ანნა იმედაშვილი: "ავარიაში უმეტესად კაცი მძღოლების გამო ვხვდები"

პროდიუსერისა და რეჟისორის, დათო იმედაშვილის ცოლი, შოუს "ახალგამომცხვარი" წამყვანი, ანნა იმედაშვილი, ქმრისგან ნაირ–ნაირი მანქანებით არის განებივრებული. მართვაც მანვე ასწავლა. ამჟამად ანა ექსტრავაგანტურ, სტაფილოსფერ "კია სპორტიჯის" საჭეს უზის. ისიც დათოს საჩუქარია. მან მანქანა შიგნიდან და გარედან თავისებურად გააფორმა და ცოლს სრულიად განსხვავებული, ექსკლუზიური ავტომობილი აჩუქა. ანნა მოწესრიგებული მძღოლია, მაგრამ 200 ლარიანი ჯარიმის გადახდა ორჯერ მაინც მოუწია სიმთვრალის გამო. არადა, როგორც ირწმუნება, სრულიად არამსმელია. თუ როგორ მოხვდა ამ გაუგებრობაში, ქვემოთ შეიტყობთ.

– ანნა, თქვენი პირველი მანქანა რა იყო და როგორ ისწავლეთ მართვა?
– დათომ პირველად "მიცუბიში პაჯერო იო" მაჩუქა. ავტომობილი რომ იყიდა ჩემთვის და მის სანახავად ეზოში ჩავედით, მითხრა, დაჯექი და წავედითო. დაქალებიც ბედნიერად ჩამისხდნენ მანქანაში. როცა საღამოს ნაკლები მოძრაობა იყო, მე და დათო ქალაქში გავდიოდით და მართვას მასწავლიდა. შეიძლება ითქვას, რომ მანქანის ტარება ქმარმა მასწავლა. მართალია, ეს ძალიან დიდი ნერვების ფასად დაუჯდა, მაგრამ ამად ღირდა. მაშინვე მეუბნებოდა, მანქანას ქალივით კი არა, კაცივით მართავო.
– მანქანის ქალივით მართვა როგორია?
– ეგ ალბათ დათოს უნდა ჰკითხოთ, ის უკეთესად აგიხსნით. მეუბნებოდა, მანქანას კარგად ფლობო.
– ესე იგი კრიტიკას არ იმსახურებდით?
– ვგიჟდები სისწრაფეზე და სიჩქარე აკონტროლეო, ამას მეუბნებოდა. დათოს სულ სპორტული მანქანები ჰყავდა. მაშინ ავტომობილის მართვა კარგად არ ვიცოდი, მაგრამ მის მანქანაზე დავჯდებოდი თუ არა, ეგრევე სიჩქარეს ვკრეფდი. 6 წელია, რაც მანქანას ვმართავ და ამჟამად უკვე ვიტყვი, რომ სტაბილურად კარგი მძღოლი ვარ. საჭეს რომ მივუჯექი, 20 წლის ვიყავი. ალბათ გავიზარდე კიდეც და მშვიდი მძღოლიც ამიტომ გავხდი. თანაც მე და დათო ავარიაში მოვყევით და შეიძლება ამანაც გამოიწვია, რომ ზედმეტად ფრთხილი გავხდი.
– მძიმე ავარია იყო?
– 2007 წელს დათო ნინი ბადურაშვილის კლიპს იღებდა. ჩვენ და კიდევ რამდენიმე ადამიანი გადასაღები ადგილების შესარჩევად აჭარის მთებში წავედით დათოს სპორტული მანქანით. სანამ ქობულეთში შევიდოდით, მანქანა მოგვიცურდა და გადავიჩეხეთ. მადლობა ღმერთს, ქვემოთ ყანა იყო და რბილად, უკუსვლით ჩავეშვით. დათო მანქანას გაჩერებამდე, ბოლო წუთამდე მართავდა. ისიც კი მახსოვს, ავტომობილის სვლას სარკეებით როგორ აკონტროლებდა. ჩემს ქმარს სწრაფი მანევრირების დიდი უნარი აქვს, რითიც მე ვერ დავიკვეხნი. ღვთის წყალობით, ყველა უვნებელი გადავრჩით. დიდად არც მანქანა დაზიანებულა, ტრაქტორმა ამოიყვანა და გზა განვაგრძეთ. მადლობა ღმერთს, მას შემდეგ სერიოზული ავარია არ მოგვსვლია.
