მე - არარაობა _(3)(4)

ნიკოლოზის დედის დაბადების დღიდან წამოსულს სულში მარტოობა მტკიოდა. დუმილში ვახრჩობდი ცრემლებს და ვცდილობდი არ მეტირა... ვხვდებოდი ჩემს არსებაში რაღაც აუხსნელი ხდებოდა და თავისთვის უნდა მეშველა... მაგრამ როგორ?! სიცარიელე რომელიც აქამდე მეუფლებოდა ყველგან და ყოველთვის მარტოობის ტკივილმა ისე სწრაფად და მკვეთრად შეცვალა,რომ ვერც კი შევნიშნე ეს, რატომ მოხდა...
მოსახვევთან ნიკოლოზს აღარ მივუყვანივარ... ახლა უკვე ტაქსით მივდიოდი ჩემი სეზონურად მხიარული ქუჩისკენ, რომლის განწყობაც რატომღაც არასდროს შემოდიოდა ჩემში... ტაქსის მძღოლს სადარბაზოსთან გავაჩერებინე, საფულიდან უხალისოდ ამოვიღე ფული და გავუწოდე.... ლარიანი,აი რა დამრჩა... ერთადერთი ლარი... სასწრაფოდ უნდა მესესხებინა ფული, მაგრამ სალაპარაკოც კი არ მქონდა ვინმესთვის, რომ დამერეკა, თან უკვე გვიანი იყო და საკუთარი დის გაღვიძებაც კი მომერიდა...
მეორე დღის იმედი მქონდა, ავკრიფავდი *110# და გავაგზავნიდი ჩემ დედმამიშვილთან "გთხოვ დამირეკე"-ს... სიგარეტი ჩავიდე პირსში და წარმოვიდგინე როგორი იქნებოდა ჩვენი დიალოგი. ჯერ,ჩვეულებისამებრ ვაგზავნი "გთხოვ დამირეკე"-ს, მაგრამ უყურადღებოდ მტოვებს... მაშინ ვიღებ კრედიტს და ვკრეფ მის ნომერს... გადის... ის იღებს მობილურს, ხედავს მის ეკრანზე დაწერილ ჩემ სახელს, მაგრამ არ მპასუხობს... იცის რისთვისაც ვრეკავ.... მე არ ვეშვები.... არ ვთიშავ! ისევ ისევ და ისევ ვრეკავ... ტელეფონს ხმას ურთავს, მაგრამ მაინც ცქმუტავს... ბოლოს ვეღარ ითმენს და დაღლილი ხმით იღებს:
-ალო...- მის "ალოში" იგრძნობა მისი ყველა განცდა და თავში გავლებული ფიქრი.
-ხო, დაო, მე ვარ! ისევ და ისევ მე! და არავინ სხვა! - ვპასუხობ მოჩვენებითი სიხალისით და მინდა მიწა გამისკდეს... მერამდენედ უნდა მივაკითხო ფულის სასესხებლად?! მაგრამ თუ არა ღვიძლ დას, მაშ ვის?!
-რას შვები? როგორ ხარ? -ვაგრძელებ სიკეკლუცით, რომელიც გულს მიღონებს, მინდა გავჩუმდე და დუმილით მივახვედრო რომ ჩემთვისაც საშინელია ეს წუთები...
-რა ვიცი თაი, ბავშვი გამიხდა ავად, ყელის პრობლემაა, ექიმმა მითხრა კარგს ვიზამთ გლანდებს თუ ამოვჭრითო...
-როდინდელი ამბავია?
-სამი-ოთხი დღის...
-უი... გამოვალ, გნახავთ....
მესმის მარიტას ოხვრა... ისეთი გრძნობა მეუფლება თითქოს ჩემი ნახვა არ უნდა. გულზე სიმძიმე სვგრძნობ, მუხლები მეკეცება, ხელი მიკანკალებს...ვეღარაფერს ვპასუხობ... მისი დუმილისა და ოხვრის სიმფონია გაუსაძლისია...
-მარიტ... გამოჯამრთელებას ვუსურვებ პატაარას, აბა !ღმერთი იყოს შენი მფარველი - ვლუღლუღებ ცრემლმორეული და ვთიშავ... ისეთი განცდა მაქვს თიტქოს მსოფლიოში ყველაზე მარტოსული ადამიანი ვიყო, ობოლი... სულით და ხორცით ობოლი...
სადარბაზოს წინ მდგარ მანქანას მივეყრდენი, თავი ჩავქინდრე და დავფიქრდი ვისთვის შეიძლებოდა დახმარების თხოვნა მარიტას გარდა... დედა... დედას როგორც ყოველთვის ჯიბეში ედებოდა მობილური, რომ დამერეკა და უცბად აიღებდა, მაგრამ ხმას არ გაიღებდა...
-გამარჯობა - შევჩერდებოდი, დავფიქრდებოდი რა მეთქვა "დედი?", "დეე?" თუ სახელით მიმემართა....
-თაი ,დედუ, როგორ ხარ?-მიპასუხებდა თბილი ხმით, რომელშიც მაინც შევნიშნავდი წყენასა და ბრაზს, თუნდაც დაფარულს....მაინც ვერ მპატიოს თავისუფლებასა და იმას, "სხვა" რომ ვარ!
-კარგად ვარ, დე... შენ? - რომელიღაც საიტზე წავიკითხე, რომ თურმე ადამიანი დღეში საშუალოდ ოთხს ტყუილს ამბობს, წელიწადში-1460, ამ ტყუილებიდან კი ყველაზე გავრცელებულია: "კარგად,შენ?"
