მე - არარაობა _1

ჩემ ქუჩას ღამე უხდება... არ ვიცი რატომ... ალბათ, უფრო სიმშვიდეა, მაგრამ არა-ზაფხულში. ახლა მაისია... მაისი ვარდობის თვეაო ნათქვამია... და მართლაც, ჯერ შუა რიცხვები არ მოსულა,მე კი უკვე თვალი მოვკარი ალაგ-ალაგ... რაღაც, საოცრად მინდა ვარდები მაჩუქონ... ჩვეულებრივი, ვარდისფერი და ეკლიანი... ყვავილთა დედოფალი, თუნდაც მხოლოდ ერთი ცალი, ვინმე უცნობმაც კი, რომელიც აღარასდროს გამოჩნდება აწი ჩემ ცხოვრებაში და იქნებ დაავიწყდეს კიდეც ჩემთვის გაკეთებული საჩუქარი... თუმცა არა, ადამიანებს ყოველთვის ახსოვთ ხოლმე "ვის რა არგეს", მაშინაც კი თუ არ საუბრობენ ამაზე ან მეტიც თავს იკატუნებენ, რომ დაავიწყდათ.
მაშინ ნიკოლოზმა მოსახვევთან შეაჩერა, რადგან წინასწარ ვთხოვე სადარბაზოსთან ნუ მიმიყვანთქო. ჩემ მეზობლებს ჭორაობა უყვართ და ხანდახან ისეთს ამბობენ თვითონაც, რომ არ სჯერათ, მაგრამ რატომ უნდა გავართო უსაქმური დედაკაცები ჩემი პირადი ცხოვრების განხილვით, როცა შეიძლება საბაბი სულ არ მივცე. ჰმ... თუმცა არაფრისგანაც შეუძლია ხალხს სალაპარაკოს შექმნა... მეტიც დიდი სიამოვნებით აკეთებენ ამას და მერე რომელიღაც, რიგით, მოქალაქეს მიაწერენ და შეათხუპნიან უსინდისოდ, ისე თითქოს არაფერი მომხდარა... მე ამ მარაზმში ყველაზე მეტად ის მართობს, რომ ამ მოქალაქეს ან საერთოდ არ აინტერესებს მათი სისულელე ან ნერვებს იგლეჯს და ისე ზის ეკლებზე, თითქოს სხვების ლაპარაკზე აპირებდეს ცხოვრების აწყობას.
და მაინც,იქიდან გამომდინარე რომ ეს საქართველოა (და ამ ფრაზას ბევრი ვერ იტანს), მე კი ქუთაისში ვცხოვრობ - ერთერთ ყველაზე მენტალურ, მაგრამ ვითომ "გამოსულ" და თანამედროვე ქალაქში, რაც მთავარია მარტო (იმის შემდეგ რაც სახლიდან წამოვედი) სახელს ვუბრთხილდები (რადგან მართალი იყვნენ ჩვენი წინაპრები, როცა ამბოდნენ:" სახელის გატეხვას თავის გატეხვა სჯობსო") და ვცდილობ არავის მოვხვდე თვალში ცუდად და ზედმეტად.
ნიკოლოზს ისე დავემშვიდობე, როგორც მომვლელი ქალი თავის ყბედ, ლოგინში ჩავარდნილ პაციენტს, უკვე წლები რომაა უვლის, ყოველდღე წინ უზის და მის გაუჩერებლივ ლაქლაქს, წუწუნსა და პრეტენზიებს ისმენს და ყელში აქვს ამოსული, თუმცა შეჩვეულია... არა და ნიკა სულ არ იყო მომაბეზრებელი ადამიანი, მეტიც არასდროს შევუწუხებივარ ზედმეტი საუბრით ან შეკითხვებით.
-ღამემშვიდობისა... -მითხრა და გამიღიმა. ღიმილზე ღიმილით არ მიპასუხია, რადგან თავი არ მქონდა. მანქანიდან გადავედი და საათს დავხედე, რომელიც გაჩერებულიყო. ამოვიოხრე. ხალხური ცრუ რწმენა გამახსენდა: „საათის გაჩერება ცუდის მომასწავებელიაო.“
-და რაღა უნდა მოხდეს ამაზე უარესი? -ვკითხე ჩემ თავს და მანქანის კარები დავხურე.
