ქეთი ელიეშვილი: "ქმარს დიდხანს ვყავდი დაბლოკილი"
2 864 ნახვა
ქეთი ელიეშვილი დიდი ხანია ტელევიზიაშია, მაგრამ ბოლო დრომდე ეკრანზე გამოჩენის საშუალებას არ აძლევდნენ. ის, ვინც ხელს უშლიდა, მისი ოჯახის წევრი – ქმარი გახლდათ. მუშაობდა საზოგადოებრივ რადიოში, ერთ–ერთ ჟურნალში, იყო თბილისში აჭარის საინფორმაციო ბიუროს უფროსი. რამდენიმე თვის წინ კი საზოგადოებრივ არხზე გადაცემის "დღეს 13:30 წუთზე" წამყვანად მოგვევლინა. მისი მეუღლე, "პირველი არხის" გენერალური პროდიუსერი გიორგი გაჩეჩილაძე, თავის თანამდებობას მაქსიმალურად იყენებდა, რათა ცოლი ეთერში არ გაეშვა. პარადოქსია, მაგრამ არც ჟურნალისტის პროფესია მოსწონს და ცოლისთვის ულტიმატუმიც წაუყენებია – ან მე, ან შენი სამსახურიო. საბოლოოდ შეთანხმდნენ და ცოლ–ქმარს რადიკალური ნაბიჯების გადადგმა არ მოუწიათ.
– ქეთი, ტელევიზიის პლუსები და მინუსები რა არის?
– ჩვენს სფეროში სასწაული კონკურენციაა, ამიტომ თავის დამკვიდრება ძალიან რთულია. რადიოში რომ ვმუშაობდი, ორი წლის განმავლობაში ყოველ დილას 6 საათზე ვიღვიძებდი და პირდაპირი ეთერი მიმყავდა, მაგრამ ტელევიზიის პირდაპირი ეთერი რადიოსგან სრულიად განსხვავებულია. ქალისთვის ვიზუალი ძალიან მნიშვნელოვანია. არ არსებობს, კამერისკენ თვალი არ გაგეპაროს. პირველ სამ გადაცემაში სულ იმაზე ვფიქრობდი, ეკრანზე როგორ გამოვიყურებოდი, მაგრამ მერე მივხვდი, რომ მაყურებელს ვიზუალი კი არა, ინფორმაცია აინტერესებს. მით უმეტეს, როდესაც შემეცნებითი გადაცემა მიგყავს.
– თქვენთვის რა ხიბლი აქვს ჟურნალისტობას?
– ის, რომ არაჩვეულებრივ ადამიანებთან მიწევს ურთიერთობა. დედაჩემის ოცნება იყო, ექიმი გამოვსულიყავი და სულ ვფიქრობ, რა ჭკვიანურად მოვიქეცი, რომ არ დავთანხმდი–მეთქი. პრობლემებს რომ კარგი რაღაცეები გადაეწონა, აუცილებლად გამოვიცვლიდი პროფესიას და მთლიანად სცენარისტობას მოვკიდებდი ხელს (მე "ღამის შოუს სტუდიის" ერთ–ერთი სცენარისტიც ვარ), მაგრამ ისე ვგიჟდები შეკითხვების დასმაზე, ამ საქმეს ვერ შეველევი. რადიოსა და ჟურნალში მუშაობის დროს ძალიან რთული რესპონდენტები მყოლია. მათ გულწრფელად ასალაპარაკებლად რა არ გამიკეთებია, საკუთარი ისტორიებიც კი მომიყოლია. ჩემმა 15 წლიანმა პრაქტიკამ დამარწმუნა, რომ რაც უფრო ნიჭიერი და კარგია ადამიანი, მით უფრო თავმდაბალია და ინტერვიუზეც ადვილად გთანხმდება, რადგან არანაირი კომპლექსი არ აწუხებს.
– ყველაზე მძიმე რადიოეთერი როდის გქონდათ?
– რამდენჯერმე მართლა ძალიან მძიმე ეთერი მქონდა. რადიოში კვირაში ერთხელ ჩემთან ერთად რომელიმე ცნობილი ადამიანი იყო წამყვანი. ერთხელაც ჩემმა თანაწამყვანმა "გადამაგდო", ნაბახუსევზე მყოფს დაეძინა და ეთერში ორსაათნახევარი სრულიად მარტო ვიჯექი. ასევე ძალიან მძიმედ მახსენდება ზურაბ ჟვანიას გარდაცვალების დროს პირდაპირი ჩართვები. უმძიმესი იყო, რადგან იმ ფაქტით ყველა იყო შეძრული.
