მაგიჟებს (9)(10)

ვიცოდი რომ გაბრიელისგან იქნებოდა. ველოდებოდი კაბას.. მაგრამ არაფერიც. ხელში შემრჩა სურათი რომელიც ბაღისთვის გადამიღეს 3 წლის ასაკში და რომელიც 1 ასლი იყო მხოლოდ და წერილი
"გახსოვოოვს ელი წუნა და წრუწუნაში რა საყვარელი წყვილი ვიყავით. ეს სურათი კიდევ მაშინ როცა 3 წლისანი ვიყავით ჩვენ ძიძა ეთერს მოვპარე.. გაიხსენე ვინ იყო წრუწუნა."
გამოვშტერდი. თვალები გამიფართოვდა, ეს ლუკა იყო აი თურმე ვინ, ვინ იყო ლუკა.. დაუჯერებელი იყო. რატომ არ გამომეცნაურა. ან ეს სურათი. ვაიმე გავგიჟდები. ისევ სალი. ისევ სალის დავურეკე და ამოვიყვანე. ყველაფერი რაც გადამხდა დაწვრილებით მოვუყევი გაგიჟდა. ასე მითხრა შენ ბედის ეშმაკსაც შეშურდებაო. რაღაც ისე ვერ გამოუვიდა როგორც უნდოდა მაგრამ მე ხო გავიგე რაც უნდოდა რო ეთქვა.. არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა. ყველაფრის მიუხედავად მე მაინც 17 წლის გამოუცდელი გოგო ვიყავი. ვიჯექით მე და სალი და ვიხსენებდით ბაღი პერიოდს. მე და სალიც ჯგუფელები ვიყავით. თურმე მე და ლუკა შეყვარებულებიჩ კი ვყოფილვართ, დავურეკე დედას და ვთხოვე ყველა ბაღის სურათი რაც თუ მოიპოვებოდა დაესკანერებინა და ჩემთვის ინტერნეტით გამოეგზავნა. ჯერ გაგიჟდა დედაჩემი ამდენი რად გინდაო მაგრამ ისე ვთხოვე უარი ვეღარ მითხრა, 1 საათის შემდეგ ყველა სურათი ვნახეთ მე და სალიმ.. ამოვარჩიეთ იმ ზეიმის სურათები სადაც მე და ლუკა ერთად ვიყავით და ამოვბეჭდეთ. მერე ერთ სურათს უკან წავაწერე. "გახსოვს მე რო ფაფას ვერ ვჭამდი ხოლმე და შენ რო ჭამდი ჩემ მაგივრად?" კარებთან დავდე ვიცოდი რომ აუცილებლად გამოივლიდა. სალი კიდე ჩემთან დავტოვე და რაღაცებზე ლაპარაკობდა. ასჯერ შევამოწმებინე ნახე ხო არ წაუღია თქო მაგრამ ჯერ არავინ ჩანდა.
-სალი. ნახე რა მჭირს? გაბრიელს ვუთხარი არ წახვიდე მეთქი მისგან პასუხი არ მიმიღია.აქეთ ლუკას ვეპრანჭები, რა გავაკეთო.
-ანი რატო გამოგრჩა.?
-ხო ანიც მეჩხუბა..
-გოგო დაიკიდე რა დავბრუნდებით თბილისში და გადაუვლის არ იცი რა ბოთეც ეგაა ?
-კაი ეგ ხო მაგრამ ბიჭებს რა მოვუხერხო.
-ახლა მაგას მაინც ნუ მეკითხები ეგ შენი საქმეა.
მერე ტელევიზორი ჩავრთეთ რაღაცებს ვუყურეთ. უცებ კარზე კაკუნის ხმა გაისმა სალი წამოხტა. კარი გააღო გარეთ გაიხედა და დაინახა როგორ მიიხურა ლიფტის კარი ვიღაცამ. ძირს კიდევ კონვერტი დახვდა, აიღო შემოითანა. გავხსენით რომ რაა? შიგნით დისკი იდო.. მაშინვე ჩავრთეთ და ის ზეიმი იყო რომელშიც მე და ლუკა წუნა და წრუწუნას როლს ვასრულებდით. ბოლოს კი თავისი ვიდეო რომელშიც ამბობს.
"ელი... (საყვარლად იღიმება) ძალიან კარგი გოგო ხარ.. და ვერ გეტყვი რო ბაკურიანში შემთხვევით შეგხვდი.. ნუ ეს იქით იყოს მერე აგიხსნი. მინდა რო გნახო დაგელაპარაკო.. ხვალ საღამოს 6ზე კაფეში ჯგუფი უკრავს, იქ შეგხვდები..
