მხოლოდ სიკვდილი და სიყვარული ცვლის არსებობას (2)
2 445 ნახვა
ხოო, იმედგაცრუება ძალიან ცუდი რამეა...
- გამოცდილება გალაპარაკებს?
- გამოცდილებაც და რეალობაც.
- რამდენი წლის ხარ ვაჩე?
- 19 ის თავად?
- 17 ის
- ასაკი არაფერია პატარავ, მთავარია როგორ აზროვნებ, ვინ ხარ და რა ადამიანი ხარ, არ მიყვარს რომ ამბობენ დაბერდაო, ადამიანი არასოდეს არ დაბერდება თუ სულით ახალგაზრდაა, თუ შენ იფიქრე მორჩა დამთავრდა ცხოვრება დავბერდი, მართლაც რომ ბებერი უნდა გერქვას მაშინ.
- შენგან კარგი ფსიქოლოგი დადგებოდა, ვაჩე.
- არადა, პირიქით მე მჭირდება ფსიქოლოგი, რა იცი იქნებ შენ იყო?
- ჰმმ, მე მინდა რომ ექიმი ვიყო და არა ფსიქოლოგი.
- ხოდა, ჩემი ექიმი იქნები, მიმკურნალებ.
- რომ ვერ მოგარჩინო?
- მაშინ ლიცენზიას ჩამოგართმევ (და ორივეს გაგვეცინა)
სახლში კარგ ხასიათზე დავბრუნდი, სულელივით გაღიმებულმა ჩავრთე კომპიუტერი და გიგას მივწერე, მაინტერესებდა იცნობდა თუ არა ვაჩე ლომიძეს. როგორც აღმოჩნდა, ვაჩე დიდ დროს არ ატარებდა გარეთ ამიტომ არც გიგა და არც სხვა ბიჭები მას კარგად არ იცნობდნენ, ერთადერთი რაც მათ იცოდნენ, ის იყო რომ ვაჩეს მხტვრობის ნიჭი ჰქონდა და ბევრი მასთან თხოვნით მიდიოდა. გამიკვირდა, ვაჩე და მხატვარი, სწორედ რომ სახელს შეეფერება, "გრიგოლ აბაშიძესაც" თავის ნაწარმოებ "ლაშარელაში" ვაჩე მხატვრად ყავს წარმოდგენილი, რომელიც უიმედოდ არის შეყვარებული თავის ბავშვობის მეგობარზე, გამეღიმა, გამახსენდა როგორ ამაყად წარმოთქვა თავისი სახელი. დროა ფიქრები დავივიწყოთ შევძახე ჩემს თავს და წიგნი ავიღე წასაკითხად.
იმ ღამესაც დამესიზმრა ნიკუშა, არაფერი არ უთქვამს მხოლოდ ერთი სიტყვა მითხრა, შენ დაბრუნდი, გამიღიმა და გაქრა. გამეღვიძა, მომინდა ეკლესიაში წავსულიყავი და უბრალოდ ერთი სანთელი დამენთო, ავდექი, ჩავიცვი და წავედი. ნიკას სიკვდილის მერე, ეკლესიაში თითქმის აღარ დავდიოდი, ვადანაშაულებდი ყველას მის სიკვდილში, თავად ღმერთსაც კი. ასე იცის დიდმა ტკივილმა, აზროვნება გებინდება და ვეღარ აზროვნებ. მამაოც ვინახულე, დიდი სიყვარულით მიმიღო და გაუხარდა ჩემი დანახვა. ეკლესიიდან სულ სხვა "მე" დავბრუნდი, ეხლა ვიცოდი რომ შევძლებდი, შევძლებდი ტკივილთან ერთად ცხოვრებას, მე ყველაფერს შევძლებ ვუთხარი ჩემს თავს სარკეში და კმაყოფილმა გიგას ნომერი ავკრიფე.
- გიგა, ბავშვებს უთხარი და სადმე წავიდეთ კაი?
- ვაა ქეთა, კი რაზეა ლაპარაკი, 10 წუთში შენთან ვართ ყველა.
შევატყვე გაუკვირდა და თან გაუხარდა, მე ხომ აღარ დავდიოდი მათთან და უმეტესი, უმეტესს კი არა მთელს დროს სახლში ან სკოლაში ვატარებდი. უცებ ვაჩე გამახსენდა თუმცა მისი ნომერი არ მქონდა, არც ის ვიცოდი თუ სად ცხოვრობდა, არადა ძალიან მინდოდა მისი ნახვა. სწორედ უთქვამთ მთავარი მონდომებააო, ადამიანმა რომ მოინდომოს ყველაფერს შეძლებსო, ამაში მაშინ დავრწმუნდი როდესაც გარეთ გასულს გიგასთან და ბავშვებთან ერთად, ვაჩე გამომეცხადა და ღიმილით განმიცხადა რომ ისიც შემოგვიერთდებოდა.