ერთხელ მოწამლული ვიჯექი ეთერში. ხმის რეჟისორს იქვე ელაგა წამლები და გაზიანი სასმელი. რამდენი წუთიც მქონდა სალაპარაკო, იმდენ ხანს ვძლებდი და მერე ხან გული მიმდიოდა და ხან რა მემართებოდა. რადიოში ძალიან ადრე ნახევრად მძინარე შევდიოდით ეთერში მე და ჩემი თანაწამყვანი ბიჭი. ბოლოს ორი წლის შემდეგ გავარკვიეთ, რომ თურმე სხვადასხვა სქესი გვქონია. სულ ვამბობ, რომ ეს უსქესო პროფესიაა, ამიტომ ყოველთვის მიკვირს, როდესაც ჟურნალისტები წყვილდებიან.
– ჟურნალისტობასთან ერთად დედისა და ცოლის "პროფესიებს" როგორ უმკლავდებით, ესეც ხომ არანაკლები სამუშაოა?
– რა თქმა უნდა, რთულია. მაგალითად, ძალიან ძნელია პირდაპირ ეთერში ჯდომა მაშინ, როდესაც შენი შვილები მაღალი ტემპერატურით სახლში წვანან. ჩემი ქმარიც მუდმივად გადარბენაზეა. შარშან, 31 დეკემბერს, აღმოვაჩინე, რომ სამსახურში უამრავი საქმე მქონდა და სახლში არამც თუ საახალწლო სუფრა მქონდა მომზადებული, ელემენტარულად, საჭმელიც კი არ იყო. ბედად, პროდიუსერმა ბაზრიდან ჩართვა დაგეგმა. ეთერში კორესპონდენტი გვერთვებოდა და იმას ვეუბნებოდი, თუ ფული გაქვს, გოჭი, ინდაური გამომიყოლე–მეთქი. საახალწლოდ პირდაპირი ეთერიდან ვივაჭრე. სახლში საღამოს დავიწყე ყველაფრის კეთება.
– მეუღლე როგორ მიეჩვია თქვენს სამუშაო გრაფიკს?
– ჩემი ქმარი, გიორგი გაჩეჩილაძე, ჟურნალისტი არ არის, მაგრამ ამ სფეროშია და ჩემს ასეთ რეჟიმს მიჩვეულია. საზოგადოებრივი მაუწყებლის გენერალური პროდიუსერია.და მაინც, ორჯერ ძალიან გააპროტესტა, ან მე, ან სამსახურიო. ქართველი მამაკაცები სახლში ცოლზე ადრე მისვლას ვერ იტანენ. საინფორმაციო ბიუროში რომ ვმუშაობდი, საოცარი რეჟიმი მქონდა, შეიძლებოდა, ღამე სადღაც გადავფრენილიყავი და მეორე დღეს დავბრუნებულიყავი. ერთხელაც, სახლში დაბრუნებულს, ორივე შვილი ცუდად დამხვდა, ერთს წითელა ჰქონდა, მეორეს – ქუნთრუშა, ჩემი ქმარი კი თეთრი ხალათით და თერმომეტრით დარბოდა. მაშინ მითხრა, დიდი ბოდიში, ძალიან მიყვარხარ, მაგრამ იქნებ სხვა სამსახური მოძებნოო. ამ დროს "კოსმოპოლიტენიდან" დამირეკეს და სამსახური შემომთავაზეს.
– როცა ცოლად მოჰყავდით, თქვენმა ქმარმა ხომ იცოდა, რომ ჟურნალისტის რთული პროფესია გქონდათ?
– მისი მხრიდან დიდხანს ვიყავი დაბლოკილი. თავის დროზე რადიოში ისე მოვხვდი, მან არ იცოდა და როცა გაიგო, ძალიან გააპროტესტა. ადრე გიორგი "იმედში" მუშაობდა. ძალიან დიდი სატელევიზიო გამოცდილება აქვს. სანამ ამ გადაცემაში დამამტკიცებდნენ, თანამშრომლებს ჩემი ქმრის დარწმუნება მოუწიათ, რომ ამ პროექტისთვის კარგი სახე ვიყავი. სამხატვრო საბჭოზე ერთადერთი ჩემი ქმარი იყო, ვინც ჩემს კანდიდატურას მხარი არ დაუჭირა.
– ასეთი გადაწყვეტილება მხოლოდ იმიტომ მიიღო, რომ მისი ცოლი ხართ თუ სხვა პრობლემაც ჰქონდა?
