მე - არარაობა _2

-მოსული ვარ... - მითხრა ნიკოლოზმა.
-ჩამოვდივარ! - მივუგე და სახლიდან გავედი. კარი ჩავკეტე და კიბეებზე დავეშვი.მეექვსე სართულზე ჩემ მეზობელ ინას კარები ღია დაეტოვებინა, რაც ძალიან გამიკვირდა, პირველ რიგში იმიტომ, რომ ინა არასდროს ყოფილა უყურადღებო გოგო, მერე მეორე - იმის მიუხედავად, რომ ძველი დროისგან განსხვავებით კრიმინალი მეტწილად აღმოფხვრილია, მაინც საშიშია ღია კარში ცხოვრება. ალბათ, ვინმეს ელოდებოდა, თუმცა ეგ ჩემი საქმე ნაკლებად იყო და საერთოდაც, არ მაინტერესებდა.
ნიკას მივესალმე და სარკეში ჩავიხედე. დღეს გაცილებით უკეთ გამოვიყურებოდი ვიდრე გუშინწინ.
-როგორ ხარ თაი?
-შენი მანქანის, გაპრიალებული, სარკესავით...
ნიკუშას გაეცინა.
-თავად? - გავხედე, როცა საკუთარი თავის თვალიერებას მოვრჩი.
-შენი შემდეხვარე როგორ ვიქნები?
-აღბრთოვანებული! დატყვევებული! სასიამოვნოდ შეცბუნებული! - ვუპასუხე წამონთებული თვალებითა და გულახდილი სიცილით.
-ხო! ხო! სამივე ერთად!
-ძალიან კარგი... - ავღნიშნე და ისე დავუხამხამე თვალები მულტფილმებში რომ იციან საყვარელმა და სასაცილო პერსონაჟებმა.
-ვატყობ კარგ ხასიათზე ხარ!
-შენც გაგიკვირდა, არა?!
-მოხდა რამე?!
-კი! დღეს დილას თვალები გავახილე და მივხვდი, რომ თუ მე არარაობა ვარ, მამაჩემი უარესია!!!
უხერხული დუმილი ჩამოწვა. გარეთ სიო ქროდა. ვიცოდი ნიკოლოზი, რომ დავაბნიე... მასთან ხომ არასდროს მიხსენებია ჩემი მშობლები აუგად. მეტიც ,საერთოდ ვერიდებოდი ახლობლებსა და ოჯახის წევრებზე საუბარს...
-აქ დგომას ვაპირებთ თუ დავიძრებით? ამას იმიტომ გეკითხები ნიკუშ, რომ დაგვავიანდება ასე თუ გავაგრძელეთ...
ნიკოლოზი ძალიან კარგი ადამიანი იყო: მხიარული, საყვარელი, გამგები, კომუნიკაბელური, ერთგული და პატიოსანი, ვიცოდი, რომ მოვწონდი და იმის მიუხედავად რომ შესანიშნავად ვაანალიზებდი ჩემი საქციელის მცდარობას, მაინც ვსარგებლობდი მისი ჩემდამი გრძნობებით, თუმცა არაფერს ვპირდებოდი და არც მეგობრობის ზღვარს გაცილებულ სიმპათიას ვაგრძნობინებდი, რადგან არ მინდოდა ილუზიები შეექმნა. სოლომონ ბრძენს ხელის გულზე ეწერა: "ესეც გაივლის..." ძნელი მისახვედრი არ იყო, რომ მე ნიკუშაც ცხოვრების ის მოკლე მომენტი ვიყავი, მალე რომ ჩაივლიდა და წარსულის ლამაზ მოგონებად გადაიქცეოდა.
ნიკამ მანქანა დაძაბულმა დაძრა. უსათუოდ ჩემ სიტყვებზე ფიქრობდა და ვერც შეკითხვის დასმას მიბედავდა. ეკლესიას ჩავუარეთ,მე პირჯვარი გადავიწერე მერე კი რადიო ჩავრთე. FM.105.5-ზე მუსიკა ჟრერდა...
