მე - არარაობა _5

მეორე დილას, აივანზე გადმომდგარს, გეგას მანქანა არ დამხვედრია, ეტყობა დილით ადრე წავიდა. ათი საათისთვის სახლიდან გავედი... ინას კარი ისევ ღია ჰქონდა... საშინელმა აზრმა გამკრა თავში: "იქნებ გეგა ინას საყვარელია?!" გამორიცხული ნამდვილად არ იყო, მაგრამ თავი იმით დავიმშვიდე, რომ ნათესავი შეიძლება ყოფილიყო... სამწუხაროდ ძმობას ვერ "დავაბრალებდი", რადგან თავად ინასგან ვიცოდი ძმა, რომ არ ყავდა. საკუთარ თავს ბუტბუტით ვამშვიდებდი, როცა მეოთხე სართულზე ჩასულს, მესამედან ჩურჩული მომესმა. შევჩერდი და მივაყურადე.
-მშევიდე სართულის გოგოს რა ქვია?!
-ინა...
-ხო, ხო ინა, როგორ დამავიწყდა!-თავში ხელი იტაკა ლამარა დეიდამ.
-მაგასთნ, რომ ვიღაც ახალგაზრდა კაცი დადის, შემჩნეული გაქვს?
-მაშ, ეგ გამომეპარებოდა?!-დოინჯშემორტყმულმა ნათელა დეიდამ თავი გააქნია, თითქოს და იმედგაცრუებით.
-ხო, ხო... ვინ არის?-იკითხა სწრაფად და თვალების ცეცება დაიწყო, ვირთხასავით ლამარამ, კატას, რომ ემალება..
-აბა, მე რა ვიცი!-საყვედურით მიუგო ნათელამ, ისე სწრაფად, ძლივს გავიგონე.
-ნათესავია, ვითომ?!
-ისე ეკონწიალება ხოლმე კისერზე, ეჭვი მეპარება ნათესავი იყოს...
-ხო და რად უნდა ამას ამდენი მარჩიელობა! საყავრელი ყოფილა! -დაასკვნა სასწრაფოდ ლამარამ.
-ჰმ... თუ არ რცხვენია, ნეტავ!-განაგრძო აწეული ცხივირთ საუბარი, ისე თითქოს თავად ინაზე უკეთესი ყოფილიყო ეგ ბებერი კახპა!
-ღამღამობით სულ ერთად მოდიან, დილაობით კი ჯერ ის ბიჭი მიდის... მერე, ნაშუადღევს ინა...-ასე ჭორაობა ჭორაობით შევიდნენ ნათელას სახლში და ვინ იცის რამდენი ილაპარაკეს "გაფუჭებულ ინაზე"... დაველოდე სანამ კარებს მიხურავდნენ, გულში ოცდაათამდე დავითვალე და მერე ჩავიარე ფეხაკრეფით მესამე სართულის კიბეები, თან ლამარასა და ნათელას დიალოგზე ვფიქრობდი, რომელიც მთელი დღე ვერ მოვიშორე თავიდან.

***********

-გამარჯობა, თაი... ინკოგნიტო ვარ...
ხმაზე ვიცანი... როგორ შეიძლებოდა ვერ მეცნო მისი ჟრუანტელისმომგვრელი ხმა?!
-მოგესალმები... როგორ ჩაიარა დღემ?
-დამღლელი იყო, მაგრამ სასიაოვნოდ, ერთ უმშვენიერეს ქალიშვილზე ფიქრში....
ლოყები შემივარდისფრდა, ხომ შეიძლებოდა ჩემზე ყოფილიყო საუბარი?!
-თავი რას გიშვება?
-გუშინდელთან შედარებით, უკეთესადა... მალდობა მოკითხვისთვის...-ხმას ძლივს ვიმორჩილებდი, აშკარად დამეტყო ნერვიულობა. გვერძე ოთახიდან მანიშნებდნენ, რა გჭირსო. წყლის ბოთლი გავხსენი და ისე მივიყუდე, თითქოს ჭიქის არსებობის შესახებ არაფერი გამეგონა მთელი ცხოვრების განმავლობაში... რა დროს ჭიქა იყო?!
-ე.ი. თხოვნა მაქვს...
