მე - არარაობა _დასასრული
2 406 ნახვა
ორი წელი გვისრულდებოდა, რაც ერთად ვიყავით... გეგა აღარ იყო ისეთი ყურადღებიანი და თბილი, როგორიც უწინ, მაგრამ მე მაინც ბედნიერად ვგრძნობდი თავს მასთან ერთად... ეს ალბათ უფრო იმიტომ, რომ, მინდოდა ბენდიერი ვყოფილიყავი... არაფერი მერჩივნა მის მკლავებში დაძინებას! ვერაფერი შეედრებოდა მის თმაში თამაშს! კოცნას! ფერებას! თითქმის ყოველ დილას მისთვის საუზმის მომზადებას...
ეჭვი მაშინ ავიღე, როცა ციკლი დამერღვა და სასწრაფოდ მივაკითხე გინეკოლოგს... გამოკვლევების შედეგები ექიმმა გულღია ღიმილით მახარა:
-თაი, თქვენ ორსულად ხართ!
-ორსულად?-ჩემი ეჭვი გამართლდა... ალბათ, ქალი ყოველთვის გრძნობს, როცა მის სხეულში მეორე სული ისახება, სასწაულებრივად....
მარჯვენა ხელი სასწრაფოდ ჯიბეში ჩავიცურე, მაგრამ სულელური მეჩვენა ჩემი საქციელი. ექიმს ხომ ისედაც შემჩნეული ექნებოდა უკვე, ოქროს ბეჭედი, რომ არ ამშვენებდა ჩემს არათითს.
-გილოცავთ! გილოცავთ! თაი! შვილი ღვთის ყველაზე დიდი საჩუქარია...-მითხრა და გადამეხვია(და ამ საქციელში უნებურად საოცარი თანაგრძნობა ამოვიკითხე). ამ დროს მართლაც სასიამოვნოა ჩახუტება. მისმა სიტყვებმა დამაფიქრა... მართლაც, ცხოვრებაში ყველაზე დიდი ბენდიერება შვილის ყოლაა ქალისთვის... მაგრამ, როგორ მიიღებდა ამ ამბავს გეგა?!
-რომელ თვეში ვარ?-ვკითხე გაურკვეველი ინტონაციით...
-მეორეში...
საავადმყოფოდან არეული ნაბიჯით გამოვედი, თან მუცელს წრიულად ვეფერებოდი. ნუნუ ექიმის ხმა ჩამესმოდა ყურში, ბოლოს მითხრა: "ყველაფერი კარგად იქნება, ნუ გეშინიაო!" ადვილი სათქმელი იყო, მისთვის... აბა ჩემთვის ეკითხა... კანკალამდე მეშინოდა, მაგრამ შიშის დრო იყო?! უკვე მიყვარდა ჩემ მუცელში ჩასახული პაწაწინა... როგორ შეიძლებოდა არ მყვარებოდა, ჩემი სისხლი და ხორცი?! ცხრა თვე მუცლით უნდა მეტარებინა, ჩემი განცდები, გრძნობები და ფიქრები გამეზიარებინა, მერე კი წვალებით გამეჩინა... ყველაფრისთვის მზად ვიყავი მისი გულისთვის! ბედნიერი ვიყავი, მაგრამ დიდი პასუხისმგებლობა მაშფოთებდა... ჩემი თავისთვის ძლივს მეპატრონა და მოვახერხებდი ბავშვის აღზრდას, ისე როგორც საჭიროა?! ან გეგა რას იტყოდა? დავქორწინდებოდით? მგონი დრო იყო ჩვენი ურთიერთობისთვის ოფიციალური სახე მიგვეცა... ძალიან ბევრი შეკითხვა მიტრიალებდა თავში... ერთი სული მქონდა გეგა მენახა... ვცდილობდი წარმომედგინა, როგორ შეიძლებოდა ამ სასიამოვნო სიახლის მისთვის შეტყობინება. მობილური ავიღე, ნომერი ავკრიფე და დავურეკე... არ აუღია. დიდხანს ვურეკავდი, მაგრამ უშედეგოდ, ვერ ვუკავშირდებოდი. ჩავთვალე პაციენტთან არისთქო და გაადვწვიტე აფთიაქიდან გამოსვლის მერე დამერეკა, თუ რათქმაუნდა მანამდე, თავად არ შემეხმიანებოდა. ვიტამინების შეძენა მსურდა, რომელიც ნუნუ ექიმმა გამომიწერა კონსულტაციისას. აფთიაქარს ვთხოვე, წამლის ფასი ეთქვა, შემეშინდა ვაი თუ ფული არ მეყოსთქო და სამწუხაროდ ასეც მოხდა... “წინასწარმეტყველება“ ამიხდა! თხუთმეტი თეთრი დამაკლდა... საშინლად მომეშალა ნერვები. ფარმაცეპტს უკვე ხელში ეჭირა, პარკში ჩადებული წამალი და ელოდებოდა როდის გამოვართმევდი...
-მ...-ენა დამება-არ ვიცოდი როგორ მეთქვა,ან რა მეთქვა...
