მაგიჟებს (7)(8)

-რა გჭირს გოგო?
-შენ ხო არ გაგიჟდი მკლავი მეტკინა. ხელი გამიშვი.
-რა გჭირს მეთქი?
-არაფერი რა მჭირს?
-ჩემ ძმაკაცებს მაინც რატო ეპრანჭები?
-ვეპრანჭები?!
-ხო ხო ეპრანჭები.
-და შენ რა გინდა ვითომ ამით რო მითხრა.
-ხო გითხარი პინგვინები სიცოცხლის ბოლომდე ერთად არიან თქო.
-აუ დავაი რაა... ნერვებ მიშლი უკვე...
ეს მე როგორ ვუთხარი მხოლოდ მე ვიცი. სუნთქვა მეკვროდა. თან მეშინოდა რა უნდა ვერ გავიგე, რანაირი ხასიათი აქვს რამდენს ბედავს. როცა მივხვდი რომ ძალიან ზედმეტი მოუვიდა მივუბრუნდი და ვუთხარი
-ვინ ხარ ?
-ვერ მცნობ ?
-შენი გვარიც კი არ ვიცი და რა დღეში ხარ.?
-კანდელაკი.
-რა ვალდებული ვარ რო რასაც შენ მეტყვი ის გავაკეთო?
-გოგო !!
და გაჭიმული და გაყინული ხელი სახეზე შევაზილე... არვიცი რა დამემართა მე ასეთი რაღაცები არ მჩვევია.გავბრაზდი. გამოვბრუნდი და ისევკაფეში მაგიდას მივუჯექი. უკან როცა მივიხედე გაბრიელი უკვე მიდიოდა..
...გაბრიელი. კანდელაკი. გაბრიელი. კანდელაკი. ვინ არის? რას წარმოადგენს? გაბრიელი. კანდელაკი. ეს ორი სიტყვა მიტრიალებდა თავში. გადავიფიქრე მაგიდაზე ჯდომა და ბოდიშის მოხდით ჩემ ნომერში ავედი. წამოვწექი. ვფიქრობდი.. საფიქრალი არც არაფერი იყო. მეოთხე დღე იყო რაც ვიცნობდი მაგრამ უკვე რამდენს ბედავდა.. არ ვუყვარდი. მოწონებით კიდე ბევრს მოვწონებივარ და ასე არავის მიუქარია. რა უნდა? მართალია ცუდად მხდიდა მასთან ყოფნა. მაგიჟებდა მკვეთდა მუხლებს მაგრამ ნელ ნელა მაშინებდა მისი საქციელები და მოქმედებები. საშიში არც არაგერი იყო. ნუ მოკლედ ეს მოზღვავებული ემოციები მაწვებოდა მე ვფიქრობდი. ვერაფერს ვხვდებოდი ისევ ვფიქრობდი და ვქმნიდი ასე დაუსრულებელ წრეს.ამ ფიქრში ჩამეძინა. სიზმარი ვნახე...
გათენებულიყო. გამომეღვიძა. ავდექი და არც კი მოვწესრიგებულვარ. პირდაპირ ქვევით ჩასვლა გადავწყვიტე. სადად გადავიცვი როგორც ყოველთვის. კარი გამოვაღე და რას ვხედავ უამრავი ვარდი. თეთრი ვარდები. ვგიჟდები ვარდებზე, პატარა დერეფანივით გაეკეთებინათ ამ ვარდებით. გასაოცარი იყო უმშვენიერესი. ლიფტი გამოვიძახე. კარი გაიღო და ლიფტის სარკეზე დიდი ასოებით ეწერა
"MY PENGUIN" ისევ გამეღიმა ქვევით ჩავედი.... კარი გაიღო თუ არა გაბრიელი დამხვდა დიდი თაიგულით ხელში... გავიქეცი ჩავეხუტე... ნაზად ყურში ჩამჩურჩულა..
