მაგიჟებს (15)(16)

ნატას გაცნობის გეგმა ჩაეშალა. ამ შემთხვევაში მე უფრო მეტის თქმა შემეძლო ნატასთვის ნიკუშაზე ვიდრე მას.. უხერხული სიტუაცია ჩამოვარდაა როცა საერთო თემა მე და ნიკუშას უფრო ადვილად მოგვეძებნებოდა ვიდრე ნატას და ნიკუშას, ამიტომ შევთავაზე რესტორანში წასულიყვნენ და მე აქ დავეტოვებინე.. ნატა სიხარულით წამოხტა, უხაროდა რესტორანში წასვლა არც ნიკუშაც უთქვამს განმარტოვებაზე უარი და წავიდნენ..
-ნიკუშა-
ნატა მიდი ჩაიცვი და მე ქვევით დაგელოდები. არც დავლოდებივარ ნატას პასუხს ისე დავეშვი ქვევით ტელეფონი ამოვიღე და გაბრიელს დავურეკე.
-სად ხარ ბიჭო?
-თბილისში. რა იყო ?
-ეე რატო ჩამოხვედი ?
-პონტი მოკვდა და რაღა მინდოდა იქ.
-ოო მე ისეთი რამე უნდა გითხრააა. და ჭორიკანა ქალივით ჩამოვურაკრაკე ყველაფერი.
-მისამართი მითხარი დროზე... მეც ჩავაწერინე და ნატაც სადაარბაზოდან გამოვიიდა, მანქანის კარი გავუღე, ჩავსვი და მანქანასთან ერთად მოვწყდით იქაურობას.
-ელი-
ჩემთვის ვცეკვავდი და ვერთობოდი. ბოლო ხმაზე ვმღეროდი, არა ჩემ სიმღერას სიმღერა არ ქვია უფრო ვღრიალებდი. ტელევიზორი ჩართული მქონდა. მაცივრიდან წვენი გამოვიღე და იქვე მაგიდასთან ჩამოვჯექი თან თხილს მივირთმევდი. კარზე კაკუნი... რა დარჩა ახლა იმ ბოთეს ? კარისკენ წუწუნით წავედი, გავაღე კარი გასაკრიტიკებლად მოვემზადე რომ. კედელზე აყუდებული გაბრიელი დავინახე.. ბევრი შოკოლადებით.. რომლებზეც ჭკუა მეკეტებოდა... არ ვიცი რომლის დანახვა უფრო გამიხარდაა. ორივე ტკბილი შოკოლადი იყო მაგრამ ამ მოზრდილის გასინჯვა უფრო მეჩქარებოდა.. ენა თითქოს გადამეყლაპა ვერც მოვიფიქრე რა მეპასუხა..
-მოდი ვუთხარი და მაშინ მივხვდი რომ კარი ბოლომდე გამეღო. გაბრიელიც შემოვიდა კარი მივკეტე და მისაღებისკენ გავუძეხი.. შოკოლადები რომლისკენაც თვალი გამირბოდა და ერთი სული მქონდა როდის ვიგემრიელებდი მათით მაგიდაზე დადო ტყავის ქურთუკი გაიძრო და სკამე ჩამოდო თვითონ კი დივანზე ჩამოჯდა და ხელები ჯვარედინად მუხლებზე დაიწყო.
-როდის ჩამოხვედი, ვიკითხე მე
-შენზე სულ 10 15 წუთით ადრე.
-როგორ ?
-შენამდე გამოვყევი ტაქსის.
-რატომ ?
-იმიტო ჩემო ელი რო წინასწარ განვჭვრიტე მომავალი კვირა რომელიც სრულიად უმნიშვნელოდ და უხალისოდ ჩაივლიდა...
ვითომ მე არაფერ შუაში ვყოფილიყავი არ შევიმჩნიე და მორცხვად გავიღიმე.

-აქ საიდან?
-შენი აზრით ? ალღოთი.. და გაიცინა..
-ნინა ბებო?
-სახლშია. თავის დაქალოშკებთან ერთად..
-ყავა ჩაი წვენი?
-ყავა. და თვალი ჩამიკრა.
თვალი კიდევ ერთხელ შევავლე შოკოლადებს და ყავის გასამზადებლად გავეშურე.
-ხვალ ჩემი ბიძაშვილის ქორწილია.. ვუთხარი თემის წამოსაჭრელად.
-ვააა.. მაგიტო მოდიოდი ხო ?
