მხოლოდ სიკვდილი და სიყვარული ცვლის არსებობას (3)
2 635 ნახვა
დრო გადიოდა, გიგა და ვაჩე სულ ჩემთან ერთად იყვნენ, მათი დამსახურებაა რომ შევიცვალე და დავბრუნდი, ვაჩე ჩემი ცხოვრების ნაწილი გახდა მაგრამ არა როგორც ბიჭი, უბრალოდ ის იყო მიზეზი რის გამოც ვიღიმოდი, ის იყო მიზეზი რის გამოც მინდოდა ყოველ დილით გაღვიძება. უცნაური გრძნობაა, ბევრი ვერც მიხვდება, ვაჩე ჩემი ოჯახი იყო რომელიც არასოდეს მქონია.
მალე დედაც ჩამოვიდა, მიხაროდა მისი ჩამოსვლა მაგრამ უცხოდ ვიყავი მასთან, გაგიკვირდებათ და დედას ვერ ვეძახდი, მიჭირდა მასთან ლაპარაკი, მეგონა ადვილი იქნებოდა მაგრამ შევცდი. ვერც ჩავეხუტე ისე წავიდა, ისევ მარტო დავრჩი, ისევ მე გიგა და ვაჩე, ჩემი 2 განუყრელი მეგობარი. ვაჩეს როგორც დავპირდი, უფლება მივეცი რომ ჩემი პორტრეტი დაეხატა, ამისათვის კი მიწევდა საათობით ვმდგარიყავი ქანდაკებასავით მის ოთახში. ერთი რამ მაშინებდა, ვაჩეს თვალებში უცნაური ნაპერწკალი გაკრთებოდა ხოლმე, უეცრად აენთებოდა და უმალვე ჩაქრებოდა, მაშინებდა ეს მზერა, მწვავდა.
ვაჩეს როგორც დავპირდი, უფლება მივეცი რომ ჩემი პორტრეტი დაეხატა, ამისათვის კი მიწევდა საათობით ვმდგარიყავი ქანდაკებასავით მის ოთახში. ერთი რამ მაშინებდა, ვაჩეს თვალებში უცნაური ნაპერწკალი გაკრთებოდა ხოლმე, უეცრად აენთებოდა და უმალვე ჩაქრებოდა, მაშინებდა ეს მზერა, მწვავდა.
ვაჩეს როგორც დავპირდი, უფლება მივეცი რომ ჩემი პორტრეტი დაეხატა, ამისათვის კი მიწევდა საათობით ვმდგარიყავი ქანდაკებასავით მის ოთახში. ერთი რამ მაშინებდა, ვაჩეს თვალებში უცნაური ნაპერწკალი გაკრთებოდა ხოლმე, უეცრად აენთებოდა და უმალვე ჩაქრებოდა, მაშინებდა ეს მზერა, მწვავდა.
ერთხელაც, როდესაც ვაჩესთან ვიყავი და ჩემს პორტრეტს ხატავდა, ვაჩე ფეხზე წამოდგა და ჩემთან მოვიდა, დიდხანს მიყურებდა, თითქოს მისი ფიქრები წავიკითხე, გავწითლდი, ფეხზე წამოვხტი და იქიდა უკან მოუხედავად წამოვედი. ვაჩეს არ დაურეკავს, გავიდა რამოდენიმე დღე, თითქოს ერთმანეთს ვეჯიბრებოდით, არადა ორივე თავს ვიტანჯავდით. არ მინდოდა მისი დაკარგვა, ის ჩემი მზე იყო, რომელიც ჩემს ცხოვრებას ათბობდა. მინდოდა დამეძინა და დრო გასულიყო, ასეც ვქენი, დავიძინე და ნიკა დამესიზმრა, არ გაიმეორო შეცდომაო მომაძახა და გაქრა. შეცდომაში ჩემი სიამაყე იგულისხმა, ასეა სიმართლეა მწარეა, სიამაყე გვღუპავს ადამიანებს და მაინც არ ვაღიარებთ ამას, მაინც ჩვენს სიტყვებზე ვდგავართ და მართალნი გვგონია თავი.ავიღე ტელეფონი და ვაჩეს დავურეკე, ზარი გასული არ იყო უკვე მიპასუხა:
- მე შენ გელოდი. (ვაჩე)
- ვიცი.