-გაიღვიძე გაიღვიძე ძილისგუდავ.. გაიღვიძე და უცებ სალიმ ცივი წყალი გადამასხა. ახლა ნამდვილად გამეღვიძა. სიზმარი ყოფილა. არადა როგორ მიხაროდა. სალის აუფეთქებია ტელეფონი და რო არ მიპასუხია ჩემთან ამოსულა.. მკვდარივით მეძინა და რანაირად გავიგებდი ტელეფონის ხმას.
როგორც ყოველთვის, კვლავ ზლაზვნით ავდექი და ქვევით ჩავლასლასდი, მაგრამ ამჯერად კაფეში არა. არც გაბრიელის ნახვა მინდოდა და არც არავის. რატომღაც ყველა მეზარებოდა, ყველა გაბრიელის ჩათვლით. გარეთ გასვლა და ჩემი შიში დაძლევა (თხილამურებზე დადგომა) გადავწყვიტე. მასწავლებელი ავიყვანე და 4 საათი გავაწვალე. არც საშიში და არც რთული ყოფილა. რატომ მეშინოდა ახლაც არ ვიცი. მოკლედ როგორც იქნა ვისწავლე ასე თუ ისე. ჩემთვის დავსრიალებდი. ერთხელაც წავიქეცი, აბა რას მოველოდი რომ მოვინდომე ერთ დღეს ყველაფერი. წავიქეცი და არც ისე მსუბუქად. ფეხი ვიღრძე. ისე ხმამაღლა ვიღრიალე თითქოს და ხრამში გადავვარდი ან წელში გადავტეხილიყავი. ვიღაც მზის სათვალიანი მომვარდა და მითხრა:
-როგორ ხართ?
-გადასარევად :) როგორ ვიქნები ფეხი მტკივა დამეხმარე ავდგე იდიოტო !
გაიცინა და წამომაყენა.. როცა მიხვდა რომ ვერ დავდიოდი შემომთავაზა ხელში აგიყვან და ისე მიგიყვან სადაც ცხოვრობო. ჩემი სასტუმროდან არც ისე შორს ვიყავი ამიტომ არც მოვრიდებივარ და პირდაპირ ვუთხარი
-აქვე ვცხოვრობ და თუ არ შეწუხდები მიმიყვანე მეთქი.
ზურგზე შემომიგდო და სასტუმროსკენ წამიყვანა..
ავუხსენი სად ვიყავი რომელ სართულზე და რომელ ნომერში. ლიფტიც ჩვენ ბედზე გაფუჭებულიყო.. ფეხით ამიყვანა მე5 სართულზე. ნომერში შემიყვანა ლოგინზე დამდო და სავარძელში ძალა მიხდილი ჩაეშვა. მოიხსნა მზის სათვალეები და ქუდი. ენა ჩამივარდა. ქერა ცისფერთვალება და წითელ ტუჩება.
მართალია მე ასეთი ბიჭები არ მიზიდავს მაგრამ უზომოდ საყვარელი და სიმპათიური იყო... თვალებს ნელ ნელა ახამხამებდა დაღლილი
-ასეთი მძიმე ვარ ვკითხე ოდნავ დაღონებული სახით
-უჰჰჰ, არ იკითხო. სუ დამღალე.
-ყავას ამოვიტანდი მაგრამ. ფეხიი.....
-ნუ შეწუხდებით ქალბატონო ....
-ელი
-ხო ქალბატონო ელი.
-არა ბატონო....
-ლუკა
-ხო ბატონო ლუკა და ნიშნისმოგებით გავუღიმე
ძალიან საყვარელი ბიჭი აღმოჩნდა.. ძალიან ბევრი სასაცილო ამბავი მომიყვა, გამახალისა რომ უცებ თქვა
-ეხლა შენ ფეხს უნდა დავხედოთ..
ეს რა ექიმიაა გავიფიქრე გულში და მოკრძალებით ვკითხე
-და შენ რას უნდა მიხვდე, ექიმი ხარ?
