მხოლოდ სიკვდილი და სიყვარული ცვლის არსებობას (4)
2 537 ნახვა
ცხოვრება დიდხანს არავის გაახარებს, ასეა სადაც დიდი ბედნიერებაა იქ უბედურებაც იმალება. და მაინც რა არის ცხოვრება? ამ სიტყვის სრულად გაშიფვრა შეუძლებელია, არ იცი როდის რა მოხდება, არ იცი რას წაგართმევს ან რას გაჩუქებს ცხოვრება...
ყველაფერი თითქოს კარგად იყო, 2 თვე გავიდა, ვაჩეს ხშირად ვნახულობდი, ვიცოდი რომ ვუყვარდი, ბევრჯერ უთქვამს ეს ჩემთვის მაგრამ, მე მისთვის არასოდეს. ჩემს ფიქრებში წარსული და აწმყო ერთმანეთს ებრძოდა, ბოლოს აწმყო დამარცხდა, პირველ სიყვარულს ვერავინ და ვერაფერი ვერ შეცვლის, მის გახსენებაზეც კი გბურძგლავს, ელექტრობასავით დაგივლის სხეულში, გახსენდება და ტკბები მოგონებით, მაგრამ ეს მოგონებები თავს გახვევიან და საშუალებას არ გაძლევენ აწმყოთი დატკბე. ვაჩე წავიდა, ყოველგვარი დამშვიდობებისა და ახსნის გარეშე წავიდა. ვიცოდი რომ ჩემი ბრალი იყო მისი წასვლა, ის გრძნობდა რომ ვერასოდეს შევიყვარებდი მას ისე როგორც ნიკას. გული მეტკინა, სულის რაღაც ნაწილი დავკარგე, ვაჩესთან კარგი იყო მაგრამ მე თვითონაც არ ვიცოდი რა მინდოდა და ვინ მინდოდა.
ზაფხულის არდადეგები იყო,დღეები ერთმანეთს ისე გავდა თარიღიც კი აღარ მახსოვდა, უმეტეს დროს ძილში ვატარებდი, არ მქონდა ძალა რომ რეალობა დამენახა და მისთვის თვალებში ჩამეხედა. ზაფხულის არდადეგები იყო,დღეები ერთმანეთს ისე გავდა თარიღიც კი აღარ მახსოვდა, უმეტეს დროს ძილში ვატარებდი, არ მქონდა ძალა რომ რეალობა დამენახა და მისთვის თვალებში ჩამეხედა.
გიგა ჩემთან მოდიოდა, მიკვირდა მისი მოდიოდა და გვერდიდან არ მშორდებოდა, უხმოდ იჯდა და მიყურებდა. მაოცებდა მისი მოთმინება, მშვიდად უცქერდა ჩემს ასე ყოფნას, ბოლოს ხმა ამოიღო.
- ქეთა, ის არ იყო შენი ღირსი. ის მაშინ წავიდა როცა ყველაზე მეტად გჭირდებოდა, წავიდა რადგან მხოლოდ საკუთარ თავზე ფიქრობდა, ფიქრობდა რომ გული ეტკინებოდა უფრო რომ შეყვარებოდი, ის ლაჩარია, მას შეეშინდა, გესმის? შენ კი მის გამო იტანჯავ თავს. ქეთა, ნიკუშა აღარ დაგვიბრუნდება, გაიგე ერთხელ და სამუდამოდ, განა მე არ მტკივა და არ მენატრება? გაახილე თვალები და გააგრძელე ცხოვრება.
მისთვის არაფერი მითქვამს, რადგან მართალი იყო, გული მტკიოდა მაგრამ სიმართლე იყო, ის წავიდა. ავდექი და ჩაცმა დავიწყე.
- სად მიდიხარ ქეთა? (გიგა)
- წამოდი, გარეთ წავიდეთ ბავშვებსაც დაურეკე
- ქეთა თუ მაგას ჩემი ხათრით აკეთებ არ ქნა ეს, დარჩი, როდესაც შეგეძლება მაშინ წავიდეთ სადმე.
- არა გიგა, მართალი ხარ შენ, ცხოვრება გრძელდება.