- მომენატრე.
- რაღაც მაკავებდა, მინდოდა მეთქვა მეც თქო მაგრამ ოხ ეს სიამაყე. უნდა გავბედო გავიფიქრე და ვთქვი. მეც ვაჩე.
- შენი ნახვა მინდა, ნახატი დავასრულე, მინდა რომ წაიღო, თუ გინდა ამის მერე ნუღარ მნახავ, მხოლოდ ამ ერთხელ მნახე.
- გამეცინა, ვაჩე დიდი ბავშვი იყო, ბავშვივით სუფთა გულის მქონე. ხომ არ დაგავიწყდა შენ ჩემი ბაჭია ხარ ხოდა შენი მგელი შენთან ბრუნდება დავამატე სიცილით.
- ხოდა, შენი ბაჭია გელის როგორც მგელი (მხიარულად შემოსძახა ვაჩემ)
გავთიშე და გამეღიმა, რა ლამაზია ცხოვრება მაშინ როცა ადამიანები არ ვხდით მას ძნელს და რთულს, სიამაყე მომგებიანი არასოდეს არაა, გადადგი პირველი ნაბიჯი, ეს თავის დამცირება არაა, შეეცადე არ დაკარგო ის რასაც ღმერთი მეორედ აღარ მოგცემს.
ვაჩეს ნახატის დანახვისას ყველაფერს მივხვდი, მას ისეთი დავუხატივარ როგორიც სინამდვილეში ვარ, ნახატზე არ ვიღიმოდი, ჩაფიქრებული შევყურებდი რაღაცას, ასეთი ნახატის დახატვა მხოლოდ შეყვარებულ ადამიანს შეუძლია გავიფიქრე ჩემთვის და ვაჩემ ჩემი ფიქრები წაიკითხა.
- მართალია, ძალიან ლამაზი ნახატია, ვერ შეადარებ ჯოკონდას მაგრამ ვეცადე ქეთა.
- მადლობა, ვაჩე, უბრალოდ სიტყვები არ კმარა ამ ნახატის ასაღწერად, თითქოს ეს მე ვარ და თითქოს არა. კვლავ გრიგოლ აბაშიძის ნაწარმოები გამახსენდა და ჩავფიქრდი.
- რაზე ფიქრობ ქეთა?
- "ლაშარელა-ში" მხატვარ ვაჩეს, თვალები დასთხარეს იმისათვის რომ მან არ გაამხილა იმ ლამაზი ქალის ვინაობა რომელიც ახლად აშენებულ პალატებში დახატა მან, მან თვალის სინათლე შესწირა, საყვარელ ქალს, რომ ეთქვა დამპყრობლები აუცილებლად მოძებნიდნენ იმ ქალს და მისი ბედიც ცნობილი იქნებოდა როგორც ბევრი სხვა ლამაზმანის იმ დროისათვის. ასეთი სიყვრული იშვიათია ვაჩე, მითუმეტეს დღევანდელ დროს.
- არა ქეთა, ასეთი სიყვარული დღესაც არსებობს, მე მჯერა ამისი, მაგრამ როგორც იმ მხატვარ ვაჩეს გაუცრუვდა იმედები და მთელი ცხოვრება უიმედოდ იყო შეყვარებული, ასეა შენი თქმით იშვიათი სიყვარულის ბედი.
- რატომ ფიქრობ ასე?
- რასაც ვხედავ, იმას ვამბობ პატარავ.