– როცა საჭესთან თქვენი ქმარი ზის, თავს მშვიდად გრძნობთ?
– დათოს მანქანის ძრავი 5,5–ია. სიჩქარეს რომ აკრეფს და საოცარი მანევრების კეთებას იწყებს, ვიძაბები, პანიკაში ვვარდები.
– ქმრის მანქანით სარგებლობთ ხოლმე?
– მისი სპორტული კაბრიოლეტის მართვა დიდი სიამოვნებაა. მთელი ზაფხული მისი მანქანით დავდივარ.
– თქვენი მანქანებიდან ყველაზე მეტად რომელი გიყვარდათ?
– პირველი მანქანის შემდეგ, ბედობადღეს, დათომ "ჰიუნდაი ტუსონი" მაჩუქა, რომელიც მართლა სიგიჟემდე მიყვარდა. ჩემი ძველი ავტომობილი კი დათოს ძმას გადავულოცეთ. ახალი მანქანიდან ორი დღე არ გადმოვდიოდი, ლამის იქვე დამეძინა, გაგიჟებული და ბედნიერი ვიყავი, მაგრამ გავყიდეთ.
– თუ ასე გიყვარდათ, რატომ გაყიდეთ?
– გასულ წელს დათომ ახალი "კია სპორტიჯი" იყიდა ჩემთვის. ეს მანქანა ძალიან მოსწონდა, მე – არა. ვტიროდი, ახალი არ მინდა, ძველი მირჩევნია–მეთქი, მაგრამ მაინც იყიდა და "ტიუნინგი" გაუკეთა. გარედან პრიალა იყო და გლუვი გახადა, ფარები დააბურვინა, სადაც პლასტმასები იყო, სტაფილოსფერი "ალკანტარებით" გააფორმა, საჭეზე "კარბონები" გაუკეთა და ბოლოს ისე გამოვიდა, რომ ჩემი მანქანა ექსკლუზიურია, სხვას არავის ჰყავს. ამას წინათ მაღაზიასთან ვიდექით. გვერდით ზუსტად ჩემნაირი მანქანა გაჩერდა, მაგრამ რომ შევათვალიერე, ჩემსას არაფრით ჰგავდა. თავიდან ასეთი ავტომობილი თბილისში სულ სამი დადიოდა, მაგრამ თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ ჩემი ერთადერთი და უნიკალურია.
– ანუ ეტყობა, რომ ქალის მანქანაა?
– კი. შავი "ჰიუნდაი" რომ მყავდა, ძალიან მინდოდა, ფერადი "ჩუტყვავილებით" გამეფორმებინა, მაგრამ დათო გადაირია. ჩემმა ახალმა მანქანამ "ტიუნინგის" შემდეგ აგრესიული ფორმა კი შეიძინა, მაგრამ დათო მეუბნება, მაინც გოგოს ავტომობილს ჰგავსო. სპორტულიც არის და ბიჭიც მშვენივრად დაჯდება. დათო მანქანებზეა შეყვარებული და კარგადაც უვლის. მეც ყველაფერი მოწესრიგებული მაქვს.
– მანქანის ნაწილებშიც კარგად გაერკვიეთ?
– ვერ გეტყვით, რომ ყველაფერი ვიცი, მაგრამ ხმის მიხედვით შეიძლება მივხვდე, რა სჭირს.
– როგორც მივხვდი, უპირატესობას ჯიპს ანიჭებთ და არა – სედანს.
– ჩემთვის ჯიპი ძალიან კომფორტულია. საცობების დროს ადვილია მანევრირება. მე და დათო სათხილამუროდ გუდაურში ხშირად დავდივართ. ასე რომ, ჩვენთვის ჯიპი საჭიროა.
– როცა გვერდით ქმარი გიზით, მისგან შენიშვნებს ხშირად იღებთ?
