პაატა გულიაშვილის და ნინო ტარიელაშვილის სიყვარულის ისტორია

უკვე 7 თვე გავიდა, რაც მსახიობმა პაატა გულიაშვილმა თელავის თეატრის მმართველის თანამდებობა დაიკავა. მას შემდეგ იქ ბევრი რამ შეიცვალა, ბევრი რამ გაკეთდა, მაგრამ ბევრიც გასაკეთებელია, ფული კი არაა. მმართველი, ცოტა არ იყოს, კულტურის მინისტრზე ნაწყენია. ამის შესახებ ქვემოთ ვისაუბრებთ.
პაატა გულიაშვილს თავისი მეორე ნახევრისგან, ნინო ტარიელაშვილისგან, მაქსიმალური ხელშეწყობა აქვს. ის მოთმინებით იტანს ქმრის მოუცლელობას. უკვე 9 წელია ერთად ცხოვრობენ, ამ დროის განმავლობაში ბევრი გაჭირვებაც ნახეს, სიხარულიც ბევრი იგემეს. ორი ბიჭის მშობლები არიან. უფროსი, 7 წლის გუგა, მამას უკვე კაცურ თემებზე ელაპარაკება. ნინო ჯერჯერობით მხოლოდ შვილების აღზრდითაა დაკავებული და, როგორც პაატამ გვითხრა, მათ ზედმეტადაც კი აკონტროლებს.
მსახიობის სასცენო და სცენის მიღმა ცხოვრებაზე მკითხველი ცოლ–ქმრის ინტერვიუდან შეიტყობს.
– პაატა, თელავის თეატრის პრობლემები, იქ შექმნილი მდგომარეობა დიდი ხნის განმავლობაში იყო განსჯის თემა. როგორ დაარეგულირეთ სიტუაცია, რა შედეგებამდე მიხვედით, მსახიობებთან როგორი ურთიერთობა ჩამოგიყალიბდათ?
– თეატრი კიდევ არ არის იმ მდგომარეობამდე მისული, რომ მსახიობებს კარგი ხელფასი ჰქონდეთ და ამოისუნთქონ. თითოეული დღე–ღამეს ასწორებს, თავს არ ზოგავს. თეატრში მცირე სცენა არ არსებობდა და დღეს იქ უკვე სპექტაკლები ტარდება. 7 თვეში სამი პრემიერა ვითამაშეთ. რეჟისორი ლევან ხვიჩია ჩავიყვანე, რომელმაც ძალიან კარგი პიესა გააკეთა. გასვლითი სპექტაკლები გვქონდა. მთელი კახეთი მოვიარეთ "თეთრი ბაირაღებით". ბევრი ვალი დამხვდა, ნული კი არა, მინუსი იყო თეატრის ბიუჯეტი! არ იყო გაზი, დენი, წყალი, მაგრამ ყველაფერი გავაკეთეთ. ამას გარდა, გაკეთდა სასტუმრო ოთახი, სადაც ჩასული რეჟისორი ცხოვრობს. გავხსენით ბუფეტიც, სადაც რეჟისორები თუ მსახიობები უფასოდ იკვებებიან. ხალხი თეატრში დადის და კმაყოფილები ვართ. თეატრისთვის შემოწირულობაც კი გაკეთდა. ამან საგრიმიოროების გარემონტების საშუალება მოგვცა.
– კულტურის ახალ მინისტრთან გქონდათ შეხვედრა? მის გეგმებს თუ იცნობთ კონკრეტულად თელავის თეატრთან დაკავშირებით?