მასთან ლაპარაკის მერე ყველაფერს მივხვდი, მას მე ვუყვარდი, დიახ ვუყვარდი ისევე როგორც მხატვარ ვაჩეს თავისი ლამაზმანი. არ ვიცოდი რა მექნა, მე არ მიყვარდა, ჩემთვის დაუჯერებელი იყო, ნიკას მერე ვინმეს შეყვარება. დიდხანს ვფიქრობდი, მაგრამ დასკვნა ვერ გამოვიტანე, ამიტომ გადავწყვიტე დროს დავლოდებოდი, მაგრამ ამ დროის განმავლობაში ერთ რამეს ვხვდებოდი, ეს არ იყო სიყვარული, ეს არ იყო მოწონება, ეს იყო არსებობისთვის საჭირო გრძნობა, ეს იმაზე მეტი იყო ვიდრე სიტყვა და ვიდრე გრძნობა. ეხლა მესმოდა იმ იშვიათი სიყვარულის რომელსაც ერთ დროს დავცინოდი. მაგრამ ნიკა? არ მაძლევდა საკუთარი თავი იმის უფლებას რომ ვაჩეზე მეფიქრა ისე როგორც ბიჭზე, მაგრამ ვხვდებოდი, ვხვდებოდი რომ მასთან ასე ყოფნა და მეგობრობა რომ გამეგრძელებინა, რაღაც ძალიან ცუდი ან ძალიან კარგი მოხდებოდა. ბოლოს გადავწყვიტე მამაოსთან წავსულიყავი და რჩევა მეთხოვა.
მამაოსთან ლაპარაკის შემდეგ გონება გამინათდა, გადავწყვიტე საკუთარი თავისთვის უფლება მიმეცა, ბედნიერი ვყოფილიყავი მაგრამ ჯერ ნიკუშა უნდა მომენახულებინა.
ჩემი ბიჭი ღიმილით შემომცქეროდა, ხმა ვერ ამოვიღე, თეთრი ვარდები დავაწყე და ჩამოვჯექი. ცრემლები უხმოდ იკვლევდნენ გზას და მიედინებოდნენ, ბოლოს შეჩერდნენ, მათაც შერცხვათ, ნიკუშას ხომ არ უყვარდა ჩემი ჩრემლების დანახვა. მენატრებოდა, მჭირდებოდა, ტკივილი ტკივილად მრჩებოდა, ვაჩეც კი ვერ მიქრობდა იმ ტკივილს რაც მან დამიტოვა. რაღაც ხმაური მომესმა და შემეშინდა მივიხედე და მტრედი დავინახე, რა უნდოდა სასაფლაოზე მტრედს მეც არ ვიცი მაგრამ ეს ნიშნად ჩავთვალე, მივუახლოვდი მოვეფერე.
როგორც ადამიანი ისე მიყურებდა, მტრედი. თითქოს რაღაცის თქმა უნდოდა, უცებ ნიკას სურათს შევხედე, უცნაური ნათელით განათებულიყო მისი სურათი. გამეღიმა და მივხვდი, მან მე უფლება მომცა ვყოფილიყავი ბედნიერი. თითქოს გულიდან ლოდი მომხსნეს, ისე მივედი სახლში, ნიკას თავისი ადგილი ქონდა ჩემს ცხოვრებასა და გულში, მის ადგილს ვერავინ ვერ დაიკავებდა. მაგრამ ვაჩე? მეც არ ვიცი, რა იყო ის გრძნობა, რასაც მის მიმართ ვგრძნობდი. გადავწყვიტე დავლაპარაკებოდი მაგრამ ვერ დავუკავშირდი. ტელეფონი გამორთული ქონდა, არც სახლში დამხვდა. მოგვიანებით მისი ძმა ვნახე და მითხრა რომ ვაჩემ გადაწყვიტა მონასტერში წავიდეს და სწავლა მიატოვოს. ვაჩეს ყოველთვის უნდოდა წმინდა ათონზე წასვლა და ბერების ცხოვრების აღწერა, მაშინვე მივხვდი ვაჩეს იქ წასვლა