სად გაიცნო და როგორ შეუყვარდა ვერა ქობალიას დათო კურცხალია

31 წლის ვერა ქობალია 1 ოქტომბრის არჩევნების შემდეგ ეკონომიკის მინისტრობას დაემშვიდობა, მაგრამ მის პირად ცხოვრებაში იმდენად დიდი ცვლილება მოხდა, რომ კარიერაზე დიდად აღარ უდარდია. როგორც ვერა ამბობს, მის ცხოვრებაში ყველაფერი "კარგად დალაგდა". ყოფილი მინისტრი დედობისთვის ემზადება. ჯერ კიდევ ზაფხულში მასზე ათი წლით უფროს ბიზნესმენს, დავით კურცხალიას გაჰყვა ცოლად, მაგრამ ჯერ არც ხელი აქვთ მოწერილი და არც ჯვარი დაუწერიათ. წყვილმა ერთმანეთი შარშან გუდაურში გაიცნო. ვერა 6 თვის ფეხმძიმეა და გოგონას ელოდებიან.
ვერა ქობალიას ინტერვიუს ჩასაწერად თბილისის ერთ–ერთ კაფეში შევხვდით. მომავალი დედა ძალიან ბედნიერი და გახარებული ჩანდა. ფოტოაპარატთანაც ღიმილიანი და ბედნიერი სახით პოზირებდა და ხუმრობდა კიდეც, ამდენი ფოტოს გადაღებით ჩემი შვილი მოდელი არ დაიბადოსო.
– ქალბატონო ვერა, უკვე რამდენიმე თვეა, რაც მინისტრი აღარ ხართ. როგორია თქვენი ამჟამინდელი ცხოვრება?
– ძალიან ხშირად მეუბნებოდნენ, რომ ინტენსიური მუშაობის შემდეგ სხვა ტემპში გადასვლა გამიჭირდებოდა. განსაკუთრებით, ბიზნესწრეებში ვინც არიან, ისინი მეკითხებოდნენ, სულ გადარბენის რეჟიმში, ჰაერში ყოფნის შემდეგ როგორ აპირებ წყნარად ჯდომასო. მეც მაინტერესებდა, ეს როგორ გამომივიდოდა, მომწყინდებოდა თუ არა და, უნდა გითხრათ, რომ პირიქით მოხდა. ცვლილებით ძალიან კმაყოფილი და დასვენებული ვარ. ამ მომენტში ბევრად უკეთესია, ასეთ რეჟიმში რომ ვარ, თან სხვა პრიორიტეტები მაქვს. ცხოვრებაა ასეთი, სულ სხვადასხვა ტალღაზე ხარ.
– მინისტრი გახდით 28 წლის ასაკში. რა იყო ეს თქვენთვის ადამიანურად, ფსიქოლოგიურად?
– ეს ერთდროულად ძალიან ბევრი ემოცია იყო. იმ მომენტში ასაკზე არც მიფიქრია, ამის გაცნობიერება მაშინ დავიწყე, როცა ხალხის რეაქცია დავინახე. უფრო იმაზე ვფიქრობდი, ეს რამდენად საპასუხისმგებლო საქმე იყო, ჩემი ცხოვრება რამდენად გახდებოდა საჯარო, ფსიქოლოგიურად რამდენად მზად ვიყავი იმისათვის, რაც მოხდებოდა. ვიცოდი, ეს ადვილი არ იქნებოდა. ერთი მხრივ, სამსახურის მხრიდან პასუხისმგებლობა იყო, მეორე მხრივ, მთელი ცხოვრების შეცვლა მომიწევდა. თუმცა, დარწმუნებული ვარ, ვისაც თავისი ქვეყანა უყვარს, ამ შემოთავაზებაზე უარს არ იტყოდა. ბევრი მაკრიტიკებდა, რომ ის გამოცდილება არ მქონდა, რაც ამ თანამდებობისთვის იყო საჭირო, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, თავადაც არ იტყოდნენ უარს მინისტრობაზე.

