მაგიჟებს (13)(14)

ისე ვღელავდი ლიფტს აღარ დავლოდებივარ ფეხით ავცუნცულდი ნომერში. ძლივსღა ვსუნთქავდე დერეფანდ დავუყევი და ლუკაა.. ლუკა დამხვდა ჩემი ნომრის კართან აყუდებული. მომერიდა მისი, ვგრძნობდი რომ მასთან ვერ ვიურთიერთებდი..
-გამარჯობა ელი. რას შვრები?
-რავი ლუკა შენ?
-რავიცი. სალაპარაკო მაქვს შენთან.
-კაი შევიდეთ ხო?
-ხო მიდი.
ვღელავდი ახლა რა უნდა ვქნა რაიმე სერიოზული ურთიერთობა რო მთხოვოს? თანაც მე ის იმდენად არ მომწონს რამდენადაც გაბრიელი. ჟრუანტელი მივლიდა ტანში მინდოდა მხოლოდ ახლა მინდოდა რომ გასაღები ჩამტყდარიყო და კარი ვერ გამეღო ან რამე ამდაგვარი მომხდარიყო მაგრამ არა კარი მალევე გაიღო. შევედით მთხოვა დაჯექი და მომისმინე დიდი დრო არ მაქვსო. დამყოლი ბავშვივით დავუჯერე და დავჯექი. დაიწყო
-ელი მომისმინე, ვერ გეტყვი რო ძალიან ადვილია ამის თქმა მაგრამ რა ვქნა ხო უნდა გითხრა არააა? თან რამდენი ხანი უნდა ვიყოთ ასე ? მირჩევნია ახლავე ყველაფერი გითხრა და შენ პასუხს არ დაველოდო ისე წავიდე. და ასეც გავაკეთებ გეტყვი და წავალ. პასუხი არ მჭირდება. მე.... შეყოვნდა და შევშფოთდი... მე იცი....
-ჰა ეხლა ამოღერღე.
-ხო კარგი. მე შეყვარებული მყავს, ეს თქვა თვალები დახუჭა რომ ჩემი სახე არ დაენახა და კვლავ დამასწრო პასუხი არ მითხრა აქვე ასე დავშორდეთ ერთმანეთს.შეიძლება გული გატკინე ან იმედი მოგეცი მაგრამ არა უნდა წავიდე..
ადვა და გავიდა..
არა ეს სულელი ხო არაა... ჩემთვის უკეთესიი.. არა ცოტა არ იყოს გამაკვირვა, მაგრამ მე ხომ ასე მირჩევნია... ნაკლები ხიფათი ნაკლებ პრობლემებს შემიქმნის. ლუკასთან საუბრით ნასიამოვნები დივანზე დავეშვი და თვალები მოვჭუტე. ჯერ კიდევ საღამო იყო. ვფიქრობდი დღევანდელ დღეზე. ვერ ვისვენებდი. ავდგებოდი ისევ ვჯდებოდი ვფორიაქობდი მინდოდა ჩავსულიყავი გაბრიელთან მაგრამ არ ვიცი რა მაკავებდა. მინდოდა მეთქვა რომ მაგიჟებდა მაგრამ კვლავ რაღაც მაკავებდა მოკლედ. ვგიჟდებოდი მაგიჟებდა, თვითონ კიდევ არ ვიცი რას ფიქრობდა. ნეტავ რას ფიქრობდა.?! ნეტავ ერთი წუთით შემიშვა მის ტვინში. ელვის სისწრაფით შევისრუტავდი მის ფიქრებს. იქნებ არც ვუყვარვარ.. მოკლედ ეჭვიანი და მესაკუთრე ქალივით წინ და უკან დავდიოდი ოთახში.