თავი და ფეხები მტკიოდა, ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს დიდხანს ვიარე წვეტიან ქვებზე ფეხშიშველმა. მძიმე ნაბიჯებით ჩავუარე პირველ სადარბაზოს, რომლის წინ ბიჭები "აბირჟავებდნენ". რამდენი უსაქმურია ამ ქვეყნად, ჩემი ბავშვობის ერთ მეგობარს კი, რომ იკითხო უსაქმურობაც საქმეა... არ მესმის რას უნდა აკეთებდეს ჭკუადამჯდარი, საქმიანი ადამიანი გარეთ შუა ღამეს?! პირადად მე ერთი სული მქონდა სახლში ავსულიყავი, ლოგინამდე მიმეღწია და წამოვწვებოდი თუ არა სამყაროს გამოვთიშოდი ისე, როგორც კომაში ჩავარდნილი, რომელიც ან მობრუნდება სააქაოს, ან არა. შორს მეჩვენა სამწუხაროდ ის ბედნიერება... ჯერ შვიდი სართლი მქონდა ასავლელი ფეხით, რადგან ლიფტისთვის განკუთვნილი ხურდები გაჩერებაზე მდგარ მათხოვრებს ჩამოვურიგე დილას და შუადღეს. ყოველი ბოგანას დანახვაზე სულ ის მახსენდება განკითხვისას ქრისტემ ხალხს ,რომ უთხრა ყოველ მიუსაფარში მე უნდა დაგენახეთო... და ვაი, ჩვენ, კაცობრიობა! ხურდების მეტს ,რომ ვერ ვიმეტებთ ხელგამოწვდილთათვის...
ამ ქვეყნად ყველა თავისი ცხოვრებითა და თავითაა დაინტერესებული და უნდა ვაღიაროთ, რომ სხვისთვის არავის ცხელა... თუ დავუფიქრდებით ვერც გავამტყუნებთ.... ადამიანები, საუბედუროდ, დროთა განმალობაში ვკარგავთ თანაგრძნობის უნარს, ხელიდან გვეცლება სინდის-ნამუსი და სწორედ ეს ფაქტი მაშფოთებს, ისე რომ თითქმის დარწმუნებული ვარ რობოტებად გადავიქცევით, თვითგადარჩენისთვის, რომ იბრძვიან წესების გარეშე. იქნებ ერთ დღეს გავიღვიძოთ და აღმოვაჩინოთ, რომ ადამიანობაც დავკარგეთ ყველა იმ თვისებასთან ერთად, რომელიც ქარს გავატანეთ...მაშინ რაღა იქნება, ნეტავ?
ისეთ ხასიათზე ვიყავი ვინმე, რომ მომსალმებოდა, კარის მეზობელი ან ოჯახის ახლობელიც კი, გამარჯობით არ ვუპასუხებდი, ჩემ დიდი ხნის უნახავ მეგობარსაც კი არ მოვიკითხავდი ისე ჩავუვლიდი გვერძე. რა მიშველიდა ასეთ მდგომარეობაში? ტ კ ბ ი ლ ე უ ლ ი!!! ჩანთა გავხსენი და საფულე ამოვიღე, რომლიდანაც საწყალი ათლარიანი მომჩრებოდა.
-ათი... ათი ლარი! მთელი დარჩენილი თვის სამყოფი ფული... -ჯერ გამეღიმა, მერე სიცილში გადამეზარდა ირონიული ღიმილი. გულიანად ვიცინოდი. დავცინოდი ჩემ თავს და იმ ათლარიანს, რომლის იმედზეც უნდა ვყოფილიყავი ხელფასის აღებამდე.