-არა, იყოს, არ მინდა, ფული არ მყოფნის...-ვთქვი ძლივს გასაგებად, თავის მართლებასავით და სწრაფი ნაბიჯით გავეცალე იქაურობას. ძნელია ავღწერო რას ვგრძნობდი მაშინ... ერთადერთი რაც გულით მსურდა მიწის გასკდომა იყო, ჩემ ფეხებქვეშ... იქნებ სამარეში მაინც დამესვენა! იქ მაინც ავიცილებდი ასეთ სირცხვილს თავიდან!
-ერთი წამით, ქალბატონო!-გავიგონე ძახილი და მივხვდი, მე მეძახდნენ, რადგან სიახლოვეს ჩემ გარდა სულიერი არ ჩანდა. მივბრუნდი. ჩემზე ოთხი-ხუთი წლით უფროსი მამაკაცი შემრჩა ხელში.
-თუ არ მიწყენთ... არასწორად კი ნუ გამიგებთ...-ვერ მივხვდი რა უნდოდა - დიდი სიამოვნებით შევიძენდი თქვენთვის იმ მედიკამენტს... თუ რათქმაუნდა უფლებას მომცემთ....
თავზარი დამეცა... გავშრი! გავიყინე! გავქვავდი! უარესი რაღა უნდა მომხდარიყო?! (ყოველთვის როცა ასე ვფიქრობ, მართლაც უარესი მემართება, ასე რომ აკონტროლეთ ფიქრები...) უკანასკნელ ბოგანად წარმოვიდგინე თავი. უცნობის უაღრესად მადლიერი ვიყავი ყურადღებისა და სიკეთისთვის, მაგრამ საკუთარი თავმოყვარეობის ქარწაღებულ ფერფლს მივტიროდი. თავმოყვარეობა ისე გამომეცალა ხელიდან, რომ ვერც კი შევამჩნიე...
-არა... რას ამბობთ!-ვთქვი გაბზარული ხმით და ღაპაღუპით წამომივიდა ცრემლები. შეკავება არც მიცდია... გავიქეცი... ცრემლების ბურუსში გავხეული თითქმის ვერაფერს ვხედავდი, მაგრამ ინსტიქტურად, მაინც გავრბოდი... ყველაფერი ირეოდა ჩემ გადაღლილ გონებაში და უხმოდ ვკიოდი... მინდოდა ყველას და ყველაფერს გავცლოდი და დავმალვოდი, ჩემ პატარასთან ერთად... არ მსურდა ჩემ შვილს ამ სამყაროში ეცხოვრა და წესების გარეშე ებრძოლა სიცოცხლესთან ფულის ფარ-ხმალით. არ ვიცოდი როგორ გადამერჩინა მისი ჯერ კიდევ შეუბღალავი და გაუხრწნელი, სუფთა სული....
სადარბაზოსთან შევჩერდი. ხელის კანკალით ამოვიღე მობილური და გეგას დავურეკე... ყოველი აუღებელი ზარი თითქოს მეჩურჩულებოდა არარაობა ხარო... ო, ღმერთო ჩემო! გამოუთქმელად მკაფიოდ ვგრძნობდი, რომ მართალი იყო... არარაობა! არარაობა! ყვიროდა ჩემი მთელი არსება... არარაობა ვიყავი... არარაობის იდელაური სახე! გეგას არც შემდეგ ზარზებზე უპასუხია, მე კი სერიოზულად შევშინდი, რამე ხომ არ მოხდათქო... პური სახლში ავიტანე და მის სამსახურში წავედი, იქ მითხრეს დღეს არ გამოცხადებულა კლინიკაშიო... გულზე შემომეყარა, დილას გამაფრთხილა ადრე უნდა წავიდე, სამსახურში მაქვს საქმეებიო... სად იყო?! რას აკეთებდა?! არც მობილურს იღებდა, რომ დავკავშირებოდი... უძლური ვიყავი... ერთადერთი რაც შემეძლო ლოდინი იყო...
რვა საათისთვის დამირეკა და მითხრა მოსვლა შემაგვიანდებაო.
-სად ხარ?!
-დედაჩემს გავყევი საქმეებზე.
-რა საქმეებზე?!
-დაკითხვას მიწყობ?! რა უცნაური ტონი გაქვს!
-მაინც როგორი?!
-აი ისეთი, შენ რომ არ გახასიათებს... მოხდა რამე?!
-კი! ძალიან ბევრი რამ! არ ვიცი სად ხარ ან ვისთან ერთად, მაგრამ ერთ საათში აქ უნდა გაჩნდე!
-ვერ მოვახერხებ...
-უნდა მოახერხო!
-კარგი რა, ლამაზო, გამიგე....
-მოდი, რა ვქნათ იცი?! ცოხვრებაში ერთადერთხელ დავუშვათ გამონაკლისი და შენ გამიგე!!!
-თაი... პატარავ....
-გეგა!!
-თაი, მერე ვილაპარაკოთ...
-როდის მერე?!
-მერე, თაი, როცა მოვალ....
გათიშვას აპირებდა, როცა სიტყვა მივაწიე:
-გეგა, ორსულად ვარ!