-გაბრიელი-
-გაშტერებული ვიდექი როცა უკრავდა, არ მეგონა როიალზეც თუ შეძლებდა დაკვრას, მინდოდა მივსულიყავი მოვფერებოდი. ხელი შემეხო მისი ყავისფერი თმისთვის და მთლიანად შემეყნოსა მისი ნარკოტიკივით მიჩვეული სურნელი. რომელიც გონებას მიბინდებდა და სისულელეებს მალაპარაკებდა. თავიდან არ მომწონდა იმის გამო რომ ნინა ბებო ცდილობდა ჩემთვის რომელიმეს გარიგებას. მაგრამ ის ყველაფერი.. ლიფტი... კაფე...ნომერი.. ყველაფერი ერთად საშინელ გრძნობას მიღვივებს... გესმით ბიჭებოოო?? ვთქვი და სკამზე ჩამოვჯექი.
-აუ ეს მგონი მაგრად დაბოლდა !! ნიკუშა
-ეეე ნუ მეღადავები რააა
-ოხ ეს სიყვარული. ცინიკურად დამიმატა გუკამ.
-აუ დავაით რაა და აბაზანაში შევედი.
არ ვიცოდი რა მჭირდა. აქამდე გოგოსთან მსგავსი გრძნობა არ მქონია. ვერ დავარქმევდი ამას სიყვარულს მაგრამ მე ისიც არ ვიცოდი სიყვარული რა იყო. მინდოდა ჩემი ყოფილიყო მხოლოდ ჩემი და ასეც იქნებოდა.... სულ მისი თითები მიტრიალებდა თავში. მისი ნაზი აკორდები. გრძნობა... რა მჭირს ღმერთოო... სარკესთან მივედი ცივი წყალი შევისხი და ბიჭებთან ერთად ქვევით დასალევად ჩავედი....-ელი-
მომბეზრდა ნომერში ყოფნა. უკვე მეორე კვირა იწურებოდა მე კიდევ 1 კვირაში უნდა წავსულიყავი... გარეთ იშვიათად გავდიოდი. ანის ვერ ვნახულობდი. უკვე აღარც ვთვლიდი ჩემ მეგობრად. სალი კიდევ როგორ ითმენდა მის უაზრობებს ვერ წარმომედგინა. სალის დავურეკე, ვთხოვე ჩემთან ერთად წამოსულიყო ჩემ მეგობრებთან რომლებიც მახლობელ სასტუმროში იყვნენ.. მაშინვე ამოვიდა ჩემთან. გავემზადეთ და გამოვედით. ლიფტს დაველოდეთ. შევედით. კიდევ გამოიძახეს. ლიფტი გაჩერდა და გაბრიელიც თავის 2 ძმაკაცთან ერთად შემოვიდა. არ ვიცოდი სად წავსულიყავი ან რა უნდა მეთქვა. არც ის მინდოდა უბრალოდ მივსალმებოდი. მაგრამ სხვანაირად არც შემეძლო..
-გაბრიელი-
ლიფტი გამოვიძახეთ ბევრი არც გვიცდია. გაიღო თუ არა ელი და მისი დაქალი შეგვეფეთნენ. დავინახე როგორ მოედო ალმური სახეზე ელის. ის ხომ 17 წლისაა.. ჯერ კიდევ ბავშვი... მივხვდი რომ ჩემი ერიდებოდა ამიტომ... თავის დაძვრენის მიზნით ბიჭებს ვუთხარი
-აუ საფულე დამრჩა და მოვალ მეთქი
ბიჭები კიდევ ვერ მიხვდნენ რის გამოც ავერიდე ლიფტში შესვლას.. ეგონათ რომ მე მცხვენოდა და მითხრეს
-არუშავს ჩვენ ხო გვაქვს. ერთმანეთს გაუღიმეს და შიგნით შემაგდეს.. მე კი მინდოდა რომ ელისთან ახლოს ვყოფილიყავი მაგრამ მას ერიდებოდა.. ცოტაც და იმ საყვარელ სახე მოვუკუჭავდი ისე მინდოდა ჩავხუტებოდი და გამეჭიჭყა მაგრამ პატარა იყო და არ მინდოდა ძალა დამეტანებინა.. მისი სურნელი მთელ ლიფტს მოდებოდა, მისი სურნელით იყო გაჟღენთილი ჰაერი.. ხარბად დავეწაფე მეც ამ ჰაერს და ვეცად ყველა ჩემთვის ჩამეყლაპა...