აი იმ ადგილას დაჯექი სადაც დღეს მთელი დღე იჯექი.. აბა ხვალამდეეე."
ეე საიდან იცის მე სად ვიჯექიი.. არ მჯერაა.ნუთუ მითვალთვალებდა... რა გიჟია. გამაგიჟებენ ეს ბიჭები. ნუთუ ბაკურიანის ჰაერი ცვლის ადამიანს ასე.. სალიმ ჩემ იუმორს დასცინა მერე გაბრუელბულმა კიდევ ერთხელ და არა ერთხელ ვუყურე ვიდეოს თავიდან და ვტკბებოდი მისი საუბრით ხმის ტემბრით და ღიმილით.-სალი ნახე რა საყვარელიაააააააააააა
-2ჯერაც უყურე და დაამრგვალებ უკვე 50ჯერ უყურე.
-ხო კარგი ნუ ტირიხარ და ჩავეხუტე.
-გეყო რა ელიი... დავიძინოთ მეძინება.
-2ჯერ კიდევ და დავიძინოთ ხო მითხარი დაამრგვალეოო..
-ოოხხხხ !!
მითხრა და მოსაწესრიგებლად აბაზანაში შევიდა. მე კიდევ ვჭამდი შოკოლადებს რომლებზეც ჭკუა მეკეტებოდა და ვუყურებდი ვიდეოს.
-სალი დავამრგვალეეეეე 50ია უკვე.. მოდი დავიძინოთ
-ხო შემოვდივააარ.
მოვიდა სალი, დავწექით და ისევ საუბარი დავუწყე. მგონი სალი არც მისმენდა.ეძინა მაგრამ ვინ აცალა ძილი. ისე ჩავყვირე მიწისძვრაა მეთქი ლამის ლოგინიდან გადავარდა და რაღაც იტკინა..
-ელი რა გჭიიირს? სუ გაგიჟდიი? დამაძინე რააა.
-მომაფიქრებინა ხვალ რა ვქნა და კიიი....
-რა უნდა ქნა ნახავ და დაელაპარაკები...
-კიდეევ?
-აუ ელი დამაძინე რაა.
-ხო კაი მეც მეძინება
და ორივემ დავიძინეთ. ნუ მე ფიქრით თითქმის თავი ავიტკიე. ბოლოს ძლივს ჩამეძინა... დილით ადრე გამეღვიძა სალიც გავაღვიძე და ვთხოვე აბაზანაში შესვლაში დამხმარებოდა, ძლივს შევედი. ჩავწექი ცხელ წყალში და თვალები დავხუჭე ყველაფერი წინასწარ ვითომ დავგეგმე. მოვწესრიგდი ისევ სალის დავუძახე და გარეთ გამომიყვანა, ჩვენთვის ვინმეს ვიდეო რომ გადაეღო ძალიან ბევრს ვიცინებდი ან ძალიან ბევრი დაგვცინებდა..მოკლედ დრო მიიზლაზნებოდა. ისე ნელა მიდიოდა წინ, ან კიდევ არ მიდიოდა. დავიტანჯე.. 5საათზე ჩავედი ქვევით რომ ადგილი დამეკავებინა და თან ასე ჯოხით რომ არავის შევემჩნიე. მაინც იმდენი ხალხი. თურმე ჯგუფის მოსასმენად შეკრებილიყვნენ რადგან ადგილები დაეკავათ.. მე ჩვეულ ადგილას დავჯექი. რა ჯგუფი რის ჯგუფი ერთი სული მქონდა როდის მოვიდოდა ლუკა. სათვალეებს არ ვიხსნიდი. ბოლოს როგორც იქნა მივხვდი რომ მომეხსნა და მოვიხსენი კიდეც 6 სრულდებოდა როდესაც აპარატურის დადგმა ძლივს დაამთავრეს და გავიდნენ. ხალხით კაფე ნელ ნელა უფრო და უფრო ივსებოდა, ყველა ამ ჯგუფზე ლაპარაკობდა, ყველა გიჟდებოდა თურმე როგორც ყური მოვკარი მათ ლაპარაკს ამ ბიჭებზე ბიჭები კიდე გოგოზე რომელიც ამ ჯგუფის ერთადერთი მანდილოსანი წევრი იყო.. 6 გახდა. ჯგუფის წევრებიც შემოვიდნენ ყურადღება არ მიმიქცევია.. მათი გამოჩენა და ოვაციები ერთი იყო.. მე ყურადღება არ მიმიქცევია.. არ მაინტერესებდა ველოდი ლუკას და თან ვღელავდი.. რატომ აგვიანებს?
