შვილად აყვანის საიდუმლო: უნდა შეინახო თუ არა?
1 979 ნახვა
შვილად აყვანის თემა ძალიან აქტუალური და პრობლემატურია. ყველაზე მტკივნეული საკითხი ამ დროს – შვილად აყვანის საიდუმლოს გამხელაა. საკითხი იმდენად ინტიმური და დელიკატურია, რომ დღემდე ცდილობენ, ამ თემაზე ხმამაღლა არ ისაუბრონ.
ეს თემა ბევრი ფილმისა და სერიალის სიუჟეტად იქცა: თითქმის ყოველ მეორე "საპნის ოპერაში" უკვე ზრდასრული ადამიანი იგებს თავისი ნამდვილი წარმომავლობის შესახებ. როგორც წესი, ფილმებში ყველაფერი ჰეფი-ენდით მთავრდება, ხოლო ინტრიგა ფილმის ბოლომდე გრძელდება.
მაგრამ როგორ ხდება რეალურ ცხოვრებაში? უნდა გავუმხილოთ თუ არა ნაშვილებ ბავშვს მისი ბიოლოგიური მშობლების არსებობის შესახებ? და თუ უნდა გავუმხილოთ, მაშინ როდის? როგორ შევარჩიოთ ამისთვის საჭირო სიტყვები და ფრაზები?
დედობილ-მამობილს ამ საკითხის მიმართ რამდენიმე შიში აქვთ: იქნებ ბავშვმა მოინდომოს თავისი ბიოლოგიური მშობლების მოძებნა და მათთად წავიდეს? ხომ არ გაუჩნდება ბავშვს იმის გრძნობა, რომ მას დიდი ხნის მანძილზე ატყუებდნენ? ამიტომაც ზოგიერთი ოჯახი ცდილობს, გადადოს ეს დელიკატური საუბარი ბოლო მომენტისთვის, ხანდახან კი იქამდე, სანამ რომელიმე "კეთილი" დეიდა ეზოში არ შეატყობინებს ბავშვს საინტერესო "სიახლეს".
საიდუმლო ბევრ პრობლემას უქმნის იმ ადამიანებს, რომლებმაც კეთილი გადაწყვეტილება მიიღეს, ობოლი ბავშვი შვილად აეყვანათ. პირველ რიგში, მშობლები ცდილობენ, შეზღუდონ ძველი კონტაქტები იმისათვის, რომ შემთხვევით ვინმეს არ წამოსცდეს.
ზოგიერთი საცხოვრებელ ადგილსაც იცვლის და ნათესავებსა და მეგობრებთან კონტაქტს წყვეტს.
მეორეც, როცა საჭირო ხდება დოკუმენტებისა და ცნობების შეგროვება, მაინც ჩნდება იმის აუცილებლობა, რომ ბავშვს აყვანის საიდუმლო გაუმხილოთ. ასეთ შემთხვევებში მშობლებს შფოთი იპყრობს, რაც დამალული დამნაშავის შიშს ჰგავს.
მშობლის შიში იმის შესახებ, რომ ბავშვი შეიძლება წავიდეს, ან ცუდად მოეპყრობა მათ, უსაფუძვლოა. ბევრი ამერიკელი ფსიქოლოგი გვირჩევს, ბავშვს მისი წარმოშობის შესახებ რაც შეიძლება, ადრე ვუამბოთ. ასე ბევრ გართულებასა და უხერხულ სიტუაციას ავიცილებთ თავიდან.
გარკვეულ ასაკში ყველა პატარა ინტერესებდა: "საიდან ჩნდებიან ბავშვები?" ეს საუკეთესო პერიოდია იმისათვის, რომ ყველაფერი აუხსნათ ბავშვს. ის დროთა განმავლობაში ნორმალურად აღიქვამს ამ ფაქტს.
ერთ-ერთმა დედამ ასეთი ისტორია მოყვა: მისმა შვილმა იცოდა, რომ აყვანილი იყო. ერთხელ ეზოში იჩხუბა და მეზობლის ბიჭუნამ მას ჩხუბის დროს წამოაძახა, რომ ის აყვანილი იყო. პასუხი ძალიან ღირსეული იყო: "სამაგიეროდ, შენ ღიპიდან გაჩნდი, მე კი - გულიდან".
გარდატეხის ასაკი – ყველაზე ცუდი პერიოდია იმისათვის, რომ ბავშვს ეს საიდუმლო გაუმხილოთ. მოზარდები სამყაროს განსაკუთრებული სიმძაფრით აღიქვამენ, უფროსებს ტყუილს ვერ პატიობენ და მომავალში თავადაც იტყუებიან. მსგავსი ფსიქოტრავმები მომავალში სულიერ მდგომარეობაზე მოქმედებს.
ბევრი დედობილ-მამობილი საზოგადოებრივი აზრის გამო ნერვიულობს: რას იტყვიან მეზობლები, თანამშრომლები, მეგობრები, მაგრამ სტატისტიკური მონაცემებით, ადამიანთა 70%-ზე მეტი აღფრთოვანებულია იმის საქციელით, ვინც უპატრონო ბავშვი იშვილა.
შვილად აყვანის საიდუმლო – რთული საკითხია. ყოველთვის ვერ მონახავ ამისთვის სწორ პასუხსა და რჩევას. როცა ოჯახში ბავშვი იბადება, ირგვლივ ყველა გახარებულია, მშობლებს გულმხურვალედ ულოცავენ პირმშოს დაბადებას. რატომ არ უნდა მოვიქცეთ ასევე, როცა ოჯახში ბავშვს იშვილებენ?
