მხოლოდ სიკვდილი და სიყვარული ცვლის არსებობას (1)

გრძელი ცხოვრება ყოველთვის საუკეთესო ცხოვრება არაა.
ადამიანის ცხოვრება ასანთის ყუთს გავს. მისადმი სერიოზულად მოპყრობა - სასაცილოა. არასერიოზულად მოპყრობა კი - საშიში.
ცხოვრებაში, როგორც გრამატიკაში: გამონაკლისები უფრო მეტია, ვიდრე წესები.
ჩვენ არ ვიცით, როგორ მოვექცეთ ჩვენს ხანმოკლე ცხოვრებას, მაგრამ სამუდამოდ ცხოვრება მაინც გვსურს.
მიუხედავად იმისა, რომ პატარა ბიჭები ბაყაყებს ქვებს გართობის მიზნით ესვრიან, ბაყაყები სინამდვილეში კვდებიან.
ჩვენ არ ვიღებთ ცხოვრებას ხანმოკლეს, მაგრამ ასეთს ვაკეთებთ.
ხშირად, ცხოვრებისთვის ბევრად უფრო მეტი გამბედაობაა საჭირო ვიდრე სიკვდილისთვის...
ორჯერ არ ცხოვრობენ, ბევრია ისეთი ვისაც ერთხელ ცხოვრებაც კი არ შეუძლია.
ჩვენ არასოდეს ვცხოვრობთ, ჩვენ უბრალოდ იმედი გვაქვს, რომ ვიცხოვრებთ...
ვისაც სხვებისთვის ცხოვრება სურს, საკუთარი სიცოცხლე არ უნდა უგულვებელყოს.
მიეცი ყოველ დღეს უფლება გახდეს დაუვიწყარი შენს ცხოვრებაში!
სიცოცხლე ადამიანს ერთხელ ეძლევა...


- გიყვარს სიცოცხლე?
- არ ვიცი, ხანდახან სიკვდილი მინდა, ხანდახან კი მინდა უსასრულოდ ვიცოცხლო. სიცოცხლე ხომ ყველაფრის და მიუხედავად ლამაზია, რომ გავიფიქრებ იმას რომ ვეღარ დავინახავ მზეს, ვეღარ შევიგრძნობ მის სითბოს, მეშინია, მეშინია რადგან მიყვარს, მიყვარს სიცოცხლე მაგრამ თან...
- თან რა?
- თან დავიღალე, ძალიან დავიღალე. უშენობამ დამღალა, ცრემლებმა დამღალა, მენატრები გესმის?
- მე ყოველთვის შენთან ვიქნები გახსოვდეს.
- არსებობა აღარ მინდა, ნიკუშ
- სიკვდილი ცვლის ბევრ რამეს, მაგრამ სიყვარული სიკვდილზე ძლიერია, გახსოვდეს ამ ქვეყნად ორი რამ არსებობს რასაც შეუძლია არსებობის შეცვლა და რაც აზრს აძლევს ცხოვრებას, მხოლოდ სიკვდილს და სიყვარულს შეუძლია შეცვალოს არსებობა, სხვა დანარჩენი წამიერია. სიკვდილს ვერავინ აღუდგება წინ, სიყვარული კი მარადიულია, არავინ მოგატყუოს რომ დრო ყველაფერს კურნავს და ავიწყებს, შენ მაშინ ხარ ძლიერი თუ ამ ტკივილთან ერთად ისწავლი ცხოვრებას. მე მაღლა, ცაში ვილოცებ შენზე.

