მერაბ სეფაშვილი: "ყველა მთავრობის კონცერტზე მიმღერია"

მომღერალ მერაბ სეფაშვილისთვის გასული 2012 წელი საკმაოდ დრამატული იყო. მის შემოქმედებაში ყველაზე მნიშვნელოვანი ფაქტები სწორედ ამ დროს მოხდა. რამდენიმეწლიანი პაუზის შემდეგ სოლო კონცერტი გამართა, ვარსკვლავიც გაუხსნეს, თუმცა ქვეყანაში მიმდინარე პოლიტიკურმა მოვლენებმა არც ის დატოვა "ხელშეუხებელი". ნაციონალების სცენაზე სიმღერა არ აპატიეს და პოლიტიკურად მღელვარე შემოდგომაზე პროტესტის ნიშნად მისი ვარსკვლავი გადაღებეს. მომღერალი პოლიტიკური განცხადებების გაკეთებას ძალიან ერიდება, თუმცა არც იმას გამორიცხავს, რომ ერთ დღეს სწორედ პოლიტიკაში წავიდეს.
მომღერალი წლევანდელ ახალ წელს სახლში ოჯახის წევრებთან ერთად შეხვდა, რაც უკვე დიდიხანია აღარ გაუკეთებია და სამწლინახევრის შვილიშვილთან, პატარა ნინასთან ურთიერთობამ დიდი ბედნიერება მიანიჭა.
– ბატონო მერაბ, რა შეფასებით გააცილეთ ძველი წელი, შემოქმედებითად წარმატებული იყო?
– პრინციპში, 2012 წელი წარმატებული იყო, თუმცა უკეთესს ვინატრებდი. შემოქმედებითად საინტერესო იყო, ბევრი ახალი რამ გავაკეთე. სოლო კონცერტი ჩავატარე, ჩემი ვარსკვლავი გაიხსნა, თუმცა სულ ვამბობ, რომ ვარსკვლავზე მეტად ჩემთვის კონცერტზე მუშაობა იყო საინტერესო, სადაც თითქმის ყველა ძველი სიმღერა შევასრულე, ოღონდ ახლებური ვერსიით. ამას გარდა, პროექტში "ახალი ხმა" ვმონაწილეობ. ჩემდა გასაოცრად, ბევრი კარგი შემსრულებელი აღმოვაჩინე. რაც შეეხება ცხოვრებისეულ სირთულეებს, ეს ჩემთან სულ არის, რომელზეც, სიმართლე გითხრათ, საუბარი არც მინდა.
– ოჯახისთვის როგორი იყო გასული წელი?
– ნორმალური, ჩემი უმცროსი შვილი უნივერსიტეტში მოეწყო. შვილებიც ბედნიერები არიან, როცა მშობლები ჯანმრთელად და კარგად ჰყავთ, პლუს ამას, როცა რაღაცეებს აკეთებენ და კარგად გამოსდით. ამ მხრივ, საწუწუნო არაფერი გვაქვს. მყავს შვილიშვილი, რომელიც ჩემთვის ყველაზე მთავარია.
– პაპა ხართ, არადა ბევრს ისევ ის ძალიან ახალგაზრდა მერაბი ჰგონიხართ.
– პატარა როგორ ვარ? სადაცაა, 52 წლის გავხდები. შეიძლება ვიზუალურად არ მეტყობა, მაგრამ ხომ ვხვდები. სიმართლე გითხრათ, დიდად ვერ ვგრძნობ, რომ 52 წლის ვხდები. დრო სწრაფად გარბის და მერე ფიქრობ, რომ ძალიან ბევრი რამის გაკეთება გინდა და ვერ ასწრებ.
– გული გწყდებათ განვლილ წლებზე, რომ მეტი რამის გაკეთება შეგეძლოთ?
– გული მწყდება თუ არა, ამას მნიშვნელობა არ აქვს. რეალობას თვალებში უნდა შევხედო. წლების მატებას დადებითი მხარეც აქვს, ცხოვრებაში შენთვის ახალი ადამიანები, ოჯახის წევრები შემოდიან, შვილიშვილს ვგულისხმობ. ამით ბედნიერი ხარ, ივსები, ამით ცოცხლობ. ნინა ძალიან ნიჭიერი ბავშვია. შვილიშვილი ყველას უყვარს, განსაკუთრებული ჰგონია და მეც ვფიქრობ, რომ ის ყველაზე განსაკუთრებულად მიყვარს, ამიტომაც მომწონს ასე. ვნახოთ, რას გააკეთებს.
