ლუკა ზაქარიაძისთვის ნაჩუქარი სასტუმროს ნომერი ჯერ არ აშენებულა

19 წლის ლუკა ზაქარიაძე პირველი "საქართველოს ვარსკვლავია". ბათუმელი ბიჭი გამარჯვებამ დააბნია. უამრავი პრიზი მიიღო, მაგრამ ყველაზე მეტად გიტარამ გაახარა. ადრე თუ მუსიკაში თავის გზას ვერ ხედავდა, ახლა დარწმუნებულია, რომ ეს მისი ცხოვრების საქმეა. პარალელურად იურიდიულ განათლებას იღებს, მაგრამ მხოლოდ იმიტომ, რომ დიპლომი ჰქონდეს.
ლუკა შეყვარებულია, მაგრამ რჩეულის ვინაობას არ ამხელს. არც დედაზე ლაპარაკობს ბევრს. პატარა იყო, როდესაც მისი მშობლები დაშორდნენ. მამასთან ერთად ცხოვრობს, დედის ფუნქციები კი მამიდამ შეითავსა. ლუკას ამ თემაზე ლაპარაკი უჭირს, სამაგიეროდ ყველაფერს მუსიკაში დებს, თავის ტკივილსაც სიმღერით გამოხატავს და სიხარულსაც.
– ლუკა, მგონი, თქვენ ხართ ერთადერთი გამარჯვებული, რომელიც ასეთ წარმატებას ცრემლების გარეშე შეხვდა.
– გამარჯვება ისე გამიხარდა, რომ სიხარულისგან შოკში ჩავვარდი. მაყურებელთა 75–მა პროცენტმა მე დამიჭირა მხარი. მივხვდი, რომ მათ ჩემი მუსიკა უყვართ. იმ წუთში ლაპარაკის თავიც არ მქონდა. ჟურნალისტმა მაშინვე კომენტარის გაკეთება მთხოვა და ძლივს მოვაბი თავი, რომ რაღაც მეთქვა, ხალხიც მომესია და ამ ყველაფერმა ძალიან დამაბნია.
– გამარჯვება როგორ აღნიშნეთ?
– საახალწლო გარემოში. ტრადიციულად სუფრასთან ვიჯექი, იქ ითქვა ჩემი წარმატების სადღეგრძელო. გრანდიოზული არაფერი ყოფილა. დღესასწაული და ჩემი გამარჯვება წყნარად და ლამაზად აღვნიშნეთ. იმაზეც ვილაპარაკეთ, რომ ეს ტიტული დიდი პასუხისმგებლობაა. იმავე ღამეს მეგობრებთან ერთად ბაკურიანში წავედი.

– ამ კონკურსამდე რა გზა გამოიარეთ, ვინ შეგაყვარათ მუსიკა?
– ბავშვობა ღიღინ–ღიღინით გავატარე. შემდეგ მუსიკალურ წრეზე შევედი ფორტეპიანოსა და ხალხური სიმღერის განხრით. შევატყვე, რომ ეს საქმე შემეძლო. ყველა მეუბნებოდა, კარგი ხმა გაქვსო. ხალხურ სიმღერებში სოლისტიც ვიყავი, პიანინოზეც კარგად ვუკრავდი. კონცერტებზეც გამოვდიოდი და სცენაზე დგომას მივეჩვიე. ამიტომ ამ კონკურსში სცენაზე დგომის შიში არ მქონია, თავისუფლად ვგრძნობდი თავს. ყველაზე მეტად რა დამეხმარებოდა, თუ არა კომპიუტერი და იქ მოძიებული სიმღერები? როგორც მომღერალი, ამან ყველაზე მეტად დამხვეწა.
– ამ პროექტამდე რომელიმე კონკურსში მიგიღიათ მონაწილეობა?
– არა, ამაზე არც მიფიქრია და არც ამის შემდეგ მივიღებ რომელიმე კონკურსში მონაწილეობას. დამწყები მომღერალი არ ვარ და კონკურსები აღარ მინდა! გამოჩნდება გზა, რომელსაც გავუყვები და ალბათ სტუდიებთან თანამშრომლობას დავიწყებ.
