მაგიჟებს (დასასრული)

გამონაკლისი... აღარ დავიწყებ იმ პერიოდის და იმ მომენტის ახსნას და მოყოლას თუ როგორ მთხოვა ხელი გაბრიელმა.. უბრალოდ გეტყვით რომ ეს თვითმფრინავში მოხდა. თვითმფრინავი რომელიც თბილისიდან ლას-ვეგასში მიფრინავდა 3 დღით. ყველაფერი შეიცვალა. მე უკვე 18 წლის ვიყავი. არ ვიცი ეს ბავშვური ვარდისფერი სათვალის ბრალი იყო თუ არა მაგრამ ყველაფერი უფრო ფერადი და ნათელი გახდა. მე უკვე ცოლი ვიყავი ოფიციალურად არა მაგრამ ერთმანეთის წინაშე კი. არ გვაინტერესებდა რა ხდებოდა ირგვლივ, გვეგონა რომ დედამიწა მხოლოდ ჩვენთვის ბრუნავდა. თბილისში დაბრუნებულებს, არც ისე კარგი "ჭორები" დაგვხვდა მაგრამ არც ეს იყო ჩვენთვის არაფერი.. ქორწილი.... მზადება... ყველა ეს რიტუალი... აღარ დავიწყებ იმის ახსნას თუ როგორ ჩაიარა ამ ყველაფერმა... რა თქმა უნდა იდეალური იყო... ასევე დავურთავ რომ არა ჩვეულებრივი თაფლობის თვე გვქონდა სიყვარულის ქალაქ პარიზში. დავბრუნდით თბილისში და აღმოჩნდა რომ მე ორსულად ვიყავი, 2 თვის ვიყავი უკვე როცა ეს გავიგე, მანამდე ყველაფერს რაღაც რაღაცებს ვაბრალებდი... როცა ეს გაბრიელმა გაიგო არაფერი უთქვამს როგორც ყოველთვის იგი მოქმედებით ამბობს სათქმელს. მაშინვე წამიყვანა მაღაზიებში და უამრავი ტანსაცმელი მაყიდინა გოგოსთვისაც და ბიჭისთვისაც, გვერდიდან არ მშორდებოდა. სულ თავზე მედგა, რადგანაც არც ისე ადვილი ორსულობა მქონდა.... ორსულობა ბევრის ცხოვრებაში ტკბილ მოგონებად რჩება მაგრამ ჩემთვის არა მგონია ეს ასე ყოფილიყო.. ღამეებს ვათენებდი ყოველ მეორე დღეს მიწევდა ექიმთან მისვლა წამალს ვერაფერს ვსვამდი რადგან ბავშვისთვის ზიანი არ მიმეყენებინა, უკვე მეხუთე თვეში ვიყავი რომ ექიმმა მითხრა ტყუპები გყავსო, ჩვენ სიხარულს საზღვარი არ ქონდა. ყველა ბედნიერი იყო. ნინა ბებო არ მშორდებოდა მუდამ ჩემთან იყო.. ცოტა ხნით იკლო ტკივილმა. მიყუჩდა ყველაფერი. მეგონარომ ეს საშინელი ტკივილები და კოშმარი დასრულდა მაგრამ არა ერთხელაც ისეთმა ტკივილმა შემომიტია საავადმყოფოშიც კი დამაწვინეს. გაბრიელისგან უკვე სიბრალულსაც კი ვგრძნობდი. ყველა წუხდა ჩემზე... სულ ვბოდავდი, სულ ვბორგავდი. ეს 6 თვე ისე გავიდა რომ თითზე ჩამოსათვლელადაც კი გახდა ღამეები რომლებიც მშვიდად გავატარე... ხანდახან იმ უცოდველ არსებებს ვუბრაზდებოდი რომლებიც ჯერ არც კი მოვლენოდნენ ამ ქვეყანას. აუტანელი ტკივილები. კივილი მინდოდა წივილი... არ ვიცოდი როგორ უნდა მოვქცეულიყავი რომ ეს აუტანელი ტკივილი გამენადგურებინა. ერთ საღამოსაც ძლივს მიყუჩებული ტკივილისგან წამოწოლილს ლოგინზე გაბრიელი გვერდით მომიწვა. პირქვე დაემხო, ჩემი თმა ხელში მოიქცია და ფერება დაუწყო
-ელი რა დავარქვათ პატარებს ?
