"მე ტრანსგენდერი ვარ!" ანუ ქალი, რომელიც კაცია

ყველაფერი 21 წლის წინ დაიწყო, როცა ტრადიციულ ქართულ ოჯახში დაბადებულმა გოგონამ აღმოაჩინა, რომ მისი შინაგანი სამყარო ფიზიკურს არ შეესაბამებოდა. თავიდან ოჯახის წევრები გოგონას უცნაურ ქცევებს ჯერ ბავშვობას, შემდეგ კი გარდატეხის ასაკს აბრალებდნენ. 16 წლისამ საბოლოოდ გააცნობიერა, რომ ტრანსგენდერია (ნიშნავს ადამიანს, რომელსაც აქვს მისი ბიოლოგიური სქესისგან განსხვავბული სქესი. ე.ი. კაცი ქალის სხეულში ან პირიქით) და სახელად ალექსი დაირქვა. ამის საპასუხოდ მშობლებმა ბიჭად ქცეული გოგონა შინიდან გამოაგდეს...

ორი ოპერაცია უკვე გაიკეთა, დარჩა სქესის შეცვლა... ორი უიღბლო ქორწინების შემდეგ, თავისი მეორე ნახევარი იპოვა. ამბობს, რომ ძალიან ბედნიერია.

ქვეყნის წინაშეც მოიხადა ვალი - 4 წელი ჯარში იმსახურა და რუსეთ-საქართველოს ომშიც არ დაუხევია უკან... თუმცა დღეს, ქვეყანაში სადაც სექსუალური უმცირესობების უფლებები არავის ადარდებს, ყველაზე მეტად სამსახურის შოვნა გაუჭირდა.
ქვის სროლა, მუქარის წერილები ალექსისთვის უცხო არ არის. ამბობს, რომ სირთულეებს იუმორით უმკლავდება. თუმცა წუხს, რომ საზოგადოებას მისი მიღება უჭირს.

"კვირის პალიტრა" გთავაზობთ ექსკლუზიურ ინტერვიუს ალექსისთან (მისი თხოვნით, ვინაობას არ გავამხელთ):

-24 წლის ვარ. დავიბადე და გავიზარდე თბილისში. ვიყავი ჩვეულებრივი მოსწავლე, ჩვეულე-ბრივი ბავშვი, მაგრამ ვგრძნობდი, რომ რაღაც მემართებოდა... ჯერ კიდევ 3 წლისა მივხვდი, რომ გოგონები მომწონდა. ბავშვებში ხომ არის, რომ მაგალითად, გოგონები ერთმანეთს გაპრანჭვაში ეჯიბრებიან. მე კაცებს ვეჯიბრებოდი "ატჟიმანიებში" და გოგონებს ვაწონებდი თავს.
ყველაზე რთულად გადასატანი გარდატეხის ასაკი იყო - საკუთარ თავს ვებრძოდი. აღმოვაჩინე, რომ იმ ჩარჩოებში ვერ მოვექეცი, რასაც საზოგადოება მიწესებდა. მე კი ვცილობდი დამემტკიცებინა, რომ ასეთი ვარ და ვეღარ შევიცვლები. მინდა საზოგადოებამ ისეთი მიმიღოს, როგორიც ვარ! მაგრამ ამის გამო ჩაქუჩით რომ ვსდიო ვინმეს, იცი რა, მე ტრანსგენდერი ვარ და გინდა თუ არა მიმიღე-მეთქი, შეიძლება შემომიტრიალდეს და ურო ჩამარტყას. როცა ხალხს თავს ადამიანური და არა სექსუალური კუთხით აჩვენებ, ყველაფერი იცვლება. რომც გაიგონ ვინ ხარ, გეტყვიან, ისეთი კარგი პიროვნება ხარ, შენი ორიენტაცია არ გვაინტერესებსო. ადამიანებმა უნდა გაიგონ, რომ ეს არ არის დაავადება. ეს არ არის ფიზიკური ან სულიერი ავადმყოფობა. ეს არის გონება, რომელიც ინსტინქტურად ზის შენში. ადამიანს გონებას ხომ ვერ შეუცვლი? ეს სისულელეა... ეს რომ მოახერხო, უნდა მოკლა.

ჩვენ ჩვეულებრივი ადამიანები ვართ, არ ვიკბინებით, მუნიანები არ ვართ, ვჭამთ, გვძინავს...

-როგორ შეეგუა ოჯახი ალექსს?