– როგორც მუსიკოსს, რა მოგცათ ამ კონკურსმა?
– ძალიან სერიოზული პროექტია, ყოველ ტურში მაყურებელი ახალს და უფრო მეტს ითხოვდა. როდესაც კონკურსანტები გვაკლდებოდნენ, უფრო ვნერვიულობდი და მაქსიმალურად ვიხარჯებოდი, რომ მეტი ამეთვისებინა და მუსიკას ჩავღრმავებოდი. ვცდილობდით, მაქსიმუმი გაგვეკეთებინა და მაყურებლისთვის სანახაობა შეგვეთავაზებინა.
– ბევრი პრიზი გადმოგცეს. გულახდილად რომ გვითხრათ, ყველაზე მეტად რომელმა პრიზმა გაგახარათ?
– პრიზებად მივიღე ბათუმში სასტუმროს ნომერი, ჟიურისგან მერგო ერთკვირიანი მოგზაურობა გოაში, ასევე მომცეს მანქანა "მინი კუპერი". სცენაზე გიტარა რომ შემოიტანეს, მეგონა, ძმებს, თემურ და ვახტანგ ქანთარიებს, ჯგუფ "ერუ ც"–ს გადასცემდნენ, რადგან ძალიან კარგად უკრავენ, ნიჭიერები არიან და გიტარასთან ურთიერთობით გამოირჩევიან, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ მე მომცეს. ყველა პრიზს თავისი ხიბლი აქვს, მაგრამ, როგორც მუსიკოსს, ყველაზე მეტად გიტარა გამიხარდა. რადგან გიტარა მაჩუქეს, ე.ი. რაღაც შემიძლია. თანაც ძალიან კარგი ინსტრუმენტია.
– ბათუმში თქვენი სასტუმროს ნომერი თუ მოინახულეთ ან მანქანის მართვის მოწმობა თუ გაქვთ?
– სასტუმრო ჯერ შენების პროცესშია და არ მინახავს. რაც შეეხება მანქანას, უკვე გადმოვიფორმე, მაგრამ არც მართვის მოწმობა მაქვს და არც ტარება ვიცი. ჯერ მამაჩემს დავყავარ.
– პროექტში ხშირად აღნიშნავდნენ, რომ უცნაური ხართ. მართლაც, სიმღერის თავისებური მანერა გაქვთ. ცხოვრებაში როგორი ხართ?
– არაფრის კომპლექსი მაქვს და იმას ვაკეთებ, რაც საქმეს სჭირდება. ჩემს შინაგან რწმენას არასოდეს ვღალატობ. რადგან პროექტში ვიყავი და კამერა მიღებდა, სულ არ ვფიქრობდი, რომ უნდა მეთამაშა და ნამდვილი ლუკა არ უნდა გამოჩენილიყო. მე არასოდეს ვთამაშობ. ჩემში რა ემოციებიც არის და რაც სწორად მიმაჩნია, იმას ვაკეთებ. როცა ჩემზე ამბობენ, უცნაურიაო, არ ვიცი, რას გულისხმობენ, შეიძლება, ნაკლებად რომ ვიღიმი. შემიძლია გავიღიმო, მაგრამ არ მეღიმება და რა ვქნა? მაშინ უნდა ვითამაშო. ვიცი, ღიმილი პოზიტიურ ემოციას იწვევს სხვებში, ამიტომ ბოდიშს ვუხდი ყველა იმ ადამიანს, ვისაც ჩემი ღიმილი დააკლდა.
ხალხის 75–მა პროცენტმა ალბათ იმიტომ დამიჭირა მხარი, რომ მაყურებელთან ყოველთვის გულწრფელი ვიყავი. დაუმსახურებლად ამდენი ადამიანი ვერ შეგიყვარებს, ე.ი. შენგან რაღაც დადებითი, კარგი აურა მოდის. ყოველ ტურზე ბოლომდე ვიხარჯებოდი და სიმღერა რა ემოციასაც ითხოვდა ჩემგან, იმას ვდებდი. ბენდთან უფრო ახლოს ვიყავი ყოველთვის, ვიდრე კამერებთან.