-დღეს დედაჩემის დაბადების დღეა... - დაიწყო ნიკამ ხმადაბლა. ალბათ, სასაუბრო თემას ეძებდა და დღეობას ჩაებღაუჭა.
-გილოცავ! რამდენი წელი შეუსრულდა?
-ორმოცდარვა.
-შეურჩიე საჩუქარი?
-კი... რძალი....
-რძალი?! შენ რა ცოლი მოგყავს?!
-ხო... არა, უფრო სწორად... -წამით გაჩუმდა, დაფიქრდა ღირდა თუ არა თქმად, მერე კი უფრო თავდაჯერებით განაგრძო:
-ჩვენს ურთიერთობას სტატუსი მინდა მივანიჭო...
-ჩვენსას? - გავირვება ვერ დავმალე. -ანუ, ჩემსას და შენსას? - ვერაფრით ვიფიქრებდი თავიდან, ჩემზე თუ იყო ლაპარაკი, ნუთუ მე მგულისმობდა მის საცოლეში, არ მჯეროდა რომ მართლა წარმოვედგინე მის მეუღლედ.
-ხო...
არ ვიცოდი გამეცინა თუ არა... ხუმრობდა იქნებ... ან პირიქით... ასეთი ხუმრობები არ ჩვეოდა... ნუთუ ახალი იყო რამე?!
-მართლა ამბობ?
-ხო, მეტყობა რამე ხუმრობის?
-კი, მაგრამ ჩვენს ურთიერთობას გადასარევი სახელი აქვს უკვე, თუ დაგავიწყდა დიდი სიამოვნებით შეგახსენებ - "მ ე გ ო ბ რ ო ბ ა!" - ვთვი და ვცადე პირდაპირ სახეში მეყურებინა და გამოიხედებოდა თუ არა ჩემსკენ, თვალებში ჩამეხედა, მაინტერესებდა რას დავინახვდი მათში... თვალები ხომ სულის სარკეა, უბრალოდ უნდა შეგეძლოს მათი ამოცნობა...
-მეგობრები... მეგობრები! -ვიმეორებდი უფრო ჩემთვის, ვიდრე მისთვის -რა არა?! - შევძახე ბოლოს, ისე თითქოს აღმოჩენა გამეკეთებინოს. არასდროს დამავიწყდება ნიკოლოზის სერიოზული სახე, სევდამ რომ გაადურბინა და თვალებში ნაღველი მოაწვა .ჩუმად იყო...ან რა უნდა ეთქვა?! სიჩქარეს უმატა... რადიოს შენობას გავცდით...
-საით?
-გავისეირნოთ ცოტა....
მე და ნიკოლოზმა უცნაურად გავიცანით ერთმანეთი და ყოველთვის,როცა იმ დღეს ვიხსენებთ, სიცილით ვიხოცებით, რაც მთავარია ყველგან ვყვებით.... უნივერსიტეტიდან გამოვდიოდი, როგორც ყოველთვის ცუდ ხასიათზე ვიყავი და ჩვეულებისამებრ ვეკითხებოდი თავს ამაზე უარესი ხაღა უნდა მოხდესთქო? (რა გასაოცარიც არ უნდა იყოს, ყოველთვის უარესზე უარესი ხდება, როცა წუწუნს იწყებ, ეს იმიტომ რომ კარგად დაინახო, რომ არც ისე ცუდ დღეში ხარ, როგორც გგონია). ნიკა ქუთაისში ახალი ჩამოსული იყო და ქუჩებში ვერ ერკვეოდა, რადიოში უნდოდა მისვლა და გრძელი გზით იყო წამოსული. უნივერსიტეტთან იმ იმედით აპირებდა გაჩერებას, იქნებ ვინმემ დამაკვალიანოსო.... დაკვალიანების რა მოგახსენოთ და დიდ შარში კი გაყო თავი... არასდროს დამავიწყდება როგორ დამეჯახა(მსუბუქად, მაგრამ მაინც დაჯახება ჰქვია!)... ვიფიქრე დათვლილია ჩემი სიცოცხლის წამებითქო, წამოვიკივლე და დავეცი... თვალებში დამიბნელდა... მთელ სხეულში საოცარმა ტკივილმა დამიარა და ყველაზე საშინელი ის იყო, რომ ტკივილი უფრო და უფრო ძლიერრდებოდა და თანდათან აუტანელი ხდებოდა. ნეტა გული წამსვლოდა!