ისევ სიზმარი ყოფილა, მართალი ხარ, ნიკუშ. ტკივილთან ერთად რომ ისწავლი ცხოვრებას, სწორედ მაშინ ხარ ძლიერი და მე შევეცდები ვიყო ძლიერი. საკუთარ თავსაც გაგაცნობთ, მე ვარ ქეთა ბურდული, 17 წლის, ისევე როგორც ყველა ვსწავლობ სკოლაში და სკოლის დამსახურებული მოსწავლე ვარ როგორც იტყვიან თავად მასწავლებლები. ძნელია, ერთად ითამაშო ამდენი როლი, იყო კარგი მოსწავლე, იყო უდარდელი მეგობარი და იყო შენ, ნიღბის გარეშე. ჩვენ ყველა ხომ ასე ვართ, მხოლოდ საკუთარი თავის წინაშე ვართ გულახდილნი. ერთადერთი მეგობარი, რომლის წინაშეც ნიღაბი არ მჭირდება ჩემი გიგაა. გიგა ჩემი საუკეთესო მეგობარია და ოჯახის მაგივრობასაც ის მიწევს.
არაფერს შეუძლია მოგიტანოს ბედნიერება საკუთარი თავის გარდა... ბედნიერება ყოველთვის მცირე ჩანს ,როცა ის შენს ხელშია,მაგრამ გაუშვი ის და შენ ისწავლი ,როგორი დიდი და ძვირფასია ის...
აღდგომა ახლოვდებოდა, ერთკვირიანი არდადეგების მომლოდინე ბავშვები დღეებს ითვლიდნენ. მე კი სულ არ მიხაროდა არდადეგები, რა არის ცხოვრება მაინც? ზუსტად ამ დროს, ერთი წლის უკან მე და შენ, სასაფლაოზე ვიყავით და წასულების ხსოვნის სადღეგრძელოს სვავდი, დღეს კი მე მომიწევს წასულად მოგიხსენიო ისევე როგორც მამაჩემი და ბევრი სხვა.


- ქეთა, მარტო არ წახვიდე ერთად ავიდეთ ყველანი სასაფლაოზე.
- კარგი გიგა, დაგელოდებით და გამომიარეთ.

გული სითბოთი ამევსო, გიგასაც და დანარჩენებსაც ახსოვხარ, არც ისინი არ გივიწყებენ, მაგრამ ჩვენ ყველა ცხოვრებას ვაგრძელებთ, უშენო ცხოვრებას. სახლში მივდიოდი, გაზაფხულის არეული ამინდი იყო, როგორ მსიამოვნებდა ასეთი ამინდი, როგორც ჩემი სული ისიც ასეთივე არეული და ცივი იყო თუმცა გაზაფხული იყო. გაჩერებაზე დადგომა გადავიფიქრე და გზა გავაგრძელე, მინდოდა ამ ამინდით დავმტკბარიყავი, მაგრამ არ მაცალეს.
- მშობლებმა არ გასწავლეს რომ, ასეთ ამინდში სახლში უნდა იყო?
- მე ის მასწავლეს რომ, უცხოებს არ უნდა
დაველაპარაკო.
- ჰმმ, შენ ყველა კითხვაზე გაქვს პასუხი?
- ყველაზე კითხვაზე პასუხი მხოლოდ ღმერთს აქვს, არსებობს კითხვები რომლებზე პასუხის გაცემა თავად უფალსაც კი უჭირს.
- ეგ ვინ გასწავლა?
- იმან ვუპასუხე და გამეღიმა.
- მეც ბევრს რამეს გასწავლი, გპირდები.
- ჰეი, ზედმეტად ბევრი გინდა ყმაწვილო
- მე დაგპირდი მშვენიერო, შენ ჩემი სახელიც არ იცი, არც არის საჭირო, არ გეგონოს რომ მოულოდნელად შეგხვდი, ყველაფერს რაც ხდება თავისი მიზეზი აქვს. დაელოდე დროს, ის ბევრ რამეს შეცვლის.
- აჯობებს წავიდე, ნახვამდის

სახლში სველი მივედი, მეღიმებოდა რომ ვიხსენებდი ქუჩაში მომხდარ ამბავს. სიზმარივით იყო ეს ამბავი, იქნებ მოლანდებები დამეწყო? ეჰ, ქეთა ზედმეტად ბევრს ფიქრობ შენ შევძახე ჩემს თავს და გიგას ნომერო ავკრიფე.

