შევსებული არსებობა I
2 628 ნახვა
პირველი სამუშაო დღე ყოველთვის ეზარებათ ადამიანებს, ზოგს მეტად, ზოგს ნაკლებად, მაგრამ სალომესთვის დილით თვალების გახელა წინა ღამის 4 საათიანი ძილის შემდეგ განსაკუთრებული სიმძაფრის კოშმარია. მიუხედავად ამისა ვალდებულია სამსახურში დროზე მივიდეს და წინა საღამოს ვოიაჟი ქალაქგარეთ, მრავალრიცხოვან მეგობრებთან ერთად დასიებული თვალებიდან გააქროს. რატომ არ არსებობს კანონი, რომელიც აბაზანაში საათზე ნაკლები დროის გატარებას აკრძალავდა? უჰ რა სიამოვნებით შეხვდებოდა სარკეში აბაზანიდან ორთქლის თანხლებით გამოსულ საკუთარ ორეულს ყოველ დილით.
დილის ტუალეტი მოითავა და სწრაფად ჩაიცვა. სახლიდან გასვლისას ბინას თვალი მოავლო და კიბეზე დაეშვა. შანამ სამსახურამდე მივიდოდა ყოველთვის ფიქრობდა, ფიქრობდა ათასჯერ გადანაფიქრ წარსულსა და ნათელი მომავლის გეგმებზე. სალომე დედასთან ერთად თბილისის ერთ-ერთ ჩვეულებრივ, არაფრით გამორჩეულ უბანში ცხოვრობდა, კორპუსის 2 ოთახიან, სუფთად და გემოვნებით მოწყობილ ბინაში, რომელიც სიმდიდრით და მოდერნით ვერ გამოირჩეოდა. მამა და დედა წლების წინ გაშორდნენ ერთმანეთს, სალომე დედასთან გაიზარდა..მამის ყურადღების და მზრუნველობის გარეშე, თუმცა ამას მისი ლაღი ბავშვობა არ გაუფუჭებია დედის და დედისიანების დამსახურებით. ეს თემა აღარც ანაღვლებდა. დედასთან ერთად ამ ბინაში ცხოვრობდა, თუმცა დედა დილიდან ღამემდე მუშაობდა ერთ-ერთ საერთაშორისო ორგანიზაციაში და სალომე მთელი დღე თითქმის მარტო იყო. ეს-ესაა უნივერსიტეტი დაამთავრა და მაშინვე მუშაობა დაიწყო.მანამდეც მუშაობდა, მაგრამ ან არასრულ განაკვეთზე, ან უხელფასოდ.დღეს კიდ ღეს პირველად გადის სამუშაოდ ერთ-ერთ სერიოზულ,მრავალპროფილიან ორგანიზაციაში არც თუ ურიგო პოსტზე და ახალი შეგრძნებებითაა სავსე.. ის დამოუკიდებელი ადამიანია, განათლებული, შრომისმოყვარე, მისი ასაკისთვის შესაბამისად და მეტადაც შემდგარი და პრაქტიკულობამ და ყოველდღიურმა რუტინამ რომ მისი ხალასი სული არ გამოაშროს სულიერ, კულტურულ მხარესაც ძალიან დიდ დროს უთმობს – არაჩვეულებრივად ცეკვავს და მღერის, თუმცა ეს ყველაფერი მისთვის მეორე ადგილზე დგას. დედა უნერგავდა ბავშვობიდან, რომ ყველაზე უმთავრესი სწავლა იყო და მხოლოდ ამ მხარის წესრიგში ქონის შემთხვევაში შეეძლო ცეკვასა და სიმღერაზეც ეფიქრა. დედა პრაქტიკული ადამიანი იყო და საკუთარი გამოცდილებიდან ძალიან კარგად ესმოდა, რომ მხოლოდ ცეკვითა და სიმღერით ფონს ვერ გავიდოდა ქალი. სალომეს ყველაფერი უნდა სცოდნოდა, ყველაფერზე უნდა ჰქონოდა წარმოდგენა, რომ ფეხზე მყარად დგომა შეძლებოდა, რომ არასოდეს არავის ეთქვა უმამოდ გაზრდილია და რაღაც დააკლდაო.ეს დედას წარსულისგან მოყოლებული კომპლექსი იყო.. იმდენად გადაეშვა გმირი დედობის მორევში, რომ საკუთარი თავი დაივიწყა,პატარაობიდან არაფერს აკლებდა შვილს, თუმცა თვითონ აბსოლუტურად ყველაფერს იკლებდა. შრომამ გაამართლა..სალომე მართლა საამაყო გოგო დადგა.. ზრდილი, ჭკვიანი, ხალასი.. ამ ყველაფერს მისი გარეგნობა ადგამს გვირგვინს, მაღალი, გამხდარი და უზადო ტანის პატრონია, მაღალი,სწორი ფეხებით, მრგვალი თეძოებით, წვრილი წელით, საშუალოზე მოზრდილი მკერდით და მოდელის პარამეტრებით. ხორბლისფერი კანი აქვს, ღია ყავისფერი თმა და ქართული სახე, მუქი ჭაობისფრად მწვანე თვალები, მაღალი ცხვირით და მორკალული წარბებით.