-კარგად ხარ?! - მითხრა შეშფოთებული ხმით, მანქანიდან გადმოსულმა. სულელი! როგორ შეიძლება ასეთი რამე კითხო ადმაიანს, რომელიც ცოტა ხნის წინ მანქანით გაიტანე და ლამის სიცოცხლეს გამოასალმე! გემრიელად ვეჩხუბებოდი დიდი სიამოვნებით, მაგრამ თავი არ მქონდა. ძირს ვეგდე და ვიკრუნჩხებოდი. ხალხი შეიკრიბა, მათი ხმა მესმოდა, ჩურჩული და აქეთ იქით გადაძახილ-გადმოძახილი. ნიკოლოზი ანერვიუელებული იყო, იმწამსვე შევატყვე ამოიღო თუ არა ხმა, მაგრამ თავის ხელში აყვანა შეძლო, დაიხარა და მკლავებში მომიქცია. არ გავძალიანებულვარ. ვფიქრობდი სავსებით სამართლიანი გადაწყვეტილება იყო, დამაშავა და უნდა ემკურნალა კიდეც ჩემთვის, თორემ მე ჯიბეგამოფხეკილს სად მქონდა სახსრები. გამიმართლა უპასუხისმგებლო ლაჩარი, რომ არ შემხვდა, რომელიც ისე დამტოვებდა და გაიქცეოდა უკანაც არ მოიხედავდა, მობოდიშებაზე ზედმეტია ლაპარაკი. ნიკამ მანქანის უკანა სავარძელზე დამაწვინა, თავქვეშ თავისი გადახვეული ქურთუკი ამომიდო, უფრო კომფორტულად რომ მეგრძნო თავი,მოტეხილი ფეხი კი ჩანთაზე შემომადებინა.
-ძალიან გტკივა?-მკითხა და ტუჩზე იკბინა.
-სულ ასეთ უადგილო შეკითხვებს სვამ?! - ლამის ვუყვირე. უსიტყვოდ გამშორდა. მანქანა რომ დაიძრა, მხოლოდ მაშინ მივხვდი,რომ წინ ნიკას გარდა კიდევ ვიღაც იჯდა, ჩემი ლექტორი-ნათელა აღმოჩნდა... ო, ღმერთო, ეს მაკლდა სრული ბენიდერებისთვის... მთელი გზა ენა არ გაუჩერებია, მე კი თვალი არ გამიხელია... არც დანახვა მინდოდა მისი და არც მოსმენა, მაგრამ სამწუხაროდ მეორე სიამოვნებას მოკლებული ვიყავი. ფეხი ძალიან მტკიოდა და რომ არ მეკივლა ენაზე კბილებს ვიჭერდი და სისხლი მდიოდა,თითები კი მომუჭული მქონდა და ხელის გულები დაკაწრული.
-მოვედით!-თქვა ლექტორმა, თავისი ჩახლეწილი ხმით.
მანქანის კარები გაიღო და კვლავ ნიკას მკლავებში ავღმოვჩნდი. სხვათაშორის არ იყო ურიგო, დაცულად ვგრძნობდი თავს და მკერდთან როცა მიკრავდა უფრო და უფრო მეტ სიმშვიდე შემოდიოდა ჩემ სხეულში, მეტიც როცა რაღაცეებს მებუტბუტებოდა, ტკივილიც მინელდებოდა შედარებით... და მაინც, მე ვიცოდი,რომ ის არ იყო ჩემი "ოცნების პრინცი!"....