ვაჩემ ჩვენთან ერთად გადაწყვიტა წამოსვლა, რა საკვირველია გამიხარდა რომ იგი ჩვენთან ერთად მოდიოდა. დრომ სწრაფად ჩაიქროლა, ვერც კი გავიგე ისე დაბინდდა, სახლში წასვლის დროც მოვიდა, გავიგე რომ ვაჩე ჩემთან ახლოს ცხოვრობდა, ჰყავდა ერთი ძმა და დედა. ვაჩე სწავლობდა ამასთანავე თავისუფალ დროს ხატავდა.
- ვაჩე, ხატვა ძალიან გიყვარს?
- ხატვა ზოგი ადამიანისათვის, ბევრად მეტია ვიდრე უბრალოდ ხელოვნება, ჩემთვის ხატვა თავდავიწყებაა, პოეტი ლექსით გეუბნება თავის სათქმელს, მე კი ვცდილობ ჩემი ნახატით ვთქვა ჩემი სათქმელი.
- ანუ მხოლოდ ფუნჯს ანდობ შენს სათქმელს?
- მართალი ხარ, ფუნჯი და მე განუყრელი მეგობრები ვართ. ბევრჯერ ვცადე ადამიანებთან საერთო ენის გამონახვა და ჩემი აზრების გაზიარება მაგრამ იმედი გამიცრუეს, ამიტომაც აღარც მიცდია მის მერე ვინმესთვის გული გადამეშალა, უბრალოდ მუსიკას ვუსმენდი და ვხატავდი, ეს მშველიდა.
- არის რაღაც შენში რაც ძალიან მაინტერესებს და ამასთანავე მაშინებს.
- სწორიც ხარ პატარავ, დრო მოვა და გაიგებ ბევრ რამეს, უბრალოდ აცადე დროს.
ამის მეტი არაფერი გვილაპარაკია, სახლში მიმაცილა და დაღლილს ტკბილად დამეძინა, სიზმარი აღარ მინახავს, გულდაწყვეტილმა გავიღვიძე, მეგონა ნიკუშას ვაწყენინე, თავს მოღალატედ ვთვლიდი მაგრამ რომ დავფიქრდი მივხვდი რომ, მას ჩემი ბედნიერება სურდა და არა სამუდამო სევდა და დარდი. ძნელი იყო მაგრამ ვცდილობდი ამ ტკივილთან ერთად მეცხოვრა და მე შევძელი, დიახ, შევძელი და გავიღიმე. რწმენა არ უნდა დაკარგო, უსაშველო რამ არ არსებობს, დრო არ კურნავს ტკივილს მაგრამ თანდათან ეჩვევი, გახსენდება და გტკივა მაგრამ ისე არა როგორც მაშინ. წარსული არ უნდა დაივიწყო მაგრამ არც მისი მონა არ უნდა გახდე, მე მომავლის იმედი დამიბრუნდა, ცხოვრება აქ არ დამთავრებულა, არასოდეს დაუხარო ცხოვრებას თავი, იარე წინ და დაანახე ყველას რომ "შენ ყველაფერი შეგიძლია".
ვაჩეს ხშირად ვნახულობდი, ის ჩემი ახლო მეგობარი გახდა, მაგრამ მეგობარზე მეტი არა. მე და მას ბევრი საერთო რამ გვქონდა, ხშირად ვსაუბრობდით ლიტერატურასა და მხატვრობაზე, ყოველთვის მაოცებდა ის რომ ვაჩემ ყველა ჩემს კითხვაზე პასუხი იცოდა. მისი დაბადების დღე ახლოვდებოდა, გიგას ვთხოვე რამე მოგვეფიქრებინა მაგრამ, ბატონი გიგა დაკავებული გახლდათ, მომიწია მარტოს ამერჩია საჩუქარი, ბევრი ფიქრი დამჭირდა ამაზე და ბოლოს ერთი ლამაზი ნახატი შევარჩიე, დიდად ძვირფასი არ გახლდათ მაგრამ მასზე ასახულმა ფერებმა წუთით მზერა გამიშტერა, ზურმუხტისფერი ტალღები და თეთრი თოლია, ნაპირზე კი ჩაფიქრებული მხატვარი და კლდის ქიმზე მჯდომარე გოგონა. ძალიან მომეწონა, გადავწყვიტე ეს მეჩუქებინა მისთვის.