-მშობლებისთვის ეს ტრაგედია იყო. შინიდან გამომაგდეს და მითხრეს, ასეთი შვილი არ გვჭირდებაო. ღმერთმა არ ქნას, მეც ტრანსგენდერი შვილი მყავდეს, რადგან ჩვენს ქვეყანაში ეს არის წამება... დღეს ვამბობ, მირჩევნია ჯოჯო¬ხეთში მოვხვდე, ვიდრე ისეთი ცხოვრება გავაგრძელო, როგორითაც ვცხოვრობ... მუდმივ სტრესში ვარ... მგონი 5 თაობა მაინც უნდა გამოიცვალოს, რომ საზოგადოებამ გააცნობიეროს, ჩვენც ადამიანები ვართ! ბევრს ვესალმები, ძალიან ბევრი მეგობარიც მყავს, მაგრამ მათ არაფერი იციან, ყველაფერს ვმალავ... რასაც ჰქვია ნაღდი, ორი მეგობარი მყავს.

ორი ოპერაცია უკვე გავიკეთე. დამრჩა სქესის შეცვლის ოპერაცია, მაგრამ საქართველოში ამას ვერ გავრისკავ...

-გყავს თუ არა შეყვარებული, ან მეორე ნახევარი?

-მე ტრანსგენდერი ვარ! ვარ ადამიანი და მაქვს უფლება ვიცხოვრო ისე, როგორც მინდა, მყავდეს ოჯახი... ყველაზე მყარი პირველი ოჯახი იყო, ურთიერთობა 4 წელიწადს გაგრძელდა. დაშორების მიზეზი ასაკში სხვაობა გახდა. მეორე ოჯახი ერთ წელიწადში დამენგრა, მიზეზი მშობლებთან კონფლიქტი იყო - პოლიცია, დევნა, ცემა... მეზობლები გვემუქრებოდნენ, გაგასახლებთო. მარტო ძლიერი ხარ, მხოლოდ შენი თავი გაბარია, სხვის სიცოცხლეს კი რას უზამ? ცემა-ტყეპაზე რომ აღარაფერი ვთქვა, სისიხლიან წერილებს მახვედრებდნენ კართან. ერთხელ მკვდარი კატაც დააგდეს... მოკლედ, მემუქრებოდნენ, მდევნიდნენ. საბოლოოდ, ამას ჩემმა მეორე ნახევარმა ვერ გაუძლო, ვერც დავადანაშაულებ.

ერთი თვეა, რაც მესამე ოჯახი შევქმენი და ძალიან ბედნიერი ვარ. ჩემი შეხედულება ჰეტეროსექსუალურია, ანუ მიზიდავს ქალი!

-როგორც ვიცი, ჯარშიც იმსახურე, რუსეთ-საქართველოს ომშიც იბრძოდი...

-ჯარში 4 წელი ვიმსახურე. საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობისთვისაც არავიზე ნაკ-ლები არ მიბრძოლია, ვერავინ დამაბ¬რალებს, რომ უკან დავიხიე. იქ იმიტომ ვიყავი, რომ ისევე შემტ-კიოდა სამშობლ¬ოზე გული, როგორც სხვას. მეც მყავს საყვა¬რელი¬ ადამიანები ამ ქვეყანაში და მათთვის ვიბრძოდი!

-თუ მუშაობ სადმე?

-ტრანსგენდერებისთვის ყველაზე ძნელად საშოვნელი სამსახურია. დამსაქმებლები თავს იკავებენ, ფიქრობენ, რომ ეს გარყვნილებაა. თანაც შიშობენ, მე რომ ეს თანამშრომელი მოვიყვანო, ვაითუ სხვაც ასეთი გახდესო. თითქოს გადამდები გრიპი იყოს... ამჟამად ვმუშაობ, თუმცა ჩემს ორიენტაციას ვმალავ. ტყუილში ცხოვრება ძალიან ძნელია და ეს ყველაფერი შიშისა და ნერვიულობის ფასად მიჯდება.
არანორმალურად მიყვარს გართობა - კინო, თეატრი, მუსიკა... სპორტიც მიყვარს ძალიან, ოცი წელია აღმოსავლური ორთაბრძოლებით ვარ დაკავებული. ცხოვრების სტილიც ისეთი მაქვს, რომ მუდმივად ბრძოლის ველზე მიწევს ყოფნა.

-რას ითხოვ საზოგადოებისგან?

-ხალხმა სხვაგვარად რომ შეხედოს ამ ყველაფერს, კარგი იქნება. მინდა ყველამ გაიგოს, რომ ჩვენც გვტკივა... ჩვენც გვიყვარს... ჩვენც ადამიანები ვართ, ბოლოს და ბოლოს...

ეკა მელიქიძე