თეა სიჭინავა: "ჩემს ქორწილში მაშინ გაქეიფებთ, როცა ამის დრო მოვა"

ტელეჟურნალისტი, "მაესტროს" ტოქ შოუ "არგუმენტების" წამყვანი, თეა სიჭინავა, სოხუმელია, ამ ქალაქში დაბადებულ–გაზრდილი. დაახლოებით 20 წლის წინ თბილისში ლტოლვილის სტატუსით განაგრძო ცხოვრება. მისმა ოჯახმა ინჟინერი მამის დანაზოგით შეძლო დედაქალაქში ბინის შეძენა, ასე რომ, თეას ამ მხრივ გაუმართლა და ლტოლვილი თანამოძმეების მსგავსად არ მოუწია წლების განმავლობაში ჭერის ძებნა.
ჟურნალისტი დედისერთაა. მშობლების ხელისგულზე გაზრდილ ქალიშვილს ახლა კაცივით უწევს შრომა. მამა ინვალიდია, დედა – დიასახლისი. თეა ოჯახის ერთადერთი მარჩენალია. ამბობს, რომ ხშირად უჭირდა, მაგრამ არასოდეს მოქცეულა ისე, რომ ოდესმე ამის გამო შერცხვენოდა. "იმედის" ჟურნალისტი გახლდათ. როცა მიხვდა, რომ ამ ეთერში სიმართლეს აღარავინ ათქმევინებდა, თბილ და კარგ შემოსავლიან პირობებს სახლში ჯდომა არჩია.
თეა სიჭინავა 35 წლისაა და დასაოჯახებელია. ყოველ ახალ წელს, შემორჩენილი სასაცილო ჩვეულებით, მაგიდის ქვეშ ხვდება ჩაფიქრებული სურვილით, თუმცა მერე არასოდეს ახსოვს, რა ჩაიფიქრა და აუსრულდა თუ არა. მიუხედავად ამისა, "ტრადიციას" არ ღალატობს. სერიოზული იმიჯის მქონე ჟურნალისტი თურმე ბუნებით საოცრად მხიარული ადამიანია, მაგრამ ამის გამომჟღავნების საშუალება იშვიათად აქვს.
– თეა, ჟურნალისტის განათლება გაქვთ თუ, მრავალი კოლეგის მსგავსად, თქვენც სხვა პროფესიიდან "მოხვედით"?
– ფილოლოგიის ფაკულტეტი დავამთავრე. მერე მუშაობა სახელმწიფო კანცელარიაში, პრეზიდენტის პრესსამსახურში დავიწყე. მაშინ პრეზიდენტი ედუარდ შევარდნაძე იყო. ვარდების რევოლუციამდე 6 თვით ადრე ჩემი მეგობარი მაია თაბაგარი "იმედში" საინფორმაციო სამსახურის უფროსად დაინიშნა. მან წამიყვანა იქ და ასე აღმოვჩნდი ჟურნალისტიკაში.
ვინც ბავშვობიდან მიცნობს, ყველამ იცოდა, მუდამ როგორ მინდოდა ჟურნალისტობა, მაგრამ ისე მოხდა, რომ ფილოლოგიურზე ჩავაბარე და ვფიქრობ, კარგი განათლებაც მივიღე.
– როგორც წესი, ჟურნალისტები – პირიქით, კორესპონდენტობიდან პრესსამსახურისკენ ისწრაფვიან ხოლმე, რადგან იქ უფრო თბილი პირობებია.