სამარშრუტო ტაქსი ორგანიზაციის შესახვევთან გაჩერდა და გზას გაუყვა. ორმოცდაათიოდე მეტრი ჰქონდა გასავლელი..ამ პერიოდში გულის ძგერამ უმატა, არადა თითქოს არ ნერვიულობდა. მეშვიდე სართულზე ავიდა და დერეფანს გაუყვა..”ღმერთო ეს რა ლაბირინთია..ასე მგონია მინოტავრი გამოხტება საიდანმე” – გაიფიქრა და შეჭრილში შევიდა. ოთახის კარზე დააკაკუნა და ფრთხილად შეაღო
_ მობრძანდით – ღიმილით მიესალმა ოცდაათიოდე წლის სანდომიანი სახის ქალი
_ გამარჯობა, მე მითხრეს ამ ოთახში დავლოდებოდი..
_ ვიცი ვიცი, მითხრეს ახალი თანამშრომელი გვყავსო, უფროსი თერთმეტისკენ შემოივლის, მანმადე უკეთ გავიცნოთ ერთმანეთი, ერთად მოგვიწევს მუშაობა, მე თეონა მქვია, შენი უკვე ვიცი – თქვა ქალმა და თბილად გაუღიმა. სალომეს თბილმა შეხვედრამ სადღაც მორჩენილი დაძაბულობაც მოუხსნა და გაშინაურდა, ღიმილით დაეშვა თავისუფალ სავარძელში და ჩანთა კალთაში ჩაიდო.
_ ჩანთა ჩამოკიდე და კომფორტულად მოეწყვე, დღეიდან ეგ შენი მაგიდაა. ჰო მართლა, გივიმ ყველაფერი ჩამოწეროს რაც დასჭირდებაო. საოფისე ნივთები, სტეპლერი, ორგანაიზერი და ასეთი რაღაცეები, საკანცელარიო ნივთები მე მაქვს და მოგცემ.
_ მადლობა, ჯერ მოვიდეს უფროსი, დამაკვალიანოს და მერე ჩამოვწერ, ასე უფრო კომფორტულია ჩემთვის – გაიღიმა სალომ.
_ კარგი, მაშინ ყავა დავლიოთ – წამოდგა თეონა
_ არა არ შეწუხდე, ყავას არ ვსვამ, მაგრამ კომპანიისთვის ჩაის დავლევ თუ მოგვეძევება
_ ყავას არ სვამ? იშვიათად გამიგია..მოიცა არც ერთი ყავა არ გიყვარს? არც ნალექიანი?
_ არა საერთოდ არ მიყვარს, არ ვიცი რატომ, ალბათ იმიტომ, რომ არაა ჯანსაღი – გაიღიმა სალომ
_ შენ ჯანსაღი ცხოვრების მოყვარული ყოფილხარ, ალბათ არც სიგარეტს ეწევი
_ არა არ ვეწევი
_ ბედნიერებაა.. შენამდე ვინც იყო ის გოგო ეწეოდა და ათიდან ცხრა შემთხვევაში ეზარებოდა გასვლა. საშინელება იყო..ვერ ვიტან კვამლს – სასაცილოდ დაიჯღანა თეონა, სალომესაც გაეცინა, ამასობაში განყოფილების უფროსმა, შუახნის სანდომიანმა მამაკაცმა, დემეტრემ შემოაღო კარი და გოგოებს მიესალმა.
