მაგიჟებს (11)(12)

დილით ადრე მისმა ღიღინმა გამომაღვიძა.. აბაზანაში იყო ეტყობა. თავი წამოვწიე და კინაღამ გამისკდა ისე მტკიოდა ვიფიქრე ეხლა თავი ჩამომძვრება თქო.. გამოვიდა აბაზანიდან. ხალათი ეცვა.
-გაიღვიძე ლოთო? მითხრა და გამიღიმა.
-კიიი.. და დავამთქნარე
-მინდა გითხრა რომ არაჩვეულებრივი იყავი.
ვიყავი? გავიფიქრე და თვალები დავჭყიტე?
-რაღაც ვერ გავიგე ?!
-ტანსაცმლის გარეშე უფრო ლამაზი ყოფილხარ და თვალით ჩემ მკერდს დააშტერდა
არც კი დამიხედავს ისე ავიფარე საბანი და როცა გაბრიელი ჩვეულად ახარხარდა მერე მივხვდი რომ ტანსაცმელი მეცვა და რა თქმა უნდა ანუ არაფერი მომხდარა.. სახე მომეღრიცა და ვუთხარი.
-ჰაჰაჰა.. რატომ ხარ ჩემ ნომერში აი ასეთ მდგომარეობაში? და თვალით ავათვალიერ ჩამოვათვალიერე..
-აბა შენი სასმელით ვყარდი წუხელ.
-ჩემი სასმელით?! აუ ხოოო გუშინ ცოტა დავლიეე..
-ცოტა? შენ რა ღადაობ? რა ცოტა ძლივს ამოგიტანე.
-კაი ხო. უკაცრავად რო დავლიე.. მერე ავდექი... ისევ დავჯექი გამახსენდა რომ ფეხიც მტკიოდა. ვცადე ჯოხის გარეშე გამევლო მაგრამ არა ისევ დავებერტყე. არ შევიმჩნიე და ისევ საწოლში ჩავწექი.
-მოდი მოდი შეგიყვანო,
-არა მადლობ!
-კაი როგორც გინდა. წავედი მე..
-ასე გადიხარ?
-ხო რა იყო?
-არა არაფერი და წავიდა.. დავრჩი მარტო, სიარული მე არ შემიძლია. ვერ ვექანები თავი ყველაზე იდიოტი არსება მეგონა. რა ვქნა რა ვქნა რა გავაკეთო. მობილურის ძებნა დავიწყე და ჩემი მობილურის მაგივრად გაბრიელის მობილურს წავაწყდი.. ვეცადე ჩემი თავი გამეკონტროლებინა და ხელი არ მომეკიდა მაგრამ როგორ? ავიღე და ნომრის კარიც გაიღო..... კიდევ კარგი ნინა ბებო იყო. მომინახულა ჩამოჯდა.
-გაბრიელმა მითხრა შვილო ფეხი გტკენია ?
-თან ისე ნინა ბებო რომ ლოგინიდან ვერ ვდგები..
-არაუშავს შვილო მე აფთიაქში წავალ ელასტიურ ბინტს და მალამოს გიყიდი და ნახე როგორ უცებ წამოხტები ფეხზე.. ძალიან დიდი მადლობა ნინა ბებო.. ამ დროს გაბრიელის ტელეფონი აწკრიალდა... ნინაჩკა რეკავდა. ნინა ბებოს ტელეფონით რეკავდა თურმე. ნინა ბებომ აიღო. უთხრა ელისთან დაგრჩენიაო. ამოვიდა ისეთი საყვარელი იყო..
-რაო უფეხო კიდე ვერ დადიხარ..
-გაბრიელ ნუ ხარ უზრდელი უთხრა ნინა ბებომ..
-მომე ბებიი ტელეფონი გავიქეცი..
-სად მიდიხარ?(ნინა)
-ხო იცი ბები ჯანდაბაშიიიიიი...
-ა კარგი ძალიანაც ნუ დააგვიანებ.. მერე მივიდა ნინა ბებოსთან ტკბილად ჩაეხუტა მე შორიდან დამემშვიდობა და წავიდა. ნინა ბებოც ადგა წავალ აფთიაქშიო და კარი გაიხურა. მე კიდევ ისევ ვფიქრობდი და ვფიქრობდისალიმ დამირეკა. თავი მტკივა და ვერ ამოვდივარო.. მერე მითხრა
-იცი ვინ ვნახე ამ დილით კაფეში რო ჩავედი?