-სამსახურიდან წამოვედი... - მიპასუხებდა დედა სხვათაშორის, მაგრამ ინტონაციის მიღმა არც თუ ისე ოსტატურად დამალულ დარდს მაინც ადვილად აღმოვაჩინდი, ალბათ იმიტომ,რომ კარგად ვიცნობ დედაჩემს.
-რატომ? - შემომეყრებოდა გულზე და ხმაზეც დამეტყობოდა, უსათუოდ.
-უი, ნუ იდარდებ შენ, პარატავ! - შეიცხადებდა დედა. ჰმ... რაღა პატარა ვარ, თუმცა არ მექნება ბრაზის მიზეზი, მშობლებისთვის ხომ შვილები სიცოცხლის ბოლომდე პატარებად რჩებიან... ყოველთვის მეღიმებოდა ხოლმე ამაზე...
-მეტყვი რა მოხდა?
-ახალი უფროსი მოვიდა და კადრების შეცვლა გადაწყვიტა... ბევრი დაითოხვა, მე ვერ გამიშვა, კვალიფიკაციიდან გამომდინარე, მაგრამ მავიწროვებდა, ჩამომაქვეითა, ხელფასი შემიმცირა, დღე არ გავიდოდა უსაფუძვლო შენიშნა არ მოეცა... მოკლედ, არ მიღირდა ამდენ ნერვების შლად არანაერი ხელფასი! ფულს ვერ შევეწირები, მაშინ როცა თქვენ გჭირდებით... -მომიგებდა და გავიგონებდი ფეხსაცმლის გახდის ხმას.
-დღეს მოხდა ეს ამბავი?
-კი....
-მამას უთხარი უკვე?
-კი...
-რაო?
-რავიცი... არც არაფერი...
-როგორ თუ არაფერი?!
ასე იცის ხოლმე დედამ... მთელი ისტორია რომ გადახდეს თავს, ორ სიტყვაში მოყვება ან სულაც იტყვის არაფერიო... ნეტავ, რას ეტყოდა მამა ამ შემთხვევაში? მართლა ასე რომ მომხდარიყო? დედას დაკარგული სამსახური დაკარგულ ხელფას ნიშნავდა, ეს კი არ აწყობდა ნამდვილად ჩემ ძვირფას მშობელს, მერე ვინღა დაახარჯავდა იმდენს თავის ქერა საყვარელს?!
ფიქრებიდან გამოვერკვიე... მართლა ისე, რომ მომხდარიყო, როგორც წარმოვიდგინე, ვერც დედას ვთხოვდი ფულს, აქეთ უნდა დავხმარებოდი...
სიგარეტი გადავაგდე და მანქანას მოვშორდი, მაგრამ სადარბაზოში ჯერ არ ვიყავი შესული, როცა ჩემი ბიძაშვილი - ნანო, ამომიტივტივდა გონებაში... რას მეტყოდა ის, ამ გასაჭირის ჟამს, რომ შევხმიანებოდი...
-თა... ვეცდები გიშოვო ფული და მოგაწვდინო, მაგრამ ცოტა დრო დამჭირდება... შეძლებ დაცდას? -როგორ უნდა უთხრა ასეთ დროს ადამიანს, რომ წუთითაც ვერ გაჩერდები უფულოდ, რადგან მის გარეშე სუნთქვის უფლებაც კი არ გაქვს, ჯიბეში კი ლარიანიც კი აღარ გიდევს, რადგან სამსახურში წასვლისას მგზავრობას მოახმარე.
-რათქმაუნდა... მაგრამ ეცადე, მალე იყოს... - ვუპასუხებდი მე და დაკიდებამდე თავის ამბებს გამოვკითხავდი, რომ არ ჰგონებოდა, რომ მხოლოდ ფულის სათხოვნელად შევეხმიანე, თუმცა რეალურად ასეც იქნებოდა....
სადარბაზოდან გამოპარული კატა ფეხებში გამიძვრა და გული გამიხეთქა. შევკივლე, შევხტი, წონასწორობა ვერ შევინარჩუნე, დავეცი და თავი იმ მანქანას ჩამოვარტყი ცოტა ხნის წინ გემრიელად რომ ვიყავი მიყუდებული. თვალებში დამიბნელდა, მეგონა უსაშველოდ დიდი ლოდი ჩამარტყეს თავში, ისე რომ წარბიც არ შეუხრიათ. საშინლად მეტკინა თავი, გამიკვირდა გონება რომ არ დავკარგე (უნდა ვაღიაროთ ძლიერი ადამიანი ვარ). მანქანა გულისგამაწვრილებლად აკივლდა, ისე თითქოს ცოცხალი იყო, გრძნობდა მოპარვას უპირებდნენ და პატრონს ეძახდა შველისთვის. "ესღა მაკლდა, სრული ბენდიერებისთვის!" -ამოვიოხრე, ოდნავ წამოვიწიე და თავი მოვისინჯე, თითქმის დარწმუნებული ვიყავი, რომ გავიტეხე და მართალიც ავღმოვჩნდი, ხელზე სისხლის სისველე ვიგრძენი და კანკალმა ამიტანა... მანქანა ისევ შემზარავად უხმობდა მფლობელს....
-ღმერთო,რა ხიფათიანი ვარ! - გავბრაზდი საკუთარ თავზე. სისხლიანი ხელები თავს მოვაშორე, შეშინებულს წამოდგომა გამიჭირდა,ხელებით მანქანას დავეყრდენი და ბრთხილად წამოვიწიე... თავის ტკივილს არ გაუვლია... თავბრუც მეხვეოდა, ვიცოდი ჩემ მხსნელად არავინ გამოჩნდებოდა და თავად უნდა მემარჯვა... თუმცა არ იყო ადვილი... თავს ისე უმწეოდ ვგრძნობდი,მინდოდა მეყვირა,მაგრამ არ ვიცოდი რა...