წყარო
ეს თემა ბევრი ფილმისა და სერიალის სიუჟეტად იქცა: თითქმის ყოველ მეორე "საპნის ოპერაში" უკვე ზრდასრული ადამიანი იგებს თავისი ნამდვილი წარმომავლობის შესახებ. როგორც წესი, ფილმებში ყველაფერი ჰეფი-ენდით მთავრდება, ხოლო ინტრიგა ფილმის ბოლომდე გრძელდება.
მაგრამ როგორ ხდება რეალურ ცხოვრებაში? უნდა გავუმხილოთ თუ არა ნაშვილებ ბავშვს მისი ბიოლოგიური მშობლების არსებობის შესახებ? და თუ უნდა გავუმხილოთ, მაშინ როდის? როგორ შევარჩიოთ ამისთვის საჭირო სიტყვები და ფრაზები?
დედობილ-მამობილს ამ საკითხის მიმართ რამდენიმე შიში აქვთ: იქნებ ბავშვმა მოინდომოს თავისი ბიოლოგიური მშობლების მოძებნა და მათთად წავიდეს? ხომ არ გაუჩნდება ბავშვს იმის გრძნობა, რომ მას დიდი ხნის მანძილზე ატყუებდნენ? ამიტომაც ზოგიერთი ოჯახი ცდილობს, გადადოს ეს დელიკატური საუბარი ბოლო მომენტისთვის, ხანდახან კი იქამდე, სანამ რომელიმე "კეთილი" დეიდა ეზოში არ შეატყობინებს ბავშვს საინტერესო "სიახლეს".
საიდუმლო ბევრ პრობლემას უქმნის იმ ადამიანებს, რომლებმაც კეთილი გადაწყვეტილება მიიღეს, ობოლი ბავშვი შვილად აეყვანათ. პირველ რიგში, მშობლები ცდილობენ, შეზღუდონ ძველი კონტაქტები იმისათვის, რომ შემთხვევით ვინმეს არ წამოსცდეს.
ზოგიერთი საცხოვრებელ ადგილსაც იცვლის და ნათესავებსა და მეგობრებთან კონტაქტს წყვეტს.
მეორეც, როცა საჭირო ხდება დოკუმენტებისა და ცნობების შეგროვება, მაინც ჩნდება იმის აუცილებლობა, რომ ბავშვს აყვანის საიდუმლო გაუმხილოთ. ასეთ შემთხვევებში მშობლებს შფოთი იპყრობს, რაც დამალული დამნაშავის შიშს ჰგავს.
მშობლის შიში იმის შესახებ, რომ ბავშვი შეიძლება წავიდეს, ან ცუდად მოეპყრობა მათ, უსაფუძვლოა. ბევრი ამერიკელი ფსიქოლოგი გვირჩევს, ბავშვს მისი წარმოშობის შესახებ რაც შეიძლება, ადრე ვუამბოთ. ასე ბევრ გართულებასა და უხერხულ სიტუაციას ავიცილებთ თავიდან.
გარკვეულ ასაკში ყველა პატარა ინტერესებდა: "საიდან ჩნდებიან ბავშვები?" ეს საუკეთესო პერიოდია იმისათვის, რომ ყველაფერი აუხსნათ ბავშვს. ის დროთა განმავლობაში ნორმალურად აღიქვამს ამ ფაქტს.
ერთ-ერთმა დედამ ასეთი ისტორია მოყვა: მისმა შვილმა იცოდა, რომ აყვანილი იყო. ერთხელ ეზოში იჩხუბა და მეზობლის ბიჭუნამ მას ჩხუბის დროს წამოაძახა, რომ ის აყვანილი იყო. პასუხი ძალიან ღირსეული იყო: "სამაგიეროდ, შენ ღიპიდან გაჩნდი, მე კი - გულიდან".
გარდატეხის ასაკი – ყველაზე ცუდი პერიოდია იმისათვის, რომ ბავშვს ეს საიდუმლო გაუმხილოთ. მოზარდები სამყაროს განსაკუთრებული სიმძაფრით აღიქვამენ, უფროსებს ტყუილს ვერ პატიობენ და მომავალში თავადაც იტყუებიან. მსგავსი ფსიქოტრავმები მომავალში სულიერ მდგომარეობაზე მოქმედებს.
ბევრი დედობილ-მამობილი საზოგადოებრივი აზრის გამო ნერვიულობს: რას იტყვიან მეზობლები, თანამშრომლები, მეგობრები, მაგრამ სტატისტიკური მონაცემებით, ადამიანთა 70%-ზე მეტი აღფრთოვანებულია იმის საქციელით, ვინც უპატრონო ბავშვი იშვილა.
შვილად აყვანის საიდუმლო – რთული საკითხია. ყოველთვის ვერ მონახავ ამისთვის სწორ პასუხსა და რჩევას. როცა ოჯახში ბავშვი იბადება, ირგვლივ ყველა გახარებულია, მშობლებს გულმხურვალედ ულოცავენ პირმშოს დაბადებას. რატომ არ უნდა მოვიქცეთ ასევე, როცა ოჯახში ბავშვს იშვილებენ?
წყარო
