"საშიში" ისტორია
3 878 ნახვა
გრძელი, ქერა თმები და დიდი ცისფერი თვალებით ლუსი სხვებისგან ძალიან განსხვავდებოდა, იგი ძალიან ლამაზი ბავშვი იყო, თითქოს ამ
ქვეყანას არც მიეკუთვნებოდა.
როდესაც ათი წელი შეუსრულდა. ლამაზ კაბაში გამოეწყო და სამზარეულოში ჩავიდა, სადაც დედამისი ნამცხვარს აცხობდა.
– ლუსი, ვიღაცას შენი დაბადების დღე გაახსენდა . ამ დილით შენთვის საჩუქარი მოვიდა, – უთხრა დედამ და პატარას ამანათი გაუწოდა.გახარებულმა გოგონამ სწრაფად გახსნა ლამაზად
შეფუთული საჩუქარი და ყუთიდან თოჯინა ამოიღო.
ეს იყო ყველაზე შემზარავი თოჯინა, რომელიც ოდესმე ენახა. ჭუჭყიანი და სახეაფხეკილი. თავზე თმებიც არ შერჩენოდა. ყველაზე ამაზრზენი კი კბილები იყო – გრძელი, წვეტიანი და მახვილი.
დედას მისი თავიდან მოშორება უნდოდა, მაგრამ ლუსმა სასტიკი უარი განუცხადა და უთხრა, რომ ეს საჩუქარი იყო და მისი გადაგდება არ შეიძლებოდა. მაშინ დედამ თოჯინა კიბის ქვეშ დადო, იმ იმედით რომ ლუსს მალე გადაავიწყდებოდა.
ერთ ღამეს, როდესაც ლუსი დასაძინებლად დაწვა, დაბლიდან უცნაური ხმა შემოესმა, თითქოს ვიღაცა ჩუმად ეძახდა. ცოტა ხანში სიტყვებიც გაარჩია.
“ლუსი, მე უკვე პირველ კიბეზე ვარ”. ხმა საშინელი და ხრინწიანი
იყო. შეშინებული გოგონა საწოლში მოიბუზა.
მეორე დღეს დედას სთხოვა ეს თოჯინა თავიდან მოეშორებინათ, დედამ შვებით ამოისუნთქა და თოჯინა ბუნკერში მოისროლა.
ღამე ლუსს, საშინელი კოშმარი ესიზმრა: უცნობი კაცი დაჟინებით აკვირდებოდა. “მანდ ცხოვრების უფლება არ გაქვს” უთხრა კაცმა და თვალები ცეცხლისფრად აენთო. გოგონას ოფლში გაწურულს გამოეღვიძა.
-“ლუუუსი, მე უკვე მეოთხე კიბეზე ვარ” - კვლავ შემოესმა ჩახრინწული ხმა და კიბეზე ხმაური მოესმა.
ეს ამბავი არავინ დაუჯერა, სკოლაში დასცინეს, დედამ კი დატუქსა და აუკრძალა ამაზე ლაპარაკი.
იმ ღამით ლუსიმ საძინებლის კარი შიგნიდან ჩაეკეტა.
ფანჯარასთან მივიდა და ფარდები გადაწია რათა მთვარის
შუქი შემოეშვა ოთახში. სწორედ ამ დროს გაიგონა ნაცნობი ხმა:
-“ლუსი, მე უკვე ბოლო კიბეზე ვარ…”
ლუსი მობრუნდა და დაინახა როგორ გაიღო საძინებლის კარი ძალიან, ძალიან ნელა…
მეორე დღეს გარდაცვლილი გოგონა კიბეებთან იპოვნეს. თოჯინაც მის გვერდით ეგდო.
P.S. ეს ყველაფერი უბედურ შემთხვევას მიაწერეს.
ქვეყანას არც მიეკუთვნებოდა.
როდესაც ათი წელი შეუსრულდა. ლამაზ კაბაში გამოეწყო და სამზარეულოში ჩავიდა, სადაც დედამისი ნამცხვარს აცხობდა.
– ლუსი, ვიღაცას შენი დაბადების დღე გაახსენდა . ამ დილით შენთვის საჩუქარი მოვიდა, – უთხრა დედამ და პატარას ამანათი გაუწოდა.გახარებულმა გოგონამ სწრაფად გახსნა ლამაზად
შეფუთული საჩუქარი და ყუთიდან თოჯინა ამოიღო.
ეს იყო ყველაზე შემზარავი თოჯინა, რომელიც ოდესმე ენახა. ჭუჭყიანი და სახეაფხეკილი. თავზე თმებიც არ შერჩენოდა. ყველაზე ამაზრზენი კი კბილები იყო – გრძელი, წვეტიანი და მახვილი.
დედას მისი თავიდან მოშორება უნდოდა, მაგრამ ლუსმა სასტიკი უარი განუცხადა და უთხრა, რომ ეს საჩუქარი იყო და მისი გადაგდება არ შეიძლებოდა. მაშინ დედამ თოჯინა კიბის ქვეშ დადო, იმ იმედით რომ ლუსს მალე გადაავიწყდებოდა.
ერთ ღამეს, როდესაც ლუსი დასაძინებლად დაწვა, დაბლიდან უცნაური ხმა შემოესმა, თითქოს ვიღაცა ჩუმად ეძახდა. ცოტა ხანში სიტყვებიც გაარჩია.
“ლუსი, მე უკვე პირველ კიბეზე ვარ”. ხმა საშინელი და ხრინწიანი
იყო. შეშინებული გოგონა საწოლში მოიბუზა.
მეორე დღეს დედას სთხოვა ეს თოჯინა თავიდან მოეშორებინათ, დედამ შვებით ამოისუნთქა და თოჯინა ბუნკერში მოისროლა.
ღამე ლუსს, საშინელი კოშმარი ესიზმრა: უცნობი კაცი დაჟინებით აკვირდებოდა. “მანდ ცხოვრების უფლება არ გაქვს” უთხრა კაცმა და თვალები ცეცხლისფრად აენთო. გოგონას ოფლში გაწურულს გამოეღვიძა.
-“ლუუუსი, მე უკვე მეოთხე კიბეზე ვარ” - კვლავ შემოესმა ჩახრინწული ხმა და კიბეზე ხმაური მოესმა.
ეს ამბავი არავინ დაუჯერა, სკოლაში დასცინეს, დედამ კი დატუქსა და აუკრძალა ამაზე ლაპარაკი.
იმ ღამით ლუსიმ საძინებლის კარი შიგნიდან ჩაეკეტა.
ფანჯარასთან მივიდა და ფარდები გადაწია რათა მთვარის
შუქი შემოეშვა ოთახში. სწორედ ამ დროს გაიგონა ნაცნობი ხმა:
-“ლუსი, მე უკვე ბოლო კიბეზე ვარ…”
ლუსი მობრუნდა და დაინახა როგორ გაიღო საძინებლის კარი ძალიან, ძალიან ნელა…
მეორე დღეს გარდაცვლილი გოგონა კიბეებთან იპოვნეს. თოჯინაც მის გვერდით ეგდო.
P.S. ეს ყველაფერი უბედურ შემთხვევას მიაწერეს.