– ვაღიაროთ, თქვენს გულშემატკივრებს შორის ძალიან ბევრი გოგოა. თაყვანისმცემლები თავს ხომ არ გაბეზრებენ?
– ვინც ჩემ მიმართ პოზიტიურადაა განწყობილი, არ მესმის, რატომ უნდა მივმართო ცუდად, მაგრამ, როცა ვიღაც ტელეფონზე უამრავჯერ გწერს, თან არ ხარ იმის განწყობაზე, რომ პასუხი გასცე, ცოტა მომაბეზრებელია. ქუჩაში კი ნებისმიერ ჩემს გულშემატკივარს შემიძლია ჩავეხუტო და მადლობა გადავუხადო სიყვარულისთვის.
– მაგალითად, რას გწერენ?
– შემიძლია წაგიკითხოთ: "შობას გილოცავ, მრავალს დაესწარი, დაე, თქვენს გულებში იშვას ქრისტე და განათდეს, როგორც აღმოსავლეთის ვარსკვლავი", "ლუკა, შენ ათეისტი ხარ?". კიდევ ბევრი სხვა კითხვა აქვთ ჩემთან.
– რატომ ინტერესდებიან, ათეისტი ხართ თუ არა?
– შეიძლება იმიტომ უჩნდებათ ეს კითხვა, რომ თვლიან, ვინც როკს უსმენს ან მღერის, ღმერთისგან შორს არის, მე კი ასე არ ვფიქრობ. მე მართლმადიდებელი ქრისტიანი ვარ.
– არის თქვენს ცხოვრებაში საყვარელი გოგონა?
– შეყვარებული მყავს, მაგრამ ეს ჩემი პირადია და არ მინდა ამაზე ლაპარაკი. ერთი პერიოდი მან მუსიკას ოჯახის გამო თავი დაანება, რაღაც კონფლიქტი ჰქონდა... რა საჭიროა მოვყვე, ვინ არის, რას აკეთებს, უბრალოდ მე ის მიყვარს. როდესაც საქმე პირადს ეხება, ხელს ვერაფერი შემიშლის, ირგვლივ ყველაფერს ვივიწყებ და მარტო გრძნობებით ვმოქმედებ.
– ის მაინც მითხარით, როგორია ის გოგონა თუნდაც გარეგნობით.
– გარეგნობითაც ჩვეულებრივი გოგოები მომწონს და ხასიათითაც. მეტს ვერაფერს გეტყვით.
– როცა სიმღერას, სასცენო კოსტიუმს გთავაზობდნენ, უპრობლემოდ თანხმდებოდით?
– ჩაცმაში პრეტენზიული არ ვყოფილვარ. რაც შეეხება მუსიკას, რამდენჯერმე პროტესტის გრძნობა გამიჩნდა. მაგალითად, როკის ტურზე უფრო მძიმე მუსიკის შესრულება მომინდა, ამის გამო კონფლიქტიც მქონდა, მაგრამ ბოლოს მაინც დავთანხმდი და ერთ საათში სიმღერა მოვირგე. კარგადაც გამომივიდა, ხომ?
– დაგეთანხმებით, ნამდვილად კარგი შესრულება იყო. თუ არ ვცდები, ჟიურის უთხარით, რომ ქართულ სიმღერებს არ უსმენთ. არ მოგწონთ ქართული ესტრადა?
– მე ეგ არ მითქვამს. ვთქვი, რომ არსებობენ ქართველი მომღერლები, ვისაც არ ვუსმენ და მათი მოსმენა არც არის საჭირო. საქართველოში ბევრი კარგი მუსიკოსია, მაგრამ მე მაინც როკი, ბლუზი მირჩევნია. ჩემს თავში ვერ ვპოულობ ძალას, რომ ქართულ ესტრადას ვუსმინო. დარწმუნებული ვარ, ბევრი ქართველი ფიქრობს ასე.
– სიმღერის იქით როგორია თქვენი ცხოვრება, რა გატაცებები გაქვთ, რითი ხართ დაკავებული?