ჰქონდა გადაწყვეტილი და მიზეზი მე ვიყავი. მან იცოდა რომ ნიკა მიყვარდა და უბრალოდ არ მაკადრა რომ თავისი გრძნობის შესახებ ეთქვა, მან იცოდა რა იყო საყვარელი ადამიანის დაკარგვა, ის მუდამ ჩემს გვერდით იდგა მაგრამ არასოდეს უფიქრია თავის თავზე, ყოველთვის ჯერ ჩემზე ფიქრობდა და მერე საკუთარ თავზე. დიახ, ეს სიყვარული იყო, ეს იყო ყველაზე ლამაზი და სუფთა სიყვარული, გაუმხელელი მაგრამ ყველა გრძნობაზე ლამაზი, ეს იყო სიყვარული რომელმაც მიმახვედრა რომ რაც არ უნდა მოხდეს, სიცოცხლე მაინც მშვენიერია. ეს იყო ყველა ურთიერთობაზე მაღლა, მეგობრობასა და სიყვარულზე მეტი, ეს ორი სულის ზეიმი იყო, უმიზეზოდ არაფერი ხდება... გამახსენდა ვაჩეს სიტყვები, მართალი ხარ ვაჩე, უმიზეზოდ არც ნიკა წასულა და უმიზეზოდ არც შენ წახვალ მონასტერში. სიამაყე? აღარ მახსოვდა სიამაყე, ეს გრძნობა ათას სიამაყეზე მაღლა იდგა. გადავწყვიტე ვაჩე მომეძებნა და ვიპოვე კიდეც. ეკლესიაში მამაოსთან იყო მისული, გიგამ დაინახა და მაშინვე დამირეკა, ვთხოვე გიგას გადაეცა რომ მისი ნახვა მინდოდა, ვაჩე დათანხმდა.
საღამო ხანი იყო, შებინდებული უკვე, ორივე ერთმანეთს ვუყურებდით და ვერაფერს ვამბობდით, ორივემ ვიცოდით რომ მეგობრები ვეღარ გვერქმეოდა, თუმცა არ ვტყდებოდით მაინც ჯიუტად მეგობრობანას თამაშს ვაგრძელებდით.
- ვაჩე, რატომ მიდიხარ?
- იმიტომ რომ, ლაჩარი ვარ და გავრბივარ.
- რას გაურბიხარ?
- რას კი არა ვის, საკუთარ თავს პატარავ.
- საკუთარ თავს თუ მე?
- არცერთს, უიმედი სიყვარულს გავურბივარ.
- უიმედო მაშინ არის როდესაც ცალმხრივია, შენს შემთხვევაში კი მეტად საიმედოა (სიცილით ვუპასუხე)
- ვაჩე გაშტერდა, გაოცებული თვალებით შემომყურებდა თვალებით მეკითხებოდა, მართალიაო?
- ღიმილით მივუგე მართალია მეთქი.
- ვაჩესაც გაეღიმა, ჯერ კიდევ არ სჯეროდა, უცებ ფეხზე წამოდგა და ხელი ჩამკიდა.
- გამომყევი.
გამიკვირდა, ნიკას საფლავზე როცა ავედით.
- აქ რა გვინდა ვაჩე?
- ნებართვა უნდა ვთხოვო.
- უცებ მივხვდი რაც იგულისხმა და გული სითბოთი ამევსო, როგორ შეეძლო ყოფილიყო ასეთი სუფთა და ასეთი კარგი ვაჩეს, ვერ ვხვდებოდი. ეხლა ვიცოდი, ვიცოდი რომ მართლაც ორი რამ იყო ქვეყნად, რასაც შეეძლო არსებობა შეეცვალა, სიკვდილი და სიყვარული. ნიკუშ მართალი ხარ, სიყვარული მარადიულია, ის გრძელდება და არ აქვს დასასრული, ნამდვილ სიყვარულს არ სჭირდება დამტკიცება, ის ხომ ნამდვილია.
- ქეთა, მე არ ვარ ნიკასავით კარგი, არ მინდა შეცდომა დაუშვა.