– ბატონ გურამ ოდიშარიას ორჯერ შევხვდი და გულისყურით მომისმინა. გამიხარდა, რომ თეატრის სატკივარი გულთან ახლოს მიიტანა, მაგრამ ცოტა ხნის წინ თელავში იყო ჩამოსული. თეატრის წინ იდგა, ველოდეთ, მაგრამ არ მოვიდა. თელავში რომ კულტურის მინისტრი ჩამოვა და თეატრის წინ დადგება, როგორ არ უნდა შემოიხედოს და არ დაინტერესდეს, რა ხდება?! გაოგნებული დავრჩი. მის შესახებ ბევრი კარგი რამ მესმის, ვიცი, რომ კარგი მწერალია, მაგრამ კულტურის მინისტრი რომელ ქალაქშიც უნდა იყოს, კეთილი უნდა ინებოს, თეატრში შევიდეს და მსახიობებს დაელაპარაკოს. იქ ის ადამიანები მუშაობენ, ვინც თავისი ზურგით მოიტანეს თეატრი და იმის ღირსი მაინც არიან, რომ დაელაპარაკონ. მრჩეველმა მაინც როგორ არ ურჩია, თუ თავად მინისტრი ვერ მიხვდა?! ცოტა უნდა გამოფხიზლდნენ და რეგიონების თეატრებს მიხედონ. ძალიან ნაწყენი ვარ!
დიდი იმედი მაქვს ახლანდელი ხელისუფლების და კონკრეტულად იმ პირების, ვისაც ეს საქმე ეხება. თელავის თეატრი 253 წლის არის და ახალმა მთავრობამ თავის თავზე მეტი უნდა აიღოს. კახეთს თუ სახელმწიფო თეატრი სჭირდება, ყველამ უნდა გაიგოს, რომ თავისთავად ვერ იარსებებს. წელიწადში ჩვენთვის 180.000 ლარი გამოიყოფა, რაც მხოლოდ ხელფასებზე გაიცემა. ლაპარაკი არ არის კომუნალურ გადასახადებსა და სადადგმო ფულზე. საიდან მოვიტანო სპექტაკლების დასადგამი ფული? ინვესტორებთან მათხოვრად ვარ ქცეული, რომ ფინანსები მოვიზიდო და ამის ხარჯზე დაიდგას სპექტაკლები. როგორც კი ჩავედი, სამხატვრო საბჭო შევქმენი, რადგან არ მინდოდა, ერთპიროვნულად მიმეღო გადაწყვეტილებები.
– ადგილობრივი მთავრობა არ გეხმარებათ?
– რატომღაც აღმოჩნდა, რომ ჩვენ მუნიციპალიტეტს არ ვეკუთვნით. კულტურის მინისტრმა თქვა, ამ ეტაპზე ფინანსები არ გვაქვს და არ ვიცი, ხვალ რა იქნებაო. ვერ გავიგე, ვის დაველაპარაკო, რომ თელავის თეატრის გასაჭირი ვუთხრა. ამჟამად დაახლოებით 13.000 ლარი გვაქვს ანგარიშზე, ვალების გადახდას ვეღარ ავუდივარ.
– იქაურმა რეჟისორებმა და მსახიობებმა თბილისიდან თქვენ მიერ ჩაყვანილი რეჟისორი როგორ მიიღეს?
– ლევან ხვიჩია რობიკო სტურუას მაგისტრანტია. თუ ვერ გაუგებენ, მათი პრობლემა იქნება, მაგრამ მან დასი მოხიბლა და ერთმანეთი ძალიან უყვართ.
– ნინო, თქვენ თუ ჩადიხართ თელავში და სპექტაკლებს ნახულობთ?
ნინო: არდადეგებზე, ზაფხულობით ჩავდივარ და მაშინაც, როდესაც პრემიერას უშვებენ. "ესპრესოს" პრემიერაზეც ვიყავი. ამ სპექტაკლით გაიხსნა თელავის თეატრი. შეყვარებულები რომ ვიყავით, მაშინაც ხშირად ჩავდიოდი.
პაატა: ჩვენ ახლაც შეყვარებულები ვართ.
ნინო: ძალიან მიყვარს თელავი, თბილი ქალაქია და კარგი ხალხი ცხოვრობს.