-ელი-
ისეთი სასაცილოა გაბრიელი.. როცა დამინახა უი ბიჭებო საფულე დამრჩაო და უკან გაბრუნება სცადა, ალბათ ჩემი მოერიდა. მაგრამ ბიჭებმა უკანვე შემოაგდეს.. ჩემ გვერდით იდგა.. მე მისი სურნელით ვტკბებოდი რომელიც მაგიჟებდა.. მაოცებდა და მანადგურებდა. მაგიჟებდა ყოველი მისი სიტყვა, მიხვრა-მოხვრა. ყველაფერი..
მალევე ჩავედით ქვევით და დავიშალეთ..
ჩემ მეგობრებთან კარგი დრო ვატარეთ მაგრამ მალევე წამოვედით.. სასტუმროს კაფეში ჩავედით სადაც ყოველდღიურად დავდივართ ხოლმე.. კიბეებზე არ ჩავსულიყავი რომ დედამ დამირეკა..
-ხო დედა.
-რას შვრები როგორ ხარ?
-კარგად შენ ?
-მეც არამიშავს... ელი იცი მარიამი თხოვდება
-რაააა? ეგ სულ გაგიჟდა?
-ხო ხო არ ვიცი..
-ვის მიყვება ცოლად?
-არ ვიცი... ვიღაც ბიჭი გაუცნია 3 თვის წინ და იმას.
-აუ ერთი დავურეკო მე მაგას... ვთქვი გაბრაზებულმა
-ხო.. კარგი შვილო მაგრამ.. ქორწილი 2 დღეშია და უნდა ჩამოხვიდე...
ენა დამება რა უნდა მეთქვა
-კარგი დედა წამოვალ ხვალ მეთქი დავემშვიდობე და გავუთიშე. სახე მომეღრიცა.
არ მინდოდა წასვლა. მითუმეტეს ახლა როცა ცოტათი წინ წავიწიეთ. სალიმ შენიშნა ჩემი გამომეტყველება და მითხრა
-რა მოხდა რაო დედამ?
-ხვალ თბილისში ვბრუნდები, მარიამი გათხოვდა.
-რააა? ეგ ხო არ გაგიჟდა?
-მგონი კი ხვალ გავაკრვევ გაგიჟდა თუ არა.. შენ რას იზამ ?
-მეც წამოვალ მარიამის ქორწილს ხო არ გამოვაკლდები და წარბი ამიწია..
-ხო ეგ როგორ შემეშალა და გავუცინე.. მერე მივედით. მაგიდაზე დავსხედით და ყავა შევუკვეთეთ. მალევე უნდა დავბრუნებულიყავით რომ ბარგი ჩაგველაგებინა. გადავწყვიტეთ რომ დილით ადრე ტაქსითვე წავსულიყავით.ბიჭებსაც მოვკარით თვალი. ბოთლს ბოთლზე ცლიდნენ და ნელნელა გონებას კარგავდნენ მაგრამ გაბრიელი იმდენს მაინც ახერხებდა რომ ჩემთვის თვალი არ მოეწყვიტა და მეც ანალოგიურად რა თქმა უნდა... ბოლოს ძლივს ზლაზვნით როგორც იქნა დამთავრდა ჩვენი ყავა ამ ლოთებთან აღარაფერი გვესაქმებოდა და ნომერში წავედით. ანი ნომერში არ იყო ამიტომ ჯერ სალის ჩავალაგებინე ბარგი მერე როცა გამოვედით გადავწყვიტეთ ნინა ბებოსაც დავმშვიდობებოდით თან მე ფეხისთვის მადლობა უნდა გადამეხადა.