- ვაჩე, გადრეულო, გილოცავ დაბადების დღეს.
- მადლობ, მშვენიერო შენთან ერთად ყველაფერი მიხარია ხომ იცი?
- ეს შენ ჩემგან (და ნახატი გავუწოდე)
- წამით მისი მზერაც ნახატს დააკვდა, გამეღიმა მივხვდი რომ მოეწონა.
- ყოველთვის ვენდობოდი შენს გემოვნებას ქეთა, (მითხრა სიცილით) ხედავ ნახატშიც კი ერთად ვართ, მაგრამ განსხვავება ის არის რომ, აქ გხატავ, შენ კი უფლებას არ მაძლევ დაგხატო (სინანულით თავი გააქნია და ბავშვივით გაიბუტა)
- კარგი, ვაჩე, აგისრულებ მაგ სურვილს.
- ჰმმ, რა კარგია იუბილარის სტატუსით სარგებლობა.
- ტორტის გუნდაც მოგეწონება შენ.
- შენგან ავიტან მაგრამ მერე ვეღარ გამექცევი.
- არც გაგექცევი, ვიცი რომ არაფერს დამიშავებ.
- გეთანხმები, შენ ჩემი სუსტი წერტილი ხარ (თქვა გულდაწყვეტილმა და ამდ დროს ტორტის გუნდა წამოვიდა ჩემსკენ)
- სუსტი წერტილი გაბრაზებულია და აპირებს შური იძიოს, გავეკიდე სიცილით.
- აბა დამიჭირე, ვაჩეც სიცილით გაიქცა.
- "ნუ პაგაძი" გამახსენდა, ვაჩე შენ ბაჭია ხარ? (სიცილი ამიტყდა)
- ხოო აბა ბაჭიობაღა მაკლდა სრული ბედნიერებისთვის.
ბოლოს მაინც დავიჭირე თუმცა არაფერი დამიშავებია მისთვის, უბრალოდ მაგრად ჩავეხუტე და კიდევ მერამდენედ მივულოცე მეც აღარ მახსოვს მაგრამ კიდევ ერთხელ მივულოცე დაბადების დღე. ვაჩე 20 წლის გახდა, დაბერდა უფრო სწორად როგორც თვითონ ამბობს აყვავების პროცესშია.
გაგრძელება იქნება
- გამოცდილება გალაპარაკებს?
- გამოცდილებაც და რეალობაც.
- რამდენი წლის ხარ ვაჩე?
- 19 ის თავად?
- 17 ის
- ასაკი არაფერია პატარავ, მთავარია როგორ აზროვნებ, ვინ ხარ და რა ადამიანი ხარ, არ მიყვარს რომ ამბობენ დაბერდაო, ადამიანი არასოდეს არ დაბერდება თუ სულით ახალგაზრდაა, თუ შენ იფიქრე მორჩა დამთავრდა ცხოვრება დავბერდი, მართლაც რომ ბებერი უნდა გერქვას მაშინ.
- შენგან კარგი ფსიქოლოგი დადგებოდა, ვაჩე.
- არადა, პირიქით მე მჭირდება ფსიქოლოგი, რა იცი იქნებ შენ იყო?
- ჰმმ, მე მინდა რომ ექიმი ვიყო და არა ფსიქოლოგი.
- ხოდა, ჩემი ექიმი იქნები, მიმკურნალებ.
- რომ ვერ მოგარჩინო?
- მაშინ ლიცენზიას ჩამოგართმევ (და ორივეს გაგვეცინა)
სახლში კარგ ხასიათზე დავბრუნდი, სულელივით გაღიმებულმა ჩავრთე კომპიუტერი და გიგას მივწერე, მაინტერესებდა იცნობდა თუ არა ვაჩე ლომიძეს. როგორც აღმოჩნდა, ვაჩე დიდ დროს არ ატარებდა გარეთ ამიტომ არც გიგა და არც სხვა ბიჭები მას კარგად არ იცნობდნენ, ერთადერთი რაც მათ იცოდნენ, ის იყო რომ ვაჩეს მხტვრობის ნიჭი ჰქონდა და ბევრი მასთან თხოვნით მიდიოდა. გამიკვირდა, ვაჩე და მხატვარი, სწორედ რომ სახელს შეეფერება, "გრიგოლ აბაშიძესაც" თავის ნაწარმოებ "ლაშარელაში" ვაჩე მხატვრად ყავს წარმოდგენილი, რომელიც უიმედოდ არის შეყვარებული თავის ბავშვობის მეგობარზე, გამეღიმა, გამახსენდა როგორ ამაყად წარმოთქვა თავისი სახელი. დროა ფიქრები დავივიწყოთ შევძახე ჩემს თავს და წიგნი ავიღე წასაკითხად.