-ვიინ?
-ლუკააა
-და რაო ლუკამ?
-არაფერი. რას შვრებიო და ვსოოო
-ჩემზე?
-არაა. დღეს თამაში მაქვს და მეჩქარებაოოო..
ვაიმე დღეს ხომ თამაში აქვს. როგორ დამავიწყდა როგორ მინდა წავიდე და ვნახო..
-კაი საალ კარგაად. გნახავ მერე.
ნინა ბებოც მოვიდა. დაჯდა ხელები დაისპირტა და გამოცდილი ექთანივით დაიწყო ჩემი ფეხის დაზელა და დამუშავება. გავკიოდი. ვყვიროდი ვწიოდი ისე მტკიოდა მაგრა, ამ ცოტა ხნიანი მასაჟით ცოტა შვება ვიგრძენი ფეხზე, მერე ელასტიური ბინტით შემიხვია და მითხრა ადექიო. წამოვდექი იმედი არ მქონდა რომ გავივლიდი მაგრამ ცოტა კოჭლობით მშვენივრად გავიარე.
-ცოტაც ელი და ჩიტივით იფრენ.
-ძალიან დიდი მადლობა ნინა ბებო..
შევვარდი აბაზანაში მოვწესრიგდი და ქვევით ჩავედი ნინა ბებოსთან ერთად ნინა ბებო ნომერში შევიდა მე კიდევ სალის დავურეკე მარტო თუ ხარ თქო და ნომერში შევედი:
-ანი სად არის?
-თამაშზე წავიდა ვინმე კაი ბიჭს გავიცნობო
-აუ რა სულელია.. და უცებ სახე ამეშალა სულელი კი არა და დაურეკე კითხე თამაშიი სად არის. დაურეკა ადგილი გაარკვია და სალის ვთხოვე თან წამომყოლოდა წამლებით გავჭეჭყე რომ თავი აღარ სტკენოდა და წავედით.
მივედით თამაში უკვე დაწყებულიყო. კომენტატორები ერთ ამბავში იყვნენ..
მე მაშინვე ვიცანი ლუკა თავისი ქერა თმით.. ისეთი აზარტული ყოფილა ეს ფეხბურთი.. უცებ კომენტატორის ხმა
-ლუკა მიიწევს წინ.. დარტყმა და ეს არაჩვეულებრივი პასი არაჩვეულებრივად ჩამოხსნა მეკარე. და აღრიალდა ყველა. გაჰკიოდნენ. ყვიროდნენ. წიოდნენ.. ერთმანეთს ეხუტებოდნენ, მეკარის სახელს ღრიალებდნენ და იყვნენ ერთ ამბავში. მერე ცოტა არ იყოს მომწყინდა როდემდე უნდა ვყოფილიყავი და სალის ვთხოვე უკან დავბრუნებულიყავით.
წავედით ნომერში. კაი ლოთი ხალხივით პიკულები და ლუდი ვიყიდეთ ავედით ჩემთან და დავიწყეთ ჭამა. მერე დედამ დამირეკა ფული ჩაგირიცხეო და წადი გამოიტანეო..
სალი მის ნომერში წავიდა მე კიდევ ჩავედი ქვევით ტაქსი გამოვაძახებინე და ჰოლში დაველოდე ტაქსის მოსვლას. ცოტა ხნის შემდეგ გაბრიელმაც გამოიცარა
-ეხლა მაინც ვის ელოდები ვინ უნდა აგიყვანოს სახლში ? დამცინდა
ნერვები მეშლებოდა ასეთ ხუმრობებზე ძალა მოვიკრიბე, მართალია ფეხი კიდევ მტკიოდა მაგრამ ვეცადე არ დამტყობოდა სუნთქვა შევკარი და თითქოს პოდიუმზე ისე გავიარე, მერე სახეზე შევხედე ნაზად გავუღიმე და ისევ დავჯექი არადა ფეხი მაინც ძალიან მტკიოდა. სიარული დიდად აღარ მიჭირდა უბრალოდ ტკივილები.
ეტყობა გაბრიელს გაუკვირდა ჩემი ასეთის დანახვა და მითხრა
-ბებიაჩემი სასწაულებს ახდენს რააა..
მერე მოვიდა მომისკუპდა და მითხრა.
-საით.?