- შეცდომა იმაში დავუშვი აქამდე რომ, არ ჩაგეხუტო. (ვუთხარი და მივუახლოვდი) როგორც მხატვარს თავისი შედევრი, ისე ვყავდი გულში ჩაკრული... და მე ვიცოდი, ვიცოდი რომ ის არსად აღარ წავიდოდა...
გაგრძელება იქნება
მალე დედაც ჩამოვიდა, მიხაროდა მისი ჩამოსვლა მაგრამ უცხოდ ვიყავი მასთან, გაგიკვირდებათ და დედას ვერ ვეძახდი, მიჭირდა მასთან ლაპარაკი, მეგონა ადვილი იქნებოდა მაგრამ შევცდი. ვერც ჩავეხუტე ისე წავიდა, ისევ მარტო დავრჩი, ისევ მე გიგა და ვაჩე, ჩემი 2 განუყრელი მეგობარი. ვაჩეს როგორც დავპირდი, უფლება მივეცი რომ ჩემი პორტრეტი დაეხატა, ამისათვის კი მიწევდა საათობით ვმდგარიყავი ქანდაკებასავით მის ოთახში. ერთი რამ მაშინებდა, ვაჩეს თვალებში უცნაური ნაპერწკალი გაკრთებოდა ხოლმე, უეცრად აენთებოდა და უმალვე ჩაქრებოდა, მაშინებდა ეს მზერა, მწვავდა.
ვაჩეს როგორც დავპირდი, უფლება მივეცი რომ ჩემი პორტრეტი დაეხატა, ამისათვის კი მიწევდა საათობით ვმდგარიყავი ქანდაკებასავით მის ოთახში. ერთი რამ მაშინებდა, ვაჩეს თვალებში უცნაური ნაპერწკალი გაკრთებოდა ხოლმე, უეცრად აენთებოდა და უმალვე ჩაქრებოდა, მაშინებდა ეს მზერა, მწვავდა.
ვაჩეს როგორც დავპირდი, უფლება მივეცი რომ ჩემი პორტრეტი დაეხატა, ამისათვის კი მიწევდა საათობით ვმდგარიყავი ქანდაკებასავით მის ოთახში. ერთი რამ მაშინებდა, ვაჩეს თვალებში უცნაური ნაპერწკალი გაკრთებოდა ხოლმე, უეცრად აენთებოდა და უმალვე ჩაქრებოდა, მაშინებდა ეს მზერა, მწვავდა.
ერთხელაც, როდესაც ვაჩესთან ვიყავი და ჩემს პორტრეტს ხატავდა, ვაჩე ფეხზე წამოდგა და ჩემთან მოვიდა, დიდხანს მიყურებდა, თითქოს მისი ფიქრები წავიკითხე, გავწითლდი, ფეხზე წამოვხტი და იქიდა უკან მოუხედავად წამოვედი. ვაჩეს არ დაურეკავს, გავიდა რამოდენიმე დღე, თითქოს ერთმანეთს ვეჯიბრებოდით, არადა ორივე თავს ვიტანჯავდით. არ მინდოდა მისი დაკარგვა, ის ჩემი მზე იყო, რომელიც ჩემს ცხოვრებას ათბობდა. მინდოდა დამეძინა და დრო გასულიყო, ასეც ვქენი, დავიძინე და ნიკა დამესიზმრა, არ გაიმეორო შეცდომაო მომაძახა და გაქრა. შეცდომაში ჩემი სიამაყე იგულისხმა, ასეა სიმართლეა მწარეა, სიამაყე გვღუპავს ადამიანებს და მაინც არ ვაღიარებთ ამას, მაინც ჩვენს სიტყვებზე ვდგავართ და მართალნი გვგონია თავი.ავიღე ტელეფონი და ვაჩეს დავურეკე, ზარი გასული არ იყო უკვე მიპასუხა:
- მე შენ გელოდი. (ვაჩე)
- ვიცი.
- მომენატრე.