-ხოოოო..
ამ დროს კარზე კაკუნი გაისმა.. ვინ უნდა იყოს გავიფიქრე ჩემთვის. კარისკენ გავეშურე ისე რომ არც კი გამიხედავს ვინ იყო. კარი გავაღე და ჩემი იდიოტი სკოლელი და თაყვანისმცემელი ირაკლი დავინახე.
-გამარჯობა ელი... და ხელში პატარა ყუთი შემომაჩეჩა.
-გამარჯობა ირაკლი. ეს რა არის ?
-პატარა საჩუქარია..
-კარგი რააა. ხო გთხოვე საჩუქრები არ გინდა მეთქი არაა...
-კაი რააა. გამოგადგება თვალი ჩამიკრა და კიბე ჩაირბინა.
ირაკლი ჩემი სკოლელი იყო ჩემზე 1 წლით ადრე დაამთავრა სკოლა 2 კლასიდან ვუყვარვარ. ამას სიყვარული უკვე ნაკლებად უფრო შეჩვევა ქვია.. ყოველთვის განებივრებული მისი საჩუქრებით თავს უხერხულად ვგრძნობდი. ყველანაირად ცდილობდა ჩემს მოხიბლვას მაგრამ მე კედელივით უგრძნობი და ურყევი ვიყავი.. კარი მივხურე და ყუთის ნელ-ნელა გახსნა დავიწყე.. ოო რა ძნელად შეუფუთავს ვთქვი ღიმილით.. მისაღებში შევედი.. გაბრიელს ყავისთვის მიეხედა დაესხა და გემრიელად მიირთმევდა კიდეც..
-ვინ იყო?
-მეგობარი?
და დაეჭვებულმა გამომხედა... გავხსენი როგორც იქნა ყუთი და საათი დამხვდა.. ძალიან ლამაზი საათი. ეტყობოდა რომ ძვირფასი იყო თანაც swatchის.. გავშრი. მინდოდა უკან დავდევნებოდი და საათი დამებრუნებინა მაგრამ უკვე გვიანი იყო.. გაბრიელმა შენიშნა ჩემი შეწუხებული და მითხრა
-რაო შენმა მეგობარმა რა გაჩუქა?
უსიტყვოდ ვაჩვენე საათი.. გამომართვა შეათვალიერა და ძალიანაც მოეწონა.. მაშინვე დავურეკე ირაკლის და ვუთხარი რომ მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან მომწონს უნდა დამებრუნებინა იმიტომ რომ უკვე მართლა უხერხული იიყო ამდენი საჩუქარი.. გაბრიელი სიტყვა ირაკლის გაგონებაზე შეცბა.. ალბათ ეჭვობდა კიდეც რომ საათს გოგო არ მაჩუქებდა..
-გაბრიელი-
ძლივს სასიამოვნოდ დაიწყო ჩვენი დიალოგი რომ ვიღაც მოვიდა და ელის რაღაც მისცა. მაშინვე მივხვდი რომ ძღვენი ვიღაც თაყვანისმცემლის იქნებოდა მაგრამ რა უნდა მექნა.. როცა გახსნა საათი ნახა და ძალიან მოეწონა მაშინვე იმ ვიღაც ირაკლის დაურეკა.. მინდოდა მობილური გამომეგლიჯა და ჩამეყვირა იმ ირაკლისთვის, ანუ უკან გავკიდებოდი მაგრამ თავი შუაზე გამეპო მაგრამ რა უფლებით. ელისთვის ჯერ კიდევ ნაცნობზე მეტს არ წარმოვადგენდი.. ოხ რა ცუდი ბიჭი მინდა ვიყო მაგრამ ელისთან როგორ არ გამომდის. მინდა გავიხსენო ჩემი ჩვეული ცხოვრება ბაკურიანამდე ვინმე გოგოსთან გავიქცე ჩემი ახირებებისგან და გრძნობებისგან დავიცალო, ვინმე ბიჭს უმიზეზოდ სახე ჩამოვუღო ან რაიმე მაგდაგვარი მაგრამ ეს ელი მეხივით ეცემა ჩემ გონებას და ყველაფერს ჭრის, რის ძაფივით გაბმასაც კი შევძლებ.. ოხ როგორ მინდა ეხლა დავეწიო იმ ირაკლის და სრულიად უსიტყვოდ მოვტეხო ხელ ფეხი.. მაგრამ მეც ხომ ერთი ჩვეულებრივი თაყვანისმცემელი ვარ... კიდევ კაკუნი, ისევ წავიდა.. თავი წამოვწიე რომ დამენახა ვინ შემოვიდა..
