გურამ ლომიძე მეორე ცოლსაც გაშორდა

წარსულში პოპულარული ჯგუფის, "ქუჩის ბიჭების" წევრი, გურამ ლომიძე, ამერიკაში გატარებული 7 წლის შემდეგ ნანობს, რომ თავის დროზე არჩევანი არასწორად გააკეთა, ანუ იმ ქვეყანაში არ წავიდა, სადაც მეტად შეძლებდა თავისი მუსიკალური შესაძლებლობების გამოვლენას, კერძოდ, რუსეთში. ამერიკამ ის სულ სხვა რელსებზე დააყენა. მზარეულობიდან დაიწყო და ახლა საკუთარი ბიზნესი აქვს. ბედს არ უჩივის, ფულიც აქვს, კარგი მანქანაც და ჩიკაგოდან, სადაც ცხოვრობს, ლას ვეგასშიც არცთუ იშვიათად დადის გასართობად, მაგრამ მაინც გული სწყდება, რომ აქტიურ მუსიკალურ საქმიანობას ჩამოშორდა.
32 წლის გურამის ზურგს უკან ორი დანგრეული ოჯახი და ორი შვილია. ხატია შამუგიას შემდეგ მან სიყვარული ამერიკაში იპოვა, მაგრამ სტაბილურ მეოჯახედ ვერც ამერიკელმა ქალმა აქცია. ახლა გურამი ისევ ქართველ ქალზეა შეყვარებული, მაგრამ ჯერჯერობით ეს გრძნობა ცალმხრივია.
– გურამ, საქართველოში რა სიხშირით ჩამოდიხართ?
– ნოსტალგია შემომაწვება ხოლმე და ხშირად მოულოდნელად ვიღებ გადაწყვეტილებას. ბარგს ვალაგებ და მოვდივარ. 2012 წელს ორჯერ ჩამოვედი საქართველოში – ზაფხულშიც ვიყავი და წლის მიწურულსაც. მეშვიდე წელი დაიწყო, რაც ამერიკაში ვცხოვრობ და ამ ხნის განმავლობაში ეს პირველი ახალი წელი იყო, რომელსაც აქ შევხვდი. "ქუჩის ბიჭებმა" არაერთ საახალწლო კონცერტში მივიღეთ მონაწილეობა. გარდა ამისა, შვილი, 10 წლის ნიკუშა მყავს და მასთან ერთად მინდოდა ამ დღესასწაულის გატარება. ახლა ვხვდები, რომ ქართული ახალი წელი მომენატრა. არც ზაფხულში ვყოფილვარ უქმად, რამდენიმე სოლო სიმღერა ჩავწერე, ჯგუფმაც შევქმენით ახალი სიმღერები. ერთი თვით ჩამოვედი, ნელ–ნელა ახლოვდება ჩემი წასვლის დრო და გული მწყდება.
– სიმღერებს პერიოდულად წერთ. რა მოლოდინი გაქვთ, სად და როგორ მოახდენთ ახალი პროდუქტის პოპულარიზაციას?
– ჯერ ჩვენი სიმღერები მხოლოდ რადიოებში ტრიალებს. როცა მუსიკალური არხები ამუშავდება, კლიპებსაც გადავიღებთ. ალბათ გახსოვთ, "ქუჩის ბიჭების" ცხოვრებაში რამდენი კლიპი არსებობდა.
– ამერიკაშიც ახერხებთ სიმღერას?
– რაღაც საღამოებს ვმართავთ ხოლმე. საქართველოში წამოსვლამდე ქართული ეკლესიის მრევლმა ჩავატარეთ კონცერტი, სადაც ნიუ იორკიდან ნინი შერმადინი მოვიწვიეთ. ბევრი მსმენელი გვყავდა და ულამაზესი საღამო გამოვიდა.
– ნინი ამერიკაში ახალი ჩასულია. თქვენი დახმარება ხომ არ სჭირდება?
