მე და შარი? ჩვენ ვუგებთ ერთმანეთს. (3)

წვიმდა.. და მეც ვაკვირდებოდი მანქანიდან , უსახოდ მოსიარულე კატასტროფებს.. მაინც რატომ ,,ვახარისხებ“ ადამიანებს ასე? ნუთუ ვერავის ვენდობი.. ან არ მინდა ვენდო.. ჰოდა მოდი ისევ წვიმის წვეთებს დავაკვირდები,რადგან აღარ მინდა ამდენი სისულელე ვილაპარაკო,ადამიანებზე და მათდამი ჩემს უღიმღამო შთაბეჭდლებებზე..
ვფიქრობდი ყველაფერზე.. ძაღლებზე,კატებზე,მოხუცებზე,თინეიჯერებზე, სიყვარულზეც კი!! მაგრამ არა იმაზე საით მივყავდი ამ ყმაწვილს,რომელიც ჩემს სიმწრით ნაყიდ ლეპტოპს დაესაკუთრა... ან ცდილობდა დაესაკუთრებინა.. თუმცა არც ისეთი ადვილია ახალგამომცხვარი იურისტის გაცურება..

ამიტომ მეც მივენდე ჩემს უზრდელ რომეოს,რომელსაც ერთხელ არ შემოუხედავს ჩემთვის.. მე კი.. მე უბრალოდ თვალი არ მომიშორებია მისთვის.
ერთ ბნელ უბანში შევედით.. არ მეგონა თბილისშჲ მსგავსი საზიზღარი ადგილი თუ მოიპოვებოდა.. თუ მთხოვთ მოგცემთ მისამართს, რათა დარწმუნდეთ რომ არანაირად ვაჭარბებ ჩემს წარმოდგენას ამ ბედკრული ქოხებით აგებულ საშინელებაზე!
ერთ ბნელ ოთახში დავბანაკდით.. ირგვლივ სასიამოვნო ნაგვის სუნი ტრიალებდა და აყროლებული სააბაზანოდან მელოდიური ონკანის წვეთების ხმა ისმოდა.. რა ჰარმონია იყო! რამდენიმე სიბინძურის ერთმანეთშჲ შერევის თვალსაჩინო ნაზავი!!! მაშჲნ ვიფიქრე იქნებ გამეტანებინა ეს ლეპტოპითქო.. ახლა მაინც ვიწყვებოდი ჩემს საყვარელ ოთახში საყვარელ დათუნიასთან ერთად..
20 წლის გოგო და დათუნია?

ვიცოდი ამ კითხვას,რომ დასვავდით! თუმცა ,ასაკი არ წყვეტს იმას რას დატოვებ გონებაში,და რას უბრალოდ სანაგვეზე მოისვრი.. ჩემში ბავშვობის მოგონებები გაცილებით მეტი იყო ვიდრე ის, რასაც ,,ზრდასრული ასაკი“ ქვია..
სკამზე დავჯექი და ქურდს დავაკვირდი.
-თქვენი სახელი?
ვკითხე და მანაც მიპასუხა.. ისე რომ არც შემოუხედავს.
- რატი.
-სასიამოვნოა!
ვუთხარი და მისგანაც იგივე კჲტხვის მოლოდინში გავირინდე.
თუმცა..
-მე არ მკითხავ რა მქვია?
-რა საჭიროა!
თქვა და ოდნავ მობეზრებული სახით დამიწყო თვალიერება..
-მე მჭირდება შენი ლეპტოპი შენ კი არა.. თუ კარგად მოიქცევი უცხო ბიძია არაფერს დაგიშავებს., თუ ცუდად შენს თავს დააბრალე.. რადგან თვალებს აღარ დავხუჭავ შენს გარეგნულ მონაცემებზე,რომელსაც ასე მოთმინებით ვეკიდები.
- მოკლე და მოჭრითი პასუხი.. გასაგებია.
5 წუთის შესვენების შემდეგ ისევ ავყაყანდი.
-როდის წავალ ამ სასახლიდან?
- ხელს თუ არ შემიშლი დღესვე!
-კარგი..
ისევ გავიდა 5 წუთი.
- არ შემიძლია ასე ჩუმად ყოფნა ! იურისტი ვარ!
- შენც დიდი ვინმე ყოფილხარ..
მითხრა და ირონიულად გაიღიმა.
-ანეგდოტს მაინც მოვყვები,ან შენ მომიყევი რამე შენზე!
-კიდევ იტყვი რამეს და შენს თავს დააბრალე.
ახლა უკვე სერიოზული ჩანდა..
ისევ გავიდა 5 წუთი!
- კაცი შედის სახინკლეში..
ანეგდოტის დამთავრება არ მაცალა ისე ამიკრა პირი და ხელებით სკამს მიმაბა..
- არ მიყვარს როცა მამეორებინებენ!
ჩემი ლეპტოპი გახსნა და მობილურზე რაღაც ნომერი აკრიფა.
- მალე გადმოაგზავნე რა !
- რას ქვია 3 დღე? სრული მასალა არ გაქვთ?
- თქვე სირ*** ამდენი ხანი ტყუილად დაბოდიალობდით სააგენტოში?
- სულ ფეხებზე ! ან მალე გამომიგზავნე ან შენს გვამს დედაშენს გავუგზავნი იტალიაში!
ახლა კი შევშინდი.. განსაკუთრებით მაშჲნ ოცა მომიახლოვდა და პირიდან სახვევი მომხსნა..
-ლეპტოპი ჩემთან რჩება,შენ მიდიხარ.. გასაგებია?
- ლეპტოპი მიმაქვს და მეც მივდივარ გასაგებია?
ალბათ ვერ გაიგე..
- ლეპტოპი რჩება ჩემთან ! შენ მიდიხარ!
-არსად არ წავალ ! მიმაქვს ლეპტოპი და ჩემთვის მშვიდობით მივდივარ ყველანაირი პოლიციის გარეშე!
- ჯანდაბა!
თქვა და გამწრებულმა კედელზე ,,ამაკრა: თვითონ კი ხელებით ,,მომეკრო“..
2 სანტიმეტრი იყო დაშორება მის და ჩემს ტუჩებს შორის..
არ ვიცი რა დამემართა.. არ ვიცი რას ვფიქრობიდი.. თვალები დავხუჭე და ტუჩები საკოცნელად გავამზადე.. სანამ სიცილი არ დაიწყო!
-შენ გინდოდა მეკოცნა!
-მე? არა უბრალოდ!
-არა შენ გინდოდა შენთვის მეკოცნა!
-შენნაირ ნაბიჭვარს არასოდეს ვაკოცებ.
ვუთხარი და თ ავი მაღლა ავწიე..
-პირველივე შემხვედრს ტუჩებში წესიერი გოგოები არ კოცნიან!
-მე წესიერი ვარ!
ვთქვი და შეურაწყოფილი სახით შევხედე...
- აი შენ კი ! შენ ნაგავი ხარ,რომელიც ამ სანაგვეზე ცხოვრობს, ნაგავთან ერთად!
ისევ მომვარდა...
-მე ნაგავი არ ვარ ! მე ცუდი ბიჭი ვარ!
ეს თქვა და ჩემს ტუჩებს დაეწაფა..