– მინისტრობამ პრესტიჟულ მდგომარეობასთან ერთად ალბათ შეზღუდვებიც მოგიტანათ.
– ამბობენ, როცა ადამიანი სხვების ინტერესის სფერო და ცნობადი სახე ხდება, მისი პირადი ცხოვრება იკარგებაო. მე კი ვფიქრობ, რომ საკუთარ ცხოვრებას შენ თვითონ აწყობ. მაღალ თანამდებობაზე რომ ინიშნება, ძალიან ბევრი ფიქრობს, რომ აუცილებელია, მანქანა ემსახურებოდეს, დაცვა ჰყავდეს და იმ ადგილებში სიარული შეზღუდოს, სადაც მანამდე დადიოდა. მე ეს ყველაფერი მიზნობრივად არ შევცვალე, რადგან ჩემი ცხოვრების წესის შეცვლა არ მინდოდა. მძღოლი მყავდა, მაგრამ დაცვა არასდროს მყოლია. როგორც მანამდე დავდიოდი მრგვალ ბაღთან ყავის საყიდლად, მინისტრობის დროსაც ისე ვიქცეოდი, ანუ ცხოვრების წესი არ შემიცვლია.
– ამის გამო კრიტიკასაც ხშირად იმსახურებდით. ბარში თქვენი გართობის ამსახველი ფოტოები დიდხანს იყო საზოგადოების განხილვის თემა.
– ფოტოები, რომელიც პრესაში დაიბეჭდა, ჩემს მინისტრობამდე ძალიან დიდი ხნის წინ იყო გადაღებული. ყველაზე მნიშვნელოვანი კი ის არის, რომ იმ ფოტოებში მე ცუდს ვერაფერს ვხედავ. სტუდენტობის დროს მეგობრებთან ერთად ბარში წავედი და გავერთე. რა არის ამაში ცუდი? რაც მიაწერეს და მოიგონეს, ეს უკვე სხვა თემაა. სტუდენტობის შემდეგ ასე ინტენსიურად ბარებში არ დავდიოდი, აქედან გამომდინარე, როცა მინისტრი გავხდი, ცხოვრება დიდად არც შემიცვლია, რადგან შესაცვლელი ბევრი არაფერი იყო. არც მეგობრები შემიცვლია.
– მინისტრობიდან სხვა ეტაპზე გადასვლა, დიასახლისის როლის მორგება არ გაგიჭირდათ?
– არა, პირიქით, ადვილი იყო, ასე ვთქვათ, დიასახლისობაზე გადმორთვა. და მაინც, ჯობია, ეს კითხვა ჩემს მეუღლეს დაუსვათ, რადგან მან უნდა შემაფასოს, როგორი ვარ. დათოს რომ ჰკითხოთ, ალბათ იტყვის, რომ ზუსტად ისეთივე ვიყავი მინისტრობის დროს, როგორიც ახლა ვარ. არ მგონია, შევცვლილიყავი. ნებისმიერი ადამიანი სამსახურში სხვაა და პირად ცხოვრებაში სხვა. სამსახურში სხვანაირი ვიყავი, სულ სხვა ადამიანებთან მქონდა შეხება, პირად ცხოვრებაში კი ჩვეულ ურთიერთობებს ვირჩევდი. ამიტომ მინისტრობიდან ჩვეულებრივ ადამიანად, მომავალ დედად ან დიასახლისად ჩამოყალიბება მარტივი და ძალიან სასიამოვნო იყო. ახლა ჩემს ცხოვრებაში ახალი ეტაპია.
– და შესაბამისად, პრიორიტეტებიც შეიცვალა, ხომ?
– ადრე პირველ ადგილზე სამსახური იყო და ახლა ოჯახი გადმოვიდა წინა პლანზე, მაგრამ ეს დაგეგმილად არ მომხდარა. არც ეს ორსულობა ყოფილა დაგეგმილი, მიუხედავად ამისა, მეც და ჩემს მეუღლესაც ძალიან გაგვიხარდა. როცა დავფეხმძიმდი, ჯერ კიდევ მინისტრი ვიყავი და ალბათ ნებისმიერ ვარიანტში სამსახურის დატოვება მომიწევდა. მინისტრობა დიდი პასუხისმგებლობაა, ამიტომ თანამდებობაზე უარს ვიტყოდი, რათა კონცენტრაცია ოჯახზე გამეკეთებინა. ერთი სიტყვით, ეს ყველაფერი ჩემთვის კარგად დალაგდა.
