მხოლოდ სიკვდილი და სიყვარული ცვლის არსებობას (5 დასასრული)

არც მეტი და არც ნაკლები, იქ მთვრალი გიგა და ფხიზელი ვაჩე დამხვდა.
- ქეთა, მთვრალი იყო, დავინახე და ამოვაცილე, ეს სახლში ვერ მივა და დარჩეს აქ დილამდე.
- კარგი, შემოიყვანე და დააწვინე.
ვაჩემ გიგა დატოვა და წავიდა, მესმოდა გიგას სუნთქვა, ვიცოდი მისი სიმთვრალის მიზეზი მე ვიყავი. ვეღარ დავიძინე, შევედი ოთახში და გიგას ვაკვირდებოდი, ძილში გაეღიმა ალბათ რამე კარგს ხედავდა რეალობისაგან განსხვავებით.
მივედი და დავაფარე. გამახსენდა როგორ ზრუნავდა ჩემზე გიგა, გამახსენდა მისი სითბო. ძალიან ბევრ გოგოსთან ქონდა ურთიერთობა მაგრამ არცერთი მათგანისთვის ტყუილი არ უთქვამს, არცერთი მათგანისთვის არ აუხსნია სიყვარული, ეს ვიცოდი და ვერ ვხვდებოდი რატომ მაინც და მაინც მე? ხომ შემეძლო ვაჩესთან ერთად ბედნიერი ვყოფილიყავი მაგრამ, არ იყო ვაჩეს სიყვარული ჩემთვის საკმარისი რაღაც სხვას ითხოვდა ჩემი სული, რაღაც სხვას ვეძებდი და ვერ ვპოულობდი.

შუბლზე შეხებამ გამაღვიძა, გიგა იყო. ჩამძინებია ჩავილაპარაკე ჩემთვის.
- რა იყო, არ მენდობი რომ მდარაჯობდი?
- რა კარგი სმენა გაქვს გიგა.
- კი სმენა კარგი მაქვს, მაგრამ იგივეს ვერ ვიტყვი ჩემს ბედზე.
- არ დაიწყო თავიდან.
წამოვდექი რომ საწოლიდან ავმდგარიყავი, მაგრამ გიგას ხელებმა შემაჩერა, წაშლილი თვალებით მიყურებდა, ასე მშიერი ნადირი იყურება როცა, თავის ნადავლს ხედავს, მზერა არ ავარიდე, მეც თვალებში ვუყურებდი, ვიცოდი რაც მოყვებოდა ამას, მაგრამ არ მადარდებდა, მინდოდა გამეგო, რა იყო მასში ასეთი, რაც საშუალებას არ მაძლევდა წავსულიყავი მისგან. გიგა მომიახლოვდა, მის სუნთქვას ვგრძნობდი, მზერა მაინც არ ავარიდე, უცებ ხელი გამიშვა და წამოდგა.
- მაპატიე, გრძნობებს ავყევი, აღარ განმეორდება ასეთი რამ.
- არაუშავს, გიგა შენი წასვლის დროა.

სადღაც გული დამწყდა რომ ასე უნდა წასულიყო, ავდექი, ამ დროს წელზე ხელის შეხება ვიგრძენი, ვიღაცამ მთელი ძალით შემომატრიალა. მისი ტუჩების შეხება ვიგრძენი, ჯერ კიდევ ვერ მოვსულიყავი აზრზე თუ რა მოხდა, უცებ ყველაფერი გავაცნობიერე.
- გიგა, გამიშვი.
-...
- გიგა, შენ გეუბნები, გამიშვი მეთქი.
- არის წუთები როდესაც სიტყვები ნიშნავს საპირისპიროს, როდესაც ნათქვამი არ უნდა გაიგო ისე როგორც გითხრეს, როდესაც გეუბნება რომ წახვიდე მაგრამ მთელი გულით უნდა რომ დარჩე.
ვეღარაფერი ვეღარ ვუპასუხე, უბრალოდ გამეცინა, ყოველთვის იცოდა რა მინდოდა, რას ვფიქრობდი, რა მტკიოდა, რა მაწუხებდა. - გიგა, მე და შენ ვერ ვიქნებით ასე, მე არ ვიცი ვინ ან რა მინდა, რას იტყვის ხალხი? ნიკა?
- ერთხელ და სამუდამოდ დაივიწყე სხვები, იცხოვრე ისე როგორც შენს გულს უხარია, მთავარია შენი სურვილი, ხალხი რას იტყვის ეგ დაივიწყე. ხალხი ბრბოა დღეს ერთს ამბობენ, ხვალ სხვას იტყვიან, დღეს ანგელოზად გამოგიყვანენ, ხვალ უკანასკნელ ადამიანად. შენ შენს ცხოვრებას მიხედე. ნიკა შენი წარსულია და არავინ გართმევს მას, მაგრამ დროა შენც იყო ბედნიერი, გაიგე? შენ იცი, როგორ მიყვარდა მე ნიკა, ე არასოდეს დაგიშლი მიხვიდე ნიკას სასაფლაოზე, ეს შენი და ჩემი ვალია, უფროსწორად უკვე ჩვენი ვალია.
მივედი და ჩავეხუტე, არ ვიცი რას ნიშნავდა ეს ჩახუტება, მაგრამ გულით მე ეს მინდოდა. გიგა წავიდა, კომპიუტერი ჩავრთე, დედაჩემს ველაპარაკე. მერე ვაჩესაც დავურეკე.
- ვაჩე როგორ ხარ?
- არამიშავს რა, შენ როგორ ხარ პატარავ? ჩაბარებული აღსაზრდელი როგორ გყავს?
- ნუ დამცინი, სხვათაშორის შენ მოიყვანე.
- წესით მადლობას უნდა მეუბნებოდე ქეთა (გაეცინა)
- დღეს საღამოს უნდა გნახო.
- კარგი, დამირეკე და 10 წუთში მანდ გავჩნდები.