ცხოვრება ძვირია... ფული თუ არ გაქვს არც ცხოვრების უფლება გაგაჩნია... გამოდის, ცხოვრების უფლებას ფულით ყიდულობ... ყველაფერი იყიდება... სულიც კი... ფულის გარეშე ადამიანი არარაობაა, რამდენიც არ უნდა უარყოთ ეს, სრული ჭეშმარიტებაა მაინც, რომელსაც ყველა ეგუება დროთა განმავლობაში. ვაღიარებ, მე არარაობა ვარ! თუმდა დამღუპველი ის რეალობაა, რომ არც სხვები არიან უკეთეს მდგომარებაში! მეტიც არარაობებითაა სავსე ეს მრგვალი დედამიწა, რომელიც ძალიან მინდა ოთკუთხედი, რომ იყოს....ამ შემთხვევაში შევძლებდი გაქცევას და რომელიმე კუთხეში დამალვას...
კარგი, ვთვქათ მივედი მაღაზიაში (ჩემი ბინის სიახლოვეს უკვე ყველა მარკეტი დაკეტილი იყო, შორს წამსვლელი კი ნამდვილად არ ვიყავი) ვიყიდე ტკბილეული და ორი ან სამი ლარი დამრჩა... მერე?! მერე მოხდება ის, რაც ყოველთვის, ანუ გავაგრძელებ სიარულს მოჯადოვებულ წრეზე: ვისესხებ ფულს, დავიდებ ვალებს, წამდაუწუმ მოვიბოდიშებ მათი გადაუხდელობისთვის, როგორც იქნა ავიღებ ხელფასს და გავისტუმრებ ნასესხებ თანხას, რის შემდეგაც კვლავინდებურად ათი ან უკეთეს შემთხვევაში ოცი ლარის იმედზე უნდა ვიყო... ისევ და ისევ ეს ოხერი, მოჯადოვებული წტრე! ვალები! ვალები! ვალები! ფული! ფული! ფული! ხანდახან მეშინია დედამიწა არ გააჩერონ და უფულობის გამო არ გადამაგდონ, თუმცა თავს იმით ვიმშვიდებ, რომ მსოფლიოში მრავლად არიან ჩემზე უფრო ჯიბეგამოფხეკილები, ზოგი კი ისეთი სულ რომ არააქვს თავზე ჭერი. ეს ის ხალხია, რომელსაც ლუკმა პური და ნორმალური ცოხვრება ენატრება, ის ცხოვრების წესი - ადამიანს, რომ შეეფერება და ცოხველისგან განასხვავებს. ისინი ტყუილის სავანეში ცოხვრობენ, ჩემსავით... იქ, სადაც ადამიანები მხოლოდ ერთმანეთს კი არა საკუთარ თავსაც იტყუებენ... სადაც სიცრუე ისეთი მისაღები გახდა, როგორც სუნთქვა და სიმართლე გადააჯიშა, რადგან თავად მოიპოვა მისი სახელი... ტყუილი სიმართლედ იქცა...
ბებიაჩემი ხშირად მეუბნებოდა: "არ არსებობს პრობლემა, რომელიც სხვას არ ჰქონია, ის თუ გაუმკლავდა შენც უნდა მოახერხო იგივეს გაკეთება"... ყველაფერი შედარებითი და შეფარდებითია, ეს ბუნების კანონხომიერებაა.
ტკბილეულის შეძენის იდეა თავიდან ამოვიგდე, საფულე კი ისეთი სისწრაფით ჩავდე ჩანთაში ვინმეს თვალი, რომ მოეკრა უსათუოდ იფიქრებდა, შეუშინებია საწყალი ვიღაცას და ფრთხილობს,ფული არ მოპარონო. ისევ ფული... ფული! ფული! ფული! გული მერევა, მაგრამ ვაი, რომ ნაბეღლავი არ მიშველის.
ჩემ სადარბაზოსთან მდგარ სკამზე ჩამოვჯექი. მეშვიდე სართულიდან აივანი მიმზერდა, რომელზეც ყოველ დილით ყავით ხელში გავდიოდი და ვეგებებოდი ამომავალ ან უკვე ამოსულ მზეს. ყავას სიგარეტი უხდებაო, მითხრა ერთხელ ჩემმა დაქალმა, რომელიც იმ კატეგორიას მიეკუთვნებოდა "ძერსკ" და "სვეცკ" გოგოებს, რომ ეძახიან საქართველოში, ბევრს აქილიკებენ, აკრიტიკებენ და ჭორავენ, მაგრამ მაინც ცდილობენ მათ დაესმგავსონ...