– იქნებ თქვენს მეუღლეზე უფრო დეტალურად გვიამბოთ, ვინ არის, სად და როგორ გაიცანით ერთმანეთი.
– ჩემი მეუღლე დავით კურცხალიაა. ერთმანეთი თურმე 2010 წელს მეგობრების წრეში გავიცანით, მაგრამ ამისთვის ყურადღება არ მიგვიქცევია. ისიც სამსახურით იყო დაკავებული, მეც სამსახურზე იმდენად ვიყავი გადართული, მეორე ნახევარს ნამდვილად არ ვეძებდი. შარშან, სათხილამურო სეზონზე, გადავწყვიტე, რომ ერთი დღე ჩემი თავისთვის მიმეძღვნა და კვირას გუდაურში ავედი. მაშინ გავიცანი დათოც, ისიც იქ ისვენებდა. ბავშვობიდან თხილამურებზე დგას, მე კი დამწყები მოთხილამურე ვარ. ერთმანეთს ტრასაზე ვერ ვხვდებოდით, რადგან მე უფრო დაბლა ვსრიალებდი, მაგრამ საღამოს ისევ მეგობრების წრეში შევხვდით და უკვე სხვანაირად შევხედეთ ერთმანეთს. იმის შემდეგ დაიწყო ყველაფერი, მაგრამ მაშინვე – არა. მარხვის პერიოდი იყო, დათო მარხულობდა და ნაცნობობა დიდხანს გაგრძელდა. შემდეგ უკვე ეს ყველაფერი რაღაც დიდში გადაიზარდა. დათო კერძო ბიზნესშია, სარეკლამო და მარკეტინგული მიმართულებით მუშაობს.
– მომავალ მეუღლეს, რა თქმა უნდა, ეცოდინებოდა, რომ მინისტრი იყავით. თქვენს ურთიერთობაზე ეს როგორ აისახა?
– როცა ასეთ თანამდებობაზე ხარ, ახალი ურთიერთობის დაწყება ცოტა რთულია, სხვანაირად გიყურებენ. არასოდეს გვილაპარაკია ჩემს მინისტრობაზე. ის ჩემს სამსახურზე კი არ აკეთებდა აქცენტს, არამედ ჩემს პიროვნებაზე და ეს ძალიან მსიამოვნებდა.
– თქვენ რითი მოგეწონათ დათო?
– დათო ჩემს ერთ მეგობარს იცნობდა. გუდაურში მეგობარ გოგონებთან ერთად ვიყავი კაფეში. იქ ისიც შემოვიდა და გაგვეცნო. მერე ჩემმა მეგობარმა მითხრა, დათო იმიტომ დარჩა, რომ გოგონები მარტო არ დაგვტოვაო. მისმა ამ საქციელმა მომხიბლა და სწორედ ამიტომ დავინტერესდი მისი პიროვნებით. შემდეგში კი თავისი ქცევებით მიიპყრო ჩემი ყურადღება. დათო ძალიან ყურადღებიანია. ურთიერთობაში რაღაც დისტანციაც ეკავა ხოლმე, მაგრამ ამავე დროს თავის ყურადღებას პატარა დეტალებით გამოხატავდა.
– გაცნობიდან რამდენ ხანში დაუკავშირეთ ერთმანეთს ცხოვრება?
