”საზღვარგარეთ წასულ დედაჩემს ჭორიკნებმა უსინდისო ჭორები დაუყარეს”
2 331 ნახვა
წერილის ავტორი ახალგაზრდა გოგონაა, რომლის დედაც რამდენიმე წელია საზღვარგარეთ ცხოვრობს. იქ წასვლა გაჭირვებისა და ობოლი შვილების შენახვის გამო გადაწყვიტა. თუმცა, ხალხი თურმე სულ სხვანაირად ფიქრობს მასზე. უფრო კონკრეტულად ყველაფერს ჩვენი წერილიდან გაიგებთ.
ლიკა, 23 წლის:
"ჩვენი ოჯახის პრობლემები მაშინ დაიწყო, როდესაც მამაჩემი მოულოდნელად ხელიდან გამოგვეცალა. ერთ დღეს, მისმა თანამშრომელმა დაგვირეკა და გვითხრა, რომ მამა ძალიან ცუდად იყო და ერთ-ერთ საავადმყოფოში იყო მოთავსებული. იქ მისულებს კი ცოცხალი აღარ დაგვხვდა. თურმე, სამსახურში უცებ გადავარდა და ადგილზევე გარდაიცვალა. როგორც მერე ექიმებმა დაადგინეს, ინფარქტი დაემართა. მისი დაღუპვა ჩვენთვის ნამდვილი შოკი აღმოჩნდა. დღემდე მიჭირს იმის აღქმა, რომ ის ცოცხალი აღარ არის. ყოველ ღამე ვტირი, როდესაც მამა მახსენდება. მისი გარდაცვალების შემდეგ, ოჯახი, ფაქტობრივად, შემოსავლის გარეშე დარჩა. ახლაღა მივხვდით, რამდენ რამეს აკეთებდა მამა ჩვენთვის. ორ ადგილას მუშაობდა, დღესა და ღამეს ასწორებდა და არც რაიმე სამსახურს თაკილობდა. მისი წყალობით, არაფერი გვაკლდა. თუმცა, უიმისოდ ყველანაირად გაგვიჭირდა.
სამი დედმამიშვილი ვართ, უფროსი და-ძმა მყავს. მათ უკვე დაამთავრეს უმაღლესი სასწავლებლები, მე კი წელს ვამთავრებ. მოგეხსენებათ, რომ სტუდენტი შვილების შენახვა ადვილი არ არის. დედას არასდროს უმუშავია, ყოველთვის სახლში იყო და ოჯახს უვლიდა. მამა რომ გარდაიცვალა, თქვა, რამე სამსახურს ვიშოვი, თორემ მშივრები ხომ არ მეყოლებითო. დაიწყო კიდეც ერთ-ერთ საცხობში მუშაობა. ძალიან იღლებოდა იქ, ხელფასი კი დაბალი ჰქონდა. რამდენიმე თვე მამას მეგობრები, ნათესავები გვეხმარებოდნენ, თუმცა, სულ სხვის ლოდინში ხომ ვერ ვიქნებოდით. დაახლოებით, წელიწად-ნახევრის მერე დედამ გადაწყვიტა, რომ საზღვარგარეთ, კერძოდ კი, საბერძნეთში წასულიყო. იქ ერთი მისი ნათესავი ცხოვრობდა და მუშაობდა და სამუშაოს დაჰპირდა. დედა თავიდან ყოყმანობდა, მე და ჩემს და-ძმასაც არ გვინდოდა მისი გაშვება, მაგრამ ბოლოს მაინც წავიდა. გვითხრა, აქ ისეთ სამსახურს ვერ ვნახავ, რომ ყველაფრით უზრუნველგყოთ, ამიტომ ჯობია საბერძნეთში წავიდეო. ძალიან გაუჭირდა ჩვენი დატოვება და ჩვენც გაგვიჭირდა მისი გაშვება, მაგრამ ბედს შევეგუეთ. ღმერთის წყალობით, დედა კარგ ოჯახში მოხვდა. კარგი ხელფასი დაუნიშნეს. იმ ოჯახმა რომ გაიგო, ობოლი შვილები ჰყავდა, უამრავ ტანსაცმელს ჩუქნიდნენ. ის კი ამ ყველაფერს ჩვენ გვიგზავნიდა.