იმ ღამესაც დამესიზმრა ნიკუშა, არაფერი არ უთქვამს მხოლოდ ერთი სიტყვა მითხრა, შენ დაბრუნდი, გამიღიმა და გაქრა. გამეღვიძა, მომინდა ეკლესიაში წავსულიყავი და უბრალოდ ერთი სანთელი დამენთო, ავდექი, ჩავიცვი და წავედი. ნიკას სიკვდილის მერე, ეკლესიაში თითქმის აღარ დავდიოდი, ვადანაშაულებდი ყველას მის სიკვდილში, თავად ღმერთსაც კი. ასე იცის დიდმა ტკივილმა, აზროვნება გებინდება და ვეღარ აზროვნებ. მამაოც ვინახულე, დიდი სიყვარულით მიმიღო და გაუხარდა ჩემი დანახვა. ეკლესიიდან სულ სხვა "მე" დავბრუნდი, ეხლა ვიცოდი რომ შევძლებდი, შევძლებდი ტკივილთან ერთად ცხოვრებას, მე ყველაფერს შევძლებ ვუთხარი ჩემს თავს სარკეში და კმაყოფილმა გიგას ნომერი ავკრიფე.
- გიგა, ბავშვებს უთხარი და სადმე წავიდეთ კაი?
- ვაა ქეთა, კი რაზეა ლაპარაკი, 10 წუთში შენთან ვართ ყველა.
შევატყვე გაუკვირდა და თან გაუხარდა, მე ხომ აღარ დავდიოდი მათთან და უმეტესი, უმეტესს კი არა მთელს დროს სახლში ან სკოლაში ვატარებდი. უცებ ვაჩე გამახსენდა თუმცა მისი ნომერი არ მქონდა, არც ის ვიცოდი თუ სად ცხოვრობდა, არადა ძალიან მინდოდა მისი ნახვა. სწორედ უთქვამთ მთავარი მონდომებააო, ადამიანმა რომ მოინდომოს ყველაფერს შეძლებსო, ამაში მაშინ დავრწმუნდი როდესაც გარეთ გასულს გიგასთან და ბავშვებთან ერთად, ვაჩე გამომეცხადა და ღიმილით განმიცხადა რომ ისიც შემოგვიერთდებოდა.
ვაჩემ ჩვენთან ერთად გადაწყვიტა წამოსვლა, რა საკვირველია გამიხარდა რომ იგი ჩვენთან ერთად მოდიოდა. დრომ სწრაფად ჩაიქროლა, ვერც კი გავიგე ისე დაბინდდა, სახლში წასვლის დროც მოვიდა, გავიგე რომ ვაჩე ჩემთან ახლოს ცხოვრობდა, ჰყავდა ერთი ძმა და დედა. ვაჩე სწავლობდა ამასთანავე თავისუფალ დროს ხატავდა.
- ვაჩე, ხატვა ძალიან გიყვარს?
- ხატვა ზოგი ადამიანისათვის, ბევრად მეტია ვიდრე უბრალოდ ხელოვნება, ჩემთვის ხატვა თავდავიწყებაა, პოეტი ლექსით გეუბნება თავის სათქმელს, მე კი ვცდილობ ჩემი ნახატით ვთქვა ჩემი სათქმელი.
- ანუ მხოლოდ ფუნჯს ანდობ შენს სათქმელს?
- მართალი ხარ, ფუნჯი და მე განუყრელი მეგობრები ვართ. ბევრჯერ ვცადე ადამიანებთან საერთო ენის გამონახვა და ჩემი აზრების გაზიარება მაგრამ იმედი გამიცრუეს, ამიტომაც აღარც მიცდია მის მერე ვინმესთვის გული გადამეშალა, უბრალოდ მუსიკას ვუსმენდი და ვხატავდი, ეს მშველიდა.
- არის რაღაც შენში რაც ძალიან მაინტერესებს და ამასთანავე მაშინებს.
- სწორიც ხარ პატარავ, დრო მოვა და გაიგებ ბევრ რამეს, უბრალოდ აცადე დროს.