გაითიშა... ალბათ, გათიშვის ღილაკს დააჭირა ინსტიქტურად... მაგრამ წამიც არ იყო გასული ისევ გადმორეკა... არ ამიღია. რეკავდა შეუჩერებლად, დიდხანს, მაგრამ ხმა მქონდა გამორთული და არ მაწუხებდა, პასუხის გაცემას, რათქმაუნდა არ ვაპირებდი.
გეგა ნახევარ საათში ჩემი სახლის კარებთან იდგა და აბრახუნებდა. გაღება არ მიჩქარია... კარს მივუახლოვდი თუ არა დამიყვირა, გამიღე დროზეო...
-ნუ შეყარე მთელი ქვეყანა! - ვუთხარი მშვიდად, მაგრამ მკაცრად. სახლში ქარაშოტივით შემოვარდა. კარი დავხურე თუ არა მეცა და შემანჯღრია.
-ის, რაც მითხარი, მართალია?!
-ჩემ ორსულობას თუ გულისმხობ კი...-ასეთი გააფთრებული არასდროს მენახა უწინ. ადამიანზე მეტად აწყვეტილ ცხოველს ჰგავდა.
-როგორ?!-თავში ხელები შემოირტყა და ორი ნაბიჯით უკან დაიხია.
-როგორ ისახებიან ხოლმე ბავშვები, გეგა?!-დოინჯი შემოვირტყი და საყვედურით შევხედე. ამან კიდევ უფრო გააცოფა. ვერ გავიგე, რატომ მადანაშაულებდა ,ნამდვილად არ დამიძალებია ინტიმით დავკავდეთთქო...
-მატყუებ ხო?! მითხარი, რომ მატყუებ!-მიღრიალა და ხელი მკრა. კედელს მივეჯახე და წამოვიკივლე.
ვიცოდი, რომ გაიკვირვებდა ,შეშფოთდებოდა ამ ამბის გაგებისას, მაგრამ მრისხანებაში თუ ჩავარდბებოდა რას წარმოვიდგენდი?!
-რატომ უნდა გატყუებდე?!
-იმირომ, რომ....
-რატომ?!
-სიმართლე გაიგე, არა?! გაიგე ხო?! ვინ გითხრა?! - ყველა ძარღვი დაჭიმული ჰქონდა, თვალები ლამის ბუდიდან ამოსცვენოდა.
-რაზე მელაპარაკები?
-გინდა, რომ ჩემი პირიდან გაიგონო, არა?!
-გეგა?!
-მაჩვენე გამოკვლების პასუხები! დროზე!
შეწინააღმდეგებას არც ვაპირებდი, პირიქით აქეთ მსურდა შემეთავაზებინა, რამეში თუ ეჭვი გეპარება ნახე და თავადვე გადაამოწმეთქო...
-შედი ოთახში, საწოლზეა...
არაადამიანური სისწრაფით შევარდა საძინებელში... არ შევყოლილვარ... წამით იმ აზრმაც კი გამკრა თავში, კარი გამეღო და გავპარულიყავი, მაგრამ არ იქნებოდა სწორი... არც სისუსტის დრო იყო... ახლა ხომ ყველაზე მეტად მჭირდებოდა შინაგანი ძალის გამოვლინება.
ერთხანს დაჭრილი მხეცივით ყმუოდა. მე კედელთან ჩაკუზული ველოდებოდი მის დაწყნარებას.
-თაი... თაი... თაი... -მონოტორულად იმეორებდა ჩემ სახელს საწოლი ოთახიდან გამოსული.
-ადვილი მისახვედრია, რომ საერთოდ არ გაგხარებია მამა, რომ გახდები....
არაფერი უპასუხია... კარებთან მივიდა.
-თაი... -დაკარგულივით წარმოტქვა ჩემი სახელი, ადამიანივით ლაბირინთში, რომ შევიდა და დაიკარგა...
-ჩვენ შორის ყველაფერი დამთავრდა?-მერჩივნა თავად მეთქვა, ვიდრე მისგან გამეგონა...ასე უფრო ადვილი იყო...
თავი დამიქნია.
-თაი, გიყვარვარ? - მკითხა უსინდისოდ. ნუთუ არ შერცხვა?
-როგორ უნდა მიყვარდეს კაცი, რომელიც ისეთი სულელია, რომ შექმნა შედევრი და უარს ამბობს მის ავტორობაზე?
-ვიცი, რომ გიყვარვარ... მთელი გულით გთხოვ...-მუდარა იგრძნობოდა მის ხმაში და მაშინ, საკუთარ თავზე მეტად გეგა მეცოდებოდა, რადგან ის ვერასდროს ნახავდა როგორ აიდგამდა ჩვენი შვილი ფეხს, დაიწებდა ლაპარაკს, დაუძახებდა მამას, რომელმაც მიატოვა... გაიზრდებოდა... მასახელებდა, მომივლიდა ,ჩემ სიხარულს და დრდს გაიზიარებდა...
-არ შეგაწუხო? ნუ იღელვებ... თითქოს არც არაფერი ყოფილა...-ცრემლები წამომივიდა, გაშლილი თმა ჩამოვიფარე სახეზე.
-თაი... მე გერმანიაში მივდივარ...
-ღმერთმა ხელი მოგიმართოს....
კარი გააღო.