-ბრძანე!
-ოჩოს ქოხის "ჰეი გოგოს" მოსმენა მინდა და არ მაწყენინებ გული მიგრძნობს...
-და ვის უძღვნი?!
-მსოფლიოში ყველაზე ლამაზ პაციენტს, რომელაც მსოფლიოში ყველაზე გემრიელი ყავის გაკეთება შეუძლია...

*************

მე და გეგა ისე დავახლოვდით, რომ ვერც კი მივხვდი ეს, როგორ მოხდა... ღამით ინასთან ინტიმით იყო დაკავებული, გამთენიისას კი, ინას ჩაეძინებოდა თუ არა, ჩემთან ამოდიოდა... ჩვენ ინტიმური ურთიერთობა არ გვქონია, მაგრამ იმდენად ალხოს ვიყავით ერთმანეთთან ხანდახან დაძინებას ვერ ვახერხებდი, გულთან თუ არ მიმიხუტებდა. მტკივნეული იყო, როცა თვალს ვახელდი და საწოლში მარტოს აღმოვაჩენდი თავს... მაგრამ თანდათან მივეჩვიე, თითქოს...
იმ ღამით, საწოლზე ვიწექი, ჭერს ვუყურებდი და ვგრძნობდი, რომ რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი უნდა მომხდარიყო... ის, რასაც ჩემი არსება ამდენხანს ებრძოდა ყელში ამომივიდა და ვიფეთქებდი, როგორც ჩაუმქვრალი ვულკანი. გეგას ხელი ქჰონდა გადახვეული და მოხრილ ფეხზე მეფერებოდა... მიყვარდა როცა ნაზად იწყებდა ჩემს მუხლზე თამაშს...
-გეგა...
-ხო, ჩემო ლამაზო?
-როდემდე უნდა გაგრძელდეს ასე?!-ვკითხე დაღლილი ხმით და ცრემლი წამომსკდა. მას ხმა არ ამოუღია, იმის მიუხედავად, რომ იცოდა რაზე ვეკითხებოდი... სამარისებურმა სიჩუმემ ისე დაისადგურა, როგორც აკლდამაში, და თავი მიტოვებულ პირამიდაში გამომწვდეული მეგონა. გეგა თითქოს არ სუნთქავდა... არ მესმოდა მისი სუნთქვის ხმა... წამოვივიწიე, მისი ხელი უკვე გაშეშებულიყო ბარძაყზე, მოვიშორე და ცივ იატაკზე დავალაგე ფეხები. საოცრად მინდოდა იმ დროს, ჩემი გულიც იატაკივით ცივი ყოფილიყო... გეგამ ის სიტყვები ვერ ნახა თავის სასაუბრო ლექსიკონში, შექმნილ სიტუაციას, რომ შეეფერებოდა, მე კი არ დამიყოვნებია, ისე ავდექი საწოლიდან და ფანჯარას მივუახლოვდი. გადავწიე ფარდა და მთვარის შუქით განათებული ქუჩა გადამეშალა თვალწინ... ლამპიონები მარტოსულად ატუზულიყვნენ და სევდიანად ანათებდნენ... რაც გეგა გამოჩნდა ჩემ ცოხვრებაში მარტოობამ პირი იბრუნა და გამეცალა... იმ წუთას კი ისე ახლოს მეჩვენა... კეფაში მის სუნთქვას ვგრძნობდი... მარტოობა დაუბრუნდა ჩემ არსებას! ძველებურად შემოვიდა ჩემში და ისევ! მოჯადოვებული წრე... საკუთარ თავთან ბრძოლა... როდემდე შევძლებდი ამის ატანას?! დიდხანს გავუძლებდი?!
შევძლებდი გეგას საქციელის გაგებას? ალბათ, კი.... რომ არ მყვარებოდა!
-არ ვიცი შენ რას გააკეთებ აწი, მაგრამ მე ასე აღარ შემიძლია! თუ ვერ ხვდები, გეტყვი რომ ვერ ვიქნები იმ მამაკაცის გვერდით, რომელიც სხვასთან დაძვრება!