- რაღაც მაკავებდა, მინდოდა მეთქვა მეც თქო მაგრამ ოხ ეს სიამაყე. უნდა გავბედო გავიფიქრე და ვთქვი. მეც ვაჩე.
- შენი ნახვა მინდა, ნახატი დავასრულე, მინდა რომ წაიღო, თუ გინდა ამის მერე ნუღარ მნახავ, მხოლოდ ამ ერთხელ მნახე.
- გამეცინა, ვაჩე დიდი ბავშვი იყო, ბავშვივით სუფთა გულის მქონე. ხომ არ დაგავიწყდა შენ ჩემი ბაჭია ხარ ხოდა შენი მგელი შენთან ბრუნდება დავამატე სიცილით.
- ხოდა, შენი ბაჭია გელის როგორც მგელი (მხიარულად შემოსძახა ვაჩემ)
გავთიშე და გამეღიმა, რა ლამაზია ცხოვრება მაშინ როცა ადამიანები არ ვხდით მას ძნელს და რთულს, სიამაყე მომგებიანი არასოდეს არაა, გადადგი პირველი ნაბიჯი, ეს თავის დამცირება არაა, შეეცადე არ დაკარგო ის რასაც ღმერთი მეორედ აღარ მოგცემს.
ვაჩეს ნახატის დანახვისას ყველაფერს მივხვდი, მას ისეთი დავუხატივარ როგორიც სინამდვილეში ვარ, ნახატზე არ ვიღიმოდი, ჩაფიქრებული შევყურებდი რაღაცას, ასეთი ნახატის დახატვა მხოლოდ შეყვარებულ ადამიანს შეუძლია გავიფიქრე ჩემთვის და ვაჩემ ჩემი ფიქრები წაიკითხა.
- მართალია, ძალიან ლამაზი ნახატია, ვერ შეადარებ ჯოკონდას მაგრამ ვეცადე ქეთა.
- მადლობა, ვაჩე, უბრალოდ სიტყვები არ კმარა ამ ნახატის ასაღწერად, თითქოს ეს მე ვარ და თითქოს არა. კვლავ გრიგოლ აბაშიძის ნაწარმოები გამახსენდა და ჩავფიქრდი.
- რაზე ფიქრობ ქეთა?
- "ლაშარელა-ში" მხატვარ ვაჩეს, თვალები დასთხარეს იმისათვის რომ მან არ გაამხილა იმ ლამაზი ქალის ვინაობა რომელიც ახლად აშენებულ პალატებში დახატა მან, მან თვალის სინათლე შესწირა, საყვარელ ქალს, რომ ეთქვა დამპყრობლები აუცილებლად მოძებნიდნენ იმ ქალს და მისი ბედიც ცნობილი იქნებოდა როგორც ბევრი სხვა ლამაზმანის იმ დროისათვის. ასეთი სიყვრული იშვიათია ვაჩე, მითუმეტეს დღევანდელ დროს.
- არა ქეთა, ასეთი სიყვარული დღესაც არსებობს, მე მჯერა ამისი, მაგრამ როგორც იმ მხატვარ ვაჩეს გაუცრუვდა იმედები და მთელი ცხოვრება უიმედოდ იყო შეყვარებული, ასეა შენი თქმით იშვიათი სიყვარულის ბედი.
- რატომ ფიქრობ ასე?
- რასაც ვხედავ, იმას ვამბობ პატარავ.