– ნურავინ მიწყენს, მაგრამ ვფიქრობ, რომ პრესსამსახური ცოტა მოსაწყენია. მე აქტიური ადამიანი ვარ და "იმედში" მუშაობის დაწყება ერთგვარი ტრამპლინი იყო ჩემთვის. როცა შემოთავაზება მივიღე, არც დავფიქრებულვარ, ისე დავთანხმდი. იქ ზუსტად იმ საქმეს გავაკეთებდი, რომელიც მიყვარდა. თავიდან რეგიონების კოორდინატორი ვიყავი, ანუ რაც "იმედის" ეთერში რეგიონებთან დაკავშირებული მასალა გადიოდა, მე ვიღებდი და ვამზადებდი. კარგახნის განმავლობაში ოფისიდან არ გავდიოდი. საოფისე ჟურნალისტსაც მეძახდნენ. ყველაზე საზიზღარი მასალის გაკეთება მიწევდა. გადაღებიდან მოჰქონდათ მასალები და ნაკუწებიდან უნდა ამეწყო რაღაც. შემდეგ ნელ–ნელა დამავალეს სიუჟეტების კეთება, გარეთ "გამაგდეს" და ასე აღმოვჩნდი აქტიურ ჟურნალისტიკაში, მოვლენების ეპიცენტრში. "იმედში" 6 წელი ვიმუშავე. ვფიქრობ, რომ კორესპონდენტობა ყველა ჟურნალისტისთვის ყველაზე საინტერესოა. წამყვანობა კარგია, მაგრამ კორესპონდენტობას თავისი ხიბლი აქვს – საინტერესო ადამიანებთან კონტაქტი, მოვლენების ეპიცენტრში ყოფნა... არის სარისკო სიტუაციები, მაგრამ ამას ვერ გრძნობ. ჟურნალისტს ურჩევნია, მოვლენების ეპიცენტრში იყოს, ვიდრე გარედან აკვირდებოდეს.

– თუმცა ჟურნალისტობა ყველაზე სტრესულ პროფესიადაც არის აღიარებული. ეს ხომ თქვენც გამოგიცდიათ?
– კი, ასეა. ვიღაცას სცემენ, შენც გირტყამენ და ამ დროს მაინც ეთერში ხარ. ერთხელ გადაცემა "დროებიდან" ზუგდიდში ვიყავი წასული და იქიდან მქონდა ჩართვა. მგონი, 2007 წლის ოქტომბრის ბოლო იყო, როცა გაერთიანებული ოპოზიციის აქციები იმართებოდა რეგიონებში. ჩვენმა ჟურნალისტმა, ნინი საყვარელიძემ, ისე მოიარა მთელი რეგიონები, ერთი ინციდენტიც არ მომხდარა. მე როგორც კი ჩავედი ზუგდიდში, მაშინვე რაღაცეები აირია. დაინგრა ქვეყანა, სცემეს მთელი ოპოზიცია. ბეჟან გუნავა მე მესაუბრებოდა, როცა სცემეს. კაცი სუპერმარკეტში ჩაიკეტა, იქიდან ვერ გამოდიოდა და ეს ყველაფერი პირდაპირ ეთერში ხდებოდა. 2007 წლის 7 ნოემბერზე ხომ ლაპარაკი ზედმეტია! იმ დღეს ვერასოდეს დავივიწყებ. უნდა გვახსოვდეს ეს დღე იმისთვის, თუ როგორ არ შეიძლება ხელისუფლება მედიას ექცეოდეს. სრული ერთი წელი დამჭირდა, რომ სტრესიდან გამოვსულიყავი. მელანდებოდა, რომ ვიღაც შემომივარდებოდა სახლში, სულ მეგონა, რომ ვიღაც დამდევდა. იმ დღეს, 7 ნოემბერს, გადაღებაზე არ გავსულვარ, საეთეროში ვიყავი, როცა სპეცრაზმი შემოვარდა და დიდი ხანი დამჭირდა, რომ ამ ცხოვრებისკენ მოვბრუნებულიყავი.