-სიგარეტი... ხო... დიდი სიამოვნებით მოვწევდი ახლა... -ჩავილაპარაკე და გული კიდევ უფრო დამწყდა მაღაზია დაკეტილი, რომ იყო, ვიდრე ტკბილეულზე უარის თქმისას.
სიგარეტი მოდაშია. ქრონიკულად, სულ მოდაში! შემოვიდა და აღარც გადასულა მის მერე... არა და ამბობენ მოდა ბრუნავსო.. ანუ მიდის და მოდის, ყოველთვის ბრუნდება წასვლის შემდეგ, ისე,როგორც ჩემი მემაწვნე ქალი, ყოველ ორდღეში ერთხელ რძე და მაწონი რომ მოაქვს ჩემთვის ან უძღები შვილი... "ჩვენი მეგობარი" კი არსად წასულა, უბრალოდ დგას გაუნძრევლად ერთ წერტილში და არც აპირებს განძრევას... თუმცა, ეს მე ახლა ნაკლებად მაღელვებს (ისევე როგორც სხვა გლობალური პრობლემები) იმის მიუხედავად, რომ მსოფლიოში უამრავი ადამიანი უღუპება მოწევით...მეტიც დიდი სიამოვნებით შევუერთდებოდი მწეველთა რიგს... „ბირჟაზე“ ჩამომჯდარ ბიჭებს გავხედე, ეწეოდნენ. დიდხანს არ მიფიქრია, იმაზე მივსულიყავი თუ არა მათთან, თამამად წამოვდექი და მივუახლოვდი.
-მომაწევინებთ? -ვკითხე პირდაპირ, ყოველგვარი მიკიბვმოკიბვის გარეშე...
ერთმანეთს დაუფარავად გადახედეს, გემრიელად შემათვალიერეს. ძნელი მისახვედრი არ იყო კარგს, რომ არაფერს ფქრობდნენ ჩემზე, მაგრამ არანაერი მნიშვნელობა არ ჰქონდა ამას ჩემთვის, მთავარი იყო სიგარეტი მოეცათ და მომეწია... იქნებ მოწევას მაინც დავეხსენი საკუთარი პროვნების მარწუხებიდან.
-რატომ ეწევი? - ვკითხე ადრე ჩემ თანაკლასელს, რომელსაც იმხელა ლექცია წავუკითხე სიგარეტის მავნებლობის შესახებ, რომ ბოლოს სიცილით დაასვნა: "თავისუფლად დაიცავდი ამ თემაზე დისერტაციასო".
-რატომ ვეწევი? -გაიმეორა ჩემი დასმუული შეკითხვა. -იმიტომ, რომ მამშვიდებს... -მითხრა ბოლოს.
მე ისედაც მშვიდად ვიყავი იმ ღამით... რადგან აღელვებისა და ნერვიულობის თავიც კი არ მქონდა, ასე რომ სიგარეტს სულ სხვაგვარად უნდა ემოქმედა ჩემზე, ჯადოსნური ჯოხივით!
-მომიკიდებთ ახლა თუ ჯერ კიდევ დიდხანს აპირებთ ჩემ თვალიერაბას? -ავღნიშნე მკაცრი ტონით, რადგან ყელში ამომივიდა მათი მდუმარე უტიფრობა. წითელმაისურიანმა ჯიბიდან სიგრეტის კოლოფი ამოიღო და ერთი ღერი გამომიწოდა. სპორტულებში ჩაცმულმა კი მომიკიდა, თან დააყოლა რა გქვიაო.
-აქ გასაცნობად არ მოვსულვარ... სიგარეტი მინდოდა...
-მხოლოდ სიგარეტი? - დაეჭვდა წითელმაისურიანი.
-არა, შენმა მზემ, დიდი გაქვს და სათხოვნელად მოვედი! -შევუღრინე და თვალები დავქაჩე, თან სიგარეტი ჩავიდე პირში და ღრმა ნაფაზი დავარტყი.
-გოგო სიგარეტს თუ მოწევს, შიშველიც იბანავებსო, მაგ გაგების ხალხი ხართ, არა? - მოვასწარი ამ ფრაზის თქმა იმ მომენტში, როცა სამარისებური სიჩუმე ჩამოვადა.