– ბევრ დროს ატარებთ შვილიშვილთან?
– სამწუხაროდ, ვერა. ჩემი ვაჟი და რძალი ცალკე ცხოვრობენ. ნინას თავისი რეჟიმი აქვს. როცა მცალია, ვცდილობ, მივიდე. თუ დედა ან მამა არ ახლავს, ისე არ მომყვება. ცოტა რომ წამოიზრდება, მერე ალბათ ვივლით ერთად.
– თქვენს შვილებს სიმღერა თუ ეხერხებათ?
– კი, როგორ არა. ჩემი შვილები როგორ ვაქო, ძალიან მერიდება, მაგრამ ბევრი პროფესიონალის დონეზე ცოტა უკეთ მღერიან, თუმცა ჩემთან ერთად მღერა ერიდებათ. ეტყობა, მაინც რაღაც კომპლექსია. ცალკე ბევრჯერ დამიჭერია, რომ მღერიან. მეუღლე, ნინო, პროფესიით მუსიკოსია, ოღონდ – თეორეტიკოსი. მუსიკალური ოჯახი გვაქვს.
– გასული წელი ქვეყანაში პოლიტიკურად აქტიური იყო. თქვენ რა დამოკიდებულება გაქვთ პოლიტიკისადმი, გააქტიურებას ხომ არ აპირებთ ამ კუთხით?
– აქტიურად ჩართული არ ვყოფილვარ, ვერიდები, რამდენჯერაც ჩავერთე, იმდენჯერ დამეტაკნენ. როგორც არაპოლიტიკოსი, ხშირად ვცდილობ, ისეთი რამე არ ვთქვა, რომ შეცდომა დავუშვა. პოლიტიკოსები მზად არიან იმისთვის, რომ რაღაც ფრაზა თქვან და შემდეგ აგრესია მიიღონ, ამას მიჩვეული არიან. მინდა გითხრათ, რომ პოლიტიკოსებზე მაინცდამაინც კარგი წარმოდგენა არ მაქვს, ისინი ხშირად ცრუობენ. ჩემთვის მნიშვნელობა არ აქვს, მთავრობაში ვინ იქნება. ვცდილობ, პოლიტიკაში აქტიური მონაწილეობა არ მივიღო, თუმცა შეიძლება ასეც მოხდეს, არაფერს გამოვრიცხავ. ამ ეტაპზე ამის სურვილი არ მაქვს. საქართველო იმდენად პატარა ქვეყანაა, სამსახურიდან ვინც მიდის და მოდის, მაღალჩინოსნებს ვგულისხმობ, ვიცნობ. მთავარია, ქვეყანაში საქმე გაკეთდეს, ყველას იმის მოლოდინი აქვს, რომ ცხოვრება უკეთესი იყოს.
– ახალ წელს სად და როგორ შეხვდით?
– ამჯერად – სახლში. ძალიან დიდიხანია, ახალ წელს სახლში არ შევხვედრივარ. სხვათა შორის, არ ყოფილა ცუდი სახლში შეხვედრა. 12 საათზე ოჯახის ყველა წევრი ერთად ვიყავით, მერე მივიფანტეთ. ჩემი შვილი მეგობრებთან ერთად წავიდა, მე კონცერტი მქონდა.

– საახალწლო სამზადისში ცოლს ეხმარებით ხოლმე?
– მეუღლეს ფინანსურად თუ დავეხმარები, დანარჩენს ის აკეთებს. სულ ასე ხდება და, სხვათა შორის, არც აპროტესტებს, აზრი არ აქვს. ჩემი ბევრი მეგობარი საყიდლებზე დადის, მე კარგს ვერც ვიყიდი, მაინც დამიწუნებენ, ამიტომ ჯობს, ჩემი საქმე ვაკეთო.
– ახალი წლის ღამეს რაიმე განსაკუთრებული ტრადიცია თუ გაქვთ?
– ისეთი არაფერი. სურვილებს რაც შეეხება, ყველა ადამიანს პრივატული სურვილები გვაქვს. ახლა რასაც ვიტყვი, რომ არ ვთქვა, არ შემიძლია, მინდა, ჩვენი ქვეყანა გამთლიანდეს და სულ არ მინდა, რუსს ხელი ვუქნიო და მადლობა ვუთხრა, რომ ასე დაგვყო. ეს არის ის სურვილი, რისი შესრულებაც მინდა, გარდა იმ პირადი სურვილებისა, რომლებიც მაქვს. ადრე ახალი წელი ძალიან მიხაროდა, ახლა – ნაკლებად. წლები მემატება, დრო სწრაფად გარბის და იმდენად აღარ მიხარია.