"იმედის" მაუწყებლობა ჯერ აღდგა, მერე განახლდა. მფლობელი შეიცვალა, მაგრამ არხი არ დამიტოვებია და ველოდებოდი, რა მოხდებოდა. 8 თვე ვიმუშავე იმ შეცვლილ "იმედში", რადგან მაშინ ასე თუ ისე ვახერხებდით ჩვენი აზრის გატანას. ნამდვილად ვერ შევადარებ იმ 8 თვეს შემდგომ პერიოდს. ინა გუდავაძემ გვთხოვა, რომ ვიდრე ჩვენს ღირსებას არ შელახავდნენ, არ დაგვეტოვებინა ტელევიზია. ეს მხოლოდ 8 თვის განმავლობაში გახდა შესაძლებელი, მერე – აღარ. ოპოზიციის აქციები იწყებოდა, როცა პატრიარქმა მოუწოდა ჯარს, ქართველ ჯარისკაცს ქართველი ხალხის წინააღმდეგ ძალა არ გამოეყენებინა და ზუსტად ეს, ყველაზე მნიშვნელოვანი გზავნილი, ამოჭრეს სიუჟეტიდან. როცა ვიკითხეთ, ეს რატომ მოხდა, გვიპასუხეს, თქვენი საქმე არ არისო. ეს იყო ნიშანი, რომ მოვლენები ისე განვითარდებოდა, ყველა საკითხზე გვეტყოდნენ, ეგ თქვენი საქმე არ არისო. მე კი ასეთ სამსახურში მუშაობა აღარ მინდოდა. ამიტომ მე და კიდევ ხუთმა ადამიანმა დავწერეთ განცხადება და წამოვედით.
– რამდენ ხანს მოგიწიათ უმუშევრად ყოფნა?
– ერთი თვე. შემდეგ დამირეკეს "მაესტროდან", სადაც პირდაპირ ეთერში დამსვეს გადაცემის "პროფესია ჟურნალისტი" წამყვანად. მამუკა ღლონტმა გადაწყვიტა ასე. "მაესტროში" რომ მივედი, ისეთ არაადეკვატურ კითხვებს ვსვამდი, თანამშრომლები სულ დამცინოდნენ. "იმედში" ყველაფერი იყო, რაც ჟურნალისტს სჭირდებოდა. "მაესტროში" რომ გადაწყდა, პირდაპირ ეთერში დამსვამდნენ, ვიკითხე, პარიკმახერი ვინ არის–მეთქი. დამცინეს. მაშინ "მაესტროს" ძალიან უჭირდა. პიჯაკიც კი არ მეცვა ჩემი. ვიზაჟისტის პიჯაკი ჩამაცვეს და პირდაპირ ეთერში შემაგდეს. ეს იყო 6 მაისს, როცა "უცნობი" (მსახიობი გიორგი გაჩეჩილაძე, ავტ.) გადაძვრა პოლიციის სამმართველოს ღობეზე...
მერე ნელ–ნელა ყველაფერს შევეგუე. "მაესტროც" განვითარდა და ბევრი რამ შეიცვალა. პარიკმახერიც გაჩნდა და საკუთარი ოთახიც. თავიდან არ მქონდა საკუთარი კომპიუტერი, სადაც მუშაობას შევძლებდი. ყველანი ერთად ვიყავით რამდენიმე ოთახში შეყუჟული. სტუდიის უკან, საიდანაც გადაცემა გადიოდა, უცნობის "საკანი" იყო. გამაფრთხილეს, შეიძლება შუა ეთერის დროს კარი გაიღოს და ვიღაცეები შემოვიდნენ, მაგრამ შენ არ შეიმჩნიოო. შუა ეთერის დროს სტუდიის კარი იღებოდა, გაივლიდნენ სტუმრები და მესალმებოდნენ, თან ტუჩებზე ხელს იფარებდნენ...
– ბევრი თქვენი კოლეგა ოცნებობს, ისეთი დიდი ტოქ შოუ გააკეთოს, როგორიც თქვენი "არგუმენტებია". თქვენც გიოცნებიათ ამაზე კარიერის დასაწყისში?
– მე არ მიოცნებია. თან, რომ იცოდეთ, როგორი შრომატევადია, საათნახევარი ქუსლიან ფეხსაცმელებზე როგორ ვიტანჯები. თუმცა სხვა ხიბლი აქვს და საინტერესოა. დარბაზის მართვა კი რთულია. როცა ამდენი ადამიანი გყავს სტუდიაში, უნდა ცდილობდე, არ გაგექცეს გადაცემა და ხმაურში არ გადაიზარდოს. ყველაზე რთული სტუმრების პრეტენზიებია. ყველას ჰგონია, რომ სხვაზე ცოტა ილაპარაკა. შეწუხებული სახით მეუბნებიან, რატომ დამჩაგრეთ, კიდევ მინდოდა, რაღაცეები მეთქვაო. არავის აინტერესებს, რომ მათთან ერთად კიდევ უამრავი სტუმარი მიზის, დრო მაქვს შეზღუდული. თან უნდა უსმინო რესპონდენტს, რას ამბობს, რომ შემხვედრი კითხვა დასვა და ა.შ.
