მე და შარი? ჩვენ ვუგებთ ერთმანეთს. (1)

ბლა,ბლა,ბლა..
დაწყება ძნელია გაგრძელება იოლი.. თუმცა თუ ვერ დაიწყე ვერც გააგრძელებ ასე არაა? თუმცა ჩემს ისტორიას დაწყება არ დასჭირვებია, თვითონ დამატყდა თავს ქარიშხალივით და ჩემი ტბაზე მოტივტივე, ყველა პრობლემისგან დამშვიდებული ცხოვრება გამიცამტვერა.
20 წლის ასაკი.. დრო როდესაც უკვე თავში აღარ გიქრის და ნერვების დაოკება შეგიძლია. თუმცა ეს ზოგადად.. მე ისევ მიქროდა თავში პატარა თინეიჯერივით,რომელსაც თავი სამყაროს მბრძანებელი ჰგონია.. უნდა რაღაც სხვა და მიილტვის კიდეც მისკენ. ..
რა დრო იყო... დრო რომელიც ისევ იძახის ჩემს გულშჲ მინდა მინდა! მინდა ეს.. მინდა ის.. ყველაფერი მინდა! ადამიანის გული ხომ გაუმაძღარია.. რაც არ უნდა ბევრი ჰქონდეს უფრო მეტი უნდა.. შემდეგ ისევ ბევრი.. და როცა იმაზე ბევრს ვეღარ დაისაკუთრებს საკუთარ თავში იკეტება და ბედს შესჩივის..

ხარბია ადამიანი.. ბოროტიც.. მგრძნობიარეც.. თუმცა პატარა ლამაზი მერცხალივით მაინც ილტვის ბედნიერებისკენ და სჯერა.. ის გაშლის ფრთებს.. მას შეუძლია ფრენა!
არ მინდა დავიწყო საკუთარი თავის აღწერა ან თუნდაც ის.. რატომ ვარ ასეთი უიღბლო..
მყავს მშობლები,პატარა ძმა და ვცხოვრობთ ჩვენთვის.. მშვიდად,სიამტკბილობით. თუმცა ერთი და იგივით.. არ მოგბეზრებიათ თქვენ? თუნდაც თქვენ მკითხველო ვინც ამას კითხულობთ,ასეთი უაზრო ცხოვრებით ცხოვრება? არ გიცდიათ შეგეცვალათ იგი უკეთესისკენ?
მეც შევცვალე.. თუმცა უკეთესის უკუპროპორციულად.

დილა.. რეკლამებში ის ენერგიულად იწყება .
ავღნიშნე ,,რეკლამებშითქო“ .. თუმცა ერთადერთი რამ.. ჩემი უსასტიკესი მტერი.. ჩემი მაღვიძარა,რომელიც სულ იღვიძებს დათქმულ დროს.. ისევ მაბეზრებდა თავს.
-ცოტაც რა! ცოტაც!
ვეხვეწებოდი მთელი ხმით ,,აყვირებულ“ ვამპირს რომელმაც ზღაპრული სიზმრიდან ჯოჯოხეთში დამაბრუნდა.
-5 წუთიც და..
ჩემი ძაღლიც კი გადაიბირა!
ჩემი რეი, ჩემი ჰასკუნია ახლა ფეხებიდან მექაჩებოდა..
ალბათ იფიქრებთ შენზე ზრუნავდა,სამსახურში რომ არ დაგგვიანებოდაო.
ნურას უკაცრავად! ჩემი რეი ეგეთი ანგელოზი არ გახლდათ..! მას უბრალოდ შიოდა..

ოო.. ისევ ქუჩები.. ვხედავ მიბნედილ სახეებს და მეც ,,მებნიდება“.. იტანჯება ეს ხალხი ცხოვრებით . იტანჯება მუდამ ერთი და იგივით.. ისევ დაუბერა ზამთრის სუსხიანმა, და ჩემთვის ნამუსგარეცხილმა ქარმა.. თითქოს სიცივე არ მეყოფა ახლა ესეც. მაინც რა ირონიითაა სავსე სამყარო!
სულ ვოცნებობდი იტალიის რომანტიულ ჰაერზე.. მომნუსხველ ქუჩებზე, და სიმპატიურ ყმაწვილებზე... თუმცა ახლა მე შევალ კომპანიაში და იქ ვერც მომნუსხველ გარემოს დავინახავ და თავისთავად ვერც სიმპატიურ სახეებს..
გამგელებულებს ერთმანეთის დაჭმა სურთ.. ირგვლივ სისხლის სუნი დგას და ბინძური ოთახებიდან მუმიების ხმა გამოდის..
იტყვით რატომ გძულს ისინი ასეო. მეც მაქვს პასუხი..
არვიცი!

ზემოთ ავღნიშნე უიღბლო ვართქო. ახლა დავამტკიცებ..
უნივერსიტეტში .. 20 ბავშვიდან მაინცდამაინც მე, ამირჩიეს და ამ ბინძურ ადგილას უბრალო ნივთივით მომათავსეს!
ვოცნებობდი დეტექტივობაზე! ახლა ვარ იურისტი..
ამაზრზენია! ამაზრზენი!
-დღეს ხელფასის დღეა! თქვა მდედრობითი სქესის მუმიამ,რომლის სახელი ჯერ კიდევ ვერ დავიმახსოვრე.
- რა თქვით? თქვენ.. მაკო..
-მაკო არა მიკო.. ხელფასებს მოგვცემენ..
-და რა ოდენობისაა ჩემი პირველი ხელფასი?
-500 ლარი.
ამის თქმის შემდეგ ყველა მუმია პრინცესად და პრინცად გადაიქცა.. ჩვენი დირექტორი კი Cემს ანგელოზად.. რამდენი შეუძლია ფულს..
ხარბია ადამიანი.. ხარბი..
ამ ხელფასმა ჩემი ცხოვრება შეცვალა..
იტყვით როგორო..
ყველაფერი კი, აქედან დაიწყო...