-შექმნა შედევრი და უარი თქვა მის ავტორობაზე...-გავიმეორე ჩურჩულით და გავაცნობიერე, რომ გეგა ის მამაკაცი არ იყო, რომელცი არარაობასთან ერთად გაატარებდა თავის დარჩენილ სიცოცხლეს და არც იმ ბავშვს აღიარებდა, რომელიც არარობის სხეულში ჩაისახებოდა...
-ვინ არის ის?-ვკითხე და მივხვდი მიმიხვდა, ვიზე ვეკითხებოდი... თვალი ამარიდა.
-ექიმია ისიც...
-რა ქვია?
-რა მნიშვნელობა აქვს?
-ქერაა?-ვკითხე მოულოდნელად, თავადაც არ ვიცი რატომ, იქნებ გული მიგრძნობდა....
-როგორ მიხვდი?! - ოხ, ეს ქალური ინტუიცია... უფრო მეტად შევიძულე იმ წუთიდან ქერა ქალები....
-ჩემზე ლამაზია?
დუმდა... მინდოდა ხმა ამოეღო.
-არა... - გამოტყდა ბოლოს, როგორც იქნა!
-ჩემზე მეტად უყვარხარ?
-არა...
-შენ, გიყვარს?
-შენ უფრო...
-და მაინც მიდიხარ ჩემგან?
თვალები აუწყლიანდა. მომიახლოვდა, დაიხარა და ისეთი სითბოთი სავსემ მაკოცა თავზე, რომ ვერაფრით დავიჯერე მართლა ჩემ მიტოვებას, თუ აპირებდა....
-მაპატიე... - ჩამჩურჩულა და ვიგრძენი ცრემლი ჩამოუცურდა. ხელი მოვკიდე, უფრო ახლოს მოვიზიდე, მერე ნაზად შემოვხვიე ხელები და მაგრად მივეკარი, მთელი სიყვარულით ვეხვეოდი, მინდოდა სხეულზე უჩინრად დარჩენოდა ჩემი ალერსის კვალი... ვტიროდი... არა! ეს გაცილებით უფრო მეტი იყო ვიდრე ტირილი! ვბღაოდი... მთლიანად დავასველე, მაგრამ არ მოვუშორებივარ, თვითონაც ტიროდა და მაგრად მიჭერდა ძლიერ მკლავებს... არ მესმოდა რატომ მიდიდოა ჩემგან, მაშინ როცა შეიძლება ყველაფერი ჰქონოდა... მე ვზლუქუნებდი, რომ ვერ ვიტანდი ქერა ქალებს, მაგრამ გეგა ერთ სიტყვასაც ვერ არჩევდა... ბოლოს ჩამოშლილი თმა გადამიწია, ცრემლები ტუჩებით მომწმინდა სახიდან და მგზნებარედ მაკოცა,ისე როგორც არასდროს... მიხვდი, რომ მართლაც უკანასკნელი იყო ეს კოცნა... ტირილს ვაგრძელებდი, რადგან არ ვიცოდი როგორ შემეკავებინა თავი...
-მშვიდობით... -მითხრა, წამოიწია და სწრაფი ნაბიჯით გავიდა სახლიდან. მე წამით გაშეშებული ვეგდე იატაკზე, ხის მორივით ,მაგრამ როცა გავაცნობიერე, რომ სამუდამოდ მიდიოდა ჩემგან და აღარასდროს დაბრუნდებოდა წამოვხტი და გავეკიდე...
-გეგა! გეგა! მოიცადე, ერთი წამი! მითხარი, გთხოვ, მიტხარი! ფულიანია?! ბევრი ფული აქვს?! აქვს ხო?!-კიბეებზე ჩარბოდა, მე მივდევდი მაგრამ ვერ ვეწეოდი.
-მიპასუხე, გთხოვ! ფულიანია?!
სადარბაზოდან გასვლა დამასწრო, მაგრამ მანქანაის დაძვრამდე მივუსწარი. ფანჯარას ვეცი, ხელებს ვურტამდი, კარის გაღებას ვცდილობდი, არ მინდოდა გამეშვაან, წასვლამდე ერთადერთ შეკიხთვაზე მაინც გაეცა პასუხი. ვბღაოდი, არავის ვერიდებოდი.
-ფულიანია?! მითხარი! გემუდარები!
გეგამ მანქანა დაძრა... მოსახვევამდე ვზდიე, მანქანის შუშებს მუშტებს ვურტყამდი, კარებს ვკაწრავდი, მაგრამ უშედეგოდ, მაინც არ გაუჩერებია..
-გეგა!!!!
გეგა წავიდა.... იქამდე ვუყურებდი მის მაქნანას, სანამ თვალს არ მოეფარა... ვერ ვამჩნევდი ვერცერთ ჭორიკანა თვალს, იმის მიუხედავად რომ ათასობით იყვნენ...
წავიდა... სამუდამოდ.... სულ... აღარასდროს დაბრუნდებოდა, აღარ ჩამეხუტებოდა, არც იმას დამავიწყებდა ვინ ვიყავი რეალურად... ვეღარასდროს გავიგონებდი მის ნათქვამ მიყვარხარს, ვერ ვიგრძნობდი სითბოს და ალერსს, დროებით ამოვსებული სიცარიელე ძველებურად დამიმონებდა... მარტოობაც სასწრაფოდ მოაწყდებოდა ჩემი არსების გალავანს და არაფრით მომასვენებდა, მე-არარაობას.....