გეგა ქანდაკებას ჰგავდა.... უკან არ ვიყურებოდი, მაგრამ ვგრძნობდი, როგორ გახევდა და გაცივდა ერთ ბაშად, ისე როგორც ქვისგან გამოთლილი სკულპტურა. მიხედვა არც მინდოდა, არ მსურდა მისი სახე დამენახა! განა რა უნდა ამომეკითხა იმ თვალებში, რომელიც სიყვარულს მეფიცებოდა, მაგრამ ყოველ ღამით სხვის სხეულს უყურებდა შიშველს?!
-გიყვარვარ?-წარმოვთქვი აგონიაში ჩავარდნილივით...
-კი...
-მაშინ, რა გინდა ინასთან?
-ვითომ არ იცოდე...
-გულის ამრევი ხარ...-ვუთხარი ღონემიხდილი ხმით...
-და შენ ეს გულისამრევი ადამიანი ჭკუის დაკარგვამდე გიყვარს...-მიპასუხა და მომეჩვენა, რომ ნიშნისმოგება იგრძნობოდა მის სიტყვებში.
გეგას ხმის გაგონებაც აღარ მინდოდა, დანახვაზე ზედმეტია ლაპარაკი! გულში ფიქრებად და გრძნობებად ჩაწნილი, მისადმი სიყვარული უეცრად სიძულვილად მექცა, თითქოს...
-ამაზრზენო!- ვუყვირე მთელი ხმით, რაც კი ჩემს იოგებს შეეძლოთ.
-ჩუმად...- მთხოვა მუდარით....
რა უფლებით მაჩუმებდა?! წარმოვიდგინე როგორ ეალერსებოდა ინას შიშველ სხეულს... მკლავებში იქცევდა, კისერს უკოცნიდა, მკერდის თავებს უწუწნიდა, მუცელს ულოკავდა, ხერხემალზე უსვამდა ცხვირს მთელი მამაკაცური სისათუთით, რაც კი გააჩნდა, ქერა თმაში უცურებდა ხელს (მამაჩემი საყვარელიც ამომიტივტივდა თავში, ქერა როსკიპი! ) და კეფაზე ეფერებოდა... მერე გათენებამდე აკვნესებდა... და მხოლოდ ამის შემდეგ ამოდიოდა ჩემთან, ისე თითქოს არაფერი მომხდარიყოს! მე კი... მე, სულელი, ვიღებდი მას, შეყვარებული ღიმილით და გულწრფელობით. ფილმიდან ამოჭრილი კადრივით გამირბინა ყველაფერმა თვალწინ.. კისერში მოწოლილი გრძნობები ვეღარ გავაკონტროლე... მეტიც, თავზეც დავკარგე კონტროლი და დავუღრიალე მეზიზღებითქო! მშვიდად წამოდგა. ჩემსკენ წამოვიდა.
-არ მომეკარო!-თვალებგაფართოვებული ვუყურებდი.
-არ შემეხო!-გიჟს ვგავდი, დარწმუნებული ვარ...
გეგამ მაინც სცადა ჩახუტება...
-გაეთრიე! შემეშვი! თავი დამანებე! -ხელებს ვიქნევდი. დღესაც მახსოვს ჩემი დაძარვული მკლავები...
-დავანებებ თავს... ინას!
-ხო და როცა დაანებებ, მერე მომაკითხე! ახლა წადი!
-თაი...-სცადა სიყვარულით სავსეს წარმოეთქვა ჩემი სახელი....
-თვალით არ დამენახო იქამდე, სანამ არჩევანს არ გააკეთებ! -მივედი და საძინებლიდან გავაგდე. კარები მივაჯახუნე და გადავკეტე.შუშიდან ვხედავდი არ იძვროდა...
-თაი... მხოლოდ ერთ შეკითხვაზე მიპასუხე...
-არა!
-გთხოვ...
-არაფრით!
-ძალიან გთხოვ...
-არათქო!
-გემუდარები....
გავჩუმდი და ზურგით მივეყუდე კარებს, ცრემლიანი სახე ხელებში ჩავმალე და გულიანად ავქვითინდი.
-თაი, რატომ გიყვარვარ?
პასუხი არ გამიცია... ჩავიკეცე და ტირილი გავაგრძელე, რომელიც ბღავილს უფრო ჰგავდა...