ამ დროს ერთ ერთმა ჯგუფის წევრმა თქვა
-ძალიან ძალიან დიდი მადლობა რომ მობრძანდით, დღევანდელი დღე...
ხმა მეცნო, ძალიან ნაცობი იყო ის ის იყო თავი უნდა გამეტრიალებინა და დამენახა რომ ჩემ წინ ლუკა ძეგლივით გაშეშებული დამხვდა...
-გამარჯობა ელი..
-გამარჯობა ლუკა..სად იყავი ამდენი ხანი..
საათს დახედა.
-მე ხომ სულ რაღაც 3 წუთი დამაგვიანდა და სახე დაემანჭა, მერეღა მივხვდი რომ მე 5დან იქ ვიყავი და ველოდებოდი.. ისევ ხმა გაისმა
-ეს ეძღვნება ყველა იმ დაბნეულ გოგოს რომელიც გაურკვევლობაშია. არ გამიხედია ისე გამეცინა და ლუკას ვუთხარი
-მე მეძღვნება...
მასაც გაეცინა... რა ნაცნობი ხმა იყო... დაიწყო სიმღერა ხალხის ოვაცია ზღვა ემოცია.. ლუკა გატრიაალდა
-ვაა საღოლ ბიჭეებს. !!!
მეც გახედვა დავაპირე ხომ უნდა დამენახა და რას ვხედააავვვ.............. უბრალოდ წამიერად გავითიშე............... ალბათ მიხვდებით რაც დავინახე. ან რა მიხვედრა ამას ჭირდება..გაბრიელი.. გაბრიელი დავინახე მიკროფონთან ნაცნობი ხმით გიტარით ხელში. ის 2 ბიჭი, რომელიც მისი ძმაკაცები იყვნენ. და ნანიკო რომელიც მისი ბიძაშვილი იყო. ჯგუფი. აი თურმე რაა.. ის მომღერალია.. ან რა გასაკვირია ისეთი ხმა აქვს დამამუნჯებელი. ისეთი თითები გიტარისტისთვის შესაფერი. მოკლედ არ ვიცი
-ეს ხომ გაბრიელია. წამოვიძახე განცვიფრებულმა.. გვერდით მდგომმა დამცინა.. დამცინა იმაზე რომ აქამდე ვერ მივმხვდარიყავი ჯგუფის მთავარი სახის ვინაობას. ლუკა:
-ხო ხო გაბრიელია.
განცვიფრებული ვუყურებდი. არ მჯეროდა.. სალის ესემესი გავუგზავნე ჩამო მეთქი. და მომწერა
-შენ უკან ვდგავარ. გაბრიელის გამოსვლას გავმაზავდიი ??
-შენ რა იცოდი?
-რა თქმა უნდა!! :))
შოკში ვიყავი აი თურმ "გარუკვევლობაში მყოფი გოგოები" ეს ხომ მართლა მე ვარ ეს ხომ მართლა მე მეძღვნება.. გაოცებული ვუყურებდი.. არ ვიცოდი რა უნდა მექნა ან რა რეაქცია უნდა მქონოდა. დამთავრდა მუსიკა... მე კიდევ შოკში ვიყავი. ყველა ტაშს უკრავდა ყველა გაგიჟებით გაჰკიოდა მათ სახელებს, ყველა აგონიაში იყო მე კიდევ გასულელებული სახით ვცდილობდი ყველაფერი დამელაგებინა ჩემ თავში...
უცებ ისევ მიკროფონთან მივიდა გაბრიელი და თქვა
-მადლობა მადლობაა.. ემოციები შეინახეთ და ჩვეული ნაზი ღიმილით გაიღიმა.



-მადლობა მადლობაა.. ემოციები შეინახეთ და ჩვეული ნაზი ღიმილით გაიღიმა.