შევედით, ნინა ბებომ კვლავ თბილად მიგვიღო მოგვიკითხა ჩამოგვსვა, ჩვენ არ დავაცალეთ და ვუთხარი
-ნინა ბებო დასამშვიდობებლად შემოგირბინეთ.
-როგორ? მიდიხაართ?
-კი ნინა ბებო უფრო დიდი ხნით ვაპირებდით დარჩენას მაგრამ ჩემი ბიძაშვილი თხოვდება და უნდა წავიდეთ..
-მერე გაბრიელი?
-რა გაბრიელი? ვიკითხე მე
და ამ დროს ძლივს მოსიარულე გაბრიელი კარებში შემობანცალდა და ჩვენკენ არც კი გამოუხედავს ისე დაებერტყა ლოგინზე.
-ნინა ბებო ამას კიდევ გადაეცით როცა გამოფხიზლდება რომ თბილისში მივდივარ.
-კარგი შვილო. აბა თქვენ იცით. ბედნიერი მგზავრობა..
მერე ჩემთან ავედით ჩემი ბარგიც ჩავალაგეთ და დასაწოლად გავემზადეთ.
დავწექით და კვლავ უამრავ თემაზე ვილაპარაკეთ..............
დილით ადრე ავდექით რადგან თბილისში უნდა წავსულიყავით. ბარგი ქვევით ჩავიტანეთ. მე ადმინისტრატორთან მივედი ყველაფრის გასარკვევად.. მერე ოთახში ამომყვა უნდა შეემოწმებინა ისეთივეს ვაბარებდი თუ არა. როცა დარწმუნდა რომ უვნებელი იყო წავიდა... მე ჩემი ბოლო ჩანთის ასაღებად შევტრიალდი და გაისმა ტკბილი ხმა
-ჩემთვის არ უნდა გეთქვა ? რა თქმა უნდა გაბრიელი
-ნასვამი იყავი.
-მერე რა..
-ჭკუა არ მოგეკითხებოდა
-დღეს ხომ მომეკითხება..
-ნინა ბებოს დავუბარე..
-და ასე აპირებდი წასვლას ?
-ასე როგორ?
-ნინა ბებოსთან დაბარებით?
დრო ვიხელთე და გაბრიელი ერთი კარგად შევათვალიერე. როგორც ყოველთვის გემოვნებიანად გამოწყობილი იყო.
-ქვეყნიდან კი არ გავდივარ.. თბილისში ვბრუნდები
-რა მნიშვნელობა აქვს
-დიდი
-არც ისე
მივხდი რომ არ დამითმობდა და ისევ მე ვინებე დანებება..
-კარგი, ბოდიშს ვიხდი რომ არ დაგემშვიდობე..
-ვეცდები გაპატიო.. მერე გაბრუნდა ისე რომ არც დამელოდა ლიფტში შევიდა და წავიდა....



რაღა უნდა მეკეთებინა ოთახში. ჩემი ჩანთიანად გამოვედი კარი გამოვიხურე და ქვევით ჩამოვედი. სალის უკვე ჩაებარგა ყველაფერი ტაქსიში და მე მელოდებოდა. მზის სათვალე გავიკეთე და გარეთ გავედი.
-სად ხარ გოგო ამდენ ხანს ?
-გაბრიელს ველაპარაკე.