***********
სოლომონ ბრძენს ბეჭედზე ეწერა: "ესეც გაივლის"....
"ის, რაც არ გკლავს, გაძლიერებს...."
ეჭვი მაშინ ავიღე, როცა ციკლი დამერღვა და სასწრაფოდ მივაკითხე გინეკოლოგს... გამოკვლევების შედეგები ექიმმა გულღია ღიმილით მახარა:
-თაი, თქვენ ორსულად ხართ!
-ორსულად?-ჩემი ეჭვი გამართლდა... ალბათ, ქალი ყოველთვის გრძნობს, როცა მის სხეულში მეორე სული ისახება, სასწაულებრივად....
მარჯვენა ხელი სასწრაფოდ ჯიბეში ჩავიცურე, მაგრამ სულელური მეჩვენა ჩემი საქციელი. ექიმს ხომ ისედაც შემჩნეული ექნებოდა უკვე, ოქროს ბეჭედი, რომ არ ამშვენებდა ჩემს არათითს.
-გილოცავთ! გილოცავთ! თაი! შვილი ღვთის ყველაზე დიდი საჩუქარია...-მითხრა და გადამეხვია(და ამ საქციელში უნებურად საოცარი თანაგრძნობა ამოვიკითხე). ამ დროს მართლაც სასიამოვნოა ჩახუტება. მისმა სიტყვებმა დამაფიქრა... მართლაც, ცხოვრებაში ყველაზე დიდი ბენდიერება შვილის ყოლაა ქალისთვის... მაგრამ, როგორ მიიღებდა ამ ამბავს გეგა?!
-რომელ თვეში ვარ?-ვკითხე გაურკვეველი ინტონაციით...
-მეორეში...
საავადმყოფოდან არეული ნაბიჯით გამოვედი, თან მუცელს წრიულად ვეფერებოდი. ნუნუ ექიმის ხმა ჩამესმოდა ყურში, ბოლოს მითხრა: "ყველაფერი კარგად იქნება, ნუ გეშინიაო!" ადვილი სათქმელი იყო, მისთვის... აბა ჩემთვის ეკითხა... კანკალამდე მეშინოდა, მაგრამ შიშის დრო იყო?! უკვე მიყვარდა ჩემ მუცელში ჩასახული პაწაწინა... როგორ შეიძლებოდა არ მყვარებოდა, ჩემი სისხლი და ხორცი?! ცხრა თვე მუცლით უნდა მეტარებინა, ჩემი განცდები, გრძნობები და ფიქრები გამეზიარებინა, მერე კი წვალებით გამეჩინა... ყველაფრისთვის მზად ვიყავი მისი გულისთვის! ბედნიერი ვიყავი, მაგრამ დიდი პასუხისმგებლობა მაშფოთებდა... ჩემი თავისთვის ძლივს მეპატრონა და მოვახერხებდი ბავშვის აღზრდას, ისე როგორც საჭიროა?! ან გეგა რას იტყოდა? დავქორწინდებოდით? მგონი დრო იყო ჩვენი ურთიერთობისთვის ოფიციალური სახე მიგვეცა... ძალიან ბევრი შეკითხვა მიტრიალებდა თავში... ერთი სული მქონდა გეგა მენახა... ვცდილობდი წარმომედგინა, როგორ შეიძლებოდა ამ სასიამოვნო სიახლის მისთვის შეტყობინება. მობილური ავიღე, ნომერი ავკრიფე და დავურეკე... არ აუღია. დიდხანს ვურეკავდი, მაგრამ უშედეგოდ, ვერ ვუკავშირდებოდი. ჩავთვალე პაციენტთან არისთქო და გაადვწვიტე აფთიაქიდან გამოსვლის მერე დამერეკა, თუ რათქმაუნდა მანამდე, თავად არ შემეხმიანებოდა. ვიტამინების შეძენა მსურდა, რომელიც ნუნუ ექიმმა გამომიწერა კონსულტაციისას. აფთიაქარს ვთხოვე, წამლის ფასი ეთქვა, შემეშინდა ვაი თუ ფული არ მეყოსთქო და სამწუხაროდ ასეც მოხდა... “წინასწარმეტყველება“ ამიხდა! თხუთმეტი თეთრი დამაკლდა... საშინლად მომეშალა ნერვები. ფარმაცეპტს უკვე ხელში ეჭირა, პარკში ჩადებული წამალი და ელოდებოდა როდის გამოვართმევდი...
-მ...-ენა დამება-არ ვიცოდი როგორ მეთქვა,ან რა მეთქვა...
-არა, იყოს, არ მინდა, ფული არ მყოფნის...-ვთქვი ძლივს გასაგებად, თავის მართლებასავით და სწრაფი ნაბიჯით გავეცალე იქაურობას. ძნელია ავღწერო რას ვგრძნობდი მაშინ... ერთადერთი რაც გულით მსურდა მიწის გასკდომა იყო, ჩემ ფეხებქვეშ... იქნებ სამარეში მაინც დამესვენა! იქ მაინც ავიცილებდი ასეთ სირცხვილს თავიდან!