გეგა უპასუხოდ დარჩენილი წავიდა... მესმოდა მისი ნაბიჯების ხმა და მინდოდა კიდევ დიდხანს გამეგონა, როგორ მიდიოდა...

***************
საქართველოს მოსახლეობის მინიმუმ ერთი მესამედი საზღვარგარეთაა წასული, სამუშაოდ. ეს იმიტომ, რომ სამშობლოში არა აქვთ დასაქმების საშუალება, უმეტესწილად კი საკმარისი ხელფასი, რომელიც უზრუნველყოფს ადამიანის მოთხოვნილებებს. რამდენიც არ უნდა იძახონ ტელევიზიით გამოსულმა მინისტრებმა, რომ სახელმწიფო ყველაფერს აკეთებს (რაც მის აძალებს არ აღემატება) მათ დასაბრუნებლად, შედეგი მაინც სახეზეა, ალბათ იმიტომ, რომ, მართლაც არსებობს ის, რასაც ვერ მიჩქმალავენ, რადგან არ იმალება, ისე, როგორც ცეცხლი თივის ზვინში. ასეთ ხალხს ვერც ჩეკების "გათამაშებითა" და ვერც ლოტოთი დაეხმარებიან... ადამიანები იშვიათად ხუჭავენ ხოლმე გაჭირვებაზე თვალს, პირიქით გამუდმებით ბზუიან ფუტკრებივით ერთმანეთში, მაგრამ მათი ბზუილი უძლურია, თუ სიტუაციის გაუმჯობესებისკენ მიმავალი ნაბიჯები არ იზრდება ამას იმიტომ ვამბობ, რომ სიმართლეა და არაფერ შუაშია პირადი ინტერესები... ჩვენ დროში ყველას უჭირს... მათაც კი ვისაც რეალურად საწუწუნო არაფერი აქვთ და სავსე აქვთ ჯიბეები. უჭირთ, რადგან ნამდვილი გაჭირვების გამო არ უგრძვნიათ... ჩემი ერთი თანაკურსელი გოგო გამახსენდა, რომელიც უკვე წელიწადზე მეტია პეტერბურგში გადავიდა სასწავლებლად. სულ შეღონებული დადიოდა, ელენე ერქვა. ერთხელ ლექციაზე მის გვერდით დაჯდომა მომიწია. თავი მერხზე ედო და ძნელი მისახვედრიც არ იყო ლექტორს, რომ არ უსმენდა, თუმცა არც მე ვიყავი დიდად ყურადღებით...
-ჰეი, ელენე...-გავკარი იდაყვი, რომ ყურადღება მოექცია, ფიქრებში გართულს.
-მ?! - მიპასუხა იმის ნიშნად, რას ქვია და შემაწუხეო, მაგრამ არ განძრეულა.
-გაწუხებს რამე?
-ხო...-ჩაიბუტბუტა -ვის ულხინს აბა ჩვენ დროს?-განაგრძო მოგუდული ხმით.
-რა მოხდა?
-რა აზრი აქვს თქმას, მაინც ვერ დამეხმარები....
-იქნებ ვცადო მაინც, ხომ იცი ცდა ბედის მონახევრეა...
-უნდა ცადო მაშინ, როცა ღირს ცდათ!
აღარაფერი მითქვამს... ლექციის შემდეგ, ჩანთა უკვე ხელში რომ მქონდა აღებული და სხვა კაბინეტში ვაპირებდი წასვლას, ელენე დამედევნა და შემაჩერა.
-შემიძლია გენდო?-მკითხა ცოტა მორიდებით. ამ შეკითხვამ ოდნავ გამაღიზიანა.
-მოდი კითხვითვე გიპასუხებ... სანდო ადამიანის შთაბეჭდილებას ვტოვებ?
კაფეტერიაში ჩასულმა ელემ, ყავა შეუკვეთა და არც ნამცვარზე უთქვამს უარი, მე კი მხოლოდ, პატარა, საწრუპიან წვენს დავჯერდი.
-ჩემი მთავარი პრობლემა ფულია...-გამომიტყდა ელენე, მწუხარებით.
-დამტანჯა ამ უფულობამ! სულ მაგაზეა სახლში დავიდარაბა!