-ელი-
დღეს რა გაიხსნა თაყვანისმცემელთა მიტინგი? ახლა ვინ ჯანდაბაა?? კარისკენ უსიტყვოდ წავედი და როცა გავაღე ჩემი ძმის შემხედვარე სახე დამიმშვიდდა..
-ვააა გიოო?? რატო ჩამოხვედი ?
-დაიწყეს იქ რაღაც ამბები და ნერვები მომეშალა..
-სტუმარი მყავს... ვუთხარი ჩუმად.
-ვინაა??
-ერთი ბიჭია რააა. ხო ხვდები.. და თვალი ჩავუკარი
-აჰაა გასაგებია...
-გიო-
ვააა ჩემ დას ვიღაც სწვევიააა... აბა ერთი ვნახოთ რა ბიჭია... წაფაცურდა ჩემი დაიკო წინ მე უკან მივყევი... სანამ პირს დააღებდა და იტყოდა ეს ჩემი ძმა გიოაო უკნიდან ვეცი ხელში დავაბზრიალე და ვუთხარი ხო იცი როგორც მიყვარხარ მეთქი.. მერე გაბრიელს გავუღიმე და დავაკვირდი. მივხვდი რომ არც ისე მოეწონა ჩვენი საქციელი.. რა იცოდა რომ ძმა ვიყავი.. მერე ელისთვის აღარ მიცლია მე თვითონ მივაჭერი და ვუთხარი..
-გამარჯობა, ელის ძმა გიორგი..
-სიმშვიდე დაეტყო სახეზე. ხელი ჩამომართვა და თქვა
-გაბრიელი.
-ხო დალევ ?
-არა ძმაო. ისეთი გამომეტყველება მიიღო მივხვდი ცუდი სიმთვრალე ქონდა და არ უნდოდა ელისთვის წარმოდგენის გაფუჭება. მეც ძალა აღარ დავატანე და ოთახში შევედი. ლეპტოპი ავიღე, ყურსასმენები გავიკეთე და მუსიკების მოსმენა დავიწყე..
-ელი-
უხერხული სიჩუმე და გარემო შექმნა ჩემი ძმის მოსვლამ. ჯერ თაყვანისმცემელი მერე ჩემი ძმა. ხმას არ იღებდა გაბრიელი. მერე უცებ წამოდგა ჩემი წასვლის დროაო. დამემშვიდობა და წავიდა... სახლიდან როცა გავიდა, მობრუნებულმა მაშინვე შეუმჩნევლად გავიხედე ფანჯარაში დავინახე როგოე ჩაჯდა მანქანაში და წავიდა.
მე კიდე, მოვტრიალდი და მისი მოტანილი შოკოლადებისთვის მუსრის გავლება დავიწყე....


ყველას ისე გემრიელად მივირთმევდი ვერც კი მივხვდი ისე შემოვიდა ნატა ოთახში და ემოციებისგან დაცლა დაიწყო. მე არც კი ვუსმენდი ისე ვახრამუნებდი ამ შოკოლადებს. როდესაც უკანასკნელიც დამნაშავესავით გავანადგურე, დამძიმებული შევედი ოთახში და ნატასთვის არაფერი მითქვამს ისე მიმეძინა.
დილით ადრე წამოგვახტუნა ბათუმიდან დაბრუნემულმა დედამ და გვითხრა ქორწილისთვის მოვმზადებულიყავით. მე და ნატა ერთმანეთს არაფერს ვაცლიდით მალე სტილისტიც მოვიდა დედაჩემით დაიწყო, შემდგენ ნატათი გააგრძელა და ჩემით დაასრულა.... გამოვეწყვეთ კაბებში ათასგვარი ატრიბუტში და ჩვენთვის განკუთვნილ მანქანას დაველოდეთ.. დედამ გვითხრა მოვიდა მანქანა ჩადითო და ჩვენც ჩავედით... ჩემსა და ნატას გაოცებას საზღვარი არ ქონდა როდესაც შავ კაბრიოლეტზე მიყრდნობილი გაბრიელი და ნიკუშა სმოკინგში გამოწყობილნი დაგვხვდნენ.. სიგარეტის კვამლში გახვეულნი საოცრად გამოპრანჭულან... გაბრიელი როგორც ყოველთვის საოცარ ფორმაში იყო. ისე უხდებოდა შავი სმოკინგი.. კლასიკური სტილიც კი... ნიკუშამ ნატას ხელი მოჰკიდა და მანქანაში ჩასვა, მეც ინსტიქტურად მანქანის კარისაკენ წავედი როცა გაბრიელი მწვდა სწრაფად ხელში და მითხრა
-ჩვენ ამ მანქანით არ წავალთ.
