რთული არჩევანის წინაშე V

ძალიან კარგი ბავშვობა მქონდა, მამა ყველა ჩემს სურვილს ასრულებდა, მყავდა უფროსი ძმა, სულხანი,- სულხანი და ბაჩო ძმები არიანი გამახსენდა ოდესღაც გაზეთში ნანახი ავთანდილ მუჯირის ოჯახი და მის გვერდით მდგომი მაღალი, უშნოდ აწოწილი ბიჭი, რომელიც სათვალეს ატარებდა. ნუთუ ბაჩო ასე შეიცვალაი მაგრამ აღარ ჩავერიე და განაგრძო,- არ გაგიკვირდეს, მე და სულხანი ძმები ვართ, ის ოთხი წლით ჩემზე უფროსია.
მოკლედ 15 წლამდე ბედნიერი ვიყავი, ვსწავლობდი, ვიყავი მამას და სკოლის სიამაყე. გარდატეხის ასაკში რაღაც მოხდა ჩემში, თითქოს შევიცვალე. ვხედავდი ჩემი ძმა როგორ ცხოვრობდა და ტკბებოდა ყველაფრით რაც ჰქონდა. ახალი მანქანა, უნივერსიტეტში უგამოცდოდ ჩარიცხვა, ლამაზი გოგოები ხომ სულ გარს ეხვივნენ. მაშინ მეც მოვინდომე ეს ყველაფერი. წავედი სალონში, აფრიკული ნაწნავები გავიკეთე, მერე პირსინგი,- თმები გადაიწია და გახვრეტილი წარბი დამანახა.- ბოლოს კი მაღაზიებში გავიარე, უამრავი ტანსაცმელი ვიყიდე, ისეთები როგორსაც სულხანი იცვამდა. ამის მერე მეგონა რომ გოგონები კისერზე ჩამომეკიდებოდნენ... მაგრამ მამამ რომ დამინახა ჯერ გულზე იტაცა ხელი, გულის წამლები ყლაპა, მერე კი მომდგა... მომდგა არა, შემდგა. ჯერ კარგად მაგინა, არ გეტყვი რა სიტყვებით, გოგო ხარ და ალბათ უმეტესობა არც გექნება მოსმენილი. მერე კი...- ამოიოხრა და გაჩუმდა. მივხვდი უჭირდა საუბარი. ხელი მოვუჭირე, რათა ეგრძნო რომ მასთან მიყავი, თუმცა ხმა არ ამოვიღე. ამომხედა, რამდენიმე წუთი თვალებში მიყურებდა, მერე კი განაგრძო.
-ამის მერე ქამარი მოიხსნა, აშკარაზე აშკარა იყო რომ ჩემს ცემას აპირებდა. ზუსტად იმ დროს, როდესაც ჩემსკენ გამოიწია სულხანი შემოვიდა. ’’მამა რას აკეთები’’- გააჩერა მამა, მან შეიგინა და ჩემზე ანიშნა. სულხანმა რომ დამინახა ჯერ შოკი ჰქონდა, მერე გიჟივით ახარხარდა, რა თქმა უნდა სერიოზულად არ აღმიქვა. დამცინა, მე ეს ვერ ავიტანე, ხელი ვკარი და შევაგინე. ამან მამა გააცეცხლა და ქამარი შემომარტყა. იმის სიმწარე რომ მახსენდება ახლაც კი მაჟრიალებს. საშინელი შეგრძნება იყო. არაადამიანურად ვიღრიალე. ჩემს ღრიალზე დედა შემოვიდა.
ისევ გაჩუმდა ბაჩო, ხელი გამიშვა და თვალებზე აიფარა. პირით სუნთქავდა ისე, თითქოს ჰაერი არ ჰყოფნის და ცდილობს გადაყლაპოსო. პატარა ბავშვივით დაუცველი და სათუთი მომეჩვენა. იყო მასში რაღაც გაურყვნელი, ის რაც ბევრ მისი ასაკის ბიჭს არ ჰქონდა. ამჯერად გავბედე ხმის ამოღება:
-ბაჩო თუ გიჭირს მოყოლა, მაშინ არ მომიყვე.