ამას ამბობდა გოგო, რომელმაც დაახლოებით ერთ თვეში გამომიცხადა არდადეგებზე, რომში უნდა წავიდე, ხუთ ვარსკვლავიან სასტუმროშიო და გაემგზავრა კიდეც... მე კი მთელი ზაფხული სოფელში გავატარე, ფიქრსა და ოცნებაში, რომელიც არც თუ ისე დიდად მიყვარს... ეს იმიტომ, რომ ოცნება ყოველთვის მახსენებს იმ ძალიან ბევრი რამის არსებობის შესახებ, რომელის უფლებასაც თავს ვერაფრით მივცემ, თუნდაც სასურველ კურორტზე დასასვენებლად წასვლა... რა დამავიწყებს ჩემი კურსის პირველ ექვსკურსიას - ყაზბეგში, როცა უდიდესი სურვილის მიუხედავად ვერ წავყევი თანაკურსელებს, მგონი ძნელი მისახვედრი არ უნდა იყოს მიზეზი....
ტელეკომპანია "იმედზე" "ლოტო" თამაშდება, აღსანიშნავია რომ სოლიდურ თანხას იძლევა მოგების შემთხვევაში, მაგრამ მე იმის ბედი ვინ მომცა 6 ციფრი ჩავიფიქრო და ექვსივე დაემთხვას, ასეთ გამართლებას ბენდიერ ვარსკვლავზე სჭირდება დაბადება... სამაგიეროდ მთელი მონდომებით ვაგზავნიდი ჩეკის ნომრებს *200#-ზე, თუმცა არცერთხელ გაუღიმია ბედს...
გეგასთან დაშორების შემდეგ ერთი კვირა გავიდა, მაგრამ არცერთხელ არ გამოჩენილა, არც რადიოში დაურეკავს, არც მობილურზე მოუწერია, მისი მანქანა კი ჩვენი უბნის სიახლოვესაც კი არ დამინახავს... ვერ გამეგო, ის რაც ხდებოდა კარგი იყო, თუ ზედმეტად საშინელი... "ყოველივე რაც ხდება, ხდება უკეთესობისკენ" - ნათქვამია... ყოველი დასასრული, რომ რაღაც ახალის დასაწყისია, ესეც ცნობილი იყო ჩემთვის... ვაცნობიერებდი იმასაც, რომ თუ ერთი კარი იხურება, მის მაგიერ სხვა მრავალი იღება, მაგრამ ერთადერთი პრობლემა იყო, რომელსაც არაფერი ეშველებოდა... არც ჩემი ცოხვრების ახალი ეტაპის დაწყება მსურდა და არც სხვა მილიონი შესაძლებლობა თუ გეგას გარეშე მომიწევდა ყოფნა... მირჩევნოდა ცხოვრების გზაზე გავჩერებულიყავი და დავლოდებოდი, როდის დაბრუნდებოდა.....
-თავად არ გააგდე?!-ვეკითხებოდი საკუთარ თავს...
-საჭირო იყო...-ვპასუხობდი უმალვე და ვცდილობდი გეგაზე არ მეფიქრა, იმის მიუხედავად, რომ არაფერი გამომდიოდა... რადიო-ეთერში ჯდომისას ყველა შემოსულ ზარსა და მესიჯზე გული მიჩქარდებოდა, მის ხმასა და წერილს ველოდებოდი, მაგრამ ამაოდ, ყოველ ჯერზე იმედები მიცრუვდებოდა და ვგრძნობდი, როგორ მიჩნდებოდა გულში ღრმა იარა...
რაღაც ძალიან უჩვეულოდ და უცნაურად დაიწყო ჩვენი ურთიერთობა და გაურკვევლადაც დასრულდა.... თუმცა რა იყო იმაში გაუგებარი, რომ მე ის გავაგდე, თავად გეგას კი დარჩენის სურვილიც არ გამოუთქვამს, ჩვენი ურთიერთობის შენარჩუნებაზე, ხომ ზედმეტია საუბარი... არა და მჯეროდა, რომ ვუყვარდი.... როცა ქალი უყვართ, ასე არ ექცევიან...
-ალბათ, მართალია, ქარის მოტანილს, ქარი წაიღებსო, რომ ამბობენ...