გაიცინა. მისი ცისფერი თვალები შემომანათა დავიბენი თავი გვერდით გავწიე რომ არ დამტყობოდა და მითხრა
-არა ელი ფეხბურთელი ვარ და ბევრჯერ მქონია ასეთი შემთხვევა ხომ ხვდები..
რა მაგარია. სპორტსმენია... უცებ დავფიქრდი. რანაირად ვიქცევი. ჯერ გაბრიელი მერე მისი ძმაკაცები ეხლა ეს. მე ასეთი არ ვარ. ყოველ შემხვედრს ხო არ ავეტორღიალები.. მკაცრი სახე დავიჭირე და უხეშად ვუთხარი
-არ მინდა. მე თვითონ მივხედავ.. ჯობია წახვიდე.
გაუკვირდა.. მგონი შევაშინე კიდეც..
-კარგი ელი კარგად. და გავიდა...
შევცდი, ვერც კი გავექანე ფეხი ისე მტკიოდა. სალის დავურეკე და ამოვიყვანე. მაშინვე მოვუყევი თან ყველაფერი.
-ვაა გოგო. თბილისში კაი ბორდელი ვიცი და რო რამე ჩაგიწყობ...
ამის თქმა და ბალიში მასზე გარტყმა იყო.
-შენ დამცინე და მე აზრზე არ ვარ რას ვაკეთებ.
-არაფერსაც არ აკეთებ უბრალოდ ყველა ერთად მოგწონს. და დამცინა. ესღა მინდოდაა...
-დარჩი რა დღეს ჩემ ნომერში. ხო ნახე რა დღეში ვარ, ფეხზე ვერ ვდგები..
-კაი კაი შე ინვალიდო... დავრჩები...
მთელი ღამე ვილაპარაკეთ. გაბრიელიც განვსაჯეთ. მეორე დღეა არ გამოჩენილა.. ასე თუ შეეშინდებოდა ჩემი ხელის არ მეგონა...შუა ღამეს ჩაგვეძინა საუბარში მე და სალის, ნუ როგორც მახსოვს. დილით სალი ადრე ამდგარიყო, ჩემთვის ცხელი შოკოლადი და კრუასანები ამოეტანა. როცა გავიღვიძე საუზმე მომართვა და თან ხელში წერილიც შემომაჩეჩა.. წერილი ანონიმისგან იყო გამოგზავნილი.



"გამარჯობა ელი. ალბათ მიხვდები ვინ ვარ. დარწმუნებული ვარ რო მიხვდები. გუშინ ძალიან გაბრაზებულმა გამომიშვი ნომრიდან. არ ვიცი რა დაგემართა, ნაწილობრივ მესმის კიდეც შენი რადგან ახალ გაცნობილ კი არადა სრულიად უცნობ ბიჭთან ერთად ნომერში მარტო ცოტა საშიშია მითუმეტეს როცა უძლური ხარ ამ შემთხვევაში შენ ფეხს ვგულისხმობ, მაგრამ მინდა იცოდე რომ მსგავსი არაფერი მიფიქრია. უბრალოდ დაგეხმარე" პ.ს. ძალიან ლამაზი გოგო ხარ.
გული დამწყდა. უბრალოდ ფეხბურთელ ლუკად დამრჩა ეს ბიჭი რომელიც ღმერთმა იცის როგორი კარგი ან როგორი სადისტი იყო.. პირველად ვინანე ჩემი საქციელი ასე ძალიან. მინდოდა დრო უკან გადმომეხვია მაგრამ არა მე ხომ ამას ვერ შევძლებდი. ვგრძნობდი რომ უძლური ვიყავი და ვერაფერს შევძლებდი. ვგრძნობდი რომ ვკარგავდი იმას რაც ჩემი არ იყო და ნელ ნელა ის მეფიტებოდა რაც არ მქონდა. გული მიკვდებოდა მაგრამ რისთვის.? ის ხომ ბაკურიანშია. შეიძლება და ისე ამ სასტუმროში ცხოვრობდეს ან აქვე ახლოს. დღესაც მოვიცდი და ხვალ როცა ჯოხით სიარულს შევძლებ ქვევით ჩავალ კაფეში დავჯდები და ხალხს თვალს მივადევნებ. გამვლელ გამომვლელსაც და შემომსვლელ გამსვლელსაც !!!