მასთან ლაპარაკის მერე ყველაფერს მივხვდი, მას მე ვუყვარდი, დიახ ვუყვარდი ისევე როგორც მხატვარ ვაჩეს თავისი ლამაზმანი. არ ვიცოდი რა მექნა, მე არ მიყვარდა, ჩემთვის დაუჯერებელი იყო, ნიკას მერე ვინმეს შეყვარება. დიდხანს ვფიქრობდი, მაგრამ დასკვნა ვერ გამოვიტანე, ამიტომ გადავწყვიტე დროს დავლოდებოდი, მაგრამ ამ დროის განმავლობაში ერთ რამეს ვხვდებოდი, ეს არ იყო სიყვარული, ეს არ იყო მოწონება, ეს იყო არსებობისთვის საჭირო გრძნობა, ეს იმაზე მეტი იყო ვიდრე სიტყვა და ვიდრე გრძნობა. ეხლა მესმოდა იმ იშვიათი სიყვარულის რომელსაც ერთ დროს დავცინოდი. მაგრამ ნიკა? არ მაძლევდა საკუთარი თავი იმის უფლებას რომ ვაჩეზე მეფიქრა ისე როგორც ბიჭზე, მაგრამ ვხვდებოდი, ვხვდებოდი რომ მასთან ასე ყოფნა და მეგობრობა რომ გამეგრძელებინა, რაღაც ძალიან ცუდი ან ძალიან კარგი მოხდებოდა. ბოლოს გადავწყვიტე მამაოსთან წავსულიყავი და რჩევა მეთხოვა.
მამაოსთან ლაპარაკის შემდეგ გონება გამინათდა, გადავწყვიტე საკუთარი თავისთვის უფლება მიმეცა, ბედნიერი ვყოფილიყავი მაგრამ ჯერ ნიკუშა უნდა მომენახულებინა.
ჩემი ბიჭი ღიმილით შემომცქეროდა, ხმა ვერ ამოვიღე, თეთრი ვარდები დავაწყე და ჩამოვჯექი. ცრემლები უხმოდ იკვლევდნენ გზას და მიედინებოდნენ, ბოლოს შეჩერდნენ, მათაც შერცხვათ, ნიკუშას ხომ არ უყვარდა ჩემი ჩრემლების დანახვა. მენატრებოდა, მჭირდებოდა, ტკივილი ტკივილად მრჩებოდა, ვაჩეც კი ვერ მიქრობდა იმ ტკივილს რაც მან დამიტოვა. რაღაც ხმაური მომესმა და შემეშინდა მივიხედე და მტრედი დავინახე, რა უნდოდა სასაფლაოზე მტრედს მეც არ ვიცი მაგრამ ეს ნიშნად ჩავთვალე, მივუახლოვდი მოვეფერე.
როგორც ადამიანი ისე მიყურებდა, მტრედი. თითქოს რაღაცის თქმა უნდოდა, უცებ ნიკას სურათს შევხედე, უცნაური ნათელით განათებულიყო მისი სურათი. გამეღიმა და მივხვდი, მან მე უფლება მომცა ვყოფილიყავი ბედნიერი. თითქოს გულიდან ლოდი მომხსნეს, ისე მივედი სახლში, ნიკას თავისი ადგილი ქონდა ჩემს ცხოვრებასა და გულში, მის ადგილს ვერავინ ვერ დაიკავებდა. მაგრამ ვაჩე? მეც არ ვიცი, რა იყო ის გრძნობა, რასაც მის მიმართ ვგრძნობდი. გადავწყვიტე დავლაპარაკებოდი მაგრამ ვერ დავუკავშირდი. ტელეფონი გამორთული ქონდა, არც სახლში დამხვდა. მოგვიანებით მისი ძმა ვნახე და მითხრა რომ ვაჩემ გადაწყვიტა მონასტერში წავიდეს და სწავლა მიატოვოს. ვაჩეს ყოველთვის უნდოდა წმინდა ათონზე წასვლა და ბერების ცხოვრების აღწერა, მაშინვე მივხვდი ვაჩეს იქ წასვლა ჰქონდა გადაწყვეტილი და მიზეზი მე ვიყავი. მან იცოდა რომ ნიკა მიყვარდა და უბრალოდ არ მაკადრა რომ თავისი