გარეთ გავედით, სხვებიც მოვიდნენ, ყველას გაუხარდა ჩემი დანახვა. ბევრი ვიარეთ, ბევრგან ვიყავით, ბოლოს კი სანამ სახლში მივიდოდი, ნაცნობ სახეს მოვკარი თვალი და არ მესიამოვნა მისი დანახვა, სადღაც გულის რაღაც ჩამწყდა. მანაც შემამჩნია, ბიჭებთან ერთად იდგა, დიდხანს მიყურა ვიცი, მისი მზერა ზურგს მიწვავდა, მინდოდა მივტრიალებულიყავი და დამენახა მისი ზღვისფერი თვალები მაგრამ, არა, სახლში ავედი და კომპიუტერი ჩავრთე, სიმღერები ჩავრთე და მაღალ ხმაზე ავუწიე, მომესმა თითქოს კარზე ვიღაც აკაკუნებდა. გავედი სანახავად და დავინახე ის ვის დანახვასაც ასე ვერიდებოდი და ამავდროულად ასე მინდოდა...
ხმა არ ამომიღია, ვანიშნე რომ შემოსულიყო, შემოვიდა და დაჯდა, თავი ჩახარა დამნაშავესავით, თითქოს მე მოსამართლე ვიყავი ის კი ჩემგან განაჩენს ელოდა. ისევ ისეთი ბავშვი იყო, როგორიც მაშინ, როგორ შემეძლო მეფიქრა რომ მომატყუა, მაგრამ ეჭვები მაინც მჭამდა, გაბრაზებული ვიყავი რომ წავიდა, არ ვიცოდი რას მეტყოდა ეხლა და მეშინოდა, არ მიყვარდა მაგრამ მეშინოდა, რომ ისეთი რამ შეიძლება ეთქვა რაც გულს მატკენდა.
- დაიწყე, ვაჩე გისმენ.
- ქეთა, შენ ბევრი რამ არ იცი, გთხოვ ჯერ მომისმინე და მერე განმსაჯე.
- მე ღმერთი არ ვარ, რომ განგსაჯო. გისმენ ვაჩე, შეგიძლია დაიწყო - მივუგე მშვიდად.
- მე შენგან არასდროს წავსულვარ, მე მუდამ შენთან ვიყავი, მაშინაც კი როდესაც დღეები გადაბმულად გეძინა, მაშინაც როცა ჩემი ნახატები გადმოალაგე და ატირდი, მაშინაც როდესაც ეკლესიაში მიხვედი და ღმერთს ჩემი ბედნიერება შესთხოვე.
- შენ საიდან იცი ეს ყველაფერი?
- მე მუდამ შენთან ვიყავი.
- რატომ წახვედი, ვაჩე?
- ქეთა, მე არ მინდა ეგოისტივით მოვიქცე, სანამ წავიდოდი და გავქრებოდი, წინა დღით გიგას ველაპარაკე, მას შენ უყვარხარ.
- რა საკვირველია, გიგა ჩემთვის ღვიძლ ძმაზე მეტია და რატომ არ უნდა ვუყვარდე?
- არა პატარავ, მას შენ როგორც გოგო ისე უყვარხარ.
- არა ეს შეუძლებელია, შენ მე მატყებ, გადი აქედან ვაჩე, ამისათვის მოხვედი რომ ეს გეთქვა?
- არა, მე ამისთვის მოვედი ( და ვაჩე ჩამეხუტა)
ამ დროს კი გიგა შემოვიდა, კარები არ დამიკეტავს გამახსენდა, შევხედე თვალები ამარიდა.
- ბოდიში, არ ვიცოდი თუ მარტო არ იყავი.
- არა გიგა, ვაჩეს მკლავებიდან თავი დავიხსენი, დარჩი ვაჩე უკვე წასვლას აპირებს, სალაპარაკო მაქვს შენთან.
ვაჩემ შემომხედა, გამიღიმა და ყურში ჩამჩურჩულა, არ მისცე სიამაყეს ნება კიდევ ერთხელ დაგაკარგინოს სიყვარული, გავოცდი, თითქოს ნიკუშამ მითხრა ეს, გაოცებულმა ავხედე ვაჩეს, ის კი ისევ ბავშვივით მიღიმოდა. ვაჩე წავიდა, მე და გიგა დავრჩით.
- რაზე გინდოდა ჩემთან ლაპარაკი ან რა უნდოდა ვაჩეს შენს სახლში?
- რა იყო, არ შეიძლება ძველი მეგობრები ვნახო?
- მეგობარივით გიყურებს?
- ვინ ვაჩე თუ შენ?
- რა მე ქეთა?
- შენ მიყურებ მეგობარივით?