-არ მიფიქრია ამაზე/
-ახლა ვიფიქროთ.
-ვიფიქროთ
-ბიჭისთვის იოანე ?
-მშვენიერი სახელია, ან კიდევ ანდრო ?
-ეგეც კარგია და გოგოს რა დავარქვათ.
-რთული არჩევანია... მოდი ნინა დავარქვათ, გაუხარდება ნინა ბებოს.
-ნაღდააად?
-კი რაა...
-კაი. ჯერ ვაცადოთ ამ პატარებს გამოძვრომა და გაიცინა მერე ჩემ მუცელს მოეფერა და ჩემი თავი მის მკლავებში მოიქცია ასე ჩაგვეძინა ორივეს.
შემდეგი 2 თვე მშვიდად ჩამთავრდა, ტკივილები არ მაწუხებდა და მშვენივრადაც ვგრძნობდი თავს. მაგრამ მე9 თვე საშინელებათა გვირგვინი აღმოჩნდა. უკვე გაუსაძლისი იყო ჩემი მუცლის წონა რომელიც ალბათ უკვე ტონასაც აღწევდა, გაბრიელიც ნერვიულობდა ჩემი მას ტკიოდა, ჩემი შემყურე იტანჯებოდა და ოჯახთან ერთად გადაწყვეტილება მიიღო რომ საკეისრო გამეკეთებინა, 9თვის მეორე კვირა იწყებოდა რომ ერთ ღამესაც აუტანელმა ტკივილმა კვლავ შემომიტია და საავადმყოფოში გამაქანეს. ექიმმა სასწრაფოდ დანიშნა საკეისრო აუცილებელი პროცედურები ჩამიტარეს. ჩემი ტყუპებისთვის ყველაფერი მოამზადეს ჩემთვის პალატა და საოპერაციოში გამაქანეს. გაბრიელმა დასწრება ითხოვა და დიდი თხოვნის შედეგად დაუშვეს კიდეც... მხოლოდ ის მახსოვს როგორ მომკიდა ხელი მითხრა რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა და მერე გავითიშე.
-გაბრიელი-
მეგონ გავიჟდებოდი. საშინელებაა იმის ცქერა როგორ მოქმედებს ნარკოზი შენ საყვარელ ადამიანზე, ყოფნა საოპერაციოში სადაც უამრავი საშინელი ინსტრუმენტია. ყველას დაძაბული სახე აქვს. ხაზი რომელიც გული ძგერად ირეკლავს და ყოველივე ის რაც იქ ხდებოდა. მე რომ ჩემი ემოციებით არ შემეწუხებინა ექიმები ერთი მინის იქით დამაყენეს.. შეიძლება ვერც კი მომეთოკა ნერვები.... ექთანი უკვე მე100 მივიდა და მოსწმინდა ექიმს ოფლი, ღელვა პიკს აღწევდა აღარ შემეძლო, ასე მეგონა დავიღვრებოდი ან ფერფლად ვიქცეოდა. ოპერაციაც დაძაბულ ფაზას მიუხლოვდა, ექიმები ნერვიულობდნენ რადგან ელი ნელ ნელა აზრზე მოდიოდა დრო იწურებოდა, ნარკოზის დამატება კი არ შეიძლებოდა რადგან შეიძლება უბედურება დატრიალებულიყო, ექიმები დაძაბულები იყვნენ და წამს წარმოუდგენლად იყენებდნენ. ექთანი ექიმის შუბლს უკვე ვეღარ შორდებოდა. გულის ძგერა გამალებული იყო. მე კანში ვეღარ ვეტეოდი. ვხედავდი რას უშვრებოდნენ გოგოს რომელმაც ჩემ ცხოვრებაში დიდი გარდატეხა მოახდინა. არ მინდოდა ამ ყველაფრის ცქერა მაგრამ მიწევდა, უნდა მეგრძნო ის რასაც გრძნობდა ის. ექიმმა სისხლიანი ხელი მაღლა ამოიღო მას ერთი პატარაც თან ამოაყოლა თვალზე ცრემლი მომაწვა ალბათ იმ მინასაც დავფშვნიდი ძალიან მყარი რომ არ ყოფილიყო... თვალს ვერ ვწყვეტდი, უცებ მოვწყდი იქაურობა, ბავშვის ტირილი რომ შემომესმა გონს მოვეგე. ექიმმა მეორეც სწრაფი მოძრაობით ამოიყვანა... უცებ ორი ვიღაც მხრებში მწვდა და გარეთ გამიყვანეს. რა ხდება ? ხელი გამიშვით სად მიგყავართ ?