********************************

მანქანის ჩართულმა სიგნალიზაციამ, ქუჩაში ზანტად ჩამოწოლილი მყუდროება დააეღვია. იქვე "ბირჟაზე" ჩამომდგაარმა უსაქმურება ჩემკენ დაიწყეს ინტერესით ცქერა, მაგრამ რადგან ლამპიონები მხოლოდ ბჟუტავდნენ მთვარის სხივისფერ შუქს,ვერაფერი დაინახეს მანქანისა და ჩემი სილუეტის გარდა. გავიგონე ერთმანეთს რაღაცას, როგორ ეუბნებოდნენ ჩემზე.... მიჩვეული ვიყავი ხშირად, რომ ვხვდებოდი საუბრის ობიექტი, მაგრამ მაინც გავღიზიანდი. ვიცოდი ჩემთვის უკვე კარგად ნაცნობი წითელმაისურიანი ვაჟბატონი იქვე, რომ იყო და შეიძლებოდა მოსვლა გადაიწყვიტა, მოსალმება და გამოლაპარაკება, ისეთ უაზრო თემაზე, როგორიც მისი პენისის სიგრძეა... ამიტომ სადარბაზოში შესვლა ვიჩქარე, თუმცა უყურადღებოდ არ დამრჩენია, მეექვსე სართულის აივანზე, უეცრად ანთებული შუქი. პირველ სართულზე შევაბიჯე თუ არა მანქანის სიგნალიზაცია გამოირთო და ღამემ უწინდელივით თვლემა განაგრძო. წამით უკან მოვიხედე და შევათვალიერე გაჩუმებული "მყვირალალა", მეუცხოვა, აშკარად პირველად ვხედავდი, ვცადე ნომერი ამომეკითხა მაგრამ, ვერ გავარჩიე, სიბნელეს შთანეთქა.
ლიფტთან მისულმა საუბედუროდ აღმოვაჩინე, რომ მისთვის გადანახული ხუთთეთრიანი ჯიბეში აღარ იყო, რამაც კიდევ უფრო გამაცოფა და მზად ვიყავი მთელი სამეზობლო გამეღვიძებინა ჩემი ყვირილით!
-უიღბლო ხარ! არაფერში ბედი არ გწყალობს! არც არასდროს შეიცვლება რამე! სამუდამოდ ასეთ უიღბლოდ დარჩები და ბედს ერთხელ არ მოუბრუნდება შენსკენ პირი! აი ნახე ,მართალი თუ არ ავღმოვჩნდე! ახია შენზე! დაგთარსა ვიღაცამ! დაწყევლილი ხარ, საწყალო!- გავგესლე საკუთარი თავი და გაბრაზებული ნაბიჯებით ავუყევი კიბეებს, თან შეუჩერებლად ვბუტბუტებდი, შეჩვენებულივით. თითქმის ჩაბნელებულიყო სადარბაზო... მხოლოდ მესამე სართულზე ენთო შუქი, ეს იმიტომ რომ შემთხვევით დარჩათ ალბათ, თორემ ვინ იკისრებდა ზედმეტ გადასახადს?! მეოთხე სართულზე შევჩერდი და შევისვენე, გახშირებული მქონდა სუნთქვა... თავი ძველებურად მტკიოდა... მოაჯირს მივეყრდენი და ფიქრი დავიწყე ნიკაზე, რომელიც ერთადერთი ადამიანი იყო, რომელიც ყველაფრის მიუხედავად ჩემ სიახლოვეს ცდილობდა ყოფნას, რაც არ უნდა მეწყენინებინა მისთვის, ბოდიშის გარეშე მპატიობდა,ზრუნავდა ჩემზე (სამსახურიც მან დამაწყებინა), განიცდიდა ჩემ ამბავს, ცდილობდა დამხმარებოდა რითიც შეძლებდა და არასდროს მივუტოვებივარ გასაჭირში...
ნიკოლოზის დედის დაბადების დღიდან ნიკუშამ გამომაცილა...მანქანის ფანჯარა იმ წუთის ჩამოწეული მქონდა, სიგარეტის ამოღებას ვაპირებდი, როცა მითხრა:
-ერთ თვეში მე და დედაჩემი თბილისში გადავდივართ....
ჩანთა ხელიდან გამივარდა და მუხლებზე დამეცა.
-რა? - ვიკითხე მიხდილი ხმით, რომელშიც ბგერის მინიმალური სასულდგმულო ძალა იგრძნობოდა.
-ხო... ორი კვირის წინ დამიკავშირდნენ თბილისის რადიო "იმედიდან" და სამსახური შემომთავაზეს...
-დათანხმდი?
-თავიდან ვორჭოფობდი, მაგრამ მითხრეს მოიფიქრეთ და შეგვატყობინეთო....
-წასვლა გადაწვიტე, არა?
თავი დამიქნია. წუთით გავჩუმდი, სიგარეტს მოვუკიდე და გავაბოლე.
-ხომ არ გაწუხებს? - ვკითხე კვამლზე.
-არა.... ფანჯარაა ღია თან, ასე რომ.... სიგარეტი ხმაზე მოქმედებს...
-ვიცი...
-მერე?!გამოცდილებით შემიძლია გითხრა, რადიო-წამყვანი ნამდვილად უნდა ზრუნავდეს ხმაზე...
ვხვდებოდი თემის გადატანას, რომ ცდილობდა.
-ნიკუშ... დედა ადვილად დაითანხმე?
-კი. ხომ იცი ამბიციური ქალია ,ასე რომ უარს როგორ მეტყოდა დედაქალაქში გადასვლაზე?