ადამიანი ყველაფერს ეჩვევა და ნუთუ საკუთარ თავში იმდენ ადამიანობას ვერ აღმოვაჩენდი, რომ გეგას დავიწყება მომეხერხებინა დროთა განვმალობაში?
მაღაზიაში შევედი. პური ვიყიდე და გამყიდველს ხელებში შევაჩერდი ჩეკისთვის. მან უცნაურად შემომხედა და თავის ოდნავი მოძრაობით მაგრძნობინა, ნუთუ გჯერა რომ მოიგებო... ჩეკი გამომიწოდა თუ არა მობილურით შევამოწმე, მაგრამ არაფერი მომიგია... სანამ დახლს გავშორდებოდი, თვალი მისკენ გავაპარე და იქვემიგდებულ ჩეკებს დავხედე.
-შეიძლება ავიღო?-ვკითხე ქალს და ისე შემრცხვა, თითქოს ქურდი ვყოფილიყავი და სხვისი საკუთრება მიმეთვისებინოს..
-აიღე... მოიგებ იმედია!-მის პირს შაქარი, ღმერთმა აბენდიეროსთქო გავიფიქრე და მაღაზიიდან კმაყოფილი გავედი....
სადარბაზოში ლიფტით ავედი.... კარი გაიღო თუ არა, გეგა დავინახე, კიბეზე ჩამომჯდარი, სიგარეტს ეწეოდა.
-მოწევა მავნებელია ჯამრთელობისთვის...-ვუთხარი, პირველ კიბეზე ავაბიჯე და იმ ცისფერ თვალებში ჩავხედე, ჭკუას რომ მაკარგვინებდა.
-არა მარტო სიგარეტი... უშენობაც....
იმ დღეს რათქმაუნდა შევრიგდით... საერთოდ იშვიათად ვჩხუბობდით... მაგრამ საბოლოოდ მაინც ჩამოკრა განშორების წუთებმა ჩვენ უჩინარ, ცხოვრების საათზე. თითქოს, გულის სიღრმეში თავიდანვე ვხდებოდი, რომ ასეთი იქნებოდა დასასრული, მაგრამ თავს ვარიდებდი ამაზე ფიქრს... ალბათ, იმიტომ, რომ შეყავრებული ქალი ყოველთვის ცდილობს თვალი დახუჭოს სიმართლეზე და გაიხანგრძლივოს ბედნიერება... სოფოს უყვარდა ხოლმე თქმა: "ნამდვილ სიყვარულს არ აქვს დასასრული..." და მეც გულუბრყვილოდ ვაჯერებდი ამ სიტყვების ჭეშმარიტებას საკუთარ თავს...


************

მე და გეგა ჩვენ ურთიერთობას ოსტატურად ვმალავდით, სამეზობლოს ჯერ კიდევ ეგონა, რომ ეს "შორიდან ნაცნობი", საოცრად სიმპათიური ახალგაზრდა მამაკაცი ინას საყვარელი იყო და მასთან დადიოდა... თუმცა ინა დიდი ხნის წინ ამოვშალე გეგას ცხოვრებიდან...
გეგასთან ერთად ყოფნისას სულ მარკესის სიტყვები მახსენდებოდა:"
მე შენ მიყვარხარ, არა იმიტომ თუ ვინ შენ ხარ, არამედ ვინ ვარ მე, როცა შენ გვერდით ვარ..." გეგა ერთადერთი ადამიანი იყო, რომელმაც დამანახა, რომ ფული ყველაფერიი არ არის... ამქვეყნად არსებობს ის, რაც ფულით არ იყიდება და მას - სიყვარული ჰქვია (თუმცა მოგვიანებით დამენგრა ეს ილუზია)... და თუ ოდესმე გაქრებოდა, ადამიანები უგრძნობ რობოტებად გადაიქცეოდნენ და დაიწყებოდა ჭეშმარიტი სიცოცხლის ტრაგიკული დასარული... ერთი სიტყვით ლიკვიდაცია-თვითგანადგურება. მის გვერძე მე ვხდებოდი სრულყოფილი ქალი და მავიწყდებოდა ის ამაზრზენი არარაობა, ჩემში ღრმად რომ იჯდა, სულიდან-ხორცამდე....