– პაატა სახლში მხოლოდ ცოლ–შვილს ეკუთვნის თუ იქაც საქმეზე ფიქრობს?
ნინო: სახლში თუ რამე ფუჭდება, ძირითადად მამაჩემს ვურეკავ. პაატას საერთოდ არ გამოსდის ასეთი საქმეები, შეიძლება აგაფეთქოს, სახლი გადაწვას. ოჯახში ყოველთვის ისაა პრობლემა, რომ ვერასოდეს ახერხებს ბავშვებთან ყოფნას, სულ ტელეფონი უჭირავს ხელში და თავის სამყაროშია. ყოველთვის ვცდილობდი, მისთვის ხელი შემეწყო, არაფრით დამეტვირთა და ახლაც ასეა.
– შვილები როგორ ეგუებიან იმ ფაქტს, რომ მამა ძირითადად სახლიდან არის გასული?
ნინო: გუგა უკვე 7 წლის არის. ნიკოლოზი პატარაა, 4 წლის. პაატას იმდენი დრო კი რჩება, რომ ბავშვებს მოეფეროს, ჩაეხუტოს.
პაატა: ამიტომაც ამბობენ, რომ მამა უფრო უყვართ.
– ნინო, თქვენ მხოლოდ შვილების მოვლით ხართ დაკავებული, სამსახურის დაწყებას ვერ ახერხებთ?
ნინო: რაც გავთხოვდი, მას შემდეგ არ მიმუშავია. ჩემი აზრით, შვილი დედამ უნდა გაზარდოს. ცოტა კიდევ რომ წამოიზრდებიან, მერე დავიწყებ მუშაობას.
– მკაცრი დედა ხომ არ ხართ?
ნინო: აბსოლუტურად ყველაფერს ვაკონტროლებ.

პაატა: მგონი, გუგას ზედმეტადაც კი აკონტროლებს, მაგრამ ეს დადებითად აისახება გუგაზე. ძალიან კარგად სწავლობს. ინგლისურზეც დადის. ჭკვიანი ბიჭი იზრდება, ალბათ მთლად მამას არ დაემსგავსება. ბავშვებს ჯერჯერობით ჩემი ესმით. სხვათა შორის, გუგა კაცურ თემებზე მელაპარაკება. ცოტა ხნის წინ მითხრა, რომ შეყვარებულია. მკითხა, ის გოგო სპექტაკლზე ხომ არ დავპატიჟოო. ის უკვე თვლის, რომ მამაკაცებმა ასეთ თემებზე უნდა დავილაპარაკოთ.
ნინო: ცოტა ხნის წინ გუგა ღამით ადგა და ოთახებში დადიოდა. ჩვენ ფილმს ვუყურებდით, პაატამ ჰკითხა, რატომ არ იძინებო. მაშინ უთხრა, რომ შეყვარებულია და თავისი კლასელი ქეთი ისე უყვარს, მის გამო ძალიან ნერვიულობს და ვერ იძინებს.
პაატა: ის გოგო სხვასაც მოსწონს და ამიტომ განიცდის. კარგი ბავშვები მყავს. ნიკოლოზი უფრო ხულიგანი და გათამამებულია.

– ორი ბიჭის მშობლები ხართ. გოგო არ გინდათ?
ნინო: ძალიან მინდოდა, მაგრამ მეტი შვილის გაჩენას აღარ ვაპირებ... დედისთვის გოგო მაინც სხვაა.

პაატა: მამისთვისაც. სხვა თუ არაფერი, დამტირებელი მაინც მეყოლებოდა.
– თბილისში გაქვთ ბინა?