-მეგონა შეეჩვიე ქუთაისს...
-თბილისსაც შევეჩვევი...
-"все что случаетса, все к лучщаму!"
-ამიტომ, მინდოდა ჩემი საცოლე გამხდარიყავი... ერთად წავიდოდით....
-და მე არ მეკითხებოდი, მომინდებოდა თუ არა თბილისში საცხოვრებლად გადასვლა? - წარბაწეულმა გავხედე თავი ოდნავ გვერძე გადავწიე ინტერესით.
-რატომ უნდა გეთქვა უარი?-კითხვითვე მიპასუხა,მაგრამ ჩემკენ არ გამოუხედავს,ოსტატურად ამარიდა თვალი.
-იქნებ სრულიად უმიზეზოდ!
-უმიზეზოდ არაფერი ხდება?!
-ეგ რატომ, ვითომ?!-გამაღიზიანა მისმა თავდაჯერებულმა ტონმა.
-იმიტომ, რომ ლოგიკაში არ ჯდება...
-და შენ გგონია, რაც ცოხვრებაში ხდება ყველაფერი ლოგიკურია?!
-მგონია კი არა დარწმუნებული ვარ! - თავის თავს არ ჰგავდა. არ ვიცოდი რა დაემართა... რამ შეცვალა ასე ძალიან?
-რატომ წამოხვედი დღეს დედაჩემის დაბადების დღეზე? - მკითხა უცნაური ტონით, ვერ მივხვდი რა უნდა ამომეკითხა მის ხმაში.
-იმიტომ, რომ დამპატიჟე... - მივუგე გულუბრყვილოდ და ალალად.
-არა!
-რა არა?!
-ეგ არ იყო მიზეზი! - წამოიყვირა. შევხდტი მოულოდნელობისგან.
-რა გაყვირებს?!
-მიზეზი მითხარი! - სიჩქარეს უმატა.
-რამ გაგაგიჟა, ადამიანო?!
-მითხარითქო!
-მართალს გეუბნები!
-მატყუებ! - ყვიროდა და ისეთი სისწრაფით მიდიოდა, ჯერ რომ არ ევლო მის მანქანას ასე.
-არ გატყუებ!
-გინდოდა გეწვალებინე!
-საიდან ეს აზრი?!
-მითხარი, ხომ ასეა?!
-არა, გეფიცები.....
-შენ მუდამ ცდლობდი ჩემ გამოყენებას და გაწვალებას!
-მოიცა....
-ან იქნებ...-გადაიხარხარა...
-რა იქნებ?!
-იქნებ გშიოდა, შენი მაცივარი კი ცარიელი იყო, როგორც ყოველთვის!!! - გულიანად დაიწყო ხარხარი, მაგრამ დაძაბულად იცინოდა... თითქოს, ძალით! მაგრამ, მაინც საოცრად შეურაცწყოფილი დავრჩი...
-გააჩერე მანქანა! - ვუყვირე და სავარძელზე დავაგდე ნახვერადჩამქვრალი სიგარეტი. ნიკოლოზი სიცილს აგრძელებდა... მე კი უხილავი ძალა კისერში მიჭერდა ხელს, ცოტაც და ავტირდებოდი.
-გააჩერე!!!!-გაჩერებას არ აპირებდა... საგზაო პატრული წამოგვეწია სიჩქარის გადაჭარბებისთვის და გაგვაჩერა...სანამ ნიკუშას ელაპარაკებოდა, დრო ვიხელთე და მანქანიდან გადმოვიპარე. ტაქსი გავაჩერე და იქაურობას გავეცალე...
ფიქრებიდან კარების ხმამ გამომარკვია. შევკრთი. დავიძაბე და სმენად ვიქეცი. უცნობი კიბეებზე გაცილებით უფრო მსუბუქად ჩამოდიოდა, ვიდრე მე ავდიოდი ჩვეულებრივ, ახლა ხომ მითუმეტეს ,რა შეიძლება იყო გაბრაზებულ ნაბიჯებზე დამთრგუნველი სადარბაზოში ასვლისას! გული ამიჩქარდა ,უსათუოდ შემამჩნევდა აივნიდან და ალბათ ჩემთან შესახვედრად გამოეშურა ამ ღამის პირველ საათზე... არცაა გასაკვირი, შუა ღამეს ჩემი მანქანის სიგნალიზაციას მეც რომ გავეღვიძებინე, უსათუოდ ვისროდი ერთი-ორ დაგესლილ სიტყვას (ეს საუკეთესო ვარიანტი), ან თუ იმაზე საშინელ ხასიათზე ვიქნებოდი, ვიდრე ჩვეულებრივ არ გამიჭირდებოდა ჩხუბის ატეხვა... ნეტავ, რას მეტყვისთქო ვფიქრობდი და წინასწარ ვოხრავდი, არ მქონდა საყვედურების მოსმენის თავი, უბრალოდ ერთი სული მქონდა სახლში ავსულიაყვი და გატეხილი თავისთვის მიმეხედა. არ ღირდა დგომა და ლოდინი... გავსწორდი და სადღაც სამი კიბე ავიარე... მეოთხეს დავაბიჯე და კინაღამ ჩემ წინ აღმართულ უცნობს შევეჯახე. შევცბი,უკან წავიწიე, ფეხი დამიცდა და კინაღამ გადავვარდი... მაგრამ ჩემ წინ მდგომი არ დაბნეულა, იმარჯვა, ხელი წამის მეასედში გამოწია და შემაშველა...