მინდოდა გიგას და ვაჩეს ორივეს ერთად დავლაპარაკებოდი, გიგას ვურეკავდი და არ მპასუხობდა, ბოლოს ტელეფონი გამორთო, რაღაც საეჭვოდ მომეჩვენა მაგრამ პანიკას არ ავყოლილვარ. მოსაღამოვდა, არც ვაჩე ჩანდა და არც გიგა, არცერთი არ პასუხობდა ჩემს ზარებს. ბოლოს დავიღალე მათთან რეკვით და ჩემს მეგობარ სოფოს დავურეკე, ვთხოვე გადმოსულიყო ჩემთან და დარჩენილიყო, არ მინდოდა ამ ღამეს მარტო ვყოფილიყავი. სოფოც დამთანხმდა და როდესაც მას ველოდებოდი, გარეთ რაღაც ხმაური მომესმა, გადავიხედე და გავშეშდი

გიგა, ვაჩე და სხვა ბიჭები მოგროვილიყვნენ და მღეროდნენ, ჩემთვის მღეროდნენ, ცრემლები წამომივიდა, მე რა არ ვიფიქრე ესენი კი თურმე, ჩემთვის სიმღერის მოძღვნას აპირებდნენ. გახსოვდეთ, თუ ადამიანს ენდობი, ენდე მთელი გულით, ეჭვები ყველაფერს კლავს, სიყვარულსაც და მეგობრობასაც. მინდოდა ჩავსულიყავი მათთან მაგრამ, ვერ დავიძარი ადგილიდან, ამ დროს გიგა გამოეყო ბიჭებს და სადარბაზოში შემოვიდა, ვიცოდი ჩემთან მდიოდა, კართან მივედი, გავაღე და დავინახე, დავინახე ის ვისაც ამდენ ხანს ვეძებდი, ის ვინც მუდამ ჩემს გვერძე იყო და მე ვერასოდეს ვამჩნევდი, ის ვინც შემაძლებინა რომ კიდევ ერთხელ გამეღიმა. შევხედე, მანაც შემომხედა, გამიღიმა და ხელი მომკიდა.
- წამოდი, რაღაც უნდა განახო.
დაბლა ჩავედით, სად მივდიოდით არ ვიცი, ბნელოდა მაგრამ, არ მეშინოდა, ვიცოდი რომ ჩემს გვერდით ის იყო ვისაც თავზე მეტად ვუყვარდი, სადღაც მოშორებულ ადგილას მივედით და პატარა სამლოცველოს მსგავსი შენობა დავინახე, შიგნით შევედით და სანთლების შუქზე დანახულმა ფრესკების სილამაზემ გამაოცა. უცებ კი ნიკას სურათს მოვკარი თვალი.
- ეს ფრესკები ვაჩეს შემოქმედებაა, დღეს ამიტომ დავიკარგეთ რომ ეს დაგვემთავრებინა, ეს წმინდა ნიკოლოზის სახელობის სამლოცველოა, მე და ვაჩემ კურთხევა მამაოსგან ავიღეთ.
ხმა ვერ ამოვიღე, გაიგეთ რა თქვა? წმინდა ნიკოლოზის... როგორ შეიძლება ადამიანს უყვარდე ასე, მან იცოდა ჩემი ტკივილი, ჩემი წარსული, ის პატივს სცემდა ჩემს წარსულს და ცდილობდა ყვლაფერი გაეკეთებინა ჩემთვის, არასოდეს უთქვამს რომ ნიკა დამევიწყებინა, არასოდეს უთქვამს რომ მისი სახელი არ მეხსენებინა.
- ვიცი, რაზეც ფიქრობ, როგორ შეიძლება ასე გიყვარდეს ადამიანი ხომ?
- კი გიგა, მაგაზე ვფიქრობდი
