კოცნა აცოცხლებს

პატარაობიდანვე მიყვარდა მარტო სეირნობა... ალბათ 7 წლის ვიქნებოდი, როდესაც სოფელში ყოფნისას ტყეში წავედი სასეირნოდ... მივდიოდი და ვღიღინებდი ჩემთვის რაღაცას... ტყე მთლიანად თხილისა იყო... გზადაგზა ქვა მომარჯვებული თხილებს შევექცეოდი... ხან ტყის მარწყვს... ხანაც ზღმარტლს... ტყეში წყარო იყო... დედოფლისას უწოდებდნენ... იქ მივდიოდი... ცივი წყლის დასალევად... როდესაც დავიხარე და წყალს დავეწაფე, უცებ ჩიტის განწირულლი ხმა მომესმა... მივიხედ მოვიხედე და უცებ პატარა ბარტყი დავინახე... ბუდიდან გადმოვარდნილი.... მგონი მკვდარი... ხმა კი მე რომ მომესმა დედამისისა იყო... დასტრიალლებდა თავზე და სასოწარკვეთილი იყო... სულ რაღაც 7 წლის ვიყავი... თვალებშიწყალი ჩამიდგა... ყელში ბურთი გამეჩხირა , გულზე კი რაღაც ლოდივით დამედო... მივუახლოვდი... მუხლებზე დავემხე, ბარტყი ხელში ავიყვანე და გულზე მივიხუტე... ისევ ფეთქავდა... გამახსენდა ზღაპრებში მკვდარს რომ კოცნით აცოცხლებდნენ... მეც კოცნა დავუწყე... ზუსტად ვიცოდი რომ გადარჩებოდა... მერე უცებ თავი გაანძრია... წყაროსთან მივირბინე და წყლის შესხმა დავუწყე... პატარა ნისკარტში ძალით ვასხამდი წყაროს ანკარა, ცივ წყალს... ვხედავდი როგორ მოცოცხლდა უცებ... თავის ფართხალი დაიწყო... მე კი გაუთავებლად ვკოცნიდი... მეგონა კოცნამ გააცოცხლა... დედამისი კი იქვე ახლოს დაფრინავდა და სიხარულისგან თავისებურ ხმებს გამოსცემდა... ვიცოდი ბარტყის დაბლა დატოვება არ შეიძლებოდა... ბუდე კი ძალიან მაღლა იყო... გავრისკე... პაწია არსება კაბის უბეში ჩავისვი, უბე კბილებს შორის მოვაქციე, ხელებით კი ხეზე ცოცვა დავიწყე... გზაში ვფიქრობდი "ამდენი დაბალიი ხეა ტყეში, ამ ჩიტმა კი მაინცადამაინც ეს ხე აირჩია-მეთქი"... აი, ბუდეც... ბარტყი ნაზად ჩავსვი და უკან დავიწყე ჩამოსვლა... მეცინებოდა როდესაც ვხედავდი როგორ გადმოყო პაწიამ თავი ბუდიდან და დაჭყეტილი თვალები მომაშტერა... უცებ ფეხი დამიცდა და მიწაზე დავენარცხე... ზურგიტ დავეცი პირდაპირ ქვაზე... თუმცა მაინც ბედნიერი ვიყავი რადგან ასე გაშოტილი პირდაპირ ვუმზერდი თვალებდაჭყეტილ ბარტყს, რომლის დედაც გამალებით თავს დამტრიალებდა... იმდენად ბედნიერი ვიყავი, ადგომა არ მინდოდა... დიდხანს ვიწექი ასე...

ავტორი: ანო სანებლიძე (მადამ ფისუნია)