-ერთი წამით, ქალბატონო!-გავიგონე ძახილი და მივხვდი, მე მეძახდნენ, რადგან სიახლოვეს ჩემ გარდა სულიერი არ ჩანდა. მივბრუნდი. ჩემზე ოთხი-ხუთი წლით უფროსი მამაკაცი შემრჩა ხელში.
-თუ არ მიწყენთ... არასწორად კი ნუ გამიგებთ...-ვერ მივხვდი რა უნდოდა - დიდი სიამოვნებით შევიძენდი თქვენთვის იმ მედიკამენტს... თუ რათქმაუნდა უფლებას მომცემთ....
თავზარი დამეცა... გავშრი! გავიყინე! გავქვავდი! უარესი რაღა უნდა მომხდარიყო?! (ყოველთვის როცა ასე ვფიქრობ, მართლაც უარესი მემართება, ასე რომ აკონტროლეთ ფიქრები...) უკანასკნელ ბოგანად წარმოვიდგინე თავი. უცნობის უაღრესად მადლიერი ვიყავი ყურადღებისა და სიკეთისთვის, მაგრამ საკუთარი თავმოყვარეობის ქარწაღებულ ფერფლს მივტიროდი. თავმოყვარეობა ისე გამომეცალა ხელიდან, რომ ვერც კი შევამჩნიე...
-არა... რას ამბობთ!-ვთქვი გაბზარული ხმით და ღაპაღუპით წამომივიდა ცრემლები. შეკავება არც მიცდია... გავიქეცი... ცრემლების ბურუსში გავხეული თითქმის ვერაფერს ვხედავდი, მაგრამ ინსტიქტურად, მაინც გავრბოდი... ყველაფერი ირეოდა ჩემ გადაღლილ გონებაში და უხმოდ ვკიოდი... მინდოდა ყველას და ყველაფერს გავცლოდი და დავმალვოდი, ჩემ პატარასთან ერთად... არ მსურდა ჩემ შვილს ამ სამყაროში ეცხოვრა და წესების გარეშე ებრძოლა სიცოცხლესთან ფულის ფარ-ხმალით. არ ვიცოდი როგორ გადამერჩინა მისი ჯერ კიდევ შეუბღალავი და გაუხრწნელი, სუფთა სული....
სადარბაზოსთან შევჩერდი. ხელის კანკალით ამოვიღე მობილური და გეგას დავურეკე... ყოველი აუღებელი ზარი თითქოს მეჩურჩულებოდა არარაობა ხარო... ო, ღმერთო ჩემო! გამოუთქმელად მკაფიოდ ვგრძნობდი, რომ მართალი იყო... არარაობა! არარაობა! ყვიროდა ჩემი მთელი არსება... არარაობა ვიყავი... არარაობის იდელაური სახე! გეგას არც შემდეგ ზარზებზე უპასუხია, მე კი სერიოზულად შევშინდი, რამე ხომ არ მოხდათქო... პური სახლში ავიტანე და მის სამსახურში წავედი, იქ მითხრეს დღეს არ გამოცხადებულა კლინიკაშიო... გულზე შემომეყარა, დილას გამაფრთხილა ადრე უნდა წავიდე, სამსახურში მაქვს საქმეებიო... სად იყო?! რას აკეთებდა?! არც მობილურს იღებდა, რომ დავკავშირებოდი... უძლური ვიყავი... ერთადერთი რაც შემეძლო ლოდინი იყო...
რვა საათისთვის დამირეკა და მითხრა მოსვლა შემაგვიანდებაო.
-სად ხარ?!
-დედაჩემს გავყევი საქმეებზე.
-რა საქმეებზე?!
-დაკითხვას მიწყობ?! რა უცნაური ტონი გაქვს!
-მაინც როგორი?!
-აი ისეთი, შენ რომ არ გახასიათებს... მოხდა რამე?!
-კი! ძალიან ბევრი რამ! არ ვიცი სად ხარ ან ვისთან ერთად, მაგრამ ერთ საათში აქ უნდა გაჩნდე!
-ვერ მოვახერხებ...
-უნდა მოახერხო!
-კარგი რა, ლამაზო, გამიგე....
-მოდი, რა ვქნათ იცი?! ცოხვრებაში ერთადერთხელ დავუშვათ გამონაკლისი და შენ გამიგე!!!
-თაი... პატარავ....
-გეგა!!
-თაი, მერე ვილაპარაკოთ...
-როდის მერე?!
-მერე, თაი, როცა მოვალ....
გათიშვას აპირებდა, როცა სიტყვა მივაწიე:
-გეგა, ორსულად ვარ!
გაითიშა... ალბათ, გათიშვის ღილაკს დააჭირა ინსტიქტურად... მაგრამ წამიც არ იყო გასული ისევ გადმორეკა... არ ამიღია. რეკავდა შეუჩერებლად, დიდხანს, მაგრამ ხმა მქონდა გამორთული და არ მაწუხებდა, პასუხის გაცემას, რათქმაუნდა არ ვაპირებდი.
გეგა ნახევარ საათში ჩემი სახლის კარებთან იდგა და აბრახუნებდა. გაღება არ მიჩქარია... კარს მივუახლოვდი თუ არა დამიყვირა, გამიღე დროზეო...