- შეყვარებულ ადამიანს არ ეკითხებიან თუ რატომ უყვარს, როდის შეუყვარდა და როდემდე ეყვარება. სიყვარული მარადიულია. შეიძლება გიყვარდეს ორჯერ მაგრამ ორივე ერთნაირად ვერ გეყვარება, ორივეს სხვადასხვა ადგილი ექნება შენს გულში, ჩემი გული კი მთლიანად შენ გეკუთვნის. ვიცი, ნიკა რასაც ნიშნავს შენთვის, მაგრამ იმედი მაქვს მოიძებნება შენს გულში ჩემთვისაც პატარა ადგილი.
- წავიდეთ გიგა, გვიანია მეძინება თან სოფო მოვიდოდა და სირცხვილია.
- კარგი წავიდეთ, ისე რომ იცოდე დუმილი თანხმობის ნიშანია და სხვა თემაზე საუბრის გადატანა კი პირდაპირი თანხმობაა ზემოთ თქმულზე.
- რა გეშველება გიგა რა? (გამეცინა)
- მეშველა უკვე (მასაც გაეცინა და ჩამეხუტა)
სახლში მივედით, სოფო დიდიხნის მოსული იყო და გარეთ მელოდებოდა, როდესაც მე და გიგა დაგვინახა ხელჩაკიდებული, გაუკვირდა და დაინტერესდა კიდეც, მე ვუთხარი რაც ხდებოდა და გაოცებულმა ერთადერთი ის მკითხა, კარგად ვიყავი თუ მაწუხებდა რამე, იმდენად არარეალური იყო ეს ამბავი რომ არ სჯეროდა სოფოს და მატყუარებს გვეძახდა. ვაჩეც შემოგვიერთდა, ოთხივემ ერთად მივირთვით ჩემი გაკეთებული საჭმელი. ბოლოს საუბარი ჩამოვარდა ჩემზე და გიგაზე და არ ვიცოდი რა მეპასუხა, ვაჩესაც და სოფოსაც აინტერესებდათ, რას ვაპირებდი გიგასთან. საბოლოო სიტყვა მე მეკუთვნოდა, მეც ფეხზე ავდექი და განვაცხადე რომ გიგასთან ყოფნას ვაპირებდი. გიგა პირ დაღებული არ შეხვედრია ამ ამბავს, მან ჩემზე წინ იცოდა რომ ამას ვიტყოდი. აი ვაჩე სევდანარევი მაგრამ მაინც ღიმილით შეხვდა ჩემს სიტყვებს, სოფო კი დიდხანს იჯდა პირდაღებული სანამ ვაჩემ არ შეაჯანჯღარა.
გიგამ ვაჩეს მოკიდა როგორც იტყვიან ქეჩოში ხელი და წავიდნენ, მე და სოფო კი დავრჩით და დაძინება გადავწყვიტეთ, მაგრამ ამ დროს ტელეფონის ზარი შემომესმა, ვინ უნდა ყოფილიყო ამ შუა ღამეს?
- ძილინებისა, პატარავ
- ოხ ვაჩე, ძილინებისა გკოცნი.
ტელეფონი დადებული არ მქონდა რომ ისევ ვიღაც რეკავდა.
- ქეთა, ძილინებისა, გკოცნი
- ძილინებისა, გიგა მეც ასევე.
რა დავაშავე ჩავილაპარაკე ჩემთვის, კიდევ ვიღაც რეკავდა, გიგა იყო.
- რა დააშავე და თავი შემაყვარე, აბა გკოცნი ჩემო ლამაზო, ტკბილი ძილი.
გაოცებისგან ვეღარაფერი ვთქვი გავთიშე და სოფოსთან გავიქეცი, როგორ შეიძლებოდა ასეთი რამ ვერ ვხვდებოდი, ორი გადარეული ადამიანის მსხვერპლი გავხდი მეთქი ვუთხარი სოფოს, სოფო ამაზე ჩაბჟირდა და მომიწია ცოტა გამეგრილებინა რაც ჩემი მარცხით დამთავრდა ბოლოს.