უკვე სამი წელი გავიდა, რაც დედა საბერძნეთშია და სულ სამჯერ მოახერხა ჩამოსვლა. ახლა უკვე ჩემი უფროსი და-ძმაც დასაქმდნენ და ასე თუ ისე თავიანთი საკმარისი ფული აქვთ. ამიტომ, დედამ გადაწყვიტა, რომ გარკვეული თანხა დააგროვოს, მერე საქართველოში დაბრუნდეს და იმ ფულით აქ რამე გააკეთოს. ერთი სული გვაქვს, დედა დაბრუნდეს და ისევ ჩვენ გვერდით იყოს. ვიცით, რომ იქ ცხოვრება ადვილი არ არის, ძალიან იღლება. საბერძნეთში იმიტომ წავიდა, რომ ჩვენთვის არაფერი მოეკლო. თუმცა, როგორც იცით, რატომღაც დღეს ყველა ცუდად მოიხსენიებს იმ ქალბატონებს, რომლებიც ოჯახის შესანახად სამშობლოს ტოვებენ. არ ვიცი, რატომ ჰგონიათ, რომ იქ წასული ყველა ქალი აუცილებლად ცუდი ცხოვრებით შოულობს ფულს. ეს, ალბათ, იმის ბრალია, რომ ზოგიერთი საზღვარგარეთ მართლა ამ მიზნით მიდის, მაგრამ ეს ჩემი განსაკითხი არ არის. ყველას თავისი გზა აქვს. მე იმაზე მწყდება გული, რომ ყველას ერთ ქვაბში ხარშავენ. ხშირად მესმის სხვების ლაპარაკი, როცა საზღვარგარეთ წასულ ქალებს აძაგებენ და ამ დროს გული მიკვდება ხოლმე. ალბათ, ვინმე მეტყვის, სხვის ლაპარაკს ყურს ნუ უგდებო. არც დავუგდებდი ყურს, მაგრამ საქმე იმაშია, რომ ჩვენმა ერთმა ახლობელმა ამას წინათ ვითომ შემთხვევით მკითხა, დედაშენი მართლა ოჯახში მუშაობსო? მერე დააყოლა, მე კი ვიცი, რომ ოჯახში მუშაობს, მაგრამ ხალხი, ხომ იცი, რას აღარ მოიგონებსო. ამით მიმახვედრა, რომ ხალხი სხვანაირად ლაპარაკობს დედაშენზეო. თურმე, ისიც კი უთქვამთ, ქმარი ჯერ საფლავში არ გაციებულა და ცოლი უკვე საზღვარგარეთ წავიდა და ვინ იცის, იქ რას აკეთებსო. ისე გავმწარდი, ეს რომ გავიგე, მზად ვიყავი გამეგო, ვინ თქვა ასეთი რამ და სათანადოდ გავსწორებოდი. ძალიან ვინერვიულე, ბევრი ვიტირე. მერე ჩემმა დამ შემატყო, რომ რაღაც მჭირდა. დამალვას აზრი არ ჰქონდა და ყველაფერი მოვუყევი. ისიც განერვიულდა, მითხრა, დამშვიდდი, ვინც ამას ამბობს, იმას მეტი საქმე არა აქვს და ღმერთი დასჯის ასეთი ტყუილის გამოო.
არც მე და არც ჩემს დას ეჭვი არ გვეპარება იმაში, რომ დედა პატიოსანი გზით შოულობს ფულს იმისთვის, რომ შვილები მშივრები არ ჰყავდეს. სამი წელია ჩვენგან შორს არის წასული, შრომობს და ხალხი კი თურმე რეებს ამბობს მასზე. გული მტკივა, რომ ზოგ ადამიანს გონება დახშული აქვს და თვითონაც არ იცის, ვის რას აბრალებს. არავის ვუსურვებ იმ დღეების გადატანას, რაც დედამ და ჩვენმა ოჯახმა გადაიტანა მამას დაღუპვის შემდეგ. შორიდან საუბარი ადვილია, მაგრამ რეალურად რაც ხდება, იმას ვერავინ გაიგებს. ამიტომ ჯობია, ყველამ თავის ოჯახს მიხედოს. არ მესმის რატომ არის ხალხის გარკვეული ნაწილი ასეთი ბოროტი. გაიგეს, რომ დედას კარგი ანაზღაურება აქვს და ჭორებიც ააგორეს. მინდა ყველას ვუთხრა, რომ საზღვარგარეთ წასული ქალების უმეტესობა იძულების გამო არის იქ. ისინი ათასობით კილომეტრებს იმის გამო გადიან, რომ საქართველოში მყოფი ოჯახები გამოკვებონ. დღესა და ღამეს ასწორებენ მუშაობაში და პატიოსანი გზით შოულობენ ფულს. არავის ვუსურვებ, ოჯახის გამო, მსგავს მსხვერპლზე წასვლას და ოჯახის წევრების მონატრებით ცხოვრებას".
