რთული არჩევანის წინაშე (4)

თავიდან გაუკვირდა ჩემი დაჟინებული მზერა, მაგრამ მალევე მიხვდა რა სისულელეც ჩაიდინა. თავიდან დაიბნა. მერე კი ღრმად ამოისუნთქა და თავით ანიშნა სულხანს გაჰყოლოდა. მის თვალებში შიში აღარ იდგა, სრულიად გამოიცვალა... მარტო ამის მერე მივხვდი თუ ვინ იყო ორგანიზატორი და ლიდერი.
თუმცა უფრო მნიშვნელოვანი საქმეებიც მქონდა, ვიდრე ბაჩო და მისი ტყუილი. ნათია და მისი ბავშვი. ეს არის პრიორიტეტი ჩემთვის. მათზე უნდა ვიფიქრო და როგორმე უნდა გადავარჩინო ბავშვი.
მამამ რომ დამინახოს ახლა, ვიცი რომ იამაყებს ჩემით, იამაყებს რომ მისი ვაჟკაცი ქალიშვილი არ დაიბნა. დედა კი... დედა ქოქოლას დამაყრის, მისი აზრით ყოველთვის ზედმეტს ვიღებ საკუთარ თავზე. სულ იმაზე ჩხუბობს რომ ნამდვილი დედა ტერეზა ვარ სხვებისათვის და მადლობას ძალიან ცოტა მეუბნება ამისათვის. ახლაც, ნათიას ბავშვს რაიმე რომ დაემართოს დამნაშავე მე ვიქნები, რომ გადარჩეს ნათია გახდება გმირი დედა... მე კი ყველას დავავიწყდები.
მაგრამ მაინც გავაკეთებ ყველაფერს იმისათვის, რომ გადავარჩინო პაწია არსების სიცოცხლე, სჯობს სიკეთე ჩუმად აკეთო და მადლობა არავინ გითხრას, ვიდრე იძახო, ხალხს ვეხმარებიო და ეს სხვების დასანახავად იყოს მარტო. ჩემი ფილოსოფიური აზრებიდან ნათიას ყვირილმა გამომიყვანა.
-ნათია ბავშვი მოდის უკვე, როდესაც გეტყვი უნდა გაიჭინთო, ვიცი რომ მტკივნეულია,- ნეტავ საიდან ვიცი? ფილმებიდანი სასაცილო ხარ ნინა. ვერც კი წარმოგიდგენია რა ტკივილს და შიშს განიცდის ახლა ნათია. ტკივილი და შვილის ჯანმრთელობაზე შიში... არაფერიც არ იცი,- ნათი მზად ხარი
-კი. გთხოვ უშველე ჩემს შვილს,- მითხრა და მთელ ხმაზე იყვირა. ამ დროს სულხანი და ბაჩო გამოვიდნენ, ცხელი წყლით სავსე თასი და უამრავი ხელსახოცი გამოიტანეს.
-ნინა დახმარება გჭირდებაი- მკითხა ბაჩომ.
-კი, რომელიმემ ნათიას ხელი მოუჭირეთ და გაამხნევეთ. მეორე კი აქ მოდით, ბავშვის თავი გამოჩნდა უკვე.- კიდევ კივილი.
დაახლოებით ნახევარ საათიანი წვალების მერე ბავშვმა წამოიტირა. მე ის უკვე ხელში მყავდა. ნათია კი ძალაგამოლეული გადაესვენა სულხანის მკლავებზე, რომელსაც გულის წასვლამდე არც არაფერი აკლდა. ბავშვს პირი გავუთავისუფლეთ, მაშინვე გავუწმინდეთ თვალები. ისეთი პატარა და სათუთი იყო, რომ თითოეული შეხებისაც კი მეშინოდა.
-როგორ არისი- იკითხა ნათიამ ჩუმად, მეტის ძალა არც ჰქონდა.
-კარგად ნათი, პატარა პრინცესა გყავს. ულამაზესია.- ჭიპლარი გადავნასკვე და ანადუღარი წყლით სტერილიზებული მაკრატელი ავიღე, მინდოდა ჭიპლარი გადამეჭრა, მაგრამ ბაჩომ გამაჩერა, თვალებში ჩამხედა და მთხოვა:
-ნინა გთხოვ მომეცი ნება მე გავაკეთო ეს.
-რატომი- ჩემსკენ დაიხარა და ჩუმად მითხრა.