--------------------------------------------------------------------------------------------
როგორც ყოველთვის. როგორც მჩვევია, გაბრუებული ვიჯექი ვუყურებდი სცენას რომელზეც აღარავინ იყო აპარატურის გარდა მაგრამ გამოხედვა არ მინდოდა. მცხვენოდა კიდეც ლუკასი. როგორღა შევხედავდი როცა ვხვდებოდი რომ ესეც მომწონს და გაბრიელზე ხომ საერთოდ ჭკუა მეკეტება. ალბათ გული მიგრძნობდა და ტყუილად არ ვუყურებდი სცენას... კვლავ გამოვიდა გაბრიელი მიკროფონთან ახლოს მივიდა და დაიწყო:
-კიდევ ერთხელ მოგესალმებით, ალბათ ბევრმა არ იცით ჩემი ისტორია ალბათ ბევრმა კიდეც იცით, ნელ ნელა ვხვდები რომ ადამიანობა ყველაზე ძვირფასი რამ არის რაც უფალს უბოძებია და რაც ერთეულებს ახასითებთ. არ გეგონოთ სენტიმენტალური ადამიანი ვიყო, უბრალოდ მინდა ჩემ საყვარელ ადამიანს მივუძღვნა სიმღერა რომელიც ეხლა თვალებში მიყურებს და ფიქრობს ეს რა ბიჭი გამიზრდია...
ბებო ეს სიმღერა შენ გეძღვნება. ამ გამოსვლას რა თქმა უნდა ცრემლები მოყვა. მე ხომ ვიცოდი მისი ისტორია. მეც ავტირდი ნელ ნელა ვხდებოდი რომ ცრემლად ვიღვრებოდი. გაბრიელი კიდე მღეროდა. ბებიას უმღეროდა და თვითონაც ტკბებოდა თავისი ნამღერით.. ვუსმენდი და ვხვდებოდი რომ ლუკას მიმართ სიმპათიები არაფერი იყო გაბრიელთან შედარებით. ვუთხარი მალე დავბრუნდები მეთქი...ავდექი, ძლივს ავდექი და გარეთ გავედი. დაღლილი კაფის კიბეზე ჩამოვჯექი და ფიქრი დავიწყე, დამთავრდა სიმღერა, კვლავ ზღვა ემოციები და ოვაციები.. სცენიდან გავიდნენ.. მე კიდევ ვიჯექი და ვფიქრობდი.. ხალხი მიდი მოდიოდა..
წამოვდექი ძლივსღა ვითრევდი ფეხს. ლიფტშიც შემასწრეს ვუყურებდი რომ მესამე სართულზე გაჩერდა, ველოდებოდი როდის ჩამოვიდოდა. დაიძრა... მეორე... პირველი... და გაიღო კარი...წინ კიდევ მომღიმარი ანი და გაბრიელი დამხვდნენ. თავი ძალიან უხერხულად ვიგრძენი.. ვითომ თვალის არიდება ვცადე მაგრამ რანაირად წინ მედგნენ და მიყურებდნენ.. ანი გამოვიდა ლიფტში შევედი გაბრიელი არ გადიოდა.. ცივად ვუთხარი :
-მგონი შენი სიმღერის დროა.
-მოიცდის.
-გამოსვლა ვცადე არ მინდოდა ისევ ლიფტში მარტო მასთან.. დამიჭირა მე5 ღილაკს დააჭირა და შემომხედა..
-ვიცი რომ ჩემზე ფიქრობ
-ხო მეც ვიცი რომ შენ არა..
-ჰაჰაჰჰ. საიდან?
-არა ისე..
-აუ მე და ანიი... აუ რა სულელი ხარ... კაი კაი რა აზრი აქვს მაგრამ მაინც გეტყვი ანიმ ბებოს წნევა გაუსინჯა რო ვუმღერე ბებო აღელდა მადლობის ნიშნად კიდე მითხრა ჩამაცილეო...
-შენც კიდე უარი ვერ უთხარი იმიტო რო ბებოს წნევა გაუსინჯა არაა??
-ხო აბა რაა..
-შენ მე მართლა სულელი ხო არ გგონივარ.
ამ დროს ლიფტის კარიც გაიხსნა გამოვედი შევყოვნდი რომ გამოსვლის საშუალება არ მიმეცა და კარი ღილაკით მალევე მივუხურე. მე კი ვცადე როგორც კი შემეძლო სწრაფად მივსულიყავი ნომრის კარამდეე..რა დაბნეული ვარ, ვფიქრობდი ჩემთვის, მერე მივხვდი რომ ნომერში ტყუილად ამოვედი და უკან დავბრუნდი. ისევ ქვევით ჩავედი ისევ დიდი წვალებით მაგრამ ჩავედი კაფეში როცა შევედი გაბრიელი მღეროდა. შემნიშნა გაეღიმა და სიმღერა გააგრძელა.. მე კიდევ ლუკასკენ წავედი... თვალი გამომაყოლა.. მივედი ლუკასთან.