თეონა კენჭიაშვილი
ლიკა, 23 წლის:
"ჩვენი ოჯახის პრობლემები მაშინ დაიწყო, როდესაც მამაჩემი მოულოდნელად ხელიდან გამოგვეცალა. ერთ დღეს, მისმა თანამშრომელმა დაგვირეკა და გვითხრა, რომ მამა ძალიან ცუდად იყო და ერთ-ერთ საავადმყოფოში იყო მოთავსებული. იქ მისულებს კი ცოცხალი აღარ დაგვხვდა. თურმე, სამსახურში უცებ გადავარდა და ადგილზევე გარდაიცვალა. როგორც მერე ექიმებმა დაადგინეს, ინფარქტი დაემართა. მისი დაღუპვა ჩვენთვის ნამდვილი შოკი აღმოჩნდა. დღემდე მიჭირს იმის აღქმა, რომ ის ცოცხალი აღარ არის. ყოველ ღამე ვტირი, როდესაც მამა მახსენდება. მისი გარდაცვალების შემდეგ, ოჯახი, ფაქტობრივად, შემოსავლის გარეშე დარჩა. ახლაღა მივხვდით, რამდენ რამეს აკეთებდა მამა ჩვენთვის. ორ ადგილას მუშაობდა, დღესა და ღამეს ასწორებდა და არც რაიმე სამსახურს თაკილობდა. მისი წყალობით, არაფერი გვაკლდა. თუმცა, უიმისოდ ყველანაირად გაგვიჭირდა.
სამი დედმამიშვილი ვართ, უფროსი და-ძმა მყავს. მათ უკვე დაამთავრეს უმაღლესი სასწავლებლები, მე კი წელს ვამთავრებ. მოგეხსენებათ, რომ სტუდენტი შვილების შენახვა ადვილი არ არის. დედას არასდროს უმუშავია, ყოველთვის სახლში იყო და ოჯახს უვლიდა. მამა რომ გარდაიცვალა, თქვა, რამე სამსახურს ვიშოვი, თორემ მშივრები ხომ არ მეყოლებითო. დაიწყო კიდეც ერთ-ერთ საცხობში მუშაობა. ძალიან იღლებოდა იქ, ხელფასი კი დაბალი ჰქონდა. რამდენიმე თვე მამას მეგობრები, ნათესავები გვეხმარებოდნენ, თუმცა, სულ სხვის ლოდინში ხომ ვერ ვიქნებოდით. დაახლოებით, წელიწად-ნახევრის მერე დედამ გადაწყვიტა, რომ საზღვარგარეთ, კერძოდ კი, საბერძნეთში წასულიყო. იქ ერთი მისი ნათესავი ცხოვრობდა და მუშაობდა და სამუშაოს დაჰპირდა. დედა თავიდან ყოყმანობდა, მე და ჩემს და-ძმასაც არ გვინდოდა მისი გაშვება, მაგრამ ბოლოს მაინც წავიდა. გვითხრა, აქ ისეთ სამსახურს ვერ ვნახავ, რომ ყველაფრით უზრუნველგყოთ, ამიტომ ჯობია საბერძნეთში წავიდეო. ძალიან გაუჭირდა ჩვენი დატოვება და ჩვენც გაგვიჭირდა მისი გაშვება, მაგრამ ბედს შევეგუეთ. ღმერთის წყალობით, დედა კარგ ოჯახში მოხვდა. კარგი ხელფასი დაუნიშნეს. იმ ოჯახმა რომ გაიგო, ობოლი შვილები ჰყავდა, უამრავ ტანსაცმელს ჩუქნიდნენ. ის კი ამ ყველაფერს ჩვენ გვიგზავნიდა.