_ოჰო, სასიამოვნოა სასიამოვნო გარემოცვაში შემოსვლა, ვხედავ ერთმანეთი გაგიცნიათ – გაიღიმა მან და სალომესკენ შებრუნდა
_ აბა ჩემო კარგო მზად ხარ შრომისა და თავდადებისთვის?
_ რა თქმა უნდა – მტკიცედ თქვა სალომემ და გაიღიმა.
_ ძალიან კარგი, დასაწყისისთვის თეონა გადმოგაბარებს მსვლელობაში მყოფ საქმეებს, ახლებს დღეიდან შენ მიიღებ, რომ დაასრულებ გადმომიგზავნით და შევამოწმებ, ეს საცდელი პერიოდის განმავლობაში გაგრძელდება, როგორც კი ალღოს აუღებ სპეციფიკას დამოუკიდებლად მიხედავ ყველაფერს, კითხვები ხო მარ გაქვს?
_ ჯერჯერობით არა, თუ გამიჩნდება თავს უფლებას მივცემ და შეგაწუხებთ
_ ჰაჰაა.. თავს უფლებას მისცემ კარგი იყო..ასეც უნდა იყოს ჩემო გოგო! ნებისმიერ დროს შემეხმიანე ნებისმიერი გზით, ამოსვლა, ტელეფონი, სკაიპი, მესიჯებიც მოსულა, ოღონდ საქმე დროულად გაკეთდეს. ჩემი წასვლის დროა, აბა თქვენ იცით..ჰო ისა..გივის უთხარი რაც დაგჭირდება და გაგიჩენს – დაემშვიდობა დემეტრე გოგოებს და ოთახიდან გავიდა.
დღე ჩვეულებრივად მიდიოდა,სალომე ერთხანს უსიამოვნო გრძნობამ მოიცვა, მაგრამ ისიც ესმოდა, რომ ეს პირველ დღეს და საქმის გაცნობას ყოველთვის თან სდევს. შესვენების დროც მოვიდა, თეონამ სალომე კომპანიის კაფეში ჩაიყვანა რომ წაეხემსათ. კაფეში უამრავი ხალხი ირეოდა, ზოდი გარბოდა, ზოგი სიგარეტს აბოლებდა, ზოგი მადიანად ილუკმებოდა, ზოგი თან ილუკმებოდა თან ტელეფონზე ლაპარაკობდა.
_ აქ სულ ესეა..იმდენი საქმეა სულ სტრესში ვართ, ამან არ დაგრთგუნოს სალო, შეეჩვევი
_ მიყვარს საქმიანი გარემო, ასეც უნდა იყოს ალბათ
_ჰო, მაგრამ სულ ესე არ არის, გვაქვს ხოლმე ლირიული გადახვევები, პერიოდულად ეწყობა გასვლები, ექსკურსიები, კორპორატიული შეკრებები. რაღაც მხრივ საინტერესოცაა – გაიცინა თეონამ
_ მაგარია – აყვა სალომეც. ამ დროს კაფეში სათვალიანი, წვრილი, საოცრად გამხდარი გოგო შემოწკაპუნდა და წვრილი ხმით მიმართა ბარში მდგომს,
_ გეხვეწები ჯერ მე გამისტუმრე რა, ეჩქარება ძალიან და ხომ იცი..