– ნინი ნიუ იორკშია. სოსო თოლორაიასთან ცხოვრობს და, როგორც ვიცი, ის ეხმარება. ნიუ იორკსა და ჩიკაგოს შორის ძალიან დიდი მანძილია, ასე რომ, ხშირი მიმოსვლა არ გვაქვს. რითიც შემეძლება, ყოველთვის დავეხმარები. ჩიკაგოში ბევრი ქართველი ემიგრანტი არ ცხოვრობს. 400–მდე ქართველი თუ შევიკრიბებით ხოლმე ქეიფის ან ღონისძიების დროს, თუმცა იქ ისე ვერ ვქეიფობ, როგორც აქ.
– რა არის თქვენი შემოსავლის წყარო ამერიკაში?
– ბიზნესში ვარ ჩართული, მაქვს საკუთარი კომპანია – ტვირთების გადაზიდვას ვახორციელებ.
– მანამდე ბიზნესის კეთების გამოცდილება გქონდათ?
– არანაირი გამოცდილება არ მქონია, ორი წელია, რაც ამ ბიზნესში ვარ და საქმე ცუდად ნამდვილად არ მიმდის.
– ვინ დაგაყენათ გზაზე? ძნელია უცხო ქვეყანაში ყველაფრის ნულიდან დაწყება.
– ჩემს ბიძაშვილს ჩიკაგოში რესტორანი ჰქონდა. თავიდან მასთან მზარეულად ვმუშაობდი, მერე შეფმზარეული გავხდი, შემდეგ – მენეჯერი. ცხოვრების ნულიდან დაწყების არასოდეს მეშინია, ახლაც რომ ვიწყებდე ყველაფერს თავიდან, არ შემეშინდებოდა.
– საქართველოში ძალიან პოპულარული მომღერალი უცხო გარემოში, თანაც რესტორნის სამზარეულოში აღმოჩნდით. ალბათ ეს ძალიან რთული შესაგუებელი იყო.
– ადამიანისთვის ყველაფრის თავიდან დაწყება ძალიან რთულია, მაგრამ უნდა გაბედო და ეს ნაბიჯი გადადგა. ამერიკაში ჩემი საქმე ისე ავაწყვე, რომ მცირედი შემოსავალი მუდმივად მქონდეს. მომავალ წელს ვგეგმავ, რომ ერთი წლით ჩამოვიდე და იმ მონატრებულ საქმიანობას მივხედო, რასაც სიმღერა ჰქვია.
– აწყობილ ბიზნესს მიატოვებთ?
– არა, დროებით დედაჩემის ძმისშვილებს დავუტოვებ. გაჩერებას არც იქ ვაპირებ და არც აქ. რუსეთი თუ შემიშვებს, იქაც შევალ და იქაც ავეწყობი. სამწუხაროდ, ამერიკის მოქალაქეებს არ აძლევენ რუსეთში შესვლის უფლებას.
– ამერიკული ცხოვრების რიტმი როგორია?
– იქაური ცხოვრების რიტმი რადიკალურად განსხვავდება ქართულისგან. ამერიკაში დრო ძალიან ჩქარა გადის. საჭიროა სწრაფი გადაწყვეტილების მიღება. იქ ძნელია ვინმეს ენდო. საქართველოში ძმაკაცობის ფენომენია, შეგიძლია, მეგობარს ენდო. ამერიკაში კი ცივი ურთიერთობებია, ადამიანები ერთმანეთის გამოყენებაზე არიან.
– თქვენც ალღო აუღეთ იქაურ წესებს?
– შვიდი წელია, იქ ვცხოვრობ და თავზემოთ ძალა არ არის. სადაც ხარ, იქაური ქუდი უნდა დაიხურო.
– ამ წლების განმავლობაში რა შეიცვალა თქვენში, რას ატყობთ საკუთარ თავს?
– როგორიც ვიყავი, ისეთი ვარ, უბრალოდ გავიზარდე. ასაკი მომემატა, სხვა თვალით ვუყურებ ცხოვრებას.
– თბილისში უთქვენოდ იზრდება თქვენი პირველი, სიყრმის შვილი ნიკუშა. არ გსაყვედურობთ, რომ მისგან შორს ხართ?