-....
-ელიიიიი
-რა გინდა?
-კაი ნუ მიყვირი უბრალოდ გკითხე
-ბანკში.
-ააა. ვის ელოდები.
-თეთრ ცხენზე ამხედრებულ რაშს ვის უნდა ველოდებოდე ტაქსის,
-ვერ ვხვდები რატო მეჩხუბები, რამე დავაშავე?
-კი სულ დამცინი..
-შენა და გამახსენე რამდენი წლის ხარ?
-17
-ვაიმე ცემო პატალააა და ჩამეხუტა. სიმართლე გითხრათ მაღიზიანებს ასეთი ქცევები მაგრამ ამ ბიჭისგან რას არ აიტანდა კაცი.ადმინისტატორმა მითხრა ტაქსი მოვიდაო, მეც თავი ვიხსნილე გაბრიელისგან და ვცადე გარეთ გავსულიყავი.ამაყადმივდიოდი არ ვიცი რატომ. რა მემართება ხოლმე მას რომ ვხედავ თქვენ ვერც კი წარმოიდგენთ. თითქოს გამაყუჩებელს მიკეთებენ და თავს მაკარგვინებენ. არ ვიცი მოკლედ ისეთი ბიჭია. რაღაც ბუნებრივიც და არაბუნებრივიც. გარეთ გავედი ტაქსიში ჩავჯექი თვითონაც გამოვიდა ტაქსს ფული გადაუხადა მე თვალი ჩამიკრა და უკან გაბრუნდა. გავწითლდი. სიწითლე მალევე მომედო სახეზე.. წავედი ბანკში ფული ავიღე და მალევე გამოვბრუნდი სასტუმროში. ჩემი მეგობარი შემხვდა რომელიც დასასვენებლად ჩამოსულიყო. ისე გარუჯულიყო სოლარიუმში ლამის ზანგს დამსგავსებოდა. ძალიან აუვარდა თავში ჩვენი სკოლის მის სილამაზე რომ გახდა, მაგრამ ისეთი კარგი და კეთილი გოგოა რომ ასეთ ადამიანს სამეგობროდ ნამდვილად ვერ დავკარგავდი. მითხრა რამდენიმე დღით ჩამოვედი ისიც აქ ადგილი არ არის და სხვაგან მივდივარო.. ჩავეხუტე ცოტა კიდე ვილაპარაკეთ და მერე დავემშვიდობე..
ლიფტით ავდიოდი. მაგრამ ბედი არ გინდა ისევ გავიჭედე ამჯერად მარტო. გული გამისკდა ლამის ავიკლე იქაურობა ყვირილით. ისევ გაბრიელი თუ გაიგონებდა.
-ვააა ელი შენ გაიჭედე.
-ხოო დაუძახე რა ვინმეს?
-შენ ხო იცი ლიფტებში როგორი ბედი გაქვს.
-ხო ვიცი მაგრამ დაუძახე.
პასუხი აღარ გაუცია ალბათ წავიდა ჩემ საშველად მართლაც ბევრი არც მიცდია ისე მალევე დაიძრა ლიფტი. გამოვედი. გაბრიელი კიბით ამორბოდა ეტყობა ისე სუნთქავდა და მითხრა.
- ნახე გადაგარჩინე. და ძლივსღა სუნთქავდა
-სული მოითქვი და მერე ილაპარაკე ვუთხარი ცივად.
-აუ ეს ხო გადამრევს რააა.რას მერჩი ადამიანო?!
-კაი კაი წამო ყავა დავლიოთ და ძლივს ნანატრად გავუღიმე. გაბრიელმა ბედნიერი სახით გამომხედა
-კაი გელოდები კაფეში.
მე შევედი ნომერში გამოვიცვალე და ქვევით ჩავედი..
მაგიდასთან დავჯექი..
გაბრიელი წამოიწია ახლოს მოვიდა თავი კისერთან ახლოს მოწია ცხვირით ოდნავ შემეხო
-რა სუნამოა.? არომატულია და გრილი.


-რა სუნამოა.? არომატულია და გრილი.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
-მადლობა. თვალის ჩაკვრით გავუღიმე.
მე ძალიან მშიოდა ამიტომ ყავა გვერდით გავწიე ოფიციანტს დავუძახე და სალათი შევუკვეთე. ცოტა ხნის შემდეგ მომიტანეს და გემრიელად შევუდექი სალათის ჭამას.