_ეს ჩვენი გენერალური დირექტორის მდივანია- განუმარტა თეონამ _ თვითონ თითქმის არ ჩამოდის, სულ ფურცლებში აქვს ჩარგული თავი, წესიერად ვერც მიესალმები. ამ საწყალს სულ ასე დაარბენინებს, ლიკა ნორმალურად მოარული მგონი არავის უნახავს ოფისში. შენ წინ გაქვს ეგ ბედნიერება, შენს მიღებას გამოსაცდელი ვადის მერე ალექსანდრე თუხარელმა უნდა მოაწეროს ხელი, ყველა კადრს თვითონ ამტკცებს ამდენი საქმის მიუხედავად. ოღონდ მანამდე შენთან და დემეტრესთან ერთად შენს ნაშრომს გადახედავს. ყველას პრესში ატარებს, არავის ინდობს. ერთი მხრივ კარგიცაა, იმიტომ, რომ ჩვენი კომპანია პროფესიონალი კადრებითაა დახუნძლული, არიან კარგებიც, ცუდებიც, ინტრიგანებიც, მაგრამ საქმეს საერთო ჯამში ყველა აკეთებს, ადამიანური მომენტები კიდევ მას ნაკლებად აინტერესებს. აბა შენ იცი, იმედი მაქვს მოაწონებ თავს და გაკეთებულ საქმეს, მეც დაგეხმარები, თუნდაც იმიტომ, რომ გაგიკვირდება და შეგეწყვე, თანაც არ ეწევი – გოგოებს სიცილი აუტყდათ. ცოტა ხანში ოთახში აბრუნდნენ, საქმე გააგრძელეს და უკვე შვიდის ოცი წუთი იყო, რომ გამოფხიზლდნენ
_ვაიმე სალომე, პირველივე დღეს ასე ჩაგძირე საქმეში..ვერც შევამჩნიე დრო როდის გავიდა
_ არაუშავს, დიდი ამბავი, მეც ვერ შევამჩნიე- გაიღიმა სალომემ
_ ეხლა წავიდეთ და დანარჩენს მერე მივხედოთ..უი ხო..ეს შენი გასაღებია, ერთი შენ გექნება ერთი მე, საკმაოდ ნიჭიერი ხარ და ჭკვიანი..იმედია ამ ორი გამოსაცდელი კვირის მერეც შენთან დარჩება ეს გასაღები.
_ მადლობა თეო, მეც იმედი მაქვს, სტრესულია თუ დატვირთული მომეწონა აქაურობა, კარგია!
გოგოები გასასვლელისკენ გაემართნენ, ოფისში ისეთივე მოძრაობა იყო თითქოს ჯერ ეხლა დაწყებულიყო სამუშაო საათები.
_ ერთ საათში აღარავინ იქნება, არ შეგეშინდეს – გაიღიმა თეომ. ამ დროს ლიფტი გაიღო და ხალხის ტალღას მაღალი, წარმოსადეგი მამაკაცი გამოყვა..შესამჩნევად გამოირჩეოდა ხალხისგან. ყველა ერიდებოდა და ატარებდა,ისიც ტელეფონზე ლაპარაკით და სწრაფი ნაბიჯით წავიდა გასასვლელისკენ. სალომე მიხვდა, რომ ეხლახანს ალექსანდრე თუხარელმა ჩაუქროლათ გვერდზე.
დილის ტუალეტი მოითავა და სწრაფად ჩაიცვა. სახლიდან გასვლისას ბინას თვალი მოავლო და კიბეზე დაეშვა. შანამ სამსახურამდე მივიდოდა ყოველთვის ფიქრობდა, ფიქრობდა ათასჯერ გადანაფიქრ წარსულსა და ნათელი მომავლის გეგმებზე. სალომე დედასთან ერთად თბილისის ერთ-ერთ ჩვეულებრივ, არაფრით გამორჩეულ უბანში ცხოვრობდა, კორპუსის 2 ოთახიან, სუფთად და გემოვნებით მოწყობილ ბინაში, რომელიც სიმდიდრით და მოდერნით ვერ გამოირჩეოდა. მამა და დედა წლების წინ გაშორდნენ ერთმანეთს, სალომე დედასთან გაიზარდა..მამის ყურადღების და მზრუნველობის გარეშე, თუმცა ამას მისი ლაღი ბავშვობა არ გაუფუჭებია დედის და დედისიანების დამსახურებით. ეს თემა აღარც ანაღვლებდა. დედასთან ერთად ამ ბინაში ცხოვრობდა, თუმცა დედა დილიდან ღამემდე მუშაობდა ერთ-ერთ საერთაშორისო ორგანიზაციაში და სალომე მთელი დღე თითქმის მარტო იყო. ეს-ესაა უნივერსიტეტი დაამთავრა და მაშინვე მუშაობა დაიწყო.