– 14 წლის ვიყავი, როცა დედაჩემი საბერძნეთში წავიდა საცხოვრებლად და დღემდე იქ ცხოვრობს. რამდენჯერმე ჩავაკითხე და ისიც ჩამოვიდა. ეჭვი არ მეპარება, როგორც მე განვიცადე წლების წინ დედასთან განშორება, იგივე განცდა ექნებოდა ნიკუშასაც. მასთან ყოველდღიური კონტაქტი მაქვს სოციალური ქსელით, ტელეფონით. ვცდილობ, ყურადღებიანი მამა ვიყო, საჩუქრებს ვუგზავნი. როცა ძალიან გვენატრება ერთმანეთი, მაშინვე თბილისში მოვდივარ. ნიკა ცხრა კლასს რომ დახურავს, მინდა, ამერიკაში წავიყვანო და "ჰაი სქული" (უმაღლესი სკოლა) იქ დაამთავროს. ჩემ მიმართ გაუცხოება არ აქვს და არც გაბუტვა იცის.
– როგორც შევიტყვეთ, ამერიკაშიც იქორწინეთ. იქ როგორ წარიმართა ოჯახური ცხოვრება?
– დიახ, იქ 2 წლის ბიჭი მყავს. მას ქართულად გიორგი ჰქვია, ამერიკულად – ლიამი. წლების წინ ამერიკელ გოგონაზე ვიქორწინე და 5 წელი ერთად ვიცხოვრეთ. ახლა განქორწინებულები ვართ, მაგრამ მასთანაც ვმეგობრობ და შვილთანაც არაჩვეულებრივი ურთიერთობა მაქვს.
– როგორც ჩანს, ყოფილ ცოლებთან მეგობრობა კარგად გამოგდით.
– მეგობრობა ყოფილ ცოლებთანაც გამომდის და საყვარლებთანაც, მაგრამ არა – ოჯახური ცხოვრება. ალბათ რთული ხასიათი მაქვს. როგორც ყველა ქართველ მამაკაცს, მეც თავისუფლება მიყვარს.
– გიორგის ასწავლით ქართულ ენას?
– რომ წამოიზრდება, ქართულს აუცილებლად ვასწავლი. მას ისე ხშირად ვერ ვნახულობ, რომ ქართულად ლაპარაკი ვასწავლო. გადაწყვეტილი მაქვს, დედაჩემი და უფროსი შვილიც ამერიკაში წავიყვანო. ყველა ერთად მერე უფრო შევძლებთ ლიამის ქართულად აღზრდას. დარწმუნებული ვარ, ძმებს კარგი ურთიერთობა ექნებათ.
– არ გიჭირთ მარტოხელა ცხოვრება?
– არა. დამლაგებელი მყავს, რომელიც სახლს კვირაში ერთხელ მისუფთავებს. საკუთარი სიამოვნებისთვის ყველაფერი მაქვს. სამზარეულოში კომფორტულად ბავშვობიდან ვგრძნობდი თავს. როცა ქართველები მოდიან ჩემთან, ქართულ კერძებს ვახვედრებ – ჩახოხბილს, ოსტრის, მწყერს, მწვადს... ყველანაირი საჭმლის გაკეთება შემიძლია.
– მეგობარი ქალიც გყავთ?
– ამ ეტაპზე არ მყავს. მინდა, იმას ვუყვარდე, ვინც მე მიყვარს და ისე, როგორც მე მიყვარს.
– ხომ იყო თქვენს ცხოვრებაში ასეთი სიყვარული?
– კი, იყო, არის და იქნება.
– პირველ ცოლს, ხატია შამუგიას გულისხმობთ?
– ამ შემთხვევაში – არა. ვისზეც გელაპარაკებით, მასთან სიახლოვე არ მქონია.
– ვერ შეძელით მისი გულის მონადირება?
– ბევრჯერ ვცადე, მაგრამ ჩვენი ურთიერთობა არ აეწყო. ის ქართველია და თბილისში ცხოვრობს. ქართველ ქალებზე ვგიჟდები, მათ ბადალი არ ჰყავთ!
– რატომ არ აეწყო თქვენი ურთიერთობა, რამ შეგიშალათ ხელი?
– როცა ამ ამბავს ვყვები, ყველა იმავე კითხვას მისვამს. სხვანაირად მიყვარს და მასთან ალბათ ამიტომ არ გამომივიდა არაფერი. ისე მიყვარს, რომ სიტყვებს ვერ ვპოულობ. მეტს ნუღარ ჩამეძიებით.