– ახლა, როცა "იმედი" ნამდვილმა მფლობელმა დაიბრუნა, შემოთავაზება არ გქონდათ იქიდან?
– ნამდვილად არ მქონია. "იმედის" გულდამწვარი გულშემატკივარი ვარ და ყოველთვის გარკვეული სენტიმენტები მაქვს ამ ტელეკომპანიის მიმართ. მინდა, ისევ ისეთი გახდეს, როგორსაც წლები ენდობოდა ხალხი. რაც შემეხება მე, "მაესტროში" კარგად ვარ. ჩემთვის მთავარია, ჟურნალისტური საქმიანობა დაცული იყოს. აქ კი ეს კითხვის ნიშნის ქვეშ არ დგას. მომავალში რა იქნება, არავინ იცის. არც იმ კატეგორიის ჟურნალისტი ვარ, რომელსაც უყვარს მონაცვლეობა ერთი ტელეკომპანიიდან მეორეში.

– რას ფიქრობთ იმ კოლეგებზე. რომლებიც შეეგუენ იმას, რაზეც თქვენ უარი თქვით? მერე ამბობდნენ, ხომ უნდა გვეარსებაო.
– არაფერს ვიტყვი, რადგან ყველა თავისი გადმოსახედიდან მოქმედებს. ამბიციური ვიქნები, ვინმეს რომ შენიშვნა მივცე ან მივუთითო. მეც მინდოდა არსებობა. რომ იცოდეთ, "იმედიდან" "მაესტროში" რა ხელფასზე წავედი, შეიძლება თქვათ, სულელი ხარო. ყველანაირად რისკი იყო ჩემთვის ის ნაბიჯი. შემდგარი ტელეკომპანიიდან ისეთში წავედი, რომლის პერსპექტივაც კითხვის ნიშნის ქვეშ იდგა. მე ჩავთვალე, რომ ჯობდა, გამერისკა, ვიდრე მერე მუდმივად სირცხვილის შეგრძნება მქონოდა იმის გამო, რასაც ვაკეთებდი. კარგა ხნის განმავლობაში ძალიან მიჭირდა ფინანსურადაც, მაგრამ ყველაფერმა გადაიარა. ვამაყობ, რომ ჯერჯერობით არც ერთი ისეთი ნაბიჯი არ გადამიდგამს, რომელსაც ვინანებდი. მით უმეტეს, რომ ოჯახში ერთადერთი შემომტანი მე ვარ. მამა წლებია ავადმყოფობს. დედა კი დიასახლისია. დედისერთა ვარ. შენ როგორც ჩათვლი საჭიროდ, ისე მოიქეციო, მეუბნებოდნენ. მენდობიან.
– სოხუმის მერე თბილისში როგორ გაგრძელდა თქვენი ოჯახის ცხოვრება, ლტოლვილობის სიმწარე გამოსცადეთ?
– სოხუმში დავიბადე და გავიზარდე. იქ 14 წლამდე ვცხოვრობდი. მერე თბილისში ჩამოვედით და მამამ ბინაც შეიძინა დანაზოგი ფულით. პროფესიით ინჟინერია. ჩემზე ბევრად აქტიური იყო. როცა გადაღებაზე მივდიოდი, ისიც მოდიოდა ხოლმე და გვერდში მედგა, ეშინოდა, რამე არ დამმართნოდა. სულ ვეჩხუბებოდი, ნუ დადიხარ–მეთქი. მაშინ თავს უკვე შეუძლოდ გრძნობდა, მაგრამ მაინც ვერ ისვენებდა. მის ავადმყოფობაზე ჯერ სტრესმა იმოქმედა, მერე ავარიაში მოყვა და ახლა ჯანმრთელობა იმდენად აქვს შერყეული, გადაადგილება აღარ შეუძლია.