მანამდეც მუშაობდა, მაგრამ ან არასრულ განაკვეთზე, ან უხელფასოდ.დღეს კიდ ღეს პირველად გადის სამუშაოდ ერთ-ერთ სერიოზულ,მრავალპროფილიან ორგანიზაციაში არც თუ ურიგო პოსტზე და ახალი შეგრძნებებითაა სავსე.. ის დამოუკიდებელი ადამიანია, განათლებული, შრომისმოყვარე, მისი ასაკისთვის შესაბამისად და მეტადაც შემდგარი და პრაქტიკულობამ და ყოველდღიურმა რუტინამ რომ მისი ხალასი სული არ გამოაშროს სულიერ, კულტურულ მხარესაც ძალიან დიდ დროს უთმობს – არაჩვეულებრივად ცეკვავს და მღერის, თუმცა ეს ყველაფერი მისთვის მეორე ადგილზე დგას. დედა უნერგავდა ბავშვობიდან, რომ ყველაზე უმთავრესი სწავლა იყო და მხოლოდ ამ მხარის წესრიგში ქონის შემთხვევაში შეეძლო ცეკვასა და სიმღერაზეც ეფიქრა. დედა პრაქტიკული ადამიანი იყო და საკუთარი გამოცდილებიდან ძალიან კარგად ესმოდა, რომ მხოლოდ ცეკვითა და სიმღერით ფონს ვერ გავიდოდა ქალი. სალომეს ყველაფერი უნდა სცოდნოდა, ყველაფერზე უნდა ჰქონოდა წარმოდგენა, რომ ფეხზე მყარად დგომა შეძლებოდა, რომ არასოდეს არავის ეთქვა უმამოდ გაზრდილია და რაღაც დააკლდაო.ეს დედას წარსულისგან მოყოლებული კომპლექსი იყო.. იმდენად გადაეშვა გმირი დედობის მორევში, რომ საკუთარი თავი დაივიწყა,პატარაობიდან არაფერს აკლებდა შვილს, თუმცა თვითონ აბსოლუტურად ყველაფერს იკლებდა. შრომამ გაამართლა..სალომე მართლა საამაყო გოგო დადგა.. ზრდილი, ჭკვიანი, ხალასი.. ამ ყველაფერს მისი გარეგნობა ადგამს გვირგვინს, მაღალი, გამხდარი და უზადო ტანის პატრონია, მაღალი,სწორი ფეხებით, მრგვალი თეძოებით, წვრილი წელით, საშუალოზე მოზრდილი მკერდით და მოდელის პარამეტრებით. ხორბლისფერი კანი აქვს, ღია ყავისფერი თმა და ქართული სახე, მუქი ჭაობისფრად მწვანე თვალები, მაღალი ცხვირით და მორკალული წარბებით.
სამარშრუტო ტაქსი ორგანიზაციის შესახვევთან გაჩერდა და გზას გაუყვა. ორმოცდაათიოდე მეტრი ჰქონდა გასავლელი..ამ პერიოდში გულის ძგერამ უმატა, არადა თითქოს არ ნერვიულობდა. მეშვიდე სართულზე ავიდა და დერეფანს გაუყვა..”ღმერთო ეს რა ლაბირინთია..ასე მგონია მინოტავრი გამოხტება საიდანმე” – გაიფიქრა და შეჭრილში შევიდა. ოთახის კარზე დააკაკუნა და ფრთხილად შეაღო
_ მობრძანდით – ღიმილით მიესალმა ოცდაათიოდე წლის სანდომიანი სახის ქალი
_ გამარჯობა, მე მითხრეს ამ ოთახში დავლოდებოდი..
_ ვიცი ვიცი, მითხრეს ახალი თანამშრომელი გვყავსო, უფროსი თერთმეტისკენ შემოივლის, მანმადე უკეთ გავიცნოთ ერთმანეთი, ერთად მოგვიწევს მუშაობა, მე თეონა მქვია, შენი უკვე ვიცი – თქვა ქალმა და თბილად გაუღიმა. სალომეს თბილმა შეხვედრამ სადღაც მორჩენილი დაძაბულობაც მოუხსნა და გაშინაურდა, ღიმილით დაეშვა თავისუფალ სავარძელში და ჩანთა კალთაში ჩაიდო.