-არა, არა... საქართველოს არაფერი ეშველება! -ვთქვი, ზურგივაქციე და წავედი. როდის უნდა დაიჯეროს ამ ხალხმარომ ქალის პატიოსნებას ტანსაცმელი ან მოწევა კი არა მოქმედება და თავდაჭერა, რომ განსაზღვრავს.
-მოიცა! - დამედევნა წითელში გამოწყობილი, ეტყობა მოეწონა თავისი პენისის სიდიდის ჰიპოთეზა... ღმერთმანი !დიდი ვერაფერი კაცი იყო, არც სიმპათიური, არც სასიამოვნო შესახედაობის. ისეთი შთაბეჭდილება დამრჩა თითქოს ოცდაოთხი საათი გარეთ ეგდო ლუდის ცარიელი კასრივით. უყურადღებოდ მინდოდა დამეტოვებინა, მაგრამ არ გამომივიდა, რადგან წინ გადამიდგა და ხელები ისე გაშალა, როგორც ინდაურმა იცის კუდის გაშლა გაფოფვრისას. გამეცინა. სიცილის აზრს ვერ მიხვდა აშკარად და მე ეს მესიამოვნა, რადგან თავადაც დაინახა ის მკაფიო სულიერი და ინტელექტუალური უპირატესობა, რომელიც მასზე მაღლა მაყენებდა.
-რა გინდა?
-შენი სახელი...
-რა მნიშვნელობა აქვს?!
-მაინტერესებს... მეტყვი?
-არა!
-მინდა ვიცოდე!
-მოხარშული წაბლი არ გინდა?!
-არა,არ მიყვარს... აი,ლუდზე კი არ ვიტყოდი უარს...
-ჰმ..რა პრობლემაა! წადი და იყიდე.
-დაკეტილია მაღაზიები. შენთან, მაცივარში არ იქნება ერთი-ორი ბოთლი? დავლიოთ და ავღნიშნოთ ერთმანეთის გაცნობა.
-ხო? და ჩვენ, რომ ერთმანეთს არ ვიცნობთ?
-ეს, ჯერეჯერობით...
-მოდი მარტივად გასაგებ ენაზე გეტყვი, მალდობა სიგარეტისთვის! ახლა-დამანებე თავი!
-რატომ ასე კატეგორიულად?
-მიხარია, რომ შენს სასაუბრო ლექსიკონში არის ეს სიყვა! კატეგორიული უარი, სწორედ ეს მიიღე ახლა შენ ჩემგან და თუ ცოტაოდენი თავმოყვარეობა მაინც გაგაჩნია, შემეშვები...-მივუგე მკვახედ, სწაფად ჩავუარე და სადარბაზოში შევედი. პირველი ორი სართულიც იგივე ტემპით ავიარე.
-ცოდნისთვის, მართლა დიდი მაქვს! - მომაძახა სულელური განომეტყველებით ქვევიდან -და თუ რამეა,იცი სადაც უნდა მნახო!
კვლავ ვიგრძენი გულის რევის შეგრძნება, ოღონდ ამჯერად მიზეზი ის ხეპრე იყო ქალთან მოქცევა, რომ ვერ ესწავლა მთელი ცოხვრების განმავლობაში, არა და ლამის ჭაღარა შეპარვოდა გაზეპილ თმაში.
ვწუხდი, რომ ასეთი მამაკაცები ოხრად ყავდა საქართველოს, მე მათ პარაზიტებს ვეძახდი! უნდა დამეთანხმოთ,რომ სწორად შერჩეული სახელია.