– ამბობენ ხოლმე, ჟურნალისტს სქესი არ აქვსო. თქვენც ხომ არ გიშლით ხელს ეს პროფესია ქალურობაში, ქალად ყოფნაში?
– დედაჩემი და მამაჩემი სულ მეუბნებიან, შენ ბიჭად უნდა დაბადებულიყავიო. ყველაფერს დამოუკიდებლად ვაკეთებ. მიუხედავად იმისა, რომ ისე გამზარდეს ეს დედისერთა გოგო, ცივი ნიავი არ მოუკარებიათ, საქმე საქმეზე რომ მიდგა, დამოუკიდებელი და აქტიური გავხდი. ყველაფერს ვაკეთებ ოჯახისთვის და საქმისთვის... რასაც ვაკეთებ, კი ხედავთ ეკრანზე. სახლის გარემონტების ორგანიზებაც მე შევძელი. სოხუმში დაგროვილი დანაზოგით ბინა კი ვიყიდეთ, მაგრამ რემონტის საშუალება აღარ გვქონდა. ნულიდან დავიწყეთ ცხოვრება. მე როგორც კი ცოტა მოვძლიერდი, სახლიც გავარემონტე და მანქანაც ვიყიდე. 7–8 თვეა მართვის მოწმობაც ავიღე და საჭესთან ვზივარ.
ტოქ შოუს წამყვანობამ ჩემი იმიჯი შეცვალა. ყოველდღე ფორმაში ყოფნა და მაკიაჟის გაკეთება მიწევს, რაც მაინცდამაინც არ მიყვარს. მკაცრ სტილში ვარ გამოწყობილი, სხვა მხრივ კი ისევ ისეთი ვარ, როგორიც ვიყავი. სუსტიც ვარ და ძლიერიც. ადრე ვერც ვიფიქრებდი, რომ ასეთი რისკიანი ვიქნებოდი. გაჭირვება გამძლეობას გმატებს. ზოგჯერ გული მწყდება და ვტირი. მთავარია, წყენა დიდხანს არ მიმყვება, მალე გადამივლის ხოლმე.
– ჩვენში დამკვიდრდა ტრადიცია, რომ ჟურნალისტები ბოლოს პოლიტიკაში მიდიან. თქვენ როგორ წარმოგიდგენიათ მომავალი?
– არასოდეს ვგეგმავ მომავალს. რასაც დავგეგმავ, არასოდეს გამოდის. ჟურნალისტიკიდან წასვლას ჯერ არ ვფიქრობ და ვნახოთ, მომავალში რა იქნება. თან, როგორც წესი, ყველაფერი კარგი მოულოდნელად ხდება.
– პროფესიის მიღმა რა ინტერესები, გატაცება, თუნდაც ჰობი გაქვთ?
– ბოლო ორი წელია, პოლიტიკის გარდა, არაფერი მაინტერესებს. ამ ხნის განმავლობაში არც კი დამისვენია. როცა ნორმალურ რეჟიმში ვცხოვრობდი და ნორმალური ადამიანი ვიყავი, ფეხბურთის ყურება მიყვარდა. ვხუმრობდი, როცა ქვეყანა დალაგდება და ყველას გვეშველება, სპორტული კორესპონდენტი ვიქნები–მეთქი. ცეკვაც მიყვარს. დიდხანს, 18 წლის განმავლობაში ვცეკვავდი. რაც მუშაობა დავიწყე, აღარ მივარჯიშია და ფორმაშიც აღარ ვარ.
– ფეხბურთიც გითამაშიათ?
