მძულხარ კოსმოსამდე! იმის იქით, მიყვარხარ! I

(ოცნება ისეთი ადვილი არაა, როგორც ფიქრობ.
ოცნება, ეს ის გრძნობაა
რომელსაც ვერასდროს იგრძნობ!
ოცნება ცხოვრებაა!
ოცნება, ოცნებაა!
ჩემი ოცნება შენ ხარ

დილით ადრე ავდექი. როგორც ყოველ შაბათს შეეფერება ჩავიცვი და ბებიასთან და ბაბუასთან წავედი.
- როგორ ხარ ბე? ვა ბაბუ, რავა ხარ?
- კარგად ბაბუ შენ?
- მეც კარგად.
- როგორ მომენატრე ბებო. წინა შაბათს რატომ არ მოხვედით?
- საქმეზე ვიყავი წასასვლელი.
- ოჰ, საქმიანი გოგო.
- აბა რა. გიო ჩანთა ოთახში წაიღე რა.
ჩანთა ჩემ ძმას შევტენე და ისევ ბებოს მივუბრუნდი.
- ბე მე დადუსთან უნდა ჩავიდე ორი წუთით, საქმე მაქ.
- სახლში არ გაჩერდე შენ!
- ორ წუთში ამოვალ.
სარკეში ჩავიხედე. თავი შევათვალიერე. მომეწონა რაც ვნახე. წითელი პულოვერი, შეხსნილი ტყავის „კურტკა“, ბევრი peace-ის ნიშნებიანი კაშნი.ჯინსის ბრიჯი, ჩონჩხიანი დიდი ქამარი, შავი კედი გულებით. ბოლოსდაბოლოს როკი ჩემთვის ყველაფერს წარმოადგენდა.
ლიფტის ღილაკს თითი დავაჭირე. 6 - 5 - 4. კარი გაიღო. ინსტინქტურად სართულის წარწერას შევხედე.
- დათოსთან ხართ თუ ისევ სართული ამერია.
- არა, დათოსთან ვართ.
ბოხი ხმით მიპასუხაქერა, მწვანათვალება, პირსინგიანმა ტიპმა. მესიმპატიურა. მეორე ტიპი დაკვირვებით მათვალიერებდა. იმისთვის ყურადღებაც არ მიმიქცევია. დადუ გამოვდა.
- ვოუ...
- მოდი ერთი წამით.
მე და დადუ ოდნავ მოშორებით გავედით.
- ვერ მოვდივარ.
- სად?
- რას მიარტყი შეჩემა თავი? დღეს სად მივდიოდით?
- აა. ხო უი არ მითქვია? მეც ვერ მოვდივარ. იტოკში დედაჩემთან ვიჩხუბე რა.
- კაი წავედი. სხვებიც გელოდებიან.
ბოლო ფრაზა ხმამაღლა ვთქვი და გამეღიმა. დავინახე, რომ ორივეს გაეცინა, მიუხედავად იმისა, რომ კარგად „ინიღბებოდნენ“.
- შენ ვინც არ გიცნობს..
- გამიცნოს...
ვთქვი ცინიკურად და 7-ს მივაჭირე.