-ასეთი საოცრება არაფერი მინახავს ცხოვრებაში. რომ არა ჩვენ ამას მამამისი გააკეთებდა ალბათ. ჩემი ეგოიზმის ბრალია ახლა ნათია თავს სუსტად გრძნობს, გთხოვ მომეცი ნება პატარა კომპენსაცია გავუწიო მის ტკივილს. ჩავთვალოთ რომ მამა აკეთებს ამას.- არ ვიცი რატომ მოახდინა ჩემზე გავლენა ამ სიტყვებმა. ალბათ იმიტომ, რომ მამა ჩემთვის ცხოვრების წინამძღოლი არის, ვიცი რამდენს ნიშნავს შვილისთვის მამის ხელი და მისი ძლიერი ენერგეტიკა. ამიტომ მაკრატელი გავუწოდე. ბაჩომ ჭიპლარი გადაჭრა.
ამ დროს კარს სასწრაფოს ექიმები მოადგნენ. ნიკამ კარი გააღო და ორი მათგანი შემოუშვა საკაცით. მათ ნათია გასინჯეს პირველ რიგში, მერე პატარა.
-ვინ ამშობიარაი- გაკვირვებულმა იკითხა ექიმმა.
-მე,- ვთქვი ხმის კანკალით, რა გავუკეთე არასწორადი ტვინმა სასწრაფოდ დაიწყო თითოეული ნაბიჯის გადახარშვა.
-სამედიცინოს სტუდენტი ხართი- მკითხა ჩემი ახალგაზრდობით დაბნეულმა ექიმმა.
-არა. რა ხდება ექიმოი ხომ კარგად არიანი
-გოგონა გინეკოლოგიაზე იფიქრეთ. დედაც და შვილიც არაჩვეულებრივად გრძნობენ თავს. უბრალოდ სამშობიაროში გდავიყვანთ და კარგად გამოვიკვლევთ, მაგრამ ზედაპირული დათვალიერებით არანაირი დაზიანება არ არის.- სიამაყით ისე გავიბერე, როგორც საჰაერო ბუშტი.
-ექიმო ნათიაც ძალიან დამეხმარა.- მივედი მასთან და მისი ხელი ხელში მოვიქციე.- გილოცავ ნათი. შენც და შენი პატარაც კარგად იქნებით.
-ნინა,- მომიჭირა სუსტად ხელი,- მადლობა ნინა. არ ვიცი რა მოხდებოდა შენ რომ არა. შენ მე და ჩემს გოგონას,- დახედა პატარას, რომელიც გულზე ეწვა,- სიცოცხლე გვაჩუქე. მას ნინას დავარქმევთ.- გული ამიჩუყდა. ნუთუ ამ პატარა საოცრებას ჩემს საპატივცემულოდ დაარქმევენ სახელსი
-მადლობა ნათი,- დავიხარე და ლოყაზე ვაკოცე. ექიმებმა საკაცე დაძრეს, მაგრამ ნათიას ხელი არ გაუშვია ჩემზე.
-კიდევ ერთი,- უკანასკნელი ძალა მოიკრიბა, ექიმები შეჩერდნენ,- ნინა იქნები ჩემი შვილის ნათლიაი- ეს უკვე მეტისმეტია, არ ვიმსახურებ ასეთ პატივს. თუმცა ნათლიობაზე უარის თქმა არ შეიძლება.
-რა თქმა უნდა ნათი, როგორც კი გამოვაღწევ აქედან,- ბაჩოს გადავხედე შეფარულად. თავი დამიქნია ყველასაგან მალულად,- სამშობიაროში მოგაკითხავთ. ახლა წაიყვანეთ და მიმიხედეთ ნათლულზე.- გავუღიმე ექიმებს.
-რა თქმა უნდა გოგონა,- მითხრა ერთ-ერთმა,- თქვენ რომ იცოდეთ ნამდვილი გმირი ხართ.
ექიმები გავიდნენ, ბანკში კი ყველამ ამოისუნთქა. სიტუაცია განიმუხტა. ვგრძნობდი როგორ მიყურებდა უამრავი წყვილი თვალი აღფრთოვანებული და თავი უხერხულად ვიგრძენი. დაღლილი და ემოციებისაგან დაცლილი იატაკზე ჩავჯექი და თავი მუხლებს შორის მოვიქციე. ვიგრძენი რომ ვიღაც მოვიდა, მხარზე დამადო ხელი:
-შენ მართლა გმირი ხარ,- თავი არ ამიწევია, ხმაზე ვიცანი სულხანი. პასუხი არ გამიცია,- მადლობა.
