რთული არჩევანის წინაშე(3)

ყოველთვის მიყვარდა თავგადასავლები და ეს ერთ-ერთი ყველაზე დიდი თავგადასავალი უნდა გამხდარიყო. გადავწყვიტე დეტექტივის როლის მორგება და იმის გარკვევა, თუ რის მოპარვას აპირებდნენ. ურანით დაწყებული, სახელმწიფო მნიშვნელობის დოკუმენტებით დამთავრებული ყველაფერზე ვიფიქრე.
მაგრამ უბრალოდ ფიქრებით ბევრს ვერაფერს გავიგებ, ამიტომ ახლოს უნდა მივიდე და გავიგო რა ხდება. ფეხზე წამოვდექი.
-შენ რა სიცოცხლე მოგბეზრდაი- მკითხა ქალმა.
-არა მოთმენა,- და მუცელზე მოვიჭირე ხელი.- თქვენ როგორც სჩანს დიდხანს აპირებთ ჩვენს აქ დატოვებას და იქნებ კეთილი ინებოთ და ჩვენს ბუნებრივ მოთხოვნილებებს პატივი სცეთი- დაფიქრდა, მაგრამ სხვა გზა არ ჰქონდა.
-კარგი წამოდი, ოღონდ ფოკუსების გარეშე, თორემ კარგი მაგალითი იქნები დანარჩენებისათვის,- ამას რომ მეუბნებოდა ჩემთან ძალიან ახლოს მოვიდა. პირველად დავაკვირდი გულდასმით. თვალები ეშმაკურად უელავს, სულ ახალგაზრდაა, შეიძლება ჩემხელაც კი. და კიდევ ერთი დეტალი, ის აშკარად არ არის ქართველი. არ ვიცი რით მივხვდი, მაგრამ უბრალოდ ვიცი, ის ქართველი არ არის. რაღაც ეგზოტიკური იგრძნობა მის გამოხედვაში, სიარულში.- რას მომშტერებიხარი- როგორც სჩანს ისე გამიტაცა ფიქრებმა, რომ საჭიროზე მეტხანს ვუყურე.
-არაფერი, საინტერესო თვალები გაქვს.
-რა თქვიი- დაიბნა.
-უბრალოდ ფსიქოლოგიას ვსწავლობდი და გავიგე, რომ ადამიანის გამოხედვით ბევრი რამის გაგება შეიძლება.- მის თვალებში ინტერესი აისახა, მაგრამ თავი შეიკავა.
-ნუ ფილოსოფოსობ და ფეხი გამოადგი.- მეც რა გზა მქონდა, გავყევი. საპირფარეშომდე სანამ მივიდოდით საცავი უნდა გაგვევლო. იქიდან სიცილი ისმოდა, მაგრამ ეს არ იყო ცივსისხლიანი მძარცველების სიცილი. ესენი იყო უბრალოდ ძმაკაცების გართობა, რომლებიც ვიღაცას თუ რაღაცას დასცინიან. ამან უარესად დამაბნია.
ფეხის ხმა რომ გაიგეს მაშინვე გამოვიდნენ. პირბადე არც ერთს არ ჰქონდა აფარებული. არც ერთი არ იყო 25 წელზე მეტის. ახალგაზრდები, სიმპატიური ბიჭები იყვნენ და რაღაც ფარული ფლუიდებით ეტყობოდათ რომ მდიდარი ოჯახის შვილები იყვნენ. არც ერთს არ უჭირდა და შეიძლება ზედმეტად განებივრებლებიც კი იყვნენ. მგონი ერთ-ერთი ტელევიზორშიც კი მინახავს. ჩემი ტვინის მცირე ნაწილი იმაზე ფიქრობდა თუ სად მინახავს.
უცებ გამინათდა გონება და თავის შეკავება ვერ შევძელი:
-თქვენ რა გართობისათვის ძარცვავთ ბანკსი- მათ ჯერ კიდევ შოკი ჰქონდათ იმის გამო, რომ მე მათი სახეები ვნახე, ეხლა კი ჩემი დასკვნაც მოისმინეს. ერთ-ერთმა იფეთქა.