-აა კაი. მძღოლი ჩალაგებაში დაგვეხმარა ჩვენც ჩავსხედით და ტაქსის ძრავაც ამუშავდა. ერთი სინანულით შევავლე თვალი სასტუმროს რომელშიც ტკბილ დღეებსა და გაბრიელს ვტოვებდი და ფიქრს მივეცი. სალის მაშინვე მიეძინა. თავი მინას მიაყრდნო და გაითიშა. მე კიდევ ძილი არ მეკარებოდა ეგ კი არა თვალს ვერ ვახამხამებდი ისეთი გაშტერებული ვუყურებდი გზას. ვფიქრობდი იმაზე თუ რა მოხდებოდა. გაგრძელდებოდა თუ არა ჩვენი ურთიერთობა თბილისში. საერთოდ თუ მოინდომებდა ჩემ ნახვას. იქნებ მისი გასართობიც კი ვყოფილიყავი რადგან ხშირად მეუბნებოდა "აუ ეს რა პატარაააო".. არდადეგებზე გაერთო და ალბათ აღარც გავახსენდები.. ის ხომ ბაკურიანში დარჩა. მე კიდევ თბილისში მივდიოდი.. ასე ფიქრში გართული ვიყავი როცა ჩემმა ძმამ დამირეკა
-სად ხარ ელი ?
-მოვდივართ რა იყო
-აა კაი გელოდებით მაშინ.
-მოხდა რამე ?
-გაიპარნენ ეს სულელები და ჩვენ უნდა ჩავაკითხოთ ბათუმში..
-სულ გაგიჟდნენ.
-ხო რავიცი რავიცი...
-კაი კარგად გნახავ მალე..
ეს მარიამი სულ გამოშტერდა რა გაპარვა რომელი საუკუნეააა.. მოიცა ერთი ვნახო და კარგად გავლანძღო. ტაქსი მიდიოდა ბაკურიანი უკან რჩებოდა და მეც ნელ ნელა ვცდილობდი ნაკლები დრო დამეთმო ფიქრისთვის და სალის გაღვიძებას ვცდილობდი რომელიც არაფრის დიდებით არ იღვიძებდა და თუ გაეღვიძებუდა ისევ ძილს უბრუნდებოდა.
როგორც იქნა დიდი და ჩემთვის უაზროდ გაწელილი გზა დაილია და თბილისს მივუახლოვდით, სახეზე ღიმილმა გადამირბინა როცა ნაცნობი მაღაზიები ქუჩები და გარემო დავინახე.. რაც არ უნდა იყოს 2 კვირასე მეტი თოვლში... და შემდეგ უცებ მიწაზეე... მაინც სხვა გარემოა.. მომნატრებია თბილისი. ტაქსი სალის სახლთან გაჩერდა. სალი ძლივს გამოფხიზლდა და ჩავიდა.. მეც მიმიყვანა ტაქსიმ სახლამდე.. როცა გადმოვედი ცოტა თავ-ბრუ დამეხვა... მერე ხარბად შევისუნთქე თბილისის ბოლქვში გაჟღენთილი ჰაერი და გიოს შევკივლე რომ ჩამოსულიყო და ბარგის ატანაში დამხმარებოდა. ჩამოცუნცულდა ჩემი ძამიკო. როგორ მომნატრებია/ ისე ჩავეხუტე თითქოს საუკუნეა არ მინახავს.. ბოლოს ისევ თვითონ გამწია იქით ტაქსს ტყუილად ვალოდინებთო. მე ჩემი ჩანთა ავიღე და სახლში ავედი.. მომნატრებია სახლიც. ნუ მოკლედ ყველაფერი.. ამდენი სალათით და ცხელი შოკოლადით გაჭეჭყილმა ძლივსღა გავიხსენე რა გემრიელი კერძების მომზადება შეეძლო დედას. როცა სურნელი მაშინვე სამზარეულოსკენ გავქანდი და მგელივით ვეცი საჭმელს. კარგად რომ დავნაყრდი და ოჯახის წევრებიც რომ მოვიკითხე, ჩემ საყვარელ ოთახში მივაშურე რომელშიც სულიერი არსება დამხვდა.. შევკივლე ისე გამიხარდა ნატას დანახვა.. ისე ჩემი დაქალია რომელიც სასწავლებლად მოსკოვში გაუშვეს გაუგია რომ დღეს ჩამოვდიოდი და სიურპრიზი გამიკეთა... კარი მივხურე დავჯექი და დავიწყეთ.