-ფრთხილად! - დასძინა და მისკენ მიმიზიდა. არასდროს მიგრძვნია მსგავსი რამ... უჩვეულო სიმშვიდე შემოიჭრა ჩემს სხეულში და თავიდანფეხებამდე სასიამოვნო, თბილი ჟრუანტელივით დამიარა. საოცარი ხმა ჰქონდა! ან მე მომეჩვენა მასე... ერთადერთი სიტყვა თქვა,მე კი მზად ვიყავი თავი დამედო, რომ მთელი სიცოცხლე ეს ხმა მესმოდა, მაგრამ მაინც ვერ ვიხსნეებდი სად გავიგონე პირველად... ალბათ ჩემში იყო და მხოლოდ ახლაღა გავიგონე სხვისი ბაგიდან. „ფრთხილად!“ ექოდ გაისმა მიძნებულ სადარბაზოში... სწორედ მაშინ გავაანალიზე აშკარად, რომ იგვლივ არავის ეღვიძა, ჩვენ გარდა....
-ნეტავ გადავვარდნილიყავი...-ჩავიბუტბუტე სპონტანურად... და როცა აღმოვაჩინე, რომ უცნობს ჩემს წელზე ჰქონდა შემოხვეული ხელი ,გავშეშდი და სუნთქვა შემეკრა. გული ისე ამიჩქარდა, როგორც თოთხმეტი-თხუთმეტი წლისას იმ ბიჭის დანახვისას,რომლეზეც ჭკუას ვკარგავდი.
-რა იქნებოდა მერე? - მკითხა ინტერესით.... ისე ახლოს ვიდექით ერთმანეთთან, რომ მის ცხელ სუნთქვას ვგრძნობდი შუბლზე და საოცრად მნისმოვნებდა. ცოტაც რომ მივახლოვებოდი ცხვირით შევეხებოდი მის ტუჩებს, რბილი ექნებოდა უსათუოდ, იქნებ ოდნავ ნამიანიც და....
-თქვენ, გაიგონეთ ?-შევშფოთდი ისე, თითქოს რამე სასირცხვილოზე წამსწრებოდა და ოდნავ უკან დავიხიე ,ისე,რომ მისი ხელი ძველებურად ჩემ წელზე მოხვეული დარჩენილიყო,რადგან მასთან ერთად ისე უსაფრთხოდ ვგრძნობდი თავს, როგორც პატარაობისას მამაჩემის კალთაში.
-ჯერჯერობით სმენა არ მღალატობს...-მიპასუხა ხმადაბლა, იმის მიუხდავად, რომ სიბნელე იყო და ვერ ვხედავდი ,მანც მივხვდი, რომ იღიმოდა, იქნებ იმიტომ, რომ ადამინებს მხოლოდ მიმიკაზე კი არა, ხმაზეც ეტყობათ გაღიმება...
-არ გამცემ კითხვაზე პასუხს? -თითქმის ჩამჩურჩულა და კიდევ უფრო ახლოს მიმიზიდა მისკენ, მაგრამ მე არ შევწინააღმდეგებივარ, პირიქით, უფრო ახლოს მინდოდა ყოფნა, მთელი სხეულით შეხება და მიკვრა... ყურებში საკუთარი გამალებული გულის ძგერა მესმოდა და მეშინოდა თრთოლვას არ ავეტანე. მიკვირდა შენობით, რომ მომმართავდა, მაგრამ არ მწყინდა... თამამი იყო და რა უჩვეულოდაც არ უნდა მოსჩვეებოდა ვინმეს,მე მსიამოვნებდა მისი ეს სითამამე...
-გადავვარდებოდი და მოვმკვდარიყავი იქნებ!-მივუგე და ძლივს შევიკავე თავი, რომ არ ჩავხუტებოდი... არ ვიცოდი რა მემართებოდა, მაგრამ არც მაინტერესებდა დიდად, მთავარი იყო დიდხანს გაწელილიყო წუთები...
-ჰმ... - გაეცინა, მეც მინდოდა ავყოლოდი და ერთად გულიანად გვეცინა, მაგრამ ვერ გავბედე, მეტად დაძაბული ვიყავი სიცილისთვის, მე კი ყალბი არაფერი მიყვარს.
-თვითმკვლელობისა და სიკვდილის შემთხვევითობისთის საშინელი ადგილი და საშუალება შეგირჩევიათ.... - განაგრძო სიცილით. -მერწმუნე, ერთადერთი რასაც ამით შეიძლება მიაღწიო მოტეხილობა, შიგადაშიგ დაჟეჟილობა...
-თავის დარტყმის შემთხვევაში?
-ტვინის შერყევა და თავის გატეხვა...მაგრამ, არა სიკვდილი....
-და თუ გართულდა მდგომარეობა?!
-თუ დავფიქრდებით გართულებული მდგოარეობის უყურადღებოდ დატოვებისას შეიძლება სიკვდილი!
-შეიძება თუ გარდაუვალია?!
-შენ გიჟი ხარ?! - მკითხა ეს და აღმოვაჩინე, რომ უკვე მის მხარზე მედო თავი... მაგრამ ეს შეკითხვა, იმიტომ კი არ დაუსვამს, რომ თავი ჩამოვადე, უბრალოდ მართლა აინტერესებდა რას ვუპასუხებდი.
-შენ როგორ გგონია? - შევამჩნიე ვეკეკლუცებოდი. სულ გადამავიწყდა გატეხილი თავის ტკივილი... მაისური დაუნამა ჩემმა სისხლმა. იგრძნო მისი სისველე და სითბო. თავისკენ წამოღო ხელი, ნაზად დამადო და სისხლით დაესვარა ხელი.
-შენ რა... თავი გაქ გატეხილი?! - შეშფოთება ვიგრძენი ხმაში და გამიხარდა, რომ გულზე ეკლად მოხვდა ჩემი ამბავი.