– როგორც გითხარით, ერთმანეთის გასაცნობად დიდი დრო დაგვჭირდა. ვფიქრობ, ეს სწორიც არის. რადგან მარხვის პერიოდი იყო, ერთმანეთს შორიდან ვუყურებდით. ზაფხულში კი საქართველოს რამდენიმე რეგიონში ერთად წავედით. სამსახურის გამო ტურისტულ ადგილებში ხშირად მიწევდა ჩასვლა, მაგრამ რაჭაში არ ვიყავი ნამყოფი, ამიტომ მე და დათომ გადავწყვიტეთ, რაჭაში წავსულიყავით. ძალიან სასიამოვნო ტური გამოგვივიდა, იქაურობა მანქანით მოვიარეთ. შემდეგ კი, როგორც ხდება ხოლმე, ნელ–ნელა ოჯახებიც გავიცანით.
– თქვენი ფეხმძიმობის ამბავი საზოგადოებამ მას შემდეგ გაიგო, რაც დაკითხვაზე დაგიბარეს. აქამდე რატომ არაფერს ამხელდით?
– არ ვარ ის ადამიანი, რომელსაც პირადი ცხოვრების აფიშირება უყვარს. მაშინ ვთქვი, როცა მკითხეს. ორსულობის პირველი რამდენიმე თვე რთული მქონდა, ექიმმა წოლითი რეჟიმი მირჩია, მაგრამ სამსახურის გამო ამას ვერ ვასრულებდი. მადლობა უფალს, პირველმა ეტაპმა კარგად ჩაიარა. როცა დაკითხვაზე დამიბარეს, გადავწყვიტე, ჩემი ორსულობის შესახებ მეთქვა. ალბათ ვინერვიულე და იმიტომ. იმ მომენტში ვიფიქრე, ჩემი ნერვიულობით ბავშვს საფრთხე არ შეექმნას–მეთქი.
– ქორწილი, ჯვრისწერა გქონდათ?
– არა, ქორწილი არ გვქონია და არც ჯვარი დაგვიწერია. მგონია, რომ გაბერილი მუცლით ქორწილი არ მომიხდება, მომავალში კი აუცილებლად მექნება.
– ორსულობა დაგეგმილი არ გქონდათ. როგორ შედიხართ დედის როლში?
– არ ვიცი, რამდენად მაქვს გაცნობიერებული, რადგან ეს ჩემთვის პირველი შვილია. ჯერ კიდევ ბოლომდე არ ვიცი, რა მელოდება, მაგრამ დათოც და მეც ძალიან დიდ მოლოდინში ვართ. მგონია, რომ ეს 9 თვე დიდხანს გაგრძელდება. მაქსიმალურად ვცდილობ, ორსულობაზე ბევრი ინფორმაცია მივიღო, სწორად ვიკვებო და ასე შემდეგ.
– ქმარიც უკვე ზრუნავს მომავალ შვილზე?
– როცა სამსახურში არ არის, წვენებსაც კი მიწურავს. დათო ჩემზე ზრუნვაში აქტიურად არის ჩართული. ცდილობს, თავი ყველანაირად კომფორტულად ვიგრძნო.
– კანადიდან საქართველოში რომ დაბრუნდით პრეზიდენტ სააკაშვილის მოწვევით, გათხოვილი იყავით. როგორც ჩანს, პირველი ოჯახი მალევე დაგენგრათ.
– იმ პერიოდში ასი პროცენტით სამსახურზე ვიყავი გადართული. სამინისტროდან სახლში ღამის 2 საათზე ვბრუნდებოდი და დილით 8 საათზე ისევ იქ მივდიოდი. ფაქტობრივად, ოჯახისთვის დროს არ ვიტოვებდი. მე და ჩემი ყოფილი მეუღლე ერთმანეთს 2010 წელს დავშორდით.
– როგორ მიხვდით, რომ დათო იყო ის მამაკაცი, ვისთანაც ოჯახი უნდა შეგექმნათ?