-რას შვრები გოგო? რასთან დაკავშირებით ჩამოდი ?
-გოგო ისედაც ვაპირებდი ჩამოსვლას, თან მარიამის ამბებიც მაჯახეს (მარიამი გარდა იმისა რომ ჩემი ნათესავი იყო თან საერთო დაქალიც იყო)
-ხოო ეგ ხოო.. რას შვრები აბა რამდენი ხნით რჩები
-გოგო ვრჩები ეს წელი...
-ნატაააააააააააა... რა მაგარიაა. როგორ გამახარე.
-ხო ერთი ამ ქორწილმა ჩაიაროს და მერე მასწავლებლებთან მიმიყვანე და ერთად ვიაროთ ხო იცი მაინც აბიტურიენტები ვართ.
-ხო გოგო ნუ მახსენებ..
-გოგო აქ იმდენი ახალი ამბავი დამხვდა რო რავიცი.. და შენკენ რა ხდება ? და გამომწვევად გაიღიმა
-სერიოზული არაფერი..
-ჰა ეხლა მოყევი.
და ყველაფერი მოვუყევი რაც თუ ბაკურიანში გადამხდა... ნატა გაოცებული მიყურებდა და ჩემ მაგივრად ბედნიერობდა. ბოლოს მითხრა
-გოგო თბილისი პატარაა ჩამოვა და შეხვდები, მაგრამ რათ გინდა ეხლა ეგ ვიღაც გაბრიელი თბილისში ისედაც რამდენი ბიჭი დადის, მე ერთი ბიჭი გავიცანი... ძაან მაგარი ბიჭია. დრამერია... სიმპათიურია. ნუ რავიცი კარგი ბიჭია რაა.. ზეგ მისი ძმაკაცები ჩამოდიან და ვნახოთ რა ერთად..
-გოგო ზეგ ქორწილია. თან მეზარება, ჯერ ისევ გაბრიელი მიზის თავში
-კაი რა ეგ გაბრიელი წამში დაგავიწყდება იმ ბიჭებს რომ ნახავ... ზეგ ხოოო თუ ქორწილია მაშინ მერე ვნახოთ.
-ხო მერე მოვიფიქროთ.
მერე წავედით, მაღაზიებში ვიარეთ, ძლივს ავარჩიეთ ტანსაცმელები.. მოკლედ ძალიან დავიღალეთ. სახლში გათიშულები მოვედით. ისე გავერთე რომ გაბრიელი სულაც არ გამხსენებია. დედა მამა და გიო ბათუმში უჩემოდ წასულან მაინც გადაღლილია ბავშვიო... ნატა ჩემთან დავიტოვე და ტანსაცმლის მორგება დავიწყეთ... ჩემი ტელეფონიც აწკრიალდა... არც დამიხედავს ისე ავიღე ყურმილი
-გამარჯობა ელი... ჟრუანტელმა დამიარა.. რაც თუ მთელი დღე გრძნობები გადამენახა და დამემალა ამ ორმა სიტყვამ ორმაგად შემმატა.. მივხვდი რომ გაბრიელი იქნებოდა.
-გამარჯობა...
-როგორ ხარ ? აბა როგორ იმგზავრე?
-რავიცი უკეთესადაც შეიძლებოდა..
-ხო ეხლა ბოდიში კერძო თვითმფრინავი რომ ვერ მოგგვარეთ.
-ხო არაუშავს.
-კარგად ყოფილხარ და მეტი რა გელაპარაკო.. კარგად იყავი
-თუ არა გაქვს მეტი სათქმელი კარგად.. ვითომც ამით რაღაც გამოვხატე ან რამე შევარჩინე.
-კარგადო მომაძახა და გათიშა...