შემდგომ დღემდე ვერ მოვითმინე... სალის ვთხოვე დამხმარებოდა.. შავი სათვალეები გავიკეთე. კაპიშონი ისე წამოვიხურე რომ ლამის ცხვირამდე ჩამომეფხატა შარფი ისე გავიკეთე რომ ნიკაპი დაეფარა. შავები ჩავიცვი და დიდი წვალებით ჯოხისა და სალის დახმარებით 1 საათის შემდეგ ჩავედი კაფეში.. შუა დღის 3 საათი იყო.. სალათი შევუკვეთე, სალიმ ცოტა ხნით დამტოვა, გემრიელად მივირთმევდი როცა კაფეში მომავალი გაბრიელი დავინახე. სულაც არ გამოუუხედავს ჩემკენ ისე დაჯდა ჩემ წინ მაგიდაზე ისე რომ პირდაპირ მე მიყურებდა ყავა ითხოვა და სრულიად მკაცრი სახით მიყურებდა. განვაგრძობდი ჩვეულებრივ ჭამას. ისე მე მიყურებდა მე ვჭამდი. სიგარეტი ამოიღო ღრმა ნაფასი დიდი სიამოვნებით დაარტყა და კვლავ მე ჩამაშტერდა.. მობილური ამოვიღე და მას მივწერე.
-გამარჯობა.
დახედა მაგრამ არ მოუწერია. აღარ მიმიქცევია ყურადღება და ჩემთვის მარტო განვაგრძე ჭამა. როცა ოფიციანტისკენ წავიდა მხოლოდ მაშინ მივხვდი რა საყვარელი იყო.. მისი სიარულის მანერაა ღიმილი. ყველაფერი მაოცებდა.. რაღაც მიაწოდა ოფიციანტს თვითონ კი კაფიდან გავიდა...
ვკვდებოდი ისე მაინტერესებდა რა მისცა ოფიციანტს. ცოტა ხნის შემდეგ ოფიციანთი ჩემკენ წამოვიდა და მითხრა
-ეს წერილი იმ ბიჭმა თქვენთვის დამიტოვა და მითხრა და თუ რაიმე კითხვას დაგისვამთ უთხარით არ ვიცი. ასე რომ ყველა კითხვაზე წინასწარ იცოდეთ პასუხი არ ვიცი.
-დამაინტრიგებელია. ვუთხარი ღიმილით და წერილი ლამის გამოვგლიჯე ხელიდან..
"ელი. არ ვიცი რატომ მაგრამ როცა დაგინახე ჩემი პირველი რეაქცია შენდამი იყო შემდეგი: აუ ეხლა ეს ტვინს გაბურღავს. თან გვერდით დამიჯდა. აუ რატო ბებო რააა. ვერ გეტყვი რომ ერთი ნახვით შემიყვარდი ალბათ არც მომეწონე. მაგრამ შენთან ურთიერთობამ ისე შემიცვალა წარმოდგენა რო ლამის ჩემი თავი დავსაჯე პირველ რეაქციაზე. მომეწონე. ოღონოდ მხოლოდ მომეწონე და არა შემიყვარდი. არ მინდოდა რომ ეს სიმპათია გამქრალიყო, ვეცადე ვყოფილიყავი უხეში. მეტნაკლებად მაინც. გოგოებს ხომ მოგწონთ უხეში ბიჭები. მგონი გამომივიდა რადგან სახეში შენი ხელი მითავაზე და დღესაც არც ისე მხიარულად მახსენდება ეგ დარტყმა. რაც შეეხება ვინ ვარ.. ამას ვერასდროს გაიგებ.. ვერც იმას გაიგებ სად ვცხოვრობ რა მინდა რას ვმოღვაწეობ და ასე შემდეგ, მოგცემდი უფლებას მაგრამ როგორც ჩანს არ გინდა. მე ამ წერილს ვუტოვებ ოფიციანტს რომელიც ჩემი მეგობარია. კარგად ელი მე სახლში ვბრუნდები "
თავში ყველაფერი დამიტრიალდა არ ვიცოდი რა მეფიქრა, ან რა უნდა მეფიქრა. მინდოდა გავქცეულიყავი მაგრამ როგორ? ფეხი ხომ ლამის მომტეხოდა.. ჯოხით ვანიშნე ოფიციანტს ჩემთან მოსულიყო მოვიდა:
-არ მაინტერესებს, უნდა მითხრა ვინ არის ან რა უნდა ან საერთოდ ყველაფერი. დაჯექი და მომიყევი.