– ბევრ შენიშვნას მაძლევს. ერთ ანეკდოტს მოგიყვებით. კაცი დილით ერბოკვერცხს იწვავს, უცებ სამზარეულოში ცოლი შეუვარდება და უკივლებს, რას შვრები, მარილი დაამატეო, კაციც დაამატებს; კარაქი დაამატეო, კაციც დაუმატებს; გადმოაბრუნე და ცეცხლს დაუწიეო, იმასაც შეასრულებს. ბოლოს შეეკითხება, რა გინდა, ადამიანო, კვერცხს მე თვითონ შევწვავო. ქალმა უპასუხა, მინდოდა, იგივე გეგრძნო, რასაც მე ვგრძნობ საჭესთან, როცა გვერდით მიზიხარო.
მგონია, რომ ეს ცოლ–ქმრის დილემაა, რომელიც არ მთავრდება. გამუდმებით ერთმანეთის შენიშვნებში ვართ. ისიც უნდა ვთქვა, რომ დათო, როგორც მძღოლს, სხვებთან ყოველთვის მაქებს. თუ მე ვუზივარ გვერდით, მეუბნება, პატრული ხარო, რადგან გამუდმებით შენიშვნებს ვაძლევ.
– რადგან სიტყვამ მოიტანა, პატრულთან როგორი ურთიერთობა გაქვთ?
– მოწესრიგებული მძღოლი ვარ, მაგრამ, ამის მიუხედავად, სიმთვრალეზე ორი ჯარიმა მაქვს და ორივეჯერ დათოს მანქანას ვმართავდი. პირველად 30 გრამი ალკოჰოლი მქონდა დალეული და თან 3 საათი იყო გასული. გვიან ღამით კლუბიდან გამოვედი, სავსებით ფხიზელი ვიყავი. დათო ნასვამი მანქანას არასდროს მართავს, ამიტომ მე დავჯექი. სახლთან გამაჩერეს და 200 ლარით დამაჯარიმეს. მეორედაც რამდენიმე გრამი სასმელი მქონდა დალეული. პატრულს სასტიკი წინააღმდეგობა გავუწიე. ნარკოლოგიურში წავედი, ტესტი ჩავიტარე და აღმოჩნდა, რომ ალკოჰოლი ჯერ კიდევ მქონდა ორგანიზმში. არადა მსმელი არ ვარ, მაქსიმუმი, კოქტეილი დავლიო. მადლობა ღმერთს, ამ ორ ჯარიმას შორის ერთი წელი იყო გასული, თორემ მართვის მოწმობას ჩამომართმევდნენ. მას შემდეგ ერთი წვეთიც რომ მქონდეს დალეული, საჭესთან არ ვჯდები, სახლში ტაქსით მივდივართ.
– თბილისში წესრიგის დაცვა არ გიჭირთ?
– კოშმარია! ვიღაცის არასწორ მანევრირებას რომ არ შეეწირო, რაღაც უნდა გააკეთო, რომელიც ხან სწორია და ხან – არა. სტუმრად უცხოელები რომ გვყავდნენ, სულ გვეუბნებოდნენ, ასეთ მოძრაობაში მანქანის მართვას ან ორიენტირებას როგორ ახერხებთო. ამერიკაში რომ ვიყავი, საჭესთან იქაც ვიჯექი. ყველა თავის ზოლში დადის. არავინ გისიგნალებს. ყოველ მეორე მანქანას ძალიან მოხუცი მართავს. გადასახვევის მანიშნებელი რამდენიმე მეტრით ადრეა.
– პირადად თქვენ თუ მოყოლილხართ ავარიაში?
– კი და უმეტესად – კაცი მძღოლების დამსახურებით. ახალბედა მძღოლი ვიყავი, როცა გვერდიდან კაცმა დამარტყა. პატრულსაც და მეც გვიმტკიცებდა, რომ მე დავეჯახე.
– ღვედს იყენებთ?
– რა თქმა უნდა. ჯერ კანონიც არ იყო შემოსული, როცა მე და დათო ღვედს ვიკრავდით. პატარა რომ ვიყავი, მაშინაც კი ვიყენებდი, რაზეც მამაჩემი დამცინოდა. როცა ავარიაში მოვყევით, ღვედის კანონი მაშინაც არ იყო შემოსული, მაგრამ გვეკეთა და ამან გადაგვარჩინა. ჩვენს მანქანაში უღვედოდ არავის ვსვამთ.
სოფიო ბოჭორიძე