გიგა გაჩუმდა, ისეთი თვალებით შემომხედა, არ ვიცოდი რა მეფიქრა, ამდენი წელი ვიცნობდი მას და როგორ შეიძლებოდა ვყვარებოდი ისე როგორც გოგო. ვფიქრობდი და ვერც კი შევამჩნიე ისე მომიახლოვდა, ცხოვრებაში პირველად შემეშინდა მისი, ავხედე და მაშინვე მივხვდი მის ფიქრებს, მინდოდა გავქცეულიყავი მაგრამ რაღაც ძალა მაკავებდა და არ მაძლევდა უფლებას წავსულიყავი. გიგამ ჩემი ხელები აიღო და თავის ხელებში მოიქცია. არ ვიცი რამდენ ხანს გაგრძელდა სიჩუმობანას თამაში ჩემსა და მას შორის. არ მინდოდა მისთვის გული მეტკინა, მაგრამ ხმა ამოვიღე.
- გიგა, ვიცი რომ გიყვარვარ, მაგრამ ისიც ვიცი რომ შენ ჩემთვის ძმასავით ხარ.
- ვიცი, შენ გგონია არ ვიცი? რამდენ გოგოსთან ვიყავი, რამდენი გოგო მყავდა მაგრამ როდესაც მინდოდა მათთვის მეთქვა, რომელიმესთვის რომ მიყვარდა, ვერ ვეუბნებოდი, შენ კი შემიძლია მილიონჯერ და იმაზე მეტჯერ გითხრა რომ მიყვარხარ, გესმის?
- არა არ მესმის, წადი აქედან გიგა, წადი
გიგა გაოგნდა, შემომხედა და უხმოდ გავიდა, კარი გაიჯახუნა, დავვარდი საწოლზე, მინდოდა მეტირა მაგრამ ვერ ვტიროდი, მინდოდა ვიღაც ყოფილიყო ჩემს გვერდით მაგრამ მარტო ვიყავი, მარტო როგორც ყოველთვის. მესიჯი მომივიდა წამოვდექი, ვაჩე იყო.
- "მხოლოდ სიკვდილი და სიყვარული ცვლის არსებობას, არ დაკარგო შენ მას სჭირდები."
ნიკას სიტყვები... სასწაულების არ მჯეროდა მაგრამ დავიჯერე ვაჩემ უკვე 2 ჯერ მითხრა იგივე რაც ნიკამ. ტელეფონი გამოვრთე და დავწექი. კაკუნის ხმამ გამაღვიძა, ავდექი უკვე ღამე იყო, გავაღე კარი და გავოცდი
გაგრძელება იქნება
ყველაფერი თითქოს კარგად იყო, 2 თვე გავიდა, ვაჩეს ხშირად ვნახულობდი, ვიცოდი რომ ვუყვარდი, ბევრჯერ უთქვამს ეს ჩემთვის მაგრამ, მე მისთვის არასოდეს. ჩემს ფიქრებში წარსული და აწმყო ერთმანეთს ებრძოდა, ბოლოს აწმყო დამარცხდა, პირველ სიყვარულს ვერავინ და ვერაფერი ვერ შეცვლის, მის გახსენებაზეც კი გბურძგლავს, ელექტრობასავით დაგივლის სხეულში, გახსენდება და ტკბები მოგონებით, მაგრამ ეს მოგონებები თავს გახვევიან და საშუალებას არ გაძლევენ აწმყოთი დატკბე. ვაჩე წავიდა, ყოველგვარი დამშვიდობებისა და ახსნის გარეშე წავიდა. ვიცოდი რომ ჩემი ბრალი იყო მისი წასვლა, ის გრძნობდა რომ ვერასოდეს შევიყვარებდი მას ისე როგორც ნიკას. გული მეტკინა, სულის რაღაც ნაწილი დავკარგე, ვაჩესთან კარგი იყო მაგრამ მე თვითონაც არ ვიცოდი რა მინდოდა და ვინ მინდოდა.
ზაფხულის არდადეგები იყო,დღეები ერთმანეთს ისე გავდა თარიღიც კი აღარ მახსოვდა, უმეტეს დროს ძილში ვატარებდი, არ მქონდა ძალა რომ რეალობა დამენახა და მისთვის თვალებში ჩამეხედა. ზაფხულის არდადეგები იყო,დღეები ერთმანეთს ისე გავდა თარიღიც კი აღარ მახსოვდა, უმეტეს დროს ძილში ვატარებდი, არ მქონდა ძალა რომ რეალობა დამენახა და მისთვის თვალებში ჩამეხედა.