– მხოლოდ იმიტომ, რომ მისი ცოლი ვარ. ისეთ ქვეყანაში ვცხოვრობთ, იმაზე გვიწევს ფიქრი, რომ ხალხი არ ვალაპარაკოთ. სულ იმას ვეუბნებოდი, ეს ჩემი პროფესიაა, ხალხი სწორედ ჟურნალისტად მიცნობს და არა – შენს მეუღლედ–მეთქი. ზუსტად ვიცოდი, რომ წინააღმდეგი იქნებოდა, მაგრამ შემოქმედებითმა ჯგუფმა მიშველა.
– შვილები არ გსაყვედურობენ, რომ მათთვის ნაკლები დრო გრჩებათ?
– ნიკასაც და რეზისაც ძალიან მოსწონთ, რასაც ვაკეთებ. რომ ჰკითხოთ, რომელი გირჩევნიათ, დედას ეკრანზე ხედავდეთ თუ სკოლაში გაკითხავდეთო, დარწმუნებული ვარ, გიპასუხებენ, ჯობია, ეკრანზე ვხედავდეთო. პარასკევს, დაახლოებით 4 საათზე, კაფეში ვსხდებით და მთელი კვირის ამბებს ერთად განვიხილავთ. არ მინდა, მათი ცხოვრებიდან რამე გამომეპაროს და ამიტომ რაღაცეებს ვაკონტროლებ. მაინტერესებს, ჩემი შვილები მთელი დღის განმავლობაში რა დროს უთმობენ "ფეისბუქს", რა მუსიკას უსმენენ... ვერ გეტყვით, რომ ჩემი მომზადებული ცხელ–ცხელი კერძებით პირი აქვთ დამწვარი, მაგრამ ინტელექტუალური თვალსაზრისით ყველაფერს ვუკეთებ, რაც შემიძლია.
ცოტათი მკაცრიც ვარ, ისინი კი გეტყვიან, ძალიან მკაცრიაო. ჩვენ ასეთი შეთანხმება გვაქვს, საღამოს 6 საათამდე, ანუ, სანამ ორივე გაკვეთილებს ჩამაბარებს, დედა–შვილი ვართ და, როცა ჩავიბარებ, მერე – მეგობრები. ამ სახლში არ იკრძალება არც ხმაური, არც წინ და უკან სირბილი. ოთახებში დადიან ველოსიპედით. მირჩევნია, სახლში დაიხარჯონ და ყველაფერი აკეთონ, რაც უნდათ. ერთად ვჩხუბობთ, ერთად ვცეკვავთ, ვღრიალებთ... ნიკას უკვე გარდატეხის ასაკი ეწყება და, მგონი, მისთვის ის წლები დგება, როდესაც ჰგონია, რომ თვითონ იცის ყველაფერი და არა – დედამ. მათდა სასახელოდ ისიც უნდა ვთქვა, რომ მშვენივრად სწავლობენ.
ქეთი დინოშვილი
– ქეთი, ტელევიზიის პლუსები და მინუსები რა არის?
– ჩვენს სფეროში სასწაული კონკურენციაა, ამიტომ თავის დამკვიდრება ძალიან რთულია. რადიოში რომ ვმუშაობდი, ორი წლის განმავლობაში ყოველ დილას 6 საათზე ვიღვიძებდი და პირდაპირი ეთერი მიმყავდა, მაგრამ ტელევიზიის პირდაპირი ეთერი რადიოსგან სრულიად განსხვავებულია. ქალისთვის ვიზუალი ძალიან მნიშვნელოვანია. არ არსებობს, კამერისკენ თვალი არ გაგეპაროს. პირველ სამ გადაცემაში სულ იმაზე ვფიქრობდი, ეკრანზე როგორ გამოვიყურებოდი, მაგრამ მერე მივხვდი, რომ მაყურებელს ვიზუალი კი არა, ინფორმაცია აინტერესებს. მით უმეტეს, როდესაც შემეცნებითი გადაცემა მიგყავს.
– თქვენთვის რა ხიბლი აქვს ჟურნალისტობას?