გრძნობის შესახებ ეთქვა, მან იცოდა რა იყო საყვარელი ადამიანის დაკარგვა, ის მუდამ ჩემს გვერდით იდგა მაგრამ არასოდეს უფიქრია თავის თავზე, ყოველთვის ჯერ ჩემზე ფიქრობდა და მერე საკუთარ თავზე. დიახ, ეს სიყვარული იყო, ეს იყო ყველაზე ლამაზი და სუფთა სიყვარული, გაუმხელელი მაგრამ ყველა გრძნობაზე ლამაზი, ეს იყო სიყვარული რომელმაც მიმახვედრა რომ რაც არ უნდა მოხდეს, სიცოცხლე მაინც მშვენიერია. ეს იყო ყველა ურთიერთობაზე მაღლა, მეგობრობასა და სიყვარულზე მეტი, ეს ორი სულის ზეიმი იყო, უმიზეზოდ არაფერი ხდება... გამახსენდა ვაჩეს სიტყვები, მართალი ხარ ვაჩე, უმიზეზოდ არც ნიკა წასულა და უმიზეზოდ არც შენ წახვალ მონასტერში. სიამაყე? აღარ მახსოვდა სიამაყე, ეს გრძნობა ათას სიამაყეზე მაღლა იდგა. გადავწყვიტე ვაჩე მომეძებნა და ვიპოვე კიდეც. ეკლესიაში მამაოსთან იყო მისული, გიგამ დაინახა და მაშინვე დამირეკა, ვთხოვე გიგას გადაეცა რომ მისი ნახვა მინდოდა, ვაჩე დათანხმდა.
საღამო ხანი იყო, შებინდებული უკვე, ორივე ერთმანეთს ვუყურებდით და ვერაფერს ვამბობდით, ორივემ ვიცოდით რომ მეგობრები ვეღარ გვერქმეოდა, თუმცა არ ვტყდებოდით მაინც ჯიუტად მეგობრობანას თამაშს ვაგრძელებდით.
- ვაჩე, რატომ მიდიხარ?
- იმიტომ რომ, ლაჩარი ვარ და გავრბივარ.
- რას გაურბიხარ?
- რას კი არა ვის, საკუთარ თავს პატარავ.
- საკუთარ თავს თუ მე?
- არცერთს, უიმედი სიყვარულს გავურბივარ.
- უიმედო მაშინ არის როდესაც ცალმხრივია, შენს შემთხვევაში კი მეტად საიმედოა (სიცილით ვუპასუხე)
- ვაჩე გაშტერდა, გაოცებული თვალებით შემომყურებდა თვალებით მეკითხებოდა, მართალიაო?
- ღიმილით მივუგე მართალია მეთქი.
- ვაჩესაც გაეღიმა, ჯერ კიდევ არ სჯეროდა, უცებ ფეხზე წამოდგა და ხელი ჩამკიდა.
- გამომყევი.
გამიკვირდა, ნიკას საფლავზე როცა ავედით.
- აქ რა გვინდა ვაჩე?
- ნებართვა უნდა ვთხოვო.
- უცებ მივხვდი რაც იგულისხმა და გული სითბოთი ამევსო, როგორ შეეძლო ყოფილიყო ასეთი სუფთა და ასეთი კარგი ვაჩეს, ვერ ვხვდებოდი. ეხლა ვიცოდი, ვიცოდი რომ მართლაც ორი რამ იყო ქვეყნად, რასაც შეეძლო არსებობა შეეცვალა, სიკვდილი და სიყვარული. ნიკუშ მართალი ხარ, სიყვარული მარადიულია, ის გრძელდება და არ აქვს დასასრული, ნამდვილ სიყვარულს არ სჭირდება დამტკიცება, ის ხომ ნამდვილია.
- ქეთა, მე არ ვარ ნიკასავით კარგი, არ მინდა შეცდომა დაუშვა.
- შეცდომა იმაში დავუშვი აქამდე რომ, არ ჩაგეხუტო. (ვუთხარი და მივუახლოვდი) როგორც მხატვარს თავისი შედევრი, ისე ვყავდი გულში ჩაკრული... და მე ვიცოდი, ვიცოდი რომ ის არსად აღარ წავიდოდა...
გაგრძელება იქნება