გიგა ჩემთან მოდიოდა, მიკვირდა მისი მოდიოდა და გვერდიდან არ მშორდებოდა, უხმოდ იჯდა და მიყურებდა. მაოცებდა მისი მოთმინება, მშვიდად უცქერდა ჩემს ასე ყოფნას, ბოლოს ხმა ამოიღო.
- ქეთა, ის არ იყო შენი ღირსი. ის მაშინ წავიდა როცა ყველაზე მეტად გჭირდებოდა, წავიდა რადგან მხოლოდ საკუთარ თავზე ფიქრობდა, ფიქრობდა რომ გული ეტკინებოდა უფრო რომ შეყვარებოდი, ის ლაჩარია, მას შეეშინდა, გესმის? შენ კი მის გამო იტანჯავ თავს. ქეთა, ნიკუშა აღარ დაგვიბრუნდება, გაიგე ერთხელ და სამუდამოდ, განა მე არ მტკივა და არ მენატრება? გაახილე თვალები და გააგრძელე ცხოვრება.
მისთვის არაფერი მითქვამს, რადგან მართალი იყო, გული მტკიოდა მაგრამ სიმართლე იყო, ის წავიდა. ავდექი და ჩაცმა დავიწყე.
- სად მიდიხარ ქეთა? (გიგა)
- წამოდი, გარეთ წავიდეთ ბავშვებსაც დაურეკე
- ქეთა თუ მაგას ჩემი ხათრით აკეთებ არ ქნა ეს, დარჩი, როდესაც შეგეძლება მაშინ წავიდეთ სადმე.
- არა გიგა, მართალი ხარ შენ, ცხოვრება გრძელდება.
გარეთ გავედით, სხვებიც მოვიდნენ, ყველას გაუხარდა ჩემი დანახვა. ბევრი ვიარეთ, ბევრგან ვიყავით, ბოლოს კი სანამ სახლში მივიდოდი, ნაცნობ სახეს მოვკარი თვალი და არ მესიამოვნა მისი დანახვა, სადღაც გულის რაღაც ჩამწყდა. მანაც შემამჩნია, ბიჭებთან ერთად იდგა, დიდხანს მიყურა ვიცი, მისი მზერა ზურგს მიწვავდა, მინდოდა მივტრიალებულიყავი და დამენახა მისი ზღვისფერი თვალები მაგრამ, არა, სახლში ავედი და კომპიუტერი ჩავრთე, სიმღერები ჩავრთე და მაღალ ხმაზე ავუწიე, მომესმა თითქოს კარზე ვიღაც აკაკუნებდა. გავედი სანახავად და დავინახე ის ვის დანახვასაც ასე ვერიდებოდი და ამავდროულად ასე მინდოდა...
ხმა არ ამომიღია, ვანიშნე რომ შემოსულიყო, შემოვიდა და დაჯდა, თავი ჩახარა დამნაშავესავით, თითქოს მე მოსამართლე ვიყავი ის კი ჩემგან განაჩენს ელოდა. ისევ ისეთი ბავშვი იყო, როგორიც მაშინ, როგორ შემეძლო მეფიქრა რომ მომატყუა, მაგრამ ეჭვები მაინც მჭამდა, გაბრაზებული ვიყავი რომ წავიდა, არ ვიცოდი რას მეტყოდა ეხლა და მეშინოდა, არ მიყვარდა მაგრამ მეშინოდა, რომ ისეთი რამ შეიძლება ეთქვა რაც გულს მატკენდა.
- დაიწყე, ვაჩე გისმენ.
- ქეთა, შენ ბევრი რამ არ იცი, გთხოვ ჯერ მომისმინე და მერე განმსაჯე.
- მე ღმერთი არ ვარ, რომ განგსაჯო. გისმენ ვაჩე, შეგიძლია დაიწყო - მივუგე მშვიდად.
- მე შენგან არასდროს წავსულვარ, მე მუდამ შენთან ვიყავი, მაშინაც კი როდესაც დღეები გადაბმულად გეძინა, მაშინაც როცა ჩემი ნახატები გადმოალაგე და ატირდი, მაშინაც როდესაც ეკლესიაში მიხვედი და ღმერთს ჩემი ბედნიერება შესთხოვე.
- შენ საიდან იცი ეს ყველაფერი?
- მე მუდამ შენთან ვიყავი.
- რატომ წახვედი, ვაჩე?
- ქეთა, მე არ მინდა ეგოისტივით მოვიქცე, სანამ წავიდოდი და გავქრებოდი, წინა დღით გიგას ველაპარაკე, მას შენ უყვარხარ.