– არასდროს მჯეროდა, რომ ამბობდნენ, როცა მეორე ნახევარს შეხვდები, მაშინვე მიხვდები, რომ ეს ის ადამიანია, რომელიც შენ გვერდით უნდა იყოსო. არადა დათოს შემთხვევაში ორივე მივხვდით, რომ ერთმანეთისთვის ვიყავით შექმნილი. როცა ორსულად დავრჩი, ორივეს ამ ურთიერთობის გაგრძელების ფორმაც სწორი მოგვეჩვენა. რა თქმა უნდა, ქალისთვის ყოველთვის საინტერესოა კაცის რეაქცია, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ორივეს ძალიან გვინდოდა ბავშვი. ისედაც გადაწყვეტილი გვქონდა, ერთად ვყოფილიყავით, ამიტომ ჩემი ორსულობა ძალიან გაგვიხარდა.
– თქვენი ოჯახები ამ ამბავს როგორ შეხვდნენ?
– რა თქმა უნდა, გაუხარდათ. ყოველთვის ელოდებოდნენ, პირად ცხოვრებას როდის მივხედავდი. ძალიან დიდ მოლოდინში არიან. მგონი, ისინი უფრო მეტად გეგმავენ რაღაცეებს, ვიდრე მე. მეუღლეს მამა გარდაცვლილი ჰყავს, დედა და ერთი ძმა ჰყავს. მე და დათო ცალკე ვცხოვრობთ.
– როგორი ორსულობა გაქვთ ახლა?
– როგორც გითხარით, დასაწყისში ცოტა რთული ორსულობა მქონდა, ახლა ბევრად უკეთესად ვარ, მაგრამ მაინც ვფრთხილობ. მეექვსე თვეში ვარ.
– ბავშვის სქესი უკვე გეცოდინებათ.
– გოგოს ველოდებით, ჯერ არ ვიცით, რას დავარქმევთ. გადავწყვიტეთ, რამდენიმე სახელი შევურჩიოთ და, როცა დაიბადება, შემდეგ მოვარგოთ. სხვათა შორის, გოგო მინდოდა მყოლოდა. რატომღაც მგონია, რომ გოგოს მშობლების მიმართ სხვა სიყვარული აქვს. ეს შეიძლება ჩემი პირადი აზრია, რადგან ოჯახში სულ გოგონები ვიყავით. ბევრი ბავშვის ყოლას ვგეგმავთ და იმედია, ბიჭებიც იქნებიან და გოგონებიც.
– საქართველოში აპირებთ ცხოვრებას?
– კი.
– რომ არა ეს სიყვარული და ახალი ეტაპი თქვენს ცხოვრებაში, მაინც დარჩებოდით თუ კანადაში დაბრუნდებოდით?
– ნებისმიერ ვარიანტში საქართველოში დავრჩებოდი. იმიტომ არ ჩამოვსულვარ, რომ მინისტრი გავმხდარიყავი, მე აქ ცხოვრება მინდოდა. 2001 წელს საქართველოში კანადურ ორგანიზაციასთან ერთად ვმუშაობდი, მაგრამ მაშინ დარჩენის სურვილი არ გამჩენია. 2010 წელს როცა ჩამოვედი, სხვა საქართველო დამხვდა და მაშინ გადავწყვიტე, რომ ეს დაბრუნება სამუდამო ყოფილიყო. საზღვარგარეთ მყოფ ნებისმიერ ქართველს უნდა სამშობლოში დაბრუნება, არ აქვს მნიშვნელობა, იქ ცხოვრებას კარგად ააწყობს თუ არა. ჩემმა მშობლებმა ცხოვრება კანადაში აიწყვეს, მაგრამ მამაჩემმა გადაწყვიტა, როგორც კი პენსიაზე გავა, სამეგრელოში იცხოვროს.
– რამდენი წლის იყავით, კანადაში საცხოვრებლად რომ წახვედით და როგორი იყო იქ გატარებული წლები?
– 14 წლის ვიყავი, როცა კანადაში გავემგზავრეთ. აფხაზეთიდან რომ წამოვედით, თითქმის ერთი წელი თბილისში ვცხოვრობდით, შემდეგ რამდენიმე წელი მოსკოვში ვიყავით და იქიდან კანადაში წავედით. კანადა ემიგრანტების ქვეყანაა, ამიტომ იქ ყველაფრის თავიდან დაწყება ძალიან მარტივია. საქართველოსთან კავშირი ყოველთვის მქონდა, ყოველ ზაფხულს ჩამოვდიოდი.