– წელს პირველი წელია, როცა დედაქალაქში ქუჩის საახალწლო კონცერტი არ ჩატარდა. რას ფიქრობთ ამ ფაქტზე?
– ვფიქრობ, ეს კარგი არ არის. ჩემი აზრით, ეს ტრადიცია აღდგება. მთელ მსოფლიოში ტარდება და ჩვენთანაც უნდა იყოს. არ მგონია, რომ ამით ქვეყნის ბიუჯეტს რაღაცას ვაკლებთ. ფოთში, ქუთაისში რაღაც კონცერტები ჩატარდა და თბილისში რატომ არ ჩატარდა, არ ვიცი.
– თქვენი რამდენიმე კოლეგა ამბობდა, ახალი მთავრობის თუ მერიის ამ გადაწყვეტილებამ ახალ წელს მშივრები დაგვტოვაო.
– ასე არ არის. ამ ყველაფერს, როგორც ტრაგედიას, ისე არ უნდა შევხედოთ. ამის გამო მიტინგების მოწყობა სისულელეა. ნეტავ, მხოლოდ ეს იყოს პრობლემა და სხვა არაფერი.
– პროექტმა "ახალმა ხმამ" რა მოგიტანათ, რა დაგანახათ ამ შოუმ?
– ეს ერთ–ერთი საუკეთესო პროექტია და ძალიან დიდი სიამოვნებაც მივიღე. გავოცდი, ამდენი კარგი მომღერალი რომ გავიცანი. სულ ვამბობ, ამ ქვეყანამ უნდა იამაყოს, რომ ამდენი ნიჭიერი ხალხი ჰყავს.
– "სარკისთვის" მიცემულ ერთ–ერთ ინტერვიუში თქვით, რომ მომღერლის მუსიკალურად სწორად გაზრდის პრობლემა მთელ მსოფლიოშია. ამ პროექტშიც წააწყდით მსგავს პრობლემას?
– ამ პროექტში მათ გარკვეულ მიმართულებებს და რჩევებს ვაძლევ და ეს მათ გაზრდას არ ნიშნავს. ისინი ჩამოყალიბებული მომღერლები მოვიდნენ. ეს იმას არ ნიშნავს, რომ მეგა ვარსკვლავები არიან, თუმცა მათში ძალიან დიდ პოტენციალს ვხედავ. ეს უკვე დროის ამბავია, რომ ისინი ძალიან მაგარ მუსიკოსებად ჩამოყალიბდნენ და არიან კიდეც.
– ბევრ დროს და ენერგიას ხარჯავთ მათ დასახმარებლად?
– ჩვენ ბევრ დროს ვატარებთ ერთად, ინტენსიურად ვმუშაობთ და შედეგიც არის. სხვანაირად მაყურებელი ასეთ კარგ ხარისხს ვერ მიიღებდა. ტელევიზიით კონცერტებს ხშირად ვუყურებ და ყველას ეტყობა, სად არის ნამუშევარი და სად – არა.
– პროექტის მიღმა თუ გააგრძელებთ რაიმე სახის თანამშრომლობას იმ კონკურსანტებთან, რომლებიც თქვენს სიმპათიებს იმსახურებენ? თუ ამაზე ჯერ არ გიფიქრიათ?
– როგორ არ მიფიქრია, ამ ხალხზე რაღაც პასუხისმგებლობა მეც უნდა ავიღო, მათთან სხვადასხვა ფორმით მექნება ურთიერთობა.
– გულახდილად რომ გვითხრათ, აზრი აქვს ასეთ პროექტებს? გამარჯვებული მეორე წელს ხშირად არც ახსოვთ ხოლმე.
– რადგან კონკურსი ტარდება და ხალხი უყურებს, ესე იგი საჭიროა. ახალ სახეებს ვპოულობთ და გზას ვაჩვენებთ. ამას ლოგიკური გაგრძელება უნდა ჰქონდეს, რომელიც არ არის. ჩვენ უნდა ვიფიქროთ იმაზე, როგორ უნდა მივცეთ ლოგიკური გაგრძელება.