-ხო... მოვასწარი უკვე თავის გატეხვა!
-შენ რა მარჯვე ყოფილხარ...
-გახლავარ! - ავღნიშნე თავმომწონედ და აღმოვაჩინე ,რომ უცნობი მამაკცის წინაშე თავს პატარა ბავშვივით ვგრძნობდი.
-როგორ მოახერხე?
-თუ არ ვცდები, შენი მანქანის დახმარებით... შენი ხომაა სადარბაზოს წინ მდგარი ავტომობილი?
-მიხვედრილი ხარ....
-არც ისე დიდხანს უნდა მარჩიელობა იმას ვისია მანქანა, იმის მერე რაც პატრონი გამოვა განათებულ აივანზე და სიგნალიზაციას გამორთავს, მერე კი სახლის კარებს გამოიჯახუნებს და კიბეზე დაეშვება შუაღამისას... - ეს რომ ვთქვი, მაშინ მივხვდი რამდენს ვლაპარაკობდი. დამეტყო პროფესია....
-რა ენამოსრაფული ხარ!
ნეტავ რას გრძნობდა?! ან რას ფიქრობდა?! ერთადერთი მამაკაცი იყო, რომლის აზრიც (ჩემთან დაკავშირებული) ისე მაინტერესებდა, როგორც სხვა არაფერი... მის სახეს თუ არ ჩავთვლით, რომელიც ისე მინდოდა მენახა, მზად ვიყავი სრულიად უცნობი შემეპატიჟებინა სახლში....
-იმედია სახლში სტერილური ბინტი, მაბმბა და პერეკისი მოგეძებნება....
-იმედები უნდა გაგიცრუო... - ძლივს ამოვილუღლუღე, მისი სურნელისგან გაბრუებულმა...
-აუცილებელია დავამუშაოთ... გაგიმართლა, რომ მანქანაში სამედიცინო ყუთი მიდევს.
-ექიმი ხარ?
-ასე მეტყობა?
-როგორ გგონია?-კითხვითვე ვუპასუხე და მივხვდი, რომ ხშირად ისმენდა იგივეს. გული დამწყდა, რომ განსხვავებული არ ვიყავი... საერთოდ განსხვავებულ ადამიანებს აქცევენ ხოლმე განსაგუთრებულ ყურადღებას... ნუთუ, არ შეიძლებოდა ცოხვრებაში ერთადერთხელ მაინც მოეცა ბედისწერას ჩემთვის ბედნიერების შანსი....
-რომელ სართულზე ცხოვრობ?
-მეშვიდეზე... ინას ზემოთ....
-შეძლებ სახლამდე დაუხმარებლად ასვლას?
რათქმაუნდა არ გამიჭირდებოდა კარამდე მისვლა.
-რავიცი... მემგონი უნდა შევძლო...
ხელიდან დავუსყლდი, ორი ნაბიჯი გადავადგი, წავბარბაცდი და კედელს მივეკახე. უცბად მომვარდა, უკნიდან ამომიდგა კედელივით და ხელები შემაშველა, რომ არ წავქცეულიყავი, აშკარად ვერ შენიშნა, რომ გავითამაშე, მგონი ჟურნალისტიკაზე კი არა თეატრალურზე უნდა ჩამებარებინა... იქნებ იქ მაინც გამხსნოდა ბედი! ხელი ძველებურად წელზე მომწვია, მიმიხუტა და ჩემთან ერთად დაიწყო ნაბიჯნაბიჯ და სვენებ სვენებით ასვლა...
-რა გქვია? - მკითხა კარებთან მისულს..
-თაი....
-ლამაზი სახელია... -მითხრა და მიხვდი, რომ აი მაშინ, სრულიად უცხო მამაკაცის მკლავში მოქცეული და გულთან მიხუტებული, ბენდიერად ვგრძნობდი თავს... მე კი მეგონა ბედნიერებას ჩემს ცოხვრებაში შემორბენა დაავიწყდა... პირველად გამიხარდა, რომ შევცდი....



კარის ზღურბლთან თავგახვეული ვიდექი და ვუყურებდი სიბნელეში როგორ მიიკვლევდა გზას გეგა... მისი ფართე მხრები ისე ირწეოდა, როგორც მშვიდ ტალღებზე ნაფოტი და სიბნელეს ისე ჰარმონიულად ერწმოდა, ვით განშორებისას მონატრება და სინანული ერთმანეთს... უკან არ მოუხედავს, მე კი საოცრად მინდოდა კიდევ ერთხელ შემოეხედა ჩემთვის იმ ცისფერი თვალებით, რომლის დავიწყებას ვერასდროს მოვახერხებ... მერე რა თუ უკუნეთში ვერ შევამჩნევდი, ღრმა მორევიდან ამოყვინთულ წარსულს, სამაგიეროდ, მაინც ვიგრძნობდი წამონთებული იდუმალების სხივებს, ახლოს, ჩემ არსებასთან... ვუცქერდი და თვალს ვერ ვწყვეტდი, იმის მიუხედავად, რომ ჯოჯოხეთის ფერით მოცულ სადარბაზოში, მთვარის მკრთალი შუქი მხოლოდ ალაგ-ალაგ ანათებდა, მაინც ავღვიქვამდი მისი ძლიერი სხეულის სილუეტს... მომეჩვენა, რომ გაიღიმა სანამ კიბეებს ჩაივლიდა ბოლომდე. ნეტავ, რაზე გაეღიმა?