_ ჩანთა ჩამოკიდე და კომფორტულად მოეწყვე, დღეიდან ეგ შენი მაგიდაა. ჰო მართლა, გივიმ ყველაფერი ჩამოწეროს რაც დასჭირდებაო. საოფისე ნივთები, სტეპლერი, ორგანაიზერი და ასეთი რაღაცეები, საკანცელარიო ნივთები მე მაქვს და მოგცემ.
_ მადლობა, ჯერ მოვიდეს უფროსი, დამაკვალიანოს და მერე ჩამოვწერ, ასე უფრო კომფორტულია ჩემთვის – გაიღიმა სალომ.
_ კარგი, მაშინ ყავა დავლიოთ – წამოდგა თეონა
_ არა არ შეწუხდე, ყავას არ ვსვამ, მაგრამ კომპანიისთვის ჩაის დავლევ თუ მოგვეძევება
_ ყავას არ სვამ? იშვიათად გამიგია..მოიცა არც ერთი ყავა არ გიყვარს? არც ნალექიანი?
_ არა საერთოდ არ მიყვარს, არ ვიცი რატომ, ალბათ იმიტომ, რომ არაა ჯანსაღი – გაიღიმა სალომ
_ შენ ჯანსაღი ცხოვრების მოყვარული ყოფილხარ, ალბათ არც სიგარეტს ეწევი
_ არა არ ვეწევი
_ ბედნიერებაა.. შენამდე ვინც იყო ის გოგო ეწეოდა და ათიდან ცხრა შემთხვევაში ეზარებოდა გასვლა. საშინელება იყო..ვერ ვიტან კვამლს – სასაცილოდ დაიჯღანა თეონა, სალომესაც გაეცინა, ამასობაში განყოფილების უფროსმა, შუახნის სანდომიანმა მამაკაცმა, დემეტრემ შემოაღო კარი და გოგოებს მიესალმა.
_ოჰო, სასიამოვნოა სასიამოვნო გარემოცვაში შემოსვლა, ვხედავ ერთმანეთი გაგიცნიათ – გაიღიმა მან და სალომესკენ შებრუნდა
_ აბა ჩემო კარგო მზად ხარ შრომისა და თავდადებისთვის?
_ რა თქმა უნდა – მტკიცედ თქვა სალომემ და გაიღიმა.
_ ძალიან კარგი, დასაწყისისთვის თეონა გადმოგაბარებს მსვლელობაში მყოფ საქმეებს, ახლებს დღეიდან შენ მიიღებ, რომ დაასრულებ გადმომიგზავნით და შევამოწმებ, ეს საცდელი პერიოდის განმავლობაში გაგრძელდება, როგორც კი ალღოს აუღებ სპეციფიკას დამოუკიდებლად მიხედავ ყველაფერს, კითხვები ხო მარ გაქვს?
_ ჯერჯერობით არა, თუ გამიჩნდება თავს უფლებას მივცემ და შეგაწუხებთ
_ ჰაჰაა.. თავს უფლებას მისცემ კარგი იყო..ასეც უნდა იყოს ჩემო გოგო! ნებისმიერ დროს შემეხმიანე ნებისმიერი გზით, ამოსვლა, ტელეფონი, სკაიპი, მესიჯებიც მოსულა, ოღონდ საქმე დროულად გაკეთდეს. ჩემი წასვლის დროა, აბა თქვენ იცით..ჰო ისა..გივის უთხარი რაც დაგჭირდება და გაგიჩენს – დაემშვიდობა დემეტრე გოგოებს და ოთახიდან გავიდა.
დღე ჩვეულებრივად მიდიოდა,სალომე ერთხანს უსიამოვნო გრძნობამ მოიცვა, მაგრამ ისიც ესმოდა, რომ ეს პირველ დღეს და საქმის გაცნობას ყოველთვის თან სდევს. შესვენების დროც მოვიდა, თეონამ სალომე კომპანიის კაფეში ჩაიყვანა რომ წაეხემსათ. კაფეში უამრავი ხალხი ირეოდა, ზოდი გარბოდა, ზოგი სიგარეტს აბოლებდა, ზოგი მადიანად ილუკმებოდა, ზოგი თან ილუკმებოდა თან ტელეფონზე ლაპარაკობდა.
_ აქ სულ ესეა..იმდენი საქმეა სულ სტრესში ვართ, ამან არ დაგრთგუნოს სალო, შეეჩვევი
_ მიყვარს საქმიანი გარემო, ასეც უნდა იყოს ალბათ
_ჰო, მაგრამ სულ ესე არ არის, გვაქვს ხოლმე ლირიული გადახვევები, პერიოდულად ეწყობა გასვლები, ექსკურსიები, კორპორატიული შეკრებები. რაღაც მხრივ საინტერესოცაა – გაიცინა თეონამ
_ მაგარია – აყვა სალომეც. ამ დროს კაფეში სათვალიანი, წვრილი, საოცრად გამხდარი გოგო შემოწკაპუნდა და წვრილი ხმით მიმართა ბარში მდგომს,
_ გეხვეწები ჯერ მე გამისტუმრე რა, ეჩქარება ძალიან და ხომ იცი..
_ეს ჩვენი გენერალური დირექტორის მდივანია- განუმარტა თეონამ _ თვითონ თითქმის არ ჩამოდის, სულ ფურცლებში აქვს ჩარგული თავი, წესიერად ვერც მიესალმები. ამ საწყალს სულ ასე დაარბენინებს, ლიკა ნორმალურად მოარული მგონი არავის უნახავს ოფისში. შენ წინ გაქვს ეგ ბედნიერება, შენს მიღებას გამოსაცდელი ვადის მერე ალექსანდრე თუხარელმა უნდა მოაწეროს ხელი, ყველა კადრს თვითონ ამტკცებს ამდენი საქმის მიუხედავად. ოღონდ მანამდე შენთან და დემეტრესთან ერთად შენს ნაშრომს გადახედავს. ყველას პრესში ატარებს, არავის ინდობს. ერთი მხრივ კარგიცაა, იმიტომ, რომ ჩვენი კომპანია პროფესიონალი კადრებითაა დახუნძლული, არიან კარგებიც, ცუდებიც, ინტრიგანებიც, მაგრამ საქმეს საერთო ჯამში ყველა აკეთებს, ადამიანური მომენტები კიდევ მას ნაკლებად აინტერესებს. აბა შენ იცი, იმედი მაქვს მოაწონებ თავს და გაკეთებულ საქმეს, მეც დაგეხმარები, თუნდაც იმიტომ, რომ გაგიკვირდება და შეგეწყვე, თანაც არ ეწევი – გოგოებს სიცილი აუტყდათ. ცოტა ხანში ოთახში აბრუნდნენ, საქმე გააგრძელეს და უკვე შვიდის ოცი წუთი იყო, რომ გამოფხიზლდნენ
_ვაიმე სალომე, პირველივე დღეს ასე ჩაგძირე საქმეში..ვერც შევამჩნიე დრო როდის გავიდა
_ არაუშავს, დიდი ამბავი, მეც ვერ შევამჩნიე- გაიღიმა სალომემ
_ ეხლა წავიდეთ და დანარჩენს მერე მივხედოთ..უი ხო..ეს შენი გასაღებია, ერთი შენ გექნება ერთი მე, საკმაოდ ნიჭიერი ხარ და ჭკვიანი..იმედია ამ ორი გამოსაცდელი კვირის მერეც შენთან დარჩება ეს გასაღები.
_ მადლობა თეო, მეც იმედი მაქვს, სტრესულია თუ დატვირთული მომეწონა აქაურობა, კარგია!
გოგოები გასასვლელისკენ გაემართნენ, ოფისში ისეთივე მოძრაობა იყო თითქოს ჯერ ეხლა დაწყებულიყო სამუშაო საათები.
_ ერთ საათში აღარავინ იქნება, არ შეგეშინდეს – გაიღიმა თეომ. ამ დროს ლიფტი გაიღო და ხალხის ტალღას მაღალი, წარმოსადეგი მამაკაცი გამოყვა..შესამჩნევად გამოირჩეოდა ხალხისგან. ყველა ერიდებოდა და ატარებდა,ისიც ტელეფონზე ლაპარაკით და სწრაფი ნაბიჯით წავიდა გასასვლელისკენ. სალომე მიხვდა, რომ ეხლახანს ალექსანდრე თუხარელმა ჩაუქროლათ გვერდზე.