-ასეთი უინტერესო მთხრობელი ვარი- ამომხედა და გამიღიმა. უცნაურია, ასე ცუდადაა და მაინც ახერხებს ხუმრობას. მართლა განსაკუთრებული ადამიანია.
-ნუ მაიმუნობ.- მიუხედავად სერიოზული სიტუაციისა, მაინც მოახერხა ჩემი გაღიმება.
-თუ შენს ღიმილს ვნახავ ასეთი ქცევით, მზად ვარ სულ ვიმაიმუნო.- მითხრა ნეტარი ხმით.
-ბაჩო შენ საუკუნე შეგეშალა მგონი, მე19 საუკუნეში უნდა დაბადებულიყავი, მაშინ იყო რომანტიზმის პიკი.- ამაზე ორივეს გაგვეცინა, მაგრამ მალევე დასერიოზულდა და მეც მასთან ერთად.
-მოკლედ დედამ რომ დაინახა მამა რასაც აკეთებდა, ჩემსკენ წამოვიდა, მამამ ქამარი მოიქნია, დედა გადამიდგა წინ, მამას მოქნეული ქამარი მას მოხვდა, წონასწორობა ვერ შეინარჩუნა და წაიქცა, თავი მაგიდას დაარტყა, ანევრიზმა გაუსკდა და...
-არა,- შევყვირე და პირზე ხელი ავიფარე. მხარზე ხელი მომხვია და მიმიკრა გულზე.- ვერაფერი უშველეთი
-ვერა,- გააქნია თავი. ამას ვერ ვხედავდი, უბრალოდ ვგრძნობდი. გული საშინლად უცემდა. მინდოდა ასე ჩახუტებული ვყოლოდი სამუდამოდ, მინდოდა აღარასოდეს არავის მიეყენებინა ტკივილი მისთვის.- მაგრამ ამით არ დასრულებულა ჩემი ისტორია.
-მართლაი- გაოცებულმა ავხედე. ჩემს გამომეტყველებაზე გაეღიმა.
-მართლა.- თავზე გადამისვა ხელი,- დედას დაკრძალვის მერე მე და სულხანმა ნამდვილი ომი გამოვუცხადეთ მამას, მან კი თავიდან მოგვიშორა და საზღვარგარეთ გაგვიშვა. აეროპორტში დავიფიცეთ რომ უკან აღარასოდეს არ დავბრუნდებოდით.
-მაშინ რატომ დაბრუნდითი
-მამაჩვენს ცოლი მოჰყავს.
-მერეი
-მერეი ნინა არ გესმისი იმ არაკაცმა დედაჩვენი მოკლა და ვითომც არაფერი, ცხოვრებას ისე აგრძელებს ვითომ არც არაფერი მომხდარა.- მარტო მაშინ მივხვდი რას გულისხმობდა.
-განა არ დაისაჯა მკვლელობისათვისი
-არა, გამოაცხადა რომ უბედური შემთხვევა იყო და ექსპერტიზის ჩატარების ნება არ დაგვრთო.
-და ახლა რას აპირებთი ბანკს რატომ ძარცვავთი მამაზე შურისძიების გამოი
-კი.
-რომ დაგიჭირონი
-ვერ დაგვიჭერენ, გეგმა იდეალურია.
-თქვენს იდეალურ გეგმაში მშობიარე გოგო არ შედიოდა მგონი.
-მართალია და არც შენ არ შედიოდი.- გამიცინა და თმები ამიჩეჩა.
-ეგეც მართალია. თან დაფიქრებულხართ იმაზე რომ შეიძლება ვინმეს საარსებო წყაროს გარეშე ტოვებთი ქურდობით და სხვისი ფულით ცხოვრებას ვერ აიწყობთ. და საერთოდ ძარცვით როგორ უნდა იძიოთ შური მამაზეი
-ჯერ რომ მოგესმინა გაიგებდი.- მითხრა და თვალი ჩამიკრა.
-დიდხანს მალოდინები- დავჭყიტე თვალები.
-კი.
-ბაჩო,- გაბრაზებულმა ვუთხარი.