ფანჯარა ჩამოვწიე. გრილმა ჰაერმა შემომიბერა, მესიამოვნა. ღრმად ჩავისუნთქე და საათს დავხედე.
-მეტყვი რამეს თუ დუმილს ამჯობინებ? -ვკითხე და საღეჭი რეზინა ჩავიდე პირში, შემთხვევით,რომ აღმოვაჩინე ჩემი ჯინსის ქურთუკის ჯიბეში.
-მეც მომეცი... - მითხრა დაბალი ხმით, რომელშიც არანერი ემოცია არ იგრძნობოდა.
ორი ბალიში გავუწოდე.
-როგორც რეკლამაშია, არა? - გახუმრება სცადა და ძალითაც გაიღიმა. მე რეაქცია არ მქონია, წინ ისეთი ინტერესით ვიყურებოდი თითქოს ჰორიზონტს იქით მომავლის დანახვას ვცდილობდი.
-ხომ იცი, რომ მომწონხარ... - დაიწყო ბოლოს გაბზარული ტონით და რადიოს დაუწია.
-კი,ვიცი...
-მაგრამ, მაინც არასდროს მოგიშორებივარ თავიდან...
-მხოლოდ სულელი გააგდებს შენნაერ ადამიანს.... იცი რა კარგი ხარ? - გამოვუტყდი გულახდილად.-არა, არ იცი! თორემ ჩემთან ერთად ყოფნა თავში აზრადაც არ მოგივიდოდა! ვიცი,ბანალურად ჟღერს ,მაგრამ მართლა ზედმეტად კარგი ხარ ჩემთვის...
-ხუმრობ? - ხმა აუკანკალდა.
-გგონია ვხუმრობ?
-თაი!
-ხო ,ნიკა, ხო?!-ხმას ავუწიე, თავს ვერ ვაკონტროლებდი, თითქმის ვყვიროდი.
-შენ ხომ... - ცადა მორიდებით ეთქვა ჩემთვის რასაც ფიქრობდა, მაგრამ გავაწვეტინე.
-მე რა?!, მე, რა, ნიკა?!
არაფერი უპასუხია...
-მითხარი! თქვი! თვითქო! -უკვე ვყვიროდი. მინდოდა არსებიდან ყველა ის გრძნობა გამომედევნა მაშინ, ჩემში, რომ ბობოქრობდა, მაგრამ ყვირილი არ მშველოდა.
-შენ...
-მე?! - მოთმინების ფიალა ამომეწურა. ნუთუ ასე ძნელია საყავრელ ქალს გაუზიარო ის რასაც საჭიროდ თვლი, განიცდი, გრძნობ, ის რაც გაფორიაქებს, გაბრკოლებს! მოკიდო შენ სულს ხელი და სხეულიდან ამოათრიო, წინ გადაუშალო და ღრმად ჩაახედო მასში.
-შენ ხომ...
-იდეალური ვარ?! სრულყოფილი?!
თავი დამიქნია. ვიცოდი რომ რაღაც ამდაგავრს იტყოდა, ზედმეტად კარგად გავიცანი ამ ორწელიწადში. მაშინ მზად ვიყავი გემრიელად გამეწნა მისთვის სილა, იქნებ გონს მოსულიყო. იდეალურიო!!! არ არსებობენ იდეალური ადამიანები! არსებობენ მხოლოდ სრულყოფილი მთლიანობები, მე და ნიკა კი შორს ვიყავით მათგან... ჩანთიდან წინა დღეს შეძენილი სიგარეტი ამოვიღე და მოვუკიდე. ნიკამ გაკვირვებული თვალები შემომაფეთა და გულდაწყვეტილმა წარმოთქვა ჩემი სახელი...
-შენ ხომ არ ეწეოდი.. - დააყოლა მერე.
-ახლა ვეწევი! - მივუგე მკვახედ.
-ეგ არაფერს ცვლის...