- რა საკვირველია, გიგა ჩემთვის ღვიძლ ძმაზე მეტია და რატომ არ უნდა ვუყვარდე?
- არა პატარავ, მას შენ როგორც გოგო ისე უყვარხარ.
- არა ეს შეუძლებელია, შენ მე მატყებ, გადი აქედან ვაჩე, ამისათვის მოხვედი რომ ეს გეთქვა?
- არა, მე ამისთვის მოვედი ( და ვაჩე ჩამეხუტა)
ამ დროს კი გიგა შემოვიდა, კარები არ დამიკეტავს გამახსენდა, შევხედე თვალები ამარიდა.
- ბოდიში, არ ვიცოდი თუ მარტო არ იყავი.
- არა გიგა, ვაჩეს მკლავებიდან თავი დავიხსენი, დარჩი ვაჩე უკვე წასვლას აპირებს, სალაპარაკო მაქვს შენთან.
ვაჩემ შემომხედა, გამიღიმა და ყურში ჩამჩურჩულა, არ მისცე სიამაყეს ნება კიდევ ერთხელ დაგაკარგინოს სიყვარული, გავოცდი, თითქოს ნიკუშამ მითხრა ეს, გაოცებულმა ავხედე ვაჩეს, ის კი ისევ ბავშვივით მიღიმოდა. ვაჩე წავიდა, მე და გიგა დავრჩით.
- რაზე გინდოდა ჩემთან ლაპარაკი ან რა უნდოდა ვაჩეს შენს სახლში?
- რა იყო, არ შეიძლება ძველი მეგობრები ვნახო?
- მეგობარივით გიყურებს?
- ვინ ვაჩე თუ შენ?
- რა მე ქეთა?
- შენ მიყურებ მეგობარივით?
გიგა გაჩუმდა, ისეთი თვალებით შემომხედა, არ ვიცოდი რა მეფიქრა, ამდენი წელი ვიცნობდი მას და როგორ შეიძლებოდა ვყვარებოდი ისე როგორც გოგო. ვფიქრობდი და ვერც კი შევამჩნიე ისე მომიახლოვდა, ცხოვრებაში პირველად შემეშინდა მისი, ავხედე და მაშინვე მივხვდი მის ფიქრებს, მინდოდა გავქცეულიყავი მაგრამ რაღაც ძალა მაკავებდა და არ მაძლევდა უფლებას წავსულიყავი. გიგამ ჩემი ხელები აიღო და თავის ხელებში მოიქცია. არ ვიცი რამდენ ხანს გაგრძელდა სიჩუმობანას თამაში ჩემსა და მას შორის. არ მინდოდა მისთვის გული მეტკინა, მაგრამ ხმა ამოვიღე.
- გიგა, ვიცი რომ გიყვარვარ, მაგრამ ისიც ვიცი რომ შენ ჩემთვის ძმასავით ხარ.
- ვიცი, შენ გგონია არ ვიცი? რამდენ გოგოსთან ვიყავი, რამდენი გოგო მყავდა მაგრამ როდესაც მინდოდა მათთვის მეთქვა, რომელიმესთვის რომ მიყვარდა, ვერ ვეუბნებოდი, შენ კი შემიძლია მილიონჯერ და იმაზე მეტჯერ გითხრა რომ მიყვარხარ, გესმის?
- არა არ მესმის, წადი აქედან გიგა, წადი
გიგა გაოგნდა, შემომხედა და უხმოდ გავიდა, კარი გაიჯახუნა, დავვარდი საწოლზე, მინდოდა მეტირა მაგრამ ვერ ვტიროდი, მინდოდა ვიღაც ყოფილიყო ჩემს გვერდით მაგრამ მარტო ვიყავი, მარტო როგორც ყოველთვის. მესიჯი მომივიდა წამოვდექი, ვაჩე იყო.
- "მხოლოდ სიკვდილი და სიყვარული ცვლის არსებობას, არ დაკარგო შენ მას სჭირდები."
ნიკას სიტყვები... სასწაულების არ მჯეროდა მაგრამ დავიჯერე ვაჩემ უკვე 2 ჯერ მითხრა იგივე რაც ნიკამ. ტელეფონი გამოვრთე და დავწექი. კაკუნის ხმამ გამაღვიძა, ავდექი უკვე ღამე იყო, გავაღე კარი და გავოცდი
გაგრძელება იქნება