ნატამ მაშინვე შემავლო თვალი მიხვდა ის რომ იყო არ შეიმჩნია მითხრა იდიოტი იქნება ვიღაცააო და კვლავ ჩამრთო ტანსაცმელებშიი... გათიშულები მივესვენეთ საწოლზე.. ნატას იმ დრამერმა დაურეკა... მაშინვე დაინაზა... ისე ელაპარაკებოდა ვიფიქრე ამას აქვე მივახრჩობ მეთქი მაგრამ ვაი თუ უარესად არ ვიქცეოდი მე როცა მას ვესაუბრებოდი, ღმერთმა იცის რა მემართებოდა... მე ხომ ის მაგიჟებდა და ჭკუას მაკარგვინებდა. მისი ხმაც კი საკმარისი იყო რომ ყველაფრისგან გამოვეთიშე და ყველაფერი დამვიწყებოდა ჩემი თავის ჩათვლით.
გათენდა ქორწილის წინა დღე. ნატა დილიდანვე ტელეფონზე ჩამოკიდებული იმ ვიღაც დრამერს ელაპარაკებოდა. მე კიდევ ჩუმ ჩუმად ვუსმენდი სანამ მიხვდებოდა რომ მეღვიძა და მათ რომანტიულ ლაპარაკს ყურს ვუგდებდი. ისეთი საშინელი დიალოგები იყო რომ ბალიშს რომ ჩემი სიცილი არ ჩაეულაპა უთუოდ შემოვაკვდებოდი ამ ჩემ "ნატაშკას"... მერე ვითომ და შევიშმუშნე ნატა მაშინვე დაემშვიდობა მის პრინცს და მე შემომხედა.
-აბრძანდი ქალბატონო, სალონში ვართ ჩაწერილები..
-მაცადე ვდგები... ავდეგი მოვწესრიგდი და სალონში წავედით, იმას აღარ მოგითხრობთ რა გოგოშკური პროცედურებიც ჩავიტარეთ მე და ნატამ.. სახლში ფრიად ნასიამოვნეები დავბრუნდით. რაღაცები ვიყიდეთ, სახლში ავედით და ნატამ მითხრა..
-მოდი იმ ჩემ დრამერს დავურეკავ გამოვიდეს და თან გაგაცნობ...
-მე რა მენაღვლება დაურეკე და მოვიდეს თან ვნახავ ერთი რა ბიჭია ეგ შენი დრამერი..
დაურეკა შეუთანხმდა და მითხრა 1 საათში მოვაო.. მე ოთახში შევედი გამოვიცვალე მერე მისაღებში ტელევიზორი ჩავრთე და ჩემთვის წყნარად ვუყურებდი.. კარის ხმა გაისმა
-ნატა გააღე. დაკაკუნებაზევე ეტყობა შენი დრამერია ისე მუსიკალურად აბრახუნებს.
-ოო მორჩი რა უაზრო ხუმრობას.
წავიდა ნატა გააღო კარი, ჯერ სანამ ერთმანეთს მოესიყვარულნენ ჩემკენ არ გამოუხედავთ არც მე მინდოდა შემეშალა ხელი.. მერე მობრუნდა ნატა წინ გამოიქცა და თქვა..
-ელი გაიცანი ეს ნიკუშაააა.. ეს თქვა თუ არა გავხედე და მე და ნიკუშას სიცილი აგვიტყდა, ვერ ვჩერდებოდით ისე გამწარებული ვიცინოდით. ნატა კიდე გვედგა თავს და ვერ ხვდებოდა ვერაფერს.. მერე ძლივს მოვიწმინდეთ ცრემლები და ნიკუშამ თქვა
-შენ აქ საიდან ელი ?
-ჩემ სახლში შენ საიდან თორე...
-თქვენ საიდან იცნობთ ერთმანეთს. ჩაგვერთო ნატა..
-ბაკურიანიდან თქვა ნიკუშამ და თვალი ჩამიკრა...
აჰაა ესე იგი ნიკუშას ძმაკაცებში გაბრიელიც შედის.. უეჭველია.. ესეც ასე... ბედი მიღიმის...