-ელიი.. სად იყავი აქამდე.?
-ნომერში ავედი.. და თვალი ჩავუკარი. ვცადე საუბარი განმემუხტა და ბაღის პერიოდზე წამოვიწყე საუბარი მერე სალის მივწერე მოსულიყო და ისიც ჩაება საუბარში ლუკას მისი ნახვაც გაუხარდა ისიც ხომ ჩვენ ჯგუფელი იყო. მოკლედ ყველაფერი გავიხსენეთ რაც თუ გვახსოვდა ძალიან დიდ ხანს ვიყავით ბარში. მღეროდნენ ჩვენ ვიცინოდით. მერე ლუკა დაგვემშვიდობა რადგან მეორე დილით ბიჭებს თამაშI ჰქონდათ, წავიდა მე და სალიმ კიდე სასმელი შევუკვეთეთ და დალევა გადავწყვიტეთ.. დავლიეთ 1 ბოთლი მთლიანად გამოვცალეთ. ცოტა შეგვეპარა სასმელი. მხიარულება დასრულდა მხოლოდ მე და სალი ვრჩებოდით კაფეში ყველა წავიდა ჯგუფის წევრების ჩათვლით, ისეთი ნასვამი ვიყავი რომ გონი ჯერ კიდევ არ დამკარგვოდა... სალიმ ცუდად ვარო და ნნომერში გაიქცა. მე კიდევ არავისთან მიმეჩქარებოდა. მარტო ვიჯექი და ვსვამდი. სადღეგრძელოებს ჩემ თავს ვეუბნებოდი და ნელ ნელა უფრო მეკიდებოდა გრადუსი... უკვე გონს ვკარგავდი. ოფიციანტები მელოდებოდნენ როდის მივხვდებოდი ადგომას და ნომერში ასვლას რომ კაფე დაეკეტათ მაგრამ არაა მე ვსვამდი და არაფერი მაინტერესებდა. გალენჩებული ვიყავი როცა მივხვდი რომ უნდა წავსულიყავი თორემ ცუდად იყო ჩემი საქმე. ავდექი ძლივს ავითრიე ფეხი და ტანი. ოფიციანტების დახმარებით ძლივს მივედი ლიფტამდე. ლიფტს ველოდებოდი რომ ჩამოსულიყო კედელს მივეყრდენი და ჩამომეძინასავით..
კარი გაიღო და გამაყრუებელი სიცილი გაისმა.
-რას გავხარ ელი.?
-ვერ გავიგე ?!
-აუ რა ნასვამი ხარ?
-ვინ ხარ?
-გაბრიელი,რა გჭირს?
-გაბრიელი ?!
-მოდი წაგიყვანო რა ნასვამი ხარ. ცოტა ხანი დამელოდე გიტარა დამრჩა ავიღებ და მოვალ.
-არ მე თვითონ წავალ. დედამ მასწავლა უცხოებს არ დაელაპარაკოოო. თვალებს ძლივს ვახელდი ის ვიყავი გათიშული. ლიფტამდე ვერც კი მივედი ისე წავიბორძიკე და წავიქეცი.. გონი დავკარგე. უცებ მწარე ხელი ვიგრძენი სახეში და თვალი რომ ოდნავ გავახილე გაბრიელის ხელებში ვიყავი კინაღამ თავიდან გავითიშე,
-ეს იმისთვის რომ გამარტყი..
-შენ მე დამარტყი? ვუთხარი ისევ გათიშულმა ხალხოოოო მიშველეთ მცეეემს...
-ჩუმად გოგო. და გადაიხარხარა.. ხელში ამიყვანა და ლიფტში შემიყვანა..
-დამსვი მე თვითონ..
-დამშვიდდი.
-დამსვი თორე ჯოხს დაგარტყამ
-მიდი აბა
-მოიცა... ხელი ავიქნიე მაგრამ ჯოხი არ მქონდა..
-აუ რა მწარეა ეგ ჯოხი.. კიდევ დამცინა..
-მეძინება. ვუთხარი და უცებვე დამეძინა.. ვიგრძენი როგორ დამაწვინა ლოგინში და თვითონ სალის დაურეკა სალი უარეს მდგომარეობაშI იყო ამიტომ თვითონვე დარჩა. მე არაფრის თავი არ მქონდა ამიტომ მალევე გავითიშე.