– ის, რომ არაჩვეულებრივ ადამიანებთან მიწევს ურთიერთობა. დედაჩემის ოცნება იყო, ექიმი გამოვსულიყავი და სულ ვფიქრობ, რა ჭკვიანურად მოვიქეცი, რომ არ დავთანხმდი–მეთქი. პრობლემებს რომ კარგი რაღაცეები გადაეწონა, აუცილებლად გამოვიცვლიდი პროფესიას და მთლიანად სცენარისტობას მოვკიდებდი ხელს (მე "ღამის შოუს სტუდიის" ერთ–ერთი სცენარისტიც ვარ), მაგრამ ისე ვგიჟდები შეკითხვების დასმაზე, ამ საქმეს ვერ შეველევი. რადიოსა და ჟურნალში მუშაობის დროს ძალიან რთული რესპონდენტები მყოლია. მათ გულწრფელად ასალაპარაკებლად რა არ გამიკეთებია, საკუთარი ისტორიებიც კი მომიყოლია. ჩემმა 15 წლიანმა პრაქტიკამ დამარწმუნა, რომ რაც უფრო ნიჭიერი და კარგია ადამიანი, მით უფრო თავმდაბალია და ინტერვიუზეც ადვილად გთანხმდება, რადგან არანაირი კომპლექსი არ აწუხებს.
– ყველაზე მძიმე რადიოეთერი როდის გქონდათ?
– რამდენჯერმე მართლა ძალიან მძიმე ეთერი მქონდა. რადიოში კვირაში ერთხელ ჩემთან ერთად რომელიმე ცნობილი ადამიანი იყო წამყვანი. ერთხელაც ჩემმა თანაწამყვანმა "გადამაგდო", ნაბახუსევზე მყოფს დაეძინა და ეთერში ორსაათნახევარი სრულიად მარტო ვიჯექი. ასევე ძალიან მძიმედ მახსენდება ზურაბ ჟვანიას გარდაცვალების დროს პირდაპირი ჩართვები. უმძიმესი იყო, რადგან იმ ფაქტით ყველა იყო შეძრული.
ერთხელ მოწამლული ვიჯექი ეთერში. ხმის რეჟისორს იქვე ელაგა წამლები და გაზიანი სასმელი. რამდენი წუთიც მქონდა სალაპარაკო, იმდენ ხანს ვძლებდი და მერე ხან გული მიმდიოდა და ხან რა მემართებოდა. რადიოში ძალიან ადრე ნახევრად მძინარე შევდიოდით ეთერში მე და ჩემი თანაწამყვანი ბიჭი. ბოლოს ორი წლის შემდეგ გავარკვიეთ, რომ თურმე სხვადასხვა სქესი გვქონია. სულ ვამბობ, რომ ეს უსქესო პროფესიაა, ამიტომ ყოველთვის მიკვირს, როდესაც ჟურნალისტები წყვილდებიან.
– ჟურნალისტობასთან ერთად დედისა და ცოლის "პროფესიებს" როგორ უმკლავდებით, ესეც ხომ არანაკლები სამუშაოა?
– რა თქმა უნდა, რთულია. მაგალითად, ძალიან ძნელია პირდაპირ ეთერში ჯდომა მაშინ, როდესაც შენი შვილები მაღალი ტემპერატურით სახლში წვანან. ჩემი ქმარიც მუდმივად გადარბენაზეა. შარშან, 31 დეკემბერს, აღმოვაჩინე, რომ სამსახურში უამრავი საქმე მქონდა და სახლში არამც თუ საახალწლო სუფრა მქონდა მომზადებული, ელემენტარულად, საჭმელიც კი არ იყო. ბედად, პროდიუსერმა ბაზრიდან ჩართვა დაგეგმა. ეთერში კორესპონდენტი გვერთვებოდა და იმას ვეუბნებოდი, თუ ფული გაქვს, გოჭი, ინდაური გამომიყოლე–მეთქი. საახალწლოდ პირდაპირი ეთერიდან ვივაჭრე. სახლში საღამოს დავიწყე ყველაფრის კეთება.
– მეუღლე როგორ მიეჩვია თქვენს სამუშაო გრაფიკს?
– ჩემი ქმარი, გიორგი გაჩეჩილაძე, ჟურნალისტი არ არის, მაგრამ ამ სფეროშია და ჩემს ასეთ რეჟიმს მიჩვეულია. საზოგადოებრივი მაუწყებლის გენერალური პროდიუსერია.და მაინც, ორჯერ ძალიან გააპროტესტა, ან მე, ან სამსახურიო. ქართველი მამაკაცები სახლში ცოლზე ადრე მისვლას ვერ იტანენ. საინფორმაციო ბიუროში რომ ვმუშაობდი, საოცარი რეჟიმი მქონდა, შეიძლებოდა, ღამე სადღაც გადავფრენილიყავი და მეორე დღეს დავბრუნებულიყავი. ერთხელაც, სახლში დაბრუნებულს, ორივე შვილი ცუდად დამხვდა, ერთს წითელა ჰქონდა, მეორეს – ქუნთრუშა, ჩემი ქმარი კი თეთრი ხალათით და თერმომეტრით დარბოდა. მაშინ მითხრა, დიდი ბოდიში, ძალიან მიყვარხარ, მაგრამ იქნებ სხვა სამსახური მოძებნოო. ამ დროს "კოსმოპოლიტენიდან" დამირეკეს და სამსახური შემომთავაზეს.