კარების დახურვა გამიჭირდა... გეგა გავიდა თუ არა ჩემი სახლიდან, თან გაიყოლა სითბოც, რომელიც იმდენად უჩვეულო იყო ჩემთვის, როგორც გეგასადმი უსაფუძვლო ნდობა, თუმცა ისე მჭირდებოდა როგორც გაზაფხულის კვირტს მზის მოფერება... არ მახსოვს საძინემლამდე, როგორ მივედი... ვიცი მხოლოდ ერთი, ვფიქრობდი გეგაზე... და ვერავიზე სხვაზე! მხოლოდ მასზე! გეგა! გეგა! გეგა! ჩურჩულებდა ჩემი სხეულის ყოველი შრე და მოლეკულა! ყველგან გეგა იყო... ყველაფერში მას ვხედავდი... ოთახში მისი სურნელი ტრიალებდა და სასიამოვნოდ მაბრუებდა. საწოლზე ფრთხილად დავწექი, ისე როგორც მან მასწავლა... თვალები დავხუჭე, მაგრამ რათქმაუნდა არ დამძინებია... როგორ შეიძლებოდა ძილისთვის მიმეცა თავი, როცა ვეღარაფრით ვიმორჩილებდი, ვერც გონებას და ვერც გულს, რომელიც ბგერის სიხშირით ცემდა და მეგონა საგულედან ამომივარდებოდა. ერთადერთი რაც მინდოდა, მისი ღიმილის დანახვა იყო... აკინძული მარგალიტები, ორ ალუბალში რომ იმალებოდნენ... დახუჭულ თვალს მიღმა გამიელვა მომენტმა, როცა კიბეები ავიარეთ და სახლის წინ გავჩერდით, მე კარი აუჩქარებლად გავაღე და სიბნელეში შევიპატიჟე. სწრაფად ავანთე შუქი, მაგრამ გეგასკენ შებრუნება დავაყოვნე. ერთი სული მქონდა როდის დავინახავდი მის სახეს, მაგრამ სიამოვნებას სწორედ ეს სურვილი მანიჭებდა და ვცდილობდი გამეხანგრძლივებინა, თუნდაც წამები...
-მე გეგა მქვია, თაი...-გავიგონე მისი ხმა და თბილმა ჟრუანტელმა დამიარა.
-გე-გა...-გავიმეორე და გავხედე... აღარ შემეძლო თავის შეკავება... მისი სახე უნდა დამენახა... ის უკვე უკან მედგა, ძალიან ახლოს... საოცარი სურნელი ქჰონდა, უჩვეულოდ გულისამაჩუყებელი, მინდოდა მოვხვეოდი, ცხვირი კისერზე ამესვა და ღრმად ჩამესუნთქა მისი გამაბრუებელი სუნი... საკუთარ თავს ვერ ვცნობდი, რა მემართებოდა?
-ხო...-ჩაფიქრებით წარმოთქვა, ეს გაურკვეველი თანხმობა ისეთი მომხიბვლელი და მიმზიდველი მეჩვენა მის ტუჩებზე, მინდოდა ჩამომეგლიჯა და მიმესაკუთრებინა. თავზე მაკვირდებოდა...
-კარგი...-თქვა ბოლოს გადაწყვეტით.-ჩავალ, ამოვიტან სამედიცინო ყუთს და მიხვედოთ თავს... შენ მანამდე წამოწექი, მაგრამ ზედმეტი მოძრაობის გარეშე, ტვინის შერყევაც შეიძლება იყოს ქალის დაზიანებასთან ერთად...
მალე დაბრუნდა... დიდხანს არ მომიწია ცდამ... კიდევ კარგი, თორემ ისეთი აფორიაქებული ვიყავი ქვემოთ ჩაკითხვაზეც არ ვიტყოდი უარს...
-ესეც ასე...-თქვა თავის შეხვევა რომ დაამთავრა. -რა უცნაური გოგონა ხარ, თაი... ასე გეშინია კატების?-მკითხა ღიმილით. წამით მივაშტერდი, მერე ბავშვური გულუბრყვილობით გავაქნიე თავი გამოსაფხიზლებლად.
-არა... არც ისე... უბრალოდ მოულოდნელად მეცა ფეხებში, თან სიბნელე იყო...
-გაგვიმართლა სერიოზულ შერყევასთანაც, რომ არ გვაქვს პარარელურად საქმე...
-თორემ წოლით რეჟიმს მომცემდი.....
-მიხვედრილი ხარ!
-მაგას რა მიხვედრა უნდა?! ელემენტარულია....-თვალები მოვჭუტე, ტუჩები მოვკუმე და ისე ვუპასუხე, თითქოს ჩახედული ვიყავი მედიცინის საკითხში. გეგამ თავი მხიარულად გადააქნია და ისე დამიქნია საჩვენებელი თითი, პატარებს რომ ტუქსავენ... მერე ინსტრუქციები მომცა და გაჩუმდა... მე ლოგინზე ვიწექი, ის-ჩემთან ახლოს იჯდა სკამზე. ვდუმდით... ოდნავაც არ მეუხერხულებოდა ეს დუმილი...
ლაპარაკის წამოწყება არც მიცდია... მსიამოვნებდა დუმილის ნაწილი, რომ ვიყავი. მეგონა რაღაც ძალიან ძვურფასს წაგვართმევდა ორივეს სიჩუმის დარღვევა. ალბათ, სწორედ ეს დუმილი გვაერთიანებდა ჩვენ... მასთან ყოველი საერთო წუთი კი ბედნიერების მისხალს მატებდა ჩემი მარტოობის საათებს... თუმცა მაშინ, მე აღარ ვგრძნობდი მარტოობასა და სიცარიელეს, რაღაც მასზე ძლიერი და სასვსე თრგუნავდა, ის რის წინაშეც დარდი და სევდა უძლური იყო...
-რას საქმიანობ?-მკითხრა და პრეპატარების ყუთში ჩალაგება დაიწყო.