– მეგობრებთან ერთად ყოფნა მიყვარს. გარედან ვჩანვარ სხვანაირი, მაგრამ სინამდვილეში ერთი ჩვეულებრივი ბიჭი ვარ, რომელსაც მეგობრებთან და ოჯახთან ერთად ყოფნა უყვარს. იურიდიული ფაკულტეტის მეორე კურსის სტუდენტი ვარ. სკოლაში წარმატებული მოსწავლე ვიყავი და უნივერსიტეტშიც ნორმალურად ვსწავლობ. როცა ვმეცადინეობ, სულ მგონია, რომ ეს დრო მუსიკას აკლდება და პროტესტის გრძნობა მიჩნდება. მუსიკა ყოველთვის ყველაფერზე მეტად მიყვარდა, მაგრამ ჩემს მომავალს ვერ ვხედავდი, არ ვიცოდი, გზა როგორ გამეგრძელებინა და როგორ მიმეღწია მუსიკაში წარმატებისთვის. ახლა კი გამიჩნდა შანსი, ხალხი ჩემი მუსიკით დავაინტერესო.
– როგორ შეუთავსებთ მუსიკას და იურისტობას ერთმანეთს?
– მგონია, რომ მუსიკაში უფრო წარმატებული ვიქნები, თუ ამ საქმეს ბოლომდე მივაწვები. იურისტის დიპლომს ავიღებ, ბავშვობიდან კარგად ვსწავლობ და არ მინდა, ჩემი ცოდნა ჰაერში დარჩეს. ვფიქრობ, რომ დიპლომი დღეს საჭიროა. მუსიკას კი უფრო სერიოზულად მოვეკიდები.
– თქვენი ოჯახის წევრები გაგვაცანით. როგორც ვიცი, დედა საზღვარგარეთაა.
– არა, საქართველოშია. მამაჩემი, ზურაბიც მღერის. სიმღერის ნიჭი გენეტიკაში გვაქვს. ბებიას ქართული ხალხური სიმღერები უყვარს, ლირიკული ხმა აქვს, მამიდასაც კარგი ხმა აქვს. მამა ქალაქურ სიმღერებს ასრულებს, მეც მსიამოვნებს მისი მოსმენა. ამ ჟანრსაც თავისი ხიბლი აქვს. სახლში ვმღერით ხოლმე და ხომ ხვდებით, ეს რამხელა სიხარულია.
– დედას არ აქვს მუსიკასთან შეხება?
– მგონი, იმასაც აქვს შეხება.
– "მგონი" რატომ, არ იცით, მღერის თუ არა, თქვენთან არ ცხოვრობს?
– არა.
– თქვენი არჩევანი იყო, რომ მამასთან გეცხოვრათ?
– არა. პატარა ვიყავი, როცა ოჯახში დედას და მამას შორის კონფლიქტები იყო. ეს ყველაფერი იმაში მეხმარება, რომ ჩემს სფეროში მაქსიმალურად ღრმად ჩავეფლო. ამ ფაქტმა უფრო ძლიერი გამხადა. ყველაფერს მუსიკით ვამბობ, რაც ჩემს ცხოვრებაში მოხდა და უკვე ბევრი რამ მოხდა. ჩემს ემოციებს მუსიკაში ვდებ, ცუდ და კარგ განწყობასაც. ვიცი, ჩემი ემოციები როგორ გამოვხატო.
– მამას აზრით თუ ინტერესდებით, რას ფიქრობს თქვენს ნამღერზე?
– როგორ არა, ყველას აზრი მაინტერესებს, მით უმეტეს, ოჯახის წევრების. სულ ვკითხულობ, რამდენად მისაღებია ჩემი ნამღერი, ვინმე ხომ არ გაგაბრაზეთ, რომ ვმღერი, ხომ არ მოგინდათ, ჩემთვის თავში ქვა ჩაგერტყათ. ასეთი უცნაური კითხვები მაქვს ჩემს მსმენელთან. ყოველთვის მზად ვარ, თქვენი შეფასებები მოვისმინო.
ქეთი დინოშვილი