მესამე სართულის ერთერთ კიბეზე ჩამოვჯექი და თავი ხელებში ჩავდი, სიგარეტი ჯერ კიდევ მეჭირა. წითელმაისურიანმა ჩემი ცოტათი შინაგანად აფორიაქება ნამდვილად მოახერხა, თუმცა როგორც კი გავაანალიზე, რომ არც სადარბაზოში შემოსულა და არც კიბეებზე დამდევნებია დამშვიდება დავიწყე... "ნუთუ მართლა არაპატიოსანი გოგოს შთაბეჭდილებას ვტოვებ?" -ვკითხე საკუთარ თავს და ვცადე გამეხსენებინა რა მეცვა,ვვიზუალურ ეფექტს ხომ ყველაზე დიდი მნიშვნელობა აქვს ამ დროს. დილით გვიან ავდექივ(სულ ჩემი გაფუჭებული მაღვიძარას ბრალი იყო, მავიწყდება ახლის შეძენა), სამსახურში მაგვიანდებოდა (ქუთაისის რადიო Fm.105.5-ში მიმყავს მუსიკალური რადიო-გადაცემა), პრანჭვა-გრეხვისთვის არ მცხელოდა, გარდერობი გამოვაღე და რაც ხელში მომხვდა ის ჩავიცვი. ტანსაცმელების გახსენებაზე ჩემი სავსე გასარეცხების ყუთი ამომიტივტივდა თავში... რა დრო იყო დედაჩემი ან ბებიაჩემი სარეცხ მანქანაში რომ შეყრიდნენ და პირადად მე არ მიწევდა ამაზე სრუნვა. ვინ მოუვლიდა ახლა გასარეცხებს თუ არა მე?! სამწუხაროდ თავს იმის უფლებას ვერ ვაძლევდი სარეცხი მანქანა შემეძინა, სახლის მფლობელს კი თითქმის არანერი ტექნიკა არ დაეტოვებინა, მაცივრის გარდა, რომელიც ნახევრად მუშაობდა და სოწრედ ამიტომ საყინულის გამოყენება მიწევდა მხოლოდ.
ჯინსის შარვალი, რომელიც მაშინ მეცვა ჩემ საუკეთესო მეგობარ - სოფიოსთან ერთად ვიყიდე, სანამ საზღვარგარეთ წავიდოდა სასწავლებლად. თავიდან ერთად ვგეგმავდით გამგზავრებას, მაგრამ სამწუხაროდ ფინანსურმა მხარემ ხელი ვერ შემიწყო და დავრჩი აქ... ქუთაისში,ქალაქში,რომელიც მახორჩობს...
ოდესმე თუ გავთხოვდები, აუცილებლად მდიდარ კაცს წავყვები, რომელიც უზრუნველყოფილ მომავალს შეგვიქმნის მე და ჩვენს პატარებს... არ მინდა ჩემმა ბავშვებმა ის გაიარონ რაც მე - ოცნებების თავზე დანგრევა და ამ ნანგრევების ქვეშ მტკივნეულად მოყოლა.
პერანგი,რომელიც პეპელას მამსგავსებდა დედაჩემმა მიყიდა, სანამ სალხიდან წამოვიდოდი. რამდენი ხანია მისთვის არ დამირეკავს და რა უცნაურადაც არ უნდა მოგეჩვენოთ არც ის შემხმიანებია... ნეტავ, როგორაა? რას შვება? ხანდახან მგონია, რომ მსოფლიოში არ არსებობს ადამიანი მე, რომ ვენატრებოდე... და ამ დროს რაღაც საოცრად მინდა ვინმე მოვიდეს, უკნიდან მომეხუტოს და მითხრას, რომ ვსულელობ... ბავშვივით ვიქცევი და დროა გავიზარდო... მაგრამ არავინ მოდის... მარტო ვარ... მარტო... სულიერად მარტო...
დედაჩემი - ფატი, სოციალური მუშაკია, საკუთარ პროფესიაზე უგონოდ შეყვარებული! რაც მთავარია ნამდვილი ქართველი ქალი! მე კი ქართველი ქალიშვილის კვალობაზე ზედმეტად თავისუფალი, უჩვეულო და თავისებური... დედაჩემი ხშირად მიმეორებდა: "ნუთუ ჩემი შვილი ისეთი უნდა იყოს,როგორიც შენ ხარ?!" მართლაც, დედას ქალიშვილი ნამდვილად სხვანაერი უნდა იყოს... თავიდან ბოლომდე ქართული! და არა თავისუფალი... ქართველებისთვის ჭეშმარიტი თავისუფლება უცნობი მცებაა, იმის მიუხედავად რომ მთელი ისტორიის განმავლობაში, უხსოვარი დროიდან მოყოლებული ბრძოლაში ვიბადებოდით, ვიზრდებოდით და ვკვდებოდით! ქართველი ერი სისხლის ბოლო წვეთამდე იბრძოდა თავისუფლებისთვის, მაგრამ ცოტა თუ ხვდებოდა, რომ თავადვე ართმევდნენ მას საკუთარ თავს! თავისუფლება მრავალგვარია და ამინც თავისუფლება - თავისუფლებაა!