-ელი-
ვგრძნობდი რომ საშინელი ტკივილი ნელ ნელა ქრებოდა და გონს მოვდიოდი. ანდრო და ნინა გულზე დამიწვინეს უცებ საშინელი ტკივილი ვიგრძენი და ...............................
-გაბრიელი-
სად მივყავდი არ ვიცოდი... ექიმმა გარეთ გამოსულმა მნახველები თავიდან მოიშორა და კაბინეტში შევიდა. ექთანმა კიდევ გამაყრუებელი სიტყვები ყველას ერთად დაბალ ტონზე გვაჯახა. 2ვე უვნებელია მაგრამ მესამე.......... თვალზე ცრემლი წასკდა ჩვენ შემხედვარეს და ისიც ექიმის კვალს მიყვა. იქვე მდგარ სკამს ვეცი და კედელს შევამტვრიე. ვადანაშაულებდი ყველას. ჩემი თავის ჩათვლით.. არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა. კედელზე უგონოდ ატუზულს საკაცით გამოყვანილი ჩემი სიყვარული შემეფეთა თვალებში... არ მომცეს უფლება მენახა მაგრამ ვინ დააცადა.. მაშინვე გადავხადე საფარი და მისი გაყინულ ტუჩებს რომ დავეწაფე ამქვეყანას მაშინ დავბრუნდი. შოკში ვიყავი. ვერაფერს ვხვდებოდი.. ექთანმა მთხოვა ერთი წუთით მოდიო და ჩვილებთან შემიყვანა სადაც ჩემი ორი პატარა მაჩვენა. ქალივით ავტირდი და არც არავის ვერიდებოდი.... ეს ანგელოზები.. ეს ანგელოზები დარჩნენ მის სახელს... მივხვდი რომ ელი მათში გაიზრდებოდა. მე ის მიყვარდა არა კი არ მიყვარდა ვგიჟდებოდი მასზე.

3 წლის შემდეგ...
-ელის დედა- (გაიხსენეთ ნინა ბებოს სიტყვები)
1 წელი ჩემი და არა მარტო ჩემი ცხოვრებისთვის შოკი იყო, შოკი აღმოჩნდა ყველასთვის მაგრამ ამ ყველაფერს ანდრო და ნინა ანეიტრალებდნენ, გვიყვარდა მათი ყოველი წუწუნი ტირილი და ყველაფერი. მათი სიტყვა "დედა" რომელიც ყველას ცრემლს გვრიდა და ყველაფერი საერთოდ... ეს კიდევ არ გვაკმარა ამ დაწყევლილმა ბედმა და წელიწადნახევრის წინ გაბრიელს სიმსივნე აღმოაჩნდა და მალევე გარდაიცვალა. ეს კიდევ ერთი ტრამვა იყო ჩვენი ოჯახისთვის და არა მარტო. ჩვენ ოჯახს გლოვა არ მოშორებია... ჩემი ქმარიც გარდაიცვალა ელიზე გადაყოლილი.. დავრჩით მხოლოდ ჩვენ 3ნი.. მე და ეს პატარები.. მე მათ ვზრდი...
მახსოვს როგორ მეუბნებოდა ელი 3 წლის ასაკში..
-დეეე უთხარი რა გიოს კამფეტები დამიბრუნოოოს
დღეს კი ნინა
-ბებიაააააა უთხარი რა ანდროს კამფეტები დამიბრუნოოოს...


მოკლედ, ესეც ამ 17 თავიანი ჩემი პირველი ისტორიის დასასრული. არა მგონია ეს ისეთი დასასრული ყოფილიყო როგორსაც ისურვებდით ალბათ ბევრი გამლანძღავს კიდეც, მაგრამ მე დასასრული თავიდანვე დაგეგმილი მქონდა. ძალიან დიდი მადლობა ყველას, ვინც კითხულობდით ამ ისტორიას და ემოციებით მე სტიმულს მაძლევდით. ამ ისტორიით არ დაგემშვიდობებით, ალბათ კიდევ დავწერ, თუ რა თქმა უნდა თქვენი სურვილი იქნება, ველოდები როგორც დადებით ისე უარყოფით კომენტარებს ^^