-აკაკი წერეთლის სახელობის უნივერსიტეტში ვსწავლობ, ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე....
-ხო? ძალიან კარგი...
-თან რადიო "რიონში" ვმუშაობ...
-FM. 105.5-ზე?
-ხო...
-საიდან სად?
-მეგობარმა მიმიყვანა...
-აი, თურმე საიდან მეცნობა შენი ხმა...
-მისმენ ხოლმე? "მუსიკალური თხოვნების" წამყვანი ვარ...
-ხანდახან... ერთხელ გთხოვე კიდეც მგზავრების "უბრალო მგზავრი ვარ" გაგეშვა და გული არ დაგიწყვეტია.
ტუჩზე ვიკბინე და გავიღიმე. გამახსენდა... როგორ დამავიწყდებოდა! ინკოგნიტო, რომელმაც 5-6 დღის წინ დამირეკა და სახელი არაფრით გამიმხილა, რომ ვკითხე...
-შენ იყავი?!-გადავიკისკისე, ვერ გამეგო რამ გამახარა...
იცით? ბედისწერის მჯერა... და თქვენ?
-დიახ... დიახ...-თავი დამიქნია და იქვე ჩამოკიდებული სარკისკენ გააპარა თვალი.
-რატომ არ გაამხილე სახელი?!
-საჯაროდ, რატომ უნდა გამომეცხადებინა?-აიჩეჩა მხრები.
ის-ის იყო უნდა მეპასუხა საათს დახედა, საწოლზე ჩამოჯდა და თქვა, რა დრო მოსულაო...
-დალევ რამეს?-ვკითხე და გამახსენდა, რომ სახლში ყავის გარდა არაფერი მქონდა. საშინელ მდგომარეობაში ჩავვარდი.
-რას შემომთავაზებ?
-ყავას...-ვთვი ყოყმანით და როცა დამთანხმდა, შვებით ამოვისუნთქე.
-დიდი სიამოვნებით, მაგრამ იცოდე განწირული ვარ უძილობისთვის... გეგას ძალიან ტკბილი ყავა ყვარებია თურმე... რომ ვკითხე რამდენი ჩაის კოვზი შაქარი ჩაგიყაროთქო, ექვსიო მიპასუხა... პირველად შევხვდი ადამიანს, რომელიც ასეთ ტკბილ ყავას მიირთმევს... მითუმეტეს ექიმს, რომელმაც იცის რომ გადამეტებული არაფერი ვარგა.
-შენ, ასე იცი ხოლმე?-მკითხა და ჭიქა მიიტანა პირთან.
-რას გულისხმობ?
-შუა ღამით ყავის სმას... ბევრი კოფეინი, მითუმეტეს ღამით მავნებელია...
-არა, რას ამბობ... ღამღამობით ისეთი გასავათებული ვბრუნდები სახლში, სად მაქვს განძრევის თავი, ყავის მოდუღებაზე ხომ ზედმეტია ლაპარაკი...
-მარტო ცხოვრობ?
-კი, უკვე ორი წელია...
-რატომ?
-ალბათ იმიტომ, რომ ზედმეტად თავისუფალი ვარ... და სწორედ ამიტომ ვერ ვიცხოვრებ ვერავისთან ერთად...
-კი, მაგრამ როდესმე გათხოვება ხომ მოგიწევს?
-მაგაზე, არ მიფიქრია... ანუ... გააჩნია მექნება თუ არა გათხოვების სურვილი... ძნელია მთლიანად აბურდო საკუთარი ცოხვრება, ძაფის გორგალივით და მერე თავიდან დაალაგო სხვა ადამიანთან ერთად...
-პასუხისმგებლობის გეშინია?-მკითხა და თვალებში ისე ჩამხედა, მეგონა ჩემს სულს გამადიდებელი შუშით აკვირდებოდა.
-არა... ოდნავადაც არა....
-აბა, ოჯახი არ გინდა?
-ვერ გამიგებ, გეგა.....
-იქნებ გაგიგო....
-და რატომ?!
სიჩუმე ცამოწვა... ფინჯანზე დადებული ჭიქების ხმა ისმოდა.
-რატომ უნდა გამიგო?-გავიმეორე შეკითხვა, მაგრამ არა მისთვის, უფრო-ჩემთვის...
-შენ არ გინდა, რომ შენი ესმოდეთ....-დაასკვნა ჩემმა უზომოდ სიმპატიურმა სტუმარმა და თავი მრავლისმთქმელად გადააქნია...
-არ გიჭირს მარტო ცოხვრება?
-გააჩნია რა მხრივ მეკითხები... ყოველთვის მინდოდა ჩემთვის ცოხვრება და საკუთარ თავს სურვილი ავუსრულე... ვიცოდი ადვილი, რომ არ იქნებოდა, მაგრამ მსხვერპლის გარეშე არაფერი გამოდის... ხომ გაგიგონია, ეს ცოხვრება ალტერნატივააო, ნათქვამია.
-მშობლები ხომ გყავს?
-კი. ორივე... ერთად არიან-არ ვიცი ეს რატომ დავძინე... რა მისი საქმე იყო, გაყრილებიც რომ ყოფილიყვენენ?!
-გეხმარებიან ფინასურად?
-მეტნაკლებად...
გეგამ ჩემ სახლში მარტოობის სურნელი გააქრო და თითქოს კედლებს ამოსუნთქვის საშუალება მისცა... ვეღარც დამძიმებულ ჰაერს ვგრძნობდი და ვერც სახლის უჟმურ ელფერს... მიხაროდა! მიხაროდა მისი ახლოს ყოფნა! რომ შემძლებოდა სულ ჩემთან დავიტოვებდი...