საზოგადოებას უყვარს ჩარჩოების დაწესება და მათში ისე მოქცევა, როგორც მუჭში, მე კი სასაცილოდ მეჩვენება ყოველი ხელოვნურად შექმნილი ბარიერი და ვაღიერებ მხოლოდ ათ მცნებას, რომელსაც სამწუხაროდ ძალაინ ხიშრად ვარღვევ, ხან უნებურად, უმეტესად კი შეგნებულად.
ფეხსაცმელი შავი მეცვა, ყვავილებიანი,თითქოს ასაკს მაკლებდა... მაგრამ ეს იმდენად უმნიშვნელო დეტალად მიმაჩნდა, რომ საჭიროდ არ ჩავთვალე გამეხსენებინა ის ისტორია, რომლის დავიწყებასაც მთელი გულით ვცდილობდი, მაგრამ საუბედუროდ თუ სასბენდიეროდ არ გამომდიოდა...
-მამა, შენ არარაობა ხარ!-მინდოდა დამეყვირა, მაგრამ ხმის ამოღება ვერ მოვახერხე, თითქოს ენა არ მემორჩილებოდა.
მაინც გამირბინა თვალწინ იმ მომენტმა, როცა მაამჩემი საშუალო სიმაღლის, ქერა, ხვეულთმიან ქალთან ერთად დავინახე ერთერთ მაღაზიაში შესული... თვითონ აზრადაც არ მოსვლია თავში, რომ მისმა ქალიშვილმა გამოიჭირა იმ დაწყევლილ დღეს...
იმ დღიდან მოყოლებული, ქერა ქალები მთელი არსებით შემძულდა... მზარავდა მათი დანახვაც კი და ყველანაერად ვცდილობდი თავი ამერიდებინა მათთან ურთიერთობისთვის.
წამოვდექი,წელში ოთხმოცს მიტანებული მოხუცივით გავიმართე და ამოვიოხრე. თავის გაქნევით მოვიშორე ზიზღისამღძვრელი ფიქრები და გულში იმ სიმღერის ღიღინი დავიწყე მოდაში,რომ იყო და ნიკოლოზი მთელი გზა მასმენინებდა. ალბათ ამ საქციელით ვცდილობდი ის, ამაზრზენი ფიქრები ჩემ სიახლოვეს აღარ მომეშვა, მაგრამ გონებაში მაინც მერეოდა მოგონებები, ფიქრები, სახეები და ქერა ქალის ლამაზი ღიმილი, რომლის ჭეშმარიტ მშვენიერებას მე არასდროს ვაღიარებდი, გულშიც კი რადგან ისე მძულდა, როგორც არაფერი და არავინ ამ ქვეყნად. იცით? იყო დრო,როცა მე არ ვიცოდი რა იყო სიძულვილი... მაშინ გაცილებით უფრო ადვილი იყო ცოხვრება... სამწუხაროა, რომ ადამიანები სიძულვილს უფლებას ვაძლევთ, გულში რომ სულ ციცქნა ადგილი მაინც დაიკავოს ,მაშინ როცა შეიძლება მთელი ფართობი სიყვარულს დავუთმოთ.
სიყვარული... აი, რა მაკლდა მე... უხილავმა ძალამ მომიჭირა ყელზე და ისეთი უმწეობა ვიგრძენი, თავი პატარა გგონა მეგონა, პირველად რომ მიიყვანეს სკოლაში, საკლასო ოთახში შესული კი დედას დაემშვიდობა და შიშით დატოვა კარს მიღმა... მინდოდა მეტირა, მაგრამ ვერ ვბედვდი...