– არა, არა! რამდენადაც ძალიან მიყვარს ფეხბურთი, იმდენად ვერ ვიტან ქალების ფეხბურთს. ზოგადად, მხიარული ადამიანი ვარ, მაგრამ ვერ ვამჟღავნებ. სულ კომპიუტერში ვიქექები და სულ რაღაცას ვკითხულობ. ისეთი სერიოზული და მკაცრი იმიჯი მაქვს, ხალხი წერს ხოლმე, ეს გოგო საერთოდ თუ იცინისო. ემოციებს სამსახურში ვამჟღავნებ ხოლმე. თან ისეთ ემოციურ ხალხთან ვზივარ... დიანა ტრაპაიძე ჩემზე ემოციურია. შალვა რამიშვილი საოცრად აქტიურია და ერთად ვიხარჯებით. ერთმანეთს წლებია ვიცნობთ და სამსახურში ოჯახური გარემო გვაქვს. როგორც უნდა გიყვარდეს შენი საქმე, თუ სამსახურში ვინმე დისკომფორტს გიქმნის, ყველაფერი გაღიზიანებს. უნდა გიყვარდეს ის ხალხი და გარემო, ვისთან ერთადაც ხარ. მე ყველა მიყვარს. ყველა თემას ხმამაღლა ვარჩევთ ხოლმე. გურული ტრაპაიძე და რამიშვილი ხმამაღლა აფიქსირებენ თავიანთ აზრს. იმერელია მაია თაბაგარი, მაგრამ არ ვიჩაგრავ თავს და მეგრულად გამოვხატავ ჩემს აზრს. სულ ვქოთქოთებთ. ჩვენი ოთახი ყველაზე ხმაურიანია "მაესტროში". შემოდიან და გვეუბნებიან, რაზე იცინით, ჩვენც გაგვაცინეთო.

– ყოველთვის ახერხებთ ემოციების მართვას?
– ხანდახან, როცა რთული ეთერია, ემოციები მძლევს ხოლმე. სუბიექტური ვხდები, როცა 7 ნოემბერზე ვინმე რამეს ნორმალურად არ იტყვის.
– ამას წინათ თეა თუთბერიძემ გაგაბრაზათ. თქვენს გაღიზიანებას ვეღარ მალავდით.
– კი, ახერხებს ხოლმე. ვცდილობ, დავმალო, რადგან მე მიმყავს გადაცემა და უნდა შემეძლოს ყველანაირი აზრის მოსმენა, როგორი მიუღებელიც უნდა იყოს ჩემთვის. თმენის ვალდებულება მაქვს და მეც ხშირად ვითმენ. ეთერის მიღმა კი ვქაქანებ.
– პირად ცხოვრებას რას უპირებთ? ალბათ ოჯახში ცდილობენ, "პატრონს ჩაგაბარონ".
– ყველას პატრონი მე ვარ და ჩემი პატრონი როგორ ვიპოვო?! კი, ასეა, მაგრამ ამ თემაზე ლაპარაკი არ მიყვარს. ყველაფერს თავისი დრო აქვს. სამსახურში მეკითხებიან, შენს ქორწილში როდის უნდა გვაქეიფოო და ყველას ვპასუხობ, როცა ამის დრო მოვა–მეთქი. მორჩა! ჩემი პირადი ცხოვრება ჩემია და არ მგონია, ყველას აინტერესებდეს. მე კი სიამოვნებით ვკითხულობ სხვებისას... თუმცა ყველასი არც მე მაინტერესებს.
– ახალ წელს რა ტრადიციებით ხვდებით ხოლმე?
– ერთხელ ვიღაცამ მითხრა, 12 საათი რომ შესრულდება, სურვილი უნდა ჩაიფიქრო და მაგიდის ქვეშ შეძვრეო. ამის გამო ჩემები დამცინიან. 12 საათი რომ შესრულდება, შევძვრები და ერთი წუთის მერე გამოვდივარ.
– ჩაფიქრებული სურვილები გიხდებათ?
– აღარ მახსოვს, რას ჩავიფიქრებ ხოლმე. წელს დავაკვირდები და ერთი წლის მერე გეტყვით.
– რას ელით ახალი წლისგან?
– წელს ჩემი წელი მოდის. გველის წელში ვარ დაბადებული. მგონი, კარგი წელი უნდა მოვიდეს. ბევრი სირთულე უკან მოვიტოვეთ და ახალი წელი უფრო მეტ სიმშვიდეს და თავისუფალ დროს მოიტანს.

რუსუდან ადვაძე