-ნუ შეყარე მთელი ქვეყანა! - ვუთხარი მშვიდად, მაგრამ მკაცრად. სახლში ქარაშოტივით შემოვარდა. კარი დავხურე თუ არა მეცა და შემანჯღრია.
-ის, რაც მითხარი, მართალია?!
-ჩემ ორსულობას თუ გულისმხობ კი...-ასეთი გააფთრებული არასდროს მენახა უწინ. ადამიანზე მეტად აწყვეტილ ცხოველს ჰგავდა.
-როგორ?!-თავში ხელები შემოირტყა და ორი ნაბიჯით უკან დაიხია.
-როგორ ისახებიან ხოლმე ბავშვები, გეგა?!-დოინჯი შემოვირტყი და საყვედურით შევხედე. ამან კიდევ უფრო გააცოფა. ვერ გავიგე, რატომ მადანაშაულებდა ,ნამდვილად არ დამიძალებია ინტიმით დავკავდეთთქო...
-მატყუებ ხო?! მითხარი, რომ მატყუებ!-მიღრიალა და ხელი მკრა. კედელს მივეჯახე და წამოვიკივლე.
ვიცოდი, რომ გაიკვირვებდა ,შეშფოთდებოდა ამ ამბის გაგებისას, მაგრამ მრისხანებაში თუ ჩავარდბებოდა რას წარმოვიდგენდი?!
-რატომ უნდა გატყუებდე?!
-იმირომ, რომ....
-რატომ?!
-სიმართლე გაიგე, არა?! გაიგე ხო?! ვინ გითხრა?! - ყველა ძარღვი დაჭიმული ჰქონდა, თვალები ლამის ბუდიდან ამოსცვენოდა.
-რაზე მელაპარაკები?
-გინდა, რომ ჩემი პირიდან გაიგონო, არა?!
-გეგა?!
-მაჩვენე გამოკვლების პასუხები! დროზე!
შეწინააღმდეგებას არც ვაპირებდი, პირიქით აქეთ მსურდა შემეთავაზებინა, რამეში თუ ეჭვი გეპარება ნახე და თავადვე გადაამოწმეთქო...
-შედი ოთახში, საწოლზეა...
არაადამიანური სისწრაფით შევარდა საძინებელში... არ შევყოლილვარ... წამით იმ აზრმაც კი გამკრა თავში, კარი გამეღო და გავპარულიყავი, მაგრამ არ იქნებოდა სწორი... არც სისუსტის დრო იყო... ახლა ხომ ყველაზე მეტად მჭირდებოდა შინაგანი ძალის გამოვლინება.
ერთხანს დაჭრილი მხეცივით ყმუოდა. მე კედელთან ჩაკუზული ველოდებოდი მის დაწყნარებას.
-თაი... თაი... თაი... -მონოტორულად იმეორებდა ჩემ სახელს საწოლი ოთახიდან გამოსული.
-ადვილი მისახვედრია, რომ საერთოდ არ გაგხარებია მამა, რომ გახდები....
არაფერი უპასუხია... კარებთან მივიდა.
-თაი... -დაკარგულივით წარმოტქვა ჩემი სახელი, ადამიანივით ლაბირინთში, რომ შევიდა და დაიკარგა...
-ჩვენ შორის ყველაფერი დამთავრდა?-მერჩივნა თავად მეთქვა, ვიდრე მისგან გამეგონა...ასე უფრო ადვილი იყო...
თავი დამიქნია.
-თაი, გიყვარვარ? - მკითხა უსინდისოდ. ნუთუ არ შერცხვა?
-როგორ უნდა მიყვარდეს კაცი, რომელიც ისეთი სულელია, რომ შექმნა შედევრი და უარს ამბობს მის ავტორობაზე?
-ვიცი, რომ გიყვარვარ... მთელი გულით გთხოვ...-მუდარა იგრძნობოდა მის ხმაში და მაშინ, საკუთარ თავზე მეტად გეგა მეცოდებოდა, რადგან ის ვერასდროს ნახავდა როგორ აიდგამდა ჩვენი შვილი ფეხს, დაიწებდა ლაპარაკს, დაუძახებდა მამას, რომელმაც მიატოვა... გაიზრდებოდა... მასახელებდა, მომივლიდა ,ჩემ სიხარულს და დრდს გაიზიარებდა...
-არ შეგაწუხო? ნუ იღელვებ... თითქოს არც არაფერი ყოფილა...-ცრემლები წამომივიდა, გაშლილი თმა ჩამოვიფარე სახეზე.
-თაი... მე გერმანიაში მივდივარ...
-ღმერთმა ხელი მოგიმართოს....
კარი გააღო.
-შექმნა შედევრი და უარი თქვა მის ავტორობაზე...-გავიმეორე ჩურჩულით და გავაცნობიერე, რომ გეგა ის მამაკაცი არ იყო, რომელცი არარაობასთან ერთად გაატარებდა თავის დარჩენილ სიცოცხლეს და არც იმ ბავშვს აღიარებდა, რომელიც არარობის სხეულში ჩაისახებოდა...