-ბრაზიანი გოგო. ესეც გრძელი ისტორიაა, მაგრამ მოკლედ მოგიყვები. მამაჩვენი დიდი ხნის წინ ერთ-ერთ ინდოელ ბიზნესმენის დაეხმარა ფულის გათეთრებაში და ამის საფასურად მიიღო საჩუქრად უზარმაზარი ალმასის ქვა, დაახლოებით 15-20 მილიონზეა საუბარი. ეს ქვა აქ სეიფში ინახება. სულხანმა მისი სეიფის გასაღები მოიპარა. მე კი შავ ბაზარზე მყიდველი ვიპოვე. ამის მერე მეგობრები შევკრიბეთ და დავგეგმეთ ეს ქურდობა.
-ანუ მარტო მამათქვენის სეიფს ქურდავთ მარტოი- დაუსაბუთებელი სიამაყე ვიგრძენი,- რა თქმა უნდა, გენიალურია!- უფრო საკუთარ თავს ველაპარაკებოდი, ვიდრე ბაჩოს.- მამამისი პოლიციაში ვერ განაცხადებს, რადგან დაინტერესდებიან საიდან აქვს მას ასეთი ძვირფასი ნივთი, მერე საგადასახადო და ა.შ.- მერე ბაჩოს მივუბრუნდი,- ბაჩო გენიალური იდეაა.
-ჩემი იდეაა,- გამიცინა. თვალები უელავდა, უხაროდა კომპლიმენტის მიღება. ამ დროს კარი გაიღო.
-ბაჩო რას აკეთები- გაოცებულმა იკითხა სულხანმა.
-არაფერს, ნინას ველაპარაკები.
-ბაჩო პაემანზე არ ხარ. ხომ არ დაგავიწყდა სად ხარ და რა მიზნითი
-არა, მეტიც, უკვე ნინამაც იცის.
-რააი- სიბრაზისგან სახე მოექცა სულხანს.
-სულ გაგიჟდიი
-დამშვიდდი სულხან, მე არაფერს ვიტყვი, მართლა,- უკვე მეორედ ვაძლევდი ამ პირობას დღის განმავლობაში.
-მოკეტე,- მითხრა უხეშად. ბაჩო უცებ წამოხტა და ხელი ჰკრა ძმას. სულხანმა თავი ვერ შეიკავა და კარს შეასკდა მთელი ძალით. ერთიანად გაწითლდა სახეზე.
-შენ რა ამის გამო მიპირისპირდებიი
-ამას სახელი ჰქვია,- იყვირა ბაჩომ.
-ჯერ დედის რძე არ შეგშრობია ტუჩებზე ლაწირაკო, რამდენს მიბედავი
-სულხან ნინაზე ცუდი არაფერი თქვა,- ნიკას ხმაში მუქარა ისმოდა.
-რა ხდება აქი- კარი შემოაღო ლაილამ. სიტუაცია რომ დაინახა გაბრაზდა.- თქვენ რა სულ გაგჟდითი ხალხი უკვე ნერვიულობს. კიდევ ეს გვინდაი ისედაც თავდაყირა დადგა ჩვენი გეგმა.- სულხანი, როგორც უფროსი ძმა, პირველი დამშვიდდა.
-კარგი, საქმეების გარჩევას სხვაგანაც მოვასწრებთ.
-მართალი ხარ,- ჩამოუშვა ხელები ბაჩომაც.- ლაილა გაგვიყვანე მე და ნინა.
ლაილა დაემორჩილა, ცოტა აზრზე მოსვლა აცადა ბაჩოს, მერე კი გაგვიყვანა და დანარჩენებთან დაგვსვა. მართლაც აფორიაქებულები იყვნენ. თვალებში ყველას ერთი კითხვა ედგა.
-არ ინერვიულოთ, მშვიდად არის ყველაფერი. კამათობდნენ ჩანთებზე.- მხრები ავიჩეჩე ისე, თითქოს არაფერი მომხდარიყოს. ამან ხალხი დაამშვიდა. ბაჩომ ხელი მომიჭირა. უეცარი და უცნაური ურთიერთობა ჩამოყალიბდა ჩვენს შორის.
-ეხლა რა იქნებაი- ჩავჩურჩულე ბაჩოს.