-ისე გამალებული ჭამ გეგონება საუკუნეა არ გიჭამია
-კი დაახლოებით 2 დღეა.
-შიმშილობდი?
-არა.... ნაღრძობი ფეხი მაღლა ავწიე და ვაჩვენე რის გამოც ვერ ვახერხებდი ჩამოსვლას და ჭამას.
-კარგი ფეხსაცმელი გაცვია კიი... მომწონს.
-ფეხსაცმელი არა იდიოტო ფეხი.
-არა ფეხიც კარგი გაქვს ნამდვილად...
-ოოო.. ნაღრძობი ფეხი...
-ხო კაი მივხვდი სულელი კი არ ვარ და თვალი ჩამიკრა.
გავუცინე და სალათის ჭამა გავაგრძელე...
-რას იზამდი რომ გაგეგო რომ ნაშვილები ხარ ? მითხრა გაბრიელმა
-ეგ რა შუაშია? საკითხავი დაგელია?
-არა უბრალოდ მაინტერესებს.
-რავიცი ჩვეულებრივად გავაგრძელებ ჩემ ოჯახთან ცხოვრებას რა უნდა ვქნა ?
-ასე მარტივად ?
-ხო აბა ქაჯობას ხო არ დავიწყებ.ან რა აზრი აქვს.
-არა მგონია ასე ადვილად გადასატანი თემა იყოს.
-აუ ისე მეუბნები თითქოს გადატანილი გქონდეს.
-მე არც მაგის ბედნიერება არ მქონია.
მერე გამახსენდა რაც ვთქვი
-მაპატიე.
-ვეცდები. მითხრა სიგარეტი ამოიღო და ღრმა ნაფასი დაარტყა.-შეიძლება მოვწიო? ვუთხარი მე.. მართალია არ ვეწეოდი მაგრამ ისე ვუთხარი სარეაქციოდ.
-ვიცი რომ არ ეწევი და ტყუილად მეკითხები..
ვაახ, ყველაფერი იცის. ვერაფერს გამოაპარებ, საიდან იცის? არ მინდა მოსაბეზრებლად გავუხდე თვითონ იაქტიუროს თუ სურს. ვეცადე მუსიკაზე ამეგო თემა
-რა მუსიკას უსმენ?
-ჯაზს ბლუზს ყველაფერს რასაც შეუძლია რომ დამამშვიდოს. შენ
-მაგ საკითხში ცვალებადი ვარ
-მერე რა ჯობია მრავალფეროვნებას
-არც არაფერი,
უცნაური სიჩუმე ჩამოვარდა მხოლოდ ჩემი ყბის ღრჭიალი არღვევდა ამ სიჩუმეს. ისევ მე დავარღვიე სიჩუმე და ვიკითხე
-რა კარგი ამინდია არა?
გაეცინა შემომხედა და მითხრა
-შენ მეც შენი ტოლი ხო არ გგონივარ ამინდის თემა რა იყო ეხლა..
-არა მართლააა. ნახე რა ლამაზად თოვს.
-წამო ბურანით ვისეირნოთ გინდა ?
-არ მინდა ისევ ფეხის ან რაიმე მაგდაგვარ ხიფათთან შეყრა
-ეე ნუ ახურებ წამო წამო.
-არა არა მართლა არ მინდა.
-მაშინ წამო ფილმს ვუყუროთ კინოში.
-მეზარება.
-ეეე აბა რა გავაკეთოთ.
-მიმღერე...
თვალები მოჭუტა გაიღიმა და მითხრა ხო კაი ოღონდ ბიჭებს დავურეკავ..
-კაიი..
მიხაროდა. მას ხომ ჩემთვის უნდა ემღერა...
მალევე მოვიდნენ ბიჭები.
-ვააა ელიი. რას შვრები?
-რავიცი ბიჭებო თქვენ?
-რავი...
-ჰა ეხლა ბიჭებო მოეწყვეთ უნდა ვიმღეროთ... თქვა გაბრიელმა
-ეე დაგვაცადე რაა ერთი ორი ჭიქა გადავკრათ.
-კაი მალე. შემომიტრიალდა და მითხრა
-აბა რა გიმღეროთ?
-მე მომიძღვენი..
-ანუ?
-რაც მომიხდება.
-კაიი. ანუ ჩემზეა ხო?
თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და გავიღიმე...