სიგარეტი ტუჩებთან მივიტანე, მაგრამ არ მომიწევია... და მაინც, გადავწვიტე რომ სიგარეტთან დამეგობრება ღირდა... თვალი სიბნელეს გავუშტერე... არაფერს განვიცდიდი... მხოლოდ დაღლილობას ვგრძნობდი და მთრგუნავდა ჩემი სიცარიელე. თვალზე მომდგარი ცრემლები რიგრიგობით გადმოცვივდნენ, მაგრამ არ მომიწმენდია. თბილი იყო და უჩვეულოდ "ჩემი", ძალიან ჩემი! იმდენად ჩემი, რომ გამიკვირდა კიდეც... ბოლო ნაფაზი დავარტყი, სიგარეტის ნარჩენი იქვე, კიბეზე დავაგდე და ფეხით გავსრისე... ისე, ფეხით გასრესა, რომშემძლებოდა ჩემი პრობლემების, დარდის, არასასურველი მოგონებების და ნარცისიზმით შებყრობილი იმ უამრავი ადამიანის, ირგვლივ რომ დამტრიალებდნენ - დავისვენებდი!
სახლის კარებამდე მისვლამდე კიბეების თვლა დავიწყე და იმის მიუხედავად, რომ არც ისე ბევრი იყო, წამდაუწუმ მერეოდა თვლა, ერთი და იგივე რიცხვებს ორჯერ ვიმეორებდი ან ათვლას წამდაუწუმ თავიდან ვიწყებდი.
კარი, რომ გავაღე ჩემი შუქჩამქვრალი, უკუნეთის ბადეში გახვეული სახლი უჟმურად შემომეგება, თუმცა მე შეჩვეული ვიყავი ამ უჟმურობას და მიყვარდა კიდეც, მაგრამ არ ვიცოდი გრძნობდა თუა რა სახლის კედლები იგივეს ჩემდამი... შემოსასვლელში ფეხზე გავიხადე და იქვე მივყარე ფეხსაცმელები, საწოლოთახში მისვლამდე გამახსენდა, რომ ჭურჭელი მქონდა გასარეცხი, ღამე მივხედავთქო ვარწმუნებდი თავს მთელი დღის განმავლობაში. საძინებელში ნელი ნაბიჯით შევედი, ლოგინს მივუახლოვდი თუ არა მოწყვეტით დავეხეთქე და ისე ჩამეძინა, ვერც კი მივხვდი.
-შემეშვით!
-დამანებეთ თავი!
-დამტოვეთ მარტო!
ყველაზე ხშირი ფრაზები იყო ჩემთვის... მღლიდა ადამიანებთან ურთიერთობა, იმ ხუმრბებზე ძალით სიცილი, რომელიც სულ არ იყო სასაცილო, ყოველთვის ასჯერ გაზომვა და ერთხელ გაჭრა, ანგარიშის გაწევა მთელი მსოფლიოსთვის და რაც მთავარია იმ უხილავ გისოსებში ყურყუტი, რომლიდანაც თავის დაღწევა ისეთივე წარმოუდგენელი იყო, როგორც ვარსკვლავების დაკრეფა... და მართლაც! ამისრულეს თხოვნა... ყველამ რიგრიგობით დამტოვა, ბოლოს კი აღმოვაჩინე,რომ თითქმის აღარავინ დარჩენილიყო და იმის მაგივრად,რომ მეზრუნა იმაზე,ვინც შემომრჩა ისინიც არ დამეკარგა,პირიქით "ფეხებზე დავიკიდე",ისე როგორც ოცდამეერთე საუკუნეს სჩვევია.
მარტოობა?! ყველა ადამიანი მარტოა ყოველთვის და თან არასდროსაა მარტო,უბრალოდ ზოგი ამას ნაკლებ ყურადღებას აქცევს და ზოგი მეტს...
საწოლზე ვეგდე გამოცვლილი ტანსაცმელივით, რომლის დაკეცვა და გარდერობში შედება დაეზარა პატრონს და ჩაძინებულსაც კი მინდოდა ვინმე მოსულიყო ჩემთან, თბილად ეკოცნა შუბლზე და გადაეფარებინა ჩითის კაბასავით თხელი საბანი...