უკვე სამი წელი გავიდა, რაც დედა საბერძნეთშია და სულ სამჯერ მოახერხა ჩამოსვლა. ახლა უკვე ჩემი უფროსი და-ძმაც დასაქმდნენ და ასე თუ ისე თავიანთი საკმარისი ფული აქვთ. ამიტომ, დედამ გადაწყვიტა, რომ გარკვეული თანხა დააგროვოს, მერე საქართველოში დაბრუნდეს და იმ ფულით აქ რამე გააკეთოს. ერთი სული გვაქვს, დედა დაბრუნდეს და ისევ ჩვენ გვერდით იყოს. ვიცით, რომ იქ ცხოვრება ადვილი არ არის, ძალიან იღლება. საბერძნეთში იმიტომ წავიდა, რომ ჩვენთვის არაფერი მოეკლო. თუმცა, როგორც იცით, რატომღაც დღეს ყველა ცუდად მოიხსენიებს იმ ქალბატონებს, რომლებიც ოჯახის შესანახად სამშობლოს ტოვებენ. არ ვიცი, რატომ ჰგონიათ, რომ იქ წასული ყველა ქალი აუცილებლად ცუდი ცხოვრებით შოულობს ფულს. ეს, ალბათ, იმის ბრალია, რომ ზოგიერთი საზღვარგარეთ მართლა ამ მიზნით მიდის, მაგრამ ეს ჩემი განსაკითხი არ არის. ყველას თავისი გზა აქვს. მე იმაზე მწყდება გული, რომ ყველას ერთ ქვაბში ხარშავენ. ხშირად მესმის სხვების ლაპარაკი, როცა საზღვარგარეთ წასულ ქალებს აძაგებენ და ამ დროს გული მიკვდება ხოლმე. ალბათ, ვინმე მეტყვის, სხვის ლაპარაკს ყურს ნუ უგდებო. არც დავუგდებდი ყურს, მაგრამ საქმე იმაშია, რომ ჩვენმა ერთმა ახლობელმა ამას წინათ ვითომ შემთხვევით მკითხა, დედაშენი მართლა ოჯახში მუშაობსო? მერე დააყოლა, მე კი ვიცი, რომ ოჯახში მუშაობს, მაგრამ ხალხი, ხომ იცი, რას აღარ მოიგონებსო. ამით მიმახვედრა, რომ ხალხი სხვანაირად ლაპარაკობს დედაშენზეო. თურმე, ისიც კი უთქვამთ, ქმარი ჯერ საფლავში არ გაციებულა და ცოლი უკვე საზღვარგარეთ წავიდა და ვინ იცის, იქ რას აკეთებსო. ისე გავმწარდი, ეს რომ გავიგე, მზად ვიყავი გამეგო, ვინ თქვა ასეთი რამ და სათანადოდ გავსწორებოდი. ძალიან ვინერვიულე, ბევრი ვიტირე. მერე ჩემმა დამ შემატყო, რომ რაღაც მჭირდა. დამალვას აზრი არ ჰქონდა და ყველაფერი მოვუყევი. ისიც განერვიულდა, მითხრა, დამშვიდდი, ვინც ამას ამბობს, იმას მეტი საქმე არა აქვს და ღმერთი დასჯის ასეთი ტყუილის გამოო.
არც მე და არც ჩემს დას ეჭვი არ გვეპარება იმაში, რომ დედა პატიოსანი გზით შოულობს ფულს იმისთვის, რომ შვილები მშივრები არ ჰყავდეს. სამი წელია ჩვენგან შორს არის წასული, შრომობს და ხალხი კი თურმე რეებს ამბობს მასზე. გული მტკივა, რომ ზოგ ადამიანს გონება დახშული აქვს და თვითონაც არ იცის, ვის რას აბრალებს. არავის ვუსურვებ იმ დღეების გადატანას, რაც დედამ და ჩვენმა ოჯახმა გადაიტანა მამას დაღუპვის შემდეგ. შორიდან საუბარი ადვილია, მაგრამ რეალურად რაც ხდება, იმას ვერავინ გაიგებს. ამიტომ ჯობია, ყველამ თავის ოჯახს მიხედოს. არ მესმის რატომ არის ხალხის გარკვეული ნაწილი ასეთი ბოროტი. გაიგეს, რომ დედას კარგი ანაზღაურება აქვს და ჭორებიც ააგორეს. მინდა ყველას ვუთხრა, რომ საზღვარგარეთ წასული ქალების უმეტესობა იძულების გამო არის იქ. ისინი ათასობით კილომეტრებს იმის გამო გადიან, რომ საქართველოში მყოფი ოჯახები გამოკვებონ. დღესა და ღამეს ასწორებენ მუშაობაში და პატიოსანი გზით შოულობენ ფულს. არავის ვუსურვებ, ოჯახის გამო, მსგავს მსხვერპლზე წასვლას და ოჯახის წევრების მონატრებით ცხოვრებას".
თეონა კენჭიაშვილი