-ვინ არის ის?-ვკითხე და მივხვდი მიმიხვდა, ვიზე ვეკითხებოდი... თვალი ამარიდა.
-ექიმია ისიც...
-რა ქვია?
-რა მნიშვნელობა აქვს?
-ქერაა?-ვკითხე მოულოდნელად, თავადაც არ ვიცი რატომ, იქნებ გული მიგრძნობდა....
-როგორ მიხვდი?! - ოხ, ეს ქალური ინტუიცია... უფრო მეტად შევიძულე იმ წუთიდან ქერა ქალები....
-ჩემზე ლამაზია?
დუმდა... მინდოდა ხმა ამოეღო.
-არა... - გამოტყდა ბოლოს, როგორც იქნა!
-ჩემზე მეტად უყვარხარ?
-არა...
-შენ, გიყვარს?
-შენ უფრო...
-და მაინც მიდიხარ ჩემგან?
თვალები აუწყლიანდა. მომიახლოვდა, დაიხარა და ისეთი სითბოთი სავსემ მაკოცა თავზე, რომ ვერაფრით დავიჯერე მართლა ჩემ მიტოვებას, თუ აპირებდა....
-მაპატიე... - ჩამჩურჩულა და ვიგრძენი ცრემლი ჩამოუცურდა. ხელი მოვკიდე, უფრო ახლოს მოვიზიდე, მერე ნაზად შემოვხვიე ხელები და მაგრად მივეკარი, მთელი სიყვარულით ვეხვეოდი, მინდოდა სხეულზე უჩინრად დარჩენოდა ჩემი ალერსის კვალი... ვტიროდი... არა! ეს გაცილებით უფრო მეტი იყო ვიდრე ტირილი! ვბღაოდი... მთლიანად დავასველე, მაგრამ არ მოვუშორებივარ, თვითონაც ტიროდა და მაგრად მიჭერდა ძლიერ მკლავებს... არ მესმოდა რატომ მიდიდოა ჩემგან, მაშინ როცა შეიძლება ყველაფერი ჰქონოდა... მე ვზლუქუნებდი, რომ ვერ ვიტანდი ქერა ქალებს, მაგრამ გეგა ერთ სიტყვასაც ვერ არჩევდა... ბოლოს ჩამოშლილი თმა გადამიწია, ცრემლები ტუჩებით მომწმინდა სახიდან და მგზნებარედ მაკოცა,ისე როგორც არასდროს... მიხვდი, რომ მართლაც უკანასკნელი იყო ეს კოცნა... ტირილს ვაგრძელებდი, რადგან არ ვიცოდი როგორ შემეკავებინა თავი...
-მშვიდობით... -მითხრა, წამოიწია და სწრაფი ნაბიჯით გავიდა სახლიდან. მე წამით გაშეშებული ვეგდე იატაკზე, ხის მორივით ,მაგრამ როცა გავაცნობიერე, რომ სამუდამოდ მიდიოდა ჩემგან და აღარასდროს დაბრუნდებოდა წამოვხტი და გავეკიდე...
-გეგა! გეგა! მოიცადე, ერთი წამი! მითხარი, გთხოვ, მიტხარი! ფულიანია?! ბევრი ფული აქვს?! აქვს ხო?!-კიბეებზე ჩარბოდა, მე მივდევდი მაგრამ ვერ ვეწეოდი.
-მიპასუხე, გთხოვ! ფულიანია?!
სადარბაზოდან გასვლა დამასწრო, მაგრამ მანქანაის დაძვრამდე მივუსწარი. ფანჯარას ვეცი, ხელებს ვურტამდი, კარის გაღებას ვცდილობდი, არ მინდოდა გამეშვაან, წასვლამდე ერთადერთ შეკიხთვაზე მაინც გაეცა პასუხი. ვბღაოდი, არავის ვერიდებოდი.
-ფულიანია?! მითხარი! გემუდარები!
გეგამ მანქანა დაძრა... მოსახვევამდე ვზდიე, მანქანის შუშებს მუშტებს ვურტყამდი, კარებს ვკაწრავდი, მაგრამ უშედეგოდ, მაინც არ გაუჩერებია..
-გეგა!!!!
გეგა წავიდა.... იქამდე ვუყურებდი მის მაქნანას, სანამ თვალს არ მოეფარა... ვერ ვამჩნევდი ვერცერთ ჭორიკანა თვალს, იმის მიუხედავად რომ ათასობით იყვნენ...
წავიდა... სამუდამოდ.... სულ... აღარასდროს დაბრუნდებოდა, აღარ ჩამეხუტებოდა, არც იმას დამავიწყებდა ვინ ვიყავი რეალურად... ვეღარასდროს გავიგონებდი მის ნათქვამ მიყვარხარს, ვერ ვიგრძნობდი სითბოს და ალერსს, დროებით ამოვსებული სიცარიელე ძველებურად დამიმონებდა... მარტოობაც სასწრაფოდ მოაწყდებოდა ჩემი არსების გალავანს და არაფრით მომასვენებდა, მე-არარაობას.....
***********
სოლომონ ბრძენს ბეჭედზე ეწერა: "ესეც გაივლის"....
"ის, რაც არ გკლავს, გაძლიერებს...."