-ენა?
-რა ენა?
-ქართული ინგლისური რუსული ფრანგული..... და გაიცინა
-ქართული იყოს.
-ჰაჰ, რთული არჩევანის წინაშე ვარ.
-ყურადღებით გისმენ.
კარგად მოკალათდნენ ბიჭები..
ძალიან მაინტერესებდა რა სიმღერას გაიმეტებდა ჩემთვის. არ ვიცი მაგრამ მეგონა ირინოლას მიმღერებდა. ესეც არ ვიცი რატომ მაგრამ არა. ირაკლი ჩარკვიანის სიმღერა "სულს მოგცემ". დაიწყო თუ არა ყბა ლამის ძირს დამივარდა. ისეთი ხმა აქვს ისეთი ლამის გავითიშე. ისე კარგად უკრავს, ისე გრძნობით მღერის. თვალს არ მაშორებდა.. ეს სიმღერაა... მე ვიჯექი ცალ ხელზე დაყრდნობილი ბედნიერი სახით ვუსმენდი. ისიც მე მიყურებდა. როცა ნელ ნელა ხალხის ყურადღება ჩვენ გვაკვირდბოდა მივხვდი რომ ყველა ჩვენ გვიყურებდა. ცოტა უხერხულად ვიგრძენი თავი მაგრამ არ მანაღვლებდა ის მე მიმღეროდა... მეე .... ვცდილობდი ჩემი სიამოვნება ამ სიმღერის მიმართ ბედნიერი სახის გამომეტყველებით დამედასტურებინა, მაგრამ არ გამომდიოდა ასეთი რაღაცები და არც ახლა გამომივიდა. უბრალოდ ვიჯექი ვუსმენდი და ვტკბებოდი. ჟრუანტელი მივლიდა, ვგრძნობდი როგორ ძგერდა გული გამალებით, როგორ მედებოდა სახეზე სიწითლე.. არაჩვეულებრივი სიმღერააა.. დასასრულისკენ წავიდა სიმღერა, ბევრი არც უცდია დამთავრდა კიდეც.. არ ვიცოდი რა უნდა მეთქვა. თითქოს რაღაც გამჩროდა ყელში. როგორ უნდა გადამეხადა მადლობა. თან ამდენი ხალხი თან მოლოდინი იმისა თუ რას გავაკეთებ ყველაფერი ამერ დამერია. წამოვდექი როიალისკენ წავედი. იქ მჯდომ "პიანისტს" ვთხოვე ცოტა ხნით დაეთმო ადგილი.. ხალხის ყურადღებამ ჩემკენ გადმოინაცვლა. ეხლა ყველას ყურადღება გაბრიელის ჩათვლით ჩემკენ მომართულიყო. ცოტაც ვღელავდი, რადგან როიალისთვის ხელი 1 წელია რაც არ მიხლია. კლავიშები მოვსინჯერ. ღრმად ჩავისუნთქე ერთ ერთ გაბრიელის ძმაკაცს ვთხოვე ემღერა გადავჩურჩულე რომ ისევ "სულს მოგცემ" გვემღერა და ჩემი თითები დიდი ფორიაქით დავუშვი როიალზე. ყველა გაოცებული მიყურებდა. გაბრიელიც კი. არ ან ვერ წარმოედგინა თუ მე ეს შემეძლო არა არც მე მეგონა თუ ამას შევძლებდი ან კომპლექსს დავძლევდი და დავუკრავდი. ხომ შევძელი... ვუკრავდი ვცდილობდი მაქსიმალურად ჩამექსოვა ჩემი გრძნობები. გაბრიელის ძმაკაცი ნიკუშა კი მღეროდა და ჩემ მსგავსად თავის გამოდებას ცდილობდა. დასრულდა. არც ისე ცუდი გამოვიდა. ჩემი მადლობას გადახდილია. თან ძალიან დიდი მადლობაც. ოვაციები მოჰყვა ამ ყველაფერს. ცოტა კი მცხვენოდა მაგრამ მაინც მადლობებს ვუხდიდი და ვიღიმოდი მერე გაბრიელს შევხედე გავუღიმე და კაფიდან გავედი.. ის კიდევ თვალებ გაშტერებული როიალს უყურებდა და მიმიკას არ ცვლიდა. სანამ ბიჭებმა ხელი არ კრეს და არ გამოაფხიზლეს.