– როცა ცოლად მოჰყავდით, თქვენმა ქმარმა ხომ იცოდა, რომ ჟურნალისტის რთული პროფესია გქონდათ?
– მისი მხრიდან დიდხანს ვიყავი დაბლოკილი. თავის დროზე რადიოში ისე მოვხვდი, მან არ იცოდა და როცა გაიგო, ძალიან გააპროტესტა. ადრე გიორგი "იმედში" მუშაობდა. ძალიან დიდი სატელევიზიო გამოცდილება აქვს. სანამ ამ გადაცემაში დამამტკიცებდნენ, თანამშრომლებს ჩემი ქმრის დარწმუნება მოუწიათ, რომ ამ პროექტისთვის კარგი სახე ვიყავი. სამხატვრო საბჭოზე ერთადერთი ჩემი ქმარი იყო, ვინც ჩემს კანდიდატურას მხარი არ დაუჭირა.
– ასეთი გადაწყვეტილება მხოლოდ იმიტომ მიიღო, რომ მისი ცოლი ხართ თუ სხვა პრობლემაც ჰქონდა?
– მხოლოდ იმიტომ, რომ მისი ცოლი ვარ. ისეთ ქვეყანაში ვცხოვრობთ, იმაზე გვიწევს ფიქრი, რომ ხალხი არ ვალაპარაკოთ. სულ იმას ვეუბნებოდი, ეს ჩემი პროფესიაა, ხალხი სწორედ ჟურნალისტად მიცნობს და არა – შენს მეუღლედ–მეთქი. ზუსტად ვიცოდი, რომ წინააღმდეგი იქნებოდა, მაგრამ შემოქმედებითმა ჯგუფმა მიშველა.
– შვილები არ გსაყვედურობენ, რომ მათთვის ნაკლები დრო გრჩებათ?
– ნიკასაც და რეზისაც ძალიან მოსწონთ, რასაც ვაკეთებ. რომ ჰკითხოთ, რომელი გირჩევნიათ, დედას ეკრანზე ხედავდეთ თუ სკოლაში გაკითხავდეთო, დარწმუნებული ვარ, გიპასუხებენ, ჯობია, ეკრანზე ვხედავდეთო. პარასკევს, დაახლოებით 4 საათზე, კაფეში ვსხდებით და მთელი კვირის ამბებს ერთად განვიხილავთ. არ მინდა, მათი ცხოვრებიდან რამე გამომეპაროს და ამიტომ რაღაცეებს ვაკონტროლებ. მაინტერესებს, ჩემი შვილები მთელი დღის განმავლობაში რა დროს უთმობენ "ფეისბუქს", რა მუსიკას უსმენენ... ვერ გეტყვით, რომ ჩემი მომზადებული ცხელ–ცხელი კერძებით პირი აქვთ დამწვარი, მაგრამ ინტელექტუალური თვალსაზრისით ყველაფერს ვუკეთებ, რაც შემიძლია.
ცოტათი მკაცრიც ვარ, ისინი კი გეტყვიან, ძალიან მკაცრიაო. ჩვენ ასეთი შეთანხმება გვაქვს, საღამოს 6 საათამდე, ანუ, სანამ ორივე გაკვეთილებს ჩამაბარებს, დედა–შვილი ვართ და, როცა ჩავიბარებ, მერე – მეგობრები. ამ სახლში არ იკრძალება არც ხმაური, არც წინ და უკან სირბილი. ოთახებში დადიან ველოსიპედით. მირჩევნია, სახლში დაიხარჯონ და ყველაფერი აკეთონ, რაც უნდათ. ერთად ვჩხუბობთ, ერთად ვცეკვავთ, ვღრიალებთ... ნიკას უკვე გარდატეხის ასაკი ეწყება და, მგონი, მისთვის ის წლები დგება, როდესაც ჰგონია, რომ თვითონ იცის ყველაფერი და არა – დედამ. მათდა სასახელოდ ისიც უნდა ვთქვა, რომ მშვენივრად სწავლობენ.
ქეთი დინოშვილი