ამის მეტი არაფერი გვილაპარაკია, სახლში მიმაცილა და დაღლილს ტკბილად დამეძინა, სიზმარი აღარ მინახავს, გულდაწყვეტილმა გავიღვიძე, მეგონა ნიკუშას ვაწყენინე, თავს მოღალატედ ვთვლიდი მაგრამ რომ დავფიქრდი მივხვდი რომ, მას ჩემი ბედნიერება სურდა და არა სამუდამო სევდა და დარდი. ძნელი იყო მაგრამ ვცდილობდი ამ ტკივილთან ერთად მეცხოვრა და მე შევძელი, დიახ, შევძელი და გავიღიმე. რწმენა არ უნდა დაკარგო, უსაშველო რამ არ არსებობს, დრო არ კურნავს ტკივილს მაგრამ თანდათან ეჩვევი, გახსენდება და გტკივა მაგრამ ისე არა როგორც მაშინ. წარსული არ უნდა დაივიწყო მაგრამ არც მისი მონა არ უნდა გახდე, მე მომავლის იმედი დამიბრუნდა, ცხოვრება აქ არ დამთავრებულა, არასოდეს დაუხარო ცხოვრებას თავი, იარე წინ და დაანახე ყველას რომ "შენ ყველაფერი შეგიძლია".
ვაჩეს ხშირად ვნახულობდი, ის ჩემი ახლო მეგობარი გახდა, მაგრამ მეგობარზე მეტი არა. მე და მას ბევრი საერთო რამ გვქონდა, ხშირად ვსაუბრობდით ლიტერატურასა და მხატვრობაზე, ყოველთვის მაოცებდა ის რომ ვაჩემ ყველა ჩემს კითხვაზე პასუხი იცოდა. მისი დაბადების დღე ახლოვდებოდა, გიგას ვთხოვე რამე მოგვეფიქრებინა მაგრამ, ბატონი გიგა დაკავებული გახლდათ, მომიწია მარტოს ამერჩია საჩუქარი, ბევრი ფიქრი დამჭირდა ამაზე და ბოლოს ერთი ლამაზი ნახატი შევარჩიე, დიდად ძვირფასი არ გახლდათ მაგრამ მასზე ასახულმა ფერებმა წუთით მზერა გამიშტერა, ზურმუხტისფერი ტალღები და თეთრი თოლია, ნაპირზე კი ჩაფიქრებული მხატვარი და კლდის ქიმზე მჯდომარე გოგონა. ძალიან მომეწონა, გადავწყვიტე ეს მეჩუქებინა მისთვის.
- ვაჩე, გადრეულო, გილოცავ დაბადების დღეს.
- მადლობ, მშვენიერო შენთან ერთად ყველაფერი მიხარია ხომ იცი?
- ეს შენ ჩემგან (და ნახატი გავუწოდე)
- წამით მისი მზერაც ნახატს დააკვდა, გამეღიმა მივხვდი რომ მოეწონა.
- ყოველთვის ვენდობოდი შენს გემოვნებას ქეთა, (მითხრა სიცილით) ხედავ ნახატშიც კი ერთად ვართ, მაგრამ განსხვავება ის არის რომ, აქ გხატავ, შენ კი უფლებას არ მაძლევ დაგხატო (სინანულით თავი გააქნია და ბავშვივით გაიბუტა)
- კარგი, ვაჩე, აგისრულებ მაგ სურვილს.
- ჰმმ, რა კარგია იუბილარის სტატუსით სარგებლობა.
- ტორტის გუნდაც მოგეწონება შენ.
- შენგან ავიტან მაგრამ მერე ვეღარ გამექცევი.
- არც გაგექცევი, ვიცი რომ არაფერს დამიშავებ.
- გეთანხმები, შენ ჩემი სუსტი წერტილი ხარ (თქვა გულდაწყვეტილმა და ამდ დროს ტორტის გუნდა წამოვიდა ჩემსკენ)
- სუსტი წერტილი გაბრაზებულია და აპირებს შური იძიოს, გავეკიდე სიცილით.
- აბა დამიჭირე, ვაჩეც სიცილით გაიქცა.
- "ნუ პაგაძი" გამახსენდა, ვაჩე შენ ბაჭია ხარ? (სიცილი ამიტყდა)
- ხოო აბა ბაჭიობაღა მაკლდა სრული ბედნიერებისთვის.
ბოლოს მაინც დავიჭირე თუმცა არაფერი დამიშავებია მისთვის, უბრალოდ მაგრად ჩავეხუტე და კიდევ მერამდენედ მივულოცე მეც აღარ მახსოვს მაგრამ კიდევ ერთხელ მივულოცე დაბადების დღე. ვაჩე 20 წლის გახდა, დაბერდა უფრო სწორად როგორც თვითონ ამბობს აყვავების პროცესშია.
გაგრძელება იქნება
