მე და შარი? ჩვენ ვუგებთ ერთმანეთს. (2)

500 ლარს დავუმატოთ ჩემი წვალებით შეგროვებული 1000 ლარი და კიდევ მამაჩემის მოცემული 500-იც!
2000! რა მდიდარი მეგონა თავი იმ წუთას! და რა ყოვლისშემძლე! ჩემს სიცოცხლეშჲ პირველად შემეძლო დამოუკიდებლად მეყიდა ის რაც ასე ძალიან მინდოდა,რომელიც ასე გამომადგებოდა და ჩემს ძველ ნოუთბუქს შემიცვლიდა,რომელიც უკვე ყელში მქონდა ამოსული.
აიფონის ახალი ლეპტოპი მომდის! ღმერთო ჩემო!
ეს ვთქვი და კომპანიიდან ,,გამოვიქეცი“.. სახლშჲ შესულმა ღრმად ჩავისუნთქე და ფულის დათვლა დავიწყე.. მართლა 2000-ია! ღმერთო, როგორ გამომადგება ახლა ის ლეპტოპი! გავაკეთებ იმ საქმეს რაც მსიამოვნებს,დავწერ დეტექტივებს .. თან ამას სიამოვნებით გავაკეთებ და არა იმის ლოდინით როდის ადგება ჩემი ძმა ჩემი ძველი ნოუთბუქიდან!
- ანუ ახალ ლეპტოპს ყიდულობ?
ნიკუშას ხმა იყო.
- ხო ნიკუშ! და ჩემი იქნება მხოლოდ ჩემი.
- ანუ ჩემიც. და-ძმას ხომ ყველაფერი საერთო აქვთ.
ამის თქმა და მასთან მივარდნა ერთი იყო.
-მე ვყიდულობ! მომაქვს! ვრთავ! შენ არ ეკარები.. გასაგებია 15 წლის ლაწირაკო? ზოგჯერ უფროს დასაც უნდა დაუჯერო.
- კი .. გასაგებია...
ეს თქვა და სანამ გავიდოდა ჩუმად დააყოლა
-ოცნებას კაცი არ მოუკლავს ნინა.
- მოსიარულე კატასტოფავ! დაახვიე აქედან!
ვუთხარი და კარი მივიჯახუნე.

გარეთ გამოსულს ყველაზე ბედნიერი ადამიანის როჟა მეკერა.. და ამ ,,როჟით“ შევედი მაღაზიაშიც..
- დიახ ეს!
- ვუთხარი და ლამაზ ნაცრისფერ ლეპტოპზე მივუთითე.
- კარგი არჩევანია!
შემაქო გამყიდველმა..
ლეპტოპი საგანგებოდ შერჩეულ ჩანთაში მოვათავსე. მასზე სპეციალურად მისთვის დართული ლამაზი,მოჩუქურთმებული ყვავილები იყო.. სულ ვიწონებდი თავს ჩემი ხელსაქმისდამი სიყვარულით.. და ეს ჩანთაც ჩემი ხელოვნების ნიმუში იყო..

გარეთ გამოსულმა თბილისის არცთუ ისე სახარბიელო ჰაერი ჩავისუნთქე და კომპანიის გზას გავუყევი.. ხომ უნდა მემარიაჟა ბოლოს და ბოლოს..
იყოს ეს შესანიშნავი ფიქრები,რომ არა ყმაწვილი რომელიც დამეწია და ლეპტოპი ხელიდან გამომგლიჯა.
თან ცისფერი თვალები მომანათა და ჩუმად მითხრა.
- ახლა მე ეს მჭირდება.. გიპოვი და აგინაზღაურებ..
- ამის ნათქვამს ჩემი სიცილი მოჰყვა.
-შენ რომ იცოდე რამდენი ვიწვალე ამის შესაძენად ნამუსით ხმას არ ამოიღებდი..
ვთქვი და უფრო ჩავებღაუჭე.
-რა ღირდა ეგ შენი ლეპტოპი?
-2000.
ჯიბეები ამოიქექა და 500 ლარი მომაწოდა.
-მეტი არ მაქვს .. დანარჩენს მერე მოგცემ.
ამას ისევ ჩემი სიცილი მოჰყვა.
- ვგავარ იდიოტს?
ამის თქმა და ჩემი აყვირება ერთი იყო..
-მოკეტე ! მოკეტე!
მითხრა და ხელი პირზე ამაფარა.
-ნუ გამაკეთებინებ იმას რაც არ მინდა გავაკეთო.
- ფეხებს ვერ მომჭამ!
ისევ ავყვირდი.. მან კი ზურგზე ამიკიდა და მანქანაშჲ შემოაგდო.. ისე გეგონება ადამიანი კი არა უბრალოდ ნივთი ვიყავი.
-შენს თავს დააბრალე მატრაკვეცა!
ოდნავ შემეშინდა თუმცა მაინც კმაყოფილი ჩემი თავით, მე ხომ არ დავთმე!
თუმცა ახლა არ ვიცოდი ეს შეშლილი რას მიზავდა ამიტომ წინასწარ თავი დავიზღვიე და ვეცადე მასთან თბილი ლაპარაკით მაინც მომეპოვებინა თავისუფლება..
-ძალიან ლამაზი ღიმილი გაქვთ!
ვუთხარი და გავუღიმე..
- ლამაზი თვალებიც გქონიათ! ახლოს მივჩოჩდი და წარბთან შრამი შევნიშნე.
-ეს შრამი რისგანაა?
ისევ დუმილი..
-არაუშავს გიხდებათ!
გამეღიმა თუმცა მისგან არანაირი რეაქცია არ მოდიოდა.. ამ წუთას მეც ფეხებზე ვეკიდე და ჩემი კომპლიმენტებიც.. მისი მზერა ჩემს ლეპტოპზე იყო შეჩერებული,რომელსაც ასე საგულდაგულოდ ვებღაუჭებოდი..
რა საყვარელია! ვთქვი და ისევ გავაგრძელე მასზე დაკვირვება.
სევდიანი ცისფერი თვალებით, ოდნავ მოქერო აბურძგნული თმები.. თუმცა რათ გინდა ისეთივე უზრდელი როგორიც ჩემი თანამშრომლები! არა რატომ აი რატომ ხდება ასე?
- რატომ?
ეს რატომ ხმამაღლა მომივიდა..
-რა რატომ?
მკითხა და მზერა ჩემსკენ შეაჩერა.
-რატომ არიან თქვენნაირი საყვარელი ბიჭები ასეთი უზრდელები?
მის სახეზე ღიმილი შევნიშნე.. მეც გამეღიმა..
ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს მისი გაღიმება ჩემი უაზრო ლაპარაკის დამსახურება იყო..
თან ისეთი ლამაზი ღიმილი ჰქონდა მარტო ამისთვის ღირდა ამდენის ბოდიალი..
გული ,,აფანცქალდასავით"...
აი სად დამერხა...
ვთქვი გულში და თავი დავხარე.