-შენ რა სულ გაგიჟდიი აქ რამ წამოგაყვანინაი ან არ უნდა გაგეფრთხილებინეთი
-სულხან არ მინდოდა...- ჩაილუღლუღა გოგომ. სულხანი... იშვიათი სახელია. სადღაც გამიგია. მაგრამ სადი სულხანი... სულხანი... რა თქმა უნდა.
-შენ ავთანდილ მუჯირის ბიჭი ხარი- ვკითხე გაოცებულმა.
-შესანიშნავია. ახლა რის გაკეთებას მიბრძანები- მიუბრუნდა ისევ გოგოს.- მოვკლაი თუ რა ვქნაი იცის ვინ ვარ და რიმ გავუშვა მთელს პოლიციას თავზე დამაყენებს.- წინ და უკან დადიოდა სულხანი.
-არავის არაფერს ვეტყვი, უბრალოდ წადით, მძევლებს არაფერი დაუშავოთ და გავჩუმდები,- სამივეს თვალები გაუფართოვდათ.
-რატომი
-უბრალოდ. ეს ლამაზი თავგადასავალი იქნება ჩემთვის და დავტკბები იმით, რომ მე სიმართლე ვიცი, სხვებმა არა.
-შენც კარგი ინტრიგანი ხარ ვერაფერს იტყვი,- გაეცინა მეორე ბიჭს.- მაშინ დამალვას აზრი არ აქვს, მე ნიკა ვარ, ეს კი ლაილაა, ჩვენი მეგობარი ისრაელიდან.- ლაილამ პირბადე მოიხსნა. დამატყვევა მისმა სილამაზემ, მუქი ფერის კანმა, იდუმალმა თვალებმა, მარმარილოსაგან თლილმა ნაკვთებმა. ებრაელი იყო და იყო მასში რაღაც აღმოსავლური. ისრაელი... რა თქმა უნდა...
-ეხლა მივხვდი, ასე ორგანიზებულები ხართ იმიტომ, რომ ერთ-ერთი თქვენგანი ჯარშია ნამყოფი. თქვენ ორნი,- ბიჭებს გადავხედე,- ნამდვილად არა. ალბათ შენ ხომი- მივუბრუნდი ლაილას. კიდევ ერთი შოკი მათთვის.
-დედუქცია გაქვს ნუ არ ვიცი,- გაეცინა ნიკას.- შერლოკს არ ჩამოუვარდები.
-მადლობა,- მესიამოვნა კომპლიმენტი.
-ძალიან ლამაზიც ხარ,- გამენაზა ნიკა.
-ნიკა კომპლიმენტის თქმა თუ გინდა ჩემი ტვინი შეაქე, ეგ უფრო მსიამოვნებს.- ჩავუგდე კოვზი ნაცარში.
-ნიკა მოკეტე საერთოდ,- გააჩუმა სულხანმა.- ახლა რა ვქნათი როგორ მოვიქცეთი
-ხომ გითხარით არავის არაფერს ვეტყვი.
-რამდენი ხანი?
-კარგი რაი რაში მჭირდება თქვენი გაცემაი ამით მე რაი
-კიდევ ერთი თავგადასავალი,- მითხრა ნიშნის მოგებით.
-მაშინ რაც გინდათ ის ჰქენით,- ხელები გადაჯვარედინე და გამომწვევად დავდექი. ამ დროს რაღაც ხმაური გაისმა მძევლებში. მერე ჩოჩქოლი ატყდა. ყველამ პირბადე გაიკეთა, ბიჭები გავიდნენ, ლაილა კი ჩემთან დარჩა.
-რა ხდებაი ხომ არავინ დაშავებულაი- ცრემლი მომაწვა.
-გოგო მშობიარობს,- შემოვარდა ნიკა.
-მშობიარობსი- ერთად ვიყვირეთ მე და ლაილამ.
-კი. არ ვიცი რა ვქნათ.
-წყალი დაღვარა უკვეი- ვიკითხე მე გამოცდილი გინეკოლოგივით.
-რა ვიცი მე.- მერე უცნაურად შემომხედა,- შენ რა ერკვევი ასეთ საქმეებში?