– როგორ შეაფასებთ თქვენი ოჯახის მიერ განვლილ გზას, რა გავლენა მოახდინა მან თქვენს პიროვნებაზე?
– ბევრს უფრო რთული ცხოვრება ჰქონდა, ვიდრე ჩვენ. გამიმართლა, რომ ასეთი მშობლები მყავს. თუ ოჯახში ფინანსური პრობლემა იყო ან რაღაც გვიჭირდა, ჩემი მშობლები ისე იქცეოდნენ, თითქოს ეს პრობლემა არ არსებობდა. მე და ჩემი და ამას ვერ ვამჩნევდით. ყველაზე რთული პერიოდიც კი კარგად მახსენდება, როცა აფხაზეთიდან დევნილები თბილისში ერთოთახიან ბინაში ვცხოვრობდით 12 ადამიანი. გამიმართლა, რომ თბილ ოჯახში გავიზარდე. რაც შეეხება საცხოვრებელი ადგილების გამოცვლას, ეს ადამიანს უფრო აძლიერებს. სოხუმში რომ დავრჩენილიყავი, ალბათ ამდენს ვერ მივაღწევდი, რადგან საკუთარი თავის მიმართ ამდენი მოთხოვნა არ მექნებოდა. როცა კანადაში აღმოვჩნდი, უკვე შეჯიბრი დავიწყე იქაურ ბავშვებთან, ჩინეთიდან, ინდოეთიდან, გერმანიიდან ჩამოსულ სტუდენტებთან. მინდოდა, ისეთივე ძლიერი ვყოფილიყავი, როგორებიც ისინი იყვნენ. ვფიქრობ, რთული ცხოვრება ხანდახან ძალიან კარგია ხასიათის ჩამოსაყალიბებლად.
– ახალგაზრდა და მომხიბვლელი მინისტრი ქალი იყავით, გარს უმეტესწილად მამაკაცები გეხვივნენ. მათგან როგორ ყურადღებას გრძნობდით, არასაქმიან შეხვედრებზე გეპატიჟებოდნენ?
– აღმოვაჩინე, რომ მამაკაცები თანამდებობის მქონე ქალებთან ურთიერთობას მაქსიმალურად ერიდებიან. კაცების შემთხვევაში თანამდებობა ავტორიტეტია, ქალისთვის კი ეს რთულია, ცოტა გვერდიდან გიყურებენ. არასდროს მქონია კოლეგების ან ეკონომიკის სფეროში ჩართული ადამიანებისგან მსგავსი შემოთავაზებები.
– რა გეგმები გაქვთ მშობიარობის შემდეგ?
– ახლა სახლში ვმუშაობ, სტატიებს ვწერ, შეიძლება ითქვას, რომ თქვენი კოლეგა ვარ. რუსულენოვან ჟურნალ "ბიზნეს თაიმ ჯორჯიაში" ვწერ ეკონომიკურ და ბიზნესთემებზე. როცა ბავშვი გაჩნდება და ბევრი დრო მექნება, მინდა, კერძო სექტორში დავკავდე. ეს ბიზნესის სფერო იქნება თუ სხვა რაღაც, ამას მომავალში გავიგებთ. ალბათ მშობიარობის შემდეგ რამდენიმე თვე ბავშვზე და ოჯახზე ვიქნები გადართული, მაგრამ წლის ბოლოდან ისევ აქტიურად ჩავერთვები საქმეში. მეუღლემ ძალიან აქტიურ ადამიანად გამიცნო და ამიტომ პრობლემა არ ექნება, რომ მომავალშიც აქტიური ვიყო.
ჩემი აზრით, ცხოვრება კიბეა, ხან ზემოთ ადიხარ, ხან ერთი ნაბიჯით ქვემოთ ჩამოდიხარ, მერე ისევ ადიხარ. ახლა ცხოვრებაში ყველაზე მაღლა ვდგავარ, რადგან ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანი ეტაპი დაიწყო.
ეკა ლემონჯავა