პაატა: სამწუხაროდ, კვლავ გირაოთი აღებულ ბინაში ვცხოვრობთ. არ არის იმდენი საშუალება, რომ თბილისში სახლი ვიყიდოთ. იმის გამო, რომ ჩვენი კუთვნილი ბინა ვერ მივიღეთ, კომპენსაციის სახით გარკვეული თანხა მომცეს და იმით ვიგირავეთ ბინა. თელავში კი მაქვს სახლი, მაგრამ აქაც ვმუშაობ და იქ როგორ ვიცხოვრებთ. თელავში რომ ვარ, მაშინაც არ მივდივარ იმ სახლში, სულ თეატრში ვარ.
– ნინო, პაატა სახლშიც ისეთივე მხიარული და იუმორით სავსეა, როგორიც გარეთ ჩანს?
ნინო: არა, სახლში ისეთი არ არის, პირიქით, ძალიან სევდიანი და ემოციურია. ესაა ადამიანი, რომელსაც ყველა და ყველაფერი უყვარს. ცოტა ხნის წინ ამბობდა, რაც ასაკში შევდივარ, სარეცხი საშუალების რეკლამაზეც კი მეტირებაო. ამავდროულად ცვალებადი ხასიათი აქვს. ვერ გაიგებ, რა დროს რა გაუხარდება, რა ეწყინება.
პაატა: პირდაპირ თქვი, ტვინის მბურღველიაო.
ნინო: მთლიანობაში კარგი ადამიანია, მაგრამ თავისებური მიდგომა სჭირდება. შემიძლია თამამად ვთქვა, რომ ბავშვივით სჭირდება მოვლა.
პაატა: ვაა, არ ვიცოდი, ნინოს ჩემზე ასეთი შეხედულება თუ ჰქონდა!
ნინო: თბილიცაა და ამავე დროს ძალიან მძიმეც.
– თქვენი სიყვარული, ოჯახი როგორ გამოიწრთო, დღემდე როგორ მოხვედით?

ნინო: მე და პაატამ ყველაფრის ერთად გადატანა შევძელით. ნულიდან დავიწყეთ ცხოვრება. რომ დავქორწინდით, სახლიც კი არ გვქონდა.
პაატა: ახლა ხომ გვაქვს, რა!
ნინო: მაშინ იმის საშუალებაც არ გვქონდა, რომ ბინა გვექირავებინა. რუსთავში, პაატას დეიდის სახლში ვცხოვრობდით. მაშინ თავისუფალ თეატრში მუშაობდა. მძიმე პერიოდი იყო, იმ წლებმა მთელ ჩვენს ცხოვრებას დიდი დაღი დაასვა. ისეც ყოფილა, ერთი ნაჭერი პური გვქონია და შუაზე გაგვიყვია. თავისუფალ თეატრში ერთ სპექტაკლში 5 ლარს იღებდა. იმ ფულით ცივ ჩაის ყიდულობდა და სახლში მოჰქონდა. ბნელ, ერთოთახიან ბინაში ფეხმძიმე ველოდებოდი, როდის მოვიდოდა. თითოეული ჭიქა და თეფში ერთად შევიძინეთ, დიდი წვალებით. პაატამ ყველაფერს თავისი შრომით მიაღწია.
პაატა: ზოგი ამ თანამდებობაზე ყოფნას ჩემს წარმატებად თვლის, მე კი წელიწადნახევარი ვამბობდი უარს. ზოგს ავიწყდება, ამ თეატრის გამო ჩემს ოჯახს რა დაემართა. ცოტა უკან ვერ იყურებიან და ვერ ხვდებიან, თეატრში ჩემი მისვლის მიზეზი რა იყო. მამაჩემმა იმ თეატრს შესწირა თავი. არ ვიცი, რას მაყვედრიან. ჩემს კაბინეტში რომ სკამი დგას, ისიც კი ჩემი მიტანილია. ყველას თელავის თეატრის ხელმძღვანელობა მოუნდა. თუ ასეთი პრესტიჟულია, მაშინ არ დავთმობ. ეს, რა თქმა უნდა, ხუმრობით.
ქეთი დინოშვილი