-ნიკა, შენც უნდა ხვდებოდა უკვე, რომ მეგობრობაც კი აღარ გამოგვივა...-ვთქვი ცივად და თავდაჯერებით.
-არ მინდა შენი დაკარგვა...
-აქამდე უნდა გეფიქრა ამაზე... დღევანდელის მერე ვეღარაფერზე დავხუჭავ თვალს..
-თაი, მიყვარხარ... - წარმოთქვა ისე თითქოს ქართული ახალი ნასწავლი ჰქონდა და მეტყველება უჭირდა... იმ დღეს პირველად და უკანასკნელად გავიგონე მისგან ეს სიტყვა... ვუყვარდი ....ეგონა, რომ ვუყვარდი....
ნიკოლოზმა მანქანა გააჩერა, ჯერ მაგრად მოუჭირა საჭეს ხელები ,ისე რომ დაეძარღვა, ემოციების გადატანა უნდოდა ალბათ უსულო საგანზე, მერე კი ერთბაშად მოეშვა და სავარძელს მიეყუდა მოწყვეტით.
-ვიცი... - ვუპასუხე მე და საოცრად მომინდა მეც მყვარებოდა... მაგრამ ადამიანის შეყვარებისთვის მხოლოდ სურვილი არ არის საკმარისი... სიყვარული არ გვითანხმდება მოსვლაზე...
-ფიქრობ, რომ ვერ ვამჩნევ, როგორი თვალებით მიყურებ ყოველთვის? როგორ ზრუნავ ჩემზე და ცდილობ ყველაფერში დამეხმარო?! განა არ ვიცი, რომ შენი ჩემდამი დამოკიდებულება დიდი ხანია გაცდა მეგობრობის საზღვრებს!შენ ყოველთვის ცდილობ უსიტყვოდ გამიგო... ნიკუშ, ხომ იცი რომ არაფერი გამოგვივა მე და შენ...
-რატომ თა... რატომ?!
-იმიტომ, რომ მე ზედმეტად თავისუფალი ვარ, შენ კი პირიქით....
-და... მაინც,რომ ვცადოთ?!
-ნუთუ, ადამიანებს იმდენად გრძელი სიცოცხლის გზა გვაქვს, რომ ღირს დროის ტყუილუბრალოდ კარგვა?! - ვკითხე რიტორიკული ტონით და მანქანის კარის სახელური ჩამოვწიე. ჩაკეტილი დამხვდა.
-გამიღე - ვუთხარი წყნარად, ისე რომ მისკენ არც კი გამიხედავს... თვითონაც თვალს მარიდებდა. საინტერესოა ასეთ მომენტებში ადამიანები, რატომ ერიდებიან ერთმანეთის დანახვას.
-გამიღე! - გავუმეორე უფრო მკაცრად. არ დამომერჩილა, მაგრამ ვიგრძენი როგორ მოატრიალა თავი ჩემსკენ, ზურგზე მისი მზერა მეტკინა, სევდიანი და გულდაწყვეტილი.
-გააღებ? - ვკითხე ამოუცნობი ემოციით სავსემ. დუმილით მიპასუხა და სწორედ მაშინ მივხვდი, რომ რამდენჯერაც არ უნდა გამემეორებინა გააღეთქო, დაუმორჩილებლობას ამჯობინებდა გაუხედნავი ცხენივით და მეტ წინააღმდეგობას წავაწყდებოდი მისგან. მაშ რა უნდა მექნა?!
-არ მიშვებ? - არ დავნებდი.
-რგორ ატყობ? - ნეტავ, რას გრძნობდა ამას როცა მეკითხებოდა?
-სათქმელი გაქვს რამე?
-არაფერი....-ამ უარში იმხელა თანხმობა დავინახე, შეუძლებელი იყო მანქანიდან გადასვლა არ გადამეფიქრებინა.
-მაშინ მალე, გთხოვ, სამსახურში მაგვიანდება...
-არა მხოლოდ შენ....