-არ ვიცი.
-როგორ თუ არ იცი შენ ხომ მისი მეგობარი ხარ ?
-არ ვიცი.
-სად წავიდა ?
-ხომ გითხარით ქალბატონო ელი რომ არ ვიცი ?!
-ჯანდაბა.. მაშინ წადი...
გავბრაზდი არაფერი შემეძლო. უსუსური ჩვილი ბავშვივით ვიყავი. ადგომაც კი დაუხმარებლად არ შემეძლო.
ვიჯექი ჩემთვის ვსვამდი ცხელ შოკოლადს და ვფიქრობდი ვფიქრობდი იმაზე რაზეც წარმოდგენა არ მქონდა. ვფიქრობდი ერთდროულად ლუკაზე და გაბრიელზე. ვფიქრობდი იმაზე თუ რომელი უფრო მეტად მიზიდავდა და მივხვდი რომ ორივე. რაც ერთს აკლდა მეორეს ქონდა. ლამის ვგიჟდებოდი ისეთი უსუსური ვიყავი. მერე ოფიციანტს დავუძახე ოღონდ მეორეს. ვუთხარი რომ ფურცელი და პასტა მოეტანათ. მომიტანეს და შევუდექი 2 წერილის წერას. პირველი ნინა ბებოსთვის:
"ნინა ბებო მე ელი ვარ. ალბათ გახსოვართ სამი დამსვენებელი გოგონასგან ერთ ერთი. ეს დღეებია ვერ გნახულობთ მაგრამ უმიზეზოდ არა.... მინდა რომ წერილი რომელიც ამ წერილშივე იყო გაბრიელს როგორმე მიაწვდინოთ. ძალიან დიდი მადლობა."
და მეორე. გაბრიელისთვის:
"გაბრიელ. არ წახვიდე"
ფურცლებისგან კონვერტივით რაღაც გავაკეთე და ოფიციანტს გავატანე.
ვერ ვხვდებოდი რა მჭირდა. ვინმეს მსგავსი რამ რომ გაეკეთებინა ალბათ მოვკლავდი. როგორ შეიძლება ორი ერთად მოგწონდეს. ერთი არ გყოფნის? უამრავ სალანძღავ სიტყვას მივაყრიდი და მოკლედ კარგად გამოვთათხავდი. მაგრამ როდესაც მე მეხებოდა მინდოდა სამყაროსთვის ამეხსნა თუ რა რთული ეს ყველაფერი. თავი ბრაზილიურ სერიალში მეგონა. რომელშიც მე 2 ბიჭი მომწონს რის გამოც დაქალს ვეჩხუბე და ასე შემდეგ და ასე შემდეგ.. საშინელ მდგომარეობაში ვიყავი.. გადავწყვიტე ისევ ნომერში ავსულიყავი და დამეძინა. ძლივს მოვახერხე რომ ნომერში ავსულიყავი არა უფრო სწორად ავფორთხიალებულიყავი. კართან ყუთი დამხვდა ლამაზად შეფუთული....