-ეს თქვენთვის არ გამიკეთებია,- ვუთხარი ხმადაბლა.
-ვიცი, მაგრამ მაინც მალობა.- გაჩუმება ვამჯობინე რაიმე მწარეს თქმას. ვიგრძენი რომ გული მიმდიოდა, შიმშილის და ემოციების ბრალი იყო. ამიტომ წამოვდექი და ვთქვი,- საპირფარეშოში მინდა.
სულხანმა ლაილას ანიშნა რომ გამომყოლოდა. მან გამიყვანა, თუმცა იარაღის დამიზნება არც უცდია. საპირფარეშოში შევედი, ონკანთან მივედი, ცივი წყალი გამოვუშვი და სახეზე შევისხი. გული დამიმშვიდდა, ადრენალინმა იკლო და სხეულმაც მაშინვე მომცა ნიშანი. თავბრუ დამეხვა, ნერვიულად ვახამხამებდი წამწამებს და ცრემლმა გადმოხეთქა თვალებიდან.
არასოდეს ცხოვრებაში არ მიტირია ასე, სუნთქვაც კი მეკროდა. მთელი საშინელება ახლა გავაცნობიერე, რა მოხდებოდა ნათიას ან მის ბავშვს რაიმე რომ დამართნოდაი როგორ გავბედე ამის საკუთარ თავზე აღებაი ნუთუ ადრენალინს ასეთი ძალა აქვს, რომ შიში სრულიად დამავიწყა... ლაილამ კარი შემოაღო და დამინახა რომ სუნთქვაც კი მიჭირდა.
-ნინა, ნინა ცუდად ხარი
-კი,- ვუთხარი და უფრო ხმამაღლა ავტირდი.
-რაიმე გტკივაი
-არა.
-აბა რა ხდებაი- არ ვიცოდი როგორ უნდა ამეხსნა თუ რა სიტუაციაში ვიყავი, ამიტომ გავჩუმდი და ტირილი განვაგრძე. ლაილა ცდილობდა ჩემს დამშვიდებას, მაგრამ როდესაც არაფერი გამოუვიდა მარტო დამტოვა და გავიდა. რამდენიმე წუთში კარი გაიღო.
-ნინა რა ხდებაი- გავიგე ბაჩოს ხმა.
-აააარაფერი,- ტირილით ვუთხარი მე. ვიგრძენი როგორ მომაწვა ყელში, მაშინვე წამოვხტი, კაბინაში შევვარდი და უნიტაზს ჩავეხუტე. ჩემდა გასაკვირად ბაჩო შემომყვა და თმები გადამიწია. როგორც კი ამოვისუნთქე მაშინვე ვუთხარი:
-გადი.
-ნინა...
-ბაჩო გადი, გთხოვ.
-ნუ მთხოვ ნინა.- თუმცა უკვე თავსაც გაცილებით უკეთ ვგრძნობდი, ამიტომ გამოვედი, ისევ წყალი შევისხი სახეზე, ცოტა გამოვფხიზლდი და მაშინვე ბაჩოს მივუბრუნდი:
-რატომ დარჩი?
-იმიტომ, რომ ცხოვრებაში პირველად ვიღაცის ბედი მანაღვლების საკუთარი თავის გარდა. პირველად არ არის სულ ერთი როგორ იქნება უცხო ადამიანი. შენ მასწავლე ის, რომ ადამიანებს უნდა დაეხმარო და არა მარტო გამოიყენო. შენი წყალობით მივხვდი რა აღფრთოვანებას და სულიერ კმაყოფილებას გრძნობ როდესაც უანგაროდ ეხმარები ადამიანს. ეხმარები ისე, რომ არაფერს ელი მისგან. ხვდები ნინაი
-მიხარია. მაგრამ მე სხვა რაღაც უფრო მაინტერესებს.
-მაინც რაი
-რატომ გახდი ასეთი.
-გრძელი ისტორიაა,- მითხრა და სახე მოექუფრა.
-ჩვენ მძევლები ვართ, ხომ არ დაგავიწყდაი დრო თავზე საყრელად გვაქვს,- ვუთხარი და დასამტკიცებლად იატაკზე ჩავჯექი. ამოიოხრა და გვერდით მომიჯდა. ჩემი ხელი ხელებში მოიქცია და დაიწყო...