– თქვენს ამერიკულ ცხოვრებას დავუბრუნდეთ. იქ რაიმე უძრავ–მოძრავი ქონება გაქვთ?
– ამერიკაში სახლის ყიდვას აზრი არ აქვს, მიწის გადასახადი ძალიან დიდია, იგივე უნდა იხადო, რაც ქირისთვის არის საჭირო. თუ მიწის გადასახადს ვერ გადაიხდი, ქონებას ჩამოგართმევენ. ასე რომ, იქ სახლის ყიდვა ჩემთვის გადაყრილი ფულია. თანაც დარჩენილი ცხოვრების იქ გატარებას არ ვაპირებ. მანქანა შევიძინე – "ბეემვე იქს 5". პირადი კომფორტისთვის ყველაფერი მაქვს.

– როცა საზღვარგარეთ წასვლა გადაწყვიტეთ, საბერძნეთი რატომ არ აირჩიეთ, სადაც დედათქვენი ცხოვრობს?
– საბერძნეთში წასვლას აზრი არ ჰქონდა, ქუჩაში გამოსვლები, აქციები იყო. ამერიკა კი სტაბილური ქვეყანაა, ამიტომ ვარჩიე იქ წასვლა. თბილისშიც არეულობა იყო, სამუშაო არ გვქონდა. ვფიქრობდი რუსეთში წასვლას, მაგრამ გეზი მაინც შტატებისკენ ავიღე.

– ახლა რა მოლოდინი და იმედები გაქვთ?
– იმის მოლოდინი მაქვს, რომ ჯგუფი "ქუჩის ბიჭები" ქართულ ესტრადაზე კვლავ იტყვის თავის სათქმელს, ამიტომ მომავალ წელს აქ დიდი ხნით დარჩენას ვგეგმავ. გვინდა, ფილარმონიაში სოლო კონცერტი გავმართოთ. ცოცხალი ორკესტრის თანხლებით ვიმღერებთ. საქართველოში მუსიკა არ განვითარებულა, წინა პლანზე ქალაქურმა ჟანრმა გადმოინაცვლა. ჩვენი ესტრადა ევროპულისკენ მიდიოდა, მაგრამ პროგრესი ვერ განიცადა და სხვა მხარეს გადაიხარა.
– როგორ გახსენდებათ ის წლები, როცა პოპულარობის ზენიტში იყავით?
– ფანტასტიკურად. ახალგაზრდობა მენატრება. ახლა 32 წლის ვარ და არ ვთვლი, რომ ასაკში შესული მამაკაცი ვარ, მაგრამ 19–20 წლისა სულ სხვანაირი ვიყავი. წლების წინ ესტრადაზე ბევრი შემოქმედებითი წინსვლა იყო, ყველა აკეთებდა სოლო კონცერტებს – ლელა წურწუმია, აჩიკო მეფარიძე, მერაბ სეფაშვილი, ჯგუფი "რონდო". ძალიან მენატრება ლიზა ბაგრატიონი. ახლა ეს ინტერესი გაქრა, მაგრამ იმედია, რომ ჩვენი ესტრადა ნელ–ნელა გაცოცხლდება.
ამერიკელების არაფერი მომწონს, გარდა მუსიკისა. ერთი კი უდავოა, იქ სიცოცხლე ჩქეფს. ხშირად დავდივარ გასართობად, არაერთი ცნობილი მომღერლის კონცერტს დავსწრებივარ. თებერვალში "მარონ 5"–ის კონცერტზე ბილეთები უკვე დაჯავშნული მაქვს. კაზინოებსაც ხშირად ვსტუმრობ, მაგრამ ეს არ არის ჩვევა, გართობაა. საქართველოში უფრო ხშირად ვიგებ, ვიდრე იქ. აბა, "ლას ვეგასში" ვინ რას მოგაგებინებს?!
– რაზე გწყდებათ გული?
– ჩემი დიდი სინანული და გულისწყვეტა უკავშირდება იმას, რომ კარიერის ასაწყობად რუსეთში არ წავედი. ამ ნაბიჯით საყვარელ საქმეს, სიმღერას ასე დიდი ხნით არ ჩამოვშორდებოდი. შეცდომა იყო ჩემი ამერიკაში წასვლა, რუსეთში უნდა წავსულიყავი.
ლანა კიკნაძე