– კონკრეტულად ვინ უნდა იზრუნოს ამაზე?
– სხვადასხვა კომპანიებმა, რომლებიც უნდა შეიქმნას. ვერ გეტყვით, რომ ამაზე სახელმწიფომ უნდა იფიქროს, ამის ვალდებულებას ვერ მივცემ მათ, თუმცა კარგი იქნება, თუ მათთვის ხელოვნება პრიორიტეტი იქნება. ამ ყველაფერში სახელმწიფოც უნდა მონაწილეობდეს. საქართველოში ძალიან პატარა ბაზარია. თუმცა ჩვენზე პატარა ქვეყნებიც არსებობენ, სადაც ეს სფერო განვითარებულია.
– გეგმავთ ესტრადაზე აქტიურად დაბრუნებას? თქვენი კოლეგების გარკვეული ნაწილი, თუნდაც ლიზა ბაგრატიონი, ნატო მეტონიძე ნელ–ნელა ისევ გამოჩნდნენ.
– რა თქმა უნდა, ვაპირებ, ეს ჩემი საქმეა. იდეები მაქვს და ვნახოთ, რა გამოვა. სწორად არ ვთვლი, რომ ეს ყველაფერი პოლიტიკას მივუსადაგო და დავუკავშირო. იმ მომღერლებს, ვინც თქვენ ახსენეთ, ტაიმაუტი არ ჰქონდათ, მათი პაუზა, რა თქმა უნდა, პოლიტიკასთან იყო დაკავშირებული, ამას თვითონაც ხმამაღლა აცხადებდნენ, თუმცა ეს შეცდომა იყო.
– ვისი მხრიდან?
– ისევ მათი მხრიდან. ვთქვათ, მე რომ გავჩერდე, ეს ყველაფერი ჩემი გასაკეთებელია, სხვა ვერავინ გააკეთებს.
– მომღერლებს ხომ ბლოკავდნენ?
– თუ გაგაკავეს და ხელები გადაგიგრიხეს, მესმის, მაგრამ ჩემთვის, მაგალითად, სულაც არ არის პრიორიტეტული ის კონცერტი, რომელსაც მთავრობა მოაწყობს. შემიძლია იქ არ ვიმღერო და ჩემი კონცერტი გავაკეთო. თუ ხალხისთვის მისაღები და საინტერესოა, მოვა. ამ ყველაფერს მთავრობა არ უნდა აფინანსებდეს. შეიძლება ხელისუფლებამ კონცერტზე მიგიწვიოს და კონტრაქტიც გააფორმო, თუ გაწყობს. ასევე კერძო კომპანიამ შეიძლება მიგიწვიოს და იმასთანაც გააფორმო. შეიძლება საერთოდ არ მიგიწვიონ და შენი ინიციატივით გააკეთო ყველაფერი, მაგრამ ამას უკვე სპონსორები, თანხები სჭირდება, თუ ის სპონსორები მთავრობამ არ შეაშინა და ასე შემდეგ. ცუდია, როცა ყველაფერი პოლიტიკას უკავშირდება. ამას წინათაც ვთქვი, რომ ბევრ მთავრობას მოვესწარი, პატარა ხომ აღარ ვარ. მჟავანაძის დროს – არა, მაგრამ იმის მერე ყველა მთავრობის კონცერტზე მიმღერია. ახლა თუ არ დამიძახეს, არც ესაა ტრაგედია.
– შემოსავლის წყარო თქვენთვის მხოლოდ მუსიკაა?
– რა თქმა უნდა.
– და გყოფნით?
– ვერ გეტყვი, რომ მდიდარი იქნები, მაგრამ ცხოვრება შეიძლება. მე სხვაგან არასდროს მიმუშავია. ეს ჩემმა სამეგობრომ იცის. სულ მეუბნებოდნენ, აი, წამოდი, საბაჟოზე იმუშავე, იქ იმუშავე, აქ იმუშავე, ფული გექნება, თან იმღერეო, მაგრამ, ვფიქრობ, რომ ეს არასწორია. თუ შენ საქმეს აკეთებ, კარგად უნდა გააკეთო. თუ კარგად გინდა გააკეთო, ამისთვის უნდა იმუშაო, დრო დახარჯო. ამით იმის თქმა არ მინდა, რომ ვინც სხვაგან მუშაობს, ცუდს აკეთებს.
ეკა ლემონჯავა