ყველანი სევდანარევი ღიმილით უყურებდნენ ნიკას, რომელიც საფლავის ქვაზე აღბეჭდილი სურათიდანაც უდარდელი, ბავშვური ღიმილით შემოგვცქეროდა. გვენატრებოდა, ყველას უსაშველოდ გვენატრებოდა მაგრამ ყველა გულში ვიკლავდით ამ მონატრებას, ბიჭებიც დარდობდნენ მაგრამ არ იმჩნევდნენ, იმისთანა ადამიანის დაკარგვა როგორიც ნიკა იყო, მათ კი არა ნებისმიერს სხვას დაენანებოდა. თითოეულ ჩვენგანს საკუთარი დანიშნულება გვაქვს, უმიზეზო და უდროო სიკვდილი არ არსებობს, უფალმა იცის ვინ როდის უნდა წავიდეს ჩვენგან, მაგრამ ნიკუშ ჩვენ შენ გვენატრები.

აღდგომამ ჩვეულებრივად ჩაიარა. არ მავიწყდებოდა ის მომენტი როდესაც წვიმასა და ქარში ასეთი ამბავი გარდამხდა ქუჩაში, სახლში მიმავალს. იმდენად ვფიქრობდი მასზე, ერთხელ დამესიზმრა კიდეც, გაღვიძებულს გამეცინა, მეც არ ვიცოდი რა მჭირდა, უბრალოდ მინდოდა კიდევ ერთხელ მენახა და მესაუბრა მასთან. კომპიუტერი ჩავრთე, დედაჩემს ველაპარაკე, მალე ჩამოსვლას აპირებდა და ძალიან მახარებდა ეს, იგი 14 წელია საზღვარგარეთ ცხოვრობს მე კი, ჩემი ძვირფასი ყველაფრის მცოდნე ბებია მზრდის.ერთადერთი რასაც შეეძლო მართლა გავეხარებინე სწორედ ეს იყო, დედაჩემის ჩამოსვლა, მჭირდებოდა, უზომოდ მჭირდებოდა. ავდექი, გადავწყვიტე გარეთ გავსულიყავი და გიგასაც დავურეკე, თუმცა როგორც ყოველთვის გიგა დაკავებული იყო სკოლის უმცროს კლასელი გოგონებით. იმდენად მინდოდა გარეთ გასვლა, მარტო გავედი, მზიანი ამინდი იყო, იმედია ეხლაც არ მეტყვის ის გადარეული რომ ასეთ ამინდში გარეთ არ უნდა ვიყო გავიფიქრე.
- მართალი ხარ, ასეთ ამინდში გარეთ უნდა იყო და ჩემთან ერთად სეირნობდე.
საკუთარ თავზე გამეცინა, ხმამაღლა მითქვამს ჩემი ფიქრები.
- გიხდება ღიმილი, მაგრამ შენი ღიმილი არ არის ბუნებრივი, მე მინდა რომ მთელი გულით იცინოდე.
- ყველას როდი აქვს, სასაცილოდ საქმე.-
- აბა რა ვქნათ? დავჯდეთ და ვიტიროთ? არა პატარავ, შენ თუ სულ ცუდზე იფიქრე, კარგს ვეღარ დაინახავ, თვალები დახუჭე და მერე გაახილე, შეეცადე შავთან ერთად თეთრიც დაინახო.
- პირობას ასრულებ ხომ? რომ დამპირდი ბევრი რამე უნდა გასწავლოო.
- გატყობ ჩემზე გიფიქრია ამ დროის განმავლობაში (გაეცინა)
- ადამიანის მტერი თავისივე ენაა (მეც გამეცინა)
- დროა, ვიცნობდეთ ერთმანეთს გულზე ხელი მიიდო და თავისი თავი წარმომიდგინა. - მე ვაჩე ლომიძე გახლავართ.
- ვაჩე?
- რატომ გაგიკვირდა? ქართულ ისტორიას არ სწავლობ პატარავ?
- ვსწავლობ, სახელი ვაჩე "გრიგოლ აბაშიძის" ნაწარმოებში "ლაშარელა-ში" არის მოხსენიებული.
- ყოჩაღ, არ შევმცდარვარ შენში.
- მე ქეთა ბურდული ვარ,ბატონო ვაჩე
- ქეთევან წამებულზეც გეცოდინება შენ? (გაცინა)
- რა თქმა უნდა, იმედს ხომ არ გაგიცრუებ.

გაგრძელება იქნება