"ემიგრანტო ქალებო, თავს გაუფრთხილდით!"

გთხოვთ, ეს წერილი დამიბეჭდეთ! მინდა, ემიგრანტ ქალებს ჩემი ხმა მივაწვდინო და, სხვათა შორის, ურიგო არ იქნება, ამ ამბავს ზოგ–ზოგიერთები საქართველოშიც თუ წაიკითხავენ. თქვენი ჟურნალი დიდხანს მასაზრდოებდა უცხოობაში, უცხო ქვეყანაში მყოფს და ამიტომ, როგორც ჩემიანს, ისე გწერთ, როგორც ახლობელს, ისე გიშლით გულს.
წლების წინ მეც გავუყევი ემიგრანტთა გზას საბერძნეთში. მაშინ 52 წლის ვიყავი. ვინც ასეთი ქალების ცხოვრებას იცნობს, ის კარგად მიხვდება, რისი გადატანა მომიხდებოდა. ციხეშიც კი მოვხვდი, როგორც არალეგალი და ქართველებმა მიშველეს. უამრავი რამ გადამხდა თავს. თვეობით უმუშევარი ვიყავი. რამდენჯერმე ქუჩაშიც კი გავათენე, როგორც მაწანწალამ, ბევრჯერ საჭმელიც კი არ მქონია, მაგრამ ყველაფერს გავუძელი. ენაც ვისწავლე და სამსახურიც დავიწყე. ხან ერთ მოხუცს ვუვლიდი, ხან – მეორეს. მათგან ათასნაირ ჭირვეულობას, შეურაცხყოფას ვიტანდი, მაგრამ ყველაფერი ოჯახის სიყვარულით გადამქონდა. ჩემს თავს ვეტყოდი ხოლმე, სამაგიეროდ შვილები გყავს დაპურებული–მეთქი და ეს უდიდეს შვებას მგვრიდა. რასაც ვიღებდი, მთლიანად ოჯახს ვუგზავნიდი, ჩემთვის არაფერს ვიტოვებდი. ტანსაცმელს არ ვყიდულობდი, სხვები მჩუქნიდნენ. ასე გაუხარებლად, ტანჯვით გავატარე ემიგრანტობის წლები.
ოჯახს ცოტა თანხას ნამდვილად არ ვუგზავნიდი. ჯერ ჩვენი ძველი ბინა გაარემონტეს. რომ ვთქვი, აღარაფერი დასჭირდებათ–მეთქი, სწორედ მაშინ დამირეკეს, ჩვენს კორპუსში ოთხოთახიანი ბინა იყიდება მიშენებით და ვიყიდოთო. დავთანხმდი. ის ბინაც ვიყიდე და მერე იმის გარემონტებას შევუდექი. ჩემს რძალს, შვილის ცოლს, გემოვნება არ აკლია, საუკეთესოდ გაარემონტა, ძვირფასი ავეჯიც შეიძინა. მე კბილები დამცვივდა და იმდენი ფული ვერ გავიმეტე ჩემი თავისთვის, რომ პროთეზი ჩამესვა, სამაგიეროდ საქართველოში ვაგზავნიდი ფულს. ვერც ქალიშვილს დავტოვებდი უყურადღებოდ და მასაც ყველანაირად ვეხმარებოდი, არაფერს ვაკლებდი. ქმარს რომ თავი ცუდად არ ეგრძნო და მოწყენილი არ ყოფილიყო, მანქანა ვუყიდე. ეს ყველაფერი, ბუნებრივია, დიდი შრომის ფასად დამიჯდა და ამან ჩემი ჯანმრთელობა შეიწირა.
ერთ დღეს ექიმებმა მკერდის სიმსივნის დიაგნოზი დამისვეს. მითხრეს, რომ სასწრაფოდ ოპერაცია უნდა გამეკეთებინა, რადგან მეტასტაზებიც მქონდა. წარმოიდგინეთ, ასეთ განაჩენს რომ გამოგიტანენ და ამ დროს გვერდით არავინ გყავს ისეთი, რომელიც გაგამხნევებს, იმედს მოგცემს. საშინელ მდგომარეობაში აღმოვჩნდი. მივიღე გადაწყვეტილება, რომ საქართველოში დავბრუნებულიყავი და ასეც მოვიქეცი. აქ ოპერაცია გავიკეთე, მკერდი მომკვეთეს, მაგრამ ამის შემდეგ დაიწყო ხანგრძლივი და მტკივნეული ქიმიოთერაპიის კურსები.
როგორ გგონიათ, ჩემმა ოჯახმა რა გააკეთა? ცხვირი ამიბზუეს. რძალმა და ქმარმა ისიც კი მითხრეს, ამდენი წელია იქ ხარ და დანაზოგი როგორ არ გააკეთეო. წარმოიდგინეთ, ჯერ რაც ჩამოვთვალე, იმის გაკეთებას რამდენი ფული დასჭირდებოდა, ამის გარდა, კიდევ რამდენი წვრილმანი პრობლემა მოვაგვარე და თურმე კიდევ დანაზოგი უნდა მქონოდა. რითი?! როგორ?! იქ ფულს კი არ ვხვეტდი, ზოგჯერ თავიდან ბოლომდე ამოსვრილი ვიყავი ჭუჭყსა და სიბინძურეში. ესენი კი მსაყვედურობენ, ფული რატომ არ დააგროვეო. ქიმიოთერაპიისთვის ბევრი თანხა დამჭირდა, ბოლოს ემიგრანტი ქალები დამეხმარნენ, იქიდან გამომიგზავნეს ფული. ჩემი ქმრის მანქანა რომ გავყიდე, ასე მითხრა, ეს ერთი რაღაც მაჩუქე და ესეც წამართვიო. წლების განმავლობაში რომ მხართეძოზე იყო წამოწოლილი, თურმე ის არაფერი ყოფილა!
ყველა ქალს, ემიგრანტსაც და აქ მყოფსაც, ვურჩევ, ჯერ საკუთარ თავს მიხედონ და მერე – ოჯახს. ვერასოდეს ვიფიქრებდი, რომ ქმარ–შვილი ამაგს არ დამიფასებდა. ერთხელაც არ უთქვამთ, ჯანმრთელობა ჩვენ შეგვალიეო. ერთ დღეს, ძალიან რომ გავმწარდი, ქმარ–შვილს მივაძახე, თქვენ გამო ვარ ასეთ დღეში–მეთქი. შვილმა კი ასეთი რაღაც მითხრა, აქ რომ ყოფილიყავი, მაინც დაგემართებოდა, კიბო შრომით არ ჩნდებაო...
მეტი რაღა დავწერო, რომ ის ტკივილი გადმოვცე, რასაც ახლა განვიცდი. ექიმები მეუბნებიან, ნუ გეშინია, საფრთხემ ჩაიარა, მეტასტაზები აღარ გაქვს, იცოცხლებო, მაგრამ არც კი ვიცი, მინდა თუ არა სიცოცხლე, ალბათ – არა.
თქვენი ერთგული მკითხველი