვები დაგვაწყვიტა.

ნახევარფინალის წინ არ მიფიქრია, გადავიდოდი თუ არა ფინალში. წინასწარ რატომ უნდა ვიფიქრო, ცუდ ხასიათზე ვიქნები თუ კარგ ხასიათზე. ისიც კი არ ვიცი, ვიქნები ამის გამო ცუდ ხასიათზე თუ არა.

- ამ კონკურსის პირობებში მუსიკალურად ყველაზე მეტად ვინ მოგეწონა?

- სალომე ქათამაძე ძალიან კარგად მღერის, ასევე, მაგდა ვასაძე. საერთოდ, ყველა კარგად მღერის. პროექტში რომ შევედი, მანამდე იყო განწყობა, ლაშა რა მაგარიაო და იქ ისეთი ხალხი ვნახე, ეგრევე ვიფიქრე, აქ როგორ უნდა მოვიგო-მეთქი. პირდაპირ მიწაზე დავეშვი.

ამ გადაცემის განმავლობაში ერთადერთი, რაც არ მომწონდა, იყო მუსიკალური რინგი, ანუ "მე შენ დედას გიტირებ". ამაზე ისე ნერვიულობდნენ ბავშვები, რომ ვეღარ მღეროდნენ. იქ აქცენტი იმაზე იყო, ვინ უფრო ხმამაღლა და მაღალ ნოტს იმღერებდა.

მაღალი ნოტის აღება რაღაც მომენტში მეც შემიძლია... მე და ბევრს ის განგვასხვავებს, რომ დაგროვილი გამოცდილების შესაბამისად, მეყო ტრაკი და ვიმღერე პოლ მაკარტნის სიმღერა. არ არის აუცილებელი, რომ მაღალი ნოტები აიღო და არც ამ სიმღერის შესრულებაა ადვილი, როგორც ბევრს ჰგონია.

- პროექტის მიერ მოტანილ პოპულარობაზე რას იტყვი?

- მაქვს "ფეისბუქი", სადაც ბევრი კარგი კომენტარი მომდის.

- მეუღლე არ ეჭვიანობს?

- არა. მე ეჭვიანობის საფუძველს არ ვაძლევ. "ფეისბუქს" ჩემი მეუღლე ჩემზე ხშირად ნახულობს და პასუხებსაც სწერს ხოლმე ხალხს. არ ვიცი, რა პასუხი უნდა მივწერო ხალხს, წერა არ მიყვარს. რა უნდა მივწერო ადამიანს, რომელიც კომპლიმენტს მწერს? არ მინდა შაბლონური პასუხის გაცემა.

წერისას იმდენი აზრი მომდის ხოლმე თავში, რომ ყველაფერს ვერ დავწერ. მადლობა ალბათ ყველაზე კარგი პასუხია.

ნინო მურღულია
ჟურნალი "რეიტინგი"