საყავდურის თვალებით გავხედე და პირველად აღმოვაჩინე, რომ მასთან ურთიერთობა მიჭირდა. გაშეშებული შევყურებდი და ვფიქრობდი, რამდენხანს ვიდგებოდით ბიუსტებივით.
-თა.... -წაიჩურჩულა და ჩემსკენ გადმოიწია. ძლიერი მკლავები გაშალა, მომხვია, მისკენ მიმიზიდა და მკერდზე მიმიკრა.
FM.105.5-ზე მგზავრების "ცხელი შოკოლადი" ჟრერდა,
-თა.... შენ მსოფლიოში ყველაზე ლამაზი ქალი ხარ!
-შენ კი ყველაზე ბრიყვი მამაკაცი! - ხმა ჩამიწყდა და ცრემლები მომაწვა.
-თა... შენ სითბო გჭირდება,იცი?
ცრემლი გადმომეპარა ქუთუთოების საბყრობილედან და შემრცხვა მისი შეჩერება, რომ ვერ მოვახერხე.
-სიყვარულს ითხოვს შენი მთელი არსება... -ვრთოდი. ნიკა გრძნობდა ამას და აგრძელებდა თითქმის ჩურჩულით ლაპარაკს.
-ალერსი და მოფერება უნდათ შენს მხრებს,ლამაზ კისერს, ხელებსა და მთელ სხეულს...
მართალი იყო ნიკა... ახალი არც არაფერი უთქვამს... შეუძლებელი იყო თავის ხელში აყვანა და როცა გულიანად ავქვითინდი სულაც არ გამკვირვებია... ამ ყველაფრის გაგონება იმაზე გაცილებით უფრო მტკივნეული აღმოჩნდა ვიდრე მასზეე ფიქრი... ისე ცხადად არასდროს მიგრძვნია უწინ მარტოობა.
-ნუ ტირი... - მამშვიდებდა ნიკა, რომელსაც არ ესმოდა ჩემი ოცნების პრინცი ვერასდროს რომ ვერ გახდებოდა, იმის მიუხედავად, რომ თითქმის იდეალური მამაკაცი იყო, მართლაც.
ნიკოლოზი ნაზად მოვიშორე, არასდროს ყოფილა ჩემში იმდენი სინაზე, როგორც მაშინ. ქვედა ტუჩი მოვიწუწნე და ნიკას ჩემკენ ხელმეორედ წამოღებული ხელი შევაჩერე,
-ცრემლები მინდა მოგწმინდო...
-მეთვითონ... - შემოსაცმელის მკლავებით გავიმშრალე სველი ლოყები და სიგარეი გადავაგდე.
-ვიცი მარტოდ გრძნობ თავს... - დამიყვავა ნიკოლოზმა და თავზე ხელი გადამისვა ისე, როგორც მამაჩემის ძმაკაცებმა იცოდნენ, ჩემ პატარაობაში.
-და ცარიელი ხარ...- განაგრძო მეტი სითამამითა და თანაგრძნობით.
-მართალია, მაგრამ შენ ამ მარტოობასა და სიცარიელეს ვერც ამოავსებ და ვერც გაუმკლავდები... - ვუთხარი მტკიცედ.
-დარწმუნებული ხარ? - მკითხა გულგატეხილმა და ღილაკს დააჭირა თითი. კარები გაიღო, აწი თავისუფლად შემეძლო გადასვლა...
-სავსებით - მივუგე, მაგრამ არ გავნძრეულვარ.
-წავიდეთ სამსახურში...-ვთხოვე და მხარზე ხელი ჩამოვუსვი.
ნიკოლოზმა მანქანა დაძრა და ცხოვრების ჩვეულ რიტმს ნაღვლიანი სვლით ჩაება.
რადიოს შენობის კიბეებზე ავდიოდით,როცა მხარი გავკარი:
-ნიკუშ, წამოვალ დღეს დედაშენის დაბადების დღეზე, მაგრამ არა, როგორც საცოლე....