შავ-თეთრი ცხოვრება ნელ-ნელა ფერადდებოდა, დღითი დღე ახალ ახალი ფერები ემატებოდა, მალე კი ყველა ფერი თავის ადგილზე იყო, ერთის გარდა, ეს მონატრების და წარსულის ფერი იყო, ეს იყო ფერი რომელიც მხოლოდ მას ეკუთვნოდა, ეს იყო ფერი რომლის დანახვაც არცერთ მხატვარს არ შეუძლია, ეს იყო ფერი რომელიც, მხოლოდ მან და მე ვიცოდით, ეს იყო ფერო რომელიც სამუდამოდ დარჩა ჩემს გულში და ვერავინ და ვერაფერი ვერ წაშლიდა მას. ვაჩე ჩემი ახლო მეგობარი გახდა, ის და სოფო ხშირად დადიოდნენ ერთად რაც ყველასთვის შესამჩნევი იყო. ბოლოს ვაჩემ მითხრა რომ სოფო მოსწონდა, მაგრამ მე მისთვის მუდამ ვიქნებოდი გულის იმ ადგილას სადაც ჩემთვის ნიკუშა იყო. გიგა? გადარეული გიგა ისევ გადარეულად დარჩა, თუმცა კი დაბერდა, ეხლახანს ჰქონდა დაბადების დღე და 20 წლის გახდა. ალბათ ისიც გაინტერესებთ, მე და გიგა ვინ ვართ ერთმანეთის, ბევრი ფიქრის შემდეგ დავასკვენი რომ გიგა ჩემი მეორე სიყვარული იყო, მეორე რადგან პირველი ნიკაა. გავითვალისწინე მეგობრული რჩევები და სიამაყე დავივიწყე, ასე უფრო ლამაზია ცხოვრება. ნიკუშა არასოდეს დამვიწყებია, ბევრჯერ გიგას ინიციატივით ავსულვართ მის საფლავზე. მე შევძელი და ვისწავლე ტკივილთან ერთად ცხოვრება, ტკივილთან ერთად ღიმილი და მოთმინება. მყავდა მხიარული ვაჩე რომელიც მზად იყო ნებისმიერ დროს ყოფილიყო ჩემთან და მოესმინა ჩემთვის, მყავდა სოფო რომელიც თავისი სულელური კითხვებით თავს მატკიებდა და ამავდროულად დასავით გულში მიკრავდა, მყავდა დედა რომელიც შორს იყო მაგრამ მისი ლოცვა ჩემამდე აღწევდა და მიფარავდა, მყავდა მამა და ნიკუშა რომლებიც ზეციდან მიყურებდნენ და მუდამ ჩემთან იყვნენ... და მყავდა გიგა, ადამიანი რომელმაც თავდაყირა დააყენა ჩემი ცხოვრება, ადამიანი რომელმაც აიღო ფუნჯი და ჩემი ცხოვრება გააფერადა, ადამიანი რომელსაც ჩემი უსიტყვოდ ესმოდა, ადამიანი რომელსაც ჩემი ტკივილი საკუთარ ტკივილად მიაჩნდა, ადამიანი რომლის სიყვარულმაც ჩემი არსებობა შეცვალა.
გიყვარს? მეგობრად გთვლის? მერე რა, შეუძლებელი არაფერია ამ ქვეყანაზე, მთავარია მოინდომო, არ უყურო ხალხს და მიზეზებს, გიყვარს? ხოდა არ დაკარგო, არ გაუშვა, იბრძოლე, რადგან ცხოვრება ხანმოკლეა, ცხოვრება წუთია, იბრძოლე რომ მასთან გაატარო ეს წუთი, არ შეჩერდე, ხელი არ ჩაიქნიო, ილოცე, ღმერთს სთხოვე, ის მუდამ შენთან არის, მაშინაც კი როდესაც გგონია რომ შენ ყველაზე უბედური ადამიანი ხარ დედამიწაზე. უბედურება არ არსებობს, არსებობს ბედნიერება და არსებობს მიზეზები რომლებიც, ბედნიერებას ხელს უშლიან. ბოროტება არ არსებობს, ბოროტებაც სიკეთეა, ბოროტება ღმერთს არ შეუქმნია, ამიტომ ის ვერასოდეს გაიმარჯვებს, ასეა ბედნიერებაც, რაც არ უნდა მოხდეს, იარე წინ, თავი ასწიე და შეხედე რეალობას, შენ ყველაფერს შეძლებ, აიღე ფუნჯი ხელში და გააფერადე შენი ცხოვრება.
"მხოლოდ სიკვდილი და სიყვარული ცვლის არსებობას..."

დასასრული
ვიმედოვნებ მოგეწონათ, მეც თქვენთან ერთად ვკითხულობდი, კარგი იყო ბავშვობაში დამაბბუნა....
დატოვეთ თქვენი შეხედულება კომენტარებში. მე კი შემგეგ ისტორიას შევარჩევ...