-როგორ არა,- ვთქვი ირონიით, მაგრამ მან სხვანაირად მიიღო.
-წამოდი ჩქარა, შენ დაეხმარები.- პასუხს არც კი დაელოდა ისე მომკიდა ხელი და ძალით წამიყვანა.
-ნიკა გაგიჟდიი არაფერი ვიცი ამის.- ამ დროს დავინახე გაფითრებული ნათია და წარმოვიდგინე ჩემი თავი მის ადგილას. ამის მერე ბევრი არ მიფიქრია, მაშინვე მმართველს მივუბრუნდი.
-სუფთა ხელსაწმენდები გაქვთ სადმეი
-კი საწყობში.
-გამომიტანეთ და ცხელი წყალი მინდა, ასევე რეზინის ერთჯერადი ხელთათმანები და აუცილებლად რაიმე პლედი.- მმართველს ლაილა გაჰყვა, მე კი ნათიას ხელზე ხელი მოვუჭირე,- არ ინერვიულო ნათი, ყველაფერი კარგად იქნება,- ამ სიტყვებს მისი კივილი მოჰყვა.- ჩქარა პლედი და ხელთათმანები,- ვიკივლე მეც.
როგორც იქნა მომიტანეს პლედი და ხელთათმანები. ორი სკამი დავიდგი გვერდით და ფეხები იქ დავაწყობინე. პლედი გადავაფარე და კაბა ავუწიე. რატომ მქონდა საკუთარი თავის იმედი არც კი ვიცი, უბრალოდ ვენდე ინსტინქტს.
-იცი რასაც აკეთები- მკითხა გაფითრებულმა ბაჩომ. შევხედე და მის თვალებში ისეთი შიში იდგა, ისეთი სინაზე... წამით დამავიწყდა სად ვიყავი, მაგრამ ნათიას კივილმა გამომაფხიზლა.
-არა,- ვუთხარი გულწრფელად. მარტო ფილმებში მინახავს, მაგრამ ყველაფერს გავაკეთებ იმისათვის რომ ბავშვი ჯანმრთელი დაიბადოს. მთავარია სწორად იყოს.- მერე ნათიას მივუბრუნდი,- ნათი მისმინე, ექიმებს ხომ არ უთქვამთ რომ ბავშვი არასწორად არისი ან ზის ან რაიმე მსგავსი?
-არა,- ამოიკნავლა ტკივილისგან დაღლილმა ნათიამ. მე სულხანს მივუბრუნდი.
-მე ყველაფერს გავაკეთებ, მაგრამ მე მედიკოსი არ ვარ, ამიტომ სასწრაფოში დარეკეთ, ეს გოგონა უნდა გაუშვათ, გესმითი
-კი.- დამეთანხმა მაშინვე და გავიდა დასარეკად. მე ისევ ნათიას მივუბრუნდი.
-ნათი უნდა გაგსინჯო, ხომ ხვდები,- ბიჭებს გადავხედე, რომლებსაც ისეთი სახეები ჰქონდათ, თითქოს გული წაუვათო.
-იცი როგორი- მკითხა შეშინებულმა, მე არაფერი ვუპასუხე,- გაგისინჯავს ოდესმე მშობიარეი
-არა,- ვაღიარე,- მაგრამ სხვა გზა არ გვაქვს ნათ.
-კარგი,- დანებდა საბოლოოდ. თუმცა ნერვიულობა აშკარად ეტყობოდა. ვერ გაამტყუნებ. სანამ ვსინჯავდი სულხანი გამოვიდა.
-დავრეკე და ოც წუთში მოვა სასწრაფო.
-იქამდე იმშობიარებს,- ვიყვირე მე.- ჩქარა ცხელი წყალი მომიტანეთ.
-იქნებ ოცი წუთი მოითმინოსი- მითხრა ხმადაბლა. ისე გადავხედე, მიხვდა რომ სისულელე თქვა.
-სულხან წყალი,- იყვირა ბაჩომ. გამიხარდა მხარი რომ ამიბა... მერე კი... ელდა მეცა. საიდან იცის მან სულხანის სახელი? გაოცებული მივაშტერდი მას...