-არ ინერვიულო. ისინი გაიპარებიან უკვე.
-როგორი
-გვირაბით.
-რითი- გამიფართოვდა თვალები.
-შენი აზრით მართლა მოუმზადებელნი მოვედით აქი გვირაბი გვერდით კაფის საპირფარეშოში გადის.
-გენიალურია,- კიდევ ერთხელ აღმაფრთოვანა მათმა მომზადებამ და იდეამ.
-როდესაც ხალხი და პოლიცია მიხვდება რომ მძარცველები ბანკში აღარ არიან, ჩვენები უკვე ძალიან შორს იქნებიან.
-ბაჩო შეიძლება რაღაც გკითხოი
-რაც გინდა.
-ამ ფულით რის გაკეთებას აპირებთი
-ხუთიანი პლიუსით კითხვისათვის,- გაეცინა ჩუმად ბაჩოს,- მსოფლიოს შემოვლას.
-თქვენ ოთხნი?
-არა, ჩვენ ოთხნი და ნიკას შეყვარებული.
-ის რატომ არ არის თქვენთან ერთადი
-ფიზიკურად ძალიან სუსტი გოგოა, ამიტომ არ ჩავრიეთ ამ საქმეში.
-ლაილაი საიდან გაიცანითი
-ჩემი მამიდაშვილია.
-რააი
-ხო, მამაჩემმა დაკარგა ერთად ერთი და იმიტომ, რომ ებრაელს გაჰყვა ცოლად. მე და სულხანმა ჩავაკითხეთ ლაილას და წამოვიყვანეთ საქართველოში. ის ყველა ჩვენთაგანზე უფრო თავზე ხელაღებულია. ჯარიდან გამოაგდეს სირცხვილით იმიტომ, რომ პოლკოვნიკი ცემა, კაცი. გოგოს შეურაცხყოფა მიაყენა და ვერ მოუთმინა,- კიდევ უფრო დიდი პატივისცემით განვიმსჭვალე მის მიმართ. ამ საუბრის განმავლობაში ვერც კი შევამჩნიე როგორ გავიდნენ სულხანი, ლაილა და ნიკა.
-უცნაურად არ გეჩვენებათი- თქვა ცოტა ხმამაღლა ბაჩომ.
-რა არ არის აქ უცნაური?- იკითხა ერთ-ერთმა მძევალმა.
-ის, რომ არც ერთი მძარცველი აქ არ არის.- ყველამ მიმოიხედა.
-იქნებ ხაფანგიაი- ვიკითხე სერიოზულად. ბაჩო მიხვდა რომ თამაშში ავყევი.
-არა მგონია,- თქვა ერთ-ერთმა მოზარდმა და წამოდგა. მას მეც მივყევი და ნელ-ნელა ყველა წამოდგა, რატომღაც ყველა მე მიყურებდა.
-კარგი, მე პირველი ვარ,- ვთქვი და კარისაკენ წავედი. უკან ბაჩო გამომყვა. მესმოდა ჩუმი ფეხის ხმა. ყველას უნდოდა გასვლა, მაგრამ ყველას ეშინოდა რაიმე არ მომხდარიყო. როგორც იქნა მივაღწიეთ კარამდე. ხელის ნელი მოძრაობით გავაღე და გავედი. მზის სინათლემ თვალი მომჭრა. ჯერ ერთი ნაბიჯი გადავდგი გაუბედავად, მერე მეორე... ამის მერე რა მოხდა ბუნდოვნად მახსოვს...
ყველა კარს მოაწვა, ვიღაც დამეჯახა, ხალხი გარეთ გამოსვლას ჩქარობდა. ბაჩომ ხელი მომკიდა რომ არ წავქცეულიყავი და ამ დროს ვიღაცის ძლიერმა ხელებმა დამიჭირეს.
-ნინა,- ჩამეხუტა გიო და ჰაერში ამიტაცა,- მიყვარხარ.- პირველად მითხრა ეს სიტყვები. გულში საოცარი სითბო ჩამეღვარა. მან კი ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და ჩემს ტუჩებს დააკვდა... ბაჩომ კი ხელი გამიშვა...