ალბათ სხვა მანქანით მივდივართ.. გავიფიქრე და თვალი მოვავლე იქაურობას მაგრამ ავტობუსის გარდა ვერაფერს მოვკარი თვალი და ვუთხარი
-აბა ?
-აი იმ მოტოციკლით და მანქანისგან ოდნავ მოშორებით შავი მოტოციკლეტისკენ მიმითითა.. გაოცებისგან ლამის ყბა ძირს დამივარდა.. უცნაური მიმიკებით ვცდილობდი გამომეხატა ჩემი გაკვირვება...
-ხოხო აი იმ მოტოთი. ხელი ჩამკიდა და მოტოციკლეტისკენ წამიყვანა... წინააღმდეგობა არც გამიწევია.. მალევე მოაჯდა თავის რაშს გაბრიელი.. ჩაფხუტი მე გამომიწოდა მაგრამ უარი ვთქვი.. მიხვდა რატომაც (გამიფუჭდებოდა ვარცხნილობა და ა.შ.) ძლივს მოვკალათდი მოტოციკლზე გაბრიელმა გამომხედა.. ჩამეჭიდეო მითხრა მეც როგორც კი შემეძლო ხელები შემოვხვიე და სუნთქცა შევკარი და მგონი მასაც შევუკარი... მოტოციკლი დაიძრა და მუცელში პეპლებმაც იწყეს ფრენა... ნეტა ჩემ თავში ჩაგახედათ რა ხდებოდა. რა ორომტრიალი იყო იქ. ერთმანეთში არეულიყო ყოველივე.. მაგიჟებდა მისი "კოსწიუმი" მისი სურნელი რომელიც ჰაერს წამლავდა და მე მაგიჟებდა. ღიმილი რომელიც უცვლელი იყო და თვალს მჭრიდა. ნეტავ მეც ისევე ვაგიჟებდე მას... გაზს ნელ ნელა უფრო და უფრო უმატებდა... ალბათ ადრენალინის გამო იყო რომ შიშს ვერ ვგრძნობდი მაგრამ მაინც ვთხოვე შეენელებინა...
-გიყვარვარ? მკითხა სრულიად მოულოდნელად გაბრიელმა..
-რაა? ქარის წუილს ყურები სულ აეკლო..
-გიყვარვარ მეთქი ?
-რა დროს ეგ არის ცოტა შეანელეე. !!!
გაზს უფრო მოუმატა და მითხრა
-გიყვარვარ მეთქი ?
-გაბრიეელ!!!
-მიპასუხე !!!
-წინ გაიხედე..
-მიპასუხე მეთქი.
-არა !
უფრო უმატა გზას. მე უფრო და უფრო ვეკვროდი გაბრიელს რომ არ გადავვარდნოდი
-სიმართლე მითხარი ელი !!
-შეანელე.
-მიპასუხე მეთქი...
-კი კი მიყვარხარ. ოღონდ შეანელე გული გამისკდა.. ჩვეულად ახარხარდა გაბრიელი და ღრიალი დაიწყო ვუყვარვააარ ვუყვარვააარ !!!! ერთხელ კიდევ ძლიერად უმატა გაზს და მერე სულ გააჩერა მოტო.. კინაღამ წავიქეცი თავ-ბრუ დახვეული..
-შენ რა სულ გაგიჟდი იდიოტო ?
-კი ნამდვილად
-კინაღამ გადმოვვარდი.
-მეც.
-რომ გადმოვვარდნილიყავი
ჩაფიქრდა... შემდეგ მოვიდა და ხარბად დაეწაფა ჩემს ტუჩებს.. არ მინდოდა ასე ადვილი და მარტივი სათამაშო ვყოფილიყავი მისთვის მიუხედავად იმისა რომ მისი ტუჩები გასაგიჟარი იყო სწრაფად მოვიშორე და სახეში მწარე ხელი უკვე მეორედ გავარტყი, მან კიდევ თავი გაიქნია, ოოოოო თქვა
-იცი ელი.... არ მინდოდა ახლა ამ წუთას მეთქვა და ეს მომენტი გამეფუჭებინა, მაგრამ არა არ ისვენებ... ერთი სული გაქვს რომ ბოლო მომიღო და გამანდგურო. გინდა რომ ყველაფერი ვთქვა? გინდა რომ სიმართლე გაიგო ? გინდა გინდა მოისმინო ?
-რას მიყვირი ადამიანო ?
-გინდა მეთქი?
-კი მინდა
-შენ გაანადგურე ჩემი სტილი. შენ დააამსხვრიე მექალთანე გაბრიელი, შენ გაანადგურე გაბრიელი რომელიც ყოველ მეორეს უმიზეზოდ ეჩხუბებოდა და შენთან მხოლოდ გართობაზე ფიქრობდა. შენ გააანადგურე ის გაბრიელი რომელიც არასოდეს იტყოდა ამ ტექსტს მაგრამ შენ გამო ის ამას ამბობს. ხო გინდოდა ? ხო გაიგე ?!!!!!
თვალები ისე დავჭყიტე მე თვითონ მიკვირდა, საპასუხოდ ვერაფერი ვუთხარი მივედი კისერზე ჩამოვეკიდე და ნანატრი კონცით დავამშვიდე.. კოცნით რომელიც პირველივე ნახვისას გამიჩნდა როდესაც მისი დახალული კისერი დავინაახე.. მე ის მაგიჟებდა... შემდეგ ხმაამოუღებლად მოტოციკლზე დაჯდა მეც უკან მომისვა და ნელი სვლით წავედით... ცოტა ხნის შემდეგ გაბრიელს ვუთხარი :
-ისე სულაც არ ჩანდი მექალთანე და ჩხუბის თავი
-არც შენ ჩანდი ასეთი ლამაზი. გაიცინა და გზას გახედა. ის დღე მშვენივრად წავიდა. მარიამს უხაროდა ასეთი ლამაზი ქორწილი. კარგი წყვილი იყო, მომწონდა.. მშვენივრად ვერთობოდი.. ბევრი ვიცეკვე იქიდან გამომდინარე რომ კარგად ვცეკვავდი თანაც ძალიან მიყვარდა ცეკვა.
ოდნავ ნასვამი სასიამოვნო ემოციებით სავსე გაბრიელმა კვლავ მოტოციკლით მიმიყვანა სახლში. მინდოდა გზა უსასრულოდ გაწელილიყო მაგრამ არა ყველაფერი ჩემ წინააღმდეგ ხომ უნდა ყოფილიყო. ზედ სადარბაზომდე მიმიყვანა გადმოვედი სადარბაზოში ზურგით ვიდექი როცა გაბრიელი თვითონაც გადმოვიდა უსიტყვოდ ჩამეხუტა კვლავ თავის რაშზე შეჯდა და გაქუსლა... თითქოს დავფრინავდი ისეთი ბედნიერი ვიყავი ამ წუთებით... მეშინოდა, რაიმე ცუდი არ მომხდარიყო, ყველაფერს კარგს ხომ მოჰყვება რაიმე ცუდი თუნდაც უმნიშვნელო მაგრამ მაინც ძალიან ცუდი.. მაგრამ არაა არაფერიც არ მომხდარა ყველაფერი მშვიდად დამთავრდა. მე და გიო ჩემს ოთახში ვისხედით და ვსაუბრობდით. ის ახალ გაცნობილ გოგოზე მიყვებოდა და რჩევებს ითხოვდა. მეკითხებოდა ყველა წვრილმანს და ტვინს მიბურღავდა მაგრამ როცა წარმოვიდგენდი რომ გაბრიელიც იჯდა და ვინმეს მსგავსად რჩევებს თხოვდა გიოს დიდი სიხარულით და ენთუზიაზმით ვუხსნიდი ყოველივეს. ის ჩემზე 3 წლით უფროსია და ძლივს ეწვია ეს სიყვარული.
გათენდა მეორე დილაც.
ძლივს წამოვიზლაზნე, დღეს უკვე მასწავლებლები მეწყებოდა. დამთავრდა ჩემი პარპაში. არდადეგები თბილი ლოგინი, ყველაფერი კარგი.. დაიწყო სწავლა და მხოლოდ სწავლა.. ის ის იყო პირველი მასწავლებლისკენ ავიღე გეზი რომ, ნატა შემომიერთდა და გუშინდელი ამბის მოყოლა დაიწყო. მეც დიდი ინტერესით ვუსმენდი და ყურადღებას ვაქცევდი ყოველ დეტალს
-თავდავიწყებით შეგყვარებია ეგ ნიკუშა ჩემო ნატალი..
-ოო. შენ ხო რას ამბობ.. !! თემა გვერდით მოვისროლეთ და მასწავლებელთან შევდგით ჩვენ დალოცვილი მარჯვენა ფეხი.. დღე უმნიშვნელოდ გაიპარა. გაბრიელი არც კი შემხმინებია. არც მე ვდგამდი პირველ ნაბიჯს არც ის. მაგიჟებდა მისი დუმილი, ერთი სული მქონდა ტელეფონს დაერეკა ან რაიმე მსგავსი, ვერაფერს ვმეცადინეობდი. ნატა ჩამჩიჩინებდა აბა ეს ანალოგია გავაკეთოთ აბა ის. მაგრამ ჩემ ყრუ ფიქრებს ვდარაჯობდი და გაფანტული აქა-იქ დავფრინავდი..
ასე გავიდა რამდენიმე დღე, კვირა, ტელეფონს არ იღებდა. სახლისთვის ვერ მიმეგნო. 1 თვე უკვე მეორეც იწურებოდა. არ ვიცოდი რა ხდებოდა უკვე ოთახიდანაც არ გავდიოდი ისიც ვიფიქრე რომ გაბრიელი მოკვდა ან სულაც კოხტად დამადო და წავიდა. რა აღარ ვიფიქრე. რა აღარ ვცადე რომ დავკავშირებოდი მაგრამ არაფერი გამომდიოდა. ნატა რომელიც ნიკუშას ტვინს უბურღავდა იმაზე ლაპარაკით თუ რა ხდებოდა არაფერს ამბობდა თითქოს პირზე ცხრა კლიტული დაადესო და ვერაფერს ამბობსო. ბოლოს გადავწყვიტე კვლავ გამეფერადებინა ჩაშავებული სამყარო. კვლავ გავედი გარეთ. ვცდილობდი არ შემემჩნია ჩემი დარდი, უკვე ნელ ნელა აღარც ვდარდობდი რადგან ნიკუშა მამშვიდებდა და მეუბნებოდა რომ არაფერი შეცვლილა უბრალოდ რაღაც რაღაცები ხდებაო. ერთ დღეს ჩემი სახლის ეზოში, ვიღაც მოგრიალდა მოპედით და ჩემი სახელი იკითხა აი იქ არის მიმითითეს ჩემზე და ბიჭიც ჩემკენ გამოეშურა. ხელში წერილი შემაჩეჩა და წავიდა.
მაშინვე სწრაფად შემოვახიე ფურცელს კონვერტი და კითხვას შევუდექი
"ელი, არ გეგონოს დამავიწყდი. ან აღარ მახსოვხარ. არა პირიქით. ძალიან მენატრები. ვიცი დამნაშავე ვარ ვერ მოგწერე ვერ დაგირეკე ვერ შეგეხმიანე და ვერც ვერავინ გითხრა რაც ხდებოდა მაგრამ არ მინდოდა იმაზე მეტად გენერვიულა რამდენადაც ვიცი ინერვიულე. მე ავღანეთში ვარ, ჯარში. ხვალ ჩამოვდივარ. ვგიჟდები შენზე. პ.ს. აქაც კი გამოვცადე ჩემი თავი რომ დავრწმუნებულიყავი ჩემ ძალებში თანაც მე ხომ შენი თაყვანისმცემლების მთელ არმიას უნდა შევებრძოლო."
წავიკითხე თუ არა ცრემლი წამსკდა ოღონდ სიხარულის. თვალებს ვერ ვუჯერებდი ვისაც კი მივწვდი ყველას ვაჩვენე ეს წერილი. ძალიან ბედნიერი ვიყავი და ერთი სული მქონდა როდის გათენდებოდა. რომელმაც არ დააყოვნა და მალევე დადგა. დილიდანვე ტელეფონს ვეცი და დავრეკე. დღეს გამოცდები მქონდა. ვნერვიულობდი მაგრამ გაბრიელის ხმამ ყოველგვარი შიში გამიქრო. სადარბაზოში დამხვდა ისე ჩავეხუტე სული ჩავუხუთე.. კვირა მალე მიილია და გამოცდებიც წარმატებით ჩავაბარე. უკვე სტუდენტი ვარ.
ერთ დღესაც